Βλέπεις τον Άγιο Βονιφάτιο και την Αγία Αγλαΐδα; είχαν καλωσύνη και θυσία, γι’ αυτό ο Θεός τους βοήθησε, και τα χάλια τους – με τη μετάνοιά τους – τα κάνει χαλιά για την ουράνια Βασιλεία του, Ο άνθρωπος ποτέ να μην απελπίζεται, αρκεί να μετανοή. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

 

 

Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα η Ρωμαία (290)
Ηλίας, Πρόβος και Άρης Μάρτυρες στην Κιλικία (308)
Τιμόθεος εν Μαυριτανία και Πολύευκτος εν Καισάρεια Καππαδοκίας οι Μάρτυρες (309)
Γρηγέντιος επίσκοπος Αιθιοπίας (552)
Γρηγόριος Επίσκοπος Auxerre Γαλλίας (540)
Φαύστα μάρτυς στη Δαλματία Κροατίας, από Ρώμη, μητέρα αγ. Αναστασίας φαρμακολύτριας (3ος αἰ.)
Βλάσιος ο ιερομάρτυρας εξ Ακαρνανίας (μαρτύρησε στις 19η Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή 1006)
Γεώργιος ο γραμματέας, και Σάββας της μονής Χαχούλι (Khakhuli ) Γεωργίας , θείοι του αγίου Γεωργίου του Αγιορείτου (11ος αιων)
Σεραφείμ (Romantsov), του Σουχούμι, γέροντας του Γκλινσκ (1975)
Μνήμη χειροτονίας Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας σε πρεσβύτερο το 1952

Εορτάζουν στις 19 Δεκεμβρίου.

Τί λεβεντιά είχαν οι Άγιοι
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, είπατε να έχη ταπείνωση και καλή διάθεση ο άνθρωπος. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια και καλή διάθεση;

– Όταν λέμε ταπείνωση, εννοούμε τουλάχιστον στο θέμα αυτό του μαρτυρίου να έχη ταπείνωση. Μπορεί να έχη υπερηφάνεια, αλλά τότε να ταπεινωθή και να πή: «Θεέ μου, είμαι υπερήφανος· τώρα όμως δώσ᾿ μου λίγη δύναμη να μαρτυρήσω για την αγάπη Σου και να εξοφλήσω τις αμαρτίες μου». Οπότε, αν έχη ταπεινή διάθεση και πηγαίνη στο μαρτύριο με μετάνοια, τότε δίνει πολλή Χάρη ο Θεός. Να μην πάη δηλαδή με υπερήφανη διάθεση, με τον λογισμό ότι θα γίνη μάρτυρας και θα του γράψουν μετά το συναξάρι και ακολουθία, θα του κάνουν εικόνα με φωτοστέφανο. Μου είπε κάποιος: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να φθάσω μέχρι πέμπτου ουρανού». «Καλά, του λέω, ο Απόστολος Παύλος έφθασε στον τρίτο ουρανό1 , εσύ ζητάς να φθάσης στον πέμπτο;». «Γιατί, μου λέει, δεν γράφει να ζητάμε τα “κρείττονα”;»2 . Ακούς εκεί κουβέντα! Πάντως, αν πάη κανείς στο μαρτύριο, για να έχη δόξα στον Παράδεισο, καλύτερα να μη σκεφθή να μαρτυρήση. Ένας γνήσιος, ένας σωστός Χριστιανός, αν ήξερε ότι και στον Παράδεισο που θα πάη θα έχη πάλι βάσανα, θα έχη μαρτύρια, πάλι θα λαχταρούσε να πάη εκεί. Δεν πρέπει να σκεφτώμαστε ότι, αν υποφέρουμε κάτι εδώ στην γή, θα είμαστε καλύτερα εκεί στον Ουρανό. Να μην πάμε έτσι μπακαλίστικα. Εμείς θέλουμε τον Χριστό. Ας υπάρχη μαρτύριο, ας μαρτυρούμε κάθε μέρα, ας μας δέρνουν κάθε μέρα, και δυο και τρεις φορές την ημέρα· δεν μας απασχολεί. Το μόνο που μας απασχολεί είναι να είμαστε με τον Χριστό.

– Μπορεί, Γέροντα, ένας να ζη ράθυμα καί, όταν χρειασθή, να ομολογήση θαρρετά;

– Για να το κάνη κανείς αυτό, η καρδιά του πρέπει να έχη μέσα καλωσύνη, θυσία. Γι’ αυτό είπα να καλλιεργηθή η αρχοντιά, το πνεύμα της θυσίας. Ο ένας να θυσιάζεται για τον άλλο. Βλέπεις τον Άγιο Βονιφάτιο και την Αγία Αγλαΐδα3 ; Είχαν την ελεεινή εκείνη ζωή στην Ρώμη, αλλά μόλις κάθονταν να φάνε, ο νούς τους πήγαινε στους φτωχούς. Έτρεχαν να δώσουν πρώτα φαγητό στους φτωχούς και ύστερα έτρωγαν αυτοί. Παρόλο που ήταν κυριευμένοι από πάθη, είχαν καλωσύνη και πονούσαν τους φτωχούς. Είχαν θυσία, γι’ αυτό ο Θεός τους βοήθησε. Και η Αγλαΐδα, αν και ζούσε αμαρτωλή ζωή, αγαπούσε τους αγίους Μάρτυρες και ενδιαφερόταν για τα άγια Λείψανα. Είπε στον Βονιφάτιο να πάη με άλλους υπηρέτες της στην Μικρά Ασία, για να πληρώση και να μαζέψη τα άγια Λείψανα των Μαρτύρων και να τα μεταφέρη στην Ρώμη. Κι εκείνος της είπε χαμογελώντας: «Αν σού φέρουν και το δικό μου λείψανο, θα το δεχθής;». «Μήν αστειεύεσαι μ᾿ αυτά», του λέει εκείνη. Τελικά, όταν έφθασε στην Ταρσό και πήγε στο αμφιθέατρο, για να αγοράση τα άγια Λείψανα, παρακολούθησε τα μαρτύρια των Χριστιανών και αμέσως συγκλονίσθηκε από την καρτερία τους. Έτρεξε, ασπάσθηκε τα δεσμά και τις πληγές τους και τους ζήτησε να προσευχηθούν, για να τον ενισχύση ο Χριστός να ομολογήση δημόσια ότι είναι Χριστιανός. Μαρτύρησε λοιπόν και αυτός στο αμφιθέατρο και οι σύντροφοί του αγόρασαν το Λείψανό του και το μετέφεραν στην Ρώμη, όπου Άγγελος Κυρίου είχε πληροφορήσει την Αγλαΐδα για το γεγονός. Έτσι έγινε εκείνο που χαριτολογώντας είχε προφητεύσει ο Βονιφάτιος, πριν φύγη από την Ρώμη. Ύστερα εκείνη, αφού μοίρασε την περιουσία της, έζησε με άσκηση και πτωχεία ακόμη δεκαπέντε χρόνια και αγίασε . Βλέπετε, δεν είχαν βοηθηθή, γι᾿ αυτό είχαν παρασυρθή στο κακό και είχαν παρεκτραπή. Είχαν όμως πνεύμα θυσίας και ο Θεός δεν τους άφησε.

1.Βλ. Β’ Κορ. 12, 12.
2.Βλ. Α’ Κορ. 12, 31.
3.Ο Άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της Συγκλητικής Αγλαΐδος, αλλά και δούλος στον έρωτα της κυρίας του
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, «Πνευματική αφύπνιση», Λόγοι Β‘

***

Γέροντα, τόλμησε ένας κοσμικός μια φορά να του πει, λένε πως ο τάδε είναι ανήθικος. Εσείς τι γνώμη έχετε γι΄αυτό;

– ΄Οτι “οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού” (Ματθ. ΚΑ΄31 ) δεν σου λέει τίποτα;
Γιατί τελικά αυτούς, επειδή συναισθάνονται τα χάλια τους, ο Θεός τους οικονομεί΄ και τα χάλια τους – με τη μετάνοιά τους – τα κάνει χαλιά για την ουράνια Βασιλεία του.
Μ΄εμάς έχει πρόβλημα ο Θεός, που νομίζουμε ότι είμαστε δίκαιοι και κρίνουμε τους άλλους΄ και μη αισθανόμενοι την ανάγκη της βοήθειάς Του δεν την ζητούμε και συνεπώς στερούμε στην Θεία Χάρη το δικαίωμα να ενεργήσει και να μας σώσει.

Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μη στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα…

Ο Θεός παίρνει τα χάλια μας και τα κάνει χαλιά για τον Παράδεισο, τα σπασμένα βάζα σε μωσαϊκά, τη κοπριά σε λίπασμα.

***

Είναι αρκετό και μόνον οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφτή κανείς, να τινάξουν στον αέρα μια φιλότιμη καρδιά· πόσο μάλλον, εάν σκεφτή και τις πολλές του αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού!

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται στην μεγάλη Του  ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγότερο κόπο σωματικό, όταν έχουν καλή προαίρεση.

Εκείνοι που αγωνίζονται πολύ, με πολλή ευλάβεια, και έφθασαν κάπως σε Αγγελική κατάσταση και τρέφονται πια από το Παραδεισένιο μέλι, πάλι δεν προσφέρουν τίποτε το σπουδαίο στον Θεό εν συγκρίσει μ’ αυτά που μας πρόσφερε Εκείνος. Διότι μέλι τρώνε, κερί Του προσφέρουν. Γλυκούς καρπούς τρώνε, την ρετσίνη των δένδρων προσφέρουν στον Θεό με το θυμιατήρι. Επομένως, τίποτε δεν κάνουμε και τίποτα δεν προσφέρουμε στον Θεό, εν συγκρίσει με τις μεγάλες ευεργεσίες Του. Ενώ ο Καλός Θεός μας φτιάχνει και με τα σκουπίδια μας, ακόμη και με την κοπριά, ωραίους καρπούς, και τρεφόμαστε, εμείς όμως, οι ταλαίπωροι άνθρωποι, τους κάνουμε τους ωραίους καρπούς μετά κοπριά!

Όπως η καλοσύνη του Θεού τα πάντα αξιοποιεί για το καλό, έτσι και εμείς, τα πλάσματα Του, θα πρέπη όλα για το καλό να τα αξιοποιούμε, για να ωφελούμαστε και να ωφελούμε.

Οι καλοί άνθρωποι, φυσικά, ωφελούνται ακόμη και από τις πτώσεις των συνανθρώπων τους, τις οποίες χρησιμοποιούν για γερό φρένο στον εαυτό τους, για να προσέχουν να μην εκτροχιασθούν. Ενώ οι πονηροί δεν ωφελούνται, δυστυχώς, ούτε και από τις αρετές των άλλων, διότι και αυτές ακόνη τις ερμηνεύουν με το πονηρό τους λεξικό, γιατί είναι σκοτισμένοι από την μαυρίλα του ανθρωποκτόνου, και αδικούν πνευματικά τον εαυτό τους και τους άλλους και βρίσκονται πάντα στενοχωρημένοι και πάντα στενοχωρούν τους συνανθρώπους τους με την πνευματική τους αυτή μαυρίλα· ενώ ο συννεφιασμένος καιρός προξενεί στενοχώρια μόνο στους ανθρώπους που πάσχουν από θλίψη. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Επιστολες )

***

Πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίση τον εαυτό του όπως είναι, και όχι όπως τον παρουσιάζει ο εχθρός διάβολος, διότι αυτός ενδιαφέρεται για το κακό μας. Ποτέ να μην απελπίζεται, αρκεί να μετανοή, γιατί και οι αμαρτίες του είναι λιγώτερες από του διαβόλου και ελαφρυντικά έχει, επειδή πλάσθηκε από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε. Για να γίνη σωστός αγώνας, πρέπει να γυρίζουμε την ρόδα αντίθετα από εκεί που την γυρίζει ο διάβολος. Αν μας λέη ότι είμαστε κάτι, να καλλιεργούμε την αυτομεμψία. Αν μας λέη ότι δεν είμαστε τίποτε, να λέμε: Ο Θεός θα με έλεήση. Έτσι απλά αν κινήται ο άνθρωπος, με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό, μπαίνει στην ζωή του η μετάνοια, η ταπείνωση, και ανεβαίνει σε πνευματικά ύψη.

Αυτομεμψία, όχι απελπισία. Σημείο πνευματικής ωριμότητος είναι να πιστέψω ότι δεν κάνω τίποτε, να απογοητευθώ με την καλή έννοια από τον εαυτό μου, από το έγώ μου να νιώθω πώς με ό,τι κάνω προσθέτω συνέχεια μηδενικά και να συνεχίζω τον αγώνα μου ελπίζοντας στον Θεό. Τότε ο Καλός Θεός, όταν δή τα μηδενικά της αγαθής μου προαιρέσεως, θα με λυπηθη, θα προσθέση στην αρχή την μονάδα και θα πάρουν αξία τα μηδενικά μου και θα πλουτίσω πνευματικά. Μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μου κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση…

– Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει στον Διάβολο να μας πειράζει

– Γιά να διαλέξει τα παιδιά Του. «Κάνε, διάβολε, ό,τι θέλεις», λέει ό Θεός, γιατί, ό,τι και αν κάνει, τελικά θα σπάσει τα μούτρα του στον ακρογωνιαίο λίθο πού είναι ο Χριστός. Αν πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, τότε τίποτε δεν μας φοβίζει. Ο Θεός δεν επιτρέπει μιά δοκιμασία, αν δεν βγει κάτι καλό. Όταν ό Θεός βλέπη ότι θα γίνη ένα μεγαλύτερο καλό, αφήνει τον διάβολο να κάνει την δουλειά του… Μόνον αν πρόκειται να βγη καλό, επιτρέπει στο ταγκαλάκι να μας πειράξη. Αν δεν βγη καλό, δεν επιτρέπει. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό. Αφήνει τον διάβολο ο Θεός, για να παλαίψη ο άνθρωπος.
Πάντως, όπως και αν είναι, ο πονηρός μας κάνει καλό, μας βοηθάει να αγιάσουμε. Γι’ αυτό και ο Θεός τον ανέχεται.
Γιατί, νομίζετε, λέει εκείνος ο Αββάς: “Έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος” (8); Γιατί οι πειρασμοί ωφελούν πολύ. Όχι ότι ο διάβολος μπορεί να κάνη ποτέ καλό -γιατί είναι κακός- αλλά ο Καλός Θεός εμποδίζει την πέτρα που μας πετάει, για να σπάση το κεφάλι μας, και μας την δίνει στο ένα χέρι, και στο άλλο χέρι μας δίνει αμύγδαλα, για να σπάζουμε και να τρώμε!

Το κακό που πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό.
Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρη τελικά.
(“Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο” Γέροντος Παισΐου Αγιορειτου Λόγοι Α’)

***

Πρέπει να μετατρέψης τις πονηρές μηχανές τού… εργοστασίου σου σε καλές μηχανές. Η καλύτερη επιχείρηση είναι να φτιάξη ο άνθρωπος ένα εργοστάσιο καλών λογισμών. Τότε, ακόμη και τα άσχημα θα τα φτιάχνη ο νούς του καλά. Π.χ. έναν άνθρωπο, αν τον δής σαν ψυχή, σαν άγγελο, ανεβαίνεις αγγελικά στον Ουρανό και η ζωή σου είναι πανηγύρι. Αν τον δής σαρκικά, κατεβαίνεις στην κόλαση.
Από το βιβλίο «Πνευματικός Αγώνας Λόγοι Γ’ » σελ 44

Ο άνθρωπος που προσέχει την πνευματική του καθαρότητα και την διατηρεί, διατηρεί και την θεία Χάρη και βλέπει πάντα καθαρά και αξιοποιεί και τα ακάθαρτα και τα κάνει και αυτά καλά στο πνευματικό του καλό εργοστάσιο: Τα άχρηστα χαρτιά τα κάνει καθαρές χαρτοπετσέτες, κόλλες, τετράδια κ.λπ. Τα σπασμένα μπρούντζα τα κάνει κηροπήγια και μανουάλια, και το χρυσάφι Άγια Ποτήρια. Αντίθετα, ο άνθρωπος που δέχεται την πονηριά και σκέφτεται πονηρά, και τα καλά στο κακό τα μετατρέπει, όπως το εργοστάσιο που κάνει πολεμικό υλικό, και το χρυσάφι, σφαίρες και κάλυκες κανονιού το κάνει, γιατί έτσι έφτιαξαν τις μηχανές του.
Γι’ αυτό, ας μην επιτρέπουμε ποτέ κακό λογισμό και ας ενεργούμε όλο αγαθά, εάν θέλουμε να μετατραπή το κακό εργοστάσιο της καρδιάς μας σε καλό.

Όταν αφεθή κανείς στον Θεό, είναι μεγάλο πράγμα. Εμείς τρώμε γλυκούς καρπούς και προσφέρουμε την ρητίνη των δένδρων στον Θεό με το θυμιατήρι. Τρώμε το μέλι και προσφέρουμε στον Θεό το κερί, και αυτό συχνά το ανακατεύουμε με παραφίνη. Ένα κερί προσφέρουμε στον Θεό από ευγνωμοσύνη για τις πλουσιοπάροχες ευλογίες Του, και αυτό να το μουρνταρεύουμε; Που να μας ζητούσε ο Θεός να Του προσφέρουμε το μέλι! Φαντάζομαι τότε τί θα κάναμε! Ή ζουμιά θα δίναμε ή λίγο ζαχαρόνερο. Ο Θεός να μη μας πάρη στα σοβαρά! Σε όλα μπορεί να κάνη κανείς οικονομία εκτός από την λατρεία στον Θεό. Στον Θεό θα προσφέρη το πιο καθαρό, το πιο καλό.  Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, «Πνευματική αφύπνιση», Λόγοι Β’ 

***

Άγιος Βονιφάτιος και η Αγία Αγλαΐα η Ρωμαία.

Ο άγιος Βονιφάτιος ήταν επί της βασιλείας του Διοκλητιανού, εν έτει 290, δούλος κάποιας γυναίκας συγκλητικής, ονόματι Αγλαΐδος, κόρης του ανθυπάτου της Ρώμης Ακακίου, καθό άνθρωπος, ενικάτο μεν, από το κρασίον και από τον έρωτα της κυρίας του.  Ήταν όμως ελεήμων και φιλόξενος, με μαλακή καρδιά  στις συμφορές των ανθρώπων και στις ικεσίες τους. Το ίδιο και η κυρία του ήταν ελεήμων και αγαπούσε τους Mάρτυρας του Xριστού. Κάποια ημέρα λοιπόν η Αγλαΐς είπε στον Βονιφάτιο: Πήγαινε στην Ανατολή, εκεί που μαρτυρούν οι άγιοι, και φέρε λείψανα μαρτύρων, ώστε να τα έχουμε για  βοήθεια και ψυχική σωτηρία. Ο Βονιφάτιος είπε γελώντας: Εάν φέρω το δικό μου λείψανο, θα το δεχτείς; Γέλασε κι αυτή και του είπε δεν είναι καιρός να παίζης, έπειτα τον νουθέτησε, του ευχήθηκε και τον έστειλε δίνοντάς του χρήματα.
 Ο Βονιφάτιος λοιπόν έφυγε μαζί με δώδεκα δούλους και πολύ χρυσάφι για την Κιλικία. Φθάνει στην Ασία, στην Ταρσό της Κιλικίας, εκεί όπου γίνονταν μαρτύρια Χριστιανών. Αφήνει τη συνοδεία του να αναπαυθεί στο ξενοδοχείο και αυτός τρέχει προς το στάδιο της πόλεως, εκεί που βασανίζονταν οι άγιοι, βρήκε αγίους άνδρες να αθλούνται στα μαρτύρια της πίστεως και καταφιλούσε τα δεσμά και τις πληγές τους, μένοντας έκθαμβος από τη γαλήνια και φωτεινή μορφή τους.

Αυθόρμητα ο Βονιφάτιος φωνάζει δυνατά και ομολογεί μέσα στο στάδιο: «Είναι μέγας ο Θεός των Χριστιανών πού τόσο ενισχύει τούς Μάρτυρες Αγίους του». Πέφτει στα πόδια τους συγκινημένος και τούς θερμοπαρακαλεί να μείνουν πιστοί, να μη δειλιάσουν και να ευχη­θούν γι’ αυτόν να τούς μιμηθεί στα μαρ­τύρια και να τούς ακολουθήσει στην ου­ράνια δόξα.

Παρακινήθηκε κι αυτός και πήγε ενώπιον του ηγεμόνα, ομολογώντας ότι και ο ίδιος είναι χριστιανός. Συνελήφθη αμέσως, οπότε τον κρέμασαν με το κεφάλι κάτω, και του έξυναν τις σάρκες με σκληρότητα, του έμπηξαν έπειτα μυτερά καλάμια στα νύχια του, του έριξαν λιωμένο μολύβι στο στόμα του και τον έβαλαν με το κεφάλι μέσα σε καζάνι πίσσας που έβραζε. Σε όλα αυτά διέμεινε αβλαβής, ενώ πέθαναν πενήντα άνδρες από τους δημίους. Στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι με ξίφος, αλλά αντί για αίμα έρευσε γάλα, θαύμα που έκανε πενήντα άνδρες να πιστέψουν στον Χριστό και να βαπτιστούν.

Εν τω μεταξύ οι δούλοι που είχαν έλθει μαζί του από τη Ρώμη και που δεν είχαν μάθει τι είχε συμβεί, γιατί θεώρησαν ότι κατά τη συνήθειά του άργησε από την καταφυγή του στα καπηλειά και τις μέθες, αποφάσισαν να βγουν και να τον αναζητήσουν. Ρωτώντας διαρκώς τους κατοίκους, περιγράφοντάς τον, διαπίστωσαν ότι είχε μεταβεί στο στάδιο. Αφού έφτασαν εκεί έμαθαν από τους στρατιώτες τα επί μέρους βασανιστήρια που υπέμεινε μέχρι την τελείωσή του βρήκαν το λείψανό του. Πρόσπεσαν τότε στον άγιο και έκλαυσαν, καταφιλούντες και ζήτησαν συγνώμη για όσα άσχημα σκέφτηκαν και είπαν γι’ αυτόν, και έφεραν το κομμένο κεφάλι κοντά στο υπόλοιπο σώμα. Η παράδοση λέει ότι με θαυμαστό τρόπο, το κεφάλι επανασυγκολλήθηκε, ανασηκώθηκε ελαφρά και έκανε ένα νεύμα στους κοπετώντες άνδρες, ως ένδειξη κατανόησης και συγχώρεσης για τις σκέψεις τους. Αφού έδωσαν πεντακόσια νομίσματα αγόρασαν το σώμα του και το μετέφεραν στη Ρώμη.

Καθώς η πομπή πλησίαζε στη Ρώμη, η Αγλαΐα άκουσε φωνή αγγέλου πού της έλεγε: «Έλα να προϋπαντήσεις τον κάποτε δούλο σου, οικέτη και υπηρέ­τη σου. Τίμησέ τον τώρα με ευλάβεια σαν σωτήρα. Είναι φύλακας της ζωής σου».

Η Αγλαΐα συγκλονισμένη και δοξάζον­τας τον Θεό έτρεξε να τον προϋπαντήσει και να τον υποδεχτεί. Τον τίμησε με λαμπρό τρόπο και τον κήδεψε μεγαλοπρεπώς, πεντακόσια στάδια έξω από την πόλη. Ύστερα  του ανήγειρε ναό στο όνομά του, στο μέσο της πόλεως, στο σπίτι της, και τον μετέφερε εκεί, όπου καθημερινά προχέει πηγές ιαμάτων. Και εκείνη έκτοτε έζησε όσια και θεάρεστα, και με την καλή αυτή πολιτεία της δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του αγίου Βονιφατίου παρέδωσε το πνεύμα της εν ειρήνη στον Θεό. Το ιερό της Λείψανο ετάφη δίπλα στον άγιο Βονιφάτιο. Και επειδή βρήκε με­γάλη παρρησία προς τον Θεό, επιτε­λούσε και αυτή μεγάλα θαύματα στους πιστούς. Η αγία μας Εκκλησία συνε­ορτάζει και τούς δύο στις 19 Δεκεμβρί­ου.

”Είναι συγκινητικά αυτά. Πολύ συγκινητικά και συγκλονιστικά. Γι’ αυτό μην κρίνομε κανέναν, γιατί δεν ξέρομε ο Θεός στο τέλος τι θα του δώσει. Και τι έχει μέσα του ο καθένας. εμείς κρίνομε το απ’ έξω, ο Θεός κρίνει το από μέσα. Μυστήριο είν’ ο άνθρωπος. Άβυσσος είν’ ο άνθρωπος, λέει ο ιερός Αυγουστίνος.” π. Ανανίας Κουστενης

 

Το θαύμα του οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία στην Κύπρο – Εμφανίστηκε ολοζώντανος σε ασθενή
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/18/%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF/

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Μαρτύρων την εύκλειαν ιχνηλατήσας θερμώς, Χριστόν ωμολόγησας επί απίστων στερρώς, σοφέ Βονιφάτιε• όθεν καθάπερ πλούτον, αδαπάνητον μάρτυς, δέδωκάς σου το σώμα τη σεμνή Αγλαΐα• εξ ου τω κόσμω πηγάζει ρώσις και έλεος.

Δόξα. Ήχος πλ. δ΄.

Ο καλλίνικος Αθλοφόρος και αήττητος Μάρτυς, ο νυν παρ’ ημών ευφημούμενος Βονιφάτιος, ει και εις τα πάθη της σαρκός περιέπιπτε, αγαθοεργών ου διέλειπε. Πεινώντας διέτρεφε, διψώντας επότιζε, γυμνούς περιέβαλλε και ξένους φιλοφρόνως εξένιζε· όθεν ο των απάντων Θεός, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς και τα των ανθρώπων επιστάμενος μόνος, την ευποιίαν τούτου ορών και της καρδίας το εύτονον, την γνώμην τούτου μετήλλαξε. Και ο μακάριος ούτος τον μολυσμόν της σαρκός, εν πολλή φρονήσει ιδίω αίματι εναπεκάθηρε. Και νυν τον αμαράντινον αναδυσάμενος στέφανον, συμβασιλεύει τω Χριστώ εις απεράντους αιώνας, και παρρησίά πρεσβεύει υπέρ ειρήνης του κόσμου και σωτηρίας των ψυχών ημών.

Εξαποστειλάριον. Ήχος γ’. Ο ουρανόν τοις άστροις

Υπόδειγμα μετανοίας, οι αμαρτήμασι πολλοίς, περιπεσόντες εν βίω, σε έχομεν γενναιόφρον, ω Βονιφάτιε μάκαρ, υπέρ ημών υπερεύχου.

Ο Οίκος

Ανατολής ώσπερ αστήρ, τούς μάγους εκ Περσίδος, ούτω σε θεία νεύσις εκ δυσμών ωδήγησε θεόφρον, Τεχθήναι εν Σπηλαίω, τω ευδοκήσαντι Χριστώ προσκυνήσαι ως Βασιλεί απάσης της κτίσεως, και τούτω δώρα προσαγαγείν, ως λίβανον και σμύρναν και χρυσόν, Πίστιν Αγάπην και Ελπίδα, Όθεν σαυτόν ολόκληρον προσήγαγες αυτώ άμωμον δώρον, τω Τυράννω δικαστή, εν παρρησία κράζων και βοών, Χριστού μου δούλος υπάρχω, στεφανηφόρε σοφέ Βονιφάτιε.
(Όπως ο αστέρας της Ανατολής οδήγησε τους εκ Περσίας μάγους να προσκυνήσουν τον Χριστό που ευδόκησε να γεννηθεί σε σπήλαιο, και να Του προσφέρουν δώρα, λιβάνι και σμύρνα και χρυσάφι, έτσι και σένα, θείο κάλεσμα σε έφερε από Δυσμάς να προσκυνήσεις τον Χριστό και να Του προσφέρεις την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα. Γι’ αυτό πρόσφερες στον Χριστό σαν άμωμο και καθαρό δώρο ολόκληρο τον εαυτό σου).
Πράγματι, σημαντικότερο δώρο στον Χριστό για την ευλογία του ερχομού Του στον κόσμο από την προσφορά του ίδιου μας του εαυτού, και μάλιστα την εν μετανοία κατάθεση των αμαρτιών μας, δεν υπάρχει.

iconandlight.wordpress.com