Ο ευλαβέστατος ιερέας και η θυγατέρα του.
Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας
ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά
για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε
πολύ.
Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί
πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον
κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να
συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.
Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό,
αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη
του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και
με κρυφές ελεημοσύνες.
Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο, που, απόμαχος πια
της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε
δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του.
Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή
καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με
μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους
στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν.
Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα αδελφό του
και του είπε:
– Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η
κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!
Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’
αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη
θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον
ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει:
“Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις
προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε
παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που
μούστειλε!”
Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, το όνειρο έσβησε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου