Ένα παιδί δεκαεπτάμιση ετών έχει να διαχειριστεί το άγχος των Παγκυπρίων Εξετάσεων, να σκεφτεί τις σπουδές του, να διασκεδάσει με φίλους, αλλά και να κάνει όνειρα για το μέλλον, πριν ταξιδέψει στα δύσκολα μονοπάτια της ζωής.
Κάποιες φορές όμως, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και κάποια παιδιά καλούνται να μπουν σε αυτά τα δύσκολα μονοπάτια της ζωής, πριν την ώρα τους. Καλούνται να ωριμάσουν και να ξεπεράσουν εμπόδια, που ίσως τους φαίνονται ανυπέρβλητα, όμως μέσα από την πίστη και την ψυχική δύναμη που έχουν καλά κρυμμένη μέσα τους, μπορούν να τα καταφέρουν.
Τρανταχτό παράδειγμα ενός νέου ανθρώπου που από μικρή ηλικία έμαθε να παλεύει για να ζήσει, αποτελεί η 20χρονη Ανδριανή Μουζακίδου από το Γέρι. Σε ηλικία 17μιση ετών, η Ανδριανή τέθηκε αντιμέτωπη με τον καρκίνο και τελικά βγήκε νικήτρια από το Παιδογκολογικό του Μακάρειου Νοσοκομείου. Σε αυτή την πορεία των δυόμιση χρόνων, από τη διάγνωση μέχρι την αποθεραπεία της, έζησε άσχημες, όμορφες και κάποιες περίεργες στιγμές.
Τα κουβαράκια και η διάγνωση
Συναντήσαμε την Ανδριανή μαζί με την μητέρα της Ρεβέκα Ιωάννου, με αφορμή μια δημοσίευση που έκαναν στο διαδίκτυο και στην οποία η 20χρονη χτυπούσε την καμπάνα του Παιδογκολογικού, σημαίνοντας το τέλος της μάχης της.
«Προς τα τέλη του 2018 άρχισα ξαφνικά να εμφανίζω κουβαράκια σε όλο μου το σώμα. Το είπα αμέσως στη μητέρα μου και στην αρχή μου είπε να μην ανησυχώ, γιατί δεν είναι τίποτα. Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να αρρωσταίνω χωρίς λόγο, άρχισα να φουσκώνω και να βάζω κιλά.
Πήγαμε στον γιατρό, τα είδε και μου είπε δεν είναι κάτι, αλλά αποφάσισε να κάνουμε ένα Ultrasound. Από το Ultrasound, ο γιατρός βρήκε δύο κουβαράκια, ένα που ήταν καλοήθης όγκος και ένα που δεν ήταν. Τότε, μας παρέπεμψε να κάνουμε βιοψία και μετά από μέρες δεν λάβαμε κάποια απάντηση. Πήρα τηλέφωνο στο χημείο και μας είπαν ότι θα μας έστελναν τα αποτελέσματα σε έξι μήνες».
Η διπλή λευχαιμία και οι πρώτες μέρες στο Μακάρειο
Τελικά, η μητέρα της Ανδριανής επικοινώνησε με μια γνωστή της, που εργαζόταν στο χημείο και αφού τη ρώτησε πότε είναι το ραντεβού τους με το γιατρό, της ετοίμασε τα αποτελέσματα.
«Πήραμε τα αποτελέσματα, πήγαμε στον γιατρό, τα είδε, αλλά δεν μας είπε τίποτα. Δεν ήθελε να μας πει. Μας έστειλε να πάμε σε αιματολόγο και εκείνος ο γιατρός μας είπε ότι το μωρό ήταν σοβαρά. Μας ανακοίνωσε ότι είχαμε λευχαιμία. Είπαμε ότι και να είναι θα το διαχειριστούμε», θυμάται με τη συγκίνηση στα μάτια της να είναι ευδιάκριτη, η κ. Ιωάννου.
Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, έπρεπε να αρχίσουν να διαχειρίζονται το φόβο τους και να ανεβαίνουν τον Γολογοθά, που τους επιφύλαξε η ζωή. Από τις αναλύσεις που έκανε η Ανδριανή διαφάνηκε πως αντιμετώπιζε δύο ειδών λευχαιμίες. Η μια ήταν οξέα λευχαιμία και η άλλη «Τ» λεμφοπλαστική.
Για την πρώτη έπρεπε να υποβληθεί σε μεταμόσχευση, αλλά η 20χρονη από την πρώτη στιγμή ένιωθε βαθιά μέσα της,ότι δεν θα χρειαζόταν να ταξιδέψει στο εξωτερικό.
Το θαύμα του Άγιου Εφραίμ
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2018 λοιπόν, η Ανδριανή εισήχθη στο Μακάρειο Νοσοκομείο και άρχισε κανονικά τις θεραπείες της, ενώ ξεκίνησε προετοιμασία για την μετάβασή της στη Γερμανία, όπου θα υποβαλλόταν σε μεταμόσχευση. Τότε, είδε για πρώτη φορά τον Άγιο Εφραίμ.
«Ήταν Χριστούγεννα του 2018, και σε κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι τι ώρα, κοιμήθηκα. Τότε είδα ένα άνθρωπο να μπαίνει στο δωμάτιο μου και να μου λέει ότι και να γίνει μην φοβηθείς. Του μιλούσα κανονικά, τον ρωτούσα ποιος είναι και του έλεγα “τι εννοείς να μην φοβηθώ”; Μου απάντησε ότι δεν θα μου πει ποιος είναι και μου επανέλαβε πως ότι και να γίνει, μην φοβηθείς.
Εκείνη τη στιγμή ήρθε στο δωμάτιο η γιαγιά μου και μου λέει με “ποιον μιλάς;”. Της είπα, “δεν είδες τον άνθρωπο που έφυγε από το δωμάτιο”; Μου λέει “κανένας δεν ήρθε, κοιμήσου και θα τα πούμε αύριο”.
Την επόμενη μέρα είχαμε την ίδια συζήτηση. Άρχισε να μου λέει είναι ο τάδε ή ο τάδε Άγιος; Της έλεγα “όχι”. Μετά από λίγο πήγαμε στην κουζίνα και πάνω στο τραπέζι ήταν μια εικόνα. Της λέω “αυτός είναι ο Άγιος που είδα”. Ήταν ο Άγιος Εφραίμ. Εκείνη την ώρα με πήρε τηλέφωνο η θεία μου και μου είπε ότι μια φίλη της έκανε παράκληση για μένα στον Άγιο Εφραίμ».
Το πρώτο σοκ από όσα βίωσε εκείνη τη μέρα ξεπεράστηκε, ωστόσο ένα δεύτερο «χτύπημα» την συντάραξε και πάλι. Ήταν ένα απόγευμα, γύρω στις 17:00. Μόλις είχε τελειώσει το μπάνιο της και καθόταν με την γιαγιά της στο κρεβάτι. Σε κάποια στιγμή ένιωσε πως δεν ήταν εκεί. Άκουγε τη γιαγιά της που της μιλούσε, αλλά δεν μπορούσε να αντιδράσει.
«Έπαθα κρίση και σπασμούς. Κατάφερα και έφερα το νου μου μετά από λίγο. Τη νύχτα έπαθα ξανά κρίση, γύρω στις 22:00 με 23:00. Ένιωθα εξαντλημένη και λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα δεν θυμόμουν κανένα. Τα χαράματα, είδα στον ύπνο μου τον ίδιο άνθρωπο και μου είπε ότι “τώρα τέλειωσαν όλα” και αμέσως εξαφανίστηκε.
Το πρωί της επόμενης μέρας μου είπαν οι γιατροί ότι πρέπει να σταματήσω τις θεραπείες για ένα μήνα, για να δουν πώς προέκυψαν οι σπασμοί. Έκανα εγκεφαλογράφημα, MRI, έκανα τα πάντα και είχαν εξαφανιστεί όλα. Δεν έβρισκαν τίποτα, ενώ προηγουμένως τα αποτελέσματα έδειχναν ότι έπρεπε να πάω να κάνω μεταμόσχευση στη Γερμανία. Επίσης, ούτε για τους σπασμούς έβρισκαν το λόγο που μου συνέβαινε.
Μετά άρχισαν οι χημειοθεραπείες για μια εβδομάδα και έλεγχο του μυελού, αλλά δεν έβρισκαν τίποτα. Καθάρισαν όλα. Φτάσαμε στην άνοιξη του 2019 και μια μέρα ήρθε ο διευθυντής του παιδογκολογικού, δρ. Λοΐζος Λοΐζου, με αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. Μου έλεγε ότι είναι τόσα χρόνια στο Μακάρειο και πρώτη φορά έβλεπε ένα μωρό να έχει τόσο μεγάλη πίστη και δύναμη. Τα καταφέραμε».
Η εμπειρία με το χειρουργείο
Η τρίτη και τελευταία της εμπειρία με τον Άγιο, ήταν όταν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Εκεί, είδε έναν γιατρό, ο οποίος εκ των υστέρων διαφάνηκε ότι δεν ήταν μέσα στην αίθουσα.
Όπως λέει η μητέρα της, «βγήκε από το χειρουργείο και μου έλεγε ότι είχε ερωτευτεί ένα γιατρό ψηλό, μελαχρινό, γαλανομάτη. Της έλεγα για να την αστιέψω ότι αν είχε έτσι γιατρό να μου τον γνωρίσει κι εμένα. Όταν βγήκε ο γιατρός της έξω, τον ρώτησα είχε κανένα γιατρό με αυτά τα χαρακτηριστικά μέσα; Μου λέει όχι δεν είχε.
Όταν μου είπε για τον Άγιο Εφραίμ, δεν σοκαρίστηκα, γιατί στο παιδογκολογικό κι άλλα παιδιά είχαν τέτοιες εμπειρίες. Μας είπαν για παράδειγμα ότι κάποιες φορές μύριζε λιβάνι. Άλλα μωρά έλεγαν ότι ένιωσαν την παρουσία του».
Tα παιδιά στο Μακάρειο
Στο Μακάρειο Νοσοκομείο, η Ανδριανή και η μητέρα της γνώρισαν πολλά παιδιά, κάποια από τα οποία στην πορεία του χρόνου έφυγαν από τη ζωή, ενώ άλλα τα κατάφεραν. Για όλα έχουν να θυμούνται στιγμές, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους.
Το πιο χαρακτηριστικό περιστατικό που θυμάται η κ. Ρεβέκα ήταν με τον μικρό Αντώνη, ο οποίος ήταν το αγαπημένο της παιδί στο παιδογκολογικό. «Ο Αντωνάκης ήρθε από το σχολείο στο παιδογκολογικό και τον είδαμε να μπαίνει μέσα και ήταν τελείως χαμένος. Δεν καταλάβαινε τι γινόταν. Φανταστείτε ένα μωρό να έρχεται στο παιδογκολογικό με τα ρούχα του σχολείο και να μην γνωρίζει τι συμβαίνει.
Το μωρό είχε ψηλά λευκά αιμοσφαίρια. Δεν έτρωγε, δεν είχε όρεξη. Ήταν αλλού το μωρό. Μια μέρα του λέω τρως τις κρέπες; Λέει μου τρώω τες. Πήγα έπιασα υλικά και του έκανα κρέπες. Δεν μπορείτε να καταλάβετέ πόσο χάρηκε εκείνο το μωρό. Τον αγαπώ τόσο πολύ, όπως και όλα τα μωρά από το παιδογκολογικό. Κρατάμε επαφές με σχεδόν όλους τους γονείς μέχρι σήμερα. Όταν μπαίνουμε σε εκείνο το θάλαμο, γινόμαστε οικογένεια».
Διάβαζε για τις Παγκύπριες στο παιδογκολογικό
Στο μεταξύ, την ώρα που η Ανδριανή έδινε μάχη από το Μακάρειο Νοσοκομείο, έπρεπε να πάρει απόφαση κατά πόσον θα έδινε ή όχι Παγκύπριες Εξετάσεις, με τη μητέρα της να επιμένει ότι αν έδινε θα την βοηθούσε και στην ψυχολογία της.
«Η μητέρα μου επέμενε να δώσω τις εξετάσεις μου κανονικά. Μου έλεγε ότι δεν σημαίνει πως επειδή μπήκα στο παιδογκολογικό σταματά η ζωή μου και παύω να είμαι άνθρωπος.
Μετά από αυτά που μου είπε, αποφάσισα να δώσω κανονικά τις εξετάσεις. Μου έφεραν μια δασκάλα, κάναμε κάποια μαθήματα και έδωσα εξετάσεις. Πήγα καλά, δεν έχω παράπονο και πλέον μετά το τέλος της περιπέτειάς μου θα αρχίσω να σπουδάζω κομμωτική, εκείνο που πάντα ήθελα να κάνω».
Από την άλλη, η μητέρα της, πέραν από τη στήριξη που έπρεπε να παρέχει συνεχώς στην κόρη της, είχε να αναθρέψει άλλα τρία παιδιά, τα οποία λόγω της κατάστασης, τα είχε παραμελήσει για κάποιο διάστημα, αφού έπρεπε να ήταν δίπλα στην Ανδριανή.
«Εγώ έχω εκτός από την Ανδριανή ακόμα τέσσερα παιδιά, με το μικρότερο να είναι οκτώ μηνών. Όταν είχαμε την περιπέτεια, είχα τρία και ήταν 14, 13 και 10 ετών. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ισορροπήσεις τα πάντα και να είσαι και στο ένα σου παιδί στο παιδογκολογικό και στα άλλα τρία που ήταν στο σπίτι. Τους πρώτους τρεις μήνες εγώ ήμουν συνεχώς με την Ανδριανή. Κανόνιζα με τη μητέρα μου να έρχεται στην Ανδριανή κάποια Σαββατοκύριακα, για να πηγαίνω στα άλλα μου παιδιά. Θυμάμαι μάλιστα μια φορά η μια μου κόρη μου είπε γιατί μόνο με την Ανδριανή είσαι και όχι και με μας.
Δυστυχώς εγώ ήμουν και ο παπάς και η μάμα σε αυτά τα μωρά, δεν είχα στήριξη, αλλά δόξα τω Θεώ τα καταφέραμε».
«Μακάρι αυτή η ασθένεια να ήταν απλά ένα ζώδιο»
Μητέρα και κόρη, θυμούνται σήμερα την περιπέτεια που έζησαν σαν ένα εφιάλτη, από τον οποίο βγήκαν πιο δυνατές. Γι’ αυτό στέλνουν μηνύματα σε όσους ανθρώπους ζουν παρόμοιες καταστάσεις καλώντας τους να είναι δυνατοί και να παλεύουν συνεχώς.
«Μακάρι αυτή η ασθένεια να ήταν απλά ένα ζώδιο. Εγώ θα τους πω ότι χρειάζεται πίστη και δύναμη από τους πάσχοντες, αλλά και την οικογένεια τους μια τέτοια ασθένεια. Πάντα να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι υπάρχουν και χειρότερα. Όποια πόρτα του νοσοκομείου κι αν ανοίξουν να σκέφτονται ότι θα μπουν και θα βγουν καλά. Εγώ πλέον σταμάτησα να λέω γιατί σε μένα. Ότι και να έρθει, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.
Η όλη εμπειρία που έζησε η Ανδριανή, με τα θαύματα του Αγίου, αλλά και τη μάχη που έδωσε, την άλλαξε ως άνθρωπο. Την έκανε πιο δυνατή και πλέον βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου