Το κάλεσμα των Αποστόλων, Οι μαθητές του Χριστού ήταν δεμένοι μ’ Εκείνον ως τα μύχια της καρδιάς, του νου και της ψυχής τους, και είχαν αδιάσειστη τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει πλέον θάνατος, από την αιωνιότητα που ανάβλυζε από μέσα τους, από τη νίκη μέσα τους της ζωής του Χριστού. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

 

 

Κυριακή Β´ Ματθαίου (Ματθ. 4, 18-23· )
Η κλήση των πρώτων μαθητών
(Μκ 1,16-20. Λκ 5,1-11)

Τη αυτή Κυριακή μνήμη
Πάντων των εν Παλαιστίνη αγίων
Σύναξις πάντων των εν Αγίω Όρει ασκήσει και αθλήσει,διαλαμψάντων Αγίων
Σύναξις Πάντων των εν Λέσβω Αγίων
Σύναξις Πάντων των εν Ηπείρω Αγίων
Σύναξις των εν τη Σκήτη Βερροίας αγίων
Σύναξις των δώδεκα Πατέρων και ομολογητών , των διαλαμψάντων εν ταις ιεραις μοναις Βαθέως Ρύακος, Μηδηκίου, Πελεκητής και Χηνολακκου, ταις ούσαις εν τη περιοίκω της εν Βιθυνία Τριγλίας, ων τα ονόματα, Βασίλειος, κτιτωρ Βαθέως Ρύακος, Ιγνάτιος, Λουκάς, Μάρκος και Στέφανος ηγούμενοι αυτοις’ Μηδικου’ Νικήτας και Νικηφόρος, Πελεκητής’ Θεοστηρικτος, Μακάριος, Ιλαρίων Χηνολακκου’ Στέφανος κτιτωρ, και Μεθόδιος ο μετέπειτα πατριάρχης Κων/λεως
Σύναξις των εν Πάτμω Αγίων
Σύναξη της Παναγίας της Αρβανίτισσας εν Χίω
Άγιος Ιερεμίας ο εν Κρήτη Μαρτυρήσας
σύναξις εν Σερβίοις (Κοζάνης) της αγίας βασιλίσσης Άρτης Θεοδώρας.
Σύναξη των εν Σκωτία διαλαμψάντων Αγίων
Σύναξη των Αγίων της Βορείου Αμερικής

Στίχοι
Σιών μεγαλύνθητι ομού τιμώσα
Τους εν Παλαιστίνη λάμψαντας Αγίους.
Χορόν θεοειδή Σιών μήτηρ Εκκλησιών άμα αδει.

Το κάλεσμα των Αποστόλων
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ 
Από μια ενοριακή ομιλία της 5ης Δεκεμβρίου 1972.

Είναι βασικό για εμάς να κατανοήσουμε τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον Χριστό και τους αποστόλους. Αν μελετάτε το Ευαγγέλιο, θα δείτε ότι οι Απόστολοι και ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκαν και έζησαν στην ίδια περιοχή. Ο Χριστός ήρθε να ζήσει σαν παιδί στην Ναζαρέτ∙ οι Απόστολοι έζησαν όλοι γύρω από τον τόπο Του. Δεν γνωρίζουμε τίποτα από τα νεανικά χρόνια αυτών των ανδρών, αλλά αν σκεφτούμε ότι η Κανά της Γαλιλαίας βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη των 4 μιλίων από την Ναζαρέτ, ότι όλες οι πόλεις και τα χωριά, όπου ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος και οι άλλοι μαθητές έζησαν, βρίσκονταν γύρω από το ίδιο μέρος, μπορούμε να φανταστούμε ότι είχαν συναντήσει δεί και ακούσει τον Κύριο Ιησού Χριστό ως παιδί και ως νέο.

Δεν γνωρίζουμε κάτι για την επιρροή της προσωπικότητας Του, καθώς μεγάλωνε αρμονικά εις άνδρα τέλειον, από απόψεως πνευματικής σοφίας και αρετής, αλλά υπήρχαν μεταξύ τους δεσμοί οικειότητας. Οι μαθητές του Ιωάννη, ο Ανδρέας και ο Ιωάννης, ήταν μαθητές ενός εξαδέλφου του Κυρίου. Ο Ιάκωβος ήταν αδελφός του Ιωάννη, ο Πέτρος ήταν αδελφός του Ανδρέα. Όταν πρώτοι συνάντησαν τον Χριστό, αναζήτησαν τους φίλους τους Ναθαναήλ και Φίλιππο. Ακόμα τα λόγια του Ναθαναήλ: «Μπορεί κάτι καλό να προέλθει από την Ναζαρέτ;» δεν είναι παράξενα. Τι θα έλεγε ο κάθενας μας, αν του έλεγαν ότι ο Θεός ο ίδιος έγινε άνθρωπος και ζει σ’ένα χωριό 4 μίλια μακριά από το χωριό του;

Και έπειτα υπάρχει μια ολόκληρη πορεία που μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε στα Ευαγγέλια, όπου μπορεί κάποιος να δεί πως σταδιακά οι μαθητές ανακαλύπτουν τον Κύριο Ιησού Χριστό, πως σταδιακά έρχεται πιο κοντά τους. Και μια μέρα, η σχέση τους μαζί Του είναι τέτοια που δεν μπορούσαν να Τον αφήσουν ακόμα και και αν το ήθελαν. Όταν οι περισσότεροι μαθητές Του τον εγκατέλειψαν, ο Κύριος είπε στους δώδεκα: «Θα φύγετε κι εσείς;» κι ο Πέτρος απάντησε: «Που να πάμε; Τα λόγια Σου είναι λόγια ζωής αιωνίου». Αυτή η σχέση ανάμεσα στους μαθητές και τον Χριστό, που ίσως άρχισε μέσα απο τη φιλία, κατόπιν εξελίχθηκε σε θαυμασμό, για ν’αναπτυχθεί σε σχέση ανάμεσα στους μαθητές με τον Διδάσκαλο καθ’οδόν προς τον Καίσαρα Φίλιππο, αναγνωρίζεται και ομολογείται από έναν απ’ αυτούς ως δώρο του Θεού: «Είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Ζωντανού Θεού».

Είναι μια τόσο βαθιά, τόσο τέλεια, τόσο ολοκληρωμένη σχέση, έτσι που όταν ακόμα ο τρόμος τους συνέχει, δεν μπορούν να Τον αφήσουν. Όταν ο Χριστός λέει στους μαθητές Του ότι πηγαίνει στη Βηθανία, επειδή πέθανε ο Λάζαρος, οι μαθητές Του λένε: «Επιστρέφεις στην Ιουδαία; Δεν σκοπεύουν να σε σκοτώσουν;» Κι ένας λέει: «Ας πάμε και ας πεθάνουμε μαζί Του». Και αυτός είναι ο Θωμάς, εκείνος που τόσο συχνά λογίστηκε σαν άπιστος. Όχι, δεν ήταν άπιστος. Ήταν έτοιμος να ζήσει και να πεθάνει με τον Διδάσκαλο του, αλλά δεν είναι προετοιμασμένος να δεχτεί με ευκολία τα νέα της Ανάστασης του Χριστού, μ’ ο,τι συνεπάγεται το ζωηφόρο μήνυμα αυτής, χωρίς να είναι σίγουρος – επειδή όταν ο Χριστός πέθανε στον Σταυρό, οι μαθητές Του σκορπίστηκαν φοβισμένοι για να κρυφτούν, και όμως ήταν δεμένοι μ’ Εκείνον ως τα μύχια της καρδιάς, του νού και της ψυχής τους, ένοιωθαν ότι η Ζωή έπαψε να υπάρχει στον κόσμο, στην ζωή τους. Αυτό μας συμβαίνει όταν κάποιο αγαπητό πρόσωπο πεθαίνει. Τότε ανακαλύπτουμε ότι επειδή πέθανε, κάθε τι, ρηχό, τετριμμένο, μικρό, πολύ ασήμαντο, για να είναι τόσο σημαντικό όσο η ζωή και ο θάνατος, χάνει κάθε νόημα. Απομακρυνόμαστε απ’ αυτό, γινόμαστε τόσο σπουδαίοι όσο ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και το θάνατο.

Αυτό είναι που τους συνέβη, αλλά τότε δεν υπήρχε ζωή, υπήρχε μόνο ένας καταστρεπτικός, συντριπτικός θάνατος. Δεν μπορούσαν πιά να ζούν, επειδή η Ζωή είχε φύγει από τη ζωή τους, αλλά μπορούσαν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Κι όμως ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ο Χριστός ήταν ζωντανός και ότι μπορούσαν να ζούν και ακόμη περισσότερο, ότι, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επειδή είχαν πεθάνει τόσο βαθιά και ολοκληρωτικά μέσα από την αγάπη και την ενότητα μαζί Του, μπορούσαν, μέσα από την αγάπη και την ενότητα – τη δική Του και μαζί τη δική τους- να είναι ζωντανοί, αλλά ζωντανοί με αδιάσειστη τη βεβαιότητα ότι κανένας θάνατος δεν μπορεί πλέον να τους αποκλείσει από τη ζωή, καμιά μορφή θανάτου∙ ο θάνατος είχε ηττηθεί. Αυτό είναι που ψάλλουμε το Πάσχα, αυτό διακηρύττουμε ως Ευαγγέλιο. Η ζωή έχει θριαμβεύσει, ο θάνατος δεν έχει δύναμη επάνω μας· το σώμα μας δεν έχει τη δύναμη να μας νικήσει όταν θα πεθάνει. Αυτή είναι μία από τις κύριες μαρτυρίες των αποστόλων· δεν ήταν απλά τόσο πιστοί ώστε να είναι έτοιμοι να πεθάνουν, αλλά ήταν τόσο βέβαιοι από μιάν εσωτερική βεβαιότητα, από την αιωνιότητα που αναβλύζει από μέσα τους, από τη νίκη μέσα τους της ζωής του Χριστού, ότι δεν υπάρχει πλέον θάνατος. Κάποιος μπορεί ειρηνικά ν’ αφήσει ο,τι είναι εφήμερο, καθώς λέει ο Απόστολος Παύλος. Για τον Απόστολο Παύλο θάνατος δεν σημαίνει ότι απεκδύεται την εφήμερη ζωή, σημαίνει ότι ζει την αιωνιότητα, την αιωνιότητα που πραγματοποιείται ήδη από τώρα, όπως ήταν από την αρχή, αγωνιζόμενος να την κάνει πραγματικότητα σ’ αυτό που αποκαλεί σώμα της αμαρτίας.
http://www.mitras.ru/eng/eng_276.htm
Απόδοση στην νεοελληνική : http://www.agiazoni.gr

Όλοι εμείς που πεινούμε και διψούμε για τη δικαιοσύνη και την αγάπη, μόλις ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου Ιησού ας τον ακολουθήσουμε. Ο Χριστός είναι ο αληθινός μας Φίλος και Θεραπευτής. Όλοι οι άλλοι είναι είτε ανόητοι είτε απατεώνες. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/20/%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%bc%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b9%cf%88%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%b3%ce%b9/

Απολυτίκια
Των εν Παλαιστίνη Αγίων. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Πολυάριθμον δήμον των Αγίων τιμήσωμεν, τους εν Παλαιστίνη εν χρόνοις, διαφόροις εκλάμψαντας, Προφήτας, Αποστόλους, Αθλητάς, Οσίους, Ιεράρχας Ασκητάς, τους γνωστούς και ανωνύμους και προς αυτούς, από ψυχής βοήσωμεν· δόξα τω ενισχύσαντι υμας δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω φωταυγούντι δι᾿ υμών, πασαν την υφήλιον.

Των Αγιορειτών Πατέρων.Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Τους του Άθω πατέρας και αγγέλους εν σώματι, ομολογητάς και οσίους, ιεράρχας και μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι αυτών τας αρετάς· η του όρους πληθύς, πάσα των μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως· δόξα τω στεφανώσαντι υμάς· δόξα τω αγιάσαντι· δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι.

Των εν Ηπείρω Αγίων. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Ως θεράποντας θείους, και θεόληπτον σύστημα, τους εν τη Ηπείρω Αγίους ομοφώνως υμνήσωμεν, ομού συν Ιεράρχαις Αθλητάς, και σύλλογον Οσίων θαυμαστόν· δι᾿ αυτών γαρ π᾵σαν χάριν παρά Θεού, λαμβάνομεν κραυγάζοντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμας, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι᾿ υμών, πασιν ιάματα.

Των εν Λέσβω Αγίων. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Τους εκ Λέσβου ως άστρα νοητά ανατείλαντας, και από χωρών διαφόρων εν αυτή διαπρέψαντας. Οσίους τε και Μάρτυρας ομού, και θείους ιεράρχας του Χριστού, εν μια ανευφημήσωμεν εορτή οι λέσβιοι κραυγάζοντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμας, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω δι᾿ υμών περιφανώς, την νήσον ημών κλείσαντι.

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον.
Κεφ. 4: 18-23

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ιησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν, εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν, καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ ᾿Ιησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν, καὶ κηρύσσων τὸ Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας, καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

iconandlight.wordpress.com