Ο άνθρωπος του Χριστού σταδιακά καταργεί το «δήθεν» φέρσιμο
και τη βιτρίνα. Η ψυχή του έχει δουλευτεί σαν το παλιό χρησιμοποιημένο
κομποσκοίνι
Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος.
Με ρώτησε μια φορά ένα παιδί: «Τι κάνει η μάνα μου τόσα χρόνια στην εκκλησία; Τι μαθαίνει; Με το παραμικρό, καβγάς στο σπίτι. Νεύρα και τσακωμοί. Εξωτερικά δείχνει καλή και πιστή κυρία. Μα στο σπίτι συνέχεια γκρίνια και φωνές». Δείχνει συνέχεια κάτι άλλο. Ακόμα ένα σημάδι πνευματικής προόδου που αρέσει πολύ στους νέους: Να δείχνεις αυτό που είσαι κι όχι κάτι διαφορετικό. Γνήσιος κι αυθεντικός άνθρωπος.
Αυθεντικότητα και γνησιότητα. Σπουδαία σημάδια πνευματικής προκοπής. Ο άνθρωπος του Χριστού σταδιακά καταργεί το «δήθεν» φέρσιμο και τη βιτρίνα. Η ψυχή του έχει δουλευτεί σαν το παλιό κομποσκοίνι, που είναι χρησιμοποιημένο και δουλεμένο. Και από την πολλή χρήση γίνεται σαν μπαρουτοκαπνισμένο.
Ελεγαν για κάποιον: «Εχει ύφος αβά και ήθος αγά». Δηλαδή, έχει το ύφος του αβά, του γέροντα, του πνευματικού ανθρώπου. Μα στο ήθος του σκέτος αγάς. Σκληρός και τύραννος. Δείχνει άλλο, κρύβει άλλο. Η γνωστή υποκρισία των Φαρισαίων. Αντί να πας μπροστά, γίνεσαι χειρότερος.
Ο αυθεντικός άνθρωπος είναι ο εαυτός του. Θα γελάσει, θα συγκινηθεί, θα κλάψει, θα πει ένα αστείο. Οποιος τον πλησιάζει δεν σφίγγεται, μα είναι χαλαρός μπροστά του. Οπως γινόταν με τον Χριστό: Οι άνθρωποι πήγαιναν και Του έλεγαν ό,τι είδους εξυπνάδα ή χαζομάρα και βλακεία ήθελαν. Μιλούσαν στον ίδιο τον Θεό. Κι ένιωθαν ελεύθεροι και άνετοι να μιλήσουν απλά και φυσικά. Με εντυπωσιάζει πολύ αυτό. Πήγαν μια μέρα οι μαθητές και είπαν: «Θέλουμε, Κύριε, να μας δώσεις εξουσία και πρωτοκαθεδρίες και δύναμη, ώστε να κάνουμε θαύματα».
Εγώ θα αντιδρούσα και θα έλεγα: «Μα τι είναι αυτά που λένε στον Χριστό;». Ο ίδιος ο Χριστός, μάλιστα, τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε ούτε καταλάβατε το πνεύμα μου». Παρόλο που τους διόρθωσε όμως, το ύφος και το ήθος του Χριστού φανερώνουν ακόμα κάτι: ότι τους επέτρεπε μπροστά Του να είναι ο εαυτός τους. Είχαν την άνεση και το δικαίωμα να είναι άνετοι και φυσικοί μπροστά Του. Ηταν με... ξεκουμπωμένη τη γραβάτα.
Ο Χριστός της άνεσης και της ελευθερίας. Δεν ξέρω εσύ, μα εγώ το έχω νιώσει: Εχω συναντήσει ανθρώπους που δίπλα τους ιδρώνεις. Το έχω ζήσει μπροστά τους, δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Νιώθω τεράστια πίεση. Αυτό, φυσικά, δεν είναι αγιοσύνη.
Αν προκαλείς τέτοιο σφίξιμο, σίγουρα δεν πρόκειται για προκοπή. Βέβαια, ούτε εγώ έχω προκόψει, εφόσον νιώθω να πιέζομαι. Διότι, αν είχα προοδεύσει, δεν θα πιεζόμουν. Μα ούτε ο άλλος προόδευσε, αφού δεν με βοηθάει να είμαι μπροστά του φυσικός και γνήσιος.
Ο προοδευμένος άνθρωπος επιτρέπει γύρω του να ανθούν όλοι οι χαρακτήρες, οι διαφορετικότητες, οι συνήθειες και ο τρόπος καθενός. Γι' αυτό όποιος Τον πλησιάζει δεν τρέμει.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.
dimokratianews.gr
Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος.
Με ρώτησε μια φορά ένα παιδί: «Τι κάνει η μάνα μου τόσα χρόνια στην εκκλησία; Τι μαθαίνει; Με το παραμικρό, καβγάς στο σπίτι. Νεύρα και τσακωμοί. Εξωτερικά δείχνει καλή και πιστή κυρία. Μα στο σπίτι συνέχεια γκρίνια και φωνές». Δείχνει συνέχεια κάτι άλλο. Ακόμα ένα σημάδι πνευματικής προόδου που αρέσει πολύ στους νέους: Να δείχνεις αυτό που είσαι κι όχι κάτι διαφορετικό. Γνήσιος κι αυθεντικός άνθρωπος.
Αυθεντικότητα και γνησιότητα. Σπουδαία σημάδια πνευματικής προκοπής. Ο άνθρωπος του Χριστού σταδιακά καταργεί το «δήθεν» φέρσιμο και τη βιτρίνα. Η ψυχή του έχει δουλευτεί σαν το παλιό κομποσκοίνι, που είναι χρησιμοποιημένο και δουλεμένο. Και από την πολλή χρήση γίνεται σαν μπαρουτοκαπνισμένο.
Ελεγαν για κάποιον: «Εχει ύφος αβά και ήθος αγά». Δηλαδή, έχει το ύφος του αβά, του γέροντα, του πνευματικού ανθρώπου. Μα στο ήθος του σκέτος αγάς. Σκληρός και τύραννος. Δείχνει άλλο, κρύβει άλλο. Η γνωστή υποκρισία των Φαρισαίων. Αντί να πας μπροστά, γίνεσαι χειρότερος.
Ο αυθεντικός άνθρωπος είναι ο εαυτός του. Θα γελάσει, θα συγκινηθεί, θα κλάψει, θα πει ένα αστείο. Οποιος τον πλησιάζει δεν σφίγγεται, μα είναι χαλαρός μπροστά του. Οπως γινόταν με τον Χριστό: Οι άνθρωποι πήγαιναν και Του έλεγαν ό,τι είδους εξυπνάδα ή χαζομάρα και βλακεία ήθελαν. Μιλούσαν στον ίδιο τον Θεό. Κι ένιωθαν ελεύθεροι και άνετοι να μιλήσουν απλά και φυσικά. Με εντυπωσιάζει πολύ αυτό. Πήγαν μια μέρα οι μαθητές και είπαν: «Θέλουμε, Κύριε, να μας δώσεις εξουσία και πρωτοκαθεδρίες και δύναμη, ώστε να κάνουμε θαύματα».
Εγώ θα αντιδρούσα και θα έλεγα: «Μα τι είναι αυτά που λένε στον Χριστό;». Ο ίδιος ο Χριστός, μάλιστα, τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε ούτε καταλάβατε το πνεύμα μου». Παρόλο που τους διόρθωσε όμως, το ύφος και το ήθος του Χριστού φανερώνουν ακόμα κάτι: ότι τους επέτρεπε μπροστά Του να είναι ο εαυτός τους. Είχαν την άνεση και το δικαίωμα να είναι άνετοι και φυσικοί μπροστά Του. Ηταν με... ξεκουμπωμένη τη γραβάτα.
Ο Χριστός της άνεσης και της ελευθερίας. Δεν ξέρω εσύ, μα εγώ το έχω νιώσει: Εχω συναντήσει ανθρώπους που δίπλα τους ιδρώνεις. Το έχω ζήσει μπροστά τους, δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Νιώθω τεράστια πίεση. Αυτό, φυσικά, δεν είναι αγιοσύνη.
Αν προκαλείς τέτοιο σφίξιμο, σίγουρα δεν πρόκειται για προκοπή. Βέβαια, ούτε εγώ έχω προκόψει, εφόσον νιώθω να πιέζομαι. Διότι, αν είχα προοδεύσει, δεν θα πιεζόμουν. Μα ούτε ο άλλος προόδευσε, αφού δεν με βοηθάει να είμαι μπροστά του φυσικός και γνήσιος.
Ο προοδευμένος άνθρωπος επιτρέπει γύρω του να ανθούν όλοι οι χαρακτήρες, οι διαφορετικότητες, οι συνήθειες και ο τρόπος καθενός. Γι' αυτό όποιος Τον πλησιάζει δεν τρέμει.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου