Τα άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές… Γιατί τόση θλίψη στις μέρες μας; Οπωσδήποτε για την Απιστία, τη βλασφημία και την ιεροσυλία των Αρχόντων, για την Αποστασία τόσων επισκόπων και ιερέων, για τους νεωτερισμούς και τα σχίσματα• για τη χλιαρότητα και την ολιγοπιστία πολλών δήθεν ορθοδόξων!… Αγίου Ονουφρίου (Γκαγκαλιούκ) του ομολογητού.

 

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου (166).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰούστου, Ἰουστίνου, Χαρίτωνος, Χαριτοῦς, Εὐελπίστου, Ἱέρακος, Παίωνος, καὶ Βαλλεριανοῦ (166)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δέκα χιλιάδων Μαρτύρων ἐν ᾿Αντιόχεια (249-251).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Φίρμου τοῦ Μάρτυρος (299).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεσπεσίου ἐκ Καππαδοκίας (222).
Διήγησις ὠφέλιμος γεωργοῦ τινος Μετρίου ὀνομαζομένου (912) .
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς καὶ Ἐπίσκοπος Πύῤῥος ὁ Παρθένος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρα, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀγαπητοῦ, τοῦ Ἀναργύρου καί ᾿Ιαματικοῦ, τοῦ ἐν Λαύρα Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἐκ Ρωσίας (1095).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ Γλουσέτσκ, τῆς Vologda Ρωσίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (1437)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Σίω τῆς Γκαρέτζας (τοῦ Ἀχαλκαλάκι) Γεωργίας, καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Δαυΐδ, Γαβριήλ καί Παῦλου, ὑπὸ τῶν Μουσουλμάνων τοῦ Καυκάσου (1696).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί Ὁμολογητοῦ Ὀνουφρίου (Γκαγκαλιούκ), Ἐπισκόπου Κούρσκ (1938), καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Ὁμολογητῶν: Ἐπισκόπου Μπέλγκοροντ Ἀντωνίου (Πανκέγιεφ), τῶν ἱερέων Ἱππολύτου Κρασνώφ, Μητροφάνη Βιλγκέμσκι, Ἀλεξάνδρου Έρόσεφ, Μιχαήλ Ντεϊνέκα, Νικολάου Σαντόφσκι, Βασιλείου Ίβάνωφ, Νικολάου Κουλάκωφ, Μαξίμου Μπογκντάνωφ, Ἀλεξάνδρου Σαούλσκι, Παύλου Ποπώφ, Γεωργίου Μπογγιαβλένσκι και τοῦ ἱεροψάλτη Μιχαήλ Βαζνεσένσκι.
Κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Φιλάρετου τοῦ Ρουμάνου, ἐν Καψάλα τοῦ Ἁγ. Ὄρους (1975)
Ἀνάμνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἁγίας μητρός ἡμῶν Νίνας τῆς ἰσαποστόλου εἰς τὴν χώραν τῶν ᾿Ιβήρων ἤτοι τὴν Γεωργία, ἀποσταλεῖσα ὑπὸ τῆς Θεοτόκου πρὸς τὸν εὐαγγελισμὸ αὐτῶν, περί τόν 3ο μ.Χ. αἰώνα

Τὴν παραμονὴ τῆς Ἀναλήψεως, ἤτοι τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ ἑορτάζουμε τὴν Ἀπόδοσιν τοῦ Πάσχα

Από τον βίο του αγίου Ονουφρίου (Γκαγκαλιούκ) του ομολογητού,
αρχιεπισκόπου Κούρσκ (1938 -1 Ιουνίου )

Τον χειμώνα τού 1894, όταν ο Αντώνιος ήταν μόλις πέντε χρονών, ο Μάξιμος, κάνοντας μια μέρα περιπολία στο δημόσιο δάσος του Λούμπλιν, συνάντησε τέσσερις άνδρες πού έκοβαν ξύλα χωρίς άδεια των αρχών. Εκείνοι τον παρακάλεσαν να μην τούς γράψει, επειδή θα πλήρωναν πρόστιμο για την παράνομη υλοτομία. Ο ευσυνείδητος δασοφύλακας, όμως, δεν τους χαρίστηκε. Οι ξυλοκόποι τότε εξαγριώθηκαν. Του ρίχτηκαν και άρχισαν να τον χτυπούν. Ο Μάξιμος, όντας πολύ ρωμαλέος αντιστάθηκε σθεναρά και τελικά τούς έτρεψε σε φυγή, αφού όμως πρώτα δέχτηκε δύο τραύματα από τσεκούρι στο κεφάλι και στο χέρι. Με πολύ κόπο έφτασε στο σπίτι του. Η Αικατερίνα, αφού έπλυνε και έδεσε τις πληγές του, τον βοήθησε να ξαπλώσει.

Την ίδια νύχτα οι ξυλοκόποι έβαλαν φωτιά στο σπίτι των Γκαγκαλιούκ, πού τυλίχτηκε στις φλόγες μέσα σε λίγες στιγμές. Η Αικατερίνα δεν σκέφτηκε τίποτα’ άλλο παρά μόνο το πώς θα έσωζε τα παιδάκια της.
Επειδή η πόρτα ήταν παραδομένη στη φωτιά, έσπασε ένα παράθυρο και άρχισε να πετάει ένα-ένα τα παιδιά έξω, στο χιόνι, αφού πρώτα τα τύλιγε με κουβέρτες. Τελευταίοι βγήκαν από το ίδιο παράθυρο οι δύο γονείς. Έτσι σώθηκαν όλοι. Το σπίτι, ωστόσο, και όλο το νοικοκυριό τους έγιναν στάχτη.

Αρκετοί κάτοικοι τού γειτονικού χωρίου, πού είδαν τη φωτιά, δεν άργησαν να καταφτάσουν με άμαξες. Τον Μάξιμο τον μετέφεραν στο νοσοκομείο της πόλης, ενώ στη γυναίκα του και στα παιδιά του παραχώρησαν μια καλύβα στο χωριό, για να διαμείνουν προσωρινά.
– Εκεί, διηγιόταν αργότερα η Αικατερίνα, έγινε κάτι το θαυμαστό, πού μου προκάλεσε έκπληξη. Καθώς έκλαιγα μέσα στην καλύβα για τη συμφορά μας, τα μικρά παιδιά μου με περικύκλωσαν και άρχισαν να με παρηγορούν. Ο πεντάχρονος Αντώνιος ανέβηκε στα γόνατά μου, τύλιξε τα χεράκια του γύρω από τον λαιμό μου και μου είπε: “Μαμά, μην κλαις! Όταν γίνω επίσκοπος, θα σε πάρω κοντά μου”.
Έκπληκτη από τα λόγια του, ίσως και φοβισμένη, τον ρώτησα: “Τί είπες; Ξέρεις τί είναι επίσκοπος; Πού το άκουσες αυτό;”. Δεν απάντησε στην ερώτηση μου. Απλώς είπε με βεβαιότητα και σοβαρότητα: “Μαμά, θα γίνω επίσκοπος. Το ξέρω”.

Λίγο αργότερα ο Μάξιμος πέθανε στο νοσοκομείο. Ο ορφανός Αντώνιος, έπειτα από αίτηση της μητέρας του, έγινε δεκτός στο ορφανοτροφείο της πόλης Λούμπλιν. Εκεί ξεχώρισε για την ευφυΐα του και την επίδοση του στα γράμματα. Έτσι,αφού τελείωσε το Εκκλησιαστικό Σχολείο, φοίτησε με έξοδα του ορφανοτροφείου στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο της πόλης Χόλμ.
Στη διάρκεια των σπουδών του σκεφτόταν αρχικά να γίνει γιατρός κι έπειτα δάσκαλος. Όταν, όμως, βρισκόταν στην τελευταία τάξη του Σεμιναρίου, ένα απροσδόκητο γεγονός του άνοιξε τον δρόμο της εκκλησιαστικής διακονίας. Έναν μήνα πριν από τις πτυχιακές εξετάσεις, αρρώστησε βαριά από πνευμονία και μπήκε στο νοσοκομείο του Σεμιναρίου. Η ζωή του κινδύνεψε, γι’ αυτό οι άλλοι σπουδαστές έκαναν Παρακλήσεις για τη σωτηρία του.

– Βρισκόμουνα σε κατάσταση αναισθησίας, διηγιόταν αργότερα ο ίδιος. Ξαφνικά είδα μπροστά μου έναν σεβάσμιο γέροντα. Η γενειάδα του ήταν τόσο μακριά, πού ακουμπούσε στα δάχτυλα των ποδιών του. Και τα άσπρα μαλλιά του σκέπαζαν ολόκληρο το γυμνό του σώμα, φτάνοντας στις φτέρνες του. Με κοίταξε στοργικά και είπε: «Τάξε ότι θα υπηρετήσεις τον Κύριο και την Εκκλησία Του, και θα γίνεις καλά». Φοβισμένος, αναφώνησα: «Τάζω!». Ο γέροντας έφυγε από κοντά μου, κι εγώ αποκοιμήθηκα. Από την ώρα εκείνη άρχισα να συνέρχομαι. Αργότερα, κοιτάζοντας τις εικόνες με τις μορφές των αγίων, αναγνώρισα σε μιαν άπ’ αυτές τον γέροντα πού με είχε επισκεφτεί. Ήταν ο όσιος Ονούφριος ο Μέγας.

Δεν είχε αναρρώσει τελείως ο Αντώνιος, όταν έδωσε πτυχιακές εξετάσεις με επιτυχία. Στη συνέχεια, με προτροπή του διευθυντή του Σεμιναρίου επισκόπου Διονυσίου (Βαλεντίνσκι) γράφτηκε, έπειτα από επιτυχείς εισαγωγικές εξετάσεις, στη Θεολογική Ακαδημία της Πετρουπόλεως.
Τελειώνοντας το δεύτερο έτος των σπουδών του στη Ακαδημία, ο Αντώνιος στάλθηκε από τον διευθυντή στη Μονή του Οσίου Ονουφρίου Γιαμπλέτσνα, προκειμένου να διδάξει θεολογία σ’ έναν κύκλο επιμορφωτικών μαθημάτων για δασκάλους από τη Γαλικία. Μετά το τέλος των μαθημάτων και λίγο πριν αναχωρήσει για την Πετρούπολη, ο Αντώνιος αρρώστησε πάλι από πνευμονία και μάλιστα πιο βαριά από την πρώτη φορά. Οι γιατροί, πού τον εξέτασαν, σχεδόν τον ξέγραψαν. Κειτόταν αναίσθητος σε ένα κελί. Οι πατέρες της μονής μετέφεραν εκεί τη θαυματουργή εικόνα του προστάτη τους οσίου Ονουφρίου του Μεγάλου και άρχισαν να ψάλλουν Παράκληση για τη θεραπεία του.

Είδε πάλι μπροστά του τον όσιο, όπως τρία χρόνια πριν στο νοσοκομείο του Σεμιναρίου. Κοιτάζοντάς τον αυστηρά ο άγιος ασκητής, του είπε με τόνο επιτιμητικό:

– Δεν εκπλήρωσες το τάμα σου. Κάνε το τώρα, και ο Κύριος θα σε ευλογήσει.

Ο Αντώνιος άνοιξε τα μάτια του και είδε στο κελί τους πατέρες να ψάλλουν Παράκληση. Κοντά στο κρεβάτι του ήταν τοποθετημένη η εικόνα του οσίου Ονούφριου. Ο άρρωστος δάκρυσε από κατάνυξη. Αμέσως δήλωσε στον ηγούμενο της μονής αρχιμανδρίτη Σεραφείμ ότι, μόλις επέστρεφε στην Ακαδημία, θα ζητούσε να καρεί μοναχός.

Στις 5 Οκτωβρίου του 1913 ο διευθυντής της Θεολογικής Ακαδημίας της Πετρουπόλεως επίσκοπος Αναστάσιος (Άλεξάντρωφ) έκειρε τον Αντώνιο μοναχό και τον ονόμασε Ονούφριο…

***

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 η λαίλαπα του αθεϊσμού και των διωγμών άρχισε να εξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Η Ρωσική Εκκλησία εισήλθε στη βαβυλώνια αιχμαλωσία της και ο ιεράρχης δεν άργησε να δοκιμάσει τις συνέπειές της…

Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι τού 1922 δημιουργήθηκε το σχίσμα της «Ζωντανής Εκκλησίας», του οποίου οι ηγέτες επιδίωκαν ριζικές και αντιπαραδοσιακές μεταρρυθμίσεις στην εκκλησιαστική ζωή. Τον Αύγουστο συγκλήθηκε στο Κίεβο σύνοδος των κανονικών αρχιερέων της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία, εκτιμώντας τα πολλά χαρίσματα τού π. Ονούφριου, τον εξέλεξε επίσκοπο Έλισάβετγκραντ. Ωστόσο, ο επικεφαλής της «Ζωντανής Εκκλησίας»* μητροπολίτης Ευδόκιμος (Μεσέρσκι), με τις διασυνδέσεις και την επιρροή του στο μπολσεβίκικο καθεστώς, κατόρθωσε να ματαιώσει προσωρινά τη χειροτονία.

Στο μεταξύ, τον Δεκέμβριο του 1922 ο Ανδρέας Γκαγκαλιούκ, αναζητώντας τον αδελφό του, ζήτησε πληροφορίες από τον μητροπολίτη Ευδόκιμο. Εκείνος τού είπε:
– Ο αρχιμανδρίτης Ονούφριος βρίσκεται στην πόλη Κριβό-Ρόγκ και στα κηρύγματά του καταφέρεται εναντίον μας. Αν αγαπάτε τον αδελφό σας, τηλεγραφήστε του να έρθει αμέσως στη Μόσχα και να με συναντήσει. Εφόσον ταπεινωθεί μπροστά μου και προσχωρήσει στο κίνημά μας, θα τον κάνουμε επίσκοπο σ’ όποιαν επαρχία επιθυμεί. Προειδοποιήστε τον ότι, σε αντίθετη περίπτωση, τον περιμένουν φυλακίσεις και εξορία. 
Βιαστείτε! Δεν έχετε καιρό για χάσιμο.
Χωρίς χρονοτριβή, ο Ανδρέας τηλεγράφησε στον αδελφό του. Εκείνος του απάντησε με λίγες λέξεις: «Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με τον Ευδόκιμο».

Τελικά, στις αρχές του 1923 ο π. Ονούφριος κατόρθωσε να πάει κρυφά στο Κίεβο, όπου στις 4 Φεβρουάριου χειροτονήθηκε επίσκοπος Έλισάβετγκραντ και ορίστηκε βοηθός επίσκοπος της επαρχίας Οδησσού και Χερσώνος.

Δύο μέρες μετά τη χειροτονία του, ο επίσκοπος Ονούφριος έφτασε στο Έλισάβετγκραντ και τέλεσε την πρώτη αρχιερατική του Λειτουργία στον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μπροστά σε τεράστιο πλήθος πιστών.
Λίγες μέρες αργότερα τον επισκέφτηκε ο εκπρόσωπος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Διοικήσεως της «Ζωντανής Εκκλησίας» Τρόφιμος Μιχαήλωφ. Τον ρώτησε αν ήταν διατεθειμένος να προσχωρήσει στο κίνημά τους. Ο ιεράρχης απάντησε με ευθύτητα και αποφασιστικότητα:
– Δεν αναγνωρίζω και δεν θα αναγνωρίσω ποτέ τους «Αρχιερείς» και «ιερείς» της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Διοικήσεως. Προϊστάμενοί μου είναι οι Αρχιερείς της κανονικής Εκκλησίας μητροπολίτης Μιχαήλ και επίσκοπος Προκόπιος, στους οποίους υπακούω.
Την άλλη μέρα ο επίσκοπος Ονούφριος συνελήφθη και φυλακίστηκε πρώτα στο Έλισάβετγκραντ και έπειτα στην Οδησσό. Το κατηγορητήριο ανέφερε πώς, όταν ήρθε στην επαρχία του ως επίσκοπος, τέθηκε επικεφαλής της τοπικής «Πατριαρχιακής Εκκλησίας», πού δεν Αναγνωριζόταν από τις κρατικές αρχές, και δεν εντάχθηκε στη «Ζωντανή Εκκλησία», τη μόνη Αναγνωρισμένη.
Για τρεις μήνες έζησε την Απανθρωπιά των σοβιετικών φυλακών ο νεαρός ιεράρχης…

… Ανασκοπώντας τις ταλαιπωρίες του στις φυλακές, ο κατατρεγμένος Ιεράρχης έγραφε το 1926:
«Λίγα χρόνια έχω ζήσει, αλλά πολλά βάσανα έχω δοκιμάσει. Από τα δύο μόλις χρόνια της επισκοπείας μου έχω περάσει έξι μήνες στις φυλακές του Ελισάβετγκραντ, της Οδησσού, του Κριβόι-Ρόγκ και του Χάρκωφ. Πολλές φορές με οδήγησαν στα δεσμά πεζό μέσ’ από τους δρόμους, με συνοδεία οπλισμένων φρουρών, και άλλες μέσα σε σιδερόφραχτο όχημα, καθισμένον ανάμεσα σε κλέφτες και φονιάδες… Καθώς αναλογιζόμουν τις αμαρτίες μου, τις εκούσιες και τις ακούσιες, χαιρόμουνα πού ο Κύριος με αξίωνε να πιώ το ποτήρι, αυτών των παθημάτων, για να καθαρθώ…

***

Ο ιεράρχης έγραφε σε κάποιον φίλο του:

Μόνο στον ναό πρέπει να μιλάμε για τον Κύριο και τη θεία διδασκαλία Του; Όχι! Για τον Θεό πρέπει να μιλάμε όπου χρειαστεί, όπου υπάρχουν ψυχές πού είτε Τον αγνοούν, είτε Τον αρνούνται, είτε Τον αμφισβητούν. Κι αν ακόμα δεν μπορεί ένας πιστός να αποδείξει την αλήθεια της πίστεως, ανασκευάζοντας τα επιχειρήματα των άθεων, ας εκθέσει απλά και καθαρά τη χριστιανική διδασκαλία. Είναι κι αυτό μια νίκη… Τα λόγια του ψεύδους, όταν είναι σκεπασμένα, φέρνουν τον καρπό τους, όταν όμως ξεσκεπαστούν, χάνουν τη δύναμή τους…

Με ρωτάς, αγαπητέ μου φίλε, με ανησυχία: “Τί θα γίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν πεθάνουν οι πιστοί, πού είναι ακόμη αρκετοί, και τη θέση τους πάρει η σημερινή γενιά των μοχθηρών εχθρών τού Θεού; Ασφαλώς η γενιά αυτή θα στραφεί ανοιχτά εναντίον της Εκκλησίας. Εμείς τί θα αντιπαραθέσουμε; ”. Πρέπει να σού πω, αγαπητέ φίλε, ότι δίπλα στους εχθρούς της Εκκλησίας φυτρώνουν αναμφίβολα και οι φίλοι της. Ας μην είναι πολλοί είναι δυνατοί, γιατί κατέχουν την αλήθεια. Κάτω από το χαλάζι των χλευασμών και των κατατρεγμών ατσαλώνουν την πίστη τους στον Θεό και την αφοσίωση τους στην Εκκλησία Του. Αυτοί, υψώνοντας το ανάστημα τους, θα υπερασπίσουν τα ιερά και τα όσια…

Ίσως να χυθεί το αίμα των πιστών. Αλλά αυτό θα γίνει σπόρος, όπως στα πρώτα χρόνια τού Χριστιανισμού, σπόρος από τον οποίο θα φυτρώσει πιο δυνατό το χριστιανικό δένδρο. Για την Εκκλησία τού Χριστού, ο διωγμός και το αίμα δεν είναι άγνωστα. Αυτά πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε συνεπάγονταν όχι τον αφανισμό αλλά, απεναντίας, τον δοξασμό και την εξάπλωση της Εκκλησίας.

Μην ξεχνάς, επίσης, αγαπητέ φίλε, ότι τα άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές. Οι άπιστοι διώκτες, βλέποντας την ακλόνητη σταθερότητα των πιστών, πού θα σφραγίζεται με αίμα, θα προβληματίζονται. Και μερικοί από αυτούς, οι καλοπροαίρετοι και ικανοί για την οικείωση της θείας αλήθειας, οπωσδήποτε θα μεταπηδήσουν στις τάξεις των ομολογητών τού Χριστού. Έτσι έγινε πολλές φορές στην αρχαία χριστιανική εποχή με ειδωλολάτρες δημίους, πού, βλέποντας την πίστη των χριστιανών, μεταστράφηκαν σε ομολογητές τού Κυρίου. Πολλοί, πάρα πολλοί, από διάφορους τόπους και λαούς, μπορούν να γίνουν φίλοι του Χριστού, αντικαθιστώντας τους προδότες Του, σύμφωνα με τα λόγια του Ίδιου:

«Λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον εκεί εσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. 8:11-12).
Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, αγαπητέ φίλε! Πάνω απ’ όλα μείνε εσύ ο ίδιος πιστός μέχρι θανάτου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Συνάμα ικέτευε θερμά και αδιάλειπτα τον Κύριο να αναδείξει εργάτες για τον θερισμό του χωραφιού Του – γιατί «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9:37).

***

Στις 5 Νοεμβρίου του 1926 η ΓκεΠεΟυ αποφάσισε να εξορίσει τον επίσκοπο Ονούφριο για τρία χρόνια στα Ουράλια.

«Από την πολύβουη πόλη του Χάρκωφ», έγραφε ο ιεράρχης, «μεταφέρθηκα στο απόμακρο χωριό Κουντιμκάρ. Ας γίνει το θέλημα του Θεού! Η ανάμνηση, πάντως, των φίλων πού άφησα στο Χάρκωφ, προξενεί θλίψη στην ψυχή μου• δεν πρέπει να τους σκέφτομαι. Θα μπορέσουμε, άραγε, να συναντηθούμε ξανά; Από τον Κύριο εξαρτάται οπωσδήποτε, βέβαια, θα συναντηθούμε στη ζωή πού ακολουθεί τον θάνατο… Τώρα πρέπει να διακονήσω τον Θεό και τους ανθρώπους κάτω από τις συνθήκες πού όρισε η θεία πρόνοια…

»Στο μεταξύ η αθεΐα εργάζεται δυναμικά, προκειμένου να καταστρέψει, όπως πιστεύει, την Εκκλησία του Θεού- και μαζί της εργάζονται, πιασμένοι χέρι-χέρι, οι πολυώνυμοι αιρετικοί και σχισματικοί… Πόσο χρειάζονται τώρα εργάτες στον αγρό του Χριστού! Και όμως, πόσο τους έχουν λιγοστέψει οι εχθροί Του! ‘Έτσι θέλησε ή, πιο σωστά, έτσι παραχώρησε ο Θεός. Να, και στα αποστολικά χρόνια, με παραχώρηση του Κυρίου, ο μεγάλος ευαγγελιστής των εθνικών Παύλος έμεινε δέσμιος δύο χρόνια στην Καισάρεια και άλλα δύο χρόνια στη Ρώμη… Ας καταλάβουν οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες-θεομάχοι ότι, παρ’ όλη την έντονη προσπάθειά τους και την εξουδετέρωση των κηρύκων της πίστεως, δεν θα μπορέσουν να αφανίσουν την Εκκλησία. Ας καταλάβουν όλοι οι εχθροί του Χριστού πώς η πίστη μας είναι θεμελιωμένη όχι σε ανθρώπινη σοφία αλλά στη δύναμη του Θεού.

»Δεν πρέπει να κοιτάζω πίσω, δεν πρέπει να σκέφτομαι τί είχα ως τώρα. Πρέπει να δουλέψω για τον Θεό και τους ανθρώπους εδώ, σε τούτο το μακρινό χωριό, σε τούτη τη μεγάλη φυλακή. Ο υπηρέτης του Χριστού οφείλει να φέρνει το φως Του και στις φυλακές, όπως έκαναν οι απόστολοι. Με το να πεις έναν λόγο πίστεως στον τυχαίο συνομιλητή σου, με το να χαϊδέψεις ένα βρέφος, με το να ομολογήσεις και να υπερασπίσεις ανοιχτά την πίστη σου, όταν δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, αψηφώντας τη χλεύη και τον διωγμό από τους άπιστους, με όλα αυτά φέρνεις το φως του Χριστού στο περιβάλλον σου.

»Υπάρχουν και άλλα πού μπορώ να κάνω εδώ, στο χωριό Κουντιμκάρ. Πρώτα-πρώτα έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω, όποτε θέλω, στον ναό του Θεού και να προσεύχομαι. Τί μεγάλη παρηγοριά πού είναι αυτή! Μπορώ να κοινωνώ τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού. Τί πιο υψηλό, τί πιο ευφρόσυνο απ’ αυτό! Εδώ, στη μόνωση, μακριά από τους θορύβους, μπορώ περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού να σκέφτομαι τον Θεό και την ψυχή μου. Πρόσφατα έγραψα σε έναν εξαίρετο χριστιανό νέο ότι το χωριό Κουντιμκάρ είναι για μένα ένα ερημητήριο, στο οποίο οφείλω να συναισθανθώ βαθύτερα τα αμαρτήματα μου και να πλησιάσω περισσότερο τον Κύριό μου. Η κοινωνία με τον Θεό μέσω της ειλικρινούς και θερμής προσευχής αποτελεί τη μεγαλύτερη παρηγοριά για τον χριστιανό…

»Πιστεύω ακλόνητα ότι ο Κύριος φροντίζει για όλους μας, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια Του: “Και θριξ εκ της κεφαλής υμών ού μη απόληται” (Λουκ. 21:18). Ο Ίδιος, άλλωστε, μας βεβαίωσε: “Ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού, εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν εί τον λόγον μου ετήρησαν, και τον υμέτερον τηρήσουσιν” (Ιω. 15:20)».

***

Στις 23 Ιουλίου του 1935 οι αρχές συνέλαβαν τον αρχιεπίσκοπο Ονούφριο και μαζί του όσους διακονούσαν στον Ναό του Σωτήρας του Κουρσκ: τον ηγούμενο Μαρτινιανό Θεοκτίστωφ, τον πρωθιερέα Ιππόλυτο Κρασνώφ, τον ιερέα Βίκτωρα Καρακούλιν, τον διάκονο Βασίλειο Γκνεζντίλωφ και τον ιερο-ψάλτη Αλέξανδρο Βιάζμιν.
Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν όλοι, στις 9 Δεκεμβρίου, σε εγκλεισμό σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας -ο αρχιεπίσκοπος και οι πατέρες Μαρτινιανός, Ιππόλυτος και Βίκτωρ για δέκα χρόνια, ο διάκονος Βασίλειος για επτά χρόνια και ο ιεροψάλτης για πέντε χρόνια.
Ο ιεράρχης δεν βαρυγγώμησε για την άδικη καταδίκη. «Ο Κύριος είναι πάντοτε δίκαιος», έγραφε. «Γιατί τόση θλίψη στις μέρες μας; Οπωσδήποτε για την Απιστία, τη βλασφημία και την ιεροσυλία των Αρχόντων, για την Αποστασία τόσων επισκόπων και ιερέων για τους νεωτερισμούς και τα σχίσματα• για τη χλιαρότητα και την ολιγοπιστία πολλών δήθεν ορθοδόξων!…».

Τον Μάρτιο του 1936 στάλθηκε με φρουρά στην ’Άπω Ανατολή, σ’ ένα στρατόπεδο κοντά στον Σταθμό Σρέντνε-Μπελάγια της περιοχής Αμούρ. Δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στη φυλακή της πόλης Μπλαγκοβεστσένσκ. Εδώ πέρασε και τις τελευταίες μέρες της επίγειας μαρτυρικής ζωής του.

Στις 17 Μαρτίου του 1938 η τρόικα της ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε με συνοπτικές διαδικασίες τον επίσκοπο Κουρσκ Ονούφριο σε θάνατο με τουφεκισμό. Και την 1η Ιουνίου του 1938 ο ιεράρχης στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με άλλους δεκατρείς ομολογητές της πίστεως: τον επίσκοπο Μπέλγκοροντ Αντώνιο (Πανκέγιεφ), τούς ιερείς Ιππόλυτο Κρασνώφ, Μητροφάνη Βιλγκέμσκι, Αλέξανδρο Έρόσεφ, Μιχαήλ Ντεϊνέκα, Νικόλαο Σαντόφσκι, Βασίλειο Ίβάνωφ, Νικόλαο Κουλάκωφ, Μάξιμο Μπογκντάνωφ, Αλέξανδρο Σαούλσκι, Παύλο Ποπώφ, Γεώργιο Μπογγιαβλένσκι και τον ιεροψάλτη Μιχαήλ Βαζνεσένσκι. Όλοι τάφηκαν σε άγνωστο κοινοτάφιο.
Δέκα χρόνια πριν από το μαρτυρικό του τέλος, ό επίσκοπος Ονούφριος, εξόριστος στα Ουράλια, έγραφε:
«“Μηδέν φοβού ά μέλλεις παθεϊν. ιδού δη μέλλει βαλεϊν ο διάβολος εξ υμών εις φυλακήν ίνα πειρασθήτε, και έξετε θλίψιν ημέρας δέκα, γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής” (Άποκ. 2:10).
»Γιατί καταδιώκονται, εξορίζονται και φυλακίζονται οι υπηρέτες του Χριστού; ‘Όλα αυτά δεν τα παθαίνουν χωρίς τη βούληση του Θεού.

Επομένως, τα βάσανά τους είναι δυνατό να τελειώσουν οποιαδήποτε στιγμή, αν το θελήσει ο Θεός. Οι διωγμοί παραχωρούνται για να δοκιμαστεί η πιστότητά μας σ’ Εκείνον. Αν παραμείνουμε σταθερά κοντά Του ως το τέλος, θα πάρουμε ως βραβείο την αιώνια ζωή… ’Έτσι μας υπόσχεται ο Κύριος, ο οποίος ποτέ δεν ψεύδεται. Οι διωγμοί, λοιπόν, των ομολογητών της πίστεως συνεπάγονται την αιώνια χαρά, την ουράνια μακαριότητα… Να γιατί δεν πρέπει να θλιβόμαστε εμείς, οι υπηρέτες του Χριστού, επειδή είμαστε σκορπισμένοι σε φυλακές και απόκεντρους τόπους εξορίας. Δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτούμε την απαλλαγή από τις ταλαιπωρίες με οποιονδήποτε συνειδησιακό συμβιβασμό.

Ο διωγμός είναι σταυρός που μας δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να τον σηκώσουμε πιστοί στο χρέος μας μέχρι θανάτου.
»Μην κοιτάς λυπημένα προς τα πίσω. Τράβα με θάρρος μπροστά, παραδομένος στο έλεος του Θεού. Γιατί ο Σωτήρας λέει: “Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού έπ’ άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω ευθετός έστιν εις την βασιλείαν του Θεού” (Λουκ. 9:62)».
Άγιοι κατάδικοι: Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ου αι.. Ηγούμενος Δαμασκηνός (Ορλόφσκι). Ιερά Μονή Παρακλήτου. Αθήνα, 2014

*Τό 1922 ἡ σοβιετική κυβέρνηση, ἐφαρμόζοντας τήν τακτική τοῦ «διαίρει καί βασίλευε», δημιούργησε βαθύ σχίσμα στήν δοκιμαζόμενη Ρωσική Ἐκκλησία, που ὀνομάστηκε «Ζωντανή Ἐκκλησία». Ἡ «Ζωντανή Ἐκκλησία» ἀποτελοῦσε τόν δούρειο ἵππο τοῦ καθεστῶτος. Ἡ ἀθεϊστική κυβέρνηση προσπάθησε νά διαιρέσει καί νά διαλύσει τήν Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔνδον. Σύντομα ἐπεκτάθηκε καί «κατέλαβε» τήν πλειονότητα τῶν ἐνοριῶν, ἔχοντας τήν πλήρη κάλυψη καί ὑποστήριξη τῶν Μπολσεβίκων.
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας ἔλεγε : «Ἡ ‘’Ζωντανή Ἐκκλησία’’, ὅπως τήν ὀνομάζουν οἱ ἐκπρόσωποί της, δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά ἕνα ἄγριο θηρίο, πού ἔχει ὅλα τά γνωρίσματα τῆς ἀγριότητος. Σᾶς ἱκετεύω καί σᾶς παρακαλῶ νά τηρεῖτε τούς λόγους μου… Νά μήν φύγετε ἀπό τόν δρόμο, πού σᾶς δείξαμε. Ἄν σᾶς ἁρπάζουν τούς ναούς καί τούς δίνουν στήν ὀργάνωση αὐτή, μήν ἀντιδρᾶτε. Αὐτό ἄφησε ὁ Θεός νά γίνει πρός τό παρόν. Μήν ξεγελιέστε μέ τίς ἐξωτερικές ὁμοιότητες μέ μᾶς, πού τηροῦν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ὀργάνωσης στίς ἀκολουθίες καί στή Λειτουργία. Νά ξέρετε ὅτι δέν εἶναι κανονικές. Νά πηγαίνετε στούς ναούς, ὅπου λειτουργοῦν ἄξιοι ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν ὑποτάχθηκαν στίς ἐντολές τῆς σχισματικῆς αὐτῆς ὀργάνωσης. Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι οἱ ναοί πέσουν στά χέρια τους καί δέν ἔχετε ποῦ νά πᾶτε, καλύτερα νά μήν πᾶτε πουθενά, παρά σ’αὐτούς. Νά μήν ἔχετε καμμιάν ἐπικοινωνία μέ τούς σχισματικούς, οὔτε νά ἐπιχειρήσετε διαλόγους μαζί τους. Νά μήν ἀντιστέκεστε στίς ἀρχές, πού γιά τίς ἁμαρτίες μας ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Σᾶς παρακαλῶ ὅλους σας, ὅλα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Τουρκεστάν, νά τηρεῖτε τίς ἐντολές μου, πού ἔχω γράψει στήν διαθήκη».
(Μητρ. Αργολίδος Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς. Ἕνας ἅγιος Ποιμένας καί γιατρός χειρουργός, ἐκδ. Πορφύρα, Ἀθήνα, Ἰούλιος 2017, σσ. 131-133.)

Την Ανάσταση μπορεί να τη ζήσει μόνον όποιος περάσει μέσα από τον θάνατο. Ας είμαστε «τέκνα φωτός», και τότε ο Χριστός ποτέ δεν θα φύγει μακριά μας, η Ανάσταση θα ζει στις ψυχές μας και η αιώνια ευφροσύνη σ’ ολόκληρο το είναι μας. π. Anthony Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/08/%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%ce%b6%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bd-%cf%8c/

ΧΑΙΡΕΤΕ! – ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! π. Γεώργιος Μεταλληνός
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/07/%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5/

Αύριο είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία παύουμε να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον με τα πιο υπέροχα, τα πιο σοφά, τα πιο λαμπρά λόγια: «Χριστός Ανέστη»! Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/19/7074/

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον ἁγίου μάρτυρος Ἰουστίνου, τοῦ Φιλοσόφου
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Φιλοσοφίας ταὶς ἀκτίσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σαφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν σὺ γὰρ ὠμολόγησας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι’ ἀθλήσεως ὤφθης, μεθ’ ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὢ Ἰουστίνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Καὶ νῦν. Τοῦ Πεντηκοσταρίου
Ἦχος αʹ.

Τὴν παγκόσμιον δόξαν, τὴν ἐξ ἀνθρώπων σπαρεῖσαν, καὶ τὸν Δεσπότην τεκοῦσαν, τὴν ἐπουράνιον πύλην, ὑμνήσωμεν Μαρίαν τὴν Παρθένον, τῶν Ἀσωμάτων τὸ ᾆσμα, καὶ τῶν πιστῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα· αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη, οὐρανὸς καὶ ναὸς τῆς Θεότητος, αὕτη τὸ μεσότοιχον τῆς ἔχθρας καθελοῦσα, εἰρήνην ἀντεισῆξε, καὶ τὸ βασίλειον ἠνέῳξε. Ταύτην οὖν κατέχοντες τῆς Πίστεως τὴν ἄγκυραν, ὑπέρμαχον ἔχομεν τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαὸς τοῦ Θεοῦ· καὶ γὰρ αὐτός πολεμήσει, τοὺς ἐχθροὺς ὡς παντοδύναμος.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

iconandlight.wordpress.com