Ένα καταπληκτικό θαύμα παρουσιάζεται μπροστά σ’ εκείνον, ο οποίος με κάποια προσοχή διαβάζει τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Και το θαύμα αυτό είναι η Ελλάδα. 
Άλλα έθνη, ασυγκρίτως μεγαλύτερα και ισχυρότερα, τα οποία αγωνίζονταν να δεσπόσουν οικονομικώς, πολιτικώς και πνευματικώς σε ολόκληρη την οικουμένη, εξαφανίστηκαν και τώρα η αρχαιολογική αξίνα αναζητεί κάτω από το έδαφος να ανακαλύψει τα ίχνη της διάβασής τους. Πού είναι η Αίγυπτος με τις πυραμίδες της; Πού είναι η Βαβυλώνα με τους κρεμαστούς κήπους της; Πού είναι η Καρχηδόνα με τον εμπορικό της στόλο; Πού είναι η Φοινίκη με την τόση δύναμή της και την τόση δόξα της; Έσβησαν. Έσβησαν για πάντα! Και «μόνο» – όπως παρατηρεί η φιλοσοφούσα Ιστορία, – «μόνο η Ελλάδα μας, το θαύμα των αιώνων, όρθια και ακούραστη κρατεί τώρα τρεις χιλιάδες χρόνια τη δάδα του πολιτισμού και το φως της το ανέσπερο και άφθαστο καταυγάζει, φωτίζει, ζωογονεί την ανθρωπότητα ολόκληρη, πέρα για πέρα την οικουμένη».Η Ελλάδα μένει. Σε πείσμα των εχθρών της, παλαιών και νέων. Ποιος δεν το βλέπει; Κατά την τρισχιλιετή ιστορία της υπέστη μύριους διωγμούς. Απερίγραπτα είναι τα μαρτύριά της. Χτυπήθηκε από όλες τις πλευρές. Προσβλήθηκε από όλα τα κύματα. Πολεμήθηκε από όλους τους δαίμονες. Πολλοί, οι οποίοι την έβλεπαν να πολεμεί μόνη εναντίον απειράριθμων εχθρών, έλεγαν· «Χάθηκε κάθε ελπίδα για την Ελλάδα. Τη φορά αυτή δε θα διαφύγει τον αφανισμό. Θα εξαφανιστεί. Θα πεθάνει. Θα εγγραφεί κι αυτή στον κατάλογο των νεκρών εθνών…». Και οι εχθροί της, οι οποίοι με χαιρεκακία έβλεπαν την απεγνωσμένη πάλη της Ελλάδας κατά των πανίσχυρων εχθρών της, πάλη της ιδέας κατά της ωμής βίας, του πνεύματος κατά της ύλης, ετοιμάζονταν ν’ αγοράσουν τα σάβανα της, να κατασκευάσουν το φέρετρό της, να τη θάψουν και επάνω στον τάφος της να χορέψουν, σαν άλλοι δαίμονες της κολάσεως, και κατόπιν να γράψουν μία μαύρη πινακίδα· «Η Ελλάδα πέθανε το…». Αλλά η Ελλάδα στα μαρτυρικά στήθη των τέκνων της κλείνει τόση μυστηριώδη δύναμη, ώστε και κατορθώνει να ανασταίνεται και από τον τάφος της σκληρής δουλείας και ντυμένη με την κόκκινη χλαμύδα του μαρτυρίου της όρθια να σαλπίζει σε όλο τον κόσμο σάλπισμα, που κάνει και άλλα έθνη, τα οποία κοιμούνται το βαθύ ύπνο της δουλείας, να ξυπνούν, να συντρίβουν τις αλυσίδες τους, ν’ απελευθερώνονται. Η Ελλάδα έκανε, κάνει και θα κάνει θαύματα, διότι τη φύτευσε όχι άνθρωπος αλλά ο Θεός. Τη φύτευσε στη δεσπόζουσα, τη σπουδαιότατη αυτή γωνιά της Ευρώπης, η οποία βρέχεται από τα κύματα της Μεσογείου. Την φύτευσε όπως ο αμπελουργός φυτεύει το κλήμα, για να φέρει καρπό πολύ. Και εφόσον το κλήμα αυτό, το οποίο φέρει το όνομα Ελλάδα, καρποφορεί, εφόσον δηλαδή οι Έλληνες είναι συνδεδεμένοι με την πηγή των αθάνατων ιδανικών, της αλήθειας, του αγαθού και του ωραίου, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να διατελεί υπό την κραταιά προστασία του ουρανού, υπό την προστασία εκείνου, ο οποίος είναι η ενσάρκωση της αλήθειας, της αγαθότητας και της ωραιότητας, εκείνου, ο οποίος για όλα τα άτομα, τα έθνη και την ανθρωπότητα καθόρισε αυτόν τον παγκόσμιο νόμο προόδου, αναπτύξεως και πραγματικού πολιτισμού· «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αυτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ… Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε» (ιωάνν. 15, 1 – 2, 4). Αυτή η φωνή του Χριστού πρέπει να γίνει αντικείμενο βαθύτατης σκέψης και μελέτης εκ μέρους όλων των Ελλήνων κατά τις ημέρες των εθνικών εορτών και πανηγύρεων. Ο Χριστός, του οποίου η αγία καρδιά σκίρτησε από χαρά όταν για πρώτη φορά αντίκρυσε Έλληνες και είπε τα αθάντα λόγια «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωάνν. 12, 23), ο ίδιος ο Χριστός και σήμερα, γεμάτος στοργή προς τη μαρτυρική μας Πατρίδα, στρέφεται προς την Ελλάδα και λέει· «Ελλάδα! Εγώ σε φύτεψα στον αμπελώνα μου. Σε φύτεψα για έναν ύψιστο σκοπό, για να γίνει κλήμα καρποφόρο. Και έγινες. Επί αιώνες τώρα δίνει καρπούς σε όλα τα έθνη, καρπούς πνευματικούς και αγίους. Μείνε κοντά μου. Το αληθινό, το καλό και το ωραίο, σαν τρεις ήλιοι, ας φωτίζουν την πορεία σου. Το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο μου ας είναι ο χρυσός κανόνας του βίου σου. Οι ρίζες σου ας είναι απλωμένες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και από τα άγια χώματά της ας αντλείς το χυμό σου. Μείνε κοντά μου. Τα έθνη, τα οποία έφυγαν μακριά μου έγιναν δένδρα άκαρπα, τα οποία έκαψε η οργή μου. Ελλάδα! Μείνε για πάντα κλήμα ευλογημένο της αμπέλου του Χριστιανισμού. Η δόξα σου θα είναι αιώνια. Μείνε «ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν σοί». Έλληνες! Για να μείνει αιώνια η Ελλάδα, πρέπει να μείνει κοντά στο Χριστό. Και τότε η ζωτικότητά της θα είναι ανεξάντλητη. Τότε καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να την καταστρέψει. Οι εχθροί της, οσοδήποτε ισχυροί κι αν είναι, δε θα κατορθώσουν να την εξαφανίσουν. Ουαί, μάλιστα, στους εχθρούς, οι οποίοι τόλμησαν να πλησιάσουν το κλήμα του Θεού. Αυτοί θα τιμωρηθούν με τη ρομφαία της οργής του δικαιοκρίτη Θεού, Η Ελλάδα, συνδεδεμένη άρρηκτα με το Χριστιανικό πολιτισμό, θα ζει αιώνια και θα βλέπει την εξαφάνιση όλων εκείνων, οι οποίοι ως άγρια θηρία ζήτησαν και ζητούν την εξάλειψη από το χάρτη της ιστορικής μας Πατρίδας. Γιατί η Ελλάδα είναι το δένδρο, το οποίο φύτευσε η δεξιά του Υψίστου, και καμία θύελλα δε θα μπορέσει να το ξερριζώσει. Θα ανθίζει αιώνια.
Ιεροψάλτης Σπυρίδων Κάντας-Λονδίνο.
Άλλα έθνη, ασυγκρίτως μεγαλύτερα και ισχυρότερα, τα οποία αγωνίζονταν να δεσπόσουν οικονομικώς, πολιτικώς και πνευματικώς σε ολόκληρη την οικουμένη, εξαφανίστηκαν και τώρα η αρχαιολογική αξίνα αναζητεί κάτω από το έδαφος να ανακαλύψει τα ίχνη της διάβασής τους. Πού είναι η Αίγυπτος με τις πυραμίδες της; Πού είναι η Βαβυλώνα με τους κρεμαστούς κήπους της; Πού είναι η Καρχηδόνα με τον εμπορικό της στόλο; Πού είναι η Φοινίκη με την τόση δύναμή της και την τόση δόξα της; Έσβησαν. Έσβησαν για πάντα! Και «μόνο» – όπως παρατηρεί η φιλοσοφούσα Ιστορία, – «μόνο η Ελλάδα μας, το θαύμα των αιώνων, όρθια και ακούραστη κρατεί τώρα τρεις χιλιάδες χρόνια τη δάδα του πολιτισμού και το φως της το ανέσπερο και άφθαστο καταυγάζει, φωτίζει, ζωογονεί την ανθρωπότητα ολόκληρη, πέρα για πέρα την οικουμένη».Η Ελλάδα μένει. Σε πείσμα των εχθρών της, παλαιών και νέων. Ποιος δεν το βλέπει; Κατά την τρισχιλιετή ιστορία της υπέστη μύριους διωγμούς. Απερίγραπτα είναι τα μαρτύριά της. Χτυπήθηκε από όλες τις πλευρές. Προσβλήθηκε από όλα τα κύματα. Πολεμήθηκε από όλους τους δαίμονες. Πολλοί, οι οποίοι την έβλεπαν να πολεμεί μόνη εναντίον απειράριθμων εχθρών, έλεγαν· «Χάθηκε κάθε ελπίδα για την Ελλάδα. Τη φορά αυτή δε θα διαφύγει τον αφανισμό. Θα εξαφανιστεί. Θα πεθάνει. Θα εγγραφεί κι αυτή στον κατάλογο των νεκρών εθνών…». Και οι εχθροί της, οι οποίοι με χαιρεκακία έβλεπαν την απεγνωσμένη πάλη της Ελλάδας κατά των πανίσχυρων εχθρών της, πάλη της ιδέας κατά της ωμής βίας, του πνεύματος κατά της ύλης, ετοιμάζονταν ν’ αγοράσουν τα σάβανα της, να κατασκευάσουν το φέρετρό της, να τη θάψουν και επάνω στον τάφος της να χορέψουν, σαν άλλοι δαίμονες της κολάσεως, και κατόπιν να γράψουν μία μαύρη πινακίδα· «Η Ελλάδα πέθανε το…». Αλλά η Ελλάδα στα μαρτυρικά στήθη των τέκνων της κλείνει τόση μυστηριώδη δύναμη, ώστε και κατορθώνει να ανασταίνεται και από τον τάφος της σκληρής δουλείας και ντυμένη με την κόκκινη χλαμύδα του μαρτυρίου της όρθια να σαλπίζει σε όλο τον κόσμο σάλπισμα, που κάνει και άλλα έθνη, τα οποία κοιμούνται το βαθύ ύπνο της δουλείας, να ξυπνούν, να συντρίβουν τις αλυσίδες τους, ν’ απελευθερώνονται. Η Ελλάδα έκανε, κάνει και θα κάνει θαύματα, διότι τη φύτευσε όχι άνθρωπος αλλά ο Θεός. Τη φύτευσε στη δεσπόζουσα, τη σπουδαιότατη αυτή γωνιά της Ευρώπης, η οποία βρέχεται από τα κύματα της Μεσογείου. Την φύτευσε όπως ο αμπελουργός φυτεύει το κλήμα, για να φέρει καρπό πολύ. Και εφόσον το κλήμα αυτό, το οποίο φέρει το όνομα Ελλάδα, καρποφορεί, εφόσον δηλαδή οι Έλληνες είναι συνδεδεμένοι με την πηγή των αθάνατων ιδανικών, της αλήθειας, του αγαθού και του ωραίου, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να διατελεί υπό την κραταιά προστασία του ουρανού, υπό την προστασία εκείνου, ο οποίος είναι η ενσάρκωση της αλήθειας, της αγαθότητας και της ωραιότητας, εκείνου, ο οποίος για όλα τα άτομα, τα έθνη και την ανθρωπότητα καθόρισε αυτόν τον παγκόσμιο νόμο προόδου, αναπτύξεως και πραγματικού πολιτισμού· «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αυτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ… Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε» (ιωάνν. 15, 1 – 2, 4). Αυτή η φωνή του Χριστού πρέπει να γίνει αντικείμενο βαθύτατης σκέψης και μελέτης εκ μέρους όλων των Ελλήνων κατά τις ημέρες των εθνικών εορτών και πανηγύρεων. Ο Χριστός, του οποίου η αγία καρδιά σκίρτησε από χαρά όταν για πρώτη φορά αντίκρυσε Έλληνες και είπε τα αθάντα λόγια «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωάνν. 12, 23), ο ίδιος ο Χριστός και σήμερα, γεμάτος στοργή προς τη μαρτυρική μας Πατρίδα, στρέφεται προς την Ελλάδα και λέει· «Ελλάδα! Εγώ σε φύτεψα στον αμπελώνα μου. Σε φύτεψα για έναν ύψιστο σκοπό, για να γίνει κλήμα καρποφόρο. Και έγινες. Επί αιώνες τώρα δίνει καρπούς σε όλα τα έθνη, καρπούς πνευματικούς και αγίους. Μείνε κοντά μου. Το αληθινό, το καλό και το ωραίο, σαν τρεις ήλιοι, ας φωτίζουν την πορεία σου. Το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο μου ας είναι ο χρυσός κανόνας του βίου σου. Οι ρίζες σου ας είναι απλωμένες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και από τα άγια χώματά της ας αντλείς το χυμό σου. Μείνε κοντά μου. Τα έθνη, τα οποία έφυγαν μακριά μου έγιναν δένδρα άκαρπα, τα οποία έκαψε η οργή μου. Ελλάδα! Μείνε για πάντα κλήμα ευλογημένο της αμπέλου του Χριστιανισμού. Η δόξα σου θα είναι αιώνια. Μείνε «ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν σοί». Έλληνες! Για να μείνει αιώνια η Ελλάδα, πρέπει να μείνει κοντά στο Χριστό. Και τότε η ζωτικότητά της θα είναι ανεξάντλητη. Τότε καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να την καταστρέψει. Οι εχθροί της, οσοδήποτε ισχυροί κι αν είναι, δε θα κατορθώσουν να την εξαφανίσουν. Ουαί, μάλιστα, στους εχθρούς, οι οποίοι τόλμησαν να πλησιάσουν το κλήμα του Θεού. Αυτοί θα τιμωρηθούν με τη ρομφαία της οργής του δικαιοκρίτη Θεού, Η Ελλάδα, συνδεδεμένη άρρηκτα με το Χριστιανικό πολιτισμό, θα ζει αιώνια και θα βλέπει την εξαφάνιση όλων εκείνων, οι οποίοι ως άγρια θηρία ζήτησαν και ζητούν την εξάλειψη από το χάρτη της ιστορικής μας Πατρίδας. Γιατί η Ελλάδα είναι το δένδρο, το οποίο φύτευσε η δεξιά του Υψίστου, και καμία θύελλα δε θα μπορέσει να το ξερριζώσει. Θα ανθίζει αιώνια.
Ιεροψάλτης Σπυρίδων Κάντας-Λονδίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου