Τα χρόνια περνούν αλλά δεν ξεχνάμε...
20 χρόνια σαν χθες, συμπληρώθηκαν από το φονικό σεισμό της Πάρνηθας του 1999.Όλοι όσοι είμαστε άνω τον 25 θυμόμαστε τη έγινε και πιστεύω θα μας μείνει χαραγμένο σε όλοι μας την ζωή.
Εγώ θα αναφερθώ όμως σε 2 γεγονότα που έγιναν τότε.
Μετά τον σεισμό, περίπου 15 μέρες μετά, πήγα να ξεκινήσω για μια χρονιά ακόμη τους παραδοσιακούς χορούς. Στην αίθουσα που κάναμε χορό λόγο του σεισμού είχε βγει το κτίριο ακατάλληλο με κόκκινο σταυρό και είχαν ανοίξει και οι κολόνες.
Φοβήθηκα πάρα πολύ και τρόμαξα.
Φύγαμε από το σύλλογο με την μητέρα μου και ενώ γυρίσαμε στο σπίτι με έπιασε φόβος και δεν ήθελα να μπω μέσα.
Να προσπαθεί η μητέρα μου για να μπω στο σπίτι όμως εγώ δεν έμπαινα.
Είδε απόειδε η γυναίκα και με πάει στον Άγιο Γεώργιο.
Εκεί ο πατέρας Ιωάννης καθόταν όρθιος στην ωραία Πύλη και έβλεπε κόσμο.
Μας είδε και μας φώναξε κατευθείαν, με διάβασε και ένιωσα να φεύγει από πάνω μου ένα βάρος.
Φίλησα τον σταυρό και το χέρι του και γυρίσαμε σπίτι.
Φόβος κανένας.
Χαρά πολύ.
Το λέω με χαρά στο ξάδερφο τον μεγάλο ότι είναι ο πατέρας Ιωάννης στο ναό και μου λέει πάμε να με διαβάσει και εμένα.
Φτάνουμε στο ναό μπαίνουμε μέσα και εκείνη την στιγμή είδα για 1 φορά στην ζωή μου άνθρωπο που είχε δαιμόνιο.
Βγήκαμε έξω.
Εγώ Δεν φοβήθηκα, διάβαζε ο παπά Γιάννης και σε λίγο ησυχία.
Υπήρχε μεγάλη ευλογία σε αυτήν την πόλη, να έχουμε ένα ιερέα που δεν φοβόταν και πάλευε για όλων των κόσμο και σε όλες τις καταστάσεις.
Μαθητής Του Χριστού.
Και το δεύτερο που μας έλεγε πολλές φορές ο πατέρας Ιωάννης για το σεισμό του 1999 ήταν ότι ένας γέροντας την ώρα του σεισμού είδε το καζίνο της Πάρνηθας να το κράταει για να μην ισωπεδοθει ο εξαποδητης γιατί είναι και αυτό σπίτι του...
Πατέρα Ιωάννη πρέσβευε υπέρ ημών των ανάξιων αμαρτωλών.
ΓΡΗΓΌΡΙΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΆΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου