Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. π. Γεώργιος Μεταλληνός

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

29η Μαΐου, Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453)

«Φωνή ακούστη εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα
Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια,

γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.

H Δέσποινα ταράχτηκε κι’ εδάκρυσαν οι’ κόνες
Σώπασε κυρά Δέσποινα και σεις ‘κόνες μην κλαίτε
Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι».

Πάντοτε (και ιστορικά), η μετάνοια των λαών ήταν αυτή που έσωζε και ανύψωνε τους λαούς και η αμετανοησία αυτή που οδηγούσε σε θρήνους και αλώσεις.
Η προστασία του Θεού ήταν ολοζώντανη στο Βυζάντιο, εκδηλουμένη με θαυμαστές επεμβάσεις, όπως στον προχριστιανικό λαό του, τον αγνώμονα Ισραήλ.

Και όπως, όταν εκείνος μετανοούσε από τις θεήλατες μάστιγες, αιχμαλωσίες και λιμούς, τον βοηθούσε με λευκοφόρους Αγγέλους επάνω σε χρυσοχάλινα άλογα να τρέπουν σε άτακτη φυγή τους κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), έτσι σήκωνε φουρτούνες και καταπόντιζε αύτανδρα τα πλοία των πολιορκητών του.

Πολλοί δεν γνωρίζουν μια συνταρακτική πτυχή της αλώσεως της Πόλεως, κατά την οποία συνέβη κάτι υπερφυσικό, για να καταφανεί ότι ο Θεός ήταν εκείνος που προστάτευε το Βυζάντιο επί χίλια έτη.
Ο πορθητής Μωάμεθ, απελπισθείς από τη δίμηνη σχεδόν πολιορκία και τη μεγάλη φθορά των βαρβάρων ορδών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το κατακτητικό του εγχείρημα. Διέταξε το στρατό του να ετοιμασθεί για αναχώρηση.

Πράγματι, η διαταγή γινόταν πράξη, μέχρι τότε που ένας στρατηγός του τον εξορκίζει να κάνει μια τελευταία επίθεση, πείθοντάς τον με κοινή μαρτυρία του στρατού του ότι, ενώ σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας έβλεπαν οι στρατιώτες ένα λευκό σύννεφο να καλύπτει την βασιλίδα των πόλεων, την τελευταία νύχτα είδαν αυτή την φωτεινή νεφέλη να ανυψώνεται προς τον ουρανό, δίνοντας την ερμηνεία: «ο Θεός τους, τους εγκαταλείπει». Οπότε πεισθείς ο Μωάμεθ επιχείρησε την τελευταία και μοιραία έφοδό του με τα γνωστά δραματικά γεγονότα.

Αυτό το αναφέρει ο χρονικογράφος της αλώσεως, Δούκας. Η ερμηνεία των επιφανειακών συμπτώσεων (τραυματισμός Ιουστινιάνη και κερκόπορτα) δεν πείθει. Αυτά είναι εξωτερικά φαινόμενα που δεν εξαντλούν την εσωτερική αλληλουχία των αιτιών, που είναι η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού. Και «τις έγνω νουν Κυρίου;». Άλλωστε «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
από το βιβλίο: «Η Μητέρα των Χριστιανών – Γιορτές και θαύματά της στον Άθωνα» – Ιερομόναχος Μάξιμος, Άγιον Όρος

iconandlight.wordpress.com