ΣΧΟΛΙΟ : Μία διαφορετική οπτική γωνία για τις προφητείες και τα σημερινά γεγγονότα.
Η επέλαση ενός κορωνοϊού στάθηκε ικανή για να θρυμματίσει εξουσίες και συστήματα που άλλοτε φαίνονταν τόσο απόρθητα και άτρωτα. Να σκορπίσει σε ιδιαίτερα μεγάλες δόσεις και τοξικές συνταγές τον φόβο, τον τρόμο και τον πανικό. Να επιβάλει συνθήκες εγκλεισμού σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Προηγουμένως, πλάκωνε η οικονομική κρίση, αλλά και τοπικές ή και περιφερειακές αναφλέξεις, με τα τύμπανα ενός παγκόσμιου πολέμου να ηχούν ακατάπαυστα.
Χρονικά πρωτύτερα, τα γεγονότα με τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη και η εκκόλαψη φαινομένων τρομοκρατίας, άφηναν στο πέρασμά τους τα δικά τους αποτυπώματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κρίση στο Ιράκ άφηνε επίσης την ανθρωπότητα με κομμένη την ανάσα για ένα πιθανό όλεθρο. Το 1986 ο εφιάλτης του Τσέρνομπιλ ζωντάνευε εικόνες μιας πιθανής ολοκληρωτικής καταστροφής για τον πλανήτη. Ακόμα, η μόνιμη απειλή από την τρύπα του όζοντος, οι κλιματικές αλλαγές, με όλα τα συνεπακόλουθα ενδεχομένων ερημοποιήσεων, οι άσβεστες πυρκαγιές που ζώνουν κάθε τόσο πολλές περιοχές και τόσα άλλα, δίνουν την εικόνα ενός πλανήτη που τον βυσσοδομούν όλα τα κακά κι ανάποδα και που δεν προλαβαίνει να εκπέμπει SOS. Είναι σε τέτοιες περιπτώσεις που το όλο έδαφος φαντάζει ιδιαίτερα πρόσφορο για την εκτροφή σεναρίων και προφητειών περί συντέλειας του κόσμου, αλλά και για το στήσιμο των πιο ευφάνταστων σκηνικών φόβου και τρόμου, με φόντο την ολική καταστροφή και το τέλος.
Ενώ για τον κορωνοϊό η ανθρωπότητα τρέχει για να ανακαλύψει τρόπους αναχαίτισής του, μια άλλη ιογενής μόλυνση, εκείνη της προφητολαγνείας που στήνει τα πιο φοβερά πλοκάμια σεναρίων καταστροφής και συντέλειας του κόσμου, φαίνεται να είναι ακόμα πιο άτρωτη. Αυτή κι αν με ένα αδίστακτο τρόπο σκορπά τον πανικό και προκαλεί άλλης μορφής πανδημίες… Μπορεί ν’ αδειάζουν τα ράφια των υπεραγορών από όσους σπεύδουν να το πράττουν διά το φόβο του κορωνοϊού, ξεφυτρώνουν όμως ακόμα πιο πληθωρικά εκείνοι που καραδοκούν για ν’ αδειάζουν μυαλά με ό,τι πιο κουφό και τοξικό μπορεί να σερβίρεται και να καταναλώνεται…
«Προφητείες» και προφητείες
Το φαινόμενο των «προφητειών», με εκδοχές, σενάρια και ερμηνείες σε περιόδους και εποχές που διαδραματίζονται γεγονότα, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, που προσφέρονται για το σκοπό αυτό, έχει τη δική του ιστορία, τις περισσότερες φορές τόσο «πονεμένη». Και αυτό γιατί στην αρνητική εκδοχή τους μέσα σε ένα ήδη βεβαρημένο και φορτισμένο κλίμα, αναπτύσσουν ένα τοξικό κοκτέιλ φόβου, τρόμου και πανικού. Στοιχεία, βέβαια, που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με την αυθεντική μορφή της προφητείας, της προορατικότητας και της διορατικότητας, όπως αυτά αναδύονται μέσα από την Ορθόδοξη Παράδοση. Πρόκειται για ιδιαίτερα προσφιλές θέμα που προσλαμβάνει διαστάσεις πανδημίας… Για την πρόσδοση μάλιστα κύρους στα όποια σενάρια φαντασιοπληξίας γίνεται και επίκληση προσώπων, των οποίων η αυθεντία λειτουργεί ενισχυτικά. Ιδιαίτερα στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρελαύνουν στη σειρά πρόσωπα τόσο των αρχαιότερων όσο και των νεότερων περιόδων, τα οποία με την προορατική και διορατική τους εμβέλεια, ακόμα και με το χάρισμα της προφητείας, δίνουν το στίγμα μιας ξεχωριστής μαρτυρίας για τους αναβαθμούς της πνευματικής ζωής. Δυστυχώς, όμως, τα κρούσματα της εκμετάλλευσης των προσώπων αυτών φαίνεται και επιβεβαιώνεται κάθε φορά ότι εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα από μια τσαρλατανιά του χειρίστου είδους.
Να σημειώσουμε ότι το «φρούτο» αυτό, δηλαδή της προφητολαγνείας που διαφοροποιείται άρδην από την αληθινή προφητεία και τη βαθύτερή της έννοια στην Εκκλησία, ευδοκιμεί σε παγκόσμιο επίπεδο και προσφέρεται προς άγρα της αφέλειας που φαίνεται να πλεονάζει από παντού. Χαρακτηριστικά, σε πρόσφατο άρθρο του στο CNN ο John Blake διαπιστώνει, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού, ότι υπάρχει μια άλλη μόλυνση που οι εμπειρογνώμονες φαίνονται αβοήθητοι να την ανακόψουν. Πρόκειται για την πανδημία των «προφητών» που προειδοποιούν πως ο κορωνοϊός είναι σημείο πως βρισκόμαστε στο «τέλος των ημερών». Παρόμοιες και παρεμφερείς επισημάνσεις φιγουράρουν στο διαδίκτυο, σε αριθμούς που σκαρφαλώνουν σε δυσθεώρητα ύψη.
Το κίνητρο των «προφητών»
Στο επίκεντρο όλων αυτών των «προφητών» βρίσκεται ένα καθ’ όλα αυθεντικό και θεόπνευστο βιβλίο, η γνωστή «Αποκάλυψη». Πόσο αλήθεια παραποιείται και διαστρεβλώνεται το νόημα της, όταν από το μήνυμα της απόλυτης αισιοδοξίας που εκπέμπει για την τελική επικράτηση της ζωής, εκπίπτει σε ακραία σενάρια τρόμου και ολοκληρωτικής καταστροφής του κόσμου; Θεμελιώνεται αγιογραφικά ότι η κτίση οδεύει στην τελείωση (γίνεται αναφορά για «καινή γη και καινό ουρανό»), στην ανακαίνιση και όχι στην καταστροφή και τον αφανισμό της. Μέσα από σύμβολα και εικόνες που μετέρχεται αναδύονται η αισιοδοξία και η ελπίδα στην πιο αυθεντική τους μορφή και όχι εν πάση περιπτώσει οι λογής καταστροφολογίες, στις οποίες αρέσκονται όλοι εκείνοι που κουβαλούν συμπλέγματα και κόμπλεξ.
Έχουν τη θέση τους εδώ και οι εξηγήσεις που δίνονται για το φαινόμενο της θρησκειοποίησης της Εκκλησίας και της μετατροπής της σ’ ένα οργανισμό που εκτρέφει την τυπολατρία και τη στείρα καθηκοντολογία. Ανάγεται το μέγα μυστήριο της σε απλή τήρηση ή παράβαση κανόνων. Κατά τη θεώρηση αυτή κυριαρχεί στην ψυχή των ανθρώπων ο φόβος της τιμωρίας και μετατρέπουν τον Θεό σ’ ένα σαδιστή χωροφύλακα, αμείλικτο εισαγγελέα και όχι γιατρό της αγάπης. Τέτοιοι άνθρωποι μεταγγίζουν την ενοχή σαν δηλητήριο σε ευαίσθητες συνειδήσεις, φυτεύοντας στις ψυχές απόγνωση και τρόμο. Απότοκο είναι και η εκκόλαψη των πιο τρομακτικών σεναρίων περί συντέλειας του κόσμου.
Εύστοχες κρίνονται κάποιες ακόμα πρόσφατες παρατηρήσεις του Blake προς το «CNN» ως προς το κίνητρο των «προφητών» του τέλους του κόσμου. Συχνά, σημειώνει, αυτοί οι προφήτες των πανδημιών τελειώνουν τις προβλέψεις τους με καταληκτικά σχόλια του τύπου «εάν δεν έχετε μια Βίβλο, αγοράστε μία!». Και προσθέτει: «Ίσως δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη που κάποιοι άνθρωποι συγκεντρώνουν αποθέματα όπλων και πυρομαχικών. Αλλά μερικοί που μελετούν επαγγελματικά τη θρησκεία και τις προφητείες λένε πως είναι η ώρα γι’ αυτούς τους προφήτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των μέντιουμ να αυτοπεριοριστούν σε καραντίνα. Αυτοί που μιλούν για «τέλος του κόσμου» βλάπτουν σοβαρά την πνευματική και ψυχολογική υγεία των ανθρώπων και ισχυρίζονται πως κατέχουν γνώση που και οι πιο αποδεκτές αυθεντίες της θρησκείας δεν τολμούν να ισχυριστούν».
Για όλους αυτούς τους ψευδοπροφήτες, για τους οποίους έκανε αναφορά και ο ίδιος ο Χριστός, μπαίνει κάποιος στον πειρασμό ν’ απαντήσει με το χωρίο του Ματθαίου 24,36. Εκεί ο Ιησούς μιλά για το τέλος του κόσμου: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο πατήρ μου μόνος.» Ο ίδιος ο Χριστός υπέδειξε ότι κανένας δεν ξέρει την ώρα, ωστόσο ορισμένοι αυτόκλητοι προφήτες σήμερα, επισημαίνει ένας σύγχρονος θεολόγος, φαίνεται να γνωρίζουν περισσότερα. Συγκλίνουν μάλιστα οι απόψεις ότι το φαινόμενο ερμηνεύεται από την ανάπτυξη του εωσφορικού εγωισμού στον άνθρωπο, ο οποίος στην περίπτωση επιθυμεί να αυτοπροβάλλεται ως ξεχωριστός από τους υπόλοιπους συνανθρώπους του.
Το φαινόμενο αγίου Παϊσίου.
Ο Παΐσιος, μια σύγχρονη αγιασμένη μορφή, είναι το πρόσωπο στο οποίο καταφεύγουν με πρώτη ευκαιρία οι διάφοροι για να στηρίξουν τις λογής μελλοντολογίες ή για να τεκμηριώσουν γεγονότα που συμβαίνουν και τα αναγάγουν σε έσχατους καιρούς. Θα αρκεστούμε μόνο σε μια αναφορά του μητροπολίτη Λεμεσού, ο οποίος έζησε 16 χρόνια κοντά του και αποκάλυψε αθέατες πλευρές του. «Ο άγιος Παΐσιος είχε προφητική ικανότητα αλλά δεν ήταν μέντιουμ». Είχε προορατικό χάρισμα και μάλιστα επαληθεύτηκαν μετά από πολλά χρόνια όσα είχε προβλέψει. Ωστόσο, το χάρισμά του αυτό είχε παρεξηγηθεί από τον κόσμο που τον επισκεπτόταν και τον ρωτούσε μέχρι ποια ποδοσφαιρική ομάδα θα κερδίσει. Η λανθασμένη αυτή εικόνα στενοχωρούσε τον άγιο που έφτασε στο σημείο να ξεσπά: «Καλά, σε καφετζού ήρθατε, ρε παιδιά;».
Η Αποκάλυψη.
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο στη σειρά βιβλίων της Καινής Διαθήκης, το πιο δυσερμήνευτο γραπτό κείμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας και της φιλολογικής γραμματείας, αποτελεί την προσφιλή καταφυγή όσων ορέγονται να διαστρέψουν και να παρερμηνεύσουν το βαθύτερο περιεχόμενό της. Ιδιαίτερα ο αριθμός «666», σύμβολο του αντίχριστου, έδωσε την έμπνευση σε πολλούς παραγωγούς, να προβάλλουν μια δήθεν ολοκληρωτική κυριαρχία του, με σημείο αναφοράς τα γεγονότα που θα σημαδέψουν τους έσχατους καιρούς. Και όμως, πρόκειται για μια μεγάλη διαστρέβλωση. Αντίθετα, μέσα από το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού ξεπροβάλλουν τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα για την επικράτηση της ζωής και της ομορφιάς της. Όχι του τρόμου και του ολέθρου. Σ’ αντίθεση με σχολαστικά εγχειρίδια που προσανατολίζουν τα έσχατα στο τέρμα, επισύροντας την προσοχή σε αμοιβές και ποινές, η Αποκάλυψη αλλά και εν γένει η Ορθόδοξη Παράδοση παραπέμπει σαφώς όχι βέβαια στο μοντέλο «τέλος- καταστροφή-αφανισμός», αλλά στην τελείωση και τη μεταμόρφωση της κτίσης.
Η επέλαση ενός κορωνοϊού στάθηκε ικανή για να θρυμματίσει εξουσίες και συστήματα που άλλοτε φαίνονταν τόσο απόρθητα και άτρωτα. Να σκορπίσει σε ιδιαίτερα μεγάλες δόσεις και τοξικές συνταγές τον φόβο, τον τρόμο και τον πανικό. Να επιβάλει συνθήκες εγκλεισμού σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Προηγουμένως, πλάκωνε η οικονομική κρίση, αλλά και τοπικές ή και περιφερειακές αναφλέξεις, με τα τύμπανα ενός παγκόσμιου πολέμου να ηχούν ακατάπαυστα.
Χρονικά πρωτύτερα, τα γεγονότα με τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη και η εκκόλαψη φαινομένων τρομοκρατίας, άφηναν στο πέρασμά τους τα δικά τους αποτυπώματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κρίση στο Ιράκ άφηνε επίσης την ανθρωπότητα με κομμένη την ανάσα για ένα πιθανό όλεθρο. Το 1986 ο εφιάλτης του Τσέρνομπιλ ζωντάνευε εικόνες μιας πιθανής ολοκληρωτικής καταστροφής για τον πλανήτη. Ακόμα, η μόνιμη απειλή από την τρύπα του όζοντος, οι κλιματικές αλλαγές, με όλα τα συνεπακόλουθα ενδεχομένων ερημοποιήσεων, οι άσβεστες πυρκαγιές που ζώνουν κάθε τόσο πολλές περιοχές και τόσα άλλα, δίνουν την εικόνα ενός πλανήτη που τον βυσσοδομούν όλα τα κακά κι ανάποδα και που δεν προλαβαίνει να εκπέμπει SOS. Είναι σε τέτοιες περιπτώσεις που το όλο έδαφος φαντάζει ιδιαίτερα πρόσφορο για την εκτροφή σεναρίων και προφητειών περί συντέλειας του κόσμου, αλλά και για το στήσιμο των πιο ευφάνταστων σκηνικών φόβου και τρόμου, με φόντο την ολική καταστροφή και το τέλος.
Ενώ για τον κορωνοϊό η ανθρωπότητα τρέχει για να ανακαλύψει τρόπους αναχαίτισής του, μια άλλη ιογενής μόλυνση, εκείνη της προφητολαγνείας που στήνει τα πιο φοβερά πλοκάμια σεναρίων καταστροφής και συντέλειας του κόσμου, φαίνεται να είναι ακόμα πιο άτρωτη. Αυτή κι αν με ένα αδίστακτο τρόπο σκορπά τον πανικό και προκαλεί άλλης μορφής πανδημίες… Μπορεί ν’ αδειάζουν τα ράφια των υπεραγορών από όσους σπεύδουν να το πράττουν διά το φόβο του κορωνοϊού, ξεφυτρώνουν όμως ακόμα πιο πληθωρικά εκείνοι που καραδοκούν για ν’ αδειάζουν μυαλά με ό,τι πιο κουφό και τοξικό μπορεί να σερβίρεται και να καταναλώνεται…
«Προφητείες» και προφητείες
Το φαινόμενο των «προφητειών», με εκδοχές, σενάρια και ερμηνείες σε περιόδους και εποχές που διαδραματίζονται γεγονότα, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, που προσφέρονται για το σκοπό αυτό, έχει τη δική του ιστορία, τις περισσότερες φορές τόσο «πονεμένη». Και αυτό γιατί στην αρνητική εκδοχή τους μέσα σε ένα ήδη βεβαρημένο και φορτισμένο κλίμα, αναπτύσσουν ένα τοξικό κοκτέιλ φόβου, τρόμου και πανικού. Στοιχεία, βέβαια, που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με την αυθεντική μορφή της προφητείας, της προορατικότητας και της διορατικότητας, όπως αυτά αναδύονται μέσα από την Ορθόδοξη Παράδοση. Πρόκειται για ιδιαίτερα προσφιλές θέμα που προσλαμβάνει διαστάσεις πανδημίας… Για την πρόσδοση μάλιστα κύρους στα όποια σενάρια φαντασιοπληξίας γίνεται και επίκληση προσώπων, των οποίων η αυθεντία λειτουργεί ενισχυτικά. Ιδιαίτερα στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρελαύνουν στη σειρά πρόσωπα τόσο των αρχαιότερων όσο και των νεότερων περιόδων, τα οποία με την προορατική και διορατική τους εμβέλεια, ακόμα και με το χάρισμα της προφητείας, δίνουν το στίγμα μιας ξεχωριστής μαρτυρίας για τους αναβαθμούς της πνευματικής ζωής. Δυστυχώς, όμως, τα κρούσματα της εκμετάλλευσης των προσώπων αυτών φαίνεται και επιβεβαιώνεται κάθε φορά ότι εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα από μια τσαρλατανιά του χειρίστου είδους.
Να σημειώσουμε ότι το «φρούτο» αυτό, δηλαδή της προφητολαγνείας που διαφοροποιείται άρδην από την αληθινή προφητεία και τη βαθύτερή της έννοια στην Εκκλησία, ευδοκιμεί σε παγκόσμιο επίπεδο και προσφέρεται προς άγρα της αφέλειας που φαίνεται να πλεονάζει από παντού. Χαρακτηριστικά, σε πρόσφατο άρθρο του στο CNN ο John Blake διαπιστώνει, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού, ότι υπάρχει μια άλλη μόλυνση που οι εμπειρογνώμονες φαίνονται αβοήθητοι να την ανακόψουν. Πρόκειται για την πανδημία των «προφητών» που προειδοποιούν πως ο κορωνοϊός είναι σημείο πως βρισκόμαστε στο «τέλος των ημερών». Παρόμοιες και παρεμφερείς επισημάνσεις φιγουράρουν στο διαδίκτυο, σε αριθμούς που σκαρφαλώνουν σε δυσθεώρητα ύψη.
Το κίνητρο των «προφητών»
Στο επίκεντρο όλων αυτών των «προφητών» βρίσκεται ένα καθ’ όλα αυθεντικό και θεόπνευστο βιβλίο, η γνωστή «Αποκάλυψη». Πόσο αλήθεια παραποιείται και διαστρεβλώνεται το νόημα της, όταν από το μήνυμα της απόλυτης αισιοδοξίας που εκπέμπει για την τελική επικράτηση της ζωής, εκπίπτει σε ακραία σενάρια τρόμου και ολοκληρωτικής καταστροφής του κόσμου; Θεμελιώνεται αγιογραφικά ότι η κτίση οδεύει στην τελείωση (γίνεται αναφορά για «καινή γη και καινό ουρανό»), στην ανακαίνιση και όχι στην καταστροφή και τον αφανισμό της. Μέσα από σύμβολα και εικόνες που μετέρχεται αναδύονται η αισιοδοξία και η ελπίδα στην πιο αυθεντική τους μορφή και όχι εν πάση περιπτώσει οι λογής καταστροφολογίες, στις οποίες αρέσκονται όλοι εκείνοι που κουβαλούν συμπλέγματα και κόμπλεξ.
Έχουν τη θέση τους εδώ και οι εξηγήσεις που δίνονται για το φαινόμενο της θρησκειοποίησης της Εκκλησίας και της μετατροπής της σ’ ένα οργανισμό που εκτρέφει την τυπολατρία και τη στείρα καθηκοντολογία. Ανάγεται το μέγα μυστήριο της σε απλή τήρηση ή παράβαση κανόνων. Κατά τη θεώρηση αυτή κυριαρχεί στην ψυχή των ανθρώπων ο φόβος της τιμωρίας και μετατρέπουν τον Θεό σ’ ένα σαδιστή χωροφύλακα, αμείλικτο εισαγγελέα και όχι γιατρό της αγάπης. Τέτοιοι άνθρωποι μεταγγίζουν την ενοχή σαν δηλητήριο σε ευαίσθητες συνειδήσεις, φυτεύοντας στις ψυχές απόγνωση και τρόμο. Απότοκο είναι και η εκκόλαψη των πιο τρομακτικών σεναρίων περί συντέλειας του κόσμου.
Εύστοχες κρίνονται κάποιες ακόμα πρόσφατες παρατηρήσεις του Blake προς το «CNN» ως προς το κίνητρο των «προφητών» του τέλους του κόσμου. Συχνά, σημειώνει, αυτοί οι προφήτες των πανδημιών τελειώνουν τις προβλέψεις τους με καταληκτικά σχόλια του τύπου «εάν δεν έχετε μια Βίβλο, αγοράστε μία!». Και προσθέτει: «Ίσως δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη που κάποιοι άνθρωποι συγκεντρώνουν αποθέματα όπλων και πυρομαχικών. Αλλά μερικοί που μελετούν επαγγελματικά τη θρησκεία και τις προφητείες λένε πως είναι η ώρα γι’ αυτούς τους προφήτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των μέντιουμ να αυτοπεριοριστούν σε καραντίνα. Αυτοί που μιλούν για «τέλος του κόσμου» βλάπτουν σοβαρά την πνευματική και ψυχολογική υγεία των ανθρώπων και ισχυρίζονται πως κατέχουν γνώση που και οι πιο αποδεκτές αυθεντίες της θρησκείας δεν τολμούν να ισχυριστούν».
Για όλους αυτούς τους ψευδοπροφήτες, για τους οποίους έκανε αναφορά και ο ίδιος ο Χριστός, μπαίνει κάποιος στον πειρασμό ν’ απαντήσει με το χωρίο του Ματθαίου 24,36. Εκεί ο Ιησούς μιλά για το τέλος του κόσμου: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο πατήρ μου μόνος.» Ο ίδιος ο Χριστός υπέδειξε ότι κανένας δεν ξέρει την ώρα, ωστόσο ορισμένοι αυτόκλητοι προφήτες σήμερα, επισημαίνει ένας σύγχρονος θεολόγος, φαίνεται να γνωρίζουν περισσότερα. Συγκλίνουν μάλιστα οι απόψεις ότι το φαινόμενο ερμηνεύεται από την ανάπτυξη του εωσφορικού εγωισμού στον άνθρωπο, ο οποίος στην περίπτωση επιθυμεί να αυτοπροβάλλεται ως ξεχωριστός από τους υπόλοιπους συνανθρώπους του.
Το φαινόμενο αγίου Παϊσίου.
Ο Παΐσιος, μια σύγχρονη αγιασμένη μορφή, είναι το πρόσωπο στο οποίο καταφεύγουν με πρώτη ευκαιρία οι διάφοροι για να στηρίξουν τις λογής μελλοντολογίες ή για να τεκμηριώσουν γεγονότα που συμβαίνουν και τα αναγάγουν σε έσχατους καιρούς. Θα αρκεστούμε μόνο σε μια αναφορά του μητροπολίτη Λεμεσού, ο οποίος έζησε 16 χρόνια κοντά του και αποκάλυψε αθέατες πλευρές του. «Ο άγιος Παΐσιος είχε προφητική ικανότητα αλλά δεν ήταν μέντιουμ». Είχε προορατικό χάρισμα και μάλιστα επαληθεύτηκαν μετά από πολλά χρόνια όσα είχε προβλέψει. Ωστόσο, το χάρισμά του αυτό είχε παρεξηγηθεί από τον κόσμο που τον επισκεπτόταν και τον ρωτούσε μέχρι ποια ποδοσφαιρική ομάδα θα κερδίσει. Η λανθασμένη αυτή εικόνα στενοχωρούσε τον άγιο που έφτασε στο σημείο να ξεσπά: «Καλά, σε καφετζού ήρθατε, ρε παιδιά;».
Η Αποκάλυψη.
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο στη σειρά βιβλίων της Καινής Διαθήκης, το πιο δυσερμήνευτο γραπτό κείμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας και της φιλολογικής γραμματείας, αποτελεί την προσφιλή καταφυγή όσων ορέγονται να διαστρέψουν και να παρερμηνεύσουν το βαθύτερο περιεχόμενό της. Ιδιαίτερα ο αριθμός «666», σύμβολο του αντίχριστου, έδωσε την έμπνευση σε πολλούς παραγωγούς, να προβάλλουν μια δήθεν ολοκληρωτική κυριαρχία του, με σημείο αναφοράς τα γεγονότα που θα σημαδέψουν τους έσχατους καιρούς. Και όμως, πρόκειται για μια μεγάλη διαστρέβλωση. Αντίθετα, μέσα από το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού ξεπροβάλλουν τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα για την επικράτηση της ζωής και της ομορφιάς της. Όχι του τρόμου και του ολέθρου. Σ’ αντίθεση με σχολαστικά εγχειρίδια που προσανατολίζουν τα έσχατα στο τέρμα, επισύροντας την προσοχή σε αμοιβές και ποινές, η Αποκάλυψη αλλά και εν γένει η Ορθόδοξη Παράδοση παραπέμπει σαφώς όχι βέβαια στο μοντέλο «τέλος- καταστροφή-αφανισμός», αλλά στην τελείωση και τη μεταμόρφωση της κτίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου