Το μοναστήρι της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας στην Ανθούσα Ασπροποτάμου.

Υπάρχει ένα Μοναστήρι που δεν έχει την μεγαλοπρέπεια των γνωστών Μονών των Μετεώρων και πολύ περισσότερο του Άθω.Είναι λιτό μέσα στο δικό του παράδεισο εφόσον βρίσκεται δίπλα στην συμβολή δύο παραπόταμων του Αχελώου…Εκεί που συναντιέται το Ανθουσιώτικο με το Χαλικιώτικο ρέμα.
Κάτω από την Ανθούσα (ή Λεπενίτσα) Ασπροποτάμου. Η Λεπενίτσα ή Βλαχολεπενίτσα, κατοικείται από βλαχόφωνους και φιλόξενους ανθρώπους.Γνώρισε περιόδους ακμής στα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Κατά την παράδοση εδώ άκμαζε η τέχνη της χρυσοχοΐας αλλά και η κτηνοτροφία.

Το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας κτίστηκε πριν 214 χρόνια (το 1799) από Ανθουσιώτες και ονομάσθηκε Παναγία η Γαλακτοτροφούσα επειδή στην περιοχή του μοναστηριού συναντιόνταν οι κτηνοτρόφοι των Τζουμέρκων και του Λάκμου, κάθε Άνοιξη (συνήθως του Αγίου Κωνσταντίνου) επειδή έρχονται σ΄ αυτόν τον τόπο για να ξεκαλοκαιριάσουν τα κοπάδια τους στα δροσερά βοσκοτόπια του Λάκμου και των Δυτικών Τζουμέρκων και κάθε Φθινόπωρο (συνήθως του Αγίου Δημητρίου) επειδή αποχαιρετούν αυτόν τον τόπο για να πάνε στα Χειμαδιά.

Είναι το καμάρι της Ανθούσας αλλά και της γύρω περιοχής.
Ο επισκέπτης θα το συναντήσει χαμηλά στα αριστερά του δρόμου , λίγο πριν την συνάντηση των δρόμων προς Ανθούσα , Χαλίκι και Μπάρο (Ματσούκι - Καλαρρύτες). Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ποτάμι που το δροσερό μουρμουρητό του αποτελεί τους ψαλμούς του παρθένου τοπίου που είναι γεμάτο από Γκορτσιές, Μουρτζιές, Κορομηλιές, Καρυδιές, Κρανιές και Λεπτοκαρυές.

Μπαίνοντας στην αυλή ο επισκέπτης διακρίνει ό,τι απέμεινε από το μοναστήρι. Αρχικά ήταν ένα παραλληλόγραμμο κτίριο με ψηλά τείχη να το περιβάλλουν σχηματίζοντας στο κέντρο ένα «αίθριο». 

Νοτιοδυτικά και προς βορρά υπήρχαν ανώγεια «χαγιάτια» με σκεπή, ενώ στη δυτική πλευρά ήταν χτισμένα στο ισόγειο στάβλοι και αποθήκες…
Ακριβώς από πάνω απλώνονταν τα κελλιά των μοναχών. Βορειοανατολικά υπήρχε ένα δωμάτιο που χρησίμευε ως βιβλιοθήκη και κάτω της μια υπόγεια αποθήκη.

Σήμερα στο ισόγειο των κοιτώνων των Μοναχών υπάρχουν χώροι υποδοχής (κοιτώνες) επισκεπτών.
Ένας βράχος σμιλευμένος έξω από την αυλή του Μοναστηριού και απέναντι από την μικρή εξώπορτα αποτελούσε κάποτε την δροσερή πηγή που ξεδιψούσε τους περιπατητές.

http://papageorgopoulos.blogspot.gr/2013/06/blog-post_23.html