Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος: «Η απουσία συντονιστή είναι σήμερα το μεγάλο πρόβλημα στην Εκκλησία...»

ΜΕΡΟΣ Β’ (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ)

 

Δεν νομίζετε Παναγιώτατε, πως είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τον ορατό και δια γυμνού ματιού εφησυχασμό μας; Πως είναι καιρός να επαναφέρουμε τον λυτρωτικό ευαγγελικό και αποστολικό λόγο, ο οποίος είναι ο μόνος που δύναται να διαλύσει τα τεχνάσματα του πονηρού Σατανά; Γιατί οι οικονομικές κρίσεις είναι συνέπεια της πνευματικής κρίσης, την ευθύνη την οποία φέρει ο κάθε πιστός αλλά κυρίως η ηγεσία της Εκκλησίας. Η κατήχηση υποβαθμίστηκε όσο ποτέ άλλοτε στις ημέρες μας. Μήπως έφθασε η ώρα για να επαναφέρουμε στο προσκήνιο και να καλλιεργήσουμε την πίστη των πρώτων Χριστιανών και να δώσουμε τέλος στις εκλογικεύσεις και στις συνειδητές εκπτώσεις από την αλήθεια; Πιστεύετε ότι υπάρχει σήμερα σοβαρή δουλειά πάνω στο θέμα της Κατήχησης από μέρους της Εκκλησίας μας;

 

Η κατηχητική δράση, όπως σωστά τονίσατε, ιδιαίτερα μάλιστα τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολύ μειωμένη. Φταίνε θα έλεγα πολλά πράγματα... Από άποψη καταλογισμού ευθυνών φταίμε κυρίως εμείς, οι Επίσκοποι, ως έχοντες το αποστολικό πρόσταγμα του κηρύγματος. Φταίει όμως, και η Παιδεία και το Κράτος. Και αυτό γιατί είναι ηλίου φαεινότερο πως συστηματικά καλλιεργείται εδώ και δεκαετίες μία ιδεολογία που στόχο έχει να οδηγεί τους νέους -και όχι μόνο αυτούς- έξω από την Εκκλησία. Καλλιεργείται λ. χ. στο όνομα δήθεν της προόδου η αμφιβολία και η διαστρέβλωση για το Θεό αλλά και μια σειρά άλλων ανοησιών που λειτουργούν στα παιδιά μας σαν το μικρόβιο που πλήττει ζωντανά και υγιή κύτταρα του οργανισμού. Όσα παιδιά μάλιστα αντιδρούν στην ισοπέδωση που μεθοδικά επιχειρείται και αναπτύσουν ένα μηχανισμό άμυνας θα λέγαμε, είναι αλήθεια ότι περιθωριοποιούνται και ενίοτε αποκόπτονται από το σύστημα. Γίνονται θα έλεγα δακτυλοδεικτούμενα! Γιατί είναι αλήθεια ότι στο σαθρό αυτό σύστημα εκλαμβάνει την πίστη στον Θεό, ως οπισθοδρόμηση!!!

Είναι άλλωστε προφανές πως σήμερα δεν υπάρχει η μορφή ιεραποστολής που υπήρχε την περίοδο 1955-1970 με τη δράση της Εκκλησίας μέσα από την Χριστιανική Νεολαία σε όλες της τις μορφές, στα Πανεπιστήμια, στα Σχολεία κ.τ.λ. Κάποτε ο παπάς, ο δάσκαλος και οι γονείς είχαν εξ ολοκλήρου την ευθύνη της μετάβασης του παιδιού αφενός μεν με τη διδασκαλία και αφετέρου με το παράδειγμα τους στην εν Χριστώ ζωή. Σήμερα ωστόσο στην θεμελιώδη αυτή σχέση για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου δυστυχώς έχουν διεισδύσει και πολλοί άλλοι παράγοντες. Παράγοντες που μετά λύπης μου το επισημαίνω αλλά είναι η τραγική αλήθεια δρουν διαβρωτικά αλλοιώνοντας τα συστατικά εκείνα που καθιστούσαν τον Έλληνα ως ξεχωριστή μοναδική προσωπικότητα και την πατρίδα μας πρωτοπόρο σ’ όλον τον κόσμο.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω και το μεγάλο ρόλο στην κατήχηση που έχει η ιδιωτική πρωτοβουλία εντός της Εκκλησίας. Δεν λέγω πως είναι εκτός Εκκλησίας οι άνθρωποι, που έχουν τα σωματεία τους, τα καταστατικά τους, τις προτιμήσεις τους κ.τ.λ., όπου κι εκεί γίνεται μια ουσιαστική αγωγή. Μπορεί να καταλογίζονται στην όλη δραστηριότητα τους κάποια αρνητικά θεολογικά η εκκλησιολογικά ζητήματα! Προσωπικά όμως, πιστεύω πως η προσπάθεια που γίνεται και έχει ως μοναδικό στόχο την ενίσχυση της κατήχησης στον ελληνικό λαό, και υπό το πρίσμα αυτό καλό είναι να γίνεται. Δεν είναι καιρός να πετροβολούμε για λόγους εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης τις προσπάθειες αυτές. Είμαι της γνώμης πως μέσα από την ανάπτυξη μιας συνεργασίας θα προκύψει πολλαπλό όφελος.

 

 

 

Με δεδομένο ότι υπάρχει μία εχθρική στάση στο θέμα της κατήχησης από πλευράς της Πολιτείας , η οποία εκδηλώνεται με το ότι λ.χ. σταδιακά υποβαθμίζεται το μάθημα των θρησκευτικών και κλείνουν οι Θεολογικές μας Σχολές, όπως προσφάτως το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μήπως ήρθε ο καιρός η Εκκλησία πλέον να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες;

 

Έχουμε ήδη χάσει πολύ χρόνο! Έπρεπε να έχει γίνει αυτό. Έπρεπε ως Ιεραρχία να πάρουμε συγκεκριμένες αποφάσεις, ώστε να έχουμε προλάβει να αντιμετωπίσουμε τέτοια θέματα πριν ακόμη αυτά εκδηλωθούν. Όμως δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή, όπως και στον πολιτικό, έτσι και στον εκκλησιαστικό χώρο, μυαλά και καρδιές που να «πετάνε» για Ελλάδα, για Ορθοδοξία, για Ιεραποστολή και για Εκκλησία... Είναι λυπηρό που το λέω αλλά δεν υπάρχουν! Αφού το βλέπουμε πλέον όλοι, ότι έχουμε υποστεί μία καθίζηση, η οποία είναι πιο επικίνδυνη τώρα, εξαιτίας της περιπέτειας που έχουμε με την Ευρώπη. Βέβαια κανείς δεν θα έλεγε της Εκκλησίας τίποτε, αν έκανε καλά τη δουλειά της στον τομέα της κατηχήσεως. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη σημαντικές κατηχητικές δραστηριότητες, που αποτελούν την εξαίρεση, και όχι όπως θα έπρεπε τον κανόνα στην όλη δομή και λειτουργία. Όπου υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι και με όρεξη, καταφέρνουν να έχουν παιδιά στο Κατηχητικό Σχολείο. Για παράδειγμα εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε Ενορίες, με σημαντική προσφορά στην Κατήχηση. Είναι τόσο καλά οργανωμένες που ορισμένες εξ αυτών έχουν δικές τους Κατασκηνώσεις προκειμένου να συνεχίζουν το κατηχητικό έργο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ειλικρινά ως Επίσκοπος χαίρομαι που έχω τέτοιες ενοριακές δραστηριότητες. Εκ του σύνεγγυς μάλιστα παρακολουθώ, εγκρίνω και συγχαίρω. Είναι πάρα πολύ ωραίο!

Αυτές οι προσπάθειες, όπως είπα, είναι σήμερα μεμονωμένες και δεν αποτελούν το γενικό κανόνα. Δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε μπροστά στο τραγικό γεγονός ότι η πλειονότητα των νέων μας είναι μακράν της Εκκλησίας.

 

Πράγματι, αυτό είναι αλήθεια! Τι μέλλει γενέσθαι και ποιά πιστεύετε πως είναι η ρίζα του κακού;

 

Να πάω λοιπόν, αφού το θέλετε στη ρίζα. Ευθυνόμεθα πάρα πολύ για το ότι δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε άλλοτε, δηλαδή Διεύθυνση Κατηχητικών Σχολείων! Ως Ιεραρχία δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο ούτε εγκύψαμε ποτέ με την ανάλογη σοβαρότητα στην οργάνωση του κατηχητικού έργου. Υποβαθμίσαμε τον τομέα της Κατηχήσεως υπερεκτιμώντας ουσιαστικά το μάθημα της θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία. Μείναμε βλέπετε σ’ αυτά που εμείς ζήσαμε ως εμπειρία και βίωμα. Όλα αυτά τα θέματα κάποτε εντάσσονταν στην αρμοδιότητα των Διευθύνσεων της Αποστολικής Διακονίας. Πρωτίστως η Κατήχηση, το Κήρυγμα, η Εξομολόγηση και άλλοι τομείς εργασίας αποτελούσαν το βασικό αντικείμενό της. Με την δημιουργία Επιτροπών επί Ιερωνύμου Α αποδυναμώθηκε η Αποστολική Διακονία. Τότε ήμουν Διευθυντής Κηρύγματος και το διαλύσαμε, γιατί συστήθηκε αρμόδια Συνοδική Επιτροπή. Αυτό ωστόσο που έχει διαπιστωθεί και παρατηρείται είναι πως από τις Συνοδικές Επιτροπές απουσιάζει η έμπνευση, δεν υπάρχουν μόνιμα στελέχη, ούτε έχουν ανθρώπους για να ανεβάσουν το επίπεδο αυτών των προσπαθειών. Όλη αυτή η κατάσταση πράγματι χωλαίνει αυτή τη στιγμή! Χρειάζονται να γίνουν παρεμβάσεις, να ληφθούν πρωτοβουλίες και να διοργανωθούν οι ιεραποστολικές ευθύνες με διάρθρωση εκκλησιαστικών υπηρεσιών, με αναφορά στην Αποστολική Διακονία και στη ΔΙΣ.

 

Σχεδόν για δύο και πλέον δεκαετίες που ασχολούμαι με το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ ακούω για παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες. Ωστόσο πέραν των βαρύγδουπων ανακοινώσεων οι περισσότερες εξ αυτών τίθενται μέσα από έναν αμιγώς γραφειοκρατικό μηχανισμό στο αρχείο και στην ιστορία! Τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος! Ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως Μητροπολίτης Θηβών μιλούσε συχνά -πυκνά για αναγκαίες αλλαγές, λ. χ. στον τρόπο εκλογής νέων Αρχιερέων και στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας της Ελλάδος! Τώρα ωστόσο σιωπά...

 

Ο ισχύων Καταστατικός Χάρτης είναι του 1977. Με αυτόν πορευόμαστε τώρα με μια -δυό τροπολογίες που έχουν γίνει. Κάναμε ένα νέο Καταστατικό Χάρτη την περίοδο κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ με Υπουργό Παιδείας τον τέως πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Το λέω γιατί στην Επιτροπή που συγκροτήθηκε εκτός των Ιεραρχών συμμετείχε ένας πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και αρκετοί καθηγητές του Πανεπιστημίου. Έχουμε λοιπόν έτοιμο Καταστατικό Χάρτη. Εκ μέρους δε της Πολιτείας συμμετείχε και ο άλλοτε Πρύτανης ο Μιχάλης Σταθόπουλος, οι απόψεις του οποίου, όπως γνωρίζετε, δεν είναι εκκλησιαστικές! Αυτός λοιπόν ο Καταστατικός Χάρτης βρίσκεται στα ντουλάπια του Υπουργείου Παιδείας! Θυμάμαι ότι μεταξύ των άλλων υπήρχε και μια πρόταση εκπληκτική! Πρόταση που θεσμοθετούσε εκτός από τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και Ιδιωτικού Δικαίου, να υπάρχει και πρόσωπο για την Εκκλησία, που να λέγεται Εκκλησιαστικού Δικαίου η με μια άλλη ονομασία. Δεν έγιναν αυτά για λόγους που ποτέ δεν έμαθα! Το να αλλάξει σήμερα ένας Καταστατικός Χάρτης είναι πολύ δύσκολο θέμα. Με τις παρούσες μάλιστα συνθήκες, μπορεί να βγει χειρότερος από ότι είναι τώρα.

Πέραν τούτου δεν νομίζω πως αυτό αποτελεί το εμπόδιο... Είναι θέμα ενθουσιασμού, εμπνεύσεως, συλλήψεως και εκπληρώσεως η ενασχόληση με πρωτοβουλίες που αναβαθμίζουν το κύρος της Εκκλησίας μας. Και ως αναβάθμιση εννοώ πάντα την ενίσχυση και επικράτηση της εν Χριστώ ζωής και του ευαγγελικού λόγου στην ελληνική κοινωνία. Ακόμη και τώρα που είμαι σε μεγάλη ηλικία όταν έρχονται τέτοια θέματα προς συζήτηση η ψυχή μου ειλικρινά πετάει. Γίνομαι έφηβος... Γι' αυτό άλλωστε και έστειλα το περασμένο καλοκαίρι έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο καταγράφοντας τα προβλήματα, στα οποία πρέπει τώρα να εγκύψουμε με σοβαρότητα. Το ανέγνωσαν στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, η οποία μου απάντησε απλά πως «ελήφθη υπ’ όψιν» και τίποτε άλλο! Ήταν μια πολυσέλιδη επιστολή, η οποία δημοσιεύθηκε ολόκληρη σε ορισμένα περιοδικά. Σ’ αυτήν γινόταν αναφορά σε εθνικά θέματα, στο μάθημα των θρησκευτικών, στο περιεχόμενο της Ιστορίας, στο θέμα της Προνοίας και άλλα.

 

Δεν επανήλθατε στην επιστολή σας; Δεν μιλήσατε με τον Αρχιεπίσκοπο η με Αρχιερείς κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Ιεραρχίας;

 

Φυσικά σε κατ’ ιδίαν επαφές πρότεινα να τα συζητήσουμε. Ζήτησα να πάρουμε δύο -τρεις αποφάσεις την μία φορά... μετά από έξι μήνες άλλες τρεις.. Να τα φέρουμε τα καυτά αυτά θέματα στην επιφάνεια κατά τρόπο τέτοιο που θα αναπτερώνεται η ελπίδα και η προσδοκία του ελληνικού λαού ώστε να αισθάνεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι παρούσα στα δρώμενα και στις εξελίξεις, ότι νοιάζεται για τη σωτηρία και την πρόοδο του λαού.

Πως όμως θα γίνουν αυτά; Αν δεν υπάρχει κινητήριος δύναμη να τα συντονίσει και να διανείμει τις αρμοδιότητες, δεν γίνεται τίποτε. Η απουσία του συντονιστή είναι σήμερα μεγάλο πρόβλημα. Ως εκ τούτου κάθε Ιεράρχης κοιτά την επαρχία του, γιατί τα θέματα είναι πολλά, ιδίως στις μεγάλες επαρχίες! Κι έτσι υπάρχει μια στασιμότητα. Σκοπός είναι να υπάρχει το πνευματικό υπόβαθρο, δηλαδή ο πυρήνας μέσω του οποίου θα αναπτυχθούν πολλοί αδρανείς σήμερα τομείς. Επί του παρόντος όμως, δυστυχώς δεν βλέπω να γίνεται κάτι...

 

Παναγιώτατε, υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα πλέον και απασχολεί πάρα πολλές Μητροπόλεις. Πρόκειται για το θέμα των νέων χειροτονιών. Υπάρχουν επίσης και φωνές πολιτικών που λένε πως πρέπει να μεταβληθεί η σχέση συναλληλίας Εκκλησίας και Πολιτείας και μέσα σε αυτές τις φωνές ήταν και υπουργικές φωνές όπως αυτή του λ.χ. του Νίκου Σηφουνάκη!

 

Καλά αυτός ο κύριος αποτελεί εξαίρεση. Δεν τον λαμβάνουμε υπ ὄψιν, γιατί πρόκειται περί ανθρώπου, ο οποίος έχει πάθος κατά της Εκκλησίας! Κι αν διατηρεί κάποια επαφή η γνωριμία προσωπική με εκκλησιαστικό πρόσωποπιστεύω πως το κάνει προκειμένου να δώσει κύρος στις θέσεις του. Προσωπικά πιστεύω πως η εχθρική στάση προς την Εκκλησία αποσκοπεί σε ιδιοτελείς επιδιώξεις του. Κι γι’ αυτό θεωρώ πως δεν εκφράζουν κάποιο επίπεδο βάσει του οποίου θα μπορούσαμε να συζητήσουμε. Άλλες ωστόσο συγκροτημένες απόψεις που κατά καιρούς εκφράζονται έχουν κάποια στοιχεία σοβαρότητος, αλλά μόνο λέγονται προς εντυπωσιασμό αφού κανείς δεν αναλαμβάνει να τις πραγματοποιήσει! Αλλά ερωτώ: υπό τις συνθήκες που είμαστε και υπό τις δυσχερείς περιστάσεις που ευρισκόμεθα, είναι εποχή για να χωρίζουμε η όντως είναι εποχή για να ενωνόμεθα; Αν υπάρχει μία συνεκτική ένωση, η οποία μπορεί να μας συγκρατήσει από την διάλυση και βεβαίως παράλληλα με την κύρια σωτηριολογική της αποστολή, αυτή είναι η Εκκλησία. Κοιτάξτε την ομογένεια. Διατηρείται, εγκαταβιώνει και υπάρχει και δίνει την παρουσία της ευρισκόμενη στην καρδιά της Ν. Υόρκης και γενικά στις χώρες του εξωτερικού, μέσω της παρουσίας και της συμμετοχής της στην Εκκλησία. Κάποτε πήγαν τα κόμματα να τους χωρίσουν και στο εξωτερικό και απέτυχαν! Κατόπιν οι πολιτικοί έγιναν πολύ πιο διακριτικοί! Κι ευτυχώς γιατί θα κατέστρεφαν όλη την ενότητα αυτή του ελληνισμού του εξωτερικού. Λοιπόν το ίδιο θα γίνει και στην Ελλάδα. Η Εκκλησία μας κρατάει. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Το να είναι πιο διακριτοί οι ρόλοι, το δεχόμαστε. Ήδη είναι διακριτοί. Δεν είναι όπως ήταν πριν. Τα περισσότερα έχουν εξαλειφθεί. Ποιά είναι λοιπόν η αιτία της επαναφοράς της συζήτησης αυτής; Μήπως το θέμα της περιουσίας; Νομίζω πως είναι απλά το πρόσχημα... Γιατί αν πραγματικά θέλουν να εγείρουν τέτοιο ζήτημα κάλλιστα μπορούν να επιστρέψουν την περιουσία που δήμευσαν μέχρι σήμερα. Αρκούν τρεις εταιρείες από την Ευρώπη να αναλάβουν την αξιοποίηση της, για να μην τους έχει ανάγκη η Εκκλησία! Προϋπόθεση ωστόσο είναι να τα δώσουν πίσω όλα! Όχι τα πήραμε και τώρα θα σας αφήσουμε στον δρόμο! Αφού η υπόσχεση από μέρους τους ήταν ότι να δίδεται η μισθοδοσία στον ιερό κλήρο.

 

Πόσο μπορεί να επηρεάσει η παρούσα κυβερνητική πολιτική, τα θέματα της Εκκλησίας; Δεν έχουμε νέες χειροτονίες! Αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε ανθρώπους που να μπορούν ενταχθούν πλέον στον Κλήρο, να έχουν τον μισθό τους για να μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους; Φυσικά υπάρχει και η άποψη ορισμένων Ιεραρχών, με την οποία δεν ξέρω αν συμφωνείτε, ότι θα πρέπει να έχουμε πλέον και ζευγά και παπά...

 

Δεν συμφωνώ σ' αυτό. Για το θέμα της μισθοδοσίας είμαι κάθετος. Δεν υπάρχει περίπτωση τώρα να υποστηρίξουμε ότι διακόπτεται η μισθοδοσία, γιατί έτσι αποφάσισε το Κράτος. Υφίσταται περιορισμός στον αριθμό των χειροτονιών. Το γεγονός αυτό το ενέταξαν μέσα στον περιορισμό διορισμών που γίνεται στους Καθηγητές και σ' όλους γενικά τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Κι επειδή επιπλέον έχουμε υπερβεί κάποιο όριο, το οποίο όμως, είχε συμφωνηθεί πριν 15 χρόνια, όταν δηλαδή ο πληθυσμός ήταν άλλος. Τώρα έχουν δημιουργηθεί νέοι οικισμοί. Το λεκανοπέδιο της Αττικής γέμισε, στην Θεσσαλονίκη είχαμε ανάλογη αύξηση. Επομένως επειδή είναι 1000-1500 ιερείς παραπάνω από ότι είχαμε αρχικά συμφωνήσει, δεν σημαίνει ότι παρέχεται στην Πολιτεία η δυνατότητα μείωσης των χειροτονιών. Προσωπικά τους το διεμήνυσα πιο σκληρά: Ούτε στην Τουρκοκρατία δεν απαγορεύθηκε η χειροτονία ιερέων ούτε στην Ιταλο- Γερμανική Κατοχή! Πως γίνεται λοιπόν τώρα; Για να κάνουμε οικονομία. Ε! με πόσους; με 100 η 200 εφημέριους θα κάνετε οικονομία; Όχι δεν αποδέχομαι τη μείωση των χειροτονιών.

 

Μείωση για ορθοδόξους ιερείς αύξηση ωστόσο με 100 νέες προσλήψεις για την μουσουλμανική κοινότητα στη Θράκη...

 

Είναι πράγματι μεγάλο το πρόβλημα. Πολλοί που θέλουν να ιερωθούν και αποφοιτούν από τις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες και από τις Θεολογικές Σχολές δεν μπορούν πλέον να διοριστούν σε σχολεία. Τι θέλουν να καταργήσουν και την Επιστήμη της Θεολογίας; Ε ναι, φαίνεται να το επιχειρούν κι αυτό με την κατάργηση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας. Επιδιώκουν να φτάσουμε σε ένα κράτος άθεο; Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι δυσμενέστατη για την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γιατί ως χριστιανοί απλώς θα πάμε στην χορεία των μαρτύρων... Θα γίνουμε μάρτυρες, όσοι μείνουν. Αυτό δεν είναι λογικό, δεν είναι σωστό. Από την άλλη πλευρά, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίξαμε ότι επιθυμούμε να γίνουμε εμείς Κράτος και να διοικούμε την Πολιτεία. Δηλαδή να κάνουμε αυτό που κάνουν τώρα στις μουσουλμανικές χώρες όπου επιβάλλεται το θεοκρατικό καθεστώς. Δεν έχουμε τέτοιες βλέψεις.

Αυτή τη στιγμή νιώθουμε διωκώμενοι, ως ένα βαθμό. Η Εκκλησία είναι διωκόμενη. Σήμερα στην Ορθόδοξη Ελλάδα κάποιοι επιχειρούν να κάψουν εκκλησίες; Στο σημαντικότερο λ.χ. εκκλησιαστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης, δηλαδή η Παναγία η Αχειροποίητος, μνημείο του 4ου-5ου αιώνος, που είναι αριστούργημα και το γνωρίζει η Πολιτεία, γι' αυτό και το συντηρεί η Αρχαιολογική Υπηρεσία αποτέλεσε στόχο. Συγκεκριμένα το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου άγνωστοι τοποθέτησαν τέσσερα γκαζάκια και 2 μπετόνια με βενζίνη στην πόρτα του ναού. Ευτυχώς το κακό απετράπη. Είναι δυνατό να καίμε σήμερα εκκλησίες; Που βαδίζουμε;

 

Ας ελπίσουμε τα πράγματα τη νέα χρονιά να γίνουν καλύτερα...

 

Καλύτερα θα γίνουν αν υπάρξει απ’ όλους μας ειλικρινής μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή πορείας. Επιβάλλεται σήμερα να μοιάσουμε στους κατοίκους της πόλης Νινευϊ για να αποτρέψουμε τα δεινά και την καταστροφή. Επιβάλλεται να κάνουμε όλοι μας την αυτοκριτική μας, ως χριστιανοί. Να δούμε τι έφταιξε κάι φθάσαμε στο χείλος της καταστροφής και με τη βοήθεια του Θεού να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Προσωπικά πιστεύω πως ο Χριστός και η Παναγία, θα συνεχίσουν να προστατεύουν την ευλογημένη χώρα μας. Αν μάλιστα αλλάξουμε ρότα τότε θα έρθουν και οι ευλογίες. Από τα βάθη της καρδιάς μου εύχομαι ο Θεός να παρέχει ευλογίες στον ελληνικό λαό αλλά και σ’ όλους τους λαούς της γης.

 

 

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2011                http://www.orthodoxia.gr/newsclicks.cfm?ID=1639&obcatid=1