Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ – Αν ερθη εποχη τετοια, που ολοι αρνηθουν τον Χριστο & μεινης μονος στη γη ολοκληρη, μη φοβηθης. Να μη προδωσης το Χριστο, μη γινης λιποτακτης. Κλαυσε για τ᾿ αμαρτηματα σου, & πιστευε!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 177

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Δ΄. ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο θρηνος της ψυχης

 

Η ΕΛΠΙΔΑ τοῦ κόσμου εἶνε ὁ ἐσταυρωμένος Λυτρωτής, τὸν ὁποῖον προσκυνοῦμε ἐν μετανοίᾳ καὶ κατανύξει, ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀφοῦ ὑπάρχει Ἐκεῖνος, Χριστιανέ, μὴν ἀπελπίζεσαι. Μπορεῖ ὅλοι καὶ ὅλα νὰ μᾶς ἀπογοητεύουν· ἐκεῖνος ὄχι. Ἐκεῖνος μένει γιὰ μᾶς στήριγμα στὸν κόσμο αὐτόν.

Ὅσο πᾶμε, ἡ πίστις σβήνει, τὰ καντήλια σβήνουν, τὰ ἀστέρια σβήνουν. Ἕνας μένει καὶ λάμπει, ὁ Χριστός. Προτιμότερο καὶ ὁ ἥλιος ἀκόμη νὰ σβήσῃ, παρὰ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν καρδιά μας ἡ πίστις στὸ Χριστό.
Καὶ ἂν ἔρθῃ ἐποχὴ τέτοια καὶ μείνῃς μόνος στὴ γῆ ὁλόκληρη, μὴ φοβηθῇς. Νὰ μὴ προδώσῃς τὸ Χριστό, μὴ γίνῃς λιποτάκτης. Κλαῦσε γιὰ τ᾿ ἁμαρτήματά σου, καὶ πίστευε! Πίστευε, καὶ ὁ Θεὸς θὰ κάνῃ τὸ θαῦμα του καὶ σὺ ὁ ἕνας θὰ νικήσῃς. Θ᾿ ἀκούσῃς τὴν παρήγορο φωνὴ τοῦ Χριστοῦ· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28)
Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει τὴν θεία αὐτὴ προτροπή, ποὺ τὴν ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς παγκοσμίως, καὶ ἀναλύων τὴν λέξι «πεφορτισμένοι», φορτωμένοι δηλαδή, διακρίνει δύο φορτία. Ἔχουμε, λέει, δύο εἰδῶν φορτία· φορτίο εἶνε τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, φορτίο εἶνε καὶ οἱ ἁμαρτίες. Καὶ τὸ μὲν πρῶτο φορτίο, τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, δὲν εἶνε εὔκολο κανεὶς νὰ τὸ ἀποβάλῃ καὶ νὰ ἐφαρμόσῃ τὸν ἄλλο λόγο τοῦ Χριστοῦ, «Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς» (Ματθ. 19,21). Ὡρισμένοι μόνο τὸ πέτυχαν αὐτὸ καὶ ἐλάφρωσαν ἀπὸ τὸ ἕνα φορτίο. Τὸ ἄλλο ὅμως φορτίο ―ποὺ εἶνε τὸ βαρύτερο―, οὔτε αὐτοὶ κατώρθωσαν νὰ τὸ ἀποβάλουν. Τὸ δὲ ἄλλο, τὸ βαρύτερο φορτίο, εἶνε τὰ ἁμαρτήματά τους, τὰ ἐξωτερικὰ ἀλλὰ καὶ τὰ ἐσωτερικά.
Γιὰ τὰ ἁμαρτήματα αἰσθάνεται ὁ πιστὸς Χριστιανὸς τὴν ἀνάγκη νὰ κλαύσῃ καὶ νὰ θρηνήσῃ. Γι᾿ αὐτὸ ἕνας ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἐπίσκοπος Κρήτης ἀρχίζει τὸν περίφημο Μέγα Κανόνα μὲ τὰ λόγια·
«Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν
τὰς τοῦ ἀθλίου μου βίου πράξεις;
ποίαν ἀπαρχὴν ἐπιθήσω, Χριστέ,
τῇ νῦν θρηνῳδίᾳ;
ἀλλ᾿ ὡς εὔσπλαγχνός μοι δὸς
παραπτωμάτων ἄφεσιν» (Μ. Κανών, ᾠδὴ α΄, τροπ. 1).
Θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ θρῆνο τῆς ψυχῆς, στηριζόμενοι στὸ ἀνωτέρω καὶ σὲ ἄλλα τροπάρια τοῦ Μεγάλου Κανόνος τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἐπισκόπου, καὶ παρακαλῶ, ἀγαπητοί μου, νὰ προσέξετε τὰ φτωχὰ αὐτὰ λόγια, ποὺ μὲ ἀγωνία σᾶς ἀπευθύνω.

augoustinos-kantiotis.gr