Αν προ τριών σχεδόν ετών έγραψα το άρθρο “ΤΟ REQUIEM ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ” (σύνδεσμος του pdf), σήμερα με την συνέχισιν του κοινωνικού εκτροχιασμού θα έπρεπε να γράψω “ΤΟ 30ο ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ”. Το τελευταίο διάστημα διογκούται διαρκώς ένα κύμα τεκμηριωμένης διαμαρτυρίας και αγανακτήσεως κατά των διαβιούντων εις τον κόσμον ορθοδόξων επισκόπων (πχ www.triklopodia.gr/ποιά-είναι-η-πνευματική-παγίδα-που-προ/ ).
Είναι άκρως σημειολογικόν, ότι όσοι (πνευματικώς) ξιφουλκούν κατά των επισκόπων δείχνουν άτομα καταρτισμένα περί της Ορθοδοξίας και με πλήθος αναφορών εις τα λεχθέντα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού (η μοναδική Εκκλησία, ας μην ξεχνιόμαστε) δηλαδή προσώπων της θριαμβευούσης Εκκλησίας, ήδη (προ)δικαιωμένων από τον Τελικόν Κριτήν Χριστόν.Στον αντίποδα της ατύπου συγκρούσεως, οι ορθόδοξοι επίσκοποι “ταμπουρώνονται” πίσω από το «μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» (Ματθ.ζ’1) αγνοούντες όμως την συνέχειαν της ευαγγελικής περικοπής!!! Αυτή η επιβαλομένη αυτοπροστασία, δείχνει παρόμοια με το άνευ όρων ακαταδίωκτο των κοσμικών εμβολιοεπιβολέων (“βγάλτε τον σκασμό, μόνον εμείς γνωρίζομεν το καλό σας”). Είναι όμως έτσι; Ένας εξαίρετος αρθρογράφος απαντά επί του θέματος :
<<Τί «μὴν κρίνετε»; Πότε «μὴν κρίνετε»; Γενικῶς καὶ ἀορίστως. «Μὴν κρίνετε». Ὅλοι αὐτοὶ, ποὺ ἐδῶ καὶ τρία χρόνια ἔβλεπαν ἀπὸ «ἐπηρμένους» «ἱεροκατηγόρους» «αὐτοκλήτους σωτῆρες τῆς ἐκκλησίας» μέχρι «ἐγκληματίες» «ἀδελφοκτόνους» «ἐχθροὺς τῆς ἐπιστήμης» τώρα παπαγαλίζουν συμβουλευτικῶς καὶ προστατευτικῶς τὸ «Μὴν κρίνετε». Τώρα ἀπεδείχθη ποιοὶ ἦταν οἱ παρασυρμένοι ἤ βαλτοὶ ἤ μισθωτοί, ποιοί ἐσπίλωσαν τὴν ἐκκλησία καὶ διέβαλαν τὴν πίστι, ποιοὶ ἔγιναν συνεργοὶ τῶν ἐγκληματιῶν καὶ ὄντως ἀδελφοκτόνοι, ποιοὶ ὑπέταξαν τὴν πίστι στὴν σατανοκρατούμενη ψευδεπιστήμη τῶν πληρωμένων καὶ ἀκαταδίωκτων. Τώρα φάνηκε ξεκάθαρα ὁ ρόλος τόσων μεγαλοσχημόνων προσώπων, εἴτε ἀπὸ ἀνικανότητα, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε ἀπὸ φόβο, εἴτε ἀπὸ ἐξαγορά, εἴτε ἀπὸ μύρια ὅσα αἴτια. Τώρα οὔτε τὰ ἀποτελέσματά μποροῦν νὰ κρυφτοῦν –πῶς νὰ τοὺς κρύψῃς τοὺς νεκρούς καὶ ἀπὸ ποιούς; ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοὺς φίλους, τοὺς συχωριανούς; Τώρα λοιπὸν ἡ ἀπάντησις εἶναι “μὴν κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε, κοιτάξτε τὶς ἁμαρτίες σας”>>
(www.triklopodia.gr/γεώργιος-τζανάκης-δικαιοκρισία-καί-ἀ/ )
Από τις πλέον ξεκάθαρες δυνατές απαντήσεις. Η απλή επίκλησις του «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» από τους επισκόπους και τους ακολούθους τους, φαντάζει στα μάτια μου σαν την χρήσιν όρων όπως “δημοκρατία”, δικαιοσύνη”, αξιοκρατία”, “διαφάνεια”, “τήρησις του Συντάγματος” κλπ από τον εσμόν του ψευτορωμέηκου πολιτικού δικτατορικού “διαβολο”συστήματος, που ποιούν τα αντίθετα των λεγομένων τους.
Επειδή συνηθίζω να εξετάζω τα θέματα από μια γνωσιολογική πλευρά, ας δούμε τι σημαίνει επίσκοπος : «Επίσκοπος είναι ο μυστηριακώς χειροτονημένος Αποστολικός διάδοχος, με αποστολήν να “επισκοπεί” την διαφύλαξιν της Αληθείας της Πίστεως» (ασφαλώς και να τελεί τις ακολουθίες της Εκκλησίας, ως ιερεύς). Έχει εξασφαλίσει από κάπου το “αλάθητον”; ο πάπας είναι; Ως άνθρωπος και αυτός θα κάνει λάθη και αν είναι όντως Ορθόδοξος θα το αντιμετωπίσει με τρόπον ανάλογον, που το Γεροντικό (και όχι εγώ) αναφέρει (www.newsnowgr.com/article/1374112/o-episkopos-pou-amartise-kai-metaniose-tha-perasete-oloi-apo-pano-mou-kai-tha-me-ftysete.html ).
Από πού όμως θα λάβει γνώσιν ο επίσκοπος, ώστε να ανταποκριθεί στο λειτούργημά του; Από εκεί, που λαμβάνει γνώσιν ο κάθε πιστός, αφού αυτό αναφέρει η Πίστις μας ως σκοπόν του ανθρώπου. Ας το εξετάσομεν :
Ο άνθρωπος είναι ένα τεράστιο ΜΗΔΕΝ. Από Αγάπη δεν μας το είπε ο Χριστός, ο οποίος μας έπλασεν κατ’εικόνα και ομοίωσιν Αυτού, αλλά αποδείξαμε την μηδαμινότητά μας με το προπατορικόν αμάρτημα, με την παράβασιν της ΜΙΑΣ ΜΟΝΟΝ εντολής, αποδεικνυόμενοι ανάξιοι τηρήσεώς της. Ο Χριστός λοιπόν μας προέτρεψε να “κενωθούμε” από κάθε τι, ώστε να βρει χώρον να εισέλθει το Άγιον Πνεύμα, να καταστούμε δοχεία Θείας Χάριτος, κατοικητήρια Αγίου Πνεύματος άρα κατά Χάριν θεοί («Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» Μαρκ.η’34 – οι τρεις προϋποθέσεις της Σωτηρίας μας). Είναι δραματικό να βλέπεις κάποιους, που νομίζουν ότι “ανεβαίνουν” πνευματικώς ενώ η πραγματική καταξίωσις ξεκινά από την κατάβασιν, από την συναίσθησιν ότι δεν είσαι τίποτα, ότι είσαι το απόλυτο ΜΗΔΕΝ, όπως διατυπώνεται αλλά κυρίως βιώνεται από τους αγιασμένους γέροντες, που όλοι ομολογούν με ένα στόμα : “εγώ δεν είμαι τίποτα”. Ποιοί μας παροτρύνουν να ζούμε με μνήμην θανάτου, ώστε να τηρηθεί το αναφερόμενο στο Άγιον Όρος «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις!»; Στον θάνατον του κτιστού και μιαρού “εγώ” αναφέρεται ασφαλώς, με άλλα λόγια να “σκοτώσεις” τον “παλαιόν άνθρωπον” εντός σου.
Όταν ευχαριστήσεις έναν αγιασμένον γέροντα για κάποιο θαύμα δια πρεσβειών του, σπεύδει να δηλώσει ότι δεν έκανε τίποτε (πέραν της προσευχής) όχι από ταπείνωσιν αλλά από επίγνωσιν ότι είναι ένα τίποτα. “Δεν έκανα παιδί μου κάτι, ο Θεός μας το έκανε”, τονίζει. Αν οι αγιασμένοι γέροντες ομολογούν ότι είναι το απόλυτο μηδέν, ποιός τολμά να ισχυριστεί ότι είναι κάτι περισσότερο; Με έπαρσιν πώς θα υπερπηδηθούν οι παγίδες του διαβόλου, όταν ο Μέγας Αντώνιος αναρωτώμενος πως ξεπερνιούνται, άκουσε την φωνή του Κυρίου να του λέει «με ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ»;
Έχουν καταλάβει τελικώς οι επίσκοποι, ότι εν σαρκί ο άνθρωπος αδυνατεί να τελειωθεί και το μόνον δυνατόν είναι να κενούται; Έχουν καταλάβει ότι χαριτώνονται (προ)οριστικώς με τον θάνατον, γεννώμενοι εν Ουρανώ; Εν βίω μόνον δύνασαι να αίρεις τον σταυρόν σου, να εκτελείς το λειτούργημά σου και με την ολοκλήρωσίν του (σωματικός θάνατος) θα έχεις πρόγευσιν Τελικής Κρίσεως. ΩΣ ΤΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΗΔΕΝ. Πως λοιπόν μπορεί να υπερηφανεύεται ο κάθε επίσκοπος για την μίτρα του, όταν ακόμα και ο λαός γνωρίζει ότι «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», ούτε η μίτρα τον επίσκοπον!
Ας δούμε τι γίνεται με την Αλήθειαν της Πίστεως. Στις εορτές των Αγίων Γρηγορίου του Θεολόγου και Συμεώνος, του νέου Θεολόγου, η Εκκλησία μας τονίζει ότι μόνον τρεις Αγίους έχει τιμήσει με τον τίτλον Θεολόγος, τους δυο προαναφερθέντες και ασφαλώς τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν Ιωάννην. Τις άλλες ημέρες οι επίσκοποι το ξεχνούν και θεολογούν, όταν ο Άγιος Γρηγόριος έχει πει “ου παντός εστίν θεολογείν”. Δεν μπορεί κανείς να θεολογήσει για τον απλούστατον λόγον ότι ο Χριστός είπε : «Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ Πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν Υἱὸν εἰ μὴ ὁ Πατήρ, οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ Υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι» (Ματθ.ια’27). Μόνον σε όποιον αποκαλύψει ο Χριστός, μπορεί να γνωρίζει περί Θεού και να θεολογήσει, όχι κατά βούλησιν αλλά κατά Θείαν Εντολήν. Γι αυτό ομιλούμεν περί Πίστεως εξ Αποκαλύψεως. Ας θυμηθούμε ότι ο Μέγας Χρυσορρήμων έλαβε θαυματουργικώς την χάριν ερμηνείας της Αγίας Γραφής και όχι την χάριν να θεολογεί. Έτσι ήταν η Θεία Βούλησις, έτσι έγινε! Το είπε ο Απόστολος Παύλος : «Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Εφεσ.δ’7 – Σον καθένα μας εδόθη η χάρις, τα χαρίσματα και αι δωρεαί, σύμφωνα με το μέτρον, με το οποίον δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός). Πώς λοιπόν έρχεσαι εσύ να θεολογήσεις, με το “έτσι νομίζω”; Πως μπορείς να αποδίδεις ιδιότητες ή χαρακτηριστικά σε Αυτόν (όπως συ αναφέρεις κατά την Θείαν Λειτουργίαν) «Οὗ τὸ κράτος ἀνείκαστον καὶ ἡ δόξα ἀκατάληπτος, Οὗ τὸ ἔλεος ἀμέτρητον καὶ ἡ φιλανθρωπία ἄφατος»; Πώς Αυτός ο «ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ‘Ων ὡσαύτως Ών», μπορεί να περιγραφεί από σένα; Πως μπορείς να κάνεις ρητά τα άρρητα, που είδε ο Απόστολος των εθνών Παύλος, όταν περπάτησε στον τρίτον Ουρανόν και δεν του απεδόθη ο τίτλος του Θεολόγου;
Έρχεται λοιπόν σχεδόν κάθε επίσκοπος, με την έπαρσιν της μίτρας, να ερμηνεύει κατά το δοκούν τις Γραφές, απαξιώνων την σωρείαν των επί δισχιλιετίαν Θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι όταν είχαν ένα θεολογικόν πρόβλημα, προσηύχοντο στην Αγία Τριάδα, ώστε να τους φωτίσει την Αλήθειαν, με τρανότερο παράδειγμα τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και την επιτομήν αυτών, το Συνοδικόν της Ζ’Οικουμενικής Συνόδου :
«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι… Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»
Οι εχθροί της Πίστεως αλλά και οι λυκοποιμένες, συχνά αναφέρονται στην διαμάχη των Αποστόλων και δη των Πρωτοκορυφαίων, η οποία έλαβε τέλος με την Αποστολικήν Σύνοδον του 49. Προσπαθούντες να εξάγουν εσφαλμένα συμπεράσματα για ιδίους σκοπούς, αδυνατούν να δουν το ένα και μοναδικό δίδαγμα : ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΛΥΣΙΝ, όπως συνέβη με την συμπροσευχήν των Αποστόλων, που υπήρξε και οδηγός των Οικομενικών Συνόδων. Ήταν η υλοποίησις του «χωρὶς Εμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω.ιε’5), που σε συνδυασμόν με το «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ.ζ’7-8) δίνει την Θεϊκήν λύσιν!
Πως λοιπόν έρχεσαι να απαξιώνεις το απαύγασμα της παραδοθείσας Αληθείας, όπως και το “Πηδάλιον” του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, το οποίον περιλαμβάνει όλες τις αποφάσεις των Ορθοδόξων Συνόδων, όλα δηλαδή όσα φώτισε το Άγιον Πνεύμα τους εν μετανοία προσευχηθέντες αγίους Πατέρες; (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου