Ν‘ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησε η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή. Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον Κύριο «εγηγερμένον εκ νεκρών», δεν φθάνει η πίστη, αλλά, όπως υποδεικνύει το παράδειγμα των Μυροφόρων, χρειάζεται και αγάπη γι’ Αυτόν που πιστεύει, αγάπη που κάνει τον άνθρωπο ως παράφρονα να μην λογαριάζει τίποτε πρόσκαιρο και φθαρτό.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΒʹ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς᾿Ιουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος καὶ Ἀθληφόρου τοῦ Χριστοῦ Μαρκέλλης, τῆς ἐκ τῆς Νήσου Χίου .
Τῇ αὐτὴ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Μενελάου, ἰδρυτοῦ τῆς Μονῆς Μενᾶ ἐν Γαλλίᾳ (720).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἠλίε Λακατούσου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ῥουμάνου (1983), οὗ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον ἀνακομισθὲν εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον στις 22 Σεπτεμβρίου 1998
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πανχάριος Ἐπίσκοπος Besancon Γαλλίας (356)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Κορνήλιος τοῦ Pereyaslav Ῥωσίας (1693)

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

”Η Αγία Μαγδαληνή, όπως γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη, ήτανε η πιο θαυμάσια, η πιο σεμνή, η πιο δραστήρια,η πιο τολμηρή, η πιο αφοσιωμένη, και η πιο πλούσια σε αισθήματα αφιερώσεως και σεβασμού στο Χριστό μας γυναίκα. Όσες φορές δε, μνημονεύεται με άλλες μαθήτριες, από τους Ευαγγελιστές, αναφέρεται πάντα πρώτη, (πλην μιας φοράς και δικαιολογημένα. Ιωαν.19,25 )”

Ν‘ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησε η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή.

***

Αγιος Ιερώνυμος της Αιγίνης

Ν‘ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησαν οι Άγιοι, οι μάρτυρες και ακόμη πιο πολύ, όπως η Μαρία η Μαγδαληνή. «Πού έβαλαν τον Κύριο μου;». Είπε με πόνο. Κλαίγω όταν το διαβάζω αυτό, γιατί καταλαβαίνω πώς θα το είπε. Αλλά άκουσε μετά την γλυκεία φωνή: «Μαρία!»…

***

Ο άγιος Ηλίε Λακατούσου,
ο άφθαρτος άγιος της Ρουμανίας

Ο πατήρ Ηλίε Lăcătuşu έμεινε στη μνήμη όλων όσων τον γνώρισαν ως άνθρωπος προσευχής. Όσοι είχαν μάτια να δουν, έβλεπαν ότι ό,τι κι αν συνέβαινε γύρω του, ο πατέρας βρισκόταν συνεχώς με το νου του στον Θεό, Το όνομα του οποίου επικαλούνταν όλη την ώρα. Δεν μιλούσε πολύ, αλλά ο λόγος του είχε μεγάλη δύναμη, μεταδίδοντας χάρη σε όσους τον άκουγαν. Στήριξε, με την προσευχή και τον λόγο του, με πραότητα και καλοσύνη, πολλές αδύναμες ψυχές στο δρόμο προς τον Γολγοθά, ανεβάζοντάς τες στον Θεό.

Συνελήφθη το 1952 με αφορμή τη συμμετοχή του στην πατριωτική ομάδα των λεγεωναρίων και φυλακίστηκε στο Γκαλές. Μετά την αποφυλάκισή του, εργάστηκε για ένα διάστημα ως οικοδόμος στο Bolintin, κοντά στο Βουκουρέστι. Ο Κύριος ήθελε να δοκιμάσει τον δούλο του στο καμίνι των πειρασμών και σαν άλλον Ιώβ πήρε τα παιδιά του ένα ένα, που από τα πέντε επέζησε μόνο ένα κορίτσι. Αυτή τη δοκιμασία έλαβε και ο πατέρας Ηλίας με πίστη, παραδομένος τελείως στο θέλημα του Θεού. Μετά από λίγα χρόνια, επανέλαβε ταπεινά την ιερατική του διακονία στα χωριά Gârdeşti (Teleorman) και Κουκουρούζ (Giurgiu), γινόμενος στους πιστούς παράδειγμα προσευχής και καλών έργων.
Τον αναζητούσαν πιστοί διψασμένοι για τον ζωντανό λόγο του.
Αποτραβήχτηκε στα βάθη της ταπεινοφροσύνης -προσευχόμενος, νηστεία και θλίψεις- μέχρι που παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Κυρίου μας. Σε όλη του την πρόσκαιρη ζωή, ο πατέρας Ηλίας αγάπησε τον Σωτήρα με όλη του την καρδιά, με όλη του την ψυχή, με όλη του την ύπαρξη και Τον υπηρετούσε με ταπείνωση και αφοσίωση.

Τα βάσανα και οι συνθήκες στις φυλακές είχαν προξενήσει βλάβες στην υγεία του και το τέλος της ζωής του το πέρασε στα νοσοκομεία. Εκεί το 1983 είπε ότι αν δεν πεθάνει μέχρι στις 22 Ιουλίου θα ζήσει ακόμη δύο χρόνια. Πράγματι εκοιμήθη στις 22 Ιουλίου 1983 όπως προείπε. Επίσης τότε είπε ότι αν η σύζυγός του πρεσβυτέρα Αικατερίνα πεθάνει σε 15 χρόνια, να την κηδεύσουν κοντά του, όπως και έγινε.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, κοιμήθηκε η πρεσβυτέρα του π. Ηλία Αικατερίνα. Η κηδεία της θα γινόταν 29 Σεπτεμβρίου, όλοι οι παρόντες έγιναν μάρτυρες ενός απρόσμενου γεγονότος το σώμα του είχε όλα τα χαρακτηριστικά των ιερών λειψάνων: ήταν άφθαρτο και ευωδίαζε. Ζύγιζε 7-8 κιλά ήταν στεγνό και ελαφρύ και είχε χρώμα φυστικί.
Η είδηση της εύρεσης του λειψάνου του π. Ηλία διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα. Οι πιστοί, μοναχοί και ιερείς συρρέουν και τιμούν τον π. Ηλία και προσεύχονται ακουμπώντας του τους πόνους και τα δεινά τους, μεταδίδοντας σε όλους πνευματική χαρά.

Τα λείψανα του προς το παρόν βρίσκονται σ’ ένα παρεκκλήσι στο κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη συνοικία Τζιουλέστι του Βουκουρεστίου.

πατήρ Ιουστίνος Pârvu: «Ποιος ξέρει πόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες λείψανα που μαρτύρησαν με βασανιστήρια θα έχουν αγιαστεί με το θέλημα του Κυρίου, όπως αυτό του πατέρα Ilie Lăcătuşu, αλλά παραμένουν άγνωστα και άσημα;» Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα. Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια, προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Άγιε Ηλίε Λακατούσου πρέσβευε υπέρ ημών! Προσεύχου να μάθουμε να ζούμε τη χριστιανική μας κλήση σε όλους τους χρόνους, σε όλους τους τόπους και σε όλες τις περιστάσεις. Είθε ο Θεός να ευλογεί πλουσιοπάροχα αυτούς που υποφέρουν για την Πίστη μας και να υπομείνουν μέχρι τέλους

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο χριστιανός μοιάζει με μνηστευμένη κοπέλα. Όπως μια μνηστευμένη κοπέλα σκέπτεται συνεχώς τον αγαπημένο της, έτσι και ο χριστιανός σκέπτεται διαρκώς τον Χριστό. Ακόμη κι αν ο μνηστήρας της είναι πολύ μακριά, δέκα βουνά πιο μακριά, είναι το ίδιο και το αυτό: Η κοπέλα συμπεριφέρεται σαν εκείνος να είναι διαρκώς κοντά της, μαζί της. Τον σκέπτεται, του τραγουδάει, τον βλέπει στα όνειρά της, μιλάει γι αυτόν, του ετοιμάζει δώρα.
Ένας χριστιανός συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο απέναντι στον Χριστό. Όπως η μνηστευμένη κοπέλα γνωρίζει πως, για να συναντήσει και να ενωθεί με τον αγαπημένο της, πρέπει πρώτα να φύγει και ν απομακρυνθεί απ το σπίτι όπου γεννήθηκε, έτσι και ο χριστιανός: ξέρει ότι δεν μπορεί εξ ολοκλήρου να ενωθεί με τον Χριστό, μέχρι ο θάνατος να τον χωρίσει απ το σώμα του, δηλαδή από το υλικό σπίτι όπου κατοικεί η ψυχή του και όπου εκ γενετής αναπτύχθηκε.
ο Πρόλογος της Οχρίδας: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, ο θείος έρως είναι η αγάπη για τον Θεό;

– Ο θείος έρως είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό. Είναι τρέλα. Αγάπη – έρως – τρέλα, όπως φθόνος-μίσος-φόνος. Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθή, και ενώνεται με τον Θεό.

Ο θείος έρως λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθή όρθιος, πέφτει κάτω! Γίνεται σαν την λαμπάδα που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθή όρθια. Πότε λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί. Την σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμό… Όταν κανείς βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση και πρέπη να πάη κάπου ή να κάνη κάποια δουλειά, δεν μπορεί. Παλεύει, προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση…

– Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς στην κατάσταση του θείου έρωτος, αν πονάη, το αισθάνεται;

– Ο πόνος, αν είναι πολύ δυνατός μετριάζεται και γίνεται υποφερτός. Αν είναι λίγος χάνεται. Βλέπεις όσοι είναι ερωτευμένοι, συνεπαίρνονται τελείως, ούτε ύπνος τους πιάνει. Μου έλεγε ένας μοναχός: “Γέροντα, ο αδελφός μου έχει ερωτευθή μια γύφτισσα, και ούτε να κοιμηθεί μπορεί. Συνέχεια “Παρασκευούλα μου, Παρασκευούλα μου” λέει. Μάγια του έχουν κάνει; δεν ξέρω! Εγώ τόσα χρόνια καλόγερος, δεν αγαπώ την Παναγία ούτε όσο αγαπάει ο αδελφός μου αυτή την γύφτισσα! Καθόλου να μη σκιρτάει η καρδιά μου!”.

Δυστυχώς υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που σκανδαλίζονται με την λέξη “θείος έρως”. Δεν έχουν καταλάβει τι θα πη “θείος έρως” και θέλουν να βγάλουν την λέξη αυτή από τη Μηναία και από την Παρακλητική, γιατί λένε ότι σκανδαλίζει. Που φθάσαμε! Αντίθετα, οι κοσμικοί που έχουν ζήσει τον κοσμικό έρωτα, αν τους μιλήσεις για θείο έρωτα, αμέσως λένε : “Κάτι ανώτερο θα είναι αυτό”. Πόσα παιδιά που γνώρισαν τον κοσμικό έρωτα τα φέρνω αμέσως σε λογαριασμό, όταν τους μιλώ για τον θείο έρωτα! “Εσείς πέσατε κάτω καμιά φορά από την αγάπη που νοιώσατε; τα ρωτάω, Νιώσατε ποτέ εσείς έτσι που να μην μπορείτε να κουνηθείτε, να μην μπορείτε να κάνετε τίποτε;”. Αμέσως καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κάτι ανώτερο και συνενοούμαστε. “Αν εμείς, λένε, από αυτό το κοσμικό κάτι νιώθουμε, φαντάσου τι θα είναι εκείνο το ουράνιο!”.

– Πως μπορείς να παλαβώσης, Γέροντα, από την αγάπη του Θεού;

– Να συναναστρέφεσαι με… παλαβούς, να να σου μεταδώσουν την τρέλα τους την πνευματική! Θα εύχομαι να σε δω… θεότρελλη! Αμήν

Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πια θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα-νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.

– Είναι έκστασις αυτό, Γέροντα;

– Ναι, είναι εκτός εαυτού τότε ο άνθρωπος, με την καλή έννοια. Αυτό είναι …..”έκστηθι φρίττων ουρανέ”. Η θεία τρέλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γης, τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού, και νιώθει πια ο άνθρωπος τον εαυτό του σαν το σκυλάκι στα πόδια του αφεντικού του και του γλείφει τα πόδια με χαρά και ευλάβεια.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’: Πάθη και Αρετές, έκδ. Ι.Ησ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης: 2006, σελ. 205-207.’

***

Κυριακή των Μυροφόρων
Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου

…Τη χαρά αυτή της Αναστάσεως, που έφλεγε τις καρδιές των Αποστόλων τις σαράντα ημέρες πριν την Ανάληψη, όταν ο Κύριος «ην οπτανόμενος αυτοίς», θα τη μεταδίδει έως συντελείας του αιώνος στους πιστούς που Τον ακολουθούν αίροντες τον σταυρό τους… Στην παρούσα ζωή, ακόμη και όταν τα μάτια της ψυχής αδυνατούν να ατενίσουν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, οι ακτίνες του Φωτός Του φθάνουν ευεργετικά στον πιστό. Είτε ο άνθρωπος περισκέπεται από τη νεφέλη της πίστεως είτε βρίσκεται υπό τη σκιά της ελπίδας, η ενέργεια του ανεσπέρου Φωτός της Αναστάσεως επιδρά πάνω του, φθάνει να ελκύσει τον Κύριο να επιβλέψει σε αυτόν, όχι απλώς ως ο Παντεπόπτης Θεός που ενορά τη δημιουργία Του, αλλά με τον ιδιαίτερο, αγαπητικό τρόπο που επέβλεψε στους ταραγμένους μαθητές Του και στις περίλυπες Μυροφόρες. Οι λόγοι Του επαγγέλλονται κάτι παραπάνω από το δημιουργικό Του βλέμμα. Επαγγέλλονται τη σωτηριώδη και φωτιστική επίβλεψη, που φλέγει τις καρδιές και φωτίζει τον νού, και που ως εκ τούτου, επιφέρει χαρά αναφαίρετη. ….

Σε κάθε πρόταση του Ευαγγελίου εναποκρύβεται το βαθύ μυστήριο της θείας ζωής. Έχοντας διδάξει, από το κατά Πρόνοια Θεού ολίσθημα του Θωμά, το μυστήριο της ταπεινής πίστεως, που δεν σαλεύεται ούτε από ζωή ούτε από θάνατο, η Εκκλησία κατά τη Κυριακή των Μυροφόρων προβάλλει το μυστήριο του πόθου και της αγάπης….

Στο Άσμα Ασμάτων το Όνομα του Κυρίου ονομάζεται το «μύρον το ακένωτον». Οι Μυροφόρες θέλησαν να ράνουν με μύρα Εκείνον, που μυρώνει όλη την κτίση, που περιποιείται ακατάπαυστα τον κόσμο με τη δημιουργική και προνοητική Του ενέργεια, σύμφωνα με τον λόγο Του: «Ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι». Από τότε που «ο Λόγος σαρξ εγένετο», που έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε, η θεία φύση στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού έχρισε την ανθρώπινη· έκχυσε και της μετέδωσε χάρη, δύναμη, αγιασμό. Με τα πολύτιμα αυτά αρώματα ο Κύριος χρίει τους δικούς Του ανά τους αιώνες, όσους φέρουν πράο, ταπεινό και ησύχιο ήθος και σε αυτούς επαναπαύεται το Πνεύμα Του, «το της δόξης Πνεύμα».
Για να προσεγγίσει ο άνθρωπος τον Κύριο και να Τον γνωρίσει «εγηγερμένον εκ νεκρών», δεν φθάνει η πίστη, αλλά, όπως υποδεικνύει το παράδειγμα των Μυροφόρων, χρειάζεται και αγάπη γι’ Αυτόν που πιστεύει, αγάπη που κάνει τον άνθρωπο ως παράφρονα να μην λογαριάζει τίποτε πρόσκαιρο και φθαρτό. Παραδομένος στο ρεύμα της θείας αγάπης, «κοιτάζει τον κόσμο και δεν τον επιθυμεί και δεν τον βλέπει». Ποθεί μόνο να είναι ευάρεστος στον Κύριο και να ενωθεί με το Πνεύμα Του.

***

Ο Θείος έρως
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει … Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται.

Ο θείος έρως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα.

Μόνο σ’ ένα σημείο σταματάει ο κορεσμός· όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Χριστό. Αγαπάει, αγαπάει, αγαπάει κι όσο αγαπάει, τόσο βλέπει ότι θέλει ακόμη ν’ αγαπήσει. Το βλέπει, ότι δεν έχει ενωθεί, δεν έχει δοθεί στην αγάπη του Θεού. Έχει συνεχώς την έφεση, την επιθυμία, τη χαρά, για να κατορθώσει να φθάσει στο άκρον εφετόν, στον Χριστό…

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός…

Ο Χριστός είναι σ΄ όλες σου τις σκέψεις, σ΄ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορεί να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο κι εσύ μπορείς να πάσχεις αδίκως. Διάλεξες τον Χριστό για να μην πάθεις; Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου». Αυτή είναι η θρησκεία μας, Να ξυπνήσει η ψυχή και ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί μόνο στον θείο έρωτα. Έτσι θα την αγαπήσει κι Εκείνος.
Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει. Ο Χριστός είναι το πάν. Όποιος ζει μέσα του τον Χριστό, ζει πράγματα που δεν λέγονται, άγια και ιερά. Ζει εν αγαλλιάσει. Αυτά είναι αλήθεια. Τα έχουνε ζήσει άνθρωποι, ασκητές στο Άγιον Όρος. Συνεχώς με λαχτάρα ψιθυρίζουν την ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ…”… Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να ζει κανείς με τον Χριστό.

***

Στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, από τα πολλά θαύματα που κάνει μέχρι σήμερα η Αγία Μαρία, θεωρείται και τιμάται από τους αδελφούς σαν δεύτερη Κτιτόρισσα της Ιεράς Μονής.

Το 1945, ξέσπασε μεγάλη πυρακαϊά στα δάση της Ιεράς Μονής των Ιβήρων. Ο άνεμος έπνεε δυνατός και η φωτιά μέσα σε λίγες ώρες έφθασε στην κορυφογραμμή που συνορεύουν τα μοναστήρια Ιβήρων, Φιλοθέου και Ξηροποτάμου με το δικό μας δάσος.
Όλοι πιστεύανε ότι τα δάση θα καταστραφούν. Οι αδελφοί του μοναστηριού μας ειδοποιήθηκαν έγκαιρα και τρέξανε στον τόπο της πυρκαϊάς. Τότε οι αδελφοί Ιερομόναχοι Νεόφυτος και Παντελεήμων, κινούμενοι από τη μεγάλη ευλάβεια, που είχαν στο λείψανο της Αγίας Μαρίας, το πήρανε μαζί τους. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάση στην πυρκαϊά, γιατί ήταν φόβος να περικυκλωθή από τη μανιασμένη φωτιά. Παρ’ όλα αυτά, ώ των θαυμάτων Σου Χριστέ Βασιλεύ! Μόλις πλησιάσανε οι αδελφοί με τα άγια λείψανα μπροστά από τη φωτιά, αμέσως η φωτιά έκοψε το δρόμο και μέχρις ότου οι Ιερείς τελειώσουν τον αγιασμό και τον Παρακλητικό κανόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η πυρκαϊά είχε τελείως σβήσει, σε μεγάλη έκπληξη των πατέρων που είχαν συγκεντρωθή εκεί.

Παρόμοιο θαύμα έγινε στο δάσος του ίδιου μοναστηριού από το Άγιο τούτο Λείψανο το 1947.
Στην περιοχή Γαλάτιστα της Θεσσαλονίκης το 1911 είχε εμφανιστεί σκουλήκι που κατέστρεψε τα φυτά. Οι κάτοικοι καλέσανε το λείψανο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής και κάνανε Αγιασμό. Αμέσως το καταστρεπτικό σκουλήκι εξαφανίστηκε.

Επίσης το 1912 στην περιοχή Επανωμής της Θεσσαλονίκης, είχε εμφανιστή πλήθος ακρίδων. Οι κάτοικοι παρακαλέσανε να τους σταλή το Άγιο Λείψανο. Όταν έγινε Παράκλησι και Αγιασμός, εξαφανίστηκαν τελείως οι ακρίδες. Οι Επανωμίτες ευγνωμονούν πολύ την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή.
Και άλλα πολλά θαύματα ετέλεσε και τελεί η Αγία καθημερινά σ’ αυτούς που την επικαλούνται με πίστι.
 Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου, Κάνιγγος 10, Αθήναι 1984 (σελ. 42-45)

Αγία Μαρία Μαγδαληνή, η πιο θαυμάσια, τολμηρή κι αφοσιωμένη Μυροφόρος. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/21/64715/

Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή αγαπούσε τον Χριστό τόσο πολύ, που δεν ήθελε, όπως κι ο προφήτης Ηλίας, κανένας να Τον ατιμάζει και κανένας να Τον ταλαιωπωρεί. π. Ανανίας Κουστένης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/07/21/81920/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.

Μαρία ἡ σεμνή, τετρωμένη τῷ πόθῳ, Χριστοῦ τοῦ ἑαυτῆς, οὐρανίου Νυμφίου, τὰ μύρα ἐκόμισε, πρὸς τὸ μνῆμα τὸ ἅγιον· ἧς τὴν πάντιμον, χεῖρα πλουτοῦντες ἡμεῖς δέ, ἀσπαζόμεθα, ταύτην σὺν πόθῳ τὴν χάριν, αὐτῆς ἀρυόμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Ἦχος α’ Τὸν τάφον σου Σωτὴρ

Χριστῷ τῷ δι’ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μαγδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης τῆς Χιοπολίτιδος.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Τῆς ἁγνείας τὸ ρόδον καὶ τῆς Χίου τὸ βλάστημα, τὴν Ἁγίαν Μαρκέλλαν ἐν ὠδαῖς εὐφημήσωμεν τμηθεῖσα γὰρ χειρὶ τὴ πατρική, ὡς φύλαξ ἐντολῶν τῶν τοῦ Χριστοῦ, ρῷσιν νέμει καὶ κινδύνων ἀπαλλαγήν, τοῖς πρὸς αὐτὴν κραυγάζουσι, δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἱάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης τῆς Χιοπολίτιδος.
Ἦχος αʹ. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ Κυρίου τοῖς νόμοις, καὶ τοῖς θείοις διδάγμασι, πειθομένη Μαρκέλλα, καὶ ἀμέμπτως φυλάττουσα, τὴν βίαν πτοηθεῖσα τοῦ πατρός, ὦ Νύμφη ἀκήρατε Χριστοῦ, ἐν τοῖς ὄρεσιν ηὐλίζου, ἐν οἷς διώκων εὑρίσκει καὶ ἐκτείνει σε· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης τῆς Χιοπολίτιδος.
Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Παρθένος ἀκήρατος, καί ἀθληφόρος σεμνή, ἐδείχθης ἀθλήσασα, ὑπέρ τοῦ νόμου Χριστοῦ, Μαρκέλλα πανεύφημε ὅθεν τῶν ἱαμάτων, ἀναβλύζεις τήν χάριν, πᾶσι τοῖς προσιοῦσι, τῇ θερμη σου πρεσβεία, πρεσβεύουσα Κυρίῳ, ὑπέρ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μενελάου τῆς Μονῆς Μενᾶ
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Ἐν ἀρετῇ καὶ ἀσκήσει, πάτερ Μενέλαε, τὸν βίον ἐκτελέσας, προσευχαῖς παννυχίοις, τὴν Χάριν ἐπεσπάσω Θεοῦ Πατρός, καὶ νεκρὸν σὺ ἀνέστησας, δοξολογίαις ὁσίαις, ταῖς σαῖς πιστῶν, τὰς δεήσεις Αὐτῷ πρόσαγε.

 Ἕτερον· Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μενελάου τῆς Μονῆς Μενᾶ
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τῶν γεηρῶν φθειρομένων, πραγμάτων ἔφυγες, τὰ ἄνω μεγαλεία, τῶν ἀρετῶν ποθήσας, παθῶν τε καὶ φροντίδων τῶν κοσμικῶν, νῦν ἡμᾶς ἐλευθέρωσον, ταῖς πρὸς Σωτῆρα, Μενέλαε, σαῖς λιταῖς, ὑπὲρ πάντων, ἱκετεύων Αὐτόν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἠλίε Λακατούσου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ῥουμάνου
Ἦχος πλ. δ’.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς Οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν Μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, πατὴρ Ἠλία σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος

Τὸ φῶς τοῦ κόσμου ὁ Χριστός, ἀνύστακτον ἰδών σου, τῆς πίστεως τὸ ὄμμα, ἀγάπης τε τὸ φίλτρον τὸ ἀναπόσπαστον Σεμνή, πρώτη ἐμφανίζει ἑαυτὸν σοι, ἀναστὰς ἐκ τοῦ μνημείου, ὤκιστα ἐλθούσῃ μετὰ μύρων, καὶ προσιούσῃ σὺν δάκρυσι τῷ ἀπροσπελάστῳ, καὶ αὐτὸς σοι ἀμειβόμενος, τὴν τοῦ Πνεύματος θείαν ἐνέργειαν δωρεῖται, καὶ τῆς πρὸς τὸν ἄναρχον Πατέρα ἀνόδου ἐμφανίζει σοι βουλήν· καὶ πέμπει δὲ σε, θεῖα εὐαγγέλια τοῖς κατεπτηχόσι Μύσταις τῆς αὐτοῦ ἐγέρσεως ἀπαγγεῖλαι. Διὸ μεγίστην πρὸς αὐτὸν ἔχουσα παρρησίαν, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρεσβεύεις ἑκάστοτε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α.

Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, χορεύσωμεν ἑόρτια, καὶ κροτήσωμεν χεῖρας σήμερον, ἐν τῇ πανσέπτῳ πανηγύρει τῆς Μυροφόρου Χριστοῦ στρατιαὶ οὐράνιοι εὐφραινέσθωσαν, τὴν τὸν λογχευθέντα Κύριον ὑπὸ στρατιωτῶν, ἰδοῦσαν καὶ μυρίσασαν, καὶ αὐτὰς συμπαρεστῶσας τῷ ζωηφόρῳ μνήματι κατοπτεύσασαν, ἀΰλοις ὑμνῳδίαις θαυμαζέτωσαν ἡ γῆ τε καὶ ἡ θάλασσα, τὰ τῆς λαμπρᾶς σελήνης παράδοξα σημεῖα, κατὰ χρέος εὐφημήτωσαν ἡ νεότης τὸν χαλινόν, οἱ ἐν τῷ γήρει τὴν βακτηρίαν, οἱ ἐν συμφοραῖς τὴν προστάτιν, οἱ ἄποροι τὴν βοηθόν, οἱ ἐν εὐπορίᾳ τὴν οἰκονόμον, τὴν θεραπείαν οἱ ἐν ταῖς νόσοις, οἱ ἐν πελάγοις τὴν συμπλώτειραν, σὺν πᾶσι τὴν ἑαυτῆς στεῤῥὰν ὑπέρμαχον, ποίμνη μακαριωτάτη, καθικετεύουσα οὕτω βόησον Μαγδαληνὴ Μαρία ἔνδοξε, πρόφθασον ἐξελοῦ ἡμᾶς, ἐκ περιστάσεως πάσης, καὶ σῶσον ἡμᾶς, ταῖς πρὸς Θεὸν ἱκεσίαις σου.

Αἶνοι. Δόξα. Ἦχος πλ. α΄. «Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων»

iconandlight.wordpress.com