«Ἀδελφοί, ἰδοὺ ὁ καιρὸς τῆς μετανοίας!»

Κωφίδης Εὐάγγελος

Τῌ ΠΕΜΠΤῌ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Εἰς τὰ Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων, Ἰδιόμελον Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε πρὸ τέλους πάντες ἀδελφοί, ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ, προσέλθωμεν τῷ εὐσπλάγχνῳ Θεῷ, τὰς βιωτικὰς περιστάσεις ἀπορρίψαντες, τῶν ψυχῶν τὴν φροντίδα ποιησώμεθα, τῶν βρωμάτων τὰς ἡδονάς, δι’ ἐγκρατείας βδελυξάμενοι, τῆς ἐλεημοσύνης ἐπιμελησώμεθα· δι’ αὐτῆς γὰρ ὡς γέγραπται, ἔλαθόν τινες ξενήσαντες Ἀγγέλους, θρέψωμεν διὰ τῶν πενήτων, τὸν θρέψαντα ἡμᾶς οἰκεία σαρκί, ἐνδύσωμεν ἑαυτούς, τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς ἀχράντου Θεοτόκου, καὶ Παρθένου Μητρός, τῆς ἀφέσεως τυχόντες τῶν ἁμαρτιῶν, ἐν κατανύξει πρὸς αὐτὸν ἐκβοήσωμεν· Κύριε ῥῦσαι ἡμᾶς, τῆς ἐξ εὐωνύμων ἀποφάσεως, καὶ ἀξίωσον ἡμᾶς, τῆς ἐκ δεξιῶν σου παραστάσεως, ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος.

Μὲ τρυφερὴ ἀνησυχία, σὰν μιὰ μητέρα ποὺ φοβᾶται γιὰ τὰ παιδιά της, ἡ Ἐκκλησία μᾶς φωνάζει: «Σηκωθεῖτε, πρὶν εἶναι ἀργά! Ἕτοιμοι, πρὶν ἔρθῃ ὁ Χριστός!» Τί θὰ βροῦμε, ἀδελφοί, ἂν ἀργήσουμε; Μιὰ κλειστὴ πόρτα ποὺ δὲ θὰ ξανανοίξει… Ἀλλὰ ὁ Θεός, ὁ Πατέρας ὁ πλούσιος στὸ ἔλεος, δὲ μᾶς απειλεῖ – μᾶς παρακαλεῖ: «Ζῶ ἐγώ, λέει ὁ Κύριος, δὲν θέλω νὰ πεθάνει ὁ ἁμαρτωλός, ἀλλὰ νὰ γυρίσει στὸ καλὸ καὶ νὰ ζήσει!» (Ἰεζ. 33:11). Ὅμως ἡ φωτιὰ τῆς ἀγάπης Του, ποὺ καίει κάθε ψεύδος, θὰ κάψει τὰ ξερά χόρτα – τὶς ματαιότητες, τὶς πλάνες, τὴ ψυχρὴ ἀδιαφορία.

Ἡ καθαρὴ καρδιά καὶ τὸ ἔλεος
Ὁ Κύριος δὲν μᾶς λέει ἁπλῶς νὰ νηστεύωμεν, ἀλλὰ νὰ «φροντίζωμεν τὶς ψυχὲς μας». Τί ὠφελεί, ἀδελφοί, νὰ ἀγχώνομαι γιὰ τὸ φαγητό, ἂν ἡ ψυχή μου πεθαίνει τῆς πείνας; Ἡ νηστεία χωρὶς ἔλεος εἶναι σὰν σκελετὸς χωρὶς ζωή. Ὅταν ὅμως ἡ νηστεία πάει μαζὶ μὲ τὸ ἔλεος, τότε γινόμαστε «ξενοδόχοι ἀγγέλων», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 13:2 : διά ταύτης γὰρ ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους). Ναί! Ὅταν δίνουμε στὸν φτωχό, στὸν Χριστὸ δίνουμε, Ἐκεῖνον ποὺ ταπείνωσε τὸν ἑαυτό Του στὸν Σταυρό, γιὰ νὰ μᾶς ὑψώσῃ! 

Ἡ μεγάλη ἐπιλογή: Ἡδονὴ ἢ Ζωή;
Ὁ κόσμος κηρύττει: «Φάγε, πιὲ, διασκέδασε!» Ἡ Ἐκκλησία ὅμως φωνάζει:  «Ἔγειρε, νεκρὲ, καὶ ἀνάστα!»   (Ἐφεσ. 5:14 : ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν). Ἡ ἐγκράτεια δὲν εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν γυρίσω τὴν πλάτη στὶς ἡδονὲς τῆς σαρκός, τότε ντύνομαι τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον ποὺ «ἐνέδυσε φῶς σὰν ροῦχο» (Ψαλμ. 103:2 : ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον). Καὶ τότε, ἐλεύθεροι ἀπὸ τὰ δεσμά, φωνάζουμε μὲ δάκρυα:  «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν τῶν ἐξ εὐωνύμων!»

Ἡ Παναγία ποὺ μεσολαβεῖ
Ἀλλὰ πῶς θὰ τολμήσουμε νὰ πλησιάσουμε τὸν τρομερὸ θρόνο τῆς κρίσης; Μόνο μὲ τὴν μεσολάβηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Ἐλέους! Ἡ δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ μαλακώνει ἀπὸ τὰ δάκρυα τῆς Μητέρας Του.Ὅπως στή Κανὰ τῆς Γαλιλαίας,  ἔτσι καὶ σήμερα ἡ Παναγία λέει στὸν Υἱό Της: «Δὲν ἔχουν κρασί!» – κρασὶ μετανοίας, κρασὶ ἐλέους. Καὶ ὁ Κύριος, ὁ φιλάνθρωπος, μετατρέπει τὸ νερὸ τῆς καρδιᾶς μας σὲ κρασὶ χαρᾶς. 

Τὸ τέλος: Ἡ μεγάλη ἐλπίδα 
Ἀγαπητοί, ἡ ζωὴ μας εἶναι μιὰ εὐκαιρία νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἀγαπήσουμε, νὰ δώσουμε. Ἂν σήμερα ἀκούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου, ἂς μὴν σκληρύνουμε τὶς καρδιὲς μας (Ψαλμ. 94:8). Τὸ ἔλεος, ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ἡ μετάνοια – αὐτὸς ὁ τετράπλευρος δρόμος τῆς σωτηρίας. Καὶ τότε, στὴ φοβερὴ μέρα τῆς κρίσης, ἀντὶ νὰ ἀκούσουμε: «Ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν!» (Ματθ. 7:23), θὰ ἀκούσουμε τὴν γλυκειὰ φωνή:  «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου!» (Ματθ. 25:34). 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, διὰ τὰς πρεσβείας τῆς Παναγίας Σου Μητρός. Ἀμήν.

tasthyras.wordpress.com