Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller), μια σύγχρονη ερημίτισσα του Σινά.

 

Η Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller), ερημίτισσα του Σινά
Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 12 Δεκεμβρίου 2013

Ο γέρων Ηρωδίων ο δια Χριστόν σαλός της Καψάλας, ο Ρουμάνος (1904-1990)
Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 12 Δεκεμβρίου 1990

«Τοις ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις»
«Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. απεθάνετε γαρ, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ·» (Κολοσσαείς Γ’,2-3)

Η οσιότατη αδελφή Μαρία Μαγδαληνή (κατά κόσμον Marie Madeleine Le Beller) εκοιμήθη εν Κυρίω σε ηλικία 67-68 ετών, την 12ην Δεκεμβρίου 2013 (Ν.Η.) ημέρα Πέμπτη και ώρα 13:00 μ.μ. στο ερημητήριό της πλησίον του σπηλαίου του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος στο όρος Σινά. Απώλεσε την επαφή με το περιβάλλον λίγες ώρες προ της τελευτής της και είχε ένα ειρηνικό τέλος στα χέρια του γέροντός της π. Παύλου Σιναΐτου που έσπευσε να της δώσει την τελευταία Θεία Μετάληψη.
Bαπτίστηκε σε ηλικία 40 ετών περίπου στον Ιορδάνη, το έτος 1986. Έζησε στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος δεκαοχτώ (18) χρόνια, με πολλούς πειρασμούς και από τους ανθρώπους και από τους δαίμονες. Έξι μήνες στην αρχή διανυκτέρευε έξω ανάμεσα στα βράχια, άστεγη με ένα υπνόσακο, σ`εκείνη την απαράκλητη έρημο συντροφιά με σκορπιούς και δηλητηριώδη φίδια. Έζησε μεγάλη απόρριψη, πολλοί την θεωρούσαν τρελή και πλανεμένη. Πούλησε το σπίτι της στο Παρίσι κι αγόρασε ένα κομμάτι γη από ένα βεδουίνο κάτω ακριβώς από το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος. Εκεί υπήρχε μια χαρουπιά κι ένα πηγάδι. Έχτισε σταδιακά πέντε αυτόνομα κελλάκια, ένα μικρό ναΰδριο πάνω σ`ένα βράχο, φύτεψε δένδρα, λίγες ελιές, δυο-τρεις μηλιές και ένα κλήμα και έφτιαξε μικρή στέρνα και κήπο. Όλη την σκήτη της την περιέφραξε με τείχος. Ζούσε απλά καλλιεργώντας τον κήπο της πλέκοντας κομποσχοίνια και ασχολούμενη τα τελευταία χρόνια με την ξυλογλυπτική οπού σημείωσε μεγάλη πρόοδο κατασκευάζοντας εικόνες για το εκκλησάκι της. Στην μονή κατέβαινε κάθε Κυριακή αρχικά και αργότερα κάθε δεκαπέντε και τις μεγάλες εορτές για να μεταλαμβάνει.
Κάποιοι πατέρες την συμπαθούσαν και την προστάτευαν αλλά οι πολλοί την απέρριπταν και σε πολλά την δυσκόλευαν. Κάποτε απαγόρευσαν στον π. Παύλο να την δέχεται για εξομολόγηση και δεν της επέτρεπαν την δωρεάν φιλοξενία στον ξενώνα των γυναικών. Είχε μεγάλη δύναμη ψυχής που την αντλούσε από την ακράδαντη πίστη της και την ευλογία που της είχαν δώσει για εγκαταβίωση στην έρημο του Σινά, ο π. Πορφύριος (νυν Άγιος Πορφύριος) και η μάτουσκα Λιουμπούσκα η δια Χριστόν Σαλή της Αγίας Πετρουπόλεως. Όλος ο πειρασμός ξεκίνησε από την αγάπη της στην έρημο, ενώ οι πατέρες την ήθελαν να ζει εντός της γυναικείας μονής της Φαράν στην οποία είχε ζήσει δοκιμαστικά ένα χρόνο και μισό στην αρχή. Όμως δεν αναπαύθηκε και όταν ο Γέρων Παΐσιος επισκέφθηκε τελευταία φορά το Σινά και πέρασε από την Φαράν της έδωσε την ευλογία του να ζήσει στην έρημο αφού την εξέτασε και ευλόγησε το τυπικό της προσευχής της.
Κάθε Πάσχα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα πού περνούσε όλη την μεγάλη εβδομάδα και την Διακαινήσιμο επέστρεφε στο αγαπημένο της ασκητήριο. Μετά το Πάσχα του 2009 δεν πήγε ξανά στα Ιεροσόλυμα.
Στις 18 Νοεμβρίου του 2012 (Κυριακή) ήρθε στη Κρήτη άρρωστη πλέον και στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο διεγνώσθη προχωρημένος καρκίνος του εντέρου.
Έφυγε για την Μόσχα που είχε γνωστό της τον επίσκοπο που διοικούσε το νοσοκομείο της ρωσικής εκκλησίας. Εκεί τις έκαναν παρατεταμένες ιατρικές εξετάσεις και της ζήτησαν να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπείες, στο μεγαλύτερο ιατρικό κέντρο κατά του καρκίνου, της Ρωσίας. Όμως δεν δέχθηκε επιθυμώντας να πεθάνει στην αγαπημένη της σκήτη. Πήγε για προσκύνημα στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, λούστηκε στην πηγή του και πήρε μεγάλο θάρρος. Επέστρεψε στο Σινά μέσω Ιταλίας όπου προσκύνησε τον Άγιο Νικόλαο στο Μπάρι κι εκεί γνώρισε την ρωσίδα Ευφροσύνη, την οποία κάλεσε για να την διακονήσει όταν επέστρεψε στο Σινά κι εκείνη ανταποκρίθηκε άμεσα. Ήρθε κοντά της και την υπηρέτησε μέχρι το τέλος, χωρίς κανένα υλικό όφελος. Η Ευφροσύνη ήταν δώρο του Θεού γιατί ομιλούσε μόνο ρωσικά τα οποία η Μαρία ελάχιστα ομιλούσε και καταλάβαινε. Όμως είχαν άριστη συνεργασία και την περιποιήθηκε σαν καλή υποταχτική (για δέκα μήνες περίπου), ώστε να κερδίσει και την αγάπη και τον σεβασμό των πατέρων. 
Από το Πάσχα του 2013 δεν μετακινήθηκε πλέον ούτε μέχρι την μονή της Αγίας Αικατερίνης, αλλά με μεγάλη ανδρεία και υπομονή εβάστασε τον σταυρό της πολυώδυνης νόσου, χωρίς ιατρική βοήθεια και νοσοκομειακή περίθαλψη.
Την επόμενη της κοίμησής της, η κυρίαρχος μονή της Αγίας Αικατερίνης, μετά την θεία Λειτουργία που έκαναν στο εκκλησάκι της σκήτης της, την μετέφερε με φορείο στο τοπικό νοσοκομείο της περιοχής όπου διεγνώσθη ο θάνατός της και τοποθετήθηκε σε ψύξη μέχρι την έκδοση άδειας ταφής από το Γαλλικό Προξενείο. Τότε συνέβη ένα παράδοξο γεγονός που σχολιάστηκε με θαυμασμό από όσους παραβρέθηκαν εκεί. Από την προηγούμενη το βράδυ είχε ξεσπάσει χιονοθύελλα και κάλυψε στα λευκά όλη την γύρω περιοχή. Το μοναστήρι έστειλε 14 εργάτες (χριστιανούς κόπτες) για να μεταφέρουν εναλλάξ το σκήνωμά της λόγω της μαινόμενης χιονοθύελλας και του δύσβατου τόπου. Κι ενώ έκαναν περίπου δύο ώρες για να διανύσουν την απόσταση από τον αυτοκινητόδρομο έως το ασκητήριό της (πορεία μίας ώρας το πολύ, υπό κανονικές συνθήκες), όταν σήκωσαν το τίμιο λείψανό της, διήνυσαν την ίδια απόσταση σε σαράντα πέντε λεπτά χωρίς να τους αγγίξει ούτε μια νιφάδα χιονιού, ενώ τα πάντα ήταν ολόλευκα και φωτεινά γύρω τους. Όταν έφθασαν πάνω στον αυτοκινητόδρομο και την απόθεσαν στο αυτοκίνητο που περίμενε εκεί, σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκαν πάλι μέσα στην χιονοθύελλα και τους κάλυψε το χιόνι.
Η άδεια ταφής δόθηκε στις 17-12-2013 το βράδυ.
Ετάφη την 18η Δεκεμβρίου 2013 (Ν.Η.) ημέρα Τετάρτη μετά το μεσημέρι, στο κοιμητήριο της γυναικείας μονής του Προφήτου Μωϋσέως της Φαράν με απόφαση της συνάξεως των πατέρων της μονής της Αγίας Αικατερίνης (όχι στο ασκητήριό της όπως επιθυμούσε). Δεν παρέστη κανείς γνωστός κι αγαπητός της εκτός την ρωσίδα Ευφροσύνη που την υπηρέτησε με μεγάλη αυταπάρνηση. Ακόμη και μιά γνωστή της γερμανίδα προσήλυτη που βρέθηκε στην θανή της, την άλλαξε και την ξενύχτησε διαβάζοντας της ψαλτήρι, είχε φύγει για τα Ιεροσόλυμα.
Την κήδεψαν ο επίσκοπος Σιναίου κ.κ. Δαμιανός και οι Ιερομόναχοι Μιχαήλ και Ευγένιος της ιδίας μονής. Παρέστησαν και οι 4 μοναχές της μονής Φαράν.
π. Γεώργιος ΑθανασάκηςΌταν βαπτίστηκε ορθόδοξη στον Ιορδάνη ποταμό, προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, να της δείξει τον δρόμο της σωτηρίας της και τον τόπο για τη μοναχική της ζωή. Και αυτός οδήγησε τα βήματα της στην έρημο του Σινά. Την πρώτη φορά που πήγε εκεί συνάντησε ένα παιδί βεδουίνο που την πρόετρεψε να αγοράσει ένα κομμάτι γη λέγοντας της ‘’Αν θέλετε να ζήσετε εδώ, αγοράστε αυτή την γη!’’ Το δέχτηκε ως θέλημα Θεού, και με την ευλογία του πνευματικού της και του Έλληνα Γέροντα της Μονής, αγόρασε γη κοντά στο σπήλαιο του αγίου Ιωάννου.
Στην αρχή το νερό που έτρεχε από την εκεί πηγή ήταν πολύ λίγο, έτσι η γερόντισσα Μαρία- Μαγδαληνή άρχισε να διαβάζει κάθε μέρα τον Ακάθιστο ύμνο της Παναγίας στην εικόνα της ‘’Ζωοδόχου Πηγής’’. Μετά από 40 μέρες το νερό αυξήθηκε και τελικά έγινε μια πλούσια πηγή…
Να πως περιγράφει την συνάντηση τους ο π. Φίλιππος Parfenov απ’την Ρωσία σε ένα προσκύνημα του που έκανε στο Σινά, το 2010: «…χάρη στον οδηγό μας τον Πέτρο, συναντηθήκαμε με μια μοναχή ερημίτισσα, τη Μαρία-Μαγδαληνή, η οποία ζει κοντά στο σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου. Η συνάντηση μας ήταν εκτός προγράμματος. Ο Πέτρος την γνώριζε καλά, γι’ αυτό πήγε στο κελλί της και της μίλησε κι εκείνη ήλθε και μας συνάντησε. Μίλησαν στα γαλλικά και του είπε την πορεία της ζωής της… Στο σπήλαιο του αγίου συναντήσαμε μια ομάδα προσκυνητών από την Φιλανδία όπου ανάμεσα τους ήταν μια μοναχή, (η γερόντισσα Χριστοδούλη από την μονή της Λίντουλα), που γνώριζε τέλεια ελληνικά αφού είχε ζήσει 26 χρόνια ως μοναχή στην Ελλάδα. Οι δυο γερόντισσες αρκετά γρήγορα βρήκαν κοινή γλώσσα και άρχισαν να συζητάνε με ζεστασιά και πολύ ενθουσιασμό. Βλέποντας την ,όλοι μας είχαμε την ίδια αίσθηση. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος! Είχε ένα καλωσυνάτο ακτινοβόλο, φωτεινό πρόσωπο, χωρίς καμμία προσποίηση και υποκρισία. Μια αληθινή μοναχή-ασκήτρια. Είχε βρει τον εαυτό της και τον δρόμο της ακλουθώντας τον Χριστό, κι έτσι έγινε μια γέφυρα που ένωσε την αρχαία ασκητική παράδοση με την σημερινή. Αυτό είναι αγιότητα!»
Ήταν ένα πανευώδη άνθος που άνθισε στην αγιοτόκο Σιναϊτική έρημο και αρωματίζει τις ζωές μας με την απαλή αύρα των προσευχών της, της ταπείνωσης, της απλότητας, της σιωπής και ειρήνης που εκπέμπει ο άγιος βίος της.
Είθε οι άγιες ευχές της να μας στηρίζουν και σκεπάζουν! Αιωνία της η ιερή μνήμη!!!Η ψυχή, που έχει γευθή τη γλύκα της ησυχίας, τη γυρεύει παντού και πάντοτε. Όχι από μίσος ή περιφρόνησι προς τους ανθρώπους, αλλά από έρωτα γι’ αυτή, λέγει ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης.
Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ΄ 33)
«Να ζητάτε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και τότε όλα αυτά θα σας χορηγηθούν».
«Η Βασιλεία του Θεού είναι ο θησαυρός που είναι κρυμμένος στον αγρό της καρδιάς σου, τον οποίο δε βρήκες ακόμη εξαιτίας της αργίας σου. Διότι αν τον είχες βρεί, θα πουλούσες τα πάντα για να αγοράσεις αυτόν τον αγρό.
Τώρα αφού άφησες τον αγρό, περιποιείσαι τα γύρω του αγρού, στα οποία δε βρίσκεις τίποτε άλλο εκτός από αγκάθια και τριβόλια».
(Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, 400 Κεφάλαια περί αγάπης, Φιλοκαλία Β΄, 98)

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης

Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το Άγιο Όνομα Του, νοερώς, αδιαλείπτως, με το Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με.
Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή. Ξέρεις τι θα πη βυθίζεται; το παιδάκι, όταν λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει. Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία.
Η εξωτερική ησυχία, μακριά από τον κόσμο, με την διακριτική άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία –την ειρήνη της ψυχής – η οποία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την πνευματική λεπτή εργασία. Τότε πιά ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στην γη, ενώ ο νούς βρίσκεται στον Ουρανό.
Σ’ αυτήν την κατάσταση, φυσικά, βρίσκονταν οι Άγιοι Πατέρες, οι εξαϋλωμένοι άνθρωποι, που δεν διαφέρανε πια σε τίποτε σχεδόν από τους Αγγέλους, διότι και αυτοί στον Ουρανό μέρα-νύχτα βρίσκονταν, νοερώς και αδιαλείπτως προσευχόμενοι.
Πάντως, νομίζω, δεν είναι τόσο ο εξωτερικός θόρυβος που ενοχλεί, όσο η μέριμνα.
Πρέπει να φθάση ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα, για να ζήση την εσωτερική ησυχία και να μην ενοχλήται από τον θόρυβο στην προσευχή. Φθάνει στο σημείοεκείνο της θείας αφηρημάδας που δεν ακούει πιά τους θορύβους ή τους ακούει όταν θέλη ή, μάλλον, όταν κατεβαίνη ο νους από τον Ουρανό. Και θα φθάση σ’ αυτό το σημείο, αν δουλέψη πνευματικά, αν αγωνισθή. Τότε θα ακούη όποτε αυτός θέλει.
Γι’ αυτό, όταν καμιά φορά βλέπουμε τον εαυτό μας πνευματικά μουδιασμένο και την καρδιά μας παγωμένη, θα πρέπη να επισκεφτούμε άνθρωπο αγωνιστή, για να ξεμουδιάσουμε, και άνθρωπο πονεμένο, για να αναγκασθή η καρδιά να πονέση, να βοηθήση με αγάπη και να θερμανθή από την αγάπη, για να ξεπαγώση.
Όταν ο άνθρωπος έχη την πνευματική του υγεία και απομακρύνεται από τους ανθρώπους, για να βοηθήση περισσότερο και τους ανθρώπους τους θεωρεί Αγίους και μόνον τον εαυτό του θεωρεί αμαρτωλό.
Πολύ βοηθάει η έρημος (σ’ αυτήν την καλή πνευματική κατάσταση) με το ολόκληρο δόσιμο στον Θεό

Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Κάνεις το ένα, μετά θέλεις και το άλλο. Και αν μπης σ’ αυτό το γρανάζι, χάθηκες! Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τα ουράνια. Όπως τα ουράνια δεν έχουν τελειωμό, έτσι και τα επίγεια δεν έχουν τελειωμό. Ή θα χαθής εδώ ή θα… «χαθής» εκεί. Ξέρεις τι είναι να «χάνεσαι» εκεί πάνω! Ω, έλεγα την ευχή και βυθιζόμουν! Βυθίσθηκες καμμιά φορά στην ευχή;Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ιεράς Μονής Ιβήρων

Ένας αληθινός άγιος, ενώ φαίνεται εξαίρεσι στην καθαρότητα του πνεύματος και το μεγαλείο της αποστολής του, με την ταπείνωσι που τον διακρίνει γίνεται μια θεία επίσκεψι και παρηγοριά για όλους τους αδύνατους και περιφρονημένους. Δεν επαίρεται για τα κατορθώματά του, αλλά ταπεινώνεται για τη χάρι που τον αλλοίωσε. Μεταφέρει την εμπειρία του Παραδείσου που ζη. Και παρηγορεί όλους με μόνη την ύπαρξί του.
Υπάρχουν πολλοί αληθινά πονεμένοι στον κόσμο που ζητούν τα τίμια και υφίστανται τα πάνδεινα. Όταν αυτοί πάρουν το μήνυμα της Εκκλησίας είναι ευλογία για όλους. Υπάρχουν πολλοί σφαγμένοι και σφαγιαζόμενοι. Αυτοί εντοπίζουν τον Σωτήρα που «άπαξ εαυτόν τε προσάξας αεί σφαγιάζεται αγιάζων τους μετέχοντας»46. Και Αυτός τους εντοπίζει εκεί που δεν φανταζόμαστε και ομολογεί: «ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον»47.
 Είναι θεϊκές οι διαστάσεις της Εκκλησίας. Το αληθινό (έστω ελάχιστο) το βρίσκουν και το παίρνουν από μακρυά οι πεινασμένοι. Το ψεύτικο (όσο κι αν διαφημίζεται) το απορρίπτουν οι αληθινοί. Ο άγιος κινείται και μιλά με άλλο τρόπο, ασυνήθιστο και σωτήριο. Λέει: «Θέλω να φύγω, να χαθώ, να μην υπάρχω», να αποτύχω. Δεν με χωρά η δόξα που φεύγει ούτε η επιτυχία του κόσμου που με βάζει επάνω από τους άλλους. Δεν μου σβήνει τη δίψα. Δεν μου χορταίνει την πείνα. Δεν θέλω να δοξασθώ, να σώσω την ψυχή μου, με τις ικανότητές μου στον χώρο της φθοράς. Θέλω να τη χάσω χάριν του Ενός Θεού Λόγου, που τα πάντα υπομένει για να σώση όλους. Που φανερώνεται με το να γίνεται άφαντος. Και τιμάται στην ορθόδοξη Εκκλησία ως Βασιλεύς της Δόξης, ήρεμα Εσταυρωμένος και ύπτιος, νεκρός στον Επιτάφιο. Θέλω να χαθώ, να μην παριστάνω τον άγιο με τις φάρσες των κατορθωμάτων μου, αλλά να αξιωθώ της δικής Σου χάριτος. «Ος αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν του Κυρίου, ούτος σώσει αυτήν»48.
Είναι μία ευλογία για όλους τους πονεμένους, που μαζεύονται δίπλα του. Και γι’ αυτόν όλα τα βάσανα είναι ευλογία. Ένας άγιος, που βρίσκει την ψυχή του με το να τη χάνη ένεκεν του Κυρίου, ησυχάζει εν Πνεύματι. Δεν διαπληκτίζεται με κανένα, γιατί ξεπερνούν τη δύναμι των λόγων τα βιούμενα. Του έχουν λυθή οι απορίες. Δέχεται εσωτερικά την ξένη αλλοίωσι και εκπέμπει από όλη του την ύπαρξι άρρητη ευωδία που τρέφει τον κόσμο. «Ετρεφόμεθα δε πάντες οσμή ανεκδιηγήτω ήτις ουκ εχόρτασεν ημάς»49
46. Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως.
47. Λουκ. 7, 9
48. Πρβλ. Λουκ. 9, 24.
49. Μαρτύριον Αγίας Περπετούας.

Σε βλέπω μελαγχολικό. Θέλεις να σκορπίσω τα σύννεφα; π. Ηρωδίων ο Ρουμάνος, ο διά Χριστόν σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/11/%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%B1-%CF%80-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%AF%CF%89/

Στο Σινά, ευχή και εργόχειρο. Αυτό ήταν το τυπικό μου. Και μόνο η ησυχία είναι μυστική προσευχή. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/30/%CE%B7-%CE%AD%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%B7/

ΤΟ ΑΣΚΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ.
Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller) του Σινά.

iconandlight.wordpress.com