H ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

Πηγαίνουμε στην εκκλησία με την αίσθηση ότι είμαστε εκεί,το ποίμνιο,οι ψάλτες και ο Παπάς.Ας δούμε τι αξιώθηκε να δει ο Αγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.Εν όψει των νέων και δυσκολότερων αγώνων που τον περίμεναν η θεία πρόνοια ενίσχυσε τον ζήλο του με πνευματικά οράματα.

Ή καθαρή του καρδιά, ή εγκράτεια, ή διαρκής επικοινωνία με τόν Θεό τόν έκαναν άξιο νά τά απόλαυση. Καθώς αναφέρεται σε ση­μειώσεις τυπωμένες στό περιοδικό Μαγιάκ του 1844 (τεύχος 32), ό όσιος Σεραφείμ, σάν διάκονος, έβλεπε κατά καιρούς στίς ακολου­θίες τους άγιους αγγέλους νά ψάλλουν καί νά διακονούν μαζί μέ τους μοναχούς. Έμοιαζαν μέ άστραπόμορφους νέους καί φορού­σαν λευκά καί χρυσοΰφαντα ενδύματα. Ή ψαλμωδία τους όμως δέν έμοιαζε μέ καμμία επίγεια αρμονία. Τά οράματα αυτά πλημμύ­ριζαν τήν ψυχή του μέ θεϊκή παρηγοριά.

«"Έγενήθη ή καρδία μου, έλεγε κάποτε, ώσεί κηρός τηκόμενος". Δέν θυμάμαι όμως τίποτε άπ' αυτή τήν άγαλλίασι. Θυμάμαι μόνο πώς μπήκα στόν ναό καί μετά βγήκα».

Στό ίδιο περιοδικό περιγράφεται σέ ευθύ λόγο
καί άλλο ένα εκ­πληκτικό όραμα.

«- Θά σου διηγηθώ, χαρά μου, έλεγε ό πατήρ Σεραφείμ προ­φανώς στόν συγγραφέα του χρονικού, ένα φοβερό όραμα, σταλ­μένο από τόν ουρανό σ' έμενα τόν ταπεινό. Νά μου ύποσχεθής ό­μως πώς δέν θά τό αποκάλυψης σέ κανένα, πριν πεθάνω.

-    Υπόσχομαι μπάτουσκα, είπε ό συνομιλητής βάζοντας συγκι­νημένος μετάνοια.

-    Λειτουργούσα κάποτε τή Μ. Πέμπτη μαζί μέ τόν ηγούμενο Παχώμιο καί τόν πατέρα Ιωσήφ. Ή θεία Λειτουργία είχε αρχίσει στις δύο τό μεσημέρι μαζί μέ τόν εσπερινό. Μετά τή μικρά είσοδο καί τά αναγνώσματα είπα ό ταπεινός πλάϊ στό άγιο θυσιαστήριο τήν έκφώνησι: "Κύριε, σώσον τούς ευσεβείς καί έπάκουσον ημών". Ύστερα βγήκα στην ωραία πύλη καί υψώνοντας τό όράριο πρός τό εκκλησίασμα συμπλήρωσα: "Καί εις τούς αιώνας τών αιώνων".

Τή στιγμή εκείνη έλαμψε ένα φώς μπροστά μου σάν ηλιακή α­κτίνα. Κοιτάζω πρός τά εκεί καί βλέπω έν δόξη τόν Κύριο μας Ίησού Χριστό, ό οποίος μέ τή μορφή του Υίού του ανθρώπου έλαμπε πιό πολύ άπό τόν ήλιο μέσα σέ άπλετο φώς. Βλέπω επίσης τριγύρω νά τόν περιβάλλουν σάν σμήνος άπό μέλισσες οι ουράνιες δυνά­μεις τών αγγέλων, αρχαγγέλων, χερουβείμ καί σεραφείμ. Είχε μπή άπό τή δυτική πύλη καί βαδίζοντας ανάερα στάθηκε απέναντι άπό τόν άμβωνα. Υψώνοντας μάλιστα τό χέρι ευλόγησε τούς λειτουρ­γούς καί τούς προσευχομένους. Τέλος μπήκε στή θέσι πού βρίσκε­ται ή εικόνα Του, πλάϊ στην ωραία πύλη. Ή καρδιά μου σκίρτησε άπό Ιερή άγαλλίασι, άπό γλυκύτατη αγάπη γιά τόν Κύριο».

Καί ό συγγραφέας του χρονικού συμπληρώνει:

«Μέ τό όραμα αυτό ή όψις του οσίου αλλοιώθηκε. Δέν μπο­ρούσε ούτε νά κινηθή άπό τή θέσι του ούτε νά άρθρωση λέξι. Πολ­λοί πρόσεξαν τή στάσι του, χωρίς όμως νά καταλάβουν τήν αληθινή αιτία. Αμέσως τόν πλησίασαν δύο διάκονοι, τόν έπιασαν άπό τίς μασχάλες καί τόν ώδήγησαν μέσα στό άγιο βήμα. 'Αλλά κι εκεί συ­νέχισε νά στέκεται επί δύο ώρες ακίνητος. Μόνο τό πρόσωπο του αλλοιωνόταν άπό λεπτό σέ λεπτό. Πότε τό σκέπαζε μιά χλωμάδα, πότε χυνόταν επάνω του μία έρυθρότης, καί πότε γινόταν άσπρο σάν τό χιόνι. Πέρασε πολλή ώρα χωρίς νά μιλήση. Τόν είχε απορ­ροφήσει ή θαυμαστή επίσκεψις του Θεού καί ευφραινόταν μέ τή γλυκεία Του παρηγοριά».

Αξιοσημείωτο είναι όπ τό όραμα αυτό συνέβη τήν ώρα της ει­σόδου τών ιερουργών στό άγιο βήμα, πού συμβολίζει τήν είσοδο τους στόν 'ίδιο τόν ουρανό. «Ποίησον, Κύριε, δέεται χαμηλοφώνως τή στιγμή εκείνη ό ιερεύς, σύν τη είσόδω ημών εϊσοδον αγίων Αγ­γέλων γενέσθαι, συλλειτουργούντων ήμϊν καί συνδοξολογούντων τήν σήν αγαθότητα». Έξ άλλου μετά τήν είσοδο ψάλλεται καί ό άγ­

γελικός ύμνος: «"Αγιος ό Θεός, "Αγιος Ισχυρός, "Αγιος Αθάνατος έλέησον ημάς». Τό όραμα αυτό αποδεικνύει ότι οί ουράνιες δυνά­μεις συλλειτουργούν άοράτως μαζί μας. Επομένως κάθε πιστός άς έχη ύπ' όψι του ότι

προσεύχεται μεταξύ των αγγέλων, σάν νά βρί­σκεται στόν ουρανό.

Αυτές οί θεϊκές παρηγοριές ενίσχυαν τόν πατέρα Σεραφείμ στόν αγώνα του καί δυνάμωναν μέσα του τήν επιθυμία γιά τή ζωή της θεωρίας. Τό παραπάνω όραμα θά μπορούσε νά είχε άσχημες συνέπειες γιά τήν ψυχή του, άν σκεπτόταν εγωιστικά, ότι ήταν δη­λαδή άγιος καί είχε φθάσει στήν τελειότητα. 'Αλλά ό νεαρός διάκο­νος είχε καλούς καθοδηγητάς τούς γέροντες Παχώμιο καί Ιωσήφ, συλλειτουργούς του σ' εκείνη τή μυσταγωγία. Αυτοί λοιπόν υπέθε­σαν ότι εξαντλήθηκε άπό τήν αυστηρή νηστεία. Όταν όμως τούς διηγήθηκε τό όραμα, τόν συμβούλευσαν, σάν έμπειροι πνευματι­κοί, νά μήν ύπερηφανευθή, άλλά νά άσφαλίση τόν εαυτό του μέ τήν αύτομεμψία. Τή διήγησί του όμως τήν έβαλαν μέσα στήν καρ­διά τους.   ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ.