Ἡ ἀγρυπνία τῆς ψυχῆς καὶ ἡ ἐσχάτη ἐλπίς.

Κωφίδης Εὐάγγελος

«Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…» 

Στὴν σκοτεινὴ ἀνησυχία τῆς ἱστορίας, στὴν ψυχικὴ νύκτα ποὺ ὁ κόσμος κοιμᾶται βαθειὰ στὴν ἀπιστία καὶ τὴν ῥαθυμία, ἕνας μυστικὸς ἦχος διασπᾷ τὴν σιωπή: «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος!». Ὁ Χριστός, ὁ Θεῖκός μας

Νυμφίος, ἔρχεται—ὄχι μὲ φαντασμαγορικὲς δόξες, ἀλλὰ σὰν κλέφτης στὴν νύκτα (Α΄ Θεσ. 5:2 :ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτὶ οὕτως ἔρχεται), ἀόρατος γιὰ τοὺς κοιμωμένους, ὁρατὸς μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀγρυπνοῦν μὲ δάκρυα καὶ πόθο. 

Ὁ διπλὸς χαρακτήρας τῆς παρουσίας 
Τὸ τροπάριον μᾶς κηρύττει μυστήριο δίκοπο: «Μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα… ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα». Ἡ Δευτέρα Παρουσία δὲν εἶναι μόνο ἐλπίδα, εἶναι καὶ κρίση. Ὁ ἴδιος Χριστός ποὺ λέγει «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι» (Ματθ. 25:34), θὰ πῇ καὶ «Ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. 7:23). Ἡ νύκτα αὐτὴ ποὺ ἔρχεται εἶναι ὁ θάνατος ἢ ἡ ἐσχάτη ἡμέρα—καὶ οἱ δύο ἀπρόβλεπτοι, οἱ δύο καθοριστικοί. 

«βλέπε οὖν, ψυχή μου!» 
Ἡ ψυχή μας, ἀδύναμη καὶ τρωτή, τείνει νὰ κοιμηθεῖ: κοιμᾶται μὲ τὴν ἁμαρτία, μὲ τὴν ἀμέλεια, μὲ τὶς πρόσκαιρες ἀνησυχίες. Ἀλλὰ τὸ τροπάριον μᾶς κτυπᾷ σὰν σείστρο: «Μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μὴ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς!». Ὁ ὕπνος τῆς ῥαθυμίας εἶναι προοίμιο τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ὅταν ἡ ψυχὴ παύει νὰ ποθεῖ, νὰ προσεύχεται, νὰ προσέχει, τότε κλείνει μόνη της τὶς πύλες τῆς βασιλείας. 

Ἡ κραυγὴ τῆς ἐγρήγορσης
Μόνο μία δύναμη μπορεῖ νὰ μας ξυπνήσει: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός!». Αὐτὴ ἡ τρισάγια ὕμνηση, ποὺ ἀντηχεῖ στὸν οὐρανό (Ησ. 6:3) καὶ στὴν γῆ (Ἀποκ. 4:8),  εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους βοηθοὺς γιὰ τὴν σωτηρία μας· καὶ μὲ τὴν μεσιτεία τῆς Παναγίας Θεοτόκου, τῆς πιστότερης προστατεύτριας καὶ φύλακας ὅσων ἀγρυπνοῦν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ὅπως στή Κανᾷ, ἔτσι καὶ τώρα, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ λέγει «Ὅτι ἂν σᾶς εἴπῃ, ποιήσατε» (Ἰω. 2:5)—καὶ ἐκεῖνος ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἀγρυπνεῖ εὐαγγελικῶς. 

Ἡ νύκτα ποὺ γίνεται πρωία 

Στὴν πατερικὴ παράδοση, οἱ Ἅγιοι ἔβλεπαν τὴν ψυχὴ σὰν λαμπάδα: ἂν σβήσει, σκοτάδι· ἂν ἀναφλεγοῦνται ἀπὸ τὴν προσευχή, φῶς ἀνέσπερον. Τὸ τροπάριον τοῦ Νυμφίου εἶναι ἡ τελευταία προειδοποίηση πρὶν ἀνατείλει ἡ αἰώνια ἡμέρα. Ἡ νύκτα δὲν εἶναι τρομακτική γι’ αὐτοὺς ποὺ φυλάσσουν τὴν ἐλπίδα· γι’ αὐτοὺς, ἡ φωνὴ τοῦ Νυμφίου θὰ εἶναι σὰν φῶς πρωϊνό, ποὺ ξυπνᾷ τὴν ψυχὴ σὲ μιὰ ζωὴ χωρὶς ἑσπέρα. 

«Ἀμήν, ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ!» (Ἀποκ. 22:20). 

tasthyras.wordpress.com