Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Μετά από πολλά χρόνια είχα την ευκαιρία να είμαι παρών και να μετέχω σε αυτή την θρησκευτική εκδήλωση. Αφού πήρα την επιβεβαίωση πως "ο κόσμος που συμμετέχει είναι πάρα πολύς σε σχέση με άλλες χρονιές", άξιο παρατήρησης, εκ μέρους μου, ήταν η σημαντική παρουσία και άτυπη συμμετοχή πολλών μουσουλμάνων της πόλης (και ορεινών χωριών), οι οποίοι μαζί με τις οικογένειές τους σιωπηλά παρατηρούσαν τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους την δοξολογία και στη συνέχεια τα όσα έλεγε ο κ.κ. Παντελεήμων…
Άραγε, ήταν ο σεβασμός προς την άλλη θρησκεία, ήταν η ανθρώπινη περιέργεια ή «κάτι άλλο»… που έκανε αυτούς τους μουσουλμάνους να είναι άτυποι συμμέτοχοι ενός θρησκευτικού γεγονότος της χριστιανικής ορθοδοξίας; Είχαν την επιλογή να μεταφερθούν στην γειτονική πλατεία, όπου υπήρχαν και πυροτεχνήματα, όμως δεν το έκαναν. Έμειναν εκεί, οι άνδρες μεταξύ των χριστιανών, και οι γυναίκες με τα παιδιά διακριτικά σε κάποια άκρη της πλατείας, ήταν (άτυποι) κοινωνοί και δέκτες των όσων συνέβαιναν (και κυρίως ακούγονταν) στην πλατεία της Ξάνθης.
Απέφυγα να αποθανατίσω το γεγονός με κάποιες φωτογραφίες, γιατί είμαι πεπεισμένος πως η δημοσιοποίησή τους θα επέφερε σειρά από προβλήματα στους συγκεκριμένους μουσουλμάνους. Είναι αδιανόητο για το Ισλάμ αυτού του είδους παρακολουθητική στάση σε δρώμενα μίας άλλης θρησκείας.
Επέλεξα να αποσιωπήσω το γεγονός, να μην κρατήσω ούτε ως προσωπικό ενθύμιο αυτή την κατανυκτική στάση των μουσουλμάνων της περιοχής. Επέλεξα να σεβαστώ στο έπακρο την επιλογή τους και να απαλλάξω τον εαυτό μου από την βάσανο της επιλογής δημοσίευσής τους. Είναι άλλωστε πάρα πολλά αυτά που συμβαίνουν σε αυτή την περιοχή. Πολλά, που αφορούν τους μουσουλμάνους, δεν δημοσιοποιούνται και γίνονται (κυριολεκτικά) με τον φόβο της δημοσιοποίησής τους, αφού αφορούν κρυφές βαπτίσεις μουσουλμάνων υπό την απειλή οικονομικής, κοινωνικής έως και φυσικής εξόντωσής τους (είναι απαγορευμένο, με ποινή θανάτου, για κάποιον μουσουλμάνο να «φύγει» από το Ισλάμ).
Έφυγα χαμογελώντας, επειδή την τελευταία στιγμή ανάμεσα στο πλήθος διέκρινα μία νεαρή μουσουλμάνα, με την οποία το πρωί της ίδιας ημέρας συζητούσα για την γιορτή του πολιούχου της πόλης και μετά από επίμονες ερωτήσεις της, της είχα αφηγηθεί την ιστορία του Ιωάννη του Προδρόμου. Ήταν εκεί και συμμετείχε κοιτώντας τους ιερείς και ρουφώντας τα λόγια του μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου κ.κ. Παντελεήμονα. Ήταν το ίδιο πρωί όταν στο τέλος της αφήγησής μου με είχε ρωτήσει: «Μπορώ να πάω να ανάψω ένα κερί στην εκκλησία, για την γιορτή του αγίου»; Όταν της απάντησα πως μπορεί, άστραψε το πρόσωπό της από χαρά…
Άρχισα να απομακρύνομαι στο σκοτάδι του διπλανού πάρκου χαμογελώντας. Κοντοστάθηκα, έστριψα κι άναψα ένα τσιγάρο, με τοπικό καπνό που μου έδωσε ο φίλος μου Σαμί. Ένιωσα ανακούφιση. Όχι από το άρωμα του τσιγάρου, αλλά επειδή είδα για μία ακόμη φορά πως αυτή η πόλη, αυτός ο τόπος, το σταυροδρόμι των πολιτισμών και των χρωμάτων, συνεχίζει να αναδεικνύει τα αόρατα και να επιβεβαιώνει την ρήση εκείνη που λέει: «μπορεί οι άνθρωποι να κάνουν τα δικά τους σχέδια, αλλά ο Θεός έχει τα δικά του»… http://kostasxan.blogspot.com/2015/08/blog-post_817.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου