Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις! όπως ο Όσιος Ησύχιος ο Χωρηβίτης. Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ Γ´(3ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, τοῦ κατανυχθέντος ἐκ τοῦ ἐν Ἀρείου Πάγῳ κηρύγματος τοῦ Κορυφαίου Παύλου καὶ κατακολουθήσαντος αὐτῷ, εἶτα δὲ Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν ἀναδειχθέντος, ἱερωτάτας συγγραφὰς οὐρανίων ἐκφάνσεων θείᾳ ἐμπνεύσει συνθέσαντος, ἐν ἔτει δὲ ἐνενηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (96) μαρτυρικῶς τελειωθέντος. Ἡ δὲ τιμία αὐτοῦ κάρα διαφυλάσσεται εὐλαβῶς ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Δοχειαρίου ἐν Ἄθω· καὶ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ῥουστικοῦ καὶ Ἐλευθερίου (96), μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου ἐν Παρισίοις

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Δαμάρεως τῆς Ἀθηναίας, τῆς πρώτης τῶν Ἀθηνῶν εἰς Χριστὸν προσηλύτου, μαθητρίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου. (1ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πούπλιος Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πρώην 1ος Ἐπίσκοπος Μάλτας, ἱερομάρτυς, μαθητής Ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου (καί 13/3, 112) [Πράξ. 28, 7]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Θεοκτίστου, ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, ἐν ἔτει διακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ καὶ τετάρτῳ (264) μετὰ πολλὰς βασάνους ἐν ἐξορίᾳ τελειωθέντος, ἔτι δὲ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Φαύστου, Γαΐου, Εὐσεβίου, Χαιρήμονος τῶν Διακόνων καὶ τεσσάρων ἑτέρων Μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Θεαγένους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοτέκνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος, Ἀδαύκτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος (4ο αἰ.), μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Μεγάλου (371)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός Ἐπίσκοπος Bagaia Νουμίδιας τῆς Ἀλγερίας, ἱερομάρτυς (404)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Κέα ἐν Glastonbury Ἀγγλίας, ἱδρυτής καὶ ἡγούμενος Μονῶν, ἱεραπόστολος Κορνουάλλης Ἀγγλίας καὶ Βρετάνης Γαλλίας (550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου καταγομένου, Ἐπισκόπου δὲ Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης γενομένου καὶ κτίτορος τῆς ἐν Χοζεβᾷ Ἱερᾶς Μονῆς ἀναδειχθέντος, τοῦ Θαυματουργοῦ, κατὰ τὸν Ε´ αἰῶνα διαλάμψαντος. (532)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος ὁ Χωρηβίτης, ἐν Σινᾶ Αἰγύπτου (6ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Διονυσίου, τοὐπίκλην Σέπα, μοναχοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τοῦ Ἐγκλείστου, κατὰ τὸν ΙΕ´ αἰῶνα διαλάμψαντος.

«Μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ ἁμαρτήσεις» (Σειράχ 7:36). Δηλαδή «Να θυμάσαι πάντα τα τέλη της ζωής σου, και ποτέ δεν θ’ αμαρτήσεις».

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

 

Έτσι έγινε με τον μοναχό Ησύχιο τον Χωρηβίτη, ο οποίος, έπειτα από μια βαριά αρρώστια, πέθανε. Η ψυχή του, όμως, υστερ’ από μιάν ολόκληρη ώρα, επανήλθε στο σώμα. Τότε εκείνος ικέτεψε όλους όσοι ήταν κοντά του να φύγουν αμέσως και να τον αφήσουν μόνο. Και αφού έχτισε την πόρτα του κελιού του, έμεινε κλεισμένος εκεί μέσα γιά δώδεκα χρόνια, χωρίς να μιλήσει καθόλου με κανέναν και χωρίς να φάει τίποτ’ άλλο πέρα από ψωμί και νερό.

Καθόταν μόνο εκστατικός, ατενίζοντας νοερά εκείνα πού είχε δει στο διάστημα της ωριαίας εκστάσεώς του. Ήταν τόσο συγκεντρωμένος, πού ποτέ δεν άλλαξε η έκφρασή του, ενώ συνέχεια και αθόρυβα έχυνε θερμά δάκρυα. Όταν πια πλησίασε η ώρα του θανάτου του, τούτο μόνο είπε στους αδελφούς, πού, γκρεμίζοντας τη χτισμένη πόρτα, μπήκαν στο κελί του και τον παρακάλεσαν πολύ να τους μιλήσει: «Συγχωρειστε με! Όποιος γνώρισε τη μνήμη του θανάτου, δεν μπορεί ν’ αμαρτήσει ποτέ».
Όσιου Ιωάννου του Σιναΐτου, δ.π., ΣΤ’, 20.
Λόγος για τα πνεύματα-Λόγος για τον θάνατο, Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Εμείς μείναμε κατάπληκτοι βλέποντας αυτόν που ήταν τόσο αμελής προηγουμένως, να έχει μεταμορφωθεί μέσα σε μιά στιγμή, σημειώνοντας αυτή τη μακάρια αλλοίωση και μεταμόρφωση. Αφού τον θάψαμε με ευλάβεια στο κοιμητήριο που βρίσκεται κοντά στο κάστρο, όταν ύστερα από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το άγιο λείψανό του, δεν το βρήκαμε.
Ο Κύριος δηλαδή με το θαύμα αυτό επιβεβαίωσε την επιμελημένη και αξιέπαινη μετάνοιά του, ώστε να διορθώσουν τον εαυτό τους και όλοι εκείνοι που θα θελήσουν και μετά την πολλή αμέλεια που έδειξαν στο παρελθόν.”
(Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναΐτου,εκδ ΕΠΕ σελ. 185-187)

***

Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Σχετικά με την αδιάλειπτη θεωρία του Θεού, ο άγιος Αντώνιος διδάσκει τα εξής: «Ας διαμένει η ψυχή σου εν Κυρίω σε κάθε περίπτωση κι ας παραμένει το σώμα σου στη γη σαν άγαλμα. Πάντοτε ευθυτενής να ίστασαι ενώπιον του προσώπου του Κυρίου. Ας παραμένει συνεχώς στα μάτια σου ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου και η αποστροφή προς καθετί εγκόσμιο. Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις, διότι όποιος φοβάται το Θεό θα ζει για πάντα. Νήφε διαρκώς για να μην πέσεις στη ραθυμία και την ακηδία.  Ν’ αποστρέφεσαι καθετί εγκόσμιο και ν’ απομακρύνεσαι απ’ αυτό· διαφορετικά αυτό θα σε απομακρύνει απ’ το Θεό. Ν’ αποστρέφεσαι καθετί που μπορεί να καταστρέψει τη ψυχή σου. Μην παρεκκλίνεις απ’ το Θεό προς χάριν των φευγαλέων πραγμάτων. Μην παραδειγματίζεσαι από κάποιον πιο αδύναμο από εσένα, αλλά να μιμείσαι τα χαρίσματα τα κρείττονα ενός πιο τέλειου. Προσκολλήσου στο παράδειγμα εκείνων που αγάπησαν τον Κύριο με όλη την καρδιά τους και έχουν κάνει καλά έργα. Πριν απ’ όλα, αδιαλείπτως να εκχέεις προς το Θεό την προσευχή σου, ευχαριστώντας Τον για όλα όσα σου συμβαίνουν. Αν τηρείς όλες τις εντολές Του θα λάβεις την κληρονομιά: «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν  ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α΄ Κορινθ. 2:9).
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος»-Φεβρουάριος, εκδ. Άθως)

***

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός

Όταν η μοναχή Παρασκευή τον έβαζε στο κρεβάτι, της έδειχνε μιά γωνία και της έλεγε:
– Να, εκεί στέκεται ο χάρος μου και με περιμένει. Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, πού είναι το κακό; Ο θάνατος είναι στα χέρια του Θεού.

«Ο θάνατος είναι μεταμόρφωση. Μη φοβάσαι τον θάνατο – να φοβάσαι την κρίση του Θεού. Φανταστείτε πώς χτυπάει η καρδιά σας όταν στέκεστε μπροστά σε έναν καθηγητή σε μια εξέταση. Πόσο πιο τρομερό είναι να στέκεσαι ενώπιον του Θεού στη δίκη»
(από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ”Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής”).

***

Ομιλία
για την μετάνοια και την άφεση των αμαρτιών
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«κηρυχθήναι επί τω ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη» (Λουκ. κδ’ 47)

Αυτή είναι η τελική συμβουλή του Σωτήρα Χριστού προς του αγίους Αποστόλους. Στα λόγια αυτά περικλείεται, όπως μέσα σε ένα καρυδότσουφλο, το Ευαγγέλιο της συμφιλίωσης ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Τι ζητά ο Θεός και τους ανθρώπους. Τι ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους και τι τους δίνει; Ζητά τη μετάνοιά μας και δίνει την άφεση των αμαρτιών. Εκείνος ζητά λίγα. Εκείνος δίνει τα πάντα. Ας μετανοήσουν μόνον οι άνθρωποι για τις αμαρτίες που διέπραξαν κι ας πάψουν να αμαρτάνουν• και τότε θα λάβουν τα πάντα απ’ τον Θεό – όλα, όχι μόνον όσα οι καρδιές τους μπορούν να επιθυμήσουν, αλλά περισσότερα, πολύ περισσότερα. Στ’ αλήθεια Εκείνος έχει υποσχεθεί τα πάντα στους δικαίους. Οι δίκαιοι θα είναι κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού, αυτοί θα είναι οι Υιοί του Θεού και τα τέκνα του Φωτός, τα τέκνα της αθανασίας, συνόμιλοι των αγγέλων, αδελφοί του Χριστού. Οι δίκαιοι θα απολαύσουν την πλησμονή της ζωής, της ειρήνης, της σοφίας, της δυνάμεως και της χαράς. Οι δίκαιοι θα έχουν τα πάντα, διότι τα πάντα είναι επηγγελμένα σ’ αυτούς.
Μόνο να μετανοήσουν οι άνθρωποι και τότε θα τα λάβουν όλα! Ο επαίτης ας λουστεί, ας καθαριστεί κι ας ενδυθεί την αγνότητα προ των πυλών την βασιλικής αυλής και αμέσως θα οδηγηθεί εντός της βασιλικής αυλής. Εκεί θα συναντήσει τον Βασιλέα ο οποίος θα τον αγκαλιάσει και τότε θα έχει τα πάντα. Θα ζήσει με τον Βασιλέα, θα συγκαθήσει στο βασιλικό τραπέζι και θα συνδειπνήσει μαζί Του• θα τα έχει όλα, όλα, όλα!

Ω αδελφοί μου, αυτά δεν είναι μόνο λόγια• αυτή είναι η ζωντανή και αγία αλήθεια. Διότι γνωρίζουμε ότι πολλοί μετανοημένοι -άνδρες, όσο και γυναίκες- τα έλαβαν όλα σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού. Πολλοί έχουν παρουσιαστεί από τον άλλο κόσμο κι έχουν αποδείξει την αλήθεια αυτών των λόγων δίνοντας μαρτυρία για το πώς ζουν τώρα ως υιοί και θυγατέρες του Βασιλέως. Αυτοί μετανόησαν εγκαίρως, όσο ζούσαν• υπάρχει χρόνος και για εμάς να μετανοήσουμε, αν επιθυμούμε να είμαστε μαζί τους ως κληρονόμοι της Βασιλείας.

Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια!

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
​ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, Φεβρουάριος, εκδ. Άθως, σ.233-235.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-24-march-9.html

*** 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
 Η συναίσθηση της αμαρτωλότητος συγκινεί τον Θεό

Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν, γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν.

Ο παλαιός μας άνθρωπος είναι ένας κακός ενοικιαστής μέσα μας καί, για να φύγη, πρέπει να γκρεμίσουμε το σπίτι και να αρχίσουμε να χτίζουμε την νέα οικοδομή, τον καινό άνθρωπο.

– Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ λέει ότι πρέπει να αισθάνεσαι στην προσευχή σαν παιδί.
– Ναί, αλλά να νιώθης ότι είσαι ένα άτακτο παιδί.
Να αναγνωρίζης ότι στενοχώρησες τον Πατέρα σου και να κλαίς γι᾿ αυτό. Τότε θα νιώθης τα χάδια τα θεϊκά. Όχι να λές: «Επειδή είμαι παιδί, ο Θεός πρέπει να μ᾿ αγαπάη και να με συγχωρή, ας κάνω αταξίες».

– Γέροντα, ανησύχησα, όταν διάβασα στον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης ότι, για να επικαλεσθούμε «Πατέρα» τον Θεό, πρέπει να έχουμε φθάσει στην απάθεια, αλλιώς είναι «ύβρις και λοιδορία».
– Ευλογημένη, μη στενοχωριέσαι. Αυτό το έγραψε ο Άγιος για όσους ζουν ρέμπελα και αμαρτωλά. Όταν όμως αμαρτάνη κανείς, αλλά συναισθάνεται βαθιά την ενοχή του, τότε μπορεί να ονομάζη «Πατέρα» τον Θεό.

– Γέροντα, αισθάνομαι ότι δεν είμαι εντάξει απέναντι στον Θεό, και αυτό με πονάει.
– Από την στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εντάξει και λές ταπεινά «ήμαρτον, Θεέ μου», ο Θεός συγχωρεί, βοηθάει και χαριτώνει, και αν σε βρη στην κατάσταση αυτήν ο θάνατος, θα σωθής. Γιατί δεν λές απλώς πώς δεν είσαι εντάξει και μένεις σε έναν στραβό δρόμο, αλλά αγωνίζεσαι. Δεν είσαι, Θεός φυλάξοι, σε δαιμονική κατάσταση. Λίγο-πολύ, εδώ στο μοναστήρι, όλες οι αδελφές, με την βοήθεια του Θεού, είστε εν μετανοία. Ύστερα, να ξέρης, ο πνευματικός άνθρωπος, όταν αισθάνεται ότι είναι χάλια, δέχεται την θεία Χάρη, γιατί είναι ένα ξέπλυμα αυτή η συναίσθηση που έχει για την αμαρτωλότητά του.
Εγώ, όταν κάποιος με πόνο μου λέει: «είμαι τέτοιος, τέτοιος», τον χαίρομαι, γιατί, αφού αναγνωρίζει τα σφάλματά του, θα ελευθερωθή από αυτά. Βρήκα κάποτε έναν άνθρωπο που έμενε σε ένα καλύβι με τα γατιά, με τα σκυλιά. Ούτε φωτιά άναβε, γιατί φοβόταν μην κάψη το καλύβι. Ήταν τελείως εγκαταλελειμμένος! Τον πόνεσα, τον λυπήθηκα, αλλά εκείνος μου είπε: «Μη με λυπάσαι, μωρέ καλόγερε· εγώ πρέπει να βασανισθώ. Αν ήξερες τί έχω κάνει, δεν θα με λυπόσουν. Για μένα, κι εδώ που είμαι, πολύ είναι». Έ, αυτόν, ό,τι κι αν έχη κάνει, δεν θα τον οικονομήση ο Θεός; Και τώρα που ήμουν στο νοσοκομείο, ήρθε μια γυναίκα, που τα χέρια της ήταν τρυπημένα από τις μεταγγίσεις! Ήταν τελείως χάλια! Δεν είχε η φουκαριάρα φλέβα για φλέβα! «Δεν έχω κανένα καλό, μου λέει. Μήπως με λυπηθή από αυτά ο Θεός και με πάρη στον Παράδεισο! Έχω εκείνο, εκείνο το ελάττωμα…». Και έλεγε-έλεγε ένα σωρό κουσούρια. Τί λεπτή εργασία έκανε στον εαυτό της! Εγώ σε τέτοια κατάσταση άλλον άνθρωπο δεν είδα!

Η καλή αναγνώριση του εαυτού μας συγκινεί τον Θεό και μας δίνει βοήθεια θεϊκή και χαρά παραδεισένια.

Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μην χρησιμοποιήση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό , για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του, για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φτάση σε μεγάλα μέτρα.

***

 

– Γέροντα, τί είναι το χαροποιό πένθος;
– Είναι η χαρά που προέρχεται από την λύπη για ένα σφάλμα μας. Στο χαροποιό πένθος υπάρχει και πόνος και χαρά, γι᾿ αυτό λέγεται και χαρμολύπη. Λυπάται ο άνθρωπος από φιλότιμο που λύπησε τον Χριστό, χαίρεται όμως, γιατί νιώθει θεία παρηγοριά. Ο αμαρτωλός, όταν μετανοήση ειλικρινά, συγχωρείται από τον Θεό, αισθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά και μπορεί να φθάση σε πνευματική αγαλλίαση.

Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ. Τους πεθαμένους τους κλαίνε, τους θάβουν, τους ξεχνούν… Τις αμαρτίες μας θα τις κλαίμε συνέχεια, μέχρι να πεθάνουμε, αλλά με διάκριση και με ελπίδα στον Χριστό που σταυρώθηκε, για να μας αναστήση πνευματικά.

Παλιά υπήρχε μετάνοια ειλικρινής. Όταν κάποιος μετανοούσε, δεν γύριζε πίσω. Θυμάμαι μια γυναίκα, πόσο με είχε βοηθήσει με την αληθινή της μετάνοια. Είχε πολλή συστολή, ούτε μιλούσε. Είχε βάλει τα μαύρα – σαν καλόγρια ήταν – και φρόντιζε ένα εκκλησάκι, άναβε τα κανδήλια… Και μόνον που την έβλεπες, βοηθιόσουν πολύ. Τώρα βλέπω, μερικοί, μόλις αλλάζουν ζωή, αρχίζουν να κάνουν τον δάσκαλο στους άλλους, ενώ μέσα τους υπάρχει ακόμη ο παλαιός εαυτός τους.

– Γέροντα, όταν αλλάξη κανείς ζωή, πρέπει να ενδιαφερθή να διορθώση τον λογισμό που είχαν προηγουμένως οι άλλοι γι᾿ αυτόν;
– Δεν θα κοιτάξη εγωιστικά να διορθώση τον λογισμό των άλλων· θα κοιτάξη πώς να διορθωθή ο ίδιος, και τότε θα αναιρεθή από μόνος του ο λογισμός τους. Αν το στίγμα από την αμαρτωλή ζωή του έχει μείνει στην κοινωνία ή στο στενό του περιβάλλον, αυτό θα σβήση με την καλή του διαγωγή. Δεν χρειάζεται να μιλάη καθόλου. Θα μιλήση ο Θεός με την μετάνοιά του.

– Γέροντα, τί πρέπει να σκέφτεται κανείς την ημέρα που γεννήθηκε;
– Να σκέφτεται την ημέρα που θα πεθάνη και να ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι.

– Γέροντα, γιατί, ενώ ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός για τον άνθρωπο, εμείς τον ξεχνούμε;
– Ξέρεις, παλιά στα Κοινόβια υπήρχε ένας μοναχός που είχε ως διακονία να θυμίζη στους άλλους Πατέρες τον θάνατο. Περνούσε λοιπόν την ώρα της διακονίας από όλους τους αδελφούς και έλεγε στον καθέναν: «Αδελφέ, θα πεθάνουμε». Η ζωή είναι τυλιγμένη με την θνητή σάρκα. Το μεγάλο αυτό μυστικό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν όσοι άνθρωποι είναι μόνο «σάρκες», γι᾿ αυτό δεν θέλουν να πεθάνουν, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για θάνατο. Έτσι ο θάνατος γι᾿ αυτούς είναι διπλός θάνατος και διπλή στενοχώρια.

***

 

– Γέροντα, πότε συμφιλιώνεται κανείς με τον θάνατο;
– Πότε; Άμα ζη μέσα του ο Χριστός, τότε είναι χαρά ο θάνατος. Όχι όμως να χαίρεται που θα πεθάνη, γιατί βαρέθηκε την ζωή του. Όταν χαίρεσαι τον θάνατο, με την καλή έννοια, φεύγει ο θάνατος και πάει να βρη κανέναν φοβητσιάρη! Όταν θέλης να πεθάνης, δεν πεθαίνεις. Όποιος καλοπερνάει, φοβάται τον θάνατο, γιατί ευχαριστιέται με την κοσμική ζωή και δεν θέλει να πεθάνη. Αν του πούν για θάνατο, λέει: «Κουνήσου από την θέση σου»! Ενώ, όποιος ταλαιπωρείται, πονάει κ.λπ., θεωρεί τον θάνατο λύτρωση και λέει: «Κρίμα, δεν ήρθε ακόμη ο Χάρος να με πάρη… Κάποιο εμπόδιο θα τον βρήκε»!
Λίγοι άνθρωποι θέλουν τον θάνατο. Οι πιο πολλοί κάτι θέλουν να τελειώσουν και δεν θέλουν να πεθάνουν. Ο καλός Θεός όμως οικονομάει να πεθάνη ο καθένας, όταν ωριμάση. Πάντως ένας πνευματικός άνθρωπος, είτε νέος είναι είτε γέρος, πρέπει να χαίρεται που ζή, να χαίρεται που θα πεθάνη, αλλά να μην επιδιώκη να πεθάνη, γιατί αυτό είναι αυτοκτονία.
Για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει ποτέ καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος, γιατί περιμένει τον θάνατο με χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται. Αλλά χαίρεται και γιατί ζή, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη. Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση καί, επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά, αγωνίζονται τολμηρότερα και νικούν την ματαιότητα.

Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση… Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση.
Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.
(Λόγοι Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου: τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, και τόμος Γ’, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”)

Άγιος Διονύσιος Ο Αρεοπαγίτης, Είδα με τα μάτια μου τη θεόμορφη και αγιότερη απ’ όλα τα ουράνια πνεύματα Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ήταν ένα δώρο της χάριτος του Θεού. Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/03/33099/

Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο ”ουράνιος μύστης των αρρήτων”, λαχταρούσε να δει την Υπεραγία Θεοτόκο..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/02/33108/

Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης: «Αν δεν είχα διδαχθεί στα νιάτα μου περί του αληθινού Θεού, θα ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος για μένα Θεός».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/02/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD/

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἡσυχίου τοῦ Χωρηβίτου
Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστὴρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἡσύχιε πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος δ’

Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καὶ νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθὴν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τὰ ἀπόρρητα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσας, τὸν ἴσον δρόμον τετέλεκας, Ἱερομάρτυς Διονύσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῆς σαγήνης τοῦ Παύλου τὸ πανεύφημον θήραμα, τῆς τοῦ Πνεύματος αἴγλης τὸ χρυσαυγὲς φωταγώγημα, θεολογίας τὸν λαμπρὸν ὑφηγήτορα· δι’ οὗ τῶν ἄνω ἡ γνῶσις τοῖς γεηροῖς πρυτανεύεται· Διονύσιον τὸν μέγαν, τὸν ἐν Ἀρείῳ Πάγῳ πρῶτον τὸν ὄντως Θεὸν εὐσεβήσαντα, τῶν Ἀθηναίων ὁ δῆμος πᾶς φυλαδόν, δεῦτε σὺν πόθῳ ἀνευφημήσωμεν· αὐτὸν γὰρ πολιοῦχον ὁμοῦ πλουτοῦμεν καὶ πρόμαχον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος πλ. α’. Τὸ συνάναρχον Λόγον.

Ἀγρευθεὶς τῷ τοῦ Παύλου Πάτερ κηρύγματι, ὑφηγητὴς ἀνεδείχθης τῶν ὑπὲρ νοῦν δωρεῶν, διαvoiα ὑψηλὴ καλλωπιζόμενος, τῶν γὰρ ἀΰλων οὐσιῶν, τᾶς ἀρχὰς μυαταγωγεῖς, ὡς μύστης τῶν ἀπορρήτων, καὶ τῆς σοφίας ἐκφάντωρ, Ἱερομάρτυς Διονύσιε.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Δαμάρεως τῆς Ἀθηναίας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Παύλου ὡς ἤκουσας δημηγοροῦντος σοφῶς, ἐδέξω τὸ κήρυγμα τῆς σωτηρίας θερμῶς, Κυρίῳ πιστεύσασα· ὅθεν ἡ ἐν Ἀθήναις, Ἐκκλησία τιμᾶ σε, Δάμαρις μακαρία, ὡς θεράπαιναν θείαν, Χριστῷ οἰκειουμένην, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Απολυτίκιον πάντων των εν Σινά Αγίων
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Εν Σινά τω αγίω διαφόροις εν έτεσι, και εν Ραϊθώ υπέρ φύσιν εν σαρκί ηγωνίσασθε, Πατέρων των Οσίων η πληθύς, και δήμος θεοφόρων Ασκητών, διά τούτο ευφημούμεν πάντας υμάς συμφώνως ανακράζοντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.

iconandlight.wordpress.com