Όπως ο εκ γενετής τυφλός, ας αναζητήσουμε την απύθμενη ομορφιά του θεϊκού βλέμματος που ακουμπά επάνω μας με έλεος, συμπόνοια, και τρυφερότητα, και μέσα στην λαμπρότητα της παρουσίας του Θεού, ίσως να δούμε ο ένας τον άλλον. Μακρόθυμε Κύριε, ανοίξε τα μάτια μας για να δούμε το μονοπάτι της σωτηρίας. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Κυριακή του εκ γενετής Τυφλού της Ιερουσαλήμ (Ιωάννου 9, 1-38)
μνήμη και πάντων των εν Αιτωλία κ’ Ακαρνανία διαλαμψάντων Αγίων

Εορτάζομεν την έκτην Κυριακήν από του Πάσχα.

Στίχοι
Φωτός χορηγός, εκ φάους πλέον φάος,
Τον εκ γενετής ομματοίς Τυφλόν, Λόγε.

Ομιλία
για την αμαρτία όσων νομίζουν ότι έχουν μάτια και βλέπουν
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“ει τυφλοί ήτε, ουκ αν είχετε αμαρτίαν” ( Ιωάν. 9:41).

Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν στους Ιουδαίους από Εκείνον που τους έδωσε το Νόμο δια των Προφητών, για να τους χρησιμεύσει ως όραση της ψυχής. Οι Εβραίοι δέχτηκαν αυτή την όραση, αλλά έκλειναν τα μάτια τους σκόπιμα και κακόβουλα. Αυτός είναι ο λόγος που ο δίκαιος Κύριος τους μίλησε έτσι.

Αυτά είναι λόγια αληθινής δικαιοσύνη για τότε, για σήμερα και για πάντα, διότι ένας τυφλός δεν έχει αμαρτία εάν ποδοπατήσει την καλλιέργεια κάποιου άλλου ή εάν αφαιρεσει το ρούχο κάποιου άλλου αντί του δικού του. Αν όμως αυτό το κάνει εκείνος που έχει οραση, θα διαπράξει αμαρτία και θα τιμωρηθεί. Αν αυτός που έχει μάτια, σκοπίμως τα κλείνει και κάνει κατι τέτοιο, διαπράττει επίσης αμαρτία και θα τιμωρηθεί.

Παρόλα αυτά, τι μπορεί να ειπωθεί για εκείνους που έλαβαν το Βάπτισμα και το Χρίσμα ως τα δύο μάτια της ψυχής και, εξακολουθούν να κάνουν την αμαρτία, όπως αυτοί που δεν είναι βαπτισμένοι; Κατά την Τελική Κρίση, δεν θα αντιμετωπιστούν οπως εκείνοι που γεννήθηκαν τυφλοί, μάλλον θα αντιμετωπιστούν σαν παραβάτες οι οποίοι εσκεμμένα παραμόρφωσαν και τύφλωσαν εαυτούς.

Ακόμα, τι μπορεί να ειπωθεί για εκείνους που έλαβαν τα άλλα Μυστήρια της Χάριτος μέσα στην πληρότητα της Ορθοδοξίας και έχουν μπροστά τους τα παραδείγματα των αγίων και ακούνε συνεχώς τις νουθεσίες και τις προειδοποιήσεις της Εκκλησίας του Θεού, αλλά παρ ‘ όλα αυτά παρασύρονται και απομακρύνονται; Στην Τελική Κρίση, αυτοί δεν θα μπορούν να δικαιολογηθούν επικαλούμενοι τυχόν τύφλωση, μάλλον θα θεωρηθούν ως παραβάτες που παραμόρφωσαν τους εαυτούς τους και τους άλλους γύρω τους, με τύφλωση.

Ω Παντοκράτορα Κύριε, σώσε μας από την αμαρτία. Μακρόθυμε Κύριε, ανοίξε τα μάτια μας για να δούμε το μονοπάτι της σωτηρίας.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων . Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Φεβρουάριος, εκδ. Άθως)
http://prologue.orthodox.cn/February10.htm

Ο εκ γενετής τυφλός (Ιωαν. θ΄1-35)
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
19 Μαΐου 1974

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο τυφλός πριν την συνάντησή του με τον Χριστό δεν είχε δεί ποτέ. Παντού σκοτάδι· έπρεπε να μαντεύει εξερευνώντας με την αφή τα πράγματα, να χρησιμοποιεί την φαντασία του. Δεν είχε καθαρή εικόνα των πραγμάτων.

Τότε συνάντησε τον Χριστό, και Εκείνος του άνοιξε τα μάτια. Και ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είδε αυτός ο άνθρωπος; Το πρόσωπο του Χριστού, η ματιά Του· το πρόσωπο του Θεού που γίνεται άνθρωπος, γεμάτο προσοχή, συμπονετική αγάπη να στέκει επάνω σ’ εκείνον μοναχά, ξέχωρα από το πλήθος. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ζωντανό Θεό και αντιμετώπισε το θαύμα που τόσο πολύ μας εκπλήσσει: Ότι ο Θεός μπορεί να επικεντρώσει την προσοχή Του στον καθένα μας – όπως ο Καλός Ποιμήν στο χαμένο πρόβατο – και δεν βλέπει το πλήθος αλλά το ένα και μοναδικό πρόσωπο.

Μετά από ο,τι έγινε, πιθανόν ο άνθρωπος αυτός ερεύνησε τα πάντα γύρω του, και ο,τι γνώριζε μόνο από περιγραφές, από φήμες, έγινε πραγματικότητα – «τώρα βλέπω».

Συμβαίνει και τώρα· μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Όπως ο εκ γενετής τυφλός, ζούμε κι εμείς τον περισσότερο χρόνο από τη ζωή μας από ελεημοσύνη, καθόμαστε σαν ζητιάνοι στην άκρη του δρόμου τείνοντας ένα χέρι, με την ελπίδα ότι κάποιος θα το προσέξει, αν όχι εμάς, τουλάχιστον το χέρι μας, και να μας δώσει κάτι για να μας κρατήσει έστω για λίγες ώρες. Μια τέτοια στήριξη παίρνουμε μέσα από ένα φιλικό βλέμμα που ακουμπά επάνω μας, ένα λόγο που μας απευθύνουν, μια καλωσύνη που μας γίνεται. Αλλά όλα αυτά μας αφήνουν να παραμένουμε στην άκρη του δρόμου τυφλοί και ικετεύοντας για βοήθεια.
Όταν περνούσε ο Χριστός κάποιος άλλος τυφλός, ο Βαρτίμαιος, δεν περίμενε τον Λυτρωτή να έρθει σ’ εκείνον και να τον ρωτήσει αν ήθελε να σωθεί, αν ήθελε να δεί. Μόλις ένοιωσε ότι κάτι παράξενο γινόταν μέσα στο θορυβώδες πλήθος, και όταν σε απάντηση της ερώτησης του του είπαν ποιος περνούσε, άρχισε να κραυγάζει για βοήθεια. Αλήθεια, οι άνθρωποι προσπάθησαν να τον σταματήσουν· μια μικρή αμφιβολία θα μπορούσε ίσως να είχε τρυπώσει μέσα του, άξιζε τον κόπο να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια, θα τον άκουγε ο Κύριος, θα ανταποκρινόταν σε μια ασήμαντη ανάγκη, όπως ήταν η δική του; Συνέχισε να κραυγάζει για βοήθεια, επειδή ο πόνος του ήταν τόσο μεγάλος, ήταν τόσο απελπισμένος. Ήταν έτοιμος να σπρώξει τους ανθρώπους, να παλέψει για ν’ ανοίξει δρόμο ανάμεσα στο πλήθος προκειμένου να φθάσει τον Θεό για να τον ακούσει.

Αν μοναχά συνειδητοποιούσαμε πόσο τυφλοί είμαστε! Αν μόνο μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι η γνώση μας για τη ζωή, όχι μόνον για την αιώνια, θεϊκή ζωή, αλλά για την επίγεια, εξαρτάται εντελώς από διαδόσεις, ότι η ζωή που μας περιβάλλει είναι αμυδρή και στοιχειωμένη και επειδή είμαστε τυφλοί, ή (όπως ο άλλος τυφλός του Ευαγγελίου που δεν θεραπεύτηκε αμέσως από τον Χριστό) βλέπουμε πράγματα μέσα σε ομίχλη. Αν μόνον μπορούσαμε να θυμηθούμε τι μας λέει ο Λυτρωτής για την ομορφιά και την δόξα της επίγειας συνάμα και της επουράνιας ζωής, και να μην είμαστε ικανοποιημένοι με την τυφλότητα μας, με πόση θέρμη θα προσπαθούσαμε να κρατήσουμε κοντά μας τον Χριστό, ώστε να μας διαπερνούσε με το βλέμμα Του, και να μας μιλούσε με τον κυρίαρχο, θεραπευτικό, ζωοδότη λόγο Του. Τότε πράγματι ίσως να δούμε την εκπληκτική ομορφιά του προσώπου Του, την απύθμενη ομορφιά του θεϊκού βλέμματος που ακουμπά επάνω μας με έλεος, συμπόνοια, και τρυφερότητα.

Χρησιμοποιούμε τα μάτια μας τόσο απλά, αλλά βλέπουμε λίγα και αυτά είναι επιφανειακά. Ας αναζητήσουμε το όραμα που μπορεί να είναι μόνο δικό μας, όταν οι καρδιές μας θα έχουν γίνει φωτεινές και αγνές. «Ευλογημένοι αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά, επειδή αυτοί θα δούν τον Θεό»· και μέσα στην λαμπρότητα της παρουσίας του Θεού, ίσως να δούμε ο ένας τον άλλον, είτε λουσμένοι στο φως της αγάπης του Θεού μέσα στην λάμψη της αιώνιας ζωής, ή, διαφορετικά, πληγωμένοι, σκοτεινοί, περιμένοντας όχι απλά ελεημοσύνη, αλλά να παραδόσουμε όλη μας τη ζωή στην αγάπη, έτσι που να έβλεπε ότι θα μπορούσε ήδη από τώρα ν’ αποκαλυφθεί στη γη η Ουράνια Βασιλεία. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_117.htm
Απόδοση στην νεοελληνική:http://www.agiazoni.gr/article.php?id=14905272128153104042

Να βλέπουμε με τα μάτια της αγάπης… μόνο με την καρδιά μπορούμε να δούμε αληθινά. Η ιστορία του Βαρτίμαιου, Μητροπολίτη Anthony Bloom
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/02/%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CE%B9%CF%83/

Τω απείρω ελέει σου, φωτοδότα Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’.

Τον συνάναρχον Λόγον Πατρί και Πνεύματι, τον εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρία ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί και προσκυνήσωμεν· ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τω Σταυρώ, και θάνατον υπομείναι, και εγείραι τους τεθνεώτας, εν τη ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Απολυτίκιον πάντων των Αιτωλοακαρνάνων Αγίων. Την ωραιότητα.

Την πολυθαύμαστον ανευφημήσωμεν, των Αιτωλών πιστοί και Ακαρνάνων γην, την εξανθήσασαν Χριστού τα άνθη τα μυρίπνοα˙ Ιάκωβον, Ιάκωβον, Διονυσίου, Βάρβαρον, σοφόν Κοσμάν, Ανδρέαν τε Ιωάννην, Ευγένιον συν Λάμπρω, Θεοδώρω και Άλλω, Βλάσιον και Δαυίδ, τους αρωγούς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Της ψυχής τα όμματα πεπηρωμένος, σοι Χριστέ προσέρχομαι, ως ο τυφλός εκ γενετής, εν μετανοία κραυγάζων σοι· Συ των εν σκότει το φως το υπέρλαμπρον.

Ο Οίκος

Ρείθρόν μοι δώρησαι Χριστέ, σοφίας της αρρήτου, και γνώσεως της άνω, το φως των εν τω σκότει, και πλανωμένων οδηγέ, ίνα διηγήσωμαι, άπερ η θεία βίβλος εδίδαξε του Ευαγγελίου της ειρήνης, δηλονότι, την του Τυφλού θαυματοποιΐαν, ότι εκ γενετής τυφλός υπάρχων, οφθαλμούς τους αισθητούς απολαμβάνει, και τους της ψυχής, εν πίστει ανακραυγάζων· Συ των εν σκότει, το φως το υπέρλαμπρον.

Δόξα των αποστίχων… Ήχος πλ. δ’

Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός, ο τον εκ μήτρας του φωτός εστερημένον, διά της σης αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ΄ άμφω, και ημών τα όμματα των ψυχών αυγάσας, Υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι· Πολλή σου και άφατος η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Στιχηρά Ιδιόμελα του Τυφλού
Ήχος β’

Ο Τυφλός γεννηθείς, εν τω ιδίω λογισμώ έλεγεν· Άρα εγώ, δι’ αμαρτίας γονέων εγεννήθην αόμματος; Άρα εγώ, δι’ απιστίαν εθνών εγεννήθην εις ένδειξιν, ουχ ικανώ του ερωτάν, πότε νυξ, πότε ημέρα, ουκ ευτονούσί μου οι πόδες τα των λίθων προσκρούσματα· ου γαρ είδον τον ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τον εμέ πλαστουργήσαντα, αλλά δέομαί σου, Χριστέ ο Θεός. Επίβλεψον επ εμέ, και ελέησόν με. (Δις)

Κάθισμα
Ήχος πλ. δ’ Την Σοφίαν και Λόγον

Ο των όλων Δεσπότης και ποιητής, παρερχόμενος εύρεν εν τη οδώ, Τυφλόν καθεζόμενον, θρηνωδούντα και λέγοντα· ου κατείδον εν βίω, τον ήλιον λάμποντα, ουδέ την σελήνην, το φέγγος αυγάζουσαν· όθεν εκβοώ σοι· ο τεχθείς εκ Παρθένου, φωτίσαι τα σύμπαντα, φώτισόν με ως εύσπλαγχνος, ίνα κράζω προσπίπτων σοι· Δέσποτα Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων άφεσίν μοι δώρησαι, διά πλήθος ελέους, μόνε φιλάνθρωπε.

iconandlight.wordpress.com