ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ.

Τα ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΜΑΤΑ σας εύχονται ευτυχισμένο το Νέο Έτος 2013,με υγεία και ευτυχία.Θα επιστρέψουμε στις 5 Ιανουαρίου 2013 με όλα τα νέα θρησκευτικά θέματα και αναλύσεις για τα επερχόμενα γεγγονότα.Μέχρι τότε καλές γιορτές.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ.--ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ-ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΕΙΝΑ

Πρίν πεθάνει ο μητροπολίτης Αντώνιος του αποκαλύφτηκε ότι το κακό θα ξεκινήσει από την Συρία και μετά θα έρθει και σε εμάς,επίσης θα πέσει πείνα στην Ελλάδα.Τα γεγονότα αρχίζουν να επαληθεύονται με την δήλωση του Ρώσου Πούτιν,που υπάρχει στο βίντεο.
Επέστρεψα πριν λίγο από τον πνευματικό μου, πνευματικό τέκνο του μακαριστού Αντώνιου Σισανίου & Σιατίστης, τον οποίο τιμούν οι περισσότεροι ως σύγχρονο Άγιο. Ο γέροντας είναι προσηλωμένος στην σωτηρία της ψυχής και μόνο, αποφεύγοντας τις αναφορές για το τι μέλλει γεννέσθαι ωστόσο συζητώντας για τον μακαριστό Επίσκοπο, απεκάλυψε μερικά πράγματα των οποίων ήταν μάρτυρας ο ίδιος και δείχνουν ότι ο μακαριστός πέραν όλων των χαρισμάτων που είχε, έγινε δέκτης μεγάλων αποκαλύψεων από τον Θεό.
«Μας έλεγε, συνέχεια και πολλές φορές με στενοχώρια, τον καιρό της ευδαιμονίας:
"μεγάλη πείνα θα πέσει στην Ελλάδα, παιδί μου, μεγάλη πείνα..."
κι εμείς δυσκολευόμασταν να τον πιστέψουμε...
Τον καιρό δε που ήταν στο νοσοκομείο στα τελευταία του, μετά την τελευταία εγχείρηση που έκανε μόλις τον φέρανε στο δωμάτιο κοιτούσε απέναντι την εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού και έκλαιγε σαν μικρό παιδί λέγοντας με την γνωστή ταπεινότητά του :
"πώς με αξίωσες Χριστέ μου, εμένα και μου απεκάλυψες αυτά τα πράγματα!"προφανώς κάτι σοβαρό είχε δει πιο μπροστά...
Όταν τον ρωτήσαμε "τι είδες Δέσποτα;" με δυσκολία μας απάντησε γιατί είχε πρόβλημα με την φωνή του:

"όταν αρχίσει το κακό από την Συρία να αρχίσετε να προσεύχεστε!"
και το επανέλαβε πολλές φορές
"εκεί, από την Συρία όταν ξεκινήσει..." "όταν αρχίσει το κακό από την Συρία να αρχίσετε να προσεύχεστε!"

και το επανέλαβε πολλές φορές

"εκεί, από την Συρία όταν ξεκινήσει..."

εννοώντας ότι μετά θα πιάσει η μπόρα και εμάς...
Τον ξαναρωτήσαμε "τι άλλο είδες Δέσποτα;" και μας είπε "θα σας πω μετά..." αλλά μετά εκοιμήθη...»
Αυτό ήταν προφανώς το θέλημα του Κυρίου...
Σημείωση : για την ενδεχόμενη μη πιστή μεταφορά των λεγομένων υπεύθυνος είναι ο υποφαινόμενος και μόνο.ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΒΙΝΤΕΟ:balanthsberoia.
ΠΗΓΗ http://hggiken.pblogs.gr/2011/08/apokalypsh-otan-arhisei-to-kako-apo-thn-syri...

ΣΧΕΔΙΟ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ-Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

Ο ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΡΙΣΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΝΙΚΩΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (το περιβόλι της παναγιας δάκρυσε).

Γέρων Νίκων Γυρίζοντας στον κόσμο.

ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ: Καλεσμένος της Εκπομπής
και του Αρχιμανδρίτου π. Χρυσάνθου Στελλάτου,
ο Γέρων Νίκων Αγιορείτης Μοναχός
Θέμα Εκπομπής:
"Γυρίζοντας στον Κόσμο"

Ο Γέροντας Σωφρόνιος για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο

Ζώμεν επί της γης και δεν βλέπομεν τον Θεόν, ουδέ δυνάμεθα να ίδωμεν Αυτόν. Αλλ’ εάν το Πνεύμα το Άγιον έλθη εις την ψυχήν, τότε θα ίδωμεν τον Θεόν, ως είδεν Αυτόν ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Η ψυχή και ο νους Πνεύματι Αγίω αναγνωρίζουν αμέσως ότι Αυτός είναι ο Κύριος. Ούτως ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος Πνεύματι Αγίω ανεγνώρισεν εις το μικρόν βρέφος τον Κύριον, και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δια Πνεύματος Αγίου ωσαύτως εγνώρισε τον Κύριον και υπέδειξεν Αυτόν εις τον λαόν. Άνευ δε Πνεύματος Αγίου ουδείς δύναται να γνωρίση τον Θεόν, και πόσον πολύ αγαπά ημάς. Έστω και αν αναγινώσκωμεν ότι ηγάπησεν ημάς και έπαθεν εξ αγάπης προς ημάς, όμως περί τούτου σκεπτόμεθα μόνον δια του νοός, αλλά δεν εννοούμεν δια της ψυχής, ως πρέπει, την αγάπην του Χριστού. Όταν όμως το Πνεύμα το Άγιον διδάξη ημάς, τότε εναργώς και αισθητώς γνωρίζομεν την αγάπην και γινόμεθα όμοιοι προς τον Κύριον…

Όστις φέρει εντός αυτού το Πνεύμα το Άγιον, έστω και ολίγον, ούτος θλίβεται δι’ όλον τον κόσμον ημέρας και νυκτός, και η καρδία αυτού σπλαγχνίζεται παν κτίσμα του Θεού, ιδιαιτέρως δε εκείνους τους ανθρώπους, οίτινες δεν γνωρίζουν τον Θεόν ή εναντιούνται προς Αυτόν, και ως εκ τούτου πορεύονται εις το πυρ των βασάνων. Υπέρ τούτων ούτος προσεύχεται ημέρας και νυκτός πλείον ή δι’ εαυτόν, όπως πάντες  και γνωρίσουν τον Κύριον.

Ο Κύριος προσηύχετο υπέρ των σταυρωτών Αυτού: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τί ποιούσιν». Ο αρχιδιάκονος Στέφανος προσηύχετο δι’ εκείνους, οίτινες ελιθοβόλουν αυτόν έως θανάτου: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Και ημείς, εάν θέλωμεν να διαφυλάξωμεν την χάριν, οφείλομεν να προσευχώμεθα υπέρ των εχθρών. Εάν δεν σπλαγχνίζησαι τον αμαρτωλόν, όστις θα βασανίζηται εις το πυρ, σημαίνει ότι εντός σου δεν ζη η χάρις του Αγίου Πνεύματος, αλλά πονηρόν πνεύμα, και εν όσω έτι ζης, αγωνίζου δια της μετανοίας να απαλλαγής απ’ αυτού.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου,

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΥ ΝΕΟΤΕΡΟΥ.

Ο Γέροντας Παίσιος (απλή συνωνυμία με τον γνωστό Γέροντα Παίσιο που έχει κοιμηθεί πάνω από 15 χρόνια τώρα), γεννήθηκε στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας (κοντά στην Αμφιλοχία). Μόλις εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις αποφάσισε να μονάσει στο Όρος, το έτος 1976, όπου τώρα μπορούμε να τον βρούμε στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.

Από την αγάπη του προς τον συνάνθρωπο και ορμώμενος από το παράδειγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ξεκίνησε μια σειρά ομιλιών, μια κάθε δεύτερο έτος.

Η παρούσα ομιλία είναι η τρίτη ομιλία του γέροντα Παϊσίου στην Αθήνα και έγινε στον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας στην Αργυρούπολη Αθηνών. Ο γέροντας μίλησε στον ορθόδοξο λαό των Αθηνών για την Ανάσταση των Νεκρών, ένα βασικό στοιχείο της Πίστης μας. Επίσης, αναφέρθηκε σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν την Χώρα μας αυτά τα έτη

ΘΕΛΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ !

Κάποια προφανώς βαριά αμαρτήματα ( συνήθως σαρκικά )  δημιουργούν ενοχές πάνω στούς Αμερικανούς αθεϊστές καί νομίζουν πώς παρακάμπτοντας καί αγνοώντας τον Χριστό θα τα σβήσουν. Μοιάζουν με στρουθοκάμηλους εν μέσω τού 21ου αιώνος...

Aντιδράσεις έχει προκαλέσει η αφίσα Αμερικανών αθεϊστών, η οποία «κοσμεί» τους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Η γιγαντοαφίσα που ανέβασε η αθεϊστική οργάνωση «American Atheists» σε κτίριο της Times Square έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, «παίζοντας» με την ευχή «merry christmas».

 «Keep the merry» («Κρατήστε το χαρούμενο») λέει στο πάνω μέρος της η αφίσα έχοντας μια εικόνα του Άη Βασίλη και από κάτω λέει «Dump the myth» («πετάξτε τον μύθο») όπου βρίσκεται η φωτογραφία του εσταυρωμένου Ιησού πού τόν ονομάζει ( ώς ανιστόρητη )... μύθο !!!

Μάλιστα, η Τερέζα Μακμπέιν, υπεύθυνη Τύπου της οργάνωσης αναφέρει σχετικά: «Η αληθινή ομορφιά των Χριστουγέννων -το να είσαι με συγγενείς, φίλους και ανθρώπους που αγαπάς- δεν έχει τίποτα να κάνει με θεούς περασμένων εποχών. Για την ακρίβεια περνάς καλύτερα χωρίς τις ενοχές και τους λοιπούς καταναγκασμούς που σου δημιουργεί η θρησκεία».   http://www.protothema.gr/world/article/?aid=243545

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΡΓΙΑ ;

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

 

Μέ ἀφορμή τό ὑπ’ ἀριθμ. 457/12.12.2012 ἔγγραφο τοῦ Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδίας Ἐπαγγελματικῶν καί Βιομηχανικῶν Σωματείων Πειραιᾶ καί Προέδρου Καταστηματαρχῶν Πειραιᾶ κ. Ἰωάννου Τσάκου καί τήν προφορική παράκληση τοῦ Προέδρου κ. Βασιλείου Κροκίδη διά τῶν ὁποίων ζητεῖται συμπαράστασι καί τόν δικαιολογημένο θόρυβο σχετικά μέ τήν νομοθετική πρωτοβουλία τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη γιά τό ἄνοιγμα τῆς ἀγορᾶς κατά τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς καί τίς προκλητικές δηλώσεις του ότι: 

«Ἡ Κυβέρνηση ... δέν θά ἀφήσει ἐκείνους πού ἁπλά καί μόνο φοβοῦνται τό καινούργιο πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο νά κρατήσουν τή χώρα στό παρελθόν. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά προχωρήσει μπροστά...» ἔχω νά παρατηρήσω:

1. Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς ΠΔ εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. 

Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή ( Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους. 

Ἡ Κυριακή σάν κατ’ ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost). Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).

Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). 

Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ. 

Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στός 7/3/321 ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί». Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.

2. Ὅμως όλη αὐτή ἡ τόσο ἱερά ὑπόθεση, κατά τόν ἐκσυγχρονιστή Ὑπουργό κ. Χατζηδάκη «κρατᾶ τήν χώρα στό παρελθόν» καί ἔρχεται ὁ κ. Χατζηδάκης γιά νά τήν εἰσαγάγη στό μέλλον, ὑπενθυμίζων δυστυχῶς δι’ αὐτόν μέ τίς ἐνέργειες καί τά λόγια του ἀναποδράστως τό μαρτυρικό τέλος δι’ ἀπαγχονισμοῦ τοῦ διδάχου τοῦ Γένους Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779) ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόμενος πέραν τῶν ἄλλων τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ἐμισήθη θανασίμως ὑπό τῶν τότε Ἑβραίων τῶν Ἰωαννίνων. 

Ἔγραψε πρός τόν ἀδελφό του Χρύσανθο τό ἀποκαλυπτικό: «χιλιάδες ἑβραῖοι θέλουν τόν θάνατό μου καί ἕνας ὄχι» καί ἦταν τραγική ἀλήθεια γιατί χρηματίσαντες μέ ἱκανά ἀργύρια τόν Τουρκαλβανό Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου ἐπέτυχαν τό μαρτυρικό τέλος τοῦ μεγάλου ἐθνεγέρτου καί ἰσαποστόλου ὁ ὁποῖος ἐτελειώθη «κρεμασθείς ἐκ δένδρου» τήν 24/8/1779. Αὐτοί οἱ συνειρμοί προκαλοῦνται ἐκ τῶν θέσεων τοῦ κ. Ὑπουργοῦ καί βέβαια οἱ ἰσχυρισμοί του καταρρίπτονται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ ἀγορά δέν πάσχει ἀπό ὧρες λειτουργίας ἀλλά ἀπό ἔλλειψη ρευστότητος!!! Αὐτό τουλάχιστον θά ἔπρεπε νά τό γνωρίζει ὁ πολυτάλαντος κ. Χατζηδάκης.

3. Ἀπό διαφορετικές βέβαια ἀφετηρίες ἐκκινοῦν τά κόμματα πού άντιτίθενται στήν ρύθμιση τοῦ κ. Χατζηδάκη. Ὡστόσο ὑπερασπίζονται ἕνα ἱερό δικαίωμα τῶν μικρεμπόρων καί τῶν ἐργαζομένων γιατί εἶναι βέβαιο ὅτι σύντομα θά «εὑρεθῆ» ὁ τρόπος νά εἰσέλθουν στήν «μηχανή» καί οἱ πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα τῶν χιλιάδων τετραγωνικῶν παρά τόν σημερινό περιορισμό πού τίθεται ἀσφαλῶς γιά νά ἀμβλυθοῦν σέ πρώτη φάση οἱ ἀντιθέσεις.

4. Συγχαίρομε ἐκ βαθέων τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο τόν Β΄ καί τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν πολλαπλή ὑπεράσπιση τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους μας καί γιά τήν σοφή κατάρριψη τῶν σχετικῶν φλυναφημάτων τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ ὅπως καί σήμερα ἀπέδειξε.

5. Τἐλος ὑπενθυμίζομε στόν φερέλπιδα Ὑπουργό κ. Χατζηδάκη τήν πολιτική τύχη τῆς ὁμόφρονός του κας. Μ. Γιαννάκου τήν ὁποίαν ἀσφαλῶς συμπαθοῦμε διά τό θέμα τῆς ὑγείας της, ἀλλά ἀδυνατοῦμε νά λησμονήσουμε ὅτι ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία διά τοῦ ὑφυπουργοῦ της κ. Γ. Καλοῦ «ἐξεδίωξε» ἐκ τῆς μαθητικῆς κοινότητος τοῦ Κληρικούς πνευματικούς συμβούλους ὅταν ἐπί 20ετία δέν εἶχαν διαννοηθεῖ νά πράξουν κάτι τέτοιο οἱ Κυβερνήσεις τοῦ ΠΑΣΟΚ καί ὅταν στίς ἀγγλόφωνες χῶρες ὑφίσταται μετ’ ἐπιτυχίας καί τιμῆς ὁ θεσμός τοῦ chaplain καί στίς γαλλόφωνες ὁ θεσμός τοῦ omonie  σήμερα πού οἱ μαθητές λυποθυμοῦν ἀπό ὑποσιττισμό καί δέν ὑπάρχει πνευματικός βοηθός στά σχολεῖα γιά νά συνδράμει καί ὑλικῶς.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙM.

ΤΑ ΦΕΤΕΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...

Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, Ηγούμενος τής Μονής Οσίου Γρηγορίου τού Αγίου Όρους.  "Από την κρίση στην ελπίδα "

Γιά μιά ακόμη φορά θά ακουστούν κι΄ εφέτος ύμνοι δοξολογίας πρός τον Θεό γιά τήν Αγία Του Γέννηση. Πόσοι από εμάς όμως, όπως οί τότε βοσκοί τής Βηθλεέμ  θα ψάξουμε  να βρούμε καί τό "γεννηθέν παιδίον"; 

Γιατί άν αρκεστούμε μόνο σέ μιά επίπλαστη χαρά τής "γιορτής τής ημέρας"  καί  "γιά τό καλό τού χρόνου" χωρίς τό όνομα τού Χριστού να βρίσκεται  καί μέσα στίς καρδιές  μας τότε ασφαλώς δεν θάχουμε κάνει καί "Χριστιανικά"  Χριστούγεννα ! 

"...Τα εφετινά Χριστούγεννα βρίσκουν τον λαό μας σε κρίσιμη ακόμη κατάσταση. 

Οι επικυρίαρχοι δανειστές μας, μάς επιβάλλουν όλο και πιο δυσβάστακτες φορολογίες. Οι νέοι μας μαστίζονται από την ανεργία. Οι ηλικιωμένοι βιώνουν πρωτοφανή ανασφάλεια. Για πολλούς χάθηκε η ελπίδα. Συνάνθρωποί μας δεν αντέχουν πλέον την οικονομική δυσπραγία. Οι περισσότεροι αγωνιούν για περαιτέρω συνέπειες. Κάποιοι απελπίζονται και, δυστυχώς, ορισμένοι αυτοκτονούν...

Στην προσπάθεια να δοθή κάποια λύσις γίνονται πολιτικές, οικονομικές και άλλες αναλύσεις, για να βρεθή τι φταίει, τι μας οδήγησε μέχρις εδώ.

Οι πιστοί άνθρωποι όμως θέτουν αλλοιώς το ερώτημα: 

Άραγε, τι θέλει ο Θεός από εμάς; Γιατί επέτρεψε αυτή την δοκιμασία; 

Καί αναζητούν την αιτία με ελπίδα σε Εκείνον που προνοεί με αγάπη για τον κόσμο του.

 

Αισθανόμαστε αδύναμοι και πτωχοί, για να δώσουμε μία δική μας ανθρώπινη απάντησι. Γι’ αυτό προσφεύγουμε στον αιώνιο λόγο του Θεού, όπως καταγράφηκε στις Άγιες Γραφές, διότι αυτός φανερώνει τους απορρήτους λόγους της Ιστορίας, που είναι άγνωστοι και ακατανόητοι σε όσους δεν την βλέπουν ως φιλάνθρωπη παιδαγωγία του Θεού.

Η δοκιμασία που περνάμε σήμερα έχει πολλές ομοιότητες με την ταλαιπωρία του Ιουδαϊκού λαού κατά την εβδομηκονταετή αιχμαλωσία του στην Βαβυλώνα. 

Τότε τό κράτος των Ιουδαίων είχε καταλυθή από τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορα, ο Ναός του Σολομώντος είχε καταστραφή, τα ιερά σκεύη του είχαν διαρπαγή και ο λαός αλυσοδεμένος μεταφέρθηκε στην Βαβυλώνα. Η θλίψις του λαού για τον ξεριζωμό και η δυστυχία της σκλαβιάς ήσαν απερίγραπτες. Ο θρήνος και ο οδυρμός για την χαμένη επίγεια Ιερουσαλήμ ήταν καθημερινός τρόπος ζωής. 

Στις όχθες των ποταμών της Βαβυλώνας μοιρολογούσαν φέρνοντας στην μνήμη τους την Ιερουσαλήμ καί έλεγαν: «Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών». Στις παρόχθιες ιτιές κρεμούσαν οι ταλαίπωροι αιχμάλωτοι τα μουσικά τους όργανα. Δεν ήθελαν να τραγουδήσουν τα ιερά τους άσματα σε ξένη γη. «Πως άσομαι την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;». 

Δεν ήθελαν να λησμονήσουν ότι η επίγεια πατρίδα τους, ερημωμένη και κατεσκαμμένη, τους περιμένει. Η λησμοσύνη θα ήταν η ολοκληρωτική τους καταστροφή. Να ξεραθή το χέρι μου, να χάσω την λαλιά μου, έλεγαν θρηνητικά, αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ, αν δεν σε έχω σαν την πρώτη μου λαχτάρα: «Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσά μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ ως εν αρχή της ευφροσύνης μου» (Ψαλμ. 136).

Ανάμεσα σε αυτόν τον λαό έζησαν συναιχμάλωτοι και τέσσερις ευγενείς νέοι, ο προφήτης Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες, Ανανίας, Αζαρίας και Μισαήλ. Ανατράφηκαν στην βασιλική αυλή του Ναβουχοδονόσορα και έλαβαν υψηλά αξιώματα. Αλλά, για την ευσέβειά τους στον αληθινό Θεό και την προσήλωσι στις παραδόσεις των πατέρων τους, συκοφαντήθηκαν και δοκιμάσθηκαν σκληρά. 

Ο προφήτης Δανιήλ ρίχθηκε στον λάκκο των λεόντων και οι Τρεις Παίδες στην κάμινο του πυρός. Ευρισκόμενοι μέσα σε αυτές τις φρικτές συνθήκες, που ξεπερνούν κάθε περιγραφή, ένοιωσαν θαυμαστή θεία παρέμβασι και παρηγορία. Άγγελος Κυρίου εδρόσιζε τους τρεις νέους μέσα στο καμίνι της φωτιάς και άλλος άγγελος ημέρεψε τα θηρία, για να μη βλάψουν τον Δανιήλ. Στο αποκορύφωμα της δοκιμασίας τους αλλά και της θείας ευλογίας, από τις καρδιές των ευσεβών νέων επήγασε η γνωστή εξομολογητική και δοξολογική προσευχή, ο θαυμάσιος «Ύμνος των Τριών Παίδων» (Δαν. κεφ. 3).

Αυτή η προσευχή, την οποία ενέπνευσε το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των μαρτύρων του αληθινού Θεού, αποκαλύπτει την πραγματική αιτία της βαβυλώνειας αιχμαλωσίας του ιουδαϊκού λαού.

Αιτία των δεινών τους ήταν οι αμαρτίες του λαού τους. 

Μέσα από την φλόγα της καμίνου, εξ ονόματος όλου του λαού, αν και αυτοί οι ίδιοι δεν ήσαν ποτέ ανυπάκουοι στο θέλημα του Θεού, οι τρεις νέοι εξωμολογούντο με τα εξής λόγια: 

"Ευλογητός είσαι, Κυριε, ο Θεός των πατέρων μας. Δοξασμένο το όνομά σου εις τους αιώνας. Ο,τι αποφάσισες για μας και την αγία πόλη των πατέρων μας, την Ιερουσαλήμ, όλα είναι δίκαια και σωστά. Όλα μας βρήκαν για τις αμαρτίες μας. Αμαρτήσαμε πολύ, ανομήσαμε και σε ξεχάσαμε. Δεν τηρήσαμε τις εντολές σου Κύριε. Δεν σε υπακούσαμε, ώστε να ευτυχήσουμε. Και τώρα μας έχεις παραδώσει στα χέρια των παρανόμων εχθρών μας, στην δούλευση αδίκου και πονηροτάτου βασιλέως (πρβλ. Δαν. κεφ. 3).

Και ο προφήτης Δανιήλ, συλλογιζόμενος την αιτία της αιχμαλωσίας τους, παρομοίως εξωμολογείτο υπέρ όλου του λαού: «Κυριε ο Θεός ο μέγας και θαυμαστός, ο φυλάσσων την διαθήκην σου και το έλεός σου τοις αγαπώσί σε και τοις φυλάσσουσι τας εντολάς σου, ημάρτομεν, ηδικήσαμεν, ηνομήσαμεν και απέστημεν και εξεκλίναμεν από των εντολών σου και από των κριμάτων σου και ουκ εισηκούσαμεν των δούλων σου των προφητών, οι ελάλουν εν τω ονόματί σου προς τους βασιλείς ημών και άρχοντας ημών και πατέρας ημών, και προς πάντα τον λαόν της γης» (Δαν. κεφ. 9).

Ο πόνος της σκληρής εξορίας είχε πια μαλακώσει τους σκληροκάρδιους Ιουδαίους, τους είχε θυμήσει τα παρακλητικά και αφυπνιστικά κηρύγματα του προφήτου Ιερεμία, τότε που σε ημέρες ευμάρειας οι άρχοντες, οι ιερείς και ο λαός είχαν εγκαταλείψει την πίστι στον αληθινό Θεό, προσέθεταν παρανομίες πάνω στις παρανομίες και εμόλυναν με είδωλα τον Ναό του Σολομώντος: «και πάντες οι ένδοξοι Ιούδα και οι ιερείς και ο λαός της γης επλήθυναν του αθετήσαι αθετήματα βδελυγμάτων εθνών και εμίαναν τον οίκον Κυρίου τον εν Ιερουσαλήμ» (Β Παραλ. 36, 14). 

Τότε που με αλαζονεία περιγελούσαν τους απεσταλμένους του Θεού, εξευτέλιζαν τα λόγια Του και με αφροσύνη και αγνωμοσύνη περιφρονούσαν την φιλανθρωπία Του, μέχρι που έφθασε η οργή Του, γιατί έμεναν αδιόρθωτοι: 

«και εξαπέστειλε Κυριος ο Θεός των πατέρων αυτών εν χειρί προφητών ορθρίζων και αποστέλλων τους αγγέλους αυτού, ότι ην φειδόμενος του λαού αυτού και του αγιάσματος αυτού· και ήσαν μυκτηρίζοντες τους αγγέλους αυτού και εξουδενούντες τους λόγους αυτού και εμπαίζοντες εν τοις προφήταις αυτού, έως ανέβη ο θυμός Κυρίου εν τω λαώ αυτού, έως ουκ ην ίαμα» (Β Παραλ. 36, 15-16). 

Θυμήθηκαν οι ταλαίπωροι εξόριστοι της Βαβυλώνας ότι τότε ήλθε η οργή του εξανδραποδισμού, όταν πια η ασέβειά τους και η αλαζονεία τους δεν έπαιρναν άλλη διόρθωσι.

Είναι φανερό από την εξομολόγησι των αγίων Τριών νέων και του Δανιήλ ότι η αιτία των δοκιμασιών του λαού τους ήταν η αποστασία από τον Θεό των πατέρων τους, η ανυπακοή στο θέλημά Του, και ότι οι δοκιμασίες ήταν φανέρωσις της παιδαγωγούσης αγάπης Του προς τον λαό Του, από τον οποίο περίμενε μετάνοια και διόρθωσι.

Η αποστασία των Ιουδαίων ήταν, όπως φαίνεται, καθολική. Και οι άρχοντες και οι αρχόμενοι είχαν το δικό τους μερίδιο στην αποστασία. Οι άρχοντες μπορεί να είχαν μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά και ο λαός είχε τις δικές του ευθύνες.

Ο Ναβουχοδονόσορ είχε γίνει το παιδαγωγικό όργανο του Θεού. Εδυνάστευε τους Ιουδαίους κατά παραχώρησιν Θεού, για να αντιληφθούν τα λάθη και τις παρεκτροπές τους και να έλθουν σε μετάνοια.

Χρειάσθηκε όμως να ευρεθούν και πρόσωπα με προφητικό χάρισμα, τα οποία μέσα στην κόλασι της δυστυχίας θα διέσωζαν την ευσέβεια και θα αποτελούσαν το εκλεκτό λείμμα, χάριν του οποίου ο Θεός θα έσωζε όλον τον ταλαιπωρημένο λαό.

Εβδομήντα χρόνια κράτησε η αιχμαλωσία των Ιουδαίων στην Βαβυλώνα. Ανάλογες η και πιο μακρόχρονες ήσαν και οι νεώτερες δοκιμασίες του χριστιανικού μας λαού. Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήση η τωρινή δική μας δοκιμασία. 

Το μήνυμα των αγίων Τριών Παίδων, το οποίο διαχρονικά περνά μέχρις εμάς σήμερα, είναι η πρόσκλησις σε μετάνοια, στην μετάνοια που εκφράζεται μέσα από την προσευχή τους... 

Μας προσκαλούν να επιστρέψουμε στην πνευματική παρακαταθήκη, την οποία μας άφησαν οι πατέρες μας και εμείς την ξεχάσαμε, θαμπωμένοι από την αίγλη των φώτων της Εσπερίας και αποχαυνωμένοι από την ευμάρεια της οικονομικής της δήθεν ακμής. Εποιήσαμε και εμείς, άρχοντες και αρχόμενοι, «το πονηρόν ενώπιον Κυρίου» και ίσως τώρα συνειδητοποιούμε καλλίτερα τις μεγάλες μας αμαρτίες: 

Διώχνουμε τον Χριστό από την παιδεία, για να την κάνουμε πανθρησκειακή. Τον απομακρύνουμε από την δημόσια ζωή, διότι μας ενοχλεί η παρουσία Του. 

Καταργούμε την αργία της Κυριακής, επειδή εξυπηρετούνται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. 

Βλασφημούμε το πανάγιο Πρόσωπό Του με χυδαίες θεατρικές και κινηματογραφικές ταινίες και βιβλία. 

Νομιμοποιήσαμε την διάλυσι της οικογένειας και την φρικτή αμαρτία των εκτρώσεων. 

Ανεχθήκαμε την πλεονεξία των πλουτοκρατών και την διαφθορά στην δημόσια διοίκησι. 

Παραδοθήκαμε στο χρήμα, στην σάρκα, στην δόξα. 

Χάσαμε την ανθρωπιά μας, κλειστήκαμε στην φιλαυτία μας. 

Εγκαταλείψαμε την πατροπαράδοτη ευσέβεια ως αναχρονιστική και εκκοσμικευθήκαμε, για να είμαστε σύγχρονοι και κοινωνικά παραδεκτοί. 

Νοθεύσαμε τα Ορθόδοξα θεολογικά μας κριτήρια, δημιουργήσαμε διάφορες «θεολογίες» που δεν συμφωνούν με την θεολογία των Αγίων Πατέρων μας, αυτοσχεδιάζουμε με αυθάδεια, για να εγκλιματισθούμε δήθεν στο παγκοσμιοποιμένο περιβάλλον.

Χάσαμε τον προσανατολισμό μας, και γι’ αυτό γίναμε υποχείριοι των δυναστών. Το έχει δείξει επανειλημμένως η Ιστορία, ότι ούτε οι ισχυροί του κόσμου ούτε οι κραταιοί οικονομικοί μηχανισμοί θα μπορούσαν να μας υποδουλώσουν, εάν εμείς δεν είχαμε παρακούσει τον Άγιο Θεό.  

Καί τώρα...

Πλησιάζουμε στην χαρμόσυνη εορτή των Χριστουγέννων. Η ελπίδα πάλι προβάλλει γύρω μας. Κατά την προεόρτιο αυτή περίοδο η Εκκλησία τιμά ιδιαιτέρως τον προφήτη Δανιήλ και τους αγίους Τρεις Παίδας. Με την ζωή τους προετύπωσαν και προεφήτευσαν τα γεγονότα της ενσάρκου θείας Οικονομίας. Ο προφήτης Δανιήλ μάλιστα είχε πολλές και μεγάλες θεϊκές αποκαλύψεις. Είδε μεταξύ άλλων τον Παλαιό των Ημερών, που δεν είναι άλλος από τον σαρκωθέντα Λόγο του Θεού, τον ενανθρωπήσαντα Κύριο Ιησού Χριστό και Σωτήρα μας.

Την γέννησί Του από την Παρθένο Μαρία θα εορτάσουμε και πάλι. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να μας παρηγορήση, να μας δώση ελπίδα και να μας διαβεβαιώση ότι κανείς Ναβουχοδονόσορ, όποια σημερινή ονομασία και αν έχη, δεν μπορεί να μας υποδουλώση, εάν εμείς μένουμε στερεοί στην Πίστι και την ζωή των Πατέρων μας.

Ικετεύομε τον εκ φιλανθρωπίας σαρκωθέντα και νηπιάσαντα Θεό, τον Παλαιόν των Ημερών και δι’ ημάς γενόμενον Παιδίον Νέον, να μας συγχωρήση και να μας οδηγήση στην χριστιανική ζωή, για να αμβλυνθή και τελικά να ξεπερασθή η παρούσα δεινή οικονομική, κοινωνική, ηθική και κυρίως πνευματική κρίσις.

Ευλογημένα Χριστούγεννα.

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Αρχιμ.Γεώργιος

Άγια Χριστούγεννα 2012.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτώμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό.

Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή. Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί.

 Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια.

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα.

Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

- Πως ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

- Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν που να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαιδουράκι και το βοιδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Έγνω βούς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού», δεν λέει ο Προφήτης Ησαίας;

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄ (σελ. 195-196). Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΚΕΝΥΑΣ.

Βαφτίστηκε Ορθόδοξος και έκανε εκκλησιαστικό γάμο...

Η Ορθοδοξία άγγιξε και το γιο του πρωθυπουργού της Κένυας. Ο Φιντέλ Κάστρο βαφτίστηκε Ορθόδοξος και ονομάστηκε Μακάριος. Αν και πρωτότοκος γιος του πρωθυπουργού της Κένυας Ραΐλα Οτίγκα, δεν δίστασε να εκδηλώσει την πίστη του.

Και προχώρησε ακόμη και πιο πέρα. Τέλεσε θρησκευτικό γάμο με την αγαπημένη του. Από τη μακρινή Κένυα, λοιπόν, μας έρχεται ηχηρό ορθόδοξο μήνυμα.  Και μας θυμίζει ότι έχουμε αφήσει σε μια τράπεζα έναν ατακτοποίητο λογαρισμό:

Τον προσωπικό μας λογαρισμό στην τράπεζα του Θεού. Κάποιοι έχουμε μια λανθασμένη προοπτική.. Θεωρούμε ότι τα πάντα τελειώνουν στον τάφο. Ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή. Η ψυχή, για να βρει ικανοποίηση, χρειάζεται τροφοδοσία πνευματική.              katoci.com

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΘΕΟΣ!

Ποιο είναι το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν ξεφύγουμε από τα λαμπερά περιτυλίγματα, τα φωτάκια και τον καταναλωτισμό;

«Η αγάπη» ασφαλώς θα πουν όλοι. Είναι μέρες αγάπης. «Και επί γης ειρήνη»: αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

Αν και η απάντηση αυτή βασίζεται σε μια μεγάλη αλήθεια (η αγάπη πράγματι είναι το θεμέλιο όλων των χριστιανικών εορτών και πράξεων, όταν γίνονται σωστά), όμως κι αυτή η απάντηση δε φτάνει στο βάθος και στην αλήθεια της εορτής, όπως μας την παραδίδει η πνευματική μας κληρονομιά και όπως την εκφράζουν οι άγιοι της Ορθοδοξίας, αλλά και οι μεγάλοι και άγιοι ποιητές και μουσικοί που έγραψαν τα μουσικά έργα (κανόνες, κοντάκια, άλλα τροπάρια) που ψάλλουμε στην εκκλησία τη μέρα της γιορτής.

Σύμφωνα με όλους αυτούς, το νόημα των Χριστουγέννων είναι: ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος θεός.

Το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος (σύμφωνα με τους χριστιανούς) το ξέρουν και το καταλαβαίνουν, σε γενικές γραμμές, όλοι: ο Θεός είναι η Αγία Τριάδα. Το ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, ο Υιός του Θεού Πατέρα (που είναι κι αυτός Θεός), πήρε ανθρώπινο σώμα (ΚΑΙ ψυχή) και έγινε άνθρωπος, δίδαξε την αγάπη και σταυρώθηκε, λυτρώνοντας το ανθρώπινο γένος (από τι όμως το λύτρωσε;).

Ο άνθρωπος γίνεται θεός;

Αλλά το δεύτερο, ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να γίνει θεός ο άνθρωπος, σίγουρα πρώτη φορά το ακούνε οι πιο πολλοί και ασφαλώς χρειάζεται εξήγηση.

Να πούμε κατ’ αρχάς ότι μιλάμε κυριολεκτικά: στ’ αλήθεια γίνεται θεός ο άνθρωπος, όχι συμβολικά ή μεταφορικά. Γιατί; Επειδή με το να γίνει άνθρωπος ο Θεός, δημιούργησε μια γέφυρα που ενώνει Θεό και ανθρώπους. Έτσι, όταν κάποιος βαφτίζεται ορθόδοξος χριστιανός, μεταλαβαίνει το σώμα και το αίμα του Χριστού και αξιοποιεί τις δυνάμεις του για να καθαρίσει την καρδιά του από τα πάθη (τον εγωισμό, το μίσος, την ιδιοτέλεια, το ν’ αγαπάει το χρήμα, τις απολαύσεις ή τη δόξα πιο πολύ απ’ όσο αγαπά τους συνανθρώπους του κ.λ.π.) και να εγκαταστήσει μέσα του την ταπεινή και ανιδιοτελή αγάπη (που περιλαμβάνει οπωσδήποτε συγχώρεση των εχθρών, άσχετα αν αυτοί μετανοούν ή όχι), τότε ο άνθρωπος ενώνεται με το Χριστό.

Και, επειδή ο Χριστός είναι Θεός, η ένωση αυτή φέρνει τον άνθρωπο σε ένωση με το Θεό. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται άγιος, δηλαδή θεός «κατά χάριν» (αποχτά έντονα θεϊκά στοιχεία, που τα διατηρεί αιώνια, χωρίς όμως να πάψει να είναι άνθρωπος). Γι’ αυτό οι άγιοι κάνουν θαύματα: επειδή δεν είναι πια κοινοί άνθρωποι, αλλά έχουν γίνει πλάσματα ανώτερου επιπέδου: θεϊκά όντα.

Βέβαια οι άγιοι – το ξαναλέω – παραμένουν άνθρωποι, δε γίνονται θεοί «κατά φύσιν». Μόνο ο Θεός είναι Θεός κατά φύσιν. Γι’ αυτό, τους αγίους ΔΕΝ τους λατρεύουμε, δεν είναι «οι θεοί μας», αλλά πάντα είναι συνάνθρωποι και αδελφοί μας. Αυτή είναι και μια μεγάλη διαφορά των αγίων από τους άλλους ανθρώπους, που ονειρεύονται να γίνουν «θεοί» εγωιστικά: ότι όλοι, λίγο πολύ, θέλουμε να γίνουμε οι «θεοί» των άλλων και να έχουμε εξουσία και δύναμη πάνω τους, ενώ οι άγιοι δεν ζητούν λατρεία από κανέναν, γιατί αυτό που έχουν μέσα τους είναι η ταπείνωση και η αγάπη, όχι η δίψα για δύναμη και εξουσία.

Καταλαβαίνετε τώρα, ελπίζω, γιατί έχει τεράστια διαφορά αν ο Χριστός είναι Θεός από το αν είναι απλά «ένας σοφός άνθρωπος που μίλησε για αγάπη και δικαιοσύνη». Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε δεν υπάρχει ένωση ανθρώπου και Θεού, άρα δεν υπάρχει και σωτηρία. Τελικός νικητής είναι ο θάνατος.

Αλλά το ότι ο Χριστός είναι Θεός και υπάρχει αγιότητα και σωτηρία, αποδεικνύεται από την ύπαρξη των αγίων σε κάθε εποχή και, φυσικά, και στην εποχή μας. Οι σύγχρονοι άγιοι, όπως οι μεγάλοι Γέροντες Ευμένιος από τα Ρούστικα, Γεννάδιος της Ακουμιανής Γιαλιάς, Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος τηςΕύβοιας κ.π.ά., σύγχρονες αγίες όπως η Σοφία της Κλεισούρας, η Ταρσώ η διάΧριστόν σαλή κ.π.ά., είναι η απόδειξη ότι ο χριστιανισμός είναι αληθινός και ότι ο δρόμος του Χριστού οδηγεί πράγματι τον άνθρωπο στην αγιότητα – σε αυτό που οι θεολόγοι λέμε «θέωση», δηλ. στο να γίνει ο άνθρωπος θεός.

KAΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΚΑΛΑΝΤΑ.

Κερκυρα'ι'κά κάλαντα χριστουγγένων.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Φώτης Κόντογλου - Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ Μέγα Μυστήριον

---

Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα; Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα; Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.
Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.
Τὸ «ὑπερεξαίσιον καὶ φρικτὸν μυστήριο» τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ἕνας μοναχὰ αὐτοκράτορας ἀπάνω στὴ γῆ, ὁ Αὔγουστος, ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Καίσαρα, ὕστερα ἀπὸ μεγάλη ταραχὴ καὶ αἱματοχυσία ἀνάμεσα στὸν Ἀντώνιο ἀπὸ τὴ μία μεριά, καὶ στὸν Βροῦτο καὶ τὸν Κάσσιο ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τότε γεννήθηκε κι ὁ ἕνας καὶ μοναχὸς πνευματικὸς βασιλιάς, ὁ Χριστός. Κι᾿ αὐτὸ τὸ λέγει ἡ ποιήτρια Κασσιανὴ στὸ δοξαστικὸ ποὺ σύνθεσε, καὶ ποὺ τὸ ψέλνουνε κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῶν Χριστουγέννων: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἄνθρωπων ἐπαύσατο. Καὶ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς ἁγνῆς ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται. Καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν...».
Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴν προφητέψανε οἱ Προφῆτες. Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴν προφήτεψε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, τὴ μέρα ποὺ εὐλόγησε τοὺς δώδεκα υἱούς του, καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα «δὲν θὰ λείψει ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα μήτε βασιλιὰς ἀπὸ τὸ αἷμά του, ὡς ποὺ νὰ ἔλθει ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι γραμμένο νὰ βασιλεύει ἀπάν᾿ ἀπ᾿ ὅλους, κι αὐτὸν τὸν περιμένουμε ὅλα τὰ ἔθνη». Ὡς τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ γένος τοῦ Ἰούδα, εἴχανε ἄρχοντες, δηλαδὴ κριτὲς καὶ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἤτανε κ᾿ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντές τους. Ἀλλὰ τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε ἄρχοντας τῆς Ἰουδαίας ὁ Ἡρώδης, ποὺ ἤτανε ἐθνικὸς καὶ ἔβαλε ἀρχιερέα τὸν Ἀνάνιλον «ἀλλογενῆ», ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς εἴχανε πάντα μητέρα Ἰουδαία. Τελευταῖος Ἰουδαῖος ἀρχιερεὺς στάθηκε ὁ Ὑρκανός. Καὶ οἱ ἄλλοι προφῆτες προφητέψανε τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, προπάντων ὁ Ἡσαΐας. Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴ λένε οἱ ὑμνωδοὶ «τὸ πρὸ αἰώνων ἀπόκρυφον καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον», κατὰ τὰ λόγια του Παύλου ποὺ γράφει: «Ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὐτὴ ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τὸν ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ´ 8-10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει, πὼς αὐτὸ τὸ μυστήριο δὲν τὸ γνωρίζανε καθαρὰ καὶ μὲ σαφήνεια οὔτε οἱ Ἄγγελοι, γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ τρόμο τὸ εἶπε στὴν Παναγία. Καὶ στοὺς Κολασσαεῖς γράφοντας ὁ θεόγλωσσος Παῦλος, λέγει: «Τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησε ὁ Θεὸς γνωρίσαι τὶς ὁ πλοῦτος, τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὃς ἐστὶ Χριστὸς ἐν ἡμῖν ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης». Λέγει, πῶς φανερώθηκε αὐτὸ τὸ μυστήριο στοὺς ἁγίους, ποὺ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ τὸ μάθουνε, καὶ αὐτοὶ θὰ τὸ διδάσκανε στὰ ἔθνη; στοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ προσκυνούσανε γιὰ θεοὺς πέτρες καὶ ζῶα καὶ διάφορα ἀλλὰ κτίσματα.
Ἑξακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ εἶδε στὸ Ὄνειρό του, πὼς βρέθηκε μπροστά του ἕνα θεόρατο φοβερὸ ἄγαλμα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι, ἀσήμι, χάλκωμα, σίδερο καὶ σεντέφι: Κι ἄξαφνα ἕνας βράχος ξεκόλλησε ἀπὸ ἕνα βουνὸ καὶ χτύπησε τὸ ἄγαλμα καὶ τό ῾κανε σκόνη. Καὶ σηκώθηκε ἕνας δυνατὸς ἄνεμος καὶ σκόρπισε τὴ σκόνη, καὶ δὲν ἀπόμεινε τίποτα. Ὁ βράχος ὅμως ποὺ τσάκισε τὸ ἄγαλμα ἔγινε ἕνα μεγάλο βουνό, καὶ σκέπασε ὅλη τη γῆ. Τότε ὁ βασιλιὰς φώναξε τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ ζήτησε νὰ τοῦ ἐξήγησει τὸ ὄνειρο.
Κι ὁ Δανιὴλ τὸ ἐξήγησε καταλεπτῶς, λέγοντας πὼς τὰ διάφορα μέρη τοῦ ἀγάλματος ἤτανε οἱ διάφορες βασιλεῖες, ποὺ θὰ περνούσανε ἀπὸ τὸν κόσμο ὕστερα ἀπὸ τὸν Ναβουχοδονόσορα καὶ πὼς στὸ τέλος ὁ Θεὸς θὰ ἀναστήσει κάποια βασιλεία ποὺ θὰ καταλύσει ὅλες τὶς βασιλεῖες, ὅπως ὁ βράχος ποὺ εἶχε δεῖ στὸ ἐνύπνιό του ἐξαφάνισε τὸ ἄγαλμα μὲ τὰ πολλὰ συστατικά του: «Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασελέων ἐκείνων, ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, ποὺ δὲν θὰ καταλυθεῖ ποτὲ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων».
Αὐτὴ ἡ βασιλεία ἡ αἰώνια, ἡ ἄφθαρτη, εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἱδρύθηκε μὲ τὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Κυρίου ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τέτοια βασιλεία, γι᾿ αὐτὸ θὰ εἶναι αἰώνια, γι᾿ αὐτὸ δὲν θὰ χαλάσει ποτέ, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἄλλες ἐπίγειες καὶ ὑλικὲς βασιλεῖες. Ὅπως ὁ βράχος μεγάλωνε κι ἔγινε ὄρος μέγα καὶ σκέπασε τὴ γῆ, ἔτσι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ξαπλώθηκε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων: « Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».
Ὥστε βγῆκε ἀληθινὴ ἡ ἀρχαιότερη προφητεία τοῦ Ἰακώβ, πὼς σὰν πάψει ἡ ἐγκόσμια ἐξουσία τῶν Ἰουδαίων, θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ἐκεῖνος ποὺ προορίστηκε, «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν».
Σημείωσε πὼς οἱ Ἑβραῖοι πιστεύανε πὼς ἡ φυλή τους μονάχα ἦταν βλογημένη, καὶ πὼς ὁ Θεὸς φρόντιζε μονάχα γι᾿ αὐτή, καὶ πὼς οἱ ἄλλοι λαοί, «τὰ ἔθνη», ἦταν καταραμένα καὶ μολυσμένα κι ἀνάξια νὰ δεχτοῦν τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Λοιπὸν εἶναι παράξενο νὰ μιλᾶ ἡ προφητεία τοῦ Ἰακὼβ γιὰ τὰ ἔθνη, γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες θὰ περιμένουν τὸν Μεσσία νὰ τοὺς σώσει καὶ μάλιστα νὰ μὴ λέει κἂν πὼς τὸν ἀναμενόμενο Σωτῆρα τὸν περιμένανε οἱ Ἰουδαῖοι μαζὶ μὲ τὰ ἔθνη, ἀλλὰ νὰ λέει πὼς τὸν περιμένανε μονάχα οἱ ἐθνικοί: «καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν». Ὅπως κι ἔγινε. Γιατί, τὴ βασιλεία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, τὴ θεμελίωσαν μὲν οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὴν ξαπλώσανε καὶ τὴν στερεώσανε μὲ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ μὲ τὸ αἷμα τοὺς οἱ ἄλλες φυλές, «τὰ ἔθνη».
Εἶναι ὁλότελα ἀκατανόητο, γιὰ τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὅτι κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας σὰν ἄνθρωπος συνηθισμένος καὶ μάλιστα σὰν ὁ φτωχότερος ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Αὐτὴ τὴ μακροθυμία μονάχα ἅγιες ψυχὲς εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ νιώσουνε ἀληθινά, καὶ νὰ κλάψουνε ἀπὸ κατάνυξη.
Κάποιοι, μ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, δὲν θὰ νιώσουμε τίποτα ἀπὸ τὸ Μυστήριο, ποὺ γιορτάζουμε. Σ᾿ αὐτούς, ἐγὼ ὁ τιποτένιος, δὲ μπορῶ νὰ πῶ τίποτα. Μοναχὰ θὰ τοὺς θυμίσω τὰ αὐστηρὰ λόγια ποὺ γράφει στὴν ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ θερμότατος κήρυκας τῆς ἀγάπης: «Πᾶν πνεῦμα, ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Καὶ πᾶν πνεῦμα, ὃ μὴ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν. Οὗτος ἐστὶν ἀντίχριστος».

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ[ΠΑΙΔΙΚΟ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ : «ΠΕΡΙ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ»

Το πρώτο, πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέση ο Θεός στην επίγνωσί Του, είναι να ερευνήση με ακρίβεια τον εαυτό του για να ιδή, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας. Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυσι της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.

Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις ανεξιχνίαστες, τις απέραντες. Γι’ αυτό είπα ότι η μετάνοια δεν έχει τέρμα.
Θέλω να σχολιάσω το θέμα της μετανοίας, παίρνοντας αφορμή από μερικά πράγματα πού με προεκάλεσαν και από τον προσωπικό μου βίο, αλλά και γενικώτερα.

Βλέπω ότι μοναχοί στις ημέρες αυτές της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής, ευρίσκουν καιρό και ασχολούνται με θέματα επουσιώδη και λόγω της απειρίας τους όταν τους ερωτήσης γιατί ασχολούνται με αυτά, απαντούν. «Επειδή είχα καιρό και δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω». Αυτό είναι ένα είδος μικροψυχίας, να μην πω ολιγοπιστίας. Δεν έχεις τι να κάνης; Ίσως να ετελείωσες το διακόνημά σου και έχεις ένα περιθώριο χρόνου. Τότε πήγαινε στο κελλί σου. Το κελλί είναι το εργαστήριο της μεταβολής του χαρακτήρας σου. Δεν πηγαίνεις ναγονατίσης εκεί μέσα; να κτυπήσης το μέτωπο σου κάτω, να κτυπήσης το στήθος, την «ενθήκη» των κακών, αλλά και την «ενθήκη» των καλών; Και να κτυπήσεις εκεί του Ιησού την πόρτα; Να ζήτησης, να αιτήσης, να επιμένης, ούτως ώστε να σου άνοίξη;

Έπειτα κάθεσαι και δεν μελετάς; Μα, οι μοναχοί είναι θεολόγοι. Επί Βυζαντίου, στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχαν όλοι οι επιστημονικοί κλάδοι. Όλες οι γνώσεις των ανθρώπων. Μόνο η θεολογία απαγορευόταν. Η θεολογία ήταν στις ιερές Μονές. Δεν εθεωρείτο ανθρώπινη γνώσι. Στους μοναχούς ανήκει η θεολογία, διότι ερχόμενοι σε επαφή με τον Θεό προσωπικά, δέχονται τις ελλάμψεις και αποκαλύψεις και γίνονται θεολόγοι. Γιατί λοιπόν, να μην ανοίξωμε το Πανεπιστήμιο μας εδώ, ημέρα και νύκτα και να γίνωμε πραγματικοί θεολόγοι; Είδα και επιμένω και δεν υποχωρώ, ότι τόση Χάρι παίρνει ο μοναχός από την μελέτη στο κελλί του, μέσα στο πνεύμα της απολύτου ησυχίας, σχεδόν ίση με αυτή πού δίνει η προσευχή.Εις αυτό επιμένω, διότι χάριτι Χριστού, το εγεύθηκα όχι μια, αλλά πολλές φορές στην ζωή μου.

Και θέλω να τονίσω και κάτι ακόμα. Ο νόμος της επιρροής, ο κανόνας της επιδράσεως, εφαρμόζεται απόλυτα. Τα συγγράμματα των Πατέρων πού μελετά ο μοναχός με πίστι και πόθο και επικαλείται την ευχή τους είναι αδύνατο να μην επιδράσουν επάνω του. Διότι οι Πατέρες ήσαν και εξακολουθούν να είναι Πατέρες, και ζητούν αφορμή και αυτοί, όπως ο ίδιος ο Θεός, του οποίου είναι «εικών και ομοίωσις», να μεταδώσουν σε μας τις Χάριτες τις οποίες αυτοί ευρήκαν δια του αγώνος των. Με την ανάγνωσι και την μελέτη τους να είσθε βέβαιοι, ότι η πατρική τους στοργή θα επιδράση επάνω σας.

Ας επανέλθωμε όμως στο θέμα της μετανοίας.

Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην ημπορή να νικήση τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’ όλο πού αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάστασι θεωρείται κατά την παράδοσι της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.
Τότε μόνο δεν θεωρείται μετάνοια, όταν παύση ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: «Δεν ημπορώ πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε». Αυτό λέγεται απόγνωσι και το καταδικάζει η Εκκλησία ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος· περικόπτει και απορρίπτει αυτό το μέλος ως σάπιο, ως βλάσφημο, στρεφόμενο κατά της αγαθότητας του Θεού.

Δεν πρέπει λοιπόν, σε καμμιά περίπτωσι να συστέλλωμε την πίστι μας. Ουδέποτε να σκεφθή κανείς, ότι είναι αδύνατο να φθάσουμε στην ολοκληρωτική μετάνοια στην οποία μας εκάλεσε ο Χριστός μας. Θα φθάσωμε χάριτι Χριστού. Ουδέποτε είναι ικανή μόνη η ανθρώπινη ενέργεια και προσπάθεια να φθάση εκεί. Αυτό είναι εγωιστικότατο και οι Πατέρες το κατεδίκασαν. Ο Μέγας Μακάριος λέγει ότι τόση είναι η δύναμι της προθέσεως του ανθρώπου, τόσο μόνο ημπορεί ο άνθρωπος, μέχρι πού να αντιδράση προς τον διάβολο. Προκαλούμενος υπό του σατανά, υπό μορφή προσβολής «κάνε αυτό», τόσο μόνο ημπορεί να πή ο άνθρωπος· «όχι δεν το κάνω». Μέχρι εκεί ημπορεί να πάη ο άνθρωπος. Από εκεί και πέρα είναι έργο της Χάριτος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας, ετόνιζε με έμφασι ότι, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Άρα ποτέ να μην συσταλήτε, ποτέ να μην κατεβαίνετε στην μικροψυχία, εφ’ όσο «δια πίστεως βαδίζομεν». Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσωμε εμείς στην απάθεια, δεν θα φθάσωμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας». Αυτό είναι βλάσφημο. Θα τους φθάσωμε επειδή το θέλομε και εφ’ όσο το θέλομε θα μας το δώση ο Χριστός μας.

Μένοντας πιστοί και μη υποχωρούντες κατά πρόθεσι, οπωσδήποτε θα το επιτύχωμε. Αυτή είναι η πραγματικότης. Έξω από αυτή την γραμμή οι Πατέρες δεν παραδέχονται άλλη. Έξω από αυτή, θεωρείται πλέον απόγνωσι. Δεν υπάρχει το «δεν μπορώ πλέον». Πώς δεν μπορείς; Δια του Χριστού ισχύομε. «Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ». «Πάντα»,είπε ο Παύλος, για να μην αφήση κανένα περιθώριο, μήπως πή κάποιος «εγώ δεν ημπορώ». Αφού είναι «μεθ’ ημών ο Θεός, τις καθ’ ημών; Ει Θεός ο δικαιών, τις ο κατακρίνων;»

Κοιτάξετε το όριο της μετανοίας πως αποκαλύπτεται μέσα στην Γραφή. Ο Πέτρος, ερώτησε τον Ιησού μας. «Κύριε, καλά είναι έως επτά φορές να συγχωρώ αυτόν που μου φταίει;» Ο Πέτρος τότε ατελής όντας, μη δεχθείς την έλλαμψι της Χάριτος, εσκέπτετο ανθρωπίνως. Ενόμιζε με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με την αυστηρότητα του Μωσαϊκού Νόμου, ότι έκανε μεγάλη οικονομία. Έφθασε, όχι μια αλλά επτά φορές να συγχωρή. Και ο Ιησούς μας, ερμηνεύοντας του το πνεύμα της Εκκλησίας, του λέγει: «όχι επτά αλλά εβδομηκοντάκις επτά», για να τονίση έτσι το απεριόριστο της μετανοίας.

Η ζωή μας εδώ είναι ένα εικοσιτετράωρο επαναλαμβανόμενο. Αν και εις όλες τις στιγμές είμεθα πάντοτε έτοιμοι, με νέες αποφάσεις, η πρόθεσί μας είναι σωστή, το πνεύμα πρόθυμο, η σαρξ όμως είναι ασθενής. Και δεν είναι μόνο η σαρξ. Μαζί με την σάρκα, με την φύσι, υπάρχουν οι έξεις, οι συνήθειες, οι τόποι, τα περιβάλλοντα, τα πρόσωπα, τα πράγματα και ο ίδιος ο διάβολος. Όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν την αντίθεσι, και μένει σε μας μόνο η πρόθεσι η ιδική μας και η ενεργούσα μυστηριωδώς θεία Χάρις, πού είναι παντοδύναμη.

Θεωρητικά όλα αυτά είναι εύκολα, πρακτικά όμως είναι δύσκολα, όπως από την πείρα ο καθένας γνωρίζει. Αποφασίζομε κάθε πρωί, κάθε στιγμή, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα υποδουλωθούμε στα πάθη. Ναι, αλλά τα πάθη δεν αφορίζονται, δεν εξορκίζονται, για να τους πούμε «φύγετε» και δεν σας θέλομε και να φύγουν, θέλουν τιτανική μάχη και αντίδρασι για να φύγουν. Και αυτό γίνεται όταν νικήση η Χάρις, όχι ο άνθρωπος. Διότι τα πάθη και οι αρετές είναι υπεράνω της φύσεως μας. Δεν τα πιάνομε, δεν τα ελέγχομε. Αυτά μόνο η θεία Χάρις θα τα διώξη, θα απελάση τα πάθη και θα ελκύση τις αρετές. Πότε όμως; Όταν εμείς επιμένωμε.

Γι’ αυτό ο Ιησούς μας ετόνισε την υπομονή και την επιμονή. «Εν τη υπομονή ημών κτήσασθε…». Και στις προσευχές ακόμα, λέγει: «κρούετε, ζητείτε, μη εκκακήτε εν ταις προσευχαίς». Και αναφέρει τα παραδείγματα εκείνα, με τα οποία μας ντροπιάζει. Εάν σας ζητήση το παιδί σας ψωμί, θα του δώσετε πέτρα; Και αν σας ζητήση να του δώσετε ψάρι, θα του δώσετε φίδι; Εάν εσείς πού είστε πονηροί, δίδετε αγαθά δόματα στα παιδιά σας, ο Ουράνιος Πατήρ δεν θα δώση Πνεύμα Άγιο εις εκείνους πού το ζητούν; Και «υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» θα δώση. Είναι αδύνατο να καταργηθούν οι θείες αυτές υποσχέσεις. Ο Ιησούς μας λέγει ότι, «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι». Γι’ αυτό τον σκοπό ήλθε ο Υιός του Θεού στην γη. Δεν είχε ανάγκη ο Θεός Λόγος να υποστή την «κένωσι» ει μη μόνο για την επιστροφή του ανθρώπου στους κόλπους της θείας αγάπης. Αυτή είναι η «καινή κτίσις» πού είναι ανωτέρα της προηγουμένης.

Υπάρχει και ένα άλλο μυστήριο ακόμα πού μας παρέδωσαν οι Πατέρες μας, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ξέρετε. Το μυστήριο είναι τούτο. Πολλές φορές, ενώ τα πράγματα πάνε καλά, η ίδια η Χάρις αφήνει τον πειρασμό· και διευκρινίζω καλύτερα. Η Χάρις δεν δημιουργεί ποτέ πειρασμό. Αλλοίμονο, είναι βλάσφημο να το πή κανείς. Δεν πηγάζει από το φως σκότος, ποτέ.

Και εξηγούμαι σαφέστερα. Εγώ επιμένω αγωνιζόμενος εναντίον ενός πάθους πού με ενοχλεί· κατά της κακής έξεως πού με πιέζει· θέλω να φύγη· παρακαλώ τον Θεό να μου δώση εκείνο πού μου χρειάζεται. Ο Θεός μέσα στην πανσωστική του πρόνοια, πού περικλείει τα πάντα, βλέπει ότι δεν είναι ώρα να το δώση. Η ίδια η Χάρις, ενώ έπρεπε να λειτουργήση και να κάνη αυτό το πράγμα, δεν το κάνει. Δεν το κάνει για τον λόγο πού ξέρει, επειδή ο Θεός είναι ανενδεής και οι τρόποι πού επεμβαίνει είναι Θεοπρεπείς, και ότι κάνει ο Θεός είναι παντέλειο. Ότι κάνει ο Θεός δεν είναι μερικό, είναι γενικό.

Επομένως στην γενικότητα αυτή χρειάζεται ο χρόνος. Διότι μαζί με την περίστασι, ο Θεός περικλείει πολλά μαζί. Χρειάζεται υπομονή, ούτως ώστε να ετοιμασθούν και τα πρόσωπα και οι παράγοντες και οι τόποι και ο χρόνος και ακόμα και αυτή η ιδιοσυγκρασία. Και τότε έρχεται και το τελειώνει, το φέρει εις πέρας.

Υπάρχουν και άλλες πτυχές πάνω στο ίδιο θέμα πού μας παρέδωσαν οι Πατέρες. Πολλές φορές προλαμβάνει η Χάρις και δίδει ένα κανόνα και αφήνειτον άνθρωπο αβοήθητο σε μια περίστασι, για να τον σώση από ένα επερχόμενο πειρασμό τον οποίο ξέρει ο Θεός ότι θα επάθαινε μέσα στην απειρία και στην ατέλεια του.
Είναι τόσα τα μυστήρια, πού δεν ημπορή να τα γνωρίζη κανείς.

Άλλες φορές η Χάρις προορίζει ένα άνθρωπο για να γίνη οδηγός άλλων και τον πειράζει ιδιαίτερα αυτόν για να τον ετοιμάση, ούτως ώστε στην κατάλληλη στιγμή να είναι από όλες τις απόψεις πεπειραμένος και να δυνηθή να σταθή μέσα στην Εκκλησία και να γίνη φωστήρας, οδηγός και καθοδηγητής των άλλων. Τον δοκιμάζει με ένα άλλο τρόπο μυστηριώδη και ασυνήθιστο. Είδες τι λέει; «Μήπως δεν έχει εξουσία ο κεραμεύς του πηλού; Να κάνη από τον ίδιο πηλό ότι θέλει;» Έτσι και η Χάρις. Όλα αυτά μας πείθουν ότι χρειάζεται υπομονή και καρτερία· ουδέποτε μικροψυχία.

Εφ’ όσον ο Ιησούς μας λέγει ότι «οι λόγοι μου, ου μη παρέλθωσι», να είστε βέβαιοι ότι κανενός η ελπίδα δεν θα διαψευσθή. Μόνο οι άνθρωποι ημπορούν να απατήσουν τους άλλους, διότι είναι πεπερασμένοι και έχουν τις γνώσεις τους περιορισμένες. Στον Θεό δεν συμβαίνει το ίδιο. Οτιδήποτε του ζητήσομε και αφορά την σωτηρία μας θα το πάρωμε.

Μου είπε ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος, ότι από την αρχή πού εξεκίνησε, του έδειξε ο Θεός την Χάρι Του και τον έβαλε στον σωστό δρόμο. Μέσα στον αγώνα του τότε, παρεκάλεσε τον Θεό να τον απαλλάξη από μια κατάστασι πού του φαινόταν πολύ δύσκολη και ήταν αδύνατο να αντέξη. Παρ’ όλο πού προσευχήθηκε πολύ δεν είδε καμμιά λύσι στο πρόβλημά του. Επέρασαν σαράντα δύο χρόνια· και τότε του είπε καθαρά η Χάρις: «θυμάσαι, πού με παρεκάλεσες να σου αποκαλύψω το θέλημα μου για εκείνο το πράγμα; Αυτό είναι πού έκανες τώρα». Και αυτός απάντησε: «Και εάν δεν έκανα έτσι τόσα χρόνια και έκανα αλλοιώς;» Και απεκρίθη η Χάρις: «θα εχάνεσο». Έτσι είναι τα μυστήρια, γι’ αυτό χρειάζεται να κάνωμε υπομονή.

Στο βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, κάποιος Ρώσσος ωνόματι Μοτοβίλοφ είχε απορία, τι σημαίνει Χάρις. Και ενώ είχε αυτή την απορία και προσευχόταν, ο Θεός δεν του έδειξε τίποτε. Τελικά αυτός το εξέχασε. Όταν επέρασαν είκοσι πέντε χρόνια, τον εφώναξε ο Άγιος Σεραφείμ και του λέγει: «Έλα εδώ τώρα να ιδής αυτό πού εζήτησες πριν τόσα χρόνια. Ο Θεός αργεί αλλά δεν ξεχνά».

Όταν θέλωμε να σωθούμε αγωνιζόμεθα να αποβάλωμε τα πάθη μας και επιθυμούμε διακαώς να κατοικήση μέσα μας η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και να μας δείξη αυτή τι θέλει να κάνωμε. Είναι αυτό πού μας είπε ο Ιησούς μας; «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν των ουρανών» και τα υπόλοιπα «προστεθήσεται υμίν».

Όταν εμείς ορθοποδούμε, θα επιτύχωμε περισσότερο από ότι υπολογίσαμε. Επομένως να μένετε πιστοί στις καλές σας αποφάσεις έστω και αν χιλιάκις επιχειρήσετε και δεν επιτύχετε. Μη νομίζετε ότι άλλαξε κάτι. Ούτε εμείς αλλάξαμε, ούτε ο Θεός, ούτε φυσικά και ο διάβολος. Το «αιτείτε και λήψεσθε» είναι πραγματικότης. Εφ’ όσον αιτήσαμε θα λάβωμε, εφ’ όσον εζητήσαμε θα μας δώσουν, εφ’ όσον εκρούσαμε θα μας ανοίξουν. Ο ήλιος είναι δυνατό να μην ανατείλη, αλλά εμείς δεν είναι δυνατό να αποτύχωμε.
Δεν είναι τυχαίο, το ότι μας εκάλεσε ο Θεός να τον ακολουθήσωμε. Ποιος μας έφερε εδώ;

Ποιος μας ενίσχυσε να αρνηθούμε την φύσι και να γίνωμε περίγελως του κόσμου και να είμεθα αυτοεξόριστοι; Και όχι μόνο τούτο, αλλά να στενάζωμε μήπως γλυστρίσωμε και ξεφύγωμε λίγο από την εγκράτεια· μήπως κοιμηθήκαμε λίγο περισσότερο· μήπως αποφύγαμε τον κόπο· μήπως εξεφύγαμε λίγο από την υπακοή. Γι’ αυτά στενάζομε. Αυτά είναι η ενεργός Χάρις του Αγίου ΙΙνεύματος πού ευρίσκεται μαζί μας και μας πείθει και μας πληροφορεί. Αυτά είναι πραγματικότης όχι λόγια λαλούμενα, λόγια αφηρημένα. Κρατούμε στα χέρια μας τις αποδείξεις της ελεημοσύνης του Χριστού.

«Το μείζον» το έδωσε. Δεν θα δώσει το ελάχιστον; «Έτι αμαρτωλών όντων ημών, υπέρ ημών απέθανε». Εάν αυτός εσταυρώθη και δια του Σταυρού κατήργησε την αμαρτία και εσφράγισε το διαβατήριο της εισόδου μας στην ζωή παρέχοντας και την άφεσι των αμαρτιών μας, τώρα απομένει σε μας να κάνωμε λίγη υπομονή. Να μην γυρίσουμε πίσω, αλλά να αναμένωμε ως δούλοι τον Κύριο μας «πότε αναλύσει εκ των γάμων». Και θα αναλύση και θα φωνάξη τον καθένα· και θα απαντήσωμε και εμείς με καύχημα. «Παρόντες, Κύριε, εδώ είμεθα. Αφ’ ης στιγμής μας εκάλεσες, αναμέναμε πότε θα έλθης να μας δώσης την επαγγελία». Οπόταν θα ακούσωμε το: «Ευ, δούλοι αγαθοί και πιστοί».

Αυτές είναι πραγματικότητες. Αυτά τα ζήτε και θα τα ζήσετε ακόμη περισσότερο, εάν δώσετε περισσότερη σπουδή στην μελέτη και γενικά στην πνευματική εργασία. Να κάνετε την διακονία σας με λεπτομέρεια και υπακοή. Να βλέπετε στο πρόσωπο του Γέροντα την πραγματική παρουσία του θείου θελήματος. Ο καθένας να σκέπτεται ότι ζή ο εαυτός του, και ο Χριστός.
Μόλις τελειώσετε την διακονία σας να είστε χαρούμενοι· μεταξύ σας όχι σκυθρωποί και να μην αποφεύγετε ο ένας τον άλλο. Να είσθε ευγενικοί και πρόθυμοι. Μην ομίλητε όμως άσκοπα. Από την πολυλογία «ουκ εκφεύξεταί τις αμαρτίαν». Λέγει ο σοφός Σειράχ: «Μεταξύ αρμών λίθων πύγνηται πάσσαλος και μεταξύ πράσεως και αγορασμού εμφωλεύει αμαρτία».

Πράσις και αγορασμός κατά τους Πατέρας είναι το «δούναι και λαβείν». Να ακούσω και να ακούσης. Μα αυτά είναι για μας; Αυτά είναι για τους αργόσχολους του κόσμου τούτου, πού ομιλούν περί ανέμων και υδάτων. Εμείς ποια σχέσι έχομε με τον κόσμο τούτο; Για μας είναι τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Εκείνα μας απασχολούν. Εμάς μας απασχολεί ο ουρανός.

Άνω σχώμεν τάς καρδίας. Πού; Εκεί «όπου, υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς, εις τα Άγια αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος»
Εκεί, στο ουράνιο καταπέτασμα, εκεί να αποβλέπωμε, εκεί είναι η πατρίδα μας. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Είμαστε Ουρανοπολίται. «Μνήσθητι της βασιλείας των ουρανών ίνα η επιθυμία αυτής κατά μικρόν – μικρόν ελκύση σε», λέγει ο Αββάς Ησαΐας. Και αυτή η μνήμη αυξάνει μέσα μας τον ζήλο.

Αυτά ήθελα να σας υπενθυμίσω την περίοδο αυτή της περιεκτικής μετανοίας. Έτσι προχωρούμε «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν», το κέντρο της αγάπης μας, πού μας εκάλεσε και μας έδωσε την οσμή της ευωδιάς της κλήσεως Του και μας έβαλε στον δρόμο των Αγίων.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Ερωτ.: Γέροντα, μας μιλήσατε προηγουμένως για το ατελές του Απ. Πέτρου, προ της Πεντηκοστής. Λόγω της ατέλειας του αρνήθηκε τον Κύριο μας;
Απαντ.: Το θέμα της αρνήσεως του Πέτρου, κατά τις κρίσεις των Πατέρων, είναι οικονομία. Διότι δεν ήτο δυνατό ο Πέτρος, ο οποίος εις όλη την περίοδο πού ήταν μαζί με τον Χριστό και έδειξε τόσο ζήλο και τόση ταπεινοφροσύνη, να πέση σε τόσο μεγάλο λάθος, να αρνηθή τρεις φορές τον Δεσπότη Χριστό. Δεν είναι λογικό αυτό. Θυμηθείτε την ομολογία του Πέτρου!
Όταν ο Ιησούς μας ερώτησε: «Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;» ο Πέτρος ωμολόγησε και είπε: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος». Και ο Ιησούς μας εγύρισε και του είπε: «Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψε σοι, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν». (Ματθ. 16,16-18).
Ο Πέτρος κατά φύσι ήταν πολύ ζηλωτής και ασυμβίβαστος. Μέσα στην πανσοφία Του ο Θεός, μετά την θερμή του ομολογία, τον έθεσε θεμέλιο Γης Εκκλησίας. Επειδή όμως η Εκκλησία θα αγκάλιαζε όλη την ανθρώπινη φύσι, όλους τους χαρακτήρες, όχι μόνο τους ζηλωτές και ισχυρούς αλλά και τους ασθενείς και αδυνάτους, επιτρέπει ο Κύριος την τριπλή άρνησι. Διότι, μην ξεχνάμε· οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ασθενείς και αδύνατοι. Ούτε στους πέντε ανά εκατό δεν θα εύρωμε ισχυρούς χαρακτήρας, οι όποιοι αγάπησαν τον Θεό εξ ολοκλήρου και με την ορμή της αγάπης τους έδειξαν αυταπάρνησι. Γι’ αυτούς λοιπόν τους υπολοίπους ασθενείς έγινε οικονομία. Ο Πέτρος όμως ως ζηλωτής και ισχυρός, πού δεν είχε μέσα του νόημα συγκαταβάσεως, δεν θα το καταλάβαινε αυτό.
Επομένως κάνει μια οικονομία ο Θεός και επιτρέπει να τον αρνηθή. Ύστερα τον θεραπεύει μόνος Του. Τον πλησιάζει και του λέει: «Πέτρε, φιλείς με; Πέτρε, αγαπάς με;» Ελυπήθη ο Πέτρος, δεν το κατάλαβε. Αλλά οι τρεις ερωτήσεις ήταν η θεραπεία της τρισσής αρνήσεως.
Με την τριπλή Ομολογία, ο Πέτρος, εξήλειψε την ενοχή. Έμαθε όμως εκ πείρας, ότι και οι ζηλωταί ακόμη έχουν ανάγκη επιεικείας.
Το ίδιο κάνει ο Θεός και στον Απ. Παύλο. Επειδή ήταν η σπονδυλική στήλη της Εκκλησίας, τον αφήνει στην αρχή να γίνη διώκτης, εχθρός· και ύστερα τον παίρνει· και αυτός με συναίσθησι βαθυτάτης ταπεινοφροσύνης λέγει: «Ουκ ειμί ικανός καλείσθε Απόστολος, διότι έδιωξα την Εκκλησία του Χριστού». Έχω όμως ένα ελαφρυντικό, ότι «αγνοών εποίησα».
Βλέπετε με πόση πανσοφία ο Θεός οικονομεί για να δώση και σε μας παρηγοριά. Διότι αυτοί οι κορυφαίοι εάν έμπαιναν με την δύναμι της ορμής τους μέσα στην Εκκλησία, που θα ήξεραν ότι εμείς οι αδύνατοι δεν ημπορούμε τώρα να κρατήσωμε; Με αυτό τον τρόπο συγκαταβαίνει η θεία αγαθότης προς τις αδυναμίες των ανθρώπων, ώστε να ημπορέσωμε και εμείς να φθάσωμε εις αυτή. Κατεβαίνει ο Θεός για να σηκωθούμε εμείς.
Ερωτ.: Γέροντα, μερικές φορές είμαστε κουρασμένοι από το διακόνημα και παρεξηγούμεθα μεταξύ μας. Τι γίνεται τότε;
Άπαν.: Όταν είστε κουρασμένοι, να είστε περισσότερο προσεκτικοί. Πάντοτε να προηγήται η μεταξύ σας αγάπη, παρά οτιδήποτε άλλο. Και αν συμβή αυτό, με πραγματική, όχι υποκριτική αγάπη, να πείσης τον αδελφό σου ότι παρεφέρθης χωρίς να το καταλάβης. «Συγχώρεσε με, αδελφέ μου, διότι παρεφέρθηκα.». Όταν έχετε αλληλεγγύη και «εύχεσθε υπέρ αλλήλων» και γενικά καλλιεργήτε την μεταξύ σας αγάπη και ενότητα, αυτός είναι ένας ισχυρός δεσμός πού κάνει ανίσχυρο τον σατανά.
Ευρίσκομε πολλά παραδείγματα στους Πατέρες, πού φανερώνουν ότι εκείνοι πού αγωνίζονταν με την χάρι της αγάπης υπέρ των άλλων, εγίνοντο αφορμή να σωθούν οι άλλοι από τις αδυναμίες πού είχαν. Σας υπενθυμίζω το παράδειγμα του αδελφού εκείνου, πού επολεμήθη στην σάρκα και δεν ημπορούσε να αντέξη.
Ήσαν δύο μαζί· και είπε ο ένας στον άλλο. «Αδελφέ μου, να με συγχώρησης. Εγώ δεν ημπορώ να μείνω άλλο εδώ. Αγωνίστηκα όσο άντεχα, άλλο δεν ημπορώ, θα φύγω να πάω στον κόσμο να νυμφευτώ».
Ό αδελφός αφού τον ενουθέτησε αρκετά, δεν ημπόρεσε να τον πείση. Όταν ήλθε η ώρα πού θα έφευγε, του λέγει: «θα έλθω και εγώ μαζί σου. Επειδή είμαστε πνευματικοί αδελφοί και εζήσαμε τόσα χρόνια μαζί, δεν κρίνω σκόπιμο να σε αφήσω μόνο σου».
- Μα ξέρεις τι κάνεις; Εγώ πάω τώρα να εύρω γυναίκα να αμαρτήσω μαζί της. Εσύ θάρθης μαζί μου;
- Δεν θα αμαρτήσω αλλά θα έρθω. Δεν θα σε αφήσω μόνο σου.
Και πράγματι τον ακολούθησε, και όταν έφθασε στον τόπο εκείνο πού υπήρχαν τέτοιες γυναίκες, πήγε αυτός μέσα να ικανοποιήση την επιθυμία του.
Ο άλλος εκάθησε απ’ έξω και παρεκάλει τον Θεό. «Θεέ μου, αν και είναι η τελευταία ώρα, εσύ ημπορείς να τον σώσης».
Και πράγματι όταν εμπήκε μέσα να κάνη την αμαρτία, μετεμελήθη. Ανεχαίτησε ο Θεός την δύναμι του πολέμου και συνήλθε και είπε: «Μα τι κάνω τώρα; Τόσα χρόνια στην έρημο, δεν εχόρτασα ψωμί και νερό και ήλθα τώρα για μια μικρή ηδονή, να γίνω ακάθαρτος, να αρνηθώ τον Χριστό μου και να χάσω τον κόπο μου όλο και να πάω με τον διάβολο στην κόλασι;» Και εγύρισε πίσω. Δεν αμάρτησε.
Πήγε έξω στον αδελφό του λέγοντας; «Μετανόησα. Δεν πωλώ την σωτηρία· μου για τόσο φθηνό πράγμα».
Και επέστρεψαν στον τόπο τους. Και απεκάλυψε ένας από τους Γέροντες, ότι δια τον κόπο αυτού πού τον ηκολούθησε επήρε ο Θεός τον πόλεμο από τον άλλο.
Βλέπετε; Και εσείς όταν έχετε μεταξύ σας αγάπη, τότε γίνεται φραγμός σωτηρίας. Η αγάπη των άλλων προφυλάσσει, σκεπάζει και καλύπτει όποιον είναι μακρυά και όποιον είναι αδύνατος, και έτσι δεν ημπορεί ο εχθρός να μας κάνη κακό. Τόσο μεγάλο πράγμα είναι η αγάπη! Πραγματικά «ουδέποτε εκπίπτει».

πρακτικές υποτυπώσεις
(Παραμονή Α’ εβδομάδος Μ. Τεσσαρακοστής)
γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: «ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΟΡΓΙΑΖΕΙ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΑΡΚΗ»

Ο Γέροντας Παΐσιος στα θέματα της Πατρίδος δεν ήθελε οι Χριστιανοὶ να είναι αδιάφοροι. Πολὺ λυπόταν που έβλεπε πνευματικοὺς θρώπους νὰ επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρωνται για την Πατρίδα.

Έλεγε: «Σε μια εποχή που ο Σατανάς οργιάζει και οι άνθρωποί του οργανώνονται, οι Έλληνες βρίσκονται σε νάρκη. Τον εαυτό του μόνο κοιτάει να βολέψη ο καθένας και τίποτε περισσότερο. Και ό,τι να τους κάνεις, όσο κι αν τους κουνήσης, με τίποτε δεν ξυπνούν».

Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούμαστε. Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την  σημερινή κατάσταση και ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο. Έδινε ελπίδα και αισιοδοξία. Έλεγε: «Απὸ το κακό που επικρατεί σήμερα θὰ βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα»...

Πονούσε για την πνευματική κατάπτωση των πολιτών. Έλεγε: «Η Ελλάδα έχασε τον δρόμο της. Η αμαρτία και η ασωτία βασιλεύουν στους ανθρώπους, αλλά μας αγαπά ο Θεός και περιμένει την μετάνοιά μας». Μιλούσε αυστηρά για αυτούς που ψήφιζαν αντιχριστιανικούς νόμους…

Κάποιος Πρωθυπουργός, του οποίου κατεδίκαζε δημοσίως ενέργειες επιζήμιες για το Έθνος και την Εκκλησία, ζήτησε να τον συναντήση στην Σουρωτή. Ο Γέροντας απάντησε: «Ας έρθη, θα του τα ψάλω και μπροστά του».

Είχε το ψυχικό σθένος αυτός ο πτωχός καλυβίτης να υψώνη την φωνή του άφοβα μπροστά στους ισχυρούς της ημέρας.

Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ:ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΜΟΙ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΩΝ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ;

«Γιατί τόσοι σφαγιασμοί αγεννήτων παιδιών με την μέθοδο των αμβλώσεων και εκτρώσεων;» αναρωτιέται ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του και επισημαίνει τη διπλή αγάπη: αυτή προς τον Θεό με τα γνήσια χαρακτηριστικά της, που ορίζει η Αγία Γραφή και την αγάπη προς τον πλησίον μας.

Ολόκληρο το μήνυμα έχει ως εξής: 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
(υπ᾽ αριθ. 99/2012)
«Ο Υιός του Θεού ουδέν ημάς όντας επεσκέψατο, και το εξ ημών αναλαβών και ενώσας εαυτώ, πάντων ανώτερος γέγονεν»
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Ε.Π.Ε 24,294) ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!
Χριστούγεννα! Τα ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σήμερα. Η Μητρόπολις όλων των Χριστιανικών εορτών ! Η μεγάλη εορτή της Θείας Αγάπης. «Χριστός επί γης, υψώθητε».
Η απέραντη αγάπη του σαρκωθέντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, συνίσταται, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, εις το εξής γεγονός: Ο Υιός του Θεού, χωρίς να είμαστε τίποτε, μας επεσκέφθη. Καί αφού ανέλαβε αυτό που ήταν δικό μας, δηλαδή την πεσμένη στην αμαρτία ανθρώπινη φύσι μας, και την ένωσε με τον εαυτό Του, έγινε ανώτερος από όλους μας ως Θεάνθρωπος.

Σε άλλο σημείο ο Ιερός Χρυσόστομος σημειώνει: «Ο Χριστός εκένωσε τον εαυτό Του. Εκένωσε τον εαυτόν του, δηλαδή εταπείνωσε τον εαυτό Του και έτσι έγινε υπάκουος εις τον Θεόν Πατέρα μέχρι θανάτου. Το να γίνη άνθρωπος, ενώ είναι Θεός, είναι ταπείνωσις μεγάλη, ανέκφραστη, απερίγραπτη. Ποιά θα ήταν, όμως, η ταπείνωσις, αν ήταν μόνο άνθρωπος και ενεργούσε τα ανθρώπινα;» ερωτά ο άγιος του Θεού. Καί προσθέτει:«Ποιά είναι η φτώχεια του Χριστού; Το ότι εφόρεσε το ανθρώπινο σώμα. Έγινε άνθρωπος. Έπαθε όσα έπαθε. Βέβαια Εκείνος δεν ώφειλε να πάθη όλα αυτά, ενώ εμείς οι άνθρωποι το οφείλουμε. Γιά μένα τον δούλο, τον εχθρό, τον αχάριστο. Αλλά τόσο πολύ με αγάπησε, ώστε τον εαυτό του παρέδωσε στον επονείδιστο σταυρικό θάνατο».

Άξια ιδιαίτερης προσοχής είναι και τα ακόλουθα σχετικά με το θέμα μας λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Ο Χριστός άφησε την δόξα Του για να πλουτίσωμε, όχι με τον πλούτο της Θεότητός Του, αλλά με την φτώχεια που πήρε με την ενανθρώπησί Του.... Αν δεν γινόταν Εκείνος φτωχός, δηλαδή ταπεινός άνθρωπος, δεν θα γινόμαστε εμείς πλούσιοι σε Θεία Χάρι και Θεική ευλογία. Αυτό είναι το αξιοθαύμαστο, ότι η θεληματική φτώχεια του Θεανθρώπου εδημιούργησε τον πνευματικό πλούτο του χριστιανού ανθρώπου».
Αγαπητοί μου Αδελφοί.

Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος κατεδέχθη διά την σωτηρίαν μας να ενσαρκωθή εκ της Αγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και να γεννηθή ως ταπεινός άνθρωπος, επεσκέφθη τον κόσμο και την ανθρωπότητα, ενώ δεν το αξίζαμε. Εφόρεσε το ταπεινό ένδυμα της ανθρώπινης φύσεως, την προσέλαβε ως Θεάνθρωπος, την αγίασε και την εθέωσε. Η ιδική Του φτώχεια, μας έφερε, όπως προείπαμε, τον ιδικό μας πνευματικό πλουτισμό, την απόκτησι της Θείας Χάριτος και ευλογίας.

Σήμερα, αλλά και σε κάθε άλλη εποχή, είμαστε πτωχοί, όχι μόνον όταν λείπουν τα υλικά και βιοτικά αγαθά, αλλά πρωτίστως και κυρίως όταν στερούμεθα της παρουσίας του Θεού και των ουρανίων αγαθών της Θείας Χάριτος. Όταν δεν υπάρχει Αγιοπνευματική ζωή,όταν έχει νεκρωθή η χριστιανική ελπίδα, όταν απουσιάζη ο Χριστός. Όταν ακόμη δεν υπάρχη πνευματική πείνα και δίψα, όταν έχει φυγαδευθή η διπλή αγάπη: η αγάπη προς τον Θεό με τα γνήσια χαρακτηριστικά της, που ορίζει η Αγία Γραφή και η αγάπη προς τον πλησίον μας. Όταν στο πρόσωπο του πλησίον μας δεν βλέπωμε τον Θεό, αλλά τον εχθρό μας.
Γιατί  τόσος πόνος και τόση δυστυχία στη γη ; Γιατί οι πολέμοι, οι ταραχές και ο αλληλοσπαραγμός; Γιατί η κακοποίησις και κακομεταχείρισις τόσων παιδιών και τόσοι σφαγιασμοί αγεννήτων παιδιών με την μέθοδο των αμβλώσεων και εκτρώσεων; Ασφαλώς, όχι διότι υπάρχει η υλική φτώχεια, αλλά διότι επικρατεί η ψυχική φτώχεια και η απουσία από τη ζωή μας του πτωχεύσαντος με την θέλησί Του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.

Είθε, αδελφοί μου χριστιανοί, να κατανοήσωμε την μεγάλη και τραγική για τη ζωή μας έλλειψι και απουσία της Χάριτος του Παναγίου Θεού,  της Θείας δυνάμεως και του Θείου φωτισμού. Να προστρέξωμε με ελπίδα, προσδοκία και εμπιστοσύνη εις τον Πανάγαθο Θεό, την πηγή και τον χορηγό παντός αγαθού. Καί με αυτές τις προϋποθέσεις να υπερβούμε την ηθικοπνευματική κρίσι της εποχής μας, αλλά και τον «εφιάλτη» της οικονομικής κρίσεως, εις τρόπον ώστε να εξέλθωμε δυναμωμένοι και ανακαινισμένοι ψυχικά από την μεγάλη δοκιμασία των καιρών μας.
Ευχόμενος ολοκαρδίως εις όλους σας και εις όλα τα πνευματικά μας τέκνα, τα εγγύς και τα μακράν, και ιδιαίτερα στους αγαπημένους μας ναυτικούς και τους απανταχού της γης ομογενείς αδελφούς μας πλούσιο τον Θείο φωτισμό και πάμπολλα τα πνευματικά και βιοτικά δώρα του Θείου Βρέφους, την ειρήνη, την δικαιοσύνη, την ομοψυχία και την αγάπη του Θεού, διατελώ,         
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης
Ο Μητροπολίτης
†Ο Κυθήρων Σεραφείμ