Οσο προχωράς στη ζωή σου τόσο αξιώνεσαι να νιώθεις τα λόγια του Ιησού Χριστού
Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος.
Σε πλησιάζει η γυναίκα σου. Να μπορεί να νιώθει άνετα και να σου πει κάτι: το αίτημά της, την επιθυμία της καρδιάς της, μια σκέψη της. Ή κάτι που θέλει ν’ αγοράσει ή ένα περιστατικό. Χωρίς να τρέμει και να φοβάται: «Πώς θα του το πω; Είναι απλησίαστος!» Μα, γιατί; Γιατί να τρέμεις, καλή μου;
Κι εσύ, όμως, φίλε μου, γιατί να προκαλείς τόσο τρόμο στη γυναίκα σου; Να, λοιπόν, ακόμα ένα σημάδι πνευματικής προόδου στη ζωή της Εκκλησίας: Ο άλλος δίπλα μου νιώθει άνετα. Λέει κάπου στη ζωή του αγίου Παϊσίου, του πατρός Παϊσίου, στο Αγιον Ορος, ότι μια φορά που έβγαινε απ’ το Αγιον Ορος και πήγαινε από τη Δάφνη στην Ουρανούπολη, στο καράβι τού λέει ένας μοναχός: «Πάμε, γέροντα, στο ειδικό δωματιάκι που ’ναι για τους μοναχούς, μην κάθεστε με τους κοσμικούς». Και απαντά ο άγιος με απλότητα και καταδεκτικότητα καρδιάς: «Γιατί, παιδιά; Τι θα πάθω αν κάτσω με τους κοσμικούς; Αλλωστε, έχω τίποτα ιδιαίτερο εγώ, για να αποφύγω τους άλλους; Ολοι ίδιοι είμαστε».
Αυτή η συνειδητοποίηση της ενότητας είναι σημάδι πνευματικής προκοπής. Ολοι είμαστε ένα. Νιώθω ενωμένος με όλους. Είμαστε αδέρφια και φίλοι που συμπορευόμαστε. Δεν σε βλέπω από θέση ισχύος, ούτε γίνομαι νάρκισσος.
Οσο προχωράς ψηλά ενώνεσαι με τον αδερφό σου. Οσο προχωράς αξιώνεσαι να νιώθεις τα λόγια του Χριστού: «Ο πρώτος να είναι σαν τον έσχατο και να πλένει τα πόδια των άλλων». Αν θες να ξεχωρίζεις, να ξεχωρίζεις σ’ αυτό: στην ενότητα.
Είσαι τόσα χρόνια κοντά στην Εκκλησία. Ομως το παιδί σου δεν μπορεί να σε πλησιάσει και να σου μιλήσει. Σε φοβάται.
Είσαι τόσα χρόνια στην Εκκλησία και δεν μπορείς να ακούσεις μια διαφορετική άποψη. Απαγορεύονται μπροστά σου οι διαφορετικές απόψεις. Σε φοβάται η γυναίκα σου. Σε φοβάται ο άνδρας σου.
Είσαι τόσα χρόνια στην Εκκλησία και προχθές άκουσες που σε σχολίαζαν, κι έμαθες την πικρή αλήθεια: Ολοι σε φοβούνται, σε τρέμουν, και μπροστά σου προσποιούνται.
Γιατί; Γιατί δεν αφήνεις να φανεί η αλήθεια. Η δική σου πρώτα. Και των άλλων στη συνέχεια. Δεν το αντέχεις.
Γιατί δεν αντέχεις; Γιατί δεν έχεις μάθει να κοιτάς μέσα σου και γύρω σου. Διότι, αν έβλεπες την ψυχή σου, θα καταλάβαινες πως ό,τι κουβαλάς εσύ κουβαλούν κι οι άλλοι.
Οπως είσαι εσύ είναι και οι άλλοι.
Και όπως είναι οι άλλοι -καλοί, κακοί, αμαρτωλοί, ανήθικοι, πες ό,τι θες!- έτσι είσαι κι εσύ. Ολοι κουβαλάμε τα πάντα μέσα μας. Κι εσύ κι εγώ. Ολα. Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχεις σκεφτεί εσύ, όπως το ’χω σκεφτεί κι εγώ κι όλος ο κόσμος.
Απλώς, κάποιοι ξέρουμε καλά να πιέζουμε και να απωθούμε καταστάσεις που δεν συζητάμε ποτέ. Εξ ου και τα πολλά απωθημένα μας! Κάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Ενώ υπάρχουν! Δίνουμε την εικόνα του πνευματικού και τέλειου ανθρώπου. Αλλά δεν είμαστε τίποτα ξεχωριστό.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.
dimokratianews.gr
Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος.
Σε πλησιάζει η γυναίκα σου. Να μπορεί να νιώθει άνετα και να σου πει κάτι: το αίτημά της, την επιθυμία της καρδιάς της, μια σκέψη της. Ή κάτι που θέλει ν’ αγοράσει ή ένα περιστατικό. Χωρίς να τρέμει και να φοβάται: «Πώς θα του το πω; Είναι απλησίαστος!» Μα, γιατί; Γιατί να τρέμεις, καλή μου;
Κι εσύ, όμως, φίλε μου, γιατί να προκαλείς τόσο τρόμο στη γυναίκα σου; Να, λοιπόν, ακόμα ένα σημάδι πνευματικής προόδου στη ζωή της Εκκλησίας: Ο άλλος δίπλα μου νιώθει άνετα. Λέει κάπου στη ζωή του αγίου Παϊσίου, του πατρός Παϊσίου, στο Αγιον Ορος, ότι μια φορά που έβγαινε απ’ το Αγιον Ορος και πήγαινε από τη Δάφνη στην Ουρανούπολη, στο καράβι τού λέει ένας μοναχός: «Πάμε, γέροντα, στο ειδικό δωματιάκι που ’ναι για τους μοναχούς, μην κάθεστε με τους κοσμικούς». Και απαντά ο άγιος με απλότητα και καταδεκτικότητα καρδιάς: «Γιατί, παιδιά; Τι θα πάθω αν κάτσω με τους κοσμικούς; Αλλωστε, έχω τίποτα ιδιαίτερο εγώ, για να αποφύγω τους άλλους; Ολοι ίδιοι είμαστε».
Αυτή η συνειδητοποίηση της ενότητας είναι σημάδι πνευματικής προκοπής. Ολοι είμαστε ένα. Νιώθω ενωμένος με όλους. Είμαστε αδέρφια και φίλοι που συμπορευόμαστε. Δεν σε βλέπω από θέση ισχύος, ούτε γίνομαι νάρκισσος.
Οσο προχωράς ψηλά ενώνεσαι με τον αδερφό σου. Οσο προχωράς αξιώνεσαι να νιώθεις τα λόγια του Χριστού: «Ο πρώτος να είναι σαν τον έσχατο και να πλένει τα πόδια των άλλων». Αν θες να ξεχωρίζεις, να ξεχωρίζεις σ’ αυτό: στην ενότητα.
Είσαι τόσα χρόνια κοντά στην Εκκλησία. Ομως το παιδί σου δεν μπορεί να σε πλησιάσει και να σου μιλήσει. Σε φοβάται.
Είσαι τόσα χρόνια στην Εκκλησία και δεν μπορείς να ακούσεις μια διαφορετική άποψη. Απαγορεύονται μπροστά σου οι διαφορετικές απόψεις. Σε φοβάται η γυναίκα σου. Σε φοβάται ο άνδρας σου.
Είσαι τόσα χρόνια στην Εκκλησία και προχθές άκουσες που σε σχολίαζαν, κι έμαθες την πικρή αλήθεια: Ολοι σε φοβούνται, σε τρέμουν, και μπροστά σου προσποιούνται.
Γιατί; Γιατί δεν αφήνεις να φανεί η αλήθεια. Η δική σου πρώτα. Και των άλλων στη συνέχεια. Δεν το αντέχεις.
Γιατί δεν αντέχεις; Γιατί δεν έχεις μάθει να κοιτάς μέσα σου και γύρω σου. Διότι, αν έβλεπες την ψυχή σου, θα καταλάβαινες πως ό,τι κουβαλάς εσύ κουβαλούν κι οι άλλοι.
Οπως είσαι εσύ είναι και οι άλλοι.
Και όπως είναι οι άλλοι -καλοί, κακοί, αμαρτωλοί, ανήθικοι, πες ό,τι θες!- έτσι είσαι κι εσύ. Ολοι κουβαλάμε τα πάντα μέσα μας. Κι εσύ κι εγώ. Ολα. Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχεις σκεφτεί εσύ, όπως το ’χω σκεφτεί κι εγώ κι όλος ο κόσμος.
Απλώς, κάποιοι ξέρουμε καλά να πιέζουμε και να απωθούμε καταστάσεις που δεν συζητάμε ποτέ. Εξ ου και τα πολλά απωθημένα μας! Κάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Ενώ υπάρχουν! Δίνουμε την εικόνα του πνευματικού και τέλειου ανθρώπου. Αλλά δεν είμαστε τίποτα ξεχωριστό.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου