Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά… Αν μόνο θέλαμε να πάρουμε με βαθιά ανάσα την πνοή του Πνεύματος, τη πνοή της αιωνιότητας … Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – π. Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ

Ωσαννά· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ.
Μη φοβού, θύγατερ Σιών· ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου.(Ιωάν. ιβ΄ 13,15)

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή των Βαΐων, την λαμπράν καί ένδοξον πανήγυριν της εις Ιερουσαλήμ εισόδου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν.

Στίχοι
 Πώλω καθίσας, ο λόγω τείνας πόλον,
 Βροτούς εκζητεί λύσαι της αλογίας.

Η Κυριακή των Βαΐων
Μητρ. Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ

Η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα φωτίζεται με το φως της αναστάσεως του Λαζάρου. Ταυτόχρονα είναι το προοίμιο των πιο σκοτεινών και τρομακτικών, μα και των πιο σπουδαίων ημερών της ιστορίας της ανθρωπότητας:  Των παθών του Κυρίου, της απόρριψης  του ίδιου του Θεού, που ενσαρκώθηκε από εκείνους τους ανθρώπους, για τους οποίους είχε έρθει, και που θα έπρεπε να Τον αναγνωρίσουν. Μα το φως λάμπει ήδη στην ανάσταση του Λαζάρου και στον κάθεναν από μας λέει ο Κύριος τώρα, πρίν αρχίσουν τα Πάθη Του, τα ίδια λόγια: Λάζαρε! Έλα έξω από τον τάφο!  Ελευθερώσου από τους δεσμούς του θανάτου και γύρισε στην επίγεια ζωή, αλλά σαν μάρτυρας  για την αιώνια ζωή! …
Ο Λάζαρος είχε πεθάνει. Έχει δοκιμάσει τον θάνατο και τη φθορά. Μα πέρα από το θάνατο και τη φθορά συνάντησε, πρόσωπο με πρόσωπο, την αιώνια ζωή, τον Θεό τον Ζώντα. Και από εκείνη τη συνάντηση ο Κύριος,  για χάρη μας και για χάρη του κηρύγματος της αιωνιότητας, τον κάλεσε πίσω σ΄αυτή την θλιβερή και δύσκολη ζωή που την ολοκλήρωσε με μαρτυρικό θάνατο.  Τον έβγαλε από την αιώνια, θαυμάσια ηρεμία για να είναι μάρτυρας για τη ζωή. Και ο καθένας από μας καλείται να είναι ένας τέτοιος μάρτυρας: Λάζαρε! Έλα έξω από τον τάφο! Λάζαρε, ελευθερώσου από τα δεσμά του θανάτου!
Άραγε δεν είμαστε και εμείς κρατουμένοι στον τάφο; Άραγε δεν βρισκόμαστε σαν στο σκοτάδι του τάφου, κλεισμένου με μια πέτρα; Άραγε δεν μας κρατάνε στο χέρι τους ο θάνατος και η φθορά που λειτουργούν μέσα μας όχι μόνο σωματικά, μα και ηθικά, ψυχικά και πνευματικά; Άραγε δεν είμαστε δεμένοι, χέρια και πόδια, από πράγματα που ανήκουν στη φθορά, τη γη και το θάνατο; Και, λοιπόν, ο Κύριος καλεί τον καθέναν από μας: Αποσπάσου από τη φυλακή! Γίνε ελεύθερος!
Το να είναι κανείς ελεύθερος σημαίνει να ανήκει στο Θεό, γιατί μόνο ο Θεός μπορεί να μας κάνει ελεύθερους. Είμαστε κρατούμενοι της αμαρτίας, της γης, του θανάτου.  Είμαστε αιχμάλωτοι της δικής μας τυφλότητας, της οκνηρίας και της αδυναμίας μας. Και λοιπόν ο Κύριος μας λέει: Σήκω! Αν ανταποκρινόμασταν σ΄αυτό το κάλεσμα του Κυρίου, τότε θα μας έδινε και τη δύναμη να στεκόμαστε και να ζούμε. Αν μόνο σηκωνόμαστε και ακούγαμε την κλήση Του, αν μόνο σηκωνόμαστε για χάρη Του, αν μόνο μπορούσαμε να παραιτηθούμε από ό, τι μας δένει, μας μετατρέπει σε χώμα, μας κάνει επίγειους …  Αν μόνο θέλαμε να πάρουμε με βαθιά ανάσα την πνοή του Πνεύματος, τη πνοή της αιωνιότητας …
Ας μπούμε έτσι στη Μεγάλη Βδομάδα, στις μέρες των Παθών του Κυρίου. Τουλάχιστον ας θελήσουμε να αναστηθούμε, γιατί δεν αναστήθηκαν όλοι μαζί με τον Λάζαρο. Πολλοί αναστήθηκαν, όταν την Μεγάλη Παρασκευή έπεσε σκοτάδι, σείστηκε η γη και έσπασαν οι ταφόπετρες και άνοιξαν τα μνήματα. Και ίσως μας φτάνει να ακούσουμε σήμερα, ότι η ανάσταση μας δόθηκε, ότι ο Κύριος μας καλεί: Βγές έξω απο τον τάφο σου, Ελευθερώσου από τα δεσμά σου! Ίσως, όμως, πρέπει να περιμένουμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Ή ίσως τη νικηφόρα νύχτα της Αναστάσεως, οπότε δεν θα υπάρχει τίποτα πια εκτός από μια θριαμβευτική, χαρούμενη ζωή! Ας αποφασίσουμε να ζήσουμε, να ξεφύγουμε από την αιχμαλωσία, να γίνουμε παιδιά του Θεού του Ζώντος, αδέλφια του Χριστού, ο οποίος ενσαρκώθηκε για να σώσει όλους μας, για να παρηγορήσει όλους, για να οδηγήσει όλους – με το σταυρό! – στη Βασιλεία του Θεού!
Αμήν

***

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ» (Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.
Η Ιερουσαλήμ δεν ήταν τόπος όπου κατοικούσαν μόνο οι στενόμυαλοι φαρισαίοι, οι αλαζόνες γραμματείς και οι θεομίσητοι αρχιερείς. Ήταν και μια μυρμηγκοφωλιά της ανθρωπότητας. Ήταν ένας τεράστιος τόπος όπου μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη προσκυνητές, καθώς και αφοσιωμένοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες. Την εποχή του Πάσχα η Ιερουσαλήμ είχε τόσους κατοίκους όσους περίπου και η Ρώμη, που τότε ήταν πρωτεύουσα του κόσμου. Αυτό το τεράστιο πλήθος ανθρώπων συγκεντρωνόταν στην Ιερουσαλήμ για να πλησιάσει περισσότερο το Θεό. Την ημέρα αυτή είχαν την αντίληψη κάποιας μυστηριώδους προσέγγισης του Θεού και στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού είδαν τον από πολλού αναμενόμενο Βασιλιά του Οίκου Δαβίδ. Έτσι, σαν είδαν τον Κύριο να κατεβαίνει από το Όρος των Ελαιών, oι άνθρωποι αυτοί έτρεξαν να τον προϋπαντήσουν. Μερικοί έστρωσαν τα ρούχα τους στο δρόμο μπροστά Του, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τις φοινικιές και μ’ αυτά στόλιζαν το δρόμο. Όλοι τους έκραζαν με χαρά: «Δόξα στον Υιό του Δαβίδ· ευλογημένος και δοξασμένος να είναι Εκείνος που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ο Βασιλιάς του Ισραήλ».
Οι άνθρωποι πίστευαν πως ο Θεός θα έκανε κάποιο θαύμα που θ’ άλλαζε την αφόρητη κατάστασή τους. Κι αυτό παρά τη σιδερένια γροθιά της Ρώμης που τους δυνάστευε και σε πείσμα της διαφθοράς και της μικροψυχίας των πρεσβυτέρων. Ένιωθαν πως η πηγή του θαύματος ήταν ο Ιησούς Χριστός και γι’ αυτό του επιφύλαξαν τέτοια υποδοχή. Το πώς θ’ αντιδρούσε ο ίδιος στην θεμελιακή αυτή μεταβολή της ροής των γεγονότων, ο κόσμος δεν το ήξερε. Είχαν μάθει να περιμένουν έναν μόνο αποτελεσματικό τρόπο. Κι αυτός ήταν η βοήθεια κάποιου βασιλιά από τον οίκο Δαβίδ, που θα βασίλευε στην Ιερουσαλήμ, στο θρόνο του Δαβίδ. Οι άνθρωποι είδαν έτσι τον Ιησού σαν βασιλιά και τον υποδέχτηκαν με χαρά κι ελπίδα. Πίστεψαν πως τώρα θα βασιλέψει στην Ιερουσαλήμ και θ’ αντισταθεί τόσο στη Ρώμη όσο και στην εξουσία της Ιερουσαλήμ των ημερών εκείνων.
Η πεποίθηση αυτή των ανθρώπων όμως προκάλεσε φόβο στους φαρισαίους. Η χαρά του κόσμου ξεσήκωσε την οργή τους. Μερικοί απ’ αυτούς ειδοποίησαν το Χριστό να τους σταματήσει από τις επευφημίες αυτές. Ο ταπεινός Κύριος όμως, που γνώριζε πως η δύναμη Του ήταν ακαταμάχητη, τους απάντησε: «Σας λέγω , ότι εάν αυτοί σιωπήσουν, θα φωνάξουν οι πέτρες» (Λουκά. ιθ’, 40). Αυτή είναι η απάντηση του βασιλιά των βασιλιάδων, που ήταν ντυμένος σαν φτωχός άνθρωπος και καβαλούσε ένα γαϊδουράκι, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής:
Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: «Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη Σιών· να που έρχεται σ’ εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος» (Ιωάν. ιβ’,14-15). Οι άλλοι ευαγγελιστές περιγράφουν με λεπτομέρειες πως ο Κύριος, που ήταν φτωχός και δεν είχε τίποτα στη κατοχή Του, απόκτησε γαϊδουράκι. Γι’ αυτό κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης το προσπερνάει αυτό, με τη σιγουριά πως είναι γνωστό, και λέει μόνο πως βρήκε ένα γαϊδουράκι. Ο Λουκάς, που είναι ο πιο περιγραφικός από τους ευαγγελιστές, διηγείται τη θαυματουργική προορατικότητα του Χρίστου στον τρόπο που βρήκε το γαϊδουράκι: «Πηγαίνετε στο απέναντι χωριό και, μόλις μπείτε σ’ αυτό, θα βρείτε ένα πουλάρι δεμένο, στο οποίο κανένας άνθρωπος ως τώρα δεν κάθισε. Λύστε το και φέρτε το» (Λουκά. ιθ. 30).
Οι μαθητές Του ξεκίνησαν να εκτελέσουν την εντολή Του και τα βρήκαν όλα όπως τους τα είπε. Μαζί με το ονάριο ήταν κι η μητέρα του. Γιατί ο Κύριος δεν ανέβηκε στη μητέρα του οναρίου αλλά στο μικρό πουλάρι της, όπου κανένας δεν είχε ανεβεί ως τότε; Γιατί η μητέρα δε θ’ άφηνε κάποιον ν’ ανεβεί πάνω της ή να την οδηγήσει. Η μητέρα του γαϊδάρου αντιπροσωπεύει τον ισραηλιτικό λαό και το μικρό γαϊδουράκι τον ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτή την ερμηνεία δίνουν οι άγιοι πατέρες και η ερμηνεία τους είναι αναμφίβολα σωστή. Ο Ισραήλ θ’ αρνηθεί το Χριστό, ενώ οι ειδωλολάτρες θα τον δεχτούν. Οι περισσότεροι από τους ειδωλολάτρες θα γίνουν φορείς του Χριστού ανά τους αιώνες και θα μπουν μαζί Του στην άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία των Ουρανών.
«Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν» (Ιωάν. ιβ’,16). Γενικά οι μαθητές Του καταλάβαιναν πολύ λίγα απ’ όλα αυτά που συνέβαιναν στο Διδάσκαλό τους, ωσότου «τους φώτισε το νου» (Λουκά. κδ’45), ωσότου το Πνεύμα του Θεού τους φώτισε με τις πύρινες γλώσσες. Μόνο τότε κατάλαβαν και θυμήθηκαν όλα αυτά που είχαν γίνει.
«Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν όσα είχαν δει» (Ιωάν. ιβ’,17-18).
Εδώ αναφέρονται δύο ομάδες ανθρώπων: η μια ομάδα ήταν εκείνοι που βρίσκονταν μπροστά στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου στη Βηθανία και το ομολογούσαν η άλλη ομάδα ήταν οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, οι επισκέπτες, που είχαν ακούσει από τους πρώτους το θαύμα της νεκρανάστασης του Λαζάρου. Οι πρώτοι ήταν μάρτυρες του θαύματος· οι δεύτεροι ήρθαν να συναντήσουν τον Ιησού, επειδή άκουσαν τη μαρτυρία των πρώτων. Την ώρα λοιπόν που ο καπνός από τις θυσίες ανέβαινε από το ναό του Σολομώντος· την ώρα που οι γραμματείς ερευνούσαν εξονυχιστικά το νόμο του Μωυσή· την ώρα που οι ασυγκίνητοι ιερείς ρύθμιζαν αλαζονικά το πρόγραμμα της γιορτής και οι πρεσβύτεροι του λαού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν τους προσκυνητές πως όλο αυτό το μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί εκεί για χάρη τους· την ώρα που οι Λευίτες μοίραζαν σχολαστικά το μερίδιο των θυσιών που τους ανήκε, οι απλοί άνθρωποι ακολουθούσαν το θαύμα και το Θαυματουργό.
Υπήρχαν μεγάλα κύματα ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο ναό του Σολομώντος, στους ιερείς και σ’ εκείνους που έκαναν τις θυσίες, καθώς και σ’ ολόκληρο το μηχανισμό της κοινωνίας αγοράς που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Όλα αυτά τα κύματα των ανθρώπων τους είχαν στρέψει τα νώτα κι είχαν γυρίσει τα μάτια τους προς το Όρος των Ελαιών, απ’ όπου ερχόταν ο Θαυματουργός, ο Μεσσίας. Τί αξία είχαν οι νεκροί πύργοι της Ιερουσαλήμ με τους ζωντανούς νεκρούς μέσα τους, μπροστά στις πεινασμένες και διψασμένες ψυχές του λαού που αναζητούσαν ένα παράθυρο στους κλειστούς ουρανούς, για να δουν λίγο το ζωντανό Θεό; Κι οι δυό όψεις της υπερηφάνειας (εκείνης των Ρωμαίων και της άλλης των φαρισαίων) που είχαν κατακλύσει την Ιερουσαλήμ, ήταν αδύνατες να κάνουν έστω και μια τρίχα από άσπρη μαύρη. Και να, μπροστά τους κατέβαινε από το Όρος των Ελαιών Εκείνος που με τη φωνή Του κάλεσε από τον τάφο τον τετραήμερο Λάζαρο, τον ανάστησε και τον απάλλαξε από τη φθορά του θανάτου!
Αχ, πότε θ’ απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τους υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό; Πότε θ’ αναθέσουμε κάθε ελπίδα μας σ’ Εκείνον; Η ψυχή μας αναζητά το Νικητή της αμαρτίας και του θανάτου, προβλήματα που η οικουμένη ολόκληρη δεν μπορεί να ξεπεράσει από μόνη της. Νικητής είναι ο Χριστός. Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, που είναι ταπεινός στην ισχύ Του, ισχυρός στην ταπείνωσή Του. Η ψυχή μας πεινάει και διψάει για το Βασιλιά που είναι φίλος του καθενός από μας, για το Βασιλιά που η Βασιλεία Του είναι αιώνια και άπειρη, που η αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι απροσμέτρητη. Τέτοιος Βασιλιάς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός! Σ’ Εκείνον λοιπόν κραυγάζουμε όλοι μας: Ωσαννά! Ωσαννά!
Σ’ Εκείνον πρέπει η δόξα κι ο ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Καιρός Μετανοίας»)

Τη αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, νικητάς ημάς των παραλόγων παθών ποίησον, και την σην εναργή κατά θανάτου νίκην, την φαιδράν σου και ζωηφόρον Ανάστασιν ιδείν καταξίωσον, και ελέησον ημάς.

Η Είσοδος του Κυρίου στο μονοπάτι της οδύνης Του και της μοναξιάς. Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ (Bloom)
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/31/%ce%b7-%ce%b5%ce%af%cf%83%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%bf%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b9-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf/

Κυριακήν των Βαΐων, Αγ. Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/23/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CE%90%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B3-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82/

Απολυτίκιον
Ήχος α’.

Την κοινήν Ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός· όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοι τω νικητή του θανάτου βοώμεν· Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου.

Ήχος πλ. β’

Σήμερον η χάρις του αγίου Πνεύματος, ημάς συνήγαγε, και πάντες αίροντες, τον Σταυρόν σου λέγομεν, Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοις υψίστοις.

Ήχος πλ. β’

Προ εξ ημερών του Πάσχα, ήλθεν Ιησούς εις Βηθανίαν, και προσήλθον αυτώ οι Μαθηταί αυτού, λέγοντες αυτώ· Κύριε, που θέλεις, ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το Πάσχα; ο δε απέστειλεν αυτούς· Απέλθετε εις την απέναντι κώμην, και ευρήσετε άνθρωπον, κεράμιον ύδατος βαστάζοντα· ακολουθήσατε αυτώ, και τω οικοδεσπότη είπατε· ο Διδάσκαλος λέγει· Προς σε ποιώ το Πάσχα, μετά των Μαθητών μου.

Ήχος πλ. β’
Τριήμερος ανέστης

Νηπίων εξ ακάκων Χριστέ, τω πώλω καθεζόμενος, κατεδέξω, επινίκιον ωδήν, ερχόμενος προς Πάθος, ο τρισαγίω Ύμνω, υπό Αγγέλων ανυμνούμενος.

Ήχος πλ. β’

Ιδού ο Βασιλεύς σου Σιών, πραΰς και σώζων έρχεται, επί πώλου, τους εχθρούς επιζητών, πατάξαι εν ισχύι, χαίρε και κατατέρπου, μετά Βαΐων εορτάζουσα.

Ήχος πλ. β’

Κροτήσωμεν συμφώνως πιστοί, τους κλάδους αρετών και ημείς, ως οι Παίδες, νυν προσφέροντες Χριστώ, και τούτω θείων έργων, απλώσωμεν τους πέπλους, και μυστικώς τούτον δεξώμεθα.
Δόξα… Ήχος β’
Σήμερον ο Χριστός, εισέρχεται εν πόλει Βηθανία εν πώλω καθήμενος, την αλογίαν λύων, των εθνών την κάκιστον, πάλαι κεχερσωμένην.
iconandlight.wordpress.com