Ο ΠΡΩΗΝ " ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ"...

Μιά ιστορία μεγάλης "τρέλας" πού χάρη  στά δάκρυα τής μάνας έφερε καί μία μεγάλη μετάνοια...

…Ζοῦσε τὴν τρέλλα τῆς νεότητός του μὲ μοτοσυκλέττα πολλῶν κυβικῶν καὶ ἀπὸ ταχύτητα μέγιστη 150 χιλιόμετρα ἀνὰ ὥρα, ποὺ ἦταν ρυθμισμένη, μετὰ ἀπὸ μεταποίησι τῆς μηχανῆς ἔφτασε νὰ τρέχη μὲ 230 χιλιόμετρα ἀνὰ ὥρα.

Ἐπιδιδόταν δὲ καὶ σὲ αὐτοσχέδιους συναγωνισμοὺς μὲ ἄλλους παρομοίους του μὲ μεγάλα χρηματικὰ στοιχήματα, 400 καὶ 500 χιλιάδες δραχμές,τότε....

Ὅμως ἕνα ἀπόγευμα, στοὺς εἰδικοὺς δρόμους ποὺ ἐπέλεγαν νὰ τρέξουν (τοὺς ὑποτίθεται χωρὶς μεγάλη κυκλοφορία αὐτοκινήτων), κατὰ τὴν ὥρα ἑνὸς αὐτοσχέδιου συναγωνισμοῦ, παρὰ τὴν προσπάθειά του ν᾽ ἀποφύγη ἕνα αὐτοκίνητο, ἔγινε σφοδρὴ σύγκρουσι καὶ πετάχτηκε 10 μέτρα μακριὰ μέσα σ᾽ ἕνα χαντάκι ἔξω ἀπὸ τὸ δρόμο.

Ἡ μοτοσυκλέττα βεβαίως διαλύθηκε καὶ ὁ ἴδιος ὑπέστη θανάσιμα τραύματα.

Τὸν περισυνέλεξαν καὶ τὸν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιβεβαίωσι τῶν ἰατρῶν, τὸν ὡδήγησαν κατ᾽ εὐθεῖαν στὸ νεκροτομεῖο, ὅπου ἕνας νοσοκόμος – νεκροτόμος ἀνέλαβε νὰ τὸν πλύνη καὶ νὰ τακτοποιήση τὰ ἐγχυμένα σπλάχνα του, προκειμένου νὰ τὸν παραλάβη τὸ γραφεῖο τελετῶν ποὺ εἶχαν στείλει οἱ συγγενεῖς του.

Εἶχαν περάσει περίπου 8 ὧρες ἀπὸ τὸ συμβάν. 

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀνοίγει τὰ μάτια του, σηκώνεται καὶ κάθεται στὸ μαρμάρινο τραπέζι τοῦ νεκροτομείου. Ὁ νοσοκόμος ἔντρομος βάζει τὶς φωνὲς κι ἀρχίζει νὰ τρέχη πρὸς τὴν ἔξοδο πανικόβλητος.

Ἀμέσως καταφθάνουν οἱ γιατροί, τὸν παραλαμβάνουν καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὸ χειρουργεῖο, ὅπου μετὰ ἀπὸ τὶς ἀπαιτούμενες προσπάθειες γιὰ «συναρμολόγησι» ἄρχισε νὰ παρουσιάζη σημεῖα βελτιώσεως.

Παρέμεινε ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα ἕως ὅτου θεραπεύτηκε πλήρως καὶ ἐξῆλθε ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο ὑγιής. Στὴ συνέχεια, γιὰ ἄγνωστους δι᾽ ἠμᾶς λόγους, γνωστοὺς ὅμως εἰς τὸν ἴδιον, ἐξεδήλωσε τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνη μοναχός!

Ὁ ἴδιος διηγεῖται...

…Ὅταν μετὰ τὴ σύγκρουσι τραυματίστηκα θανάσιμα (κατὰ τὴ δήλωσι τῶν γιατρῶν), ἔνιωσα ὅτι βγῆκα ἀπὸ τὸ σῶμα μου καὶ αἰωρούμενος πέρασα κατὰ περίεργο τρόπο ἀνάμεσα ἀπὸ μία κολώνα τῆς Δ.Ε.Η. χωρὶς νὰ συγκρουστῶ μαζί της.

Στὴ συνέχεια βρέθηκα σὲ ἕνα περιβάλλον μὲ μισοσκόταδο καὶ τελείως κενό.

Ἔνιωθα πανάλαφρος σὰν πούπουλο νὰ αἰωροῦμαι σ᾽ αὐτὸ τὸ κενὸ καὶ πολὺ περίεργος γιὰ τὸ ποῦ βρισκόμουν καὶ τί μοῦ εἶχε συμβῆ.

Ἐνῶ περιπλανιόμουν γιὰ ἀρκετὸ χρόνο, ἄρχισα νὰ διακρίνω μία φωτεινὴ γυναικεία μορφὴ νὰ μὲ πλησιάζη μέσα σ᾽ ἕνα ὁλόφωτο λευκὸ νέφος. Ὅταν πλησίασε ἀρκετά, διέκρινα ὅτι εἶχε μία ὑπερκόσμια γλυκειὰ ἔκφρασι.

Ἀμέσως τὴν συνέκρινα μὲ τὶς ἁγιογραφίες ποὺ εἶχα δεῖ στοὺς ἱεροὺς ναοὺς ὅταν μὲ πήγαινε μικρὸ παιδὶ ἡ μητέρα μου, καὶ συμπέρανα ὅτι ἦταν ἡ μορφὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 

«…Ἦρθα γιὰ τὰ δάκρυα τῆς μάνας σου…. Ἐσὺ θὰ ζήσης, θὰ ζήσης καὶ θὰ Μᾶς ὑπηρέτησης…», μοῦ εἶπε μὲ γλυκὸ καὶ εἰρηνικὸ ὕφος καὶ σιγὰ - σιγὰ ἄρχισε νὰ χάνεται.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ σὰν νὰ ἔσβησαν ὅλα, ἔνιωσα νὰ διαλύωμαι καὶ μία δύναμι νὰ μὲ ἀπορροφᾶ μὲ ὁρμὴ καὶ νὰ μὲ κατευθύνη κάπου.

Ἀμέσως ἔνιωσα σὰ νὰ ξύπνησα ἀπὸ λήθαργο. Βρέθηκα γυμνὸς μὲ ἕνα πολυτραυματισμένο σῶμα στὸ μαρμάρινο τραπέζι τοῦ νεκροτομείου, ἐνῶ ταυτόχρονα ἄκουγα κάτι (σὰν οὐρλιαχτὰ) ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο καθὼς ἀπομακρυνόταν τρέχοντας πρὸς τὴν πόρτα…

Ὁ νέος αὐτὸς μετὰ τὴν πλήρη θεραπεία του, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου, ὅπου συνάντησε τὸν ἡγούμενο πατέρα Χριστόδουλο καὶ ἀφοῦ τοῦ διηγήθηκε τὸ περιστατικὸ τοῦ ἀτυχήματός του ἐξεδήλωσε τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνη μοναχός.

Πράγματι ἐκεῖ ὁ γέροντας, μετὰ τὴν ἀπαραίτητη δοκιμασία, τὸν ἔκειρε μοναχὸ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ πατερικὸ ὄνομα «Σωφρόνιος».

Σήμερα εἶναι ἕνας εὐλαβὴς μοναχός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ διηγῆται τὴν παράξενη συνάμα καὶ ψυχωφελῆ αὐτὴ ἱστορία τῆς ζωῆς του.

Στὴ συνέχεια ἀναχώρησε γιὰ ἕνα ἡσυχαστήριο στὴν Καστοριὰ ὅπου ἦταν καὶ ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα του. 

Πηγή: Ἀληθινὲς προφορικὲς διηγήσεις μετανοίας, ποὺ γράφονται γιὰ τὴν ψυχικὴ ὠφέλεια τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Ἐπιμέλεια Ἔκδοσης «Φίλοι Ἁγίου Ὅρους Λαμίας». Ἀναρτήθηκε στὶς 6-6-2012 ἀπὸ τὸν/τὴν hristospanagia4

Περιοδικό "Χριστιανική Σπίθα", Νοέμβριος 2012