|
Το Αγίασμα |
Το απόγευμα κατήλθομεν εις την
σκήτην του Κουτλουμουσίου. Μας είχαν συστήσει κάποιον διάσημον ασκητήν. Μόλις
εφθάσαμεν εις την Σκήτην, θανάσιμος μελαγχολία κατέλαβεν τας ψυχάς μας. Τα
σπίτια - καλύβες, παλαιωμένες και μικρές. Σιωπή βαθεία εβασίλευεν. Η Σκήτη
κλεισμένη εις τον εαυτόν της, ασφυκτιούσε μέσα εις τον λάκκον όπου εκτίσθη.
Δύο αδέλφια δίδυμα, κυπαρρίσια
τριακοσίων ετών, δεσπόζουν εις όλην την περιοχήν. Προσκυνήσαμε τον ιατρόν άγιον
Παντελεήμονα και εδροσίσθημεν εις το παγερώτατον αγίασμά του. Εχαιρετήσαμεν
ταπεινούς μοναχούς και ελάβομεν τας ευχάς των...
Επεσκέφθημεν τον ασκητήν
Καλλίνικον. Μας υπεδέχθη με χαράν ανυπόκριτον. Ήτο τύπος αγίου ανθρώπου,
αγνισμένου εις την κάμινον της ασκήσεως. Γέρων, αλλά θαλλερός, υψηλός, χλωμός
και χαρίεις. Οι οφθαλμοί του βαθουλωμένοι και φωτεινοί. Ωμοίαζε με άρχοντα, που
εγκατέλειψε την τρυφήν του κόσμου και "υπήλθε" τον χρηστόν ζυγόν του
Κυρίου...
Συνεστήθημεν εις τον γέροντα, και
του απεκαλύψαμεν τον σκοπόν της επισκέψεως. Μας συνεχάρη, ηυχήθην προκοπήν και
εδόξασε τον Θεόν, δια τον θείον πόθον που ενέβαλλεν εις τας καρδίας μας.
Κατόπιν μας ωδήγησεν εις το απέριττον κελλίον του. Η ατμόσφαιρα του εξώκοσμος,
ανέδιδε μίας λεπτήν ευωδίαν λιβανωτού. Ένας βυζαντινός εσταυρωμένος έδιδε
ιδιαίτερον τονισμόν εις το μικρόν κελλίον του ασκητού, που επληρούτο
μεταφυσικού μυστηρίου ... Εκαθήσαμεν εις μικρά σκαμνία και ο γέρων μας έφερεν
ξηρά σύκα και βρόχινον νερό. Και χωρίς να ομιλήση μας έκανε νεύμα να γευθώμεν
από τα προσφερθέντα.
Ο φίλος μου απετόλμησε την
ερώτησιν:
-Γέροντα εις την εποχήν μας, όπου
αι ηθικαί και πνευματικαί αξίαι έχουν υποστεί τόσην τραγικήν καθίζησιν,
φρονείται, ότι ο Μοναχισμός θα ηδύνατο να βοηθήση τον κόσμον, αφού μάλιστα και
ημείς προτιθέμεθα να μονάσωμεν;
Ο ασκητής ήκουσε την
ερώτησιν, μας προσέβλεψεν επίμονα, εστράφη προς τον Εσταυρωμένον Χριστόν,
εγύρισε το κομβοσχοίνιό του και απεκρίθη με γλυκύτητα, ναι. Δύναται σήμερον ο
μοναχισμός μας πολλά να προσφέρη εις τον κόσμον. Κυρίως να δώσει τον αρχέτυπον
του ανθρώπου, το οποίον ο κόσμος έχει κακοποιήσει... Το πρόβλημα πάσης εποχής
είναι πρόβλημα ανθρώπου. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τον άνθρωπον. Ή μάλλον πλάθει
μίαν πανάθλιαν εικόνα ανθρώπου και, βάσι αυτής, μορφώνει και την καταστρεπτικήν
φιλοσοφίαν του. Απ' εδώ αρχίζει το δράμα του κόσμου...