Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώνω εγώ. Η προσευχή του πατρός Βιταλίου της Τιφλίδος μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση…

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Μὴν Δεκέμβριος, ἔχων ἡμέρας λα´.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας θ´ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιε´.

Τῇ Αʹ(1ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ. (ζ´ αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος. (†792)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ὀνήσιμος*, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (~†107-117)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων Ἐφέσου Ἀνανίου καὶ Σολόχωνος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀνανίου τοῦ Πέρσου. (†345)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου, πατριάρχου Ἀντιοχείας. (†413)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ καὶ Κίῳ τῆς Βιθυνίας ἀσκήσει διαλάμψαντος καί ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 865. 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοκλήτου, ἐπισκόπου Λακεδαιμονίας. (†870)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Διοδώρου, Μαριανοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐπὶ Νουμεριανοῦ ἐν Ῥώμῃ μαρτυρησάντων. (~†283)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ὀλυμπιάδος ἐν Ἀμελίᾳ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ μαρτυρησάσης. (~†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Λουκίου, Ῥογάτου, Κασσιανοῦ καὶ Κανδίδης τῶν ἐν Ῥώμῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Οὐρσίνου (Ursicinus), ἐπισκόπου Βριξίας (Brescia), συμμετασχόντος εἰς τὴν ἐν Σαρδικῇ σύνοδον. (†347)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἐβασίου (Evasius), α´ ἐπισκόπου Ἄστεως (Asti) ἐν Πεδεμοντίῳ (Pedemontium) τῆς Ἰταλίας, ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ ἀποστάτου. (~†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Νικόλαος (Βινογκράντοφ , 1948), Νικόλαος (Ιβάντσοφ , 1937), Ἀλεξάνδρος (Μοζάεφ, 1941), Βασίλειος (Μπογκομόλοφ,1938), Ἰωάννης (Burtsev,1937), Ἀλεξάνδρος (Veksin ,1939), Δημήτριος (Γερμάνοφ ,1937)· αἱ μονάζουσαι Τατιάνα (Κιζιάνοβα, 1937), Βαρβάρα (Φετίσοβα, 1971), καὶ Ευθύμιος (Γκαγκάρινοφ, 1962), Νείλος (Κάμενεφ, 1925), Βασίλειος (Rogov, 1937), Ἰωάννης (Σαφρόνοφ, 1937), Παύλος (Σόκοβετς, 1937) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βιταλιου (Σιντορένκο) τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ διά Χριστόν σαλόυ, ἱδρυτοῦ καὶ ἡγουμενου πολλῶν κρυφῶν Μονῶν, ἐν Τιφλίδι (=Tbilisi) Γεωργίας, ἐκ Krasnodar Ῥωσίας (1992)

Στίχοι
Ναούμ, τὸν Ἑλκεσαῖον ἐκπεπνευκότα,
Ἕλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνῃ λόγου.
Πρώτῃ ἐκ βιότοιο Δεκεμβρίου ᾤχετο Ναούμ.
Στίχ. Θνῄσκεις ὁ πᾶσαν ἀρετὴν φερωνύμως,
Πάτερ, φιλήσας, τόν γε μὴν οἶκτον πλέον.
Στίχ. Ἀνανίας σάρξ, πρὸς δὲ σαρκὸς αἰκίας,
Αἴσθησιν ὡς σὰρξ οὐδὲ μικρὰν λαμβάνει.
Στίχ. Ὁρῶν τὸν Ἀντώνιον οὗτος τὸν μέγαν
Καὶ τοῖς τρόποις ὅμοιος ἀσκῶν ὡράθη.

Άγιος Βιτάλιος Σιντορένκο της Τιφλίδος (†1992)

«Μια φορά ο π. Βιτάλιος Σιντόρενκο απ’ τη Γεωργία, έκανε συζήτησι με μια γυναίκα προτεστάντισσα που δεν πίστευε στις Εικόνες και έλεγε ότι είναι απλά ξύλα. Ο Βιτάλιος έλεγε ότι ο Κύριος μπορεί να της δείξη την αγάπη του αν αυτή έχη πίστι. Αυτή του απάντησε ότι θα πιστέψη στις Εικόνες αν δη κάποιο θαύμα. Ο Βιτάλιος άρχισε μαζί της να προσεύχεται μπροστά σε μια Εικόνα της Παναγίας και ξαφνικά η Εικόνα αυτή λούσθηκε σ’ ένα ασυνήθιστο φως. Έτσι ο Βιτάλιος, παιδί ακόμα, βοήθησε με την προσευχή του να γνωρίση αυτή η γυναίκα την αλήθεια της Ορθοδοξίας».

***

Ήταν ένας μεγάλος ερημίτης και πραγματικά ζωντανός άγιος της εποχής μας, πλήρης εξαιρετικής αγάπης και ασυνήθιστης ταπεινότητας. Διακρινόταν για τη σπάνια πραότητα του, εξέπληττε με τη συμπόνια του και την τρυφερότητα προς όλους όσους είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν.

Το κυριότερο έργο για τον πατέρα Βιτάλιο ήταν η προσευχή. Μαζί με την χάρη της ιεροσύνης ο πατήρ Βιτάλιος απέκτησε και την χάρη της προσευχής, προσευχής υπέρ του πλησίον. Στην εκκλησία ο πατήρ Βιτάλιος πήγαινε πολύ ώρα πριν αρχίσει η λειτουρ­γία….
Μια φορά ο φύλακας του ιερού ναού του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι είδε τη νύχτα πώς η εκκλησία ή­ταν γεμάτη κόσμο. «Μα πώς μπήκαν όλοι αυτοί εδώ μέσα, σκέφτηκε, αφού η εκκλησία είναι κλειστή;» Ε­κείνη την ώρα ο πατήρ Βιτάλιος έκανε την Προσκομιδή και οι άνθρωποι πού τους είδε ο φύλακας να στέκο­νται στην εκκλησία ήταν αυτοί πού εκείνη την στιγ­μή μνημόνευε ο πατήρ Βιτάλιος. Τόσο πολύ ανάγκη έχουν οι ψυχές των κεκοιμημένων από προσευχή.
Ο πατήρ Βιτάλιος είχε ένα μεγάλο κατάλογο με τα ονόματα των κεκοιμημένων. Ήταν τρία μεγάλα τε­τράδια και τα διάβαζε κάθε μέρα.
Ο εχθρός του ανθρώπινου γένους μισεί κάθε θεάρεστο έργο. Μια φορά εμφανίστηκε στον πατέρα Βιτάλιο και του είπε: «Θα μου πληρώσεις για την προσευχή πού κάνεις για πεθαμένους»….

***

Εξαιτίας της άγιας ασκητικής ζωής του, ο πατήρ Βιτάλιος έλαβε από το Θεό το σπάνιο δώρο της προορατικότητας και της θεραπείας των ασθενών ψυχών. Ενθυμούμαι πως, έπειτα από οκτώ χρόνια, όταν ζούσα σαν δόκιμος μοναχός στο γεωργιανό μοναστήρι, αξιώθηκα να είμαι κοντά του κατά τον εορτασμό του οσίου Σίο Μγκβίμσκι.

Τότε στο μοναστήρι αυτό του ΣΤ’ αιώνα, το οποίο είχε επιστραφεί από την άθεη εξουσία στα χέρια της Εκκλησίας, τελούσε τη Θεία Λειτουργία ο Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ηλίας ο Β’. Μετά την Ακολουθία, ο πατήρ Βιτάλιος, που συλλειτούργησε με το Μακαριότατο σ’ εκείνη την εορτή, μου απεκάλυψε ότι είδε πως επάνω στο κεφάλι του Πατριάρχη, πριν ακόμη την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, κατέβηκε ένα φωτεινό σύννεφο, το οποίο βρισκόταν εκεί κατά τη διάρκεια όλης της Ακολουθίας. Στο τέλος της αφήγησης του, τόνισε ότι η θεϊκή αυτή επίσκεψη χαρίστηκε στο Μακαριότατο για τη θαυμαστή του ταπείνωση.
π. Ιωάννου Κογκάν «Από την αιχμαλωσία στο φως»

***

Η κυρία Τατιάνα λέει:
«Γι’ αυτούς πού επισκέπτονταν τον πατέρα Βιτάλιο υπήρχε η εξής τάξη. Όταν έμπαινες μέσα στο δωμάτιο του έπρεπε να διαβάσεις το “Άξιον εστίν”, μετά να του ζητήσεις ευλογία. Μετά ο πατήρ Βιτάλιος σου έκανε μετάνοια, σε ευλογούσε, σου φιλούσε το χέρι και ζητούσε ευλογία από σένα. Εγώ όταν πρώτη φορά μου το ζήτησε τα έχασα – πώς εγώ να ευλογήσω έναν ιερέα!…»
Μετά άρχιζε η συζήτηση. Ο ίδιος ο πατήρ Βιτάλιος καθόταν κάτω στο πάτωμα, ενώ τους επισκέπτες τους έβαζε να κάθονται στις καρέκλες. Όμως κανείς δεν ήθελε και όλοι κάθονταν γύρω του κάτω στο πάτωμα. Μπορούσε ώρες να κάθεται ανακούρκουδα χωρίς να αλλάξει θέση….
Ο πατήρ Βιτάλιος δεν έλεγε τα δικά του αλλά του άρεσε να διαβάζει κάτι από τους πατέρες… Ήταν σαν ένα ζωντανό βιβλίο όπου έβρισκες απαντήσεις σε όλες τις απορίες σου.

***

Ο πατήρ Βιτάλιος νουθετούσε όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ίδια τη ζωή του. Διηγιόταν για τον εαυτό του: «Όταν ήμουν νέος είδα μια φορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Ήμασταν μαζί μόνο μία μέρα. Είδα την αγάπη του και την θυμάμαι μέχρι τώρα». Και ο ίδιος ήταν για τους άλλους ένα ζωντανό παράδειγμα της γνήσιας αγάπης. Έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Αν αγαπάς τους άλλους και με ειλικρίνεια προσπαθείς να τους βοηθήσεις, τότε η ζωή σου θα είναι εύκολη».
Ενώ ζούσε στην Τιφλίδα γνώριζε τί ανάγκη έχουν οι άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ρωσίας και έστελνε στον καθένα, ότι είχε ανάγκη: τρόφιμα σ’ αυτούς πού δεν είχαν να φάνε, σε άλλους λεφτά και σε άλλους ρούχα. Στο Μουρμάνσκ πού βρίσκεται πέρα από τον πολικό κύκλο έστελνε ταχυδρομικός φρούτα και αυτά έφταναν στον προορισμό τους φρέσκα. Φρόντιζε τα πνευματικά του τέκνα, όπως φροντίζει τα παιδιά της μια τρυφερή μητέρα. Μπορούσε ταυτόχρονα να είναι και πατέρας και μητέρα και αδελφός και αδελφή και γέροντας….

Λέει μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου:
«Όταν επισκεπτόμασταν τον πατέρα Βιτάλιο, σχεδόν πάντα τρώγαμε μόνο πατάτες, όμως ακόμα και τα πιο νόστιμα εδέσματα δεν μπορούν να συγκριθούν μ᾿ εκείνο το πολύ απλό φαγητό.
Τέτοια ζεστασιά και αγάπη δεν μπορούσες να βρείς πουθενά αλλού στην γη»…
Όταν τον πατέρα Βιτάλιο επισκέπτονταν Αρχιμανδρίτες και Επίσκοποι έτρωγαν ίδιο φαγητό που τρώγανε και οι άλλοι, και τα επιτραπέζια σκεύη ήταν πολύ φτηνά.
«Σ᾿ όλη την ζωή μας πρέπει να μαθαίνουμε την ταπείνωση», έλεγε ο πατήρ Βιτάλιος.

Κρατούσε στη μνήμη του ανθρώπους πού τον έχουν επισκεφτεί έστω και μια φορά μόνο, και όχι μόνο αυτούς αλλά και τους δικούς τους συγγενείς. Έλεγε: «Η μνήμη ρυπαίνεται από τις αμαρτίες»… Η καρδιά του πονούσε για όλους τους ανθρώπους. Αν κάποιος του παραχωρούσε τη θέση του στο μετρό, ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε ότι τώρα είναι υποχρεωμένος να προσεύχεται γι’ αυτόν τον άνθρωπο στον Κύριο και να παρακαλάει να τον σώσει.
Όταν ο πατήρ Βιτάλιος εξομολογούσε τον κόσμο στην εκκλησία συχνά ό ίδιος γονάτιζε μπροστά στον εξομολογούμενο και άρχιζε να λέει στον άνθρωπο δι­κές του αμαρτίες. “Έλεγε με δάκρυα τις αμαρτίες του αλλού σαν να τις έκανε ο ίδιος: «Εγώ ο αμαρτωλός μοναχός Βενέδικτος δεν σέβομαι τους γονείς μου, πίνω βότκα, πορνεύω…». Άνθρωποι πού τον έβλεπαν να μετανοεί με τέτοια ειλικρίνεια για τις δικές τους α­μαρτίες άρχιζαν να κλαίνε με σπαραγμούς…

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε ακόμα: «Κάθε αμαρτία μας έχει μέσα της και άλλες αμαρτίες. Για παράδειγμα η κατάκριση: μέσα στην κατάκριση υπάρχει η υπερηφάνεια πού είναι η αιτία της κατάκρισης, υπάρχει η τάση για την αυτοπροβολή. “Αν κατάκρινες τον άλλον σημαίνει ότι έβαλες τον εαυτό σου πιο πάνω απ’ αυτόν, θεώρησες τον εαυτό σου καλύτερο… Πρέπει να χύνουμε όσο μπορούμε περισσότερα δάκρυα για τις δικές μας αμαρτίες. Όταν κάποιος μας προσβάλλει εμείς κλαίμε πικρά. Πρέπει όμως αυτά τα δάκρυα να τα στρέψουμε αλλού, να κλαίμε για τις αμαρτίες μας. Να ενθυμούμαστε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε πικρά. Κάθε τέτοιο δάκρυ έχει πολύ μεγάλη αξία».

Ο πιο εύκολος δρόμος σωτηρίας είναι να μην κατακρίνουμε κανέναν, τότε και εμάς δεν θα μας κρίνει ο Κύριος.

Μια μέρα τον πατέρα Βιτάλιο επισκέφτηκε ένας ιερέας. Ο πατήρ Βίταλιος τον ρώτησε: «Ήλθε ένας άνθρωπος να μιλήσει μαζί σου, εσύ του λες διάφορα και εκείνος δεν καταλαβαίνει, τα λόγια σου δεν τον αγγίζουν. Τί πρέπει να κάνεις;» Και εκείνος ο ιερέας του απαντάει: «Αν ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει εγώ τί φταίω;»
«Όχι, του λέει ο πατήρ Βίταλιος, εμείς φταίμε. Αν εγώ δεν μπόρεσα να παρηγορήσω έναν άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει χάρη πού θα έπρεπε να μεταδώσω σ’ εκείνον τον άνθρωπο».

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώνω εγώ». Λένε πώς μια μέρα, όταν ο πατήρ Ανδρόνικος εξομολογούσε στην εκκλησία, τον πλησίασε τρέχοντας ο πατήρ Βιτάλιος και του είπε: «Πάτερ, τιμώρησέ με, έκανα έκτρωση…».

Μια φορά ο πατήρ Βιτάλιος είπε σε μια πνευματική του κόρη: «Μέρα, νύχτα δεν με αφήνουν ήσυχο, όλο φωνάζουν: Πάτερ Βιτάλιε, βοήθησε μας!» Και ο πατήρ Βιτάλιος βοηθούσε, βοηθούσε με προσευχή… Προσευχή ήταν η αναπνοή του, μ’ αυτή συνδεόταν με την Πηγή της Ζωής και μ’ αυτή βοηθούσε τους ανθρώπους επικαλούμενος το έλεος του Κυρίου.
«Η προσευχή του πατρός Βιταλίου μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση», έλεγαν τα πνευματικά του τέκνα. Γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού ο πατήρ Βιτάλιος τολμούσε να ικετεύει τον Κύριο να σπλαχνιστεί τον αμαρτωλό. Ήξερε πολύ καλά αυτό πού λέει ο άγιος Δημήτριος του Ροστοφ για την δύναμη πού έχει η προσευχή: «Η προσευχή όχι μόνο νικάει τους νόμους της φύσης και είναι ακαταμάχητη ασπίδα κατά των ορατών και αοράτων εχθρών αλλά ακόμα και το χέρι του Παντοδύναμου Θεού, πού είναι έτοιμο να χτυπήσει τους αμαρτωλούς, δεν το αφήνει να πέσει».

***

Αν δεν υπάρχει χάρη ο άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να υπομένει πόνους.

Μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου λέει:«Ο σύζυγος μου ήταν άπιστος και βλασφημούσε τα θεία. Μαζί του ζούσα 23 χρόνια. Πολλές φορές έλεγα στον πατέρα Βιτάλιο να τον χωρίσω αλλά εκείνος δεν μου έδινε την ευλογία του. Έλεγε: “Όποιος σηκώνει τον σταυρό του μέχρι το τέλος λαμβάνει στεφάνι από τον Θεό, η ανταμοιβή του θα είναι τέτοια πού δεν μπορεί να φανταστεί”».

Όταν αναπνέεις δεν ρωτάς πώς γίνεται αυτό, το ίδιο και η προσευχή, να την κάνεις συνέχεια και θα λάβεις την σωτηρία.
Σε κάθε ανάγκη και θλίψη να κάνουμε την προσευχή του Ιησού και τότε με τον καιρό θα λάβουμε αυτό πού ζητάμε.
Αυτή η προσευχή θα μας διαφυλάξει από την σφραγίδα του Αντίχριστου, θα σβήσει τις αμαρτίες μας, θα μας στολίσει με αρετές και θα μας οδηγήσει στην ένωση μετά του Θεού.
Να αγαπάς την προσευχή. Αυτή θα σε περιβάλει με αρετές, θα σε οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας, θα σε ενθαρρύνει, θα σου δώσει χαρά και θα έχεις κλήρο μετά των δικαίων.
Όταν άνθρωποι αντιλέγουν σ’ αυτά πού λες ή σε κατακρίνουν να μην τους απαντάς αλλά να κάνεις προσευχή. Είναι πολύ καλό φάρμακο.

Αυτοί πού τον είχαν γνωρίσει από κοντά έλεγαν πώς ο πατήρ Βιτάλιος δεν ήταν αυτού του κόσμου. Όταν ήθελε να βρει φίλο μεταξύ των ανθρώπων, ο πνευματικός του του είπε: «Μην ψάχνεις, δεν θα βρεις φίλο. Κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν θα σε καταλά­βει, γι’ αυτό θα είσαι μόνος».

Στα πνευματικά του τέκνα ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μόνο ο Θεός είναι για μας Πατέρας και Φίλος και Α­δελφός».

Σ’ αυτούς πού έλεγαν ότι στην εποχή μας δεν υπάρχουν μεγάλοι άγιοι ο πατήρ Βιτάλιος απαντούσε: «Η δύναμη της χάρης είναι ίδια σήμερα όπως και στην εποχή των αποστόλων, φταίμε εμείς».

Στις γεμάτες θόρυβο πόλεις και στα δυσδιάκριτα χωριά ο Γέροντας οργάνωσε κρυφά μοναστήρια. Τα μοναστήρια αυτά ήτανε απλά σπίτια, που μαζεύτηκαν απλοί, σε τίποτα μή διακρινόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι, όπως και όλοι οι άλλοι πήγαιναν στις δουλειές τους κ.λπ., όμως μέσα στο σπίτι ζούσαν κατά το δικό τους μοναχικό τυπικό. Βεβαίως, με το ράσο ντύνονταν μόνο για την μοναχική κουρά. Έτσι ο πατήρ Βιτάλιος εμφύτευσε τις κληματσίδες στα αμπέλια του Κυρίου σε άκρως εχθρικό περιβάλλον.

«Όλους να αγαπάς, όλους να έχεις σαν αγιους, να κατακρίνεις τον εαυτό σου και με δάκρυα να εργάζεσαι το θέλημα του Κυρίου μας», έγραψε σε κάποιον ο Γέροντας.

***

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Θα χυθεί πολύ αίμα πάνω στη γη, άνθρωποι θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, θα υποφέρουν από την πείνα. Μην πετάτε τα απομεινάρια των φαγητών γιατί τότε θα χαίρεστε και γι’ αυτά… Άνθρωποι θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύγιο σε άλλες χώρες… Ας γνωρίσει ο καθένας τον εαυτό τον και τότε θα καταλάβουμε ότι για τα δεινά του κόσμου φταίει ο καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας»….

***

Φεύγοντας ο πατήρ Βιτάλιος δεν άφησε καμία υλι­κή κληρονομιά. Όμως άφησε κάτι παραπάνω, μας ά­φησε την αγάπη του. Αυτή η αγάπη ζει τώρα στις καρδιές των ανθρώπων.

Σ’ ένα πασχαλινό γράμμα του έγραψε τα εξής πού θα θεωρηθούν ως παρακαταθήκη του:
«Να αγαπήσουμε τον πλησίον και θα αγαπήσουμε τον Χριστό. Να αγαπήσουμε αυτούς πού μας προσβάλλουν, τους εχθρούς μας και θα μας ανοίξουν οι πύλες της χαράς και ο Αναστημένος Χριστός θα ανταμώσει την ψυχή μας πού έχει αναστηθεί στην αγάπη. Να, αυτό είναι! Μόνο αυτά τα λίγα περιμένει από μας ο Κύριος! Εδώ είναι ο παράδεισος! Εδώ είναι η Ανάσταση! Να αγαπήσουμε την αγάπη και θα ζήσουμε εν Χριστώ, πού αναστήθηκε μετά από το Πάθος και το θάνατο πού υπέφερε από αγάπη για μας!»

Ένας καλόγερος από το Άγιον Όρος μας μετέφερε και το εξής: Όταν αυτός έμαθε για τον θάνατο του αγαπημένου του γέροντα, τον έπιασε απέραντη θλίψη. Πόσο καιρό ήταν έτσι, δεν θυμάται, όμως μια νύχτα του εμφανίσθηκε ο Γέροντας Βιτάλιος με απλό, όπως πάντα ράσο, και τον ρώτησε: Πώς είσαι; «Δεν μπορώ να είμαι καλά, αφού έμεινα χωρίς εσένα». Ο πατήρ Βιτάλιος τον σταύρωσε και μόλις τελείωσε του είπε: «Μην ανησυχείς και μην εγκαταλείπεις την κοπέλα αυτή». Όταν ο μοναχός ξύπνησε από το όραμα αναρωτήθηκε: Μήπως είναι πειρασμός; για ποιά κοπέλα πρόκειται;
Πέρασε χρόνος και για κάποιες δουλειές ο καλόγερος έπρεπε να πάει στην πόλη. Εκεί τον βρήκε η ανεψιά του και τον παρακάλεσε: θέλω να ζήσω ως καλόγρια σε μοναστήρι, βοήθησέ με….

***

Κάθισε στο μικρό ντιβάνι του και άρχισε να μας διηγείται πως πρόσφατα λίγες μέρες πριν έλθουμε εμείς είχε επισκεφτεί τον άλλο κόσμο:
«Ήλθε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, με πήρε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πάνω. Όταν φτάσαμε στον Ουρανό εκεί είχαν τράπεζα. Στην τράπεζα καθόταν ο άγιος Νικόλαος, άλλοι άγιοι, οι άγιοι απόστολοι και ο ίδιος ο Κύριος. Τότε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πήρε απ΄ το τραπέζι και μου έδωσε ένα παξιμάδι. Το έβαλα στον κόρφο μου. Ο Κύριος είπε στον Ιωάννη τον Θεολόγο ότι δεν ήλθε ακόμη ο καιρός γι΄ αυτό τον δούλο του Θεού, πάτε τον πίσω στην γη. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος με συνόδεψε μέχρι την γη και αισθάνθηκα πώς ξαναμπήκα στο σώμα μου. Αμέσως έβαλα το χέρι μου στον κόρφο για να βγάλω το παξιμαδάκι, όμως δεν ήταν εκεί…».
Ο πατήρ Βιτάλιος άρχισε να κλαίει…
Μια μέρα πριν κοιμηθεί ο πατήρ Βιτάλιος με το χέρι του μου έδειξε να σηκώσω την κουρτίνα στο παράθυρο. «Ποιόν βλέπεις;», τον ρώτησα.
Εκείνος κοιτούσε χωρίς να μιλάει, μετά φίλησε το χέρι του και μου έδειξε προς την εικόνα της Παναγίας…
«Σε επισκέφθηκε η Παναγία;», τον ρώτησα.
Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Πολλοί πύργοι που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/30/70369/

Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας, για τα δεινά του κόσμου φταίει ο καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/30/%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b2%ce%b9%cf%84%ce%ac%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-sidorenko-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1/Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ
Ἦχος β’.

Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Νόμω ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τᾶς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι’ ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεῖς τοὶς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, περιουσίᾳ, διεσκόρπισας, τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαγχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε, ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Πλοῦτον ἄσυλον, μάκαρ ἐκτήσω, διὰ πρόσκαιρον, ὅνπερ εἰς χεῖρας, τῶν δεομένων Φιλάρετε ἔνειμας, τὸν γὰρ Θεὸν καὶ πλησίον ἠγάπησας· διὸ καὶ κλῆρον οὐράνιον εἴληφας, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Θεοκλήτου, ἀρχιεπισκόπου Λακεδαιμονίας.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Φερωνύμως τὴν κλῆσιν τοῖς σοῖς ἔργοις πιστούμενος, Λακεδαιμονίας ἐδείχθης, ποιμενάρχης θεόσοφος, Θεόκλητε θεράπων τοῦ Χριστοῦ, ὡς σκεῦος ἀρετῶν παντοδαπῶν, διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν τὰ κρείττονα.

Κοντάκιον προεόρτιον τῶν Χριστουγέννων
Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως. Χόρευε, ἡ οἰκουμένη, ἀκουτισθεῖσα· δόξασον μετὰ ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

iconandlight.wordpress.com