Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό, και του μένει πιστός, Αντώνιος Bloom του Σουρόζ.

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή τρίτη από του Πάσχα, την των αγίων γυναικών Μυροφόρων εορτήν εορτάζομεν, έτι δε μνείαν ποιούμεθα και του εξ Αριμαθαίας Ιωσήφ, ος ην μαθητής κεκρυμμένος, προς δε, και του νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου.

Στίχοι
Χριστώ φέρουσιν αι Μαθήτριαι μύρα.
Εγώ δέ ταύταις ύμνον, ως μύρον φέρω.

Πρώτη Μυροφόρος είναι η Παναγία Θεοτόκος, ως πρώτη ιδούσα την Ανάσταση, μετά η Μαρία η Μαγδαληνή, από την οποία ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια (22 Ιουλίου), η Σαλώμη, κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος και μητέρα των Αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου του Θεολόγου, γιών του Ζεβεδαίου, και πρώτη εξαδέλφη της Παναγίας (3 Αυγούστου), η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά, ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στην οικία του βασιλιά Ηρώδη, (27 Ιουνίου), η Μάρθα και η Μαρία, οι αδελφές του Λαζάρου (4 Ιουνίου), η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά (23 Μαΐου) και η Σωσσάννα.
Και οι “ευσχήμονες βουλευτές” Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας (31 Ιουλίου), και Νικόδημος ο νυχτερινός μαθητής του Ιησού.

***

Ας αναλογιστούμε την Ανάσταση, του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Οι μυροφόρες, μύρα φέρουσαι και αρώματα, προσεγγίζουν το μνήμα για να χρίσουν τον Κύριο, ο οποίος είναι το ευώδες άρωμα του ουρανού και της γης!
Ο άγγελος αναγγέλλει σ’ αυτές την Ανάσταση του Κυρίου λέγοντας: Τί ζητείτε τον ‘ζώντα μετά των νεκρών; (Λουκ. 24,5) – Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)
Στο Άσμα Ασμάτων λέγεται: «Μύρον ακένωτον όνομά σου» (α’ 3).
«Μύρον ακένωτον» το Όνομα “ ΙΗΣΟΥΣ ”, δόξα και χαρά ανερμήνευτος, κάλλος αμήχανον, τιμή ακατανόητος, θεία αγάπη ανέκφραστος. Να, λοιπόν, το έαρ το μυροβόλον και άκτιστον της Νοεράς Καρδιακής προσευχής. Και πάντα ταύτα από το «εκκενωθέν μύρον» του Παναγίου Πνεύματος, του Ονόματος του Ιησού, του λαλουμένου εντός ημών εκ της καθαράς καρδίας, της τετρωμένης εκ του θείου έρωτος…»
Έτσι μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.
Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης … Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!
Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. .. Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.
Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων. Αμήν. – Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)

***

Εορτή των Αγίων Μυροφόρων γυναικών, του αγίου Ιωσήφ του εξ Αριμαθαίας και του αγίου Νικοδήμου
π. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
11 Μαΐου 1997

Αυτοί που εορτάζουν σήμερα ήσαν φίλοι και ακόλουθοι του Χριστού, αλλά σπάνια τους φέρνουμε στον νου μας, επειδή πολύ λίγο αναφέρονται στις Γραφές. Καθένας τους όμως θα μπορούσε να γίνει ένα μάθημα για μας.
Ο Άγιος  Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος που άκουγε τον Χριστό με ανοιχτό μυαλό, δεν δεσμεύτηκε όμως ποτέ. Δεν δεσμεύθηκε ούτε ο Νικόδημος, ο οποίος ήταν ένας μορφωμένος και μέλος του Συνεδρίου. Παρακολουθούσε τον Χριστό, Του έθετε ερωτήματα, ήθελε να καταλάβει, ήθελε να βεβαιωθεί. Κανείς όμως από τους δύο δεν δεσμεύθηκε ότι θα ακολουθεί τον Χριστό, κανείς απ’ τους δύο δεν θεώρησε τον εαυτό του μαθητή Του.
Ωστόσο όμως, τη στιγμή που ο Χριστός στα μάτια όλων ήταν ο ηττημένος, τότε που η νίκη ήταν με το μέρος των εχθρών Του, όταν ήταν νεκρός και επρόκειτο να ταφεί, τότε ήρθε στην επιφάνεια η αφοσίωση αυτών των ανθρώπων που από το στόμα Του είχαν ακούσει ρήματα Ζωής. Αποκαθήλωσαν λοιπόν το σώμα Του μαζί με τη Θεοτόκο για να το ενταφιάσουν. Με τόλμη προσήλθαν στον Πόντιο Πιλάτο και ζήτησαν την άδεια να πάρουν το σώμα ώστε να το ενταφιάσουν με την προσήκουσα τιμή. Στην πορεία της ζωής Του, Τον άκουγαν με διστακτικό αλλά ανοιχτό μυαλό. Με τον θάνατό Του, ήρθε στο προσκήνιο η πιστότητά τους. Και βλέποντας τον πόνο της Μητέρας Του και του Ιωάννη, δεν τους έμεινε καμιά αμφιβολία· Πρέπει να πάρουν θέση· πως είναι δυνατόν να ανεχθούν να πεταχτεί περιφρονημένος Αυτός που στάθηκε δάσκαλος, οδηγός και φίλος τους;
Έχουμε και την άλλη ομάδα, αυτή των Μυροφόρων γυναικών, οι οποίες ακολουθούσαν τον Χριστό και φρόντιζαν για τις ανάγκες τις δικές Του και των μαθητών Του. Όταν ο Χριστός σταυρώθηκε, όλοι οι απόστολοι σκορπίστηκαν, εκτός από τον Ιωάννη και από αυτές τις γυναίκες. Η αφοσίωση που τις κρατούσε κοντά Του δεν είχε να κάνει με τη διανοητική βεβαιότητά τους γι’ Αυτόν· μάλλον έκλεινε μέσα της κάτι από τα λόγια των μαθητών που πορεύονταν προς ᾿Εμμαούς· «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν, ως ελάλει ημίν εν τη οδώ;» (Λουκ. 24, 32).
Σ’ όλη την πορεία, από τη Γαλιλαία έως την Ιερουσαλήμ, από το ειρηνικό τοπίο μέχρι τον τόπο της τραγωδίας, όλο αυτό το διάστημα Τον άκουγαν και οι καρδιές τους ζωντάνευαν -όχι από προσωπική αγάπη προς Αυτόν αλλά από μια βαθιά αίσθηση αιώνιας ζωής. Είναι αυτό ακριβώς που αντανακλούσαν και τα λόγια του αποστόλου Πέτρου ενωρίτερα· όταν Τον εγκατέλειψαν όλοι όσοι Τον ακολουθούσαν, ο Ιησούς ρώτησε τους μαθητές, «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;». Τότε ο Πέτρος απάντησε· «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιωάν. 6, 67-68). Και δεν ήταν αυτά τα λόγια, λόγια που προέκυπταν από συλλογισμούς ή αποδείξεις. Όταν ο Κύριος τους μιλούσε, ξυπνούσε μέσα τους η αιώνια ζωή, άνοιγε γι’ αυτούς η πύλη της αιωνιότητας. Και ήξεραν ότι ήταν λόγια αληθινά επειδή υπήρχε μέσα τους νέα ζωή. Αυτό συνέβη και με αυτές τις γυναίκες.
Σήμερα λοιπόν τιμούμε τους ανθρώπους που αποδείχθηκαν πιστοί, εκείνους που ενώ ήσαν αδύναμοι δεν το έβαλαν στα πόδια και εκείνους που μπροστά στην ήττα και την τραγωδία αναδείχθηκαν πιστοί μαθητές. Ας τους θυμόμαστε, όχι μόνο όταν βλέπουμε πόσο δοξάστηκαν, όπως σήμερα στη Θεία Λειτουργία, αλλά και για να ρωτούμε τον εαυτό μας· Μοιάζουμε, σε κάποιο βαθμό, με οποιονδήποτε από αυτούς; Όταν ο Χριστός μοιάζει ηττημένος, έχω τη δύναμη να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πω «είμαι κι εγώ μαθητής Του», τη στιγμή που σε ανέφελους καιρούς ήμουν συγκρατημένος, αβέβαιος, διστακτικός και έθετα στον εαυτό μου, ή μάλλον έθετα στον Κύριο, ένα σωρό ερωτήματα;
Κι ακόμα, ας το σκεφθούμε· Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού όταν είμαστε στην κορυφή του αφρισμένου κύματος, στην ασφάλεια των χωρών που δεν υπάρχει διωγμός, ούτε κίνδυνος απόρριψης, ούτε η προδοσία μπορεί να οδηγήσει στο μαρτύριο, ούτε καν το ενδεχόμενο να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή κοροϊδίας. Ας σκεφθούμε τους εαυτούς μας όχι σε σχέση με τον Χριστό μόνο αλλά και σε σχέση με τους αδελφούς μας, επειδή ο Χριστός είπε ότι ο,τι κάνουμε στον ελάχιστο, τον πιο ασήμαντο από αυτούς, το έχουμε κάνει στον Ίδιον. Ας αναρωτηθούμε πως συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος παραμερίζεται, λοιδωρείται, αποδιώχνεται ή καταδικάζεται από την κοινή γνώμη ή από τη γνώμη όσων μετρούν για μας· βρίσκουμε τη στιγμή εκείνη το θάρρος να πούμε, «ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε είτε όχι»;  Δεν υπάρχει πιο αξιόπιστο μέτρο πιστότητας από εκείνη την πιστότητα που εκδηλώνεται τη στιγμή της ήττας.
Ας το σκεφθούμε αυτό, γιατί όλοι υφιστάμεθα την ήττα, και με τόσους πολλούς τρόπους! Όλοι αγωνιζόμαστε, με όση δύναμη έχουμε -λίγη ή πολλή- για να είμαστε αυτό που πρέπει, και παρόλα αυτά υπολειπόμαστε όλη την ώρα. Δεν θα ’πρεπε άραγε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο με συμπάθεια, αλλά και με την πιστότητα του φίλου που είναι διατεθειμένος να σταθεί κοντά σ’ εκείνον που πέφτει, που εκπίπτει της χάριτος, που αποτυγχάνει να φθάσει στο δικό του ιδανικό, που διαψεύδει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαμε εναποθέσει επάνω του; Στις ώρες αυτές, ας στεκόμαστε δίπλα του, ας είμαστε πιστοί και ας αποδεικνύουμε ότι η αγάπη μας δεν εξαρτάτο από την ελπίδα της νίκης αλλά ήταν ένα δώρο από τα βάθη της καρδιάς μας, δώρο «δωρεάν», δώρο χαρούμενο και υπέροχο.
Είναι κανείς από μας Ιωσήφ από Αριμαθαίας, είναι κανείς από μας Νικόδημος, και μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε στις Μυροφόρες, τις οποίες ούτε οι ανάγκες, ούτε η ήττα, ούτε ο θάνατος του Χριστού μπόρεσε να τις χωρίσει από Αυτόν; Κανείς μας δεν μοιάζει απόλυτα με όλους αυτούς. Ας διδαχτούμε όμως από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να αυξηθούμε σε πιστότητα, μιμούμενοι εκείνους· εκείνους που Τον διακόνησαν, εκείνους που στάθηκαν δίπλα Του την ώρα της ήττας. Αμήν.

Χριστός Ανέστη!  Αληθώς Ανέστη!

Ταις των αγίων Μυροφόρων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.Το πανάγιο μύρο του Ονόματος του Ιησού σαν οσμή ευωδίας στην ζωη της Οσίας Φωτεινής της Νεαπολίτιδος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/08/17976/

Στιχηρά του Πάσχα Ήχος πλ.α΄.

Στιχ.α΄ Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Πάσχα ιερόν ημίν, σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα το πύλας υμίν, του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα πάντας αγιάζον Πιστούς.
Στιχ β΄. Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.
Δεύτε από θέας, Γυναίκες ευαγγελίστριαι, και τη Σιών είπατε. Δέχου παρ’ ημών, χαράς Ευαγγέλια, της Αναστάσεως Χριστού, τέρπου χόρευε, και αγάλλου, Ιερουσαλήμ, τον Βασιλέα Χριστόν, θεασάμενη εκ του μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.
Στιχ.γ΄ Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.
Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι προς το μνήμα του Ζωοδότου εύρον Άγγελον, επί τον λιθον καθήμενον, και αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; τι θρηνείτε, τον άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοις αυτού Μαθηταίς.
Στιχ.δ΄Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή.
Πάσχα το τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ω Πάσχα λύτρον λύπης και γαρ εκ τάφου σήμερον, ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τα γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Απολυτίκια Ήχος β’

Ότε κατήλθες προς τον θάνατον, η Ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος, ότε δε και τούς τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις των επουρανίων εκραύγαζον, Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα…

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών, τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, αλλά τριήμερος ανέστης Κύριε, παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος.

Και νυν…

Ταις μυροφόροις Γυναιξί, παρά το μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα, Τα μύρα τοις θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος, αλλά κραυγάσατε, Ανέστη ο Κύριος, παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος.

Εις τον στίχον του εσπερινού. Δόξα… Ήχος πλ. α’

Σε τον αναβαλλόμενον το φώς, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου συν Νικοδήμω, και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν, Οίμοι! γλυκύτατε Ιησού, όν προ μικρού ο Ήλιος, εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλετο, και η γη τω φόβω εκυμαίνετο, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα’ αλλ’ ιδού νύν βλέπω σε, δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, Πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προσψαύσω το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω τη σή εξόδω οικτίρμον ; Μεγαλύνω τα Πάθη σου, υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη Αναστάσει κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι.

Απόδοση.

Εσένα Κύριε, που ρίχνεις επάνω Σου το φως, όπως οι άνθρωποι φορούν το πανωφόρι τους, καθώς Σε κατέβαζε ο Ιωσήφ από το ξύλο του σταυρού μαζί με τον Νικόδημο, και Σε είδε νεκρόν γυμνόν, άταφο, άρχισε να κλαίει με πόνο και συμπάθεια, και θρηνώντας έλεγε: Αλλοίνομο, γλυκύτατε Ιησού, που μόλις πριν από λιγο ο ήλιος Σε είδε να κρέμεσαι πάνω στο σταυρό, κρύφθηκε μέσα σε σκοτεινό σύννεφο, ενώ η γη από τον φόβο της έτρεμε σαν το κύμα της θάλασσας, και σχίσθηκε το καταπέτασμα του ναού. Αλλά τώρα Σε βλέπω για χάρη μου με τη θέλησή Σου να υπομένεις τον θάνατο.
Πώς να Σε κηδεύσω, Θεέ μου; Η πώς να Σε τυλίξω μέσα σε σεντόνια; Με ποια χέρια να περιποιηθώ το πανάχραντό Σου σώμα; Η ποια θρηνητικά ψάλματα να ψάλω στην εξώδια τελετή Σου, Κύριε που είσαι γεμάτος με οικτιρμούς για τους ανθρώπους; Δοξάζω τα πάθη Σου, με ύμνους τιμώ και την ταφή Σου. Μαζί με την ανάστασή Σου κραυγάζοντας: Κύριε, δόξα σε Σένα.
iconandlight.wordpress.com