Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, Αυτή ήταν η μητέρα μου… αγία γυναίκα, μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες. Τρεις μέρες πριν, ο φύλακας Άγγελός της, την ειδοποίησε για τον θάνατό της.

 

 

Όσιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας
Η Είσοδος του Οσίου Πατρός ημών στα Άγια των Αγίων, στην Βασιλεία των Ουρανών

Εορτάζει στις 22 Νοεμβρίου

Ευβοίας το κλέος, Ιάκωβος, θέλγει
ως μέλι ηδύ την του κτίστου καρδίαν.
Εικάδη τε πρώτη ένθους, Ιάκωβος, ες πόλον έβη.

Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. μάθετε απ᾿ εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών· (Ματθαίος 11:28-29).

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.
Παιδικές και νεανικές αναμνήσεις

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1920 στο χωριό Λιβίσι (Kayaköy -Καρμυλησσός)-Μάκρης, στην Λυκία της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Ρόδο. Οι γονείς του ήταν ο Σταύρος Τσαλίκης, τεχνίτης οικοδόμος καταγόταν από τη Ρόδο και μητέρα του η Θεοδώρα από αρχοντική και εύπορη οικογένεια του Γεωργίου και της Δέσποινας Κρεμμυδά.

Η οικογένεια της μητέρας του ήταν ιερατικό γένος με επτά γενεές ιερέων και Ιερομονάχων, έναν αρχιερέα και έναν άγιο , όπως συνήθιζε να μας λέει. Ήταν γνωστοί στο Πατριαρχείο, ως ευεργέτες των σχολείων της Μάκρης, με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση. Ένας από αυτούς ήτο άγιος ασκητής στα Ιεροσόλυμα.
Και αργότερα θυμότανε πάντα εκείνα πού του έλεγε η συγχωρεμένη η μάνα του, ότι εκεί ασκητέψανε πρόγονοι του… ο Δημήτριος με τον Ηλία γίνανε και φύλακες του Παναγίου Τάφου!

Η μάνα του Θεοδώρα, όταν ήθελε να παρακαλέσει την Παναγία, εγύριζε κατά τα βουνά του Κύκκου και φώναζε: «Παναγία μου του Κύκκου. Φύλαγε τα παιδιά του κόσμου και τα δικά μου».

Με την Μικρασιατική καταστροφή οι Τούρκοι έδιωχναν τους εναπομείναντες Έλληνες και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα αγιασμένα χώματα της Μ. Ασίας.. Η οικογένεια πήγε στην προκυμαία στο Κορδόνι και εκεί αφού τους λεηλάτησαν οι Τούρκοι, επιβιβάστηκαν σε διερχόμενο πλοίο.

«Ήμουν ενάμισι χρονών παιδάκι, μ’ έκρυψε η μάννα μου στην ποδιά της. Με σκέπασε να μην με σφάξουν οι Τούρκοι. Φύγαμε με σφαγή και με πολλή δυσκολία. Και είχε πάρει η μητέρα μου ένα σακκουλάκι με μια οκά σησάμι και λίγο ρακί, λέει: «Να δίνω τα παιδιά μου λίγο σησαμάκι στο στόμα τους». Τι (άλλο) να πάρη; Γιατί (προηγουμένως) έγινε εξορία, πέθαναν οι παππούδες μας στην Άγκυρα και ήταν αγιασμένα μέρη.»

«Όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά», αφηγείτο ο ίδιος ο Γέροντας, «παρόλη τη νηπιακή μου ηλικία, θυμάμαι ότι ακούσαμε για πρώτη φορά στην ζωή μας κάποιους Έλληνες να βλαστημάνε τα Θεία. Τότε η γιαγιά μου είπε: «Πού ήρθαμε εδώ; Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω να μας σκοτώσουν οι Τούρκοι, παρά να ακούμε τέτοια λόγια. Στον τόπο μας δεν ξέραμε τέτοια αμαρτία».

***

Ο Γέροντας Ιάκωβος από τη γιαγιά του, Δέσποινα, και τη μητέρα του πήρε την πίστη, την προσευχή, την  νηστεία, την ελεημοσυνη, την αγάπη για τα ιερά, έμαθε να σέβεται τους ιερείς, να κάνει πολλές μετάνοιες. Το αγαπημένο του παιχνίδι σαν παιδί  ήταν ένα θυμιατούρι, έτσι το λέγανε στο Λιβίσι, με το οποίο λιβάνιζε με πολλή σοβαρότητα, ψελλίζοντας «αλούγια, αλούγια» (αλληλούια). Είχε βρει ένα μικρό κεραμίδι με κοίλωμα. Έβαζε μέσα καρβουνάκι από την πυροστιά που μαγειρεύανε και τό ᾽φερνε γύρω στο σπίτι.

Δεν έβγαινε να παίξει στον δρόμο με τα προσφυγόπουλα της γειτονιάς γιατί δεν μπορούσε να ακούει τα παιδάκια του χωριού να λένε τις κακές λέξεις, έστω κι αν δεν τις καταλάβαινε. Του άρεσε να πηγαίνει κάθε απόγευμα με τη γιαγιά και τη μητέρα του ν’ ανάβουνε τα καντηλάκια και να ακούει από τη γιαγιά του τους βίους των Αγίων και ιστορίες για τους ιερείς και μοναχούς της οικογένειάς τους, για τον Ηλία και το Δημήτριο, που έγιναν μοναχοί στον Πανάγιο Τάφο.

Έλεγε με τη χαρακτηριστική μικρασιατική προφορά του, «από μικρό παιδί έβαζα το μαύρο μαντίλι της μητέρας μου στο κεφάλι μου, έπαιρνα και το λιβανιστήρι και νόμιζα ότι ήμουν ιερέας. » Όλοι τον αποκαλούσαν «Καλόγερο» ή «πατέρα Ιάκωβο» από παιδάκι.

«Εγώ, με συγχωρείτε, όταν χάραξα αυτόν τον δρόμο από παιδί, δεν έδινα σημασία που μου λέγανε τα παιδιά «καλόγερο Ιάκωβο» ή ότι να! αυτό το παιδί είναι από τους παλαιούς ή ότι ο Ιάκωβος είναι ανίκανος, γι’ αυτό θα πάη στο Μοναστήρι. Εγώ είχα την κλίση μου στα ιερά.

«Όταν ζούσα στον κόσμο, ήμουν ευσεβής, τώρα που έγινα μοναχός δεν είμαι.
Όταν ήμουν παιδί, με φώναζαν και σταύρωνα τους αρρώστους και τις ετοιμόγεννες που δυσκολεύονταν να γεννήσουν».

Από επτά ετών είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα.

Η μητέρα του η κυρα-Δωρούλα ήταν μια ευλαβέστατη γυναίκα ο ίδιος την αποκαλούσε οσία γυναίκα, ασκήτρια. Περνούσε τη ζωή της με υπομονή στις θλίψεις, συνεχή νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή, χαμαικοιτία. Μικρασιάτισσα. Γυναίκα της Ανατολής. Είχε μάθει τα παιδιά της να τηρούν τις νηστείες και να πηγαίνουν στην εκκλησία. Ο Γέροντας έλεγε, όταν κάποια φορά που ήταν παιδί δυσανασχέτησε, επειδή πάλι έβρεχε, και είπε  ”Μάνα, πάλι βρέχει!”,  η μητέρα του τον μάλωσε, λέγοντάς του: «Παιδί μου, Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει. Εμείς δεν λέμε τίποτε μόνο προσευχόμαστε».

***

Έξω από το χωριό τους υπήρχε σε κάποιο λόφο το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Εκεί πήγαινε ο μικρός Ιάκωβος και προσηύχετο στην Αγία. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα σε αυτό το εκκλησάκι το οποίο είχε μετατραπεί σε σχολείο για τα προσφυγόπουλα και τα άλλα παιδιά του χωριού. Αργά το απόγευμα κάθε μέρα μετά το σχολείο ξαναπήγαινε και άναβε τα καντηλάκια. Πήγαινε μόνο του και του άρεσε να μένει μέχρι το νύχτωμα.

«Ούτε φοβόμουν μόνος, ούτε λογισμός δειλίας μ’ ενόχλησε ποτέ.
Έβλεπα τότε την Αγία σαν μοναχή, να βγαίνει από το Ιερό, να διασχίζει το ναό της και έξω στην αυλή να σκύβει και να πλένει τα καντήλια της…

Ένα βράδυ καθώς πήγαινα ως συνήθως στο εξωκλήσι και ενώ βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την εκκλησία, βλέπω την Αγία σαν μοναχή να στέκεται απ’ έξω και να μου λέει:
– Έλα εδώ, Ιάκωβε, να σου μιλήσω!
Εγώ δείλιασα, κόπηκαν τα πόδια μου και της λέω:
– Φοβούμαι να έρθω κοντά σου. Πες μου από εδώ που στέκομαι, τι θέλεις να μου πεις. Κοντά σου φοβούμαι να έρθω.
Τότε μου λέει η Αγία:
– Γιατί με φοβάσαι; Εσύ τόσο καιρό έρχεσαι και περιποιείσαι την εκκλησία μου και μου ανάβεις τα καντήλια μου! Θέλω πολλά να σου πω. Ζήτησέ μου τι χάρη θέλεις από μένα, τι χάρισμα να σου δώσω.
Τότε της λέω:
– Να ρωτήσω την μητέρα μου και θα σου πω, και αμέσως γύρισα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου.
Λέω στην μητέρα μου ότι είδα την Αγία Παρασκευή και μου ζήτησε να της πω τι χάρη θέλω να μου κάνει.
– Είδες παιδί μου την Αγία Παρασκευή; Πως την είδες; Τι συνέβη ακριβώς; Με ρώτησε η μητέρα μου.
Αφού λοιπόν της εξήγησα λεπτομερώς τα γεγονότα, μου είπε:
– Παιδί μου, να ζητήσεις από την Αγία την τύχη σου να σου δώσει.
Το άλλο βράδυ πήγα στο εξωκκλήσι και βλέπω πάλι την Αγία σαν μοναχή να με περιμένει έξω από το ναό της. Στέκομαι λίγο μακριά και της λέω:
– Την τύχη μου θέλω να μου δώσεις.
Τότε η Αγία μου λέει:
– Η τύχη σου…; Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου (και έκανε μια κίνηση με το χέρι της η Αγία δείχνοντας τη μεγάλη ποσότητα, την αφθονία), αλλά δεν θα σ’ αγγίζει.
Και πράγματι, έλεγε ο γέροντας, αμέτρητα χρήματα πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά όλα πήγαν στον προορισμό τους, στους πάσχοντες, στους φτωχούς, στους έχοντες ανάγκη. Και άλλα πολλά μου είπε η Αγία Παρασκευή και πάλι τρέχοντας γύρισα στο σπίτι μου».

***

Έλεγε ο όσιος Ιάκωβος: «Μας δίδαξαν οι γονείς μας την εκκλησία, την νηστεία, την προσευχή. Πενήντα ημέρες την μεγάλη Σαρακοστή, δεν είχαμε να φάμε, και το ψωμί ήταν λίγο δύσκολο την εποχή εκείνη, διότι εμείς ήμασταν μικρασιάτες πρόσφυγοι.

Η μητέρα μου με έμαθε νηστεία παιδιόθεν. Δεν κάνω τον υποκριτή ότι , παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτό με εδίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου. Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία και ας έχω ασθένειες επάνω μου …;Μην ακούτε, που λένε δεν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τα λένε οι καλόγεροι. Δεν τα λένε οι καλόγεροι ,παιδιά μου, με συγχωρείτε, τα λέει ο Θεός.
Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν νηστεία, καθώς και ο Χριστός μας ενήστευσε. ..Και τα δαιμόνια και οι αρρώστιες και όλα τα πάθη με την νηστεία και την προσευχή αποβάλλονται » .

Βοηθούσε τον παπά, στο Ιερό, τον παπα-Θοδόσης, (τον πατήρ Δημήτριο Θεοδοσίου), που πήγαινε στη Φαράκλα και λειτουργούσε κάθε δεύτερη Κυριακή, άρχισε να πηγαίνει από νωρίς και στο αναλόγιο. Επειδή μάλιστα το χωριό δεν είχε δικό του παπά, τα κλειδιά του ναού, του αγίου Γεωργίου, τα είχε από μικρός ο Ιάκωβος, τις Κυριακές πήγαινε απ’ τη νύχτα στην εκκλησία, πολύ πριν από τον παπά,  μέχρι να έλθει ο κόσμος έκανε συνέχεια μετάνοιες στρωτές. Πήγαινε και στο αναλόγιο και βοηθούσε στο ψάλσιμο. Μια φορά κάποιος από φθόνο του πονηρού σχολίασε που δεν φορούσε παπούτσια σαν φτωχός που ήταν, όπως όλοι εκείνα τα χρόνια. Κι αυτός ντράπηκε και είπε ότι δεν θα ξαναπάει στο ψαλτήρι. Του εμφανίσθηκε όμως ο άγιος Γεώργιος και του είπε ότι αυτός θέλει να πηγαίνει και να του ψέλνει όπως είναι, κι έτσι συνέχισε να πηγαίνει.  

Μια φορά, μου είπε ο παπάς: «Δεν έρχεσαι, Ιάκωβε, να με βοηθήσης στις ακολουθίες σε κάτι γειτονικά χωριά;». Είχε κάτι κόλλυβα να διαβάση. «Πανιερώτατε, λέω, να ρωτήσω την μητέρα μου» –αγία γυναίκα. «Ναι, να πας», είπε.
Πήγαμε τελικά σε κάτι άλλα χωριά, λειτουργήσαμε. Στον δρόμο βλέπαμε κάτι αχλαδιές και οι αχλάδες πεσμένες κάτω και τις τρώγαν τα ζώα. Είχαμε τέτοια παιδεία από τους γονείς μας, να μην πάρουμε ούτε μια αχλάδα, ας ήτανε από κάτω. «Ξέρετε τι θα πούνε;» μας λέγανε, «το «κακοαναθρεμμένο παιδί». Αν πάρης μια αχλάδα, θα πούνε «το παιδί αυτό πήρε ένα ταγάρι, ένα καλάθι»». Περνούσαμε και –παιδί τότε εγώ– ζήλευα μια αχλάδα, περνούσαν τα ζώα και τρώγανε, αλλά σκεφτόμουν «ναι, αλλά τι μου είπαν η μητέρα και ο πατέρας;» και έτσι έλεγα, «ας το στερηθώ».

Κάποτε, βρήκα στον δρόμο μια χαλασμένη τριχιά από κάποιο γάϊδαρο τριμμένη, πετάμενη, άχρηστη και την πήρα να παίξω, και η αγία μητέρα μου με μάλωσε πολύ!
– Να πας την τριχιά εκεί που την βρήκες. Ξένα πράγματα δεν αγγίζουμε.
– Μα, ήταν πεταμένη.
– Ας ήταν, δεν σου ανήκει, να την πας.
Και την πήγα. Αυτή ήταν η μητέρα μου, έτσι μας έμαθαν.

Η μητέρα μου έτσι μας έμαθε να προσευχώμεθα και έτσι είχα μάθει και έκαμνα μετάνοιες και από παιδί και εδώ που ήρθα καλόγερος στο Μοναστήρι και το Πάσχα έκαμνα μετάνοιες.;». Στο χωριό μου κάθε 15 ημέρες ερχόταν ο παπάς και μας λειτουργούσε. Εμένα μου άρεζε και πήγαινα πρωί-πρωί να περιμένω (τον παπά) στην καρυδιά από κάτω να κρατώ το σχοινί (της καμπάνας) και έλεγα (με το μυαλό μου), «Ας μ’ έλεγε αυτός ο παπάς να χτυπήσω την καμπάνα, ας με έπαιρνε να με κάνη παιδί του, να με βάλη το ράσο. Ποιος να παρουσιαστή, ένας μορφωμένος να με πάη στον Δεσπότη, να του πη ότι εγώ θέλω να γίνω μοναχός και να με βάλη το ράσο έστω την νύχτα να το φορώ;». Και εκεί έκαμνα μετανοίας και πάντα μου άρεζε η Εκκλησία και με έβλεπε ο παπάς και μου λέει: «Ιάκωβε, δεν κάνουμε τώρα μετάνοιες, διότι ανέστη ο Κύριος». «Πάτερ μου, του λέγω, η μητέρα μου μου έμαθε να κάνω μετάνοιες και νηστείες».

Η μητέρα μου έκανε μετάνοιες, δεήσεις, προσευχές, νηστείες. Έτσι γιατρευόμασταν τότε. Από μικρό, με είχε μάθει η μαννούλα μου να τηρώ την τάξη της Εκκλησίας, νηστείες, μετάνοιες. Μικρό παιδάκι, άνοιγα (την πόρτα) χωρίς να με παίρνουν είδηση στις 12 με 1 (η ώρα) το βράδυ και πήγαινα στην ερημιά. (Άλλες φορές) έκανα «Λειτουργίες» με τα μικρά παιδάκια. Με φώναζαν «ο παπα-Ιάκωβος». Χαρά μου ήταν να πω το «Χριστός Ανέστη» και να ηχήση σ’ όλη την πλάση. Πήγαινα σε ξωκκλήσια. Άναβα τα καντήλια, τα περιποιόμουν, σκούπιζα. Είδα την αγία Παρασκευή. Ήμουν απλό παιδί. Ούτε νερό δεν έπινα χωρίς την ευχή της μητέρας μου. Πριν κοινωνήσω φίλαγα το χέρι του πατέρα, της μητέρας, (και σαν στρατιώτης) του Διοικητού μου. «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου».

Ο σεβασμός του ήταν τέτοιος που μας έλεγε, «ποτέ τα παιδιά δεν κάθονταν στις θέσεις των γονιών τους από σεβασμό, ακόμη κι όταν απουσίαζαν οι γονείς τους».

Η Αγία Παρασκευή αρχές του 1940 εμφανίστηκε και του είπε θλιμμένη ότι θα γίνει πόλεμος και πράγματι ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος.
Πριν τελειώσει η Κατοχή, ο Ιάκωβος απέκτησε από τις θείες του ένα δωμάτιο, το οποίο μετέτρεψε σε μικρό εκκλησάκι.
Και αυτή την εποχή δοκιμάστηκε η υγεία του, ενώ έχασε και τη μητέρα του το 1942, που πολύ την αγαπούσε. Ειδοποιήθηκε τρεις μέρες πριν, από Άγγελο Κυρίου, για τον θάνατό της. «Ιακωβάκι μου» του είχε πει, «εγώ μετά τρεις μέρες θα φύγω… θα πεθάνω… εσύ παπάς να γίνεις και τα αδέλφια σου το χέρι να σου φιλήσουν. Προστάτεψε την αδελφή σου, αποκατάστησέ την και μετά πηγαίνεις στον προορισμό σου με την ευχή μου!» 

Αρκετό καιρό πριν αρρωστήσει η μητέρα του, του προείπε: – «Εσύ, Ιακωβάκι μου, θα γίνεις ιερέας και η πρώτη που θα πάρει αντίδωρο από το χέρι σου θα είναι η αδελφή σου». Όπως κι έγινε.

Η λύπη του ήταν αφόρητα μεγάλη, έκλαιγε απαρηγόρητα πάνω από τον τάφο της. Ώσπου του εμφανίστηκε και τον παρηγόρησε. 

Έλεγε ο Γέροντας:
Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν. Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.

Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν  αγία γυναίκα.
Όταν τελείωσα την Θεία Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκεί που καθόμουν, ήλθε η ψυχή το πνεύμα της μητέρα μου και μου είπε με παράπονο.
– Πάτερ Ιάκωβε δε με μνημόνευσες σήμερα.
– Πως μητέρα δεν σε μνημόνευσα. Κάθε μέρα σας μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σας βγάζω τις είπα.
– Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσο τις άλλες μέρες που με μνημονεύεις, μου απάντησε.
Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφελεία δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύει ο ιερέας.

Είδα και την ψυχή του πατέρα μου, έλεγε ο Γέροντας, να κάθεται έξω από ένα απλό σπιτάκι σαν κελλάκι και του λέω.
– Πατέρα μου, εσύ που ήσουν και χτίστης, δεν έχτιζες ένα μεγαλύτερο σπίτι να μένεις άνετα, αλλά κάθεσαι σε ένα τέτοιο σπιτάκι;
Τότε τι μου λέει.
– Παιδί μου, εσύ με τις προσευχές σου και τις ελεημοσύνες σου μου έκτισες το σπιτάκι αυτό και το έχω και μένω.

***

Αγίου Λουκά Κριμαίας

…Για να έχουμε όμως την χαρισματική αυτή δύναμη προς απόκτηση της πνευματικής τελειότητας πρέπει να είμαστε κλήματα του Αληθινού Αμπελιού, να είμαστε πάντα ενωμένοι με τη ρίζα του Αμπελιού, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός και τον κορμό του, που είναι η Εκκλησία του Χριστού.
Πρέπει πάντα να τρεφόμαστε από το χυμό της ρίζας του Αμπελιού και του κορμού του για να μην μείνουμε άκαρποι, για να μην μας κόψει ο Αμπελουργός, ο Θεός, για να μην ξεραθούμε και να μην ριχτούμε στη φωτιά, όπως αυτό γίνεται με τους αιρετικούς, οι οποίοι εξαιτίας της υπερηφάνειας αποκόπτονται από τον κορμό του Αληθινού Κλήματος, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αν όλοι εμείς οι μεγάλοι πρέπει όλη τη ζωή μας να είμαστε στενά ενωμένοι με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και να τρεφόμαστε με το ζωοποιό χυμό από τη Θεία Ρίζα, το ίδιο αυτό ισχύει και για τα μικρότερα κλήματα του Αμπελιού, τα πιο μικρά πράσινα φύλλα και τα μικρά τρυφερά άνθη, που ανθίζουν στο άγιο Κλήμα. Αυτά τα άνθη, τα φύλλα και τα μικρά κλήματα είναι τα παιδιά μας, τα οποία φροντίζουμε με τρυφερότητα, τα οποία αγαπάμε σαν την καρδιά μας.

Έχουν μεγάλο χρέος και ευθύνη ενώπιον του Θεού εκείνοι οι χριστιανοί, οι οπαίοι δεν εκτελούν το ιερό καθήκον τους να προστατεύουν τα μικρά τους παιδιά, και όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τα βρέφη, από τους εχθρικούς ανέμους, οι οποίοι μπορούν να τα αποκόψουν από το Κλήμα του Χριστού και να τα πάνε πολύ μακριά και να τα ρίξουν στη σκόνη και στο βόρβορο, όπου θα τα πατήσουν με τα πόδια τους οι εχθροί της ανώτατης αλήθειας και του αγαθού.

Ο Ιωακείμ και η Άννα, οι γονείς της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το είχαν καταλάβει πολύ καλά. Μόνο τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής της μικρής, η οποία είχε εκλεχτεί από τον Θεό για να υπηρετήσει το μέγα μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού, οι γονείς απολάμβαναν την χαρά της ζωής μαζί της και της θερμής αγάπης της. Μόλις αύτη βγήκε από τη νηπιακή ηλικία την οδήγησαν στο Ναό της Ιερουσαλήμ και την άφησαν εκεί, εμπιστεύοντας την αγωγή της στον ίδιο τον Θεό.

Όχι μόνο ο Ιωακείμ και η Άννα αφιέρωσαν τον καρπό του καθαρού τους γάμου στον Θεό αλλά και πριν και μετά από αυτούς το ίδιο έκαναν οι αγίες και σοφές μητέρες, τα ονόματα των οποίων εσείς οι σημερινές μητέρες πρέπει να τα θυμάστε. Η αγία Άννα, η οποία ήταν στείρα, προσευχήθηκε θερμώς στον Θεό, δίνοντάς Του τον όρκο να αφιερώσει σ’ Αυτόν το παιδί της, αν έλυνε την ατεκνία της και θα της έδινε αγόρι. Ο Κύριος ακουσε την προσευχή της Άννας και αυτή έγινε μητέρα του μεγάλου προφήτη Σαμουήλ. Να θυμάστε οι μητέρες και το όνομα της αγίας Μάρθας, της μητέρας του μεγάλου οσίου του Συμεών του Στυλίτου, τον οποίο, όπως και η αγία Άννα τον Σαμουήλ, τον είχε αφιερώσει η Μάρθα στον Θεό ακόμη πριν γεννηθεί. Στην πολύ νεαρή ηλικία ανέβηκε ο μέγας Συμεών στο στύλο και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του σαν μία άσβηστη λαμπάδα ενώπιον του Θεού. Να θυμάστε, ευσεβείς σημερινές μητέρες, πόσο μεγάλο και ιερό ενώπιον του Θεού είναι το καθήκον σας να καλλιεργείτε στα παιδιά σας τον φόβο του Θεού και να τα διαπαιδαγωγείτε στην αδιάσπαστη και αδιάκοπη ενότητα με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Μόνο από σας, μητέρες και πατέρες, τα παιδιά σας μπορούν να μάθουν το νόμο του Θεού, τον οποίο δεν τους διδάσκουν στα σχολεία. Και μόνο τότε θα μπορέσουν να τον μάθουν αν, εσείς οι ίδιοι, θα μελετάτε με προθυμία το νόμο αυτό στις εκκλησίες του Θεού, μαθαίνοντας τον από τους υπηρέτες του Θεού, τους ιερείς και τους επισκόπους. Να πηγαίνετε στους ιερούς ναούς τα παιδιά σας για να αναπνέουν, έστω και για λίγο, τον αέρα του γεμάτου όχι μόνο με θυμίαμα αλλά και μυστική χάρη των μεγάλων μυστηρίων, πού τελούνται σ’ αυτόν, και τις προσευχές πολλών ανθρώπων. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια τρεφόταν μέσα στην ιερότητα του Ναού της Ιερουσαλήμ ή Ύπεραγία και Αχραντος Παρθένος, ή «τιμιωτέρα των Χερουβείμ, και ενδοξότερα άσυγκρίτως των Σεραφείμ». Οι παντοδύναμες ενώπιον του Θεού πρεσβείες Της να σας βοηθήσουν στο μεγάλο αυτό έργο της αγωγής των παιδιών σας. Αμήν.
Αγιου Λουκά Κριμαίας ”Λόγοι και Ομιλίες” Εκδ.”Ορθόδοξη Κυψέλη”

***

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Πολλοί έρχονται, πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/26/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%ae-%ce%b7-%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%ae-%ce%b7-%ce%b1%cf%83%ce%ad%ce%b2%ce%b5/

Ευχόμεθα και δεόμεθα, πάντοτε να βάζη ο Θεός το χέρι Του και στην Εκκλησία μας και στο κράτος και στον κόσμο, διότι οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια. Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/22/%ce%bf-%ce%ba%ce%ac%ce%b8%ce%b5-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%85%cf%81%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bb%ce%bb/

Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας, ένας πατέρας γεμάτος αγάπη, ένας εραστής της ησυχίας και της προσευχής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/21/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%ac%ce%ba%cf%89%ce%b2%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%b2%ce%bf%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1/

Χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες… π. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/27/%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1/

Η παιδική ηλικία του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη (Α)
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/04/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85/

Η παιδική ηλικία του Γέροντος Ιακώβου (Β)
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/05/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85-2/

Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Συχνά τον βλέπω οφθαλμοφανώς, ζωντανό! Πόσες φορές μίλησα μαζί του! Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/31/%cf%83%cf%85%cf%87%ce%bd%ce%ac-%ce%b2%ce%bb%ce%ad%cf%80%cf%89-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b4%ce%b1%cf%85%ce%90%ce%b4-%ce%bf%cf%86%ce%b8%ce%b1%ce%bb%ce%bc%ce%bf%cf%86%ce%b1%ce%bd/

Ο συλλειτουργός των Αγγέλων, ο άγιος με τους χερουβικούς οφθαλμούς, Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/27/25985/

Οι Άγιοι Ιάκωβος της Ευβοίας και Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ – περί Νηστείας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/21/21766/

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας «Ήθελα να πάω στους Αγίους Τόπους, να εύρω μία σπηλιά…» 
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/21/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AE/

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.

Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού, τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αύτη και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν’ Χαίρε της οικονομίας, του Κτιστού η εκπλήρωσις.

Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου της Ευβοίας. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Ήχος α΄. Των ουρανίων ταγμάτων.

Φωταγωγόν θεοφόρον, ανευφημήσωμεν, εν ταπεινώσει θεία, ενδυθέντα αρρή­τως, του κτίστου ευσπλαγχνίαν τρισσοφαή, και αγάπης την κένωσιν, της θεαυ­γούς Ιωνίας δένδρον τερπνόν, τον λαμπρότατον Ιάκωβον.

Τελειοτάτη πτωχεία, και καθαρότητι, της ιεράς σου μάμμης, και μητρός προ­σεδέξω, την δρόσον ευλαβείας και θεαυγές, ωσεί κρίνον εξήνθησας, εν τη Φαρά­κλα Ευβοίας ασκητικώς, θεοδόξαστε Ιάκωβε.

Βλαστέ σεπτής Θεοδώρας, πάτερ Ιάκωβε, ταύτην εκτήσω πρώτην, οδηγόν προς τα κρείττω, νηστείαις, αγρυπνίαις και προσευχαίς, και ηθών τελειότητι· όθεν εδέ­ξω χαρίσματα εκ Θεού, μιμησάμενος τον βίον αυτής.

Εις την λιτήν, ιδιόμελα.
Ήχος α΄.

Οχυρούμενος των αύλων τη στραταρχία, εκτήσω αντιλήπτορας φαεινούς, ενισχύο­ντας σε εις οδούς σκληράς. Όθεν τον ιερομάρτυρα Χαραλάμπην, τον τροπαιούχον Γεώργιον, και την οσιομάρτυρα Παρασκευήν, προσδέδεξαι συνεκδήμους και ιάτορας, εν ταίς εμπόνοις αριστείαις σου. Κοινωνός τοίνυν οφθείς, της επουρανίου ιεραρχίας, τον τρισάγιον ύμνον συνέψαλες, τω αγίω Νεκταρίω. Και νυν πρέσβευε, Ιάκωβε αοί­διμε, υπέρ των πιστώς ανυμνούντων σε.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Χαίροις, καθαροτάτω νοΐ, συλλειτουργών ταίς παμφαέσι δυνάμεσι, και νέμων της αφθαρσίας, το ειρηνόδωρονφώς, και του αναστάντος, τα χαρίσματα. Διό εις τα άγια, των αγίων εισέδυσας, εν ευφροσύνη, θεωρών τα απόρρητα, και τοις καλ­λεσι, Χερουβείμ ευφραινόμενος. Όθεν κλυτέ Ιάκωβε, Δαβίδ ομοδίαιτον, και ερα­στον Ιωάννην, ακαταλήκτως εξέπληττες, του Λόγου μεθέξει, προσλαβών την ε­ξουσίαν, απάσης κτίσεως.

ᾨδὴ ζ΄. Δροσοβόλον μεν.

Γαλουχία θειοτάτη αναδέδειξαι, άγγελος νηπιόθεν σοφέ, φωτιζόμενος και φωτί­ζων, λάμψεσι Χριστού, τον κόσμον βοώντα εμμελώς· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Υπερβάλλων ταπεινώσεως τη χάριτι, έγνωκας παντευχίαν κλεινήν, Γεωργίου τροπαιοφόρου, ώπερ θεαυγώς, γυμνόπους ανέμελπες σοφέ· Ευλογητός ει αθλητά, του ευεργέτου Χριστού.

Ιδιόμελον. Ήχος πλ. β΄.

Εν νηπτική ησυχία και καθαρότητι, ενώπιον του θείου θρόνου γονυπετών, πτε­ρυγας εκτήσω αγγελικάς. Χαίρων τοίνυν μετά χαιρόντων, και κλαίων μετά κλαιό­ντων, κήπος γέγονας αρωμάτων θεουργικών, ευωδίαν εκχέων, τοις εγγύς και τοις μακράν. Όθεν, Ιάκωβε πανάριστε, διανύων τας αποστάσεις θαυμαστώς, υπερέ­βης εν Πνεύματι, και χρόνον και χώρον. Διό εν ημέρα των Εισοδίων, εισώδευσας εις τας ερατεινάς σου μονάς, δωρούμενος ημίν το μέγα έλεος.

iconandlight.wordpress.com