Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας στο μαρτύριο των Αγίων Νηπίων, π. Αλέξανδρος Σμέμαν – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

Aγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.

Πάντων των Xριστιανών και αδελφών ημών των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων. Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω Nαώ της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Xαλκοπρατείοις, ένθα κείται η αγία Σορός.
Οσίου Μαρκέλλου της Μονής των Ακοιμήτων (485) και Θαδδαίου του Στουδίτου του Ομολογητού (818).
Γεωργίου Νικομηδείας ποιητου ασματικών τινων κανόνων (9ος αἰ.)
Βενιαμίν της Νιτρίας (392) και Αθηνοδώρου μαθητού Αγ. Παχωμίου του Μεγάλου (4ος αἰ.)
αγίων Φανέντων της Κεφαλληνίας: Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος των στρατιωτικών, ερημίτων στην Σάμη Κεφαλληνίας, από Σικελία Ιταλίας (337-361)
Βασιλίσκου ησυχαστού της Σιβηρίας Ρωσίας (1824)

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου.

Ύμνος  
στα δεκατέσσερις χιλιάδες Άγια Νήπια της Βηθλεέμ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Φωνή ακούστηκε στην Ραμά θρήνος και οδυρμός πολύς, 
Και μητέρες ολοφυρόμενες βοούσαν προς τον Θεό. 
Μέσα στο αίμα έπλεαν άψυχα τα σφαγμένα Νήπια, 
Και, πάνω τους, θρηνολογούσαν μητέρες απαρηγόρητες. 

Η πόλις του Δαβίδ, και όλα τα περίχωρα, ανεβόων. 
Ο ουρανός έφριξε, θεωρών τη φρικαλεότητα των ανθρώπων. 
Ο ουρανός και η γη έφριξαν, σείστηκαν, 
όταν οι οιμωγές των αθώων έσκισαν τον αέρα. 
Το φθονερό χτύπημα που προοριζόταν για τον Υιό του Θεού 
έπεσε με όλο το βάρος του επάνω στα αθώα παιδιά, 
πάνω στα αρτιγέννητα, άδολα και αβοήθητα βρέφη,
τα συνομήλικα με τον Χριστό. 

Οι άνθρωποι του ειδεχθούς βασιλιά χτύπησαν ανηλεώς 
εκεί όπου οι άγγελοι του Θεού υμνούσαν 
εκεί όπου οι ποιμένες του Χριστού ταπεινά γονάτιζαν. 
Εκεί έτρεξε ένας χείμαρρος αίματος.
Γιατί; Για να είναι ο Ηρώδης πάντα ο πρώτος! 

Μόλις ο Αιώνιος Ιατρός εμφανίστηκε επάνω στη γη, 
τότε η γη αποκάλυψε τις πληγές και τις αμαρτίες της, 
αιματοκυλίστηκε αποκαλύπτοντας
πόσο πολύ μολύνθηκε η ανθρωπότητα 
και πόσο απαραίτητη ήταν η θεραπεία εξ ουρανού. 
Στους νεαρούς βλαστούς- προδρόμους του Πάθους Του,  
ο Χριστός χάρισε την αιώνια χαρά του Παραδείσου!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος Της Αχρίδος», Εκδ. Άθως

***

Μετά τα Χριστούγεννα – των Αγίων Νηπίων
του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και τότε το ευαγγέλιο μάς προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει ή θα αδυνατίσει.[…]

Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.

«Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους…». Έπρεπε να γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου.» Διατάζει να διερευνήσουν, να «κατασκευάσουν μιαν υπόθεση», να την προετοιμάσουν πολύ προσεκτικά έτσι, ώστε να μην υπάρχει καμιά διαφυγή ή σφάλμα καθώς ετοιμάζονται τα αντίποινα. Κατόπιν έρχεται το ψέμα: «επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ.» Πόσο συχνά δεν έχουμε δει αυτό το είδος του ψέματος να διαμορφώνεται τόσο μεθοδικά καθώς προετοιμάζεται να εκτοξευθεί. Και τελικά η παράλογη και αιματοβαμμένη αντεκδίκηση: για να καταστραφεί ο ένας, δολοφονούνται εκατοντάδες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, δε σταματά σε τίποτε. Και όλα αυτά για να προστατευθεί η άπληστη εξουσία, που δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο για να υπερασπίσει τον εαυτό της από τη βία, την απανθρωπιά και την ετοιμότητα να δολοφονήσει.

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια πλευρά: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Από την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη ζουν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν, αλλά η λάμψη τους μένει.
Από το βιβλίο “Εορτολόγιο, Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος”, εκδ. Ακρίτας

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ο πόνος του Θεού για τις δοκιμασίες των ανθρώπων

– Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
– Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο.

Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια.

Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!”
από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.197-198-Και τα παιδάκια, Γέροντα, που έχουν λευχαιμία πολύ υποφέρουν.
–Αυτα πολύ τα βοηθάει η Θεία Κοινωνία. Πολλά παιδάκια ξεπέρασαν την αρρώστια τους με την Θεία Κοινωνία. Όταν διαβάζουμε τον 145ο Ψαλμό, με τον οποίο παρακαλούμε τον Θεό να σταματήσουν οι αιμοραγίες, να προσευχώμαστε να βοηθήση ο Θεός τα παιδάκια που έχουν λευχαιμία, αλλά και να υπάρχη αίμα στα νοσοκομεία για τα παιδιά που έχουν μεσογειακή αναιμία. Τα παιδιά αυτά περνούν μαρτύριο των παιδιών που έσφαξε ο Ηρώδης.

Τα παιδάκια έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία της αρρώστιας, γιατί δεν έχουν αμαρτίες. Πόσα μικρούτσικα παιδιά θα δούμε στην άλλη ζωή να είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα εκείνων των νηπίων!

Μωρά δύο μηνών, να τα εγχειρίζουν, να τους βάζουν ενέσεις, ορούς! Που να βρούν φλέβα στα καημένα! Τα τρυπούν από’ δω-από’ κεί…. Να βλέπεις παιδάκι να έχη όγκο στο κεφάλι και να του κάνουν ακτίνες, να βάζουν κάτι καλώδια σε ένα τόσο δα κεφαλάκι. Εδώ ένας μεγάλος δεν μπορεί να αντέξη, που να αντέξουν τα παιδάκια!
-Αυτά τα παιδάκια, Γέροντα, τελικά θεραπεύονται ή πεθαίνουν;
-Ε, πολλά φυσικά πεθαίνουν, αλλά και οι γονείς πως να τα αφήσουν;
από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.226-227

Απολυτίκιον των Αγίων Νηπίων Ήχος α’

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ Σου έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Απολυτίκιον των αγίων Νηπίων. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Γεράσιμου Μικραγιαννανίτη

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Ήχος πλ. δ’
Ώ του παραδόξου θαύματος

Κλαίει η Ραχήλ τα Νήπια, εν τη Ραμά δε φωνή, νυν μεγάλη ακούεται, ο Ηρώδης μαίνεται, και αθέως φρυάττεται, ο Ιωάννης φεύγει εν όρεσι, λίθος Μητέρα συν τέκνω δέχεται, ο Ζαχαρίας δε, εν Ναώ φονεύεται, ο δε Χριστός, φεύγει αφείς έρημον, Εβραίων οίκημα.

Δοξα… των Αγίων Ήχος πλ. δ’
Ανδρέου Κρήτης

Ηρώδης ο παράνομος, θεωρών τον αστέρα, υπέρ πάσαν κτίσιν λαμπρότερον, εταράττετο, και γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, εξ αγκαλών μητρικών αφήρπαζεν. Η δε Ελισάβετ, λαβούσα τον Ιωάννην, πέτραν παρεκάλει. Δέξαι Μητέρα μετά τέκνου. Όρος εδέξατο τον Πρόδρομον, φάτνη εφύλαττε τον θησαυρόν, όν αστήρ εμήνυσε, Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

iconandlight.wordpress.com