Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο βασιλιάς των προφητών, ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», και φώναζε με οδύνη: «Μετανοείτε, γιατί πλησιάζει η Βασιλεία των Ουρανών»! Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.

 

 

Συναξάριον
Τῇ Ζ´(7ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Συνέδραμε δὲ καὶ ἡ τῆς παντίμου καὶ ἁγίας αὐτοῦ Χειρὸς ἀπὸ Ἀντιοχείας εἰς τὴν Βασιλεύουσαν μετένεξις, κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Κωνσταντίνου Ζ´ τοῦ Πορφυρογεννήτου καὶ Ῥωμανοῦ Β´ τοῦ Λεκαπηνοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ διακόνου, τοῦ ἐξ Αἰγίνης καὶ ἐν Γκοτσάνο τῆς λίμνης Μαντζόρε, ἐν εἰρήνῃ τελειοθέντος, ἐν ἔτει 391
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἅγιος Κλῆρος μάρτυς ἐξ Ἀντιόχειας Συρίας (300)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Φήλιξ καί Ἰανουάριος, μάρτυρες ἐξ Ἡρακλείας Ἀνατ. Θράκης (301)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Σέντ, ἐπισκόπου Σκωτίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοθέντος, ἐν ἔτει 664
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοδώρου (᾿Ιωάννοβιτς) τοῦ πρίγκηπος, υἱός τοῦ τσάρου ᾿Ιβάν τοῦ Τρομεροῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοθέντος ἐν ἔτει 1598
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἅγιος Παχώμιος τῆς λίμνης Κένο, ὅσιος (16ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἀθανασίου τοῦ ἐξ Ἀτταλείας μὲν κατάγομένου, ἐν Σμύρνῃ δὲ μαρτυρήσαντος, κατὰ τὸ ͵αψ΄ (1700ῷ) ἔτος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωάννου, τοῦ ἐξ Ἀγράφων μὲν ὁρμωμένου, ἐν Ἀδριανουπόλει δὲ ἱερατεύσαντος καὶ τελικῶς ἐκεῖ ἀθλήσαντος, μετ᾿ ἄλλων δεκαὲξ ἱερωμένων, περὶ τὸ ἔτος 1460, οὗ ἡ τιμία κάρα τεθησαύρισται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Δουσίκου τῆς Θεσσαλίας.

Μνήμη τοῦ ὑπὸ τοῦ τιμίου Προδρόμου γεγονότος θαύματος ἐν Χίῳ κατὰ τῶν Ἀγαρηνῶν ἐν ἔτει 1740.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς: Λεωνίδας (Antoshchenko) Ἐπίσκοπος Μαρί Ελ (1938), Μιχαὴλ (Cheltsov, 1931), ᾿Ιωάννης (Otochev, 1938), ᾿Ιωάννης (Girsamov , 1938), διάκονος ᾿Ιωάννης (Ilmyanov, 1938), μοναχὴ Ὄλγα (Levchenko , 1938), Παρασκευὴ (Deminova , 1938), Θεοδώρα (Sils , 1938), Εὐδοκία (Shumilova ,1933), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων ὑπωπιασθέντες καὶ τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ .

Στίχοι
Ἐμή σε γλῶσσα, Κῆρυξ, πῶς ἂν αἰνέσῃ,
Ὃν γλῶσσα Χριστοῦ γηγενῶν μείζω λέγει;
Μνήμην ἑβδομάτῃ Προδρόμου λάχεν αἰδοίοιο.

Ο Πρόδρομος ήταν το πρώτο χελιδόνι μιας καινούργιας άνοιξης. Δεν ήταν ο ήλιος της άνοιξης, ούτε η ευωδία και το άρωμα της άνοιξης ή το τραγούδι της άνοιξης. Ο Ιωάννης ήταν η σάλπιγγα που ξύπνησε εκείνους που τους είχε καταλάβει χειμέρια νάρκη. Ήταν απλά ο κήρυκας της άνοιξης. Άνοιξη ήταν ο ίδιος ο Κύριος.(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Ύμνος
στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Tριάντα χρόνια νηστείας και σιωπής!
Αυτό, ούτε τα θηρία του δρυμού δεν μπορούν να το αντέξουν.
Το λιοντάρι ξεγελάει την πείνα του με τους ήχους του βρυχηθμού του,
Και το δέντρο θροΐζει, όταν πλησιάζει ο άνεμος
Εσύ όμως ούτε θροΐζεις ούτε βρυχάσαι ούτε βογγας,
Ούτε θρηνείς, ούτε το τραγούδι σου ηχεί μέσα στην ερημιά!
Πες μου, είσαι άνθρωπος; Ποιο είναι το όνομά σου;
Θα θελήσεις ποτέ με κάποιον να μιλήσεις;

Η Φωνή, η φωνή, η φωνή: Εγώ είμαι η φωνή- όμως Εκείνος είναι ο Λόγος του Θεού.
Απεσταλμένος είμαι στα παιδιά του Ισραήλ, για να τους φωνάξω:
Μετανοείτε, ω άνθρωποι, δείτε, έρχεται Εκείνος!
Καλούς καρπούς ποιείτε, ο καθένας κατά τη δύναμή του.
Ιδού, ιδού έρχεται Αυτός-ώ Θαύμα Θαυμάτων,
καταμεσής των υδάτων κρύβεται το πυρ εξ ουρανού!
Ιδού, ο Αμνός του Θεού, βαδίζει εν μέσω λύκων.
Λύκοι, καθαρίστε στο νερό τη θηριώδη φύση σας!

Τριάντα χρόνια σιωπής και νηστείας,
τι απομένει από το σώμα σου, εκτός από τη φωνή σου;
Το ξεραμένο σώμα σου δεν είναι παρά
μια σκιά της φωνής σου,
η οποία κηρύσσει το νέο: Ιδού, ο Θεός έρχεται σε εμάς!
Το ξεραμένο σώμα σου, ήταν ένα καλάμι. που ο Ηρώδης το έσπασε
Αλλά η φωνή συνεχίζεται, συνεχίζεται. κανείς δεν μπορεί να τη φιμώσει.
Τίνος φωνή είναι αυτή; που στο άκουσμά της ακόμη και οι αιώνες τρέμουν;
Ενός πεινασμένου λιονταριού; Όχι, Όχι – ενός ανθρώπου της πίστεως.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιανουάριος), Εκδ. Αθως

***

π. Αντώνιος (Μπλουμ) Μητροπολίτης Σουρόζ

Έχουμε το Ευαγγέλιο, έχουμε το παράδειγμα των Αγίων που πολλοί έκτισαν μια ζωή αγιότητος, από ένα λόγο του Ευαγγελίου που πήραν σοβαρά και στον οποίο αφιέρωσαν όλη τους την ενέργεια, όλη τους την ζωή. Έχουμε το Ευαγγέλιο, έναν λόγο, εκείνον τον λόγο που μπορεί να θεραπεύσει μια ζωή, που μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους, σχέσεις, ψυχές και ζωές. Ποιός από εμάς είπε ποτέ στον Κύριο, «Το Ευαγγέλιο μου είναι αρκετό»; Και πόσο συχνά στρεφόμαστε στον Κύριο για να πούμε «Ναι, Κύριε – Το διάβασα όλο το Ευαγγέλιο, αλλά έλα εσύ ο ίδιος, μίλησέ μου, πες μου έναν λόγο που δεν είναι γραμμένος, πες έναν λόγο που θα διαπεράσει την ζωή μου, την καρδιά μου σαν τη φωτιά και το σίδερο! Μίλησε, πάλι και πάλι, Κύριε!»… Θυμηθείτε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ονομάστηκε κήρυκας του Θείου Λόγου• λέγεται γι’ αυτόν ότι ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Δεν ήταν άνθρωπος, αλλά μήνυμα. Λάβετε το μήνυμα, μην σταθείτε στον ταχυδρόμο, και λάβετε το μήνυμα καθώς το περιγράφει ο Χριστός, όπως η γη η καλή που θάβει μέσα της τον σπόρο, τον τρέφει και φέρνει καρπούς, καρπούς ζωής: όχι καρπούς συναισθημάτων, σκέψεων, αλλά μια ζωή που είναι αυτή του Θεού, σαρκωμένη, η ζωή του Χριστού σε μας. Αμήν.

***

Διηγήσεις Θαυμασίων Τιμίου Προδρόμου

Ο Τίμιος Πρόδρομος, ο άγγελος της ερήμου, και ο προστάτης του αγγελικού σχήματος

 

«Έγινε κάποτε Πατριάρχης της αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ κάποιος με το όνομα Αμώς, ο οποίος από ενέργεια δαιμονική ήταν μισομόναχος, παρά το ότι προηγουμένως ήταν Μοναχός, αν και ανάξιος.
Κατά παραχώρησιν Θεού, κάποιος Μοναχός έπεσε σε αμαρτία· ο Αμώς, αντί να τον συμβουλεύση για να τον φέρη σε μετάνοια και να μη κολασθή, τον συνέλαβε, του έβγαλε το Αγγελικό Σχήμα, έπιασε έναν χοίρο, του φόρεσε το Σχήμα και τον απέλυσε μέσα στην Πόλι, πράγμα το οποίο ελύπησε πολύ τον Κύριό μας.
Λοιπόν, την νύκτα εκείνη φαίνεται στον Πατριάρχη ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, φοβερίζοντας αυτόν και λέγοντας:
”Επειδή ούτως εποίησας, ατιμάσας το Σχήμα ῾μου᾿, μέλλω δίκην ποιείν εν τη Ημέρα της Κρίσεως επί του φοβερού βήματος του Χριστού! ”.
Ο Πατριάρχης εξύπνησε με φόβο και τρόμο και άρχισε να κτίζη Ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου έξω από την Πόλι απέναντι του Αγίου Στεφάνου ανατολικά. Αφού τελείωσε τον Ναό και πλούσια τον εκόσμησε, προσευχόταν ολόψυχα, νηστεύοντας και αγρυπνώντας, να του συγχωρηθή η αμαρτία που έκανε, να ατιμάση δηλαδή το άγιο Σχήμα.
Αλλά τι συνέβη; Φαίνεται πάλι σε αυτόν για δεύτερη φορά ο Άγιος Ιωάννης και του λέγει: ” Αλήθειαν λέγω σοι, ότι ει και άλλους πέντε Ναούς κτίσεις μοι, μείζονας και ωραιοτέρους, ου συγχωρηθής διά την αμαρτίαν, ην εποίησας, αλλά δίκην ποιήσω μετά σού, εν τη φοβερά Ημέρα της Κρίσεως!”.
 Μετά από ολίγο χρόνο απέθανε ο Αμώς και το όνομά του εξαλείφθηκε αοράτως από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Αγίας του Χριστού και Θεού μας Αναστάσεως! ».
από χειρόγραφο της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

***

Ο Άγιος Νικόλαος, ο Τίμιος Πρόδρομος κι ο λαουτιέρης*

 

Κάποτε στην Κωνσταντινούπολη ζούσε ένας φτωχός λαουτιέρης1. Ο οργανοπαίκτης αυτός είχε την συνήθεια να πηγαίνει, δύο φορές την ημέρα, έξω από την ιστορική Μονή του Τιμίου Προδρόμου στην Πέτρα2, η οποία ήταν απέναντι από τον Ναό του Αγίου Νικολάου3, και να παίζει το λαούτο του προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου. Μετά έμπαινε στον Ναό προσκυνούσε την εικόνα του Αγίου και έφευγε. Αυτό το έκανε, διότι είχε μεγάλη αγάπη στον Τίμιο Πρόδρομο, αλλά κι επειδή ήταν πολύ φτωχός και δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτε άλλο, ούτε λειτουργεία, ούτε κερί, ούτε θυμίαμα, πρόσφερε το παίξιμό του.

Μια μέρα πέθανε ένας αιρετικός και τον έφεραν να τον ενταφιάσουν στον Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Ο άγιος όμως δεν ήθελε, και τόσο οργίσθηκε ώστε η χάρις του που κατοικούσε στον Ναο ήθελε να φύγει. Την ημέρα της κηδείας ήλθε πάλι ο λαουτιέρης, κατά την συνήθειά του. Τότε όμως βλέπει τον Τίμιο Πρόδρομο να βγαίνει από την εκκλησία του και να κατευθύνεται προς την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ο φτωχός μουσικός έσπευσε να τον ακολουθήσει διαλογιζόμενος το παράδοξο που έβλεπε και πλησιάζοντάς τον παρατηρεί με δέος πως ο Άγιος Νικόλαος έχει εξέλθει από το Ναό του κρατώντας το Ευαγγέλιο και το θυμιατό στα χέρια του, για να υποδεχθεί τον Τίμιο Πρόδρομο.
Αφού τον θυμίασε και αυτός ασπάστηκε το Ευαγγέλιο και μεταξύ τους, του είπε:

«Πως και ήλθες ως εδώ Βαπτιστά του Χριστού;».

Ο Τίμιος Πρόδρομος αποκρίθηκε:

«Έναν αιρετικό έθαψαν στην εκκλησία μου και γι᾿ αυτό τον λόγο έφυγα από αυτήν!»

Ο δε Άγιος Νικόλαος, κοιτάζοντας τον λαουτιέρη, ρώτησε τον Τίμιο Πρόδρομο ποιος είναι αυτός και γιατί τον ακολουθεί· και ο Βαπτιστής του απάντησε:

«Αυτός ο άνθρωπος έρχεται κάθε μέρα σε μένα και επειδή δεν έχει κάτι άλλο να μου προσφέρει ως δείγμα της αγάπης και της ευλάβειάς του προς εμένα, παίζει κατά Θεόν το λαούτο του με όλη του την καρδιά, αντί για προσευχή και δέηση, γιατί αυτή είναι η τέχνη του κι ύστερα προσκυνά και πηγαίνει στην δουλειά του. Εγώ θέλω μεν να τον ανταμείψω για την καλωσύνη και τον κόπο του, αλλά όπως πολύ καλά ξέρει η αγιοσύνη σου τίποτα δεν απέκτησα σε αυτόν τον κόσμο από υλικά αγαθά. Γι᾿ αυτό σε παρακαλώ, εσύ που κάνεις πάντοτε μεγάλες ελεημοσύνες και πατέρας των ορφανών και των φτωχών υπάρχεις και επειδή εσύ έλαβες το χάρισμα από τον Θεό να παρέχεις κάθε καλό στους πεινασμένους, τις χήρες και τα ορφανά, αντάμειψε και τον κόπο του φτωχού αυτού». Και λέγοντας αυτό ο θείος Ιωάννης μπήκε στον ναό του Αγίου Νικολάου.

Ο Άγιος Νικόλαος τότε παίρνει τον λαουτιέρη και πάνε στο παλάτι. Μπαίνοντας μέσα κατευθύνθηκαν προς το θησαυροφυλάκιο, στο οποίο βρήκαν τους φύλακες κοιμισμένους.

Ο Άγιος έκανε το σημείο του σταυρού και οι πόρτες του θησαυροφυλακίου άνοιξαν μόνες τους. Αφού μπήκαν μέσα ο Άγιος είπε στον λαουτιέρη να πάρει όποια σακούλα με φλουριά θέλει. Ο φτωχός μουσικός από τον φόβο του δεν τολμούσε να απλώσει να πάρει τίποτα.
Τότε ο Άγιος πιάνοντας μια σακούλα γεμάτη την έδωσε στον φτωχό και του είπε:

«Πάρε αυτήν, πήγαινε στο καλό και διηγήσου τα μεγαλεία του Θεού».

Και ο μεν Άγιος γύρισε στον Ναό του, ο δε πτωχός πήγε στο σπίτι του δοξάζοντας τον Θεό και ευχαριστώντας τους Αγίους. Χαίρονταν με όλη την καρδιά του κι έκαμε φορέματα που ήταν γυμνός από την φτώχεια του.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες και οι φύλακες ανακάλυψαν, ότι έλειπε η σακούλα αν και οι πόρτες ήταν κλειστές και οι σφραγίδες απείραχτες και το είπαν στον Aυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε να γίνει έρευνα σε όλη την πόλη. Βρέθηκαν λοιπόν μερικοί γείτονες του λαουτιέρη, που ήξεραν ότι παλαιότερα ήταν φτωχός, ενώ τον τελευταίο καιρό απέκτησε ξαφνικά χρήματα, και το είπαν στον Βασιλιά, ο οποίος πρόσταξε να τον φέρουν μπροστά του αμέσως.
Ο λαουτιέρης του διηγήθηκε ακριβώς τι συνέβη και ο Aυτοκράτορας, ο οποίος ήταν πολύ ευσεβής, θαύμασε, του επέτρεψε να φύγει και να κρατήσει και τα χρήματα, λέγοντάς του:
«Επειδή ο Άγιος Νικόλαος, όπως μας είπες, έπιασε αυτήν την σακούλα με τα άγιά του χέρια, δώστην μου αδειανή, να την έχω για ευλογία και αγιασμό και ως αναμνηστικό του θαύματος αυτού».

* Δημοσιεύθηκε στην Ακολουθία του Αγίου Νικολάου, έκδοσις Ι. Κελλιον ‘’Μπαρμπεράδων’’, Άγιον Όρος 1993, στο Gustav Anrich, Hagios Νikolaos, Βerlin, 1913, p. 365-368 και στο περιοδικό AΓΙΟΡΕΙΤΙΚH ΒΙΒΛΙΟΘHΚH Ε΄ (1940 -41), σελ. 256-260.
1. Το πολίτικο λαούτο ή λάφτα είναι ένα παραδοσιακό έγχορδο μουσικό όργανο, το οποίο χρησιμοποιείται, κατά κύριο λόγο, στην εκτέλεση κομματιών της λεγόμενης Βυζαντινής Μουσικής, λόγω των διαστημάτων που μπορεί να παράγει.
 

2. Μονή του Προδρόμου «τοῦ ἐν τῇ Πέτρᾳ»: Την είχε ιδρύσει τον Ε΄ αιώνα ο Άγιος Βάρας, συνασκητής του Αγίου Παταπίου και του Αγίου Ραβουλά, βρίσκονταν δίπλα στο αυτοκρατορικό ανάκτορο των Βλαχερνών και κατείχε την τρίτη θέση στην ιεραρχία των άλλων μονών μετά την μονή του Στουδίου και των Μαγγάνων. Διεφύλασσε τον αριστερό βραχίονα του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, ”μέρος, του άρτου, ον ο Σωτήρ ημών έδωκε την Πέμπτη του μυστικού δείπνου τω Ιούδα, ολίγου αίματος του Σωτήρος ημών, του αίματος, όπερ ανέβλυσεν εκ σταυρού πληγωθέντος υπό Ιουδαίων εν Βηρυτώ, των τριχών του πώγωνος του Σωτήρος ημών, τεμαχίου του λίθου, εφ ‘ ου κατετέθη ο Σωτήρ ημών αποκαθηλωθείς, του σιδήρου της λόγχης του Λογγίνου, του καλάμου και του σπόγγου και των ιματίων του Σωτήρος ημών και των τριχών της μητρός του Θεού», την κάρα του αγίου Βονιφατίου, λείψανα του αγίου Παντελεήμονος και της Αγίας Αναστασίας. Εκεί διέσωσε ο Άγιος Βάρας το άφθαρτο σκήνωμα του αγίου Παταπίου, όπου έμεινε στην  Μονή της Πετρας ως τα χρόνια των Παλαιολόγων.
3. Ευκτήριο του Αγίου Νικολάου: βρίσκεται  στην πλαγιά του έκτου λόφου της Κωνσταντινούπολης, είναι μικρών διαστάσεων, κτισμένο στο εσωτερικό κήπου καλουμένου «Μπογδάν Σεράϊ », δηλαδή «ανάκτορο της Μολδαβίας». Ο κήπος βρίσκεται λίγα βήματα ανατολικά του «Τεμένους Κεφελί» (της παλιάς Μονής του Μανουήλ), στην περιοχή Φατίχ, κοντά στο Edirnekapı (την αρχαία πύλη του Χαρισίου) και στη Μονή της Χώρας..

***

«Όπως τον βλέπεις στην Εικόνα: με την προβιά! Άνδρας πελώριος, γίγαντας, με τα μαλλιά ξέπλεκα!»

 

Ο μακαριστός μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης, είναι πολύ γνωστός στον κόσμο των διψαλέων αναγνωστών του Ορθόδοξου βιβλίου, για τις κατανυκτικές και πάντερπνες «Διονυσιάτικες Διηγήσεις» που μας άφησε, σαν γραπτές και, τω όντι, πολύτιμες αναμνήσεις οσίων Διονυσιατών Πατέρων και πολλών άλλων θαυμαστών θείων γεγονότων από την ασκητική βιοτή τους.
Ανάμεσα, λοιπόν, σε αυτές τις «διηγήσεις» του, περιλαμβάνει και δύο τουλάχιστον, –πραγματικά, φοβερές!–, διηγήσεις που απέσπασε από τον συμμοναστή του, τον (προ πολλού, μακαριστό και αυτόν), π. Βησσαρίωνα.

Ο ευλογημένος αυτός αδελφός της Μονής Διονυσίου, ο π. Βησσαρίων, καταγόταν από την Χαλκίδα της Εύβοιας. Εκοιμήθη εν Κυρίω το 1952, σε ηλικία 76 ετών. Πριν την κοίμησή του, ήταν Οικονόμος σ’ ένα Μετόχιο της Μονής Διονυσίου στην Συκιά Χαλκιδικής, το λεγόμενο «Καλαμίτσι». Προαισθάνθηκε τον θάνατό του, και αφού αποχαιρέτησε τους γνωστούς και τους φίλους του, τους είπε πολύ απλά, ότι, «πηγαίνει στο Μοναστήρι για να πεθάνει»!

Μόλις αποβιβάσθηκε στην αποβάθρα της Μονής Διονυσίου, έκλινε τα γόνατα της ψυχής και της καρδιάς του κι’ ευχαριστούσε ολόψυχα τον Τίμιο Πρόδρομο που τον αξίωσε να έλθει πίσω στην Μονή της «μετανοίας» του, για να αποδώσει το «κοινόφλητο χρέος» της εν Κυρίω αποδημίας του. Αυτή, πραγματοποιήθηκε μετά από δύο μέρες, αφού πρώτα αποχαιρέτησε όλους τους αδελφούς του και συγχωρέθηκε μαζί τους. Αυτός, ο τρισμακάριστος μοναχός, είχε σαν «σύνοικο», θησαυρισμένη μέσα στην καρδιά του, πολλή και ζέουσα, την αγία ταπείνωση και την πίστη…

Κάποτε, βρήκε την ευκαιρία ο π.Λάζαρος και τον ρώτησε:

–«Άκουσα, π.Βησσαρίων, όταν το Μοναστήρι μας σε είχε διορίσει Οικονόμο στο Μετόχι της, στα Μεριανά της Χαλκιδικής, ότι είδες τον Τίμιο Πρόδρομο, με τον Οποίον και συνομίλησες κιόλας. Αν το θυμάσαι κι’ αν θέλεις, πες μου το και σ’ εμένα αυτό το γεγονός, όπως συνέβη, να το σημειώσω για να μαθαίνουν κι’ οι νεώτεροι. Πώς είδες τον Τίμιο Πρόδρομο ζωντανό και μίλησες μαζί Του;…».

Ο Γερο–Βησσαρίων, μειδίασε για λίγο και, με την συνηθισμένη του απλότητα, άρχισε να λέει:

–«Αδελφάκι μου, καθώς ξέρεις, το Μοναστήρι μας με διόρισε Οικονόμο στα 1916 κι’ όσο μπορούσα, φρόντιζα για τις δουλειές του Μετοχίου. Εσύ, μυλωνάς έκανες και ξέρεις ότι πολλές φορές μαζεύονται πολλοί νοματαίοι στον μύλο. Μια μέρα, δύο χωριάτες ήρθαν στα παζάρια και, ο ένας απ’ αυτούς, αγόρασε την φοράδα του άλλου. Εκείνος που την αγόρασε, πήγε μέσα στην Εκκλησία και προσκύνησε. Άφησε μάλιστα μπροστά στην Εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε ν’ ανάψω κι’ ένα κερί. Εγώ, άναψα τα καντήλια και βλέπω, μετ’ από λίγο, να λείπουν τα χρήματα. Μα, δεν ξέρεις πόση στεναχώρια μού ’ρθε! Με σκλήρυνε κι’ εμένα ο πειρασμός και, όπως κουβεντιάζουμε τώρα μαζί, πήγα μπροστά στην Εικόνα του Αγίου και του λέω:

–«Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ;! Γιατί αφήνεις να σου παίρνουν τα χρήματα μπροστά από την Εικόνα σου;! Αα!…, δεν σου ανάβω το καντήλι!…».

Έτσι, λοιπόν, άναψα μόνο της Παναγίας το καντήλι κι’ έφυγα. Ναι, αλλά μέσα μου, η καρδιά μου, χτυπούσε λιγάκι. Πήγα στον μύλο, ανέβηκα πάνω στο σπίτι, έφαγα λίγο ψωμί, αλλά, συγχυσμένος! Θυμόμουνα ότι το καντήλι του Αγίου το είχα αφήσει επίτηδες σβηστό, αλλά ο «κοτσουνούρης» (σημ.: ο διάβολος, ο πονηρός), δεν μ’ άφηνε! Πολύ, με σκλήρυνε! Μάλιστα δε, έλεγα μέσα μου:

–«Άϊ, να δούμε τί θα γίνει!… Το καντήλι, δεν το ανάβω εγώ απόψε!…».

Κοιμήθηκα, λοιπόν, με την σύγχυση που είχα μέσα μου, όπως επέμενα στην γνώμη μου. Έτυχε να είναι πανσέληνος, τότε. Το φεγγάρι, ήταν σαν ήλιος. Κι’ από το παράθυρο του κελλιού μου, έμπαινε μέσα το φως. Καθώς, λοιπόν, κοιμόμουν μόνος μου, –καθότι τότε δεν είχα άλλον αδελφό μαζί μου για συνοδία–, κατά τα μεσάνυχτα, αισθάνομαι μια γερή σκουντιά!…

 

Ξυπνώ, και βλέπω έναν γίγαντα μπροστά μου, με τα μαλλιά ξέπλεκα. Από τον φόβο μου, άρχισα να τρέμω και μόλις που μπόρεσα να του πω:

–«Πώς ήρθες εδώ;!…».

Για απάντηση, μού λέει με ύφος σοβαρό:

–«Το πώς ήρθα, να μη ρωτάς! Αλλά, για πες μου: Γιατί δεν ανάβεις το καντήλι;!».

Αμέσως, με πολύ φόβο, με φωνή που έτρεμε και με δάκρυα στα μάτια, τού λέω:

–«Να με συγχωρέσεις, Άγιε!… Έσφαλλα!…

Κλαίγοντας, τού έβαλα τότε τρεις μετάνοιες στα πόδια του και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει!… Τότε, ακούω τον Τίμιο Πρόδρομο, με γλυκειά και με ήρεμη φωνή, να μου λέει:

–«Παιδί μου, Βησσαρίων, λες ότι «δεν είμαι ’δω»! Κι’ αν εγώ δεν είμαι ’δω, τότε, ποιός σε φυλάει εσένα εδώ τόσα χρόνια, σ’ αυτήν την ερημιά που είσαι, από τους ληστές και από τ’ άλλα τα κακοποιά στοιχεία;!».

–«Άγιέ μου!», του λέω, «σε παρακαλώ, να με συγχωρέσεις!… Δεν θα το ξανακάνω!…».

–«Πήγαινε ν’ ανάψεις το καντήλι στην Εικόνα μου, και να το κηρύττεις και να το λες και σ’ άλλους, ότι, κάνουν θαύματα οι Εικόνες. Γιατί πολλοί άρχισαν να λένε ότι οι Εικόνες δεν θαυματουργούν!».

Αυτά, μου είπε ο Άγιος, κι’ έγινε άφαντος. Εγώ, κατευθείαν εκείνη την ώρα πήγα στην Εκκλησία και, –ω, του θαύματος!–, βλέπω όλα τα απολεσθέντα χρήματα στον ίδιο τόπο, όπως ήταν και πριν, μπροστά στην Εικόνα του Αγίου! Ποιός ξέρει τί λαχτάρα να τράβηξε εκείνος ο κλέφτης κι’ έφερε πίσω τα χρήματα στην Εικόνα, αυτήν την ίδια κιόλας νύχτα!

Σαν άκουσα την διήγηση του π. Βησσαρίωνος, τον ρώτησα:

–«Τί ενδύματα φορούσε ο Τίμιος Πρόδρομος;». Και μου απάντησε:

–«Να! Όπως τον βλέπεις στην Εικόνα: με την προβιά! Αλλά, τέτοιον ψηλό άνθρωπο, δεν είδα άλλον στην ζωή μου! Μα, τι να σου πω! Άνδρας, πελώριος! Γίγαντας!».

–«Σε πιστεύω!», του λέω, «Γιατί και ο Χριστός μάς λέει στο Ευαγγέλιο (Ματθ. ια” 11), ότι, «Οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν, μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (δηλαδή: «Δεν έχει φανεί μεταξύ των γεννημένων από γυναίκες άνθρωπος άλλος που να είναι μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή»), αν και ο λόγος αυτός υπονοεί το πλήθος των αρετών και την μεγάλη αγιότητα του Τιμίου Προδρόμου. Όμως, ισχύει αυτό επίσης και για την σωματική του διάπλαση, γιατί τα λόγια του Κυρίου και τα δύο περιλαμβάνουν». Κατά την απόλυτη και παντέλεια ακρίβεια που έχει η αιώνια Αλήθεια του αψευδούς Λόγου του Θεανθρώπου Σωτήρος Χριστού, ο Οποίος είναι η Αυτοαλήθεια και η Αυτοζωή…
[Λαζάρου Μοναχού Διονυσιάτου: «Διονυσιάτικαι Διηγήσεις», §44–§46, σελ. 117, 119, 123–125, Έκδοσις (1η;) Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος 1988.]

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Όταν ο βασιλιάς των προφητών, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήρθε από την έρημο, για την εκπλήρωση της αποστολής του στον κόσμο αυτό, φώναζε με οδύνη: «Μετανοείτε»!
Όταν ο ίδιος ο βασιλιάς των βασιλιάδων, άνοιξε το θεϊκό Του στόμα για να διδάξει, κάλεσε τον λαό σε μετάνοια, λέγοντας: «Μετανοείτε γιατί πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών».
Το πρώτο αποστολικό κήρυγμα, μετά την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, άρχιζε με τα παρακάτω λόγια: Μετανοείτε (Πράξεις Αποστόλων β´ 38).
Και η Εκκλησία του Χριστού, από τα ταραγμένα χρόνια των αποστόλων και των μαρτύρων, μέχρι σήμερα τόνιζε και τονίζει, πως η μετάνοια αποτελεί την αρχή της ανθρώπινης σωτηρίας.
Μετανοείτε και πιστέψτε στο Ευαγγέλιο!
Η φωνή του Χριστού έγινε η φωνή της Εκκλησίας, η οποία ακούγεται διά μέσου των αιώνων: Μετανοείτε!

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, Μετανοείτε γιατί πλησιάζει η Βασιλεία των Ουρανών. Επειδή ποτέ μέχρι τώρα δεν ήταν τόσο αδύναμα τα βασίλεια της γης. Τα βασίλεια της γης δεν ήταν ποτέ πιο ανίσχυρα να προσφέρουν στην ανθρώπινη ζωή κάποια υψηλή αξία και κάποιο υψηλό στόχο. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούν να γλυκάνουν τη ζωή με κάποιο αιώνιο καλό, ούτε να μεταμορφώσουν την ανθρώπινη ζωή με τη χαρά και το φως. Οι πρόγονοί σας αμάρτησαν, αμαρτήσατε και εσείς. Από τη διπλή αμαρτία, είναι διπλό και το φορτίο της ζωής σας. Μετανοείτε, για να μην σηκώσουν οι γιοί σας τριπλάσιο φορτίο και οι απόγονοί σας τετραπλάσιο φορτίο. Αν εσείς, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας μετανοήσετε, θα δείτε σύντομα πως η μετάνοια είναι κολλητική. Θα δείτε στη συνέχεια, και πως όλος ο λαός μας θα μετανιώσει. Ο λαός μας έχει ως παράδειγμα τώρα τις δικές σας αμαρτίες και λάθη, ο λαός της επαρχίας έχει ως παράδειγμα τις αμαρτίες και τις κακές συνήθειες της πρωτεύουσας, τον εγωισμό της, την μιαρότητά της και την αθεΐα της. Ο λαός μας εάν η πρωτεύουσα ήταν ενάρετη, γρήγορα θα την μιμούνταν. Επειδή δεν είναι μόνον η αμαρτία κολλητική, κολλητική είναι και η αρετή!

…Ας μετανοήσουμε τόσο βαθιά και τόσο ειλικρινά, έτσι ώστε να εξαγνίσουμε όλη τη ζωή μας, έτσι ώστε να γίνουμε «καθαροί» σαν πρωινή δροσιά και σαν τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, που πέφτουν πάνω σ’ αυτή.

Μόνον η μετάνοια δεν είναι αρκετή για τη σωτηρία, χωρίς αυτή όμως δεν μπορεί να αρχίσει ο δρόμος της σωτηρίας.

Και όποιος μετανοήσει, σ’ αυτόν θα φανερωθεί τι είναι καλό να κάνει στη συνέχεια…. Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ομιλίες Για την απαισιοδοξία, την αισιοδοξία, το “μέγα” Όνομα και την ανάσταση των νεκρών», ἐκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσ/νίκη 2014,

***

 

Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.
Ας προσπαθήσει ο καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι ο ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Στην ουράνια Βασιλεία βασιλεύουν η δικαιοσύνη, η πίστη, η αγάπη, η αλήθεια, η ελεημοσύνη, η σοφία, η καθαρότητα….

Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, πού κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν και θα μας ταλανίζουν για πολλά χρόνια.
Οπλισμένοι με τις αρετές θα δικαιώσετε την αγάπη σας για την πατρίδα σας, και θα δικαιώσετε το όνομα του Ορθόδοξου χριστιανού. Ας σας βοηθάει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής- Μηνύματα στο λαό, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” .

Πάνσοφε Κύριε, οδήγησε κατά το θέλημά Σου τις ζωές ημών των αμαρτωλών, στην έρημο αυτής της ζωής, όπως οδήγησες τη ζωή του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/01/07/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%B5-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83-2/

Aν ποθήσουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Βαπτιστή Ιωάννη, θα ζήσουμε αιώνια. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/07/a%ce%bd-%cf%80%ce%bf%ce%b8%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%b8%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b7-%cf%84/

Ω της ερήμου εσύ, μονάκριβε…. Γ. Βερίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/29/%cf%89-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%81%ce%ae%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ac%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%b5-%ce%b3-%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82/

Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών». Η φιλέρημος τρυγών. Σ’ οποία ερημιά κι αν είμαστε, και των πόλεων και των άλλων περιοχών, υπάρχει εκεί πάντοτε, και μας συντροφεύει. π. Ανανίας Κουστένης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/06/37740/

Το κήρυγμα Ιωάννου του Βαπτιστού ήταν φωτιά.. Μετάνοια είναι έρως του Χριστού και, εκεί πού ήταν τ’ αγκάθια, να φυτέψεις λουλούδια, τριαντάφυλλα και κρίνους, και προ παντός το δέντρο της αρετής. επίσκοπος Αυγουστίνος
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/04/%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%ae%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%b1%cf%80%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd/

Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής. Από την αφάνεια στην Θεοφάνεια!
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/06/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%80%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AC%CE%BD/

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.
Ἦχος β’

Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων, σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾄδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς
Ἦχος α’

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα· καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀθανασίου τοῦ ἐξ Ἀτταλείας
Ἦχος γ΄ Θείας πίστεως.

Θεῖον γόνον σε γῆ Ἀτταλείας, ἀνεβλάστησε, καρποφοροῦντα, Ἀθανάσιε τάς τῆς πίστεως χάριτας τῶν γάρ πατρώων θεσμῶν ἀντεχόμενος, τούς ἐναντίους ἀθλήσας, κατήσχυνας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ νέο‐ἱερομάρτυρος Ἰωάννου ἐξ Ἀγράφων. (ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Ἄρτης καὶ Πρεβέζης Σεραφεὶμ Α´ Ξενοπούλου, τοῦ Βυζαντίου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείῳ αἵματι τὴν Ἐκκλησίαν κατελάμπρυνας ὡς ἀθλοφόρος καὶ τυραννούντων τὸ θράσος κατῄσχυνας, τὴν ἐκτομὴν τῆς σῆς κάρας, στεῤῥότατε, ὑπενεγκών, Ἰωάννη πανεύφημε, ὅθεν ἅπαντες τὴν μνήμην τὴν σὴν γεραίροντες, ἐν πίστει τὸν Σωτῆρα δοξάζομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Ἄρτης καὶ Πρεβέζης Σεραφεὶμ Α Ξενοπούλου, τοῦ Βυζαντίου)
Ἦχος δ. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Καταφυτεύσας ἀρετῶν θεῖον κῆπον καὶ καταρδεύσας ταῖς ῥοαῖς σῶν αἱμάτων, ὡς τῆς ζωῆς, πανένδοξε, τοῦ ξύλου τυχών, σῶσον ταῖς πρεσβείαις σου ἐκ φθορᾶς, Ἰωάννη, ῥῦσαι περιστάσεων καὶ δεινῶν ἀδοκήτων πάντας, θεόφρον, τοὺς εἰλικρινῶς ἀσπαζομένους τὴν ἔντιμον κάραν Σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης Ἰωὴλ τοῦ Φραγκάκου)
Ἦχος α. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Ἀγράφων τὸν γόνον καὶ Δουσίκου τὸ σέμνωμα καὶ τῶν πάλαι μαρτύρων μιμητὴν καὶ ὁμότροπον, Ἰωάννην τιμήσωμεν πιστοὶ τὸν μέγαν τοῦ Σωτῆρος ἀθλητήν. Τὸν λυτρούμενον κινδύνων πολυειδῶν πᾶσι τοῖς πιστῶς αὐτῷ προστρέχουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ δωρισαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Γεωργίου Μηλίτση)
Ἦχος α. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Ἀγράφων τὸν γόνον, Θεσσαλίας ἀγλάϊσμα, καὶ Μονῆς Δουσίκου τὸ κλέος Ἰωάννην τιμήσωμεν, ἀθλήσας γὰρ λαμπρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, θαυμάτων ἀνεδείχθη ἡ πηγή, καὶ λυτροῦται ἐκ κινδύνων παντοειδῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὲ δωρήσαντι ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

Δοξαστικὸν
Ἦχος δ’

Ὡς τοῦ Πνεύματος ἐραστής,καὶ τῆς χάριτος θεοφθόγγος χελιδών, τρανῶς τὴν οἰκονομίαν τοῦ Βασιλέως, βροτῶν τῷ γένει ἐξ Ἁγνῆς φαεινῶς ἀνατείλαντος, εἰς μερόπων ἀνάκλησιν, κατεμήνυσας Πρόδρομε, τῶν σκυθρωπῶν ἠθῶν, ἀπελαύνων τὸ τέρμα, καὶ ζωῆς ἀϊδίου ἐπιβαλέσθαι ἰθύνων, τάς καρδίας τῶν ἐν μετανοίᾳ βαπτιζομένων, μάκαρ θεόληπτε.

 

iconandlight.wordpress.com