Οί παπάδες τής Κωνσταντινούπολης.
Μόνοι,
εγκαταλελειμένοι, καταδιωκόμενοι, επ΄ ουδενί όμως απελπισμένοι ! Τούς
φυλάει ο Θεός γιά τήν έσχατη μέρα από τήν Τουρκική απολύτρωση. Τούς
φυλάει γιά τήν λειτουργία τής ΑγιάΣοφιάς. Όσοι ζήσουν, κι΄όσοι προλάβουν
τήν ημέρα εκείνη...
"...Σεβασμιώτατε δέσποτα, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και συλλειτουργοί, ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε για να σας ομιλήσω.
Δεν έρχομαι εδώ εν σοφία λόγων, ούτε ως επιστήμων θεολόγος, ούτε για να τριχάσω την τρίχα...
Είμαι ένας καλογερόπαπας και απευθύνομαι σε παπάδες, με την παλαιά έννοια του όρου «παπάς», κι όχι με την μειωτική που μας αποδίδουν σήμερα με την λέξι «παπαδαριό».
«Παπάς» είναι λέξις τιμητική και είναι χαϊδευτικό της λέξεως «πατήρ», και μετάφρασις της αραμαϊκής λέξεως «αββάς».
Και
η λέξις «παπάς» ή «παπίας» δεν είναι μακρυά ετυμολογικώς από την λέξι
«πάπας» που τόσον έχει παρεξηγηθή εξ αιτίας της χρήσεώς της από τον
επίσκοπο Ρώμης.
Τονίζω
ότι ιερομόναχοι και έγγαμοι πρεσβύτεροι είμεθα ένα· άνευ διακρίσεως
«αγιότητος». Είμαι παπάς, είσθε παπάδες. Είμαι πρεσβύτερος, είσθε
πρεσβύτεροι.
Δεν υπάρχει στην Εκκλησία του Χριστού διάκρισις μεταξύ έγγαμου και άγαμου κλήρου.
Όπου υπάρχει διάκρισις, εκεί υπάρχει αίρεσις.