Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν, Όσιος Δανιήλ ο στυλίτης, «ο εν τω Ανάπλω»

 

 

Δανιήλ ο στυλίτης, «ο εν τω Ανάπλω» στη Προποντίδα Κωνσταντινουπόλεως, (490)
Λουκάς ο νέος στυλίτης, στη Χαλκηδόνα Μ. Ασίας, από Κωνσταντινούπολι (970-980)
Νίκων ο εν τω Ξηρώ όρει της Κωνσταντινουπόλεως 
Βαρσαβάς ιερομάρτυς και οι μετ’ αὐτοῦ 5 μάρτυρες στην Περσία (342)
Αιμιλιανός, Βεβαία, Βικέντιος και Τερέντιος, μάρτυρες 
Ακεψιμάς και Πέτρος, ερημίτες οσιομάρτυρες εν Περσία (4ος αἰ.)
Μείραξ εξ Αιγύπτου (640), Νόμων και Βηχιανός οι εν Κύπρω ,
Νικηφόρος Β΄ ο Φωκάς, αυτοκράτορας Βυζαντίου (969)
Λεόντιος ο εν Ἀχαΐα Πάτρας, εκ Μονεμβασίας (15ος αἰ.)
Κούξα Βελίτσκο της Οδησσοῦ, ομολογητής, (1964)
Σύναξις πάντων των εν τη Γεωργία (Ιβηρία) Αγίων 

Εορτάζουν στις 11 Δεκεμβρίου.

Στίχοι
Και γήινον παν, αλλά και γην εκκλίνων,
Οικεί Δανιήλ πριν στύλον, και νυν πόλον.
Ενδεκάτη Δανιήλ στυλοβάμων εύρατο τέρμα.

Προς ύψος ανήνεγκε τον Λουκάν στύλος,
Λουκάς δε τον νούν προς Θεόν, προς ον τρέχει.

«Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν»
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν» (Ψαλμός 144: 20). Οι ζωές των αγίων το επιβεβαιώνουν τόσο καθαρά όπως το φως του ήλιου. Κάποτε κάποιοι ζηλόφθονοι ιερείς παραπονέθηκαν στον Πατριάρχη Ανατόλιο για τον Άγιο Δανιήλ, διαβάλλοντας τον και κατηγορώντας τον ότι ταχα ήταν μάγος. Στην πραγματικότητα, φθονούσαν τον πολύ νέο αυτόν ασκητή, ο οποίος τους ξεπερνούσε σε όλες τις αρετές και πολλούς ανθρώπους είλκυε η ενάρετη ζωή του.
Ο πατριάρχης κάλεσε τότε τον Δανιήλ και τον ρώτησε σχετικά με την πίστη του και τον τρόπο ζωής του. Όταν ο Δανιήλ του είπε τα πάντα, ο πατριάρχης σηκώθηκε από τη θέση του, τον ασπάσθηκε, τον επαίνεσε και τον απέλυσε ειρηνικά. Μερικές ημέρες αργότερα, ο Πατριάρχης Ανατόλιος αρρώστησε, κάλεσε τον Δανιήλ και του ζήτησε να προσευχηθεί στον Θεό για την ανάρρωσή του. Ο Δανιήλ προσευχήθηκε στον Θεό και ο πατριάρχης έγινε αμέσως καλά. Επειδή ο πατριάρχης ήθελε να ανταμείψει τον Δανιήλ ο νεαρός άγιος τον παρακάλεσε να συγχωρήσει τους συκοφάντες του ως ανταμοιβή του. Σε αυτό ο πατριάρχης απάντησε: «Πώς θα μπορούσα να μην τους συγχωρήσω, όταν αυτοί έκαναν τόσο μεγάλο καλό, το ότι σε γνώρισα και μάλιστα έλαβα τη θεραπεία δια σου; Πράγματι, Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν, και Αυτός μεταστρέφει προς το καλό το κακό που άλλοι άνθρωποι τρέφουν εναντίον τους.

Όταν ο Άγιος Νίκων ο Ξηρός ήταν αιχμάλωτος των Τατάρων, ο κύριος του αρρώστησε και έφθασε στο σημείο του θανάτου. Βλέποντας ότι σύντομα θα πέθαινε, πρόσταξε τους γιους του μετά το θάνατό του να σταυρώσουν τον Νίκωνα πάνω στον τάφο του. Ο Άγιος όμως, γνωρίζοντας το μέλλον, είδε ότι ο σκληρός απαγωγέας του θα βαπτιζόταν και γι’αυτο προσευχόταν στον Θεό για την αποκατάσταση της υγείας του. Διαψεύδοντας όλες τις ιατρικές προγνώσεις, ο Τάρταρος συνήλθε. Έτσι, δια της προσευχή, ο Νίκων έσωσε τον εαυτό του από τον φυσικό θάνατο και τον αφέντη του από τον πνευματικό θάνατο.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Οχρίδας,

***

Όσιος Δανιήλ ο στυλίτης, «ο εν τω Ανάπλω»

Ο Δανιήλ γεννήθηκε στο χωριό Μάραθα, κοντά στα Σαμόσατα της Μεσοποταμίας, από χριστιανούς γονείς, τον Ηλία και τη Μάρθα. Με τις δακρύρροες προσευχές της η μητέρα του, που ήταν στείρα, εισακούστηκε από τον Θεό και, αφού συνέλαβε και γέννησε το μοναδικό παιδί που της έστειλε, τον Δανιήλ, το αφιέρωσε σ’ Εκείνον.

Ο Δανιήλ ασπάστηκε το μοναχικό πολίτευμα σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών και κατόπιν επισκέφθηκε τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη (1 Σεπτεμβρίου) και πήρε την ευλογία του. Μετά την εκδημία του ηγουμένου του μοναστηριού του, ο Δανιήλ αποσύρθηκε σ’ έναν εγκαταλελειμμένο ειδωλολατρικό ναό στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί εγκαταβίωνε υπομένοντας αναρίθμητες επιθέσεις από δαίμονες, τους οποίους πάντοτε νικούσε με την επιμονή στην προσευχή και με το σημείο του Σταυρού. Κατόπιν ανέβηκε σε στύλο, γενόμενος στυλίτης. Ο άγιος αυτοκράτορας Λέων ο A’ ο μέγας, ο θράξ, ο μακέλης, (457-474) (20 Ιανουαρίου) πήγαινε συχνά τους ξένους προσκεκλημένους του, πρίγκιπες και άλλους επιφανείς, για να τους δείξει τον όσιο Δανιήλ τον Στυλίτη, λέγοντας: «Ιδού, το θαύμα στο βασίλειό μου!». Ακόμα κι οι αυτοκράτορες  Ζήνων, ο γαμβρός του, ο Βασιλίσκος, ο τύραννος, κι ο Αναστάσιος ο Α’, ο Δίκορος, που ταν και μονοφυσίτης, πήγαιναν στον στύλο κι έπαιρναν εντολές και συμβουλές από τον Άγιο Δανιήλ.

***

Ζώντας με την αδιάλειπτη επικοινωνία με το Θεό, την άχρονη αιωνιότητα, γνώριζε ο Όσιος τα μέλλοντα. Πρόβλεψε ο μακάριος μια καταστροφή που θα επέτρεπε ο Θεός για να παιδαγωγήσει τους δούλους του στο Βυζάντιο. Θέλοντας ο φιλάνθρωπος να προλάβει την καταστροφή ειδοποίησε τον βασιλιά και τον Πατριάρχη. Τους παράγγειλε να κάμουν δύο λιτανείες τη βδομάδα με όλο το λαό για να προκαλέσουν το έλεος του Θεού. Αμέλησαν όμως στη φωνή του ερημίτη και δοκίμασαν την παιδαγωγία του Θεού.

     Ήταν 2 Σεπτεμβρίου, γιορτή του Αγίου Μάμα. Ξαφνικά κάπου πήρε φωτιά και καιγόταν το Βυζάντιο. Τόσο αυξανόταν η φλόγα, ώστε περικύκλωσε όλη την πόλη. Κάηκαν πολλοί άνθρωποι, από τους οποίους αρκετοί πέθαναν. Πολλά σπίτια και εκκλησίες έπαθαν ζημιές. Ήταν φοβερό το θέαμα να βλέπει κανένας τη βασιλίδα των πόλεων να πυρπολείται όπως άλλοτε τα Σόδομα.

     Τότε πολλοί άνθρωποι της πόλης θυμήθηκαν την πρόρρηση του Οσίου και πιστεύοντας στη δύναμη της προσευχής του, έστειλαν μεσίτες να τον παρακαλέσουν να τους βοηθήσει. Όταν άκουσε ο Όσιος τη συμφορά δάκρυσε. Με λύπη του τους παρατήρησε, επειδή αμέλησαν να κάνουν τις δεήσεις που τους παράγγειλε. Έπειτα τους πρόσταξε να προσεύχονται και να νηστεύουν. Αφού και ο ίδιος προσευχήθηκε για τη σωτηρία του λαού, φώναξε τους μεσίτες και τους είπε: «Πηγαίνετε και μη φοβάστε. Σε επτά μέρες σβύνει η φωτιά». Και ο λόγος του έγινε πραγματικότης. Τότε όλοι θαύμασαν την παρρησία του στο Θεό. Ιδιαίτερα το βασιλικό ζεύγος που τον επισκέφτηκε και ζήτησε συγχώρεση για την αμέλεια που έδειξαν.

Η επαλήθευση της προφητείας

     Τον καιρό εκείνο, ακούστηκε φήμη, ότι ο Γιζέριχος, ο βασιλιάς των Βανδάλων, ετοιμαζόταν να πολεμήσει την Αντιόχεια. Έχοντας ο βασιλιάς από τη φήμη αυτή, αγωνία έτρεξε στο φίλο του Δανιήλ και του είπε την υπόθεση. Ο Όσιος, που είχε το χάρισμα να προφητεύει, του είπε τα εξής: «Δεν πρόκειται να πάει καθόλου στην Αντιόχεια ο Γιζέριχος, αλλά θα γυρίσει πίσω άπραχτος και ντροπιασμένος». Και έγινε όπως ακριβώς ο όσιος Δανιήλ προφήτευσε.

     Ευχαριστημένος ο βασιλιάς θέλησε κάτι να προσφέρει στον Άγιο. Σκέφτηκε να κτίσει κελλιά κάτω από το στύλο για την ανάπαυση των μαθητών του. Ο Όσιος όμως δεν δέχτηκε. Τον παρακάλεσε μόνο να στείλει ανθρώπους να φέρουν το λείψανο του Αγίου Συμεών του Στυλίτη. Ο βασιλιάς, έχοντας πόθο να ευαρεστήσει τον Όσιο, έστειλε αμέσως ανθρώπους στην Αντιόχεια και έφεραν το Άγιο λείψανο. Στη βόρεια πλευρά του στύλου έκτισε μια εκκλησία, όπου τοποθετήθηκε το λείψανο του αγίου Συμεών. Έκτισε ακόμα και κελλιά για την ανάπαυση των προσκυνητών. Ο Όσιος χάρηκε πολύ. Κάλεσε το βασιλιά και αυτούς όλους που κοπίασαν και τους ευχαρίστησε. Ύστερά τους πρόσφερε λόγια θεοδίδαχτα για την φιλαδελφία και την αγάπη. Και ήταν τόσο γλυκός ο λόγος του, ώστε όλοι συγκινήθηκαν κι έκλαιαν.

Στύλος και το στήριγμα της Εκκλησίας

Ο βασιλιάς Λέων, είχε γαμπρό από τη θυγατέρα του Αριάδνη, τον Ίσαυρο Ζήνωνα. Τον έκαμε ύπατο και τον έστειλε ύστερα εναντίον των βαρβάρων στη Θράκη. Ο Ζήνωνας πριν πάει στον πόλεμο, πέρασε από τον Όσιο Δανιήλ, να πάρει την ευχή του. Ο Όσιος του προφήτευσε όλα όσα επρόκειτο να πάθει μέχρι τέλους: ότι θα γυρίσει νικητής από τον πόλεμο και ότι θα τον επιβουλευτούν οι δικοί του, αλλά δε θα τον κακοποιήσουν.

     Όταν πέθανε ο βασιλιάς, άφησε διάδοχό του τον εγγονό που γέννησε η θυγατέρα του με την πρόρρηση του Οσίου. Η σύγκλητος όμως έκαμε βασιλιά το Ζήνωνα, γιατί ο διάδοχος ήταν ακόμα παιδί. Όταν ύστερα από καιρό πέθανε το παιδί, οι συγγενείς του Ζήνωνα, Αρμάτος και Βασιλίσκος τον φθόνησαν και τον μισούσαν άδικα. Ο Ζήνωνας που γνώριζε την επιβουλή, κατέφευγε στον Όσιο. Και αυτός του προέλεγε όσα θα ακολουθούσαν: ότι θα φύγει από το θρόνο, σε έρημο όπου από την πείνα του θα φάει ωμά χόρτα. Έπειτα θα απολαύσει το βασίλειο και θα πεθάνει στο θρόνο με καλό θάνατο, όπως και έγινε.

     Βλέποντας ο βασιλιάς Ζήνων ότι πληθύνονταν οι επιβουλές, έφυγε κρυφά με τη βασίλισσα και πήγε στην Ισαυρία. Τότε ο βασιλίσκος άρπαξε τα σκήπτρα της βασιλείας. Από τα πρώτα έργα του, ήταν ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας. Παντού έλεγε λόγια βλάσφημα για την ένσαρκη οικονομία του Θεού. Μελετούσε ακόμα να θανατώσει τον Πατριάρχη Ακάκιο, γιατί εναντιονόταν στην αίρεσή του, φυλάγοντας το ποίμνιό του. Οι προθέσεις του έγιναν γνωστές και μαζεύτηκε πλήθος πολύ από μοναχούς και λαϊκούς για να τον προστατεύσουν. Έστειλαν και επιστολές στον Όσιο έγραψε και ο Βασιλίσκος, ψευδόμενος ότι ο Πατριάρχης ήταν ο αίτιος της ταραχής γιατί διέστρεφε το λαό και το στρατό. Ο Όσιος όμως σαν διακριτικός και σοφός, γνώρισε την πανουργία του βασιλιά. Του ανταπάντησε ελέγχοντάς τον δριμύτατα και προλέγοντας ότι ο Θεός θα του αφαιρέσει το βασίλειο, για την ασέβειά του.

     Ο Πατριάρχης, επειδή η κατάσταση χειροτέρευε συνεχώς, έστειλε στον Όσιο ορισμένους αρχιερείς. Τους είπε να τον παρακαλέσουν να κατεβεί από το στύλο για τον Κύριο και να βοηθήσει την Εκκλησία, γιατί άλλο στήριγμα δεν είχαν. Έφθασαν οι αρχιερείς στον Όσιο και τον παρακάλεσαν. Όμως ο Θεόκλητος Στυλίτης αρνήθηκε να κατεβεί. Η ανάβασή του στο στύλο ήταν από Θεία κλήση. Έτσι το να κατεβεί ισοδυναμούσε με άρνηση του Θείου θελήματος. Επέμεναν όμως οι αρχιερείς και με δάκρυα, γονατιστοί, προσεύχονταν κάτω από το στύλο. Βλέποντάς τους ο Όσιος, δεν άντεξε. Ράγισε η καρδιά του στον πόνο των συνανθρώπων του. Γι’ αυτό δεήθηκε θερμά στον Κύριό του, να του φανερώσει αν ήταν Θέλημά του να κατεβεί. Ο Θεός του έλεγε να κατεβεί, αλλά μετά να επιστρέψει. Κατέβηκε λοιπόν ο Όσιος. Οι επίσκοποι τον ασπάστηκαν με ευγνωμοσύνη και τον έφεραν στον Πατριάρχη. Είναι απερίγραπτη η τιμή με την οποία τον υποδέχτηκαν στο Βυζάντιο και η ευφροσύνη που προξένησε η παρουσία του. 

     Ο Όσιος δεν άργησε να ελέγξει τις πλάνες και τις κακοδοξίες του βασιλιά. Για τις διώξεις του, τον ονόμασε νέο Διοκλητιανό και τον προειδοποίησε ότι θα δεχτεί την οργή του Θεού. Ο βασιλιάς γνωρίζοντας ότι ο Όσιος Δανιήλ ήταν αγαπητός, τόσο στο Θεό όσο και στο λαό, φοβούμενος απομακρύνθηκε. Ο Όσιος όμως δε το δέχτηκε αυτό. Έτρεχε από πίσω του, για να τον ελέγξει κατά πρόσωπο.

     Τα πόδια του ήταν εξασθενημένα από την άσκηση και δεν μπορούσε να περπατεί. Γι’ αυτό κάθε τόσο τον σήκωναν στα χέρια τους οι άνθρωποι που ήταν κοντά του. Στο δρόμο τους προς τα ανάκτορα συνάντησαν ένα λεπρό που τους φώναξε: «Ελέησέ με δούλε του Θεού, και θεράπευσέ με τον ταλαίπωρο». Του απαντά ο Όσιος: «Γιατί άφησες τον Παντοδύναμο Θεό και ζητάς από άνθρωπο αμαρτωλό θεραπεία; Όμως αν έχεις πίστη και ο δούλος του μπορεί να σε βοηθήσει». Και τον πρόσταξε να λουσθεί στη θάλασσα. Υπακούοντας ο λεπρός, θεραπεύτηκε τελείως. 

     Καθώς προχωρούσαν, είδε ένας Γότθος τον Όσιο να βαστάζεται από τους ανθρώπους, και είπε με ειρωνεία: «Να, ο νέος ύπατος!». Λέγοντας αυτό έπεσε καταγής και ξεψύχησε. Οι παρευρισκόμενοι, είδαν με δέος το συμβάν. Αλλά και ο βασιλιάς φοβήθηκε σαν το έμαθε, και όταν έφτασε ο Όσιος στα ανάκτορα δεν τον άφησε να εισέλθει. Τότε αυτός αποτινάσσοντας το χώμα των ποδιών του, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, έφυγε. Όταν αργότερα μεταμελήθηκε, από φόβο, ο βασιλιάς και τον κάλεσε να επιστρέψει, ο όσιος Δανιήλ αρνήθηκε. Μάλιστα του μήνυσε ότι θα είναι κακοθάνατος, γιατί υβρίζει το Θεό. Όταν οι απεσταλμένοι ανάγγελλαν την απάντηση στο βασιλιά, συνέβηκε κάτι που προμήνυε την αλήθεια των λεγομένων του Οσίου: Ένας πύργος των ανακτόρων, σωριάστηκε χωρίς αιτία καταγής. 

     Αλλά και πολλά άλλα είναι τα θαύματα που έγιναν από τον ισάγγελο Δανιήλ ενώ βρισκόταν στην Πόλη.

Ακούοντάς τα όσα θαυμάσια ο βασιλιάς φοβήθηκε μήπως επαληθεύσουν και γι’ αυτόν οι προρρήσεις του Οσίου. Έστειλε ανθρώπους του και τον κάλεσε στα ανάκτορα, όμως ο σώφρονας Δανιήλ αρνήθηκε. Οι προσκλήσεις επαναλήφθησαν πολλές φορές. Πάντα όμως κατέληγαν στην αποτυχία. Τότε αποφάσισε και ήλθε ο ίδιος στον Όσιο. Για να τον δεχτεί ο Όσιος, υποκρίθηκε τον ταπεινωμένο και μετανιωμένο και ντυμένος σαν δούλος του ζητούσε συγχώρεση των αμαρτιών. Όμως ο προορατικός Δανιήλ γνώριζε τη σκέψη του και ελέγχοντας την παρανομία και την κακοδοξία του τον άφησε να φύγει. Μετά φανέρωσε στους παρευρισκομένους την πραγματική πρόθεση του βασιλιά λέγοντας: «Πρέπει να γνωρίζετε ότι η ταπείνωση που έδειξε ο Βασιλίσκος δεν ήταν πραγματική. Ήταν υποκρισία και πονηρία, και όχι μετάνοια. Γρήγορα όμως θα δείτε ότι διαλέγοντας τον κακό δρόμο διάλεξε και την τιμωρία του». Σε λίγες μέρες όπως ο Όσιος προφήτευσε, διώχτηκε ο Βασιλίσκος από το θρόνο και επέστρεψε στα ανάκτορα ο Ζήνων.
     Έτσι αφού ο θειοειδής Δανιήλ με τη ζωντανή ειρήνη του Παράκλητου, αποκατάστησε την τάξη στην πολιτεία και τη γαλήνη στην εκκλησία, εγύρισε πίσω στην άσκησή του.

Τέλος αποκάλυψε ο Θεός στον Όσιο, την αναχώρησή του από τις θλίψεις της γης στην ουράνια μακαριότητα. Οι μοναχοί μαζεύτηκαν γύρω απο την σκάλα του στύλου και έκλαιγαν για το μεγάλο αππχωρισμό. Ο Άγιος σαν στοργικός πατέρας τους παρηγορούσε, λέγοντας ότι θα τους προσέχει από τον ουρανό.   

Τρεις μέρες πριν από την προς Κύριο εκδημία του οσιότατου συνέβη το παρακάτω θαυμάσιο. Ήλθαν από τον ουρανό επισκέπτες, πάντες οι Άγιοι: Απόστολοι, Μάρτυρες και Προφήτες, Ιεράρχες, Όσιοι και Δίκαιοι, καθώς και Άγγελοι Κυρίου. Τον ασπάζονταν με φιλοφροσύνη και τον πρόσταξαν να λειτουργήσει. Υπακούοντας ο Όσιος τέλεσε τη λειτουργία και κοινώνησε τα Θεία Μυστήρια. Όταν ο οσιότατος Δανιήλ έφθασε στα έσχατα, βρίσκονταν δίπλα του οι μαθητές του, ο Πατριάρχης και πολλοί από εκείνους που είχαν ευεργετηθεί. Ένας δαιμονισμένος που ήταν κοντά, έβλεπε τους Αγίους και τους Αγγέλους που έρχονταν να συμπαρασταθούν στο θάνατο του οσίου και τους καλούσε τον καθένα ονομαστικά. Ενώ φώναζε είπε και αυτό: «Την τρίτη ώρα της ημέρας, πηγαίνει ο Δανιήλ στον Κύριο και τότε εξέρχεται από μένα το ακάθαρτο πνεύμα με θεία βούληση». Πράγματι την τρίτη ώρα της ημέρας ο θείος Δανιήλ απήλθε προς τον Κύριο και ο δαιμονισμένος ελευθερώθηκε.

Κατέβασαν το άγιο λείψανο, και το τοποθέτησαν σε μολύβδινη θήκη. Έγιναν την ώρα εκείνη πολλά θαυμάσια που μαρτυρούσαν τη δόξα που απολάμβανε ο Όσιος στους ουρανούς: ενώ ήταν μέρα και ο ήλιος έλαμπε, φάνηκαν από το άγιο λείψανο τρεις σταυροί αποτελούμενοι από αστέρια. Ένα κατάλευκο περιστέρι που πετούσε πάνω του, φανέρωνε την επισκιάζουσα το λείψανο χάρη του Αγίου Πνεύματος. 
     Ενταφίασε ο Πατριάρχης το ιερό σώμα του Δανιήλ και έβαλε πάνω στον τάφο του τα ιερά λείψανα των Αγίων Τριών Παίδων της Βαβυλώνας. Αυτό έγινε κατά την προσταγή του Αγίου, για να προσκυνήσουν οι προσερχόμενοι τους Αγίους αυτούς αντί τον ίδιο. Έτσι απέφευγε την ανθρώπινη δόξα και μετά θάνατο ο ταπεινότατος. Έζησε ο μακάριος ογδόντα χρόνια και τρεις μήνες και κοιμήθηκε το 490.
Η αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 11 Δεκεμβρίου. 

Απολυτίκιον Ήχος α’.

Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τους Προπάτορας Όσιε· τον Ιώβ εν τοις πάθεσι, τον Ιωσήφ εν τοις πειρασμοίς, και την των ασωμάτων πολιτείαν, υπάρχων εν σώματι. Δανιήλ Πατήρ ημών, Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Οσίου Νίκωνος, του εν τω Ξηρώ όρει. Ήχος πλ. α . Τον συνάναρχον Λόγον.

Της Ρωσίας εκβλάστημα ιερώτατον, όμβροις πιάναν την χθόνα, όρους Ξηρού την σεπτήν, των αυτού ασκητικών ιδρώτων μέλψωμεν, Νίκωνα νέον ευλαβώς, ως νικήσαντα εχθρόν, τον βέβηλον νυχθημέροις, πόνοις και χάριν λαβόντα, πιστών γενέσθαι φύλαξ άγρυπνος.

Απολυτίκιον αγίου Νικηφόρου Β΄ του Φωκά . Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείω Πνεύματι, καθωπλισμένος, έθνη βάρβαρα, καθυποτάξας, της βασιλείας τα όρια ηύξησας, φιλοπτωχίαν νηστεία επόθησας, σκληραγωγία εκτήσω ταπείνωσιν· όθεν είληφας, μετά Άβελ και Ζαχαρίου τον στέφανον· διό και συνδεδόξασαι δικαίοις ευφραινόμενος.

Ήχος πλ. δ’
Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι;

Τί σε Δανιήλ προσφθεγξώμεθα; των παθών εκριζωτήν, και φυτοκόμον αρετών, αληθή θαυματουργόν, και πρεσβευτήν αμαρτωλών, πνευμάτων ελατήρα γενναιότατον, φωστήρα ευσεβεία διαλάμποντα, του Πνεύματος καταγώγιον, τής Εκκλησίας υπέρμαχον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ήχος πλ. α . Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, εν του Προδρόμου Μονή, ο εν τη Πέτρα ενασκήσας ως άσαρκος, και πόλιν την Βασιλίδα, ευφράνας ση αγωγή, Νίκων θεοφόρε, σκεύος χάριτος, πιστών ουν συστήματα, μετ’ αιώνας γεραίρομεν, σας αριστείας, και μορφήν ασπαζόμενοι, την αγίαν σου, εν μονή του θεόφρονος, νυν Παταπίου άσμενοι, θερμώς δυσωπούμέν σε· μη διαλίπης πρεσβεύων, τον ελεήμονα Κύριον, ημίν καταπέμψαι, οικτιρμών Αυτού τον πλούτον, και θείον έλεος.

Ωδή δ’
«Σύ μου ισχύς Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου

Ως φωταυγή ήλιον, Πάτερ αοίδιμε, επί στύλου, λάμποντα τεθέασαι, τον τού Θεού, δούλον Συμεών, και ταίς πηγαζούσαις, εκ τούτου θείαις λαμπρότησιν, ενθέως κατηυγάσθης, Δανιήλ και κατ’ ίχνος, τής αυτού πολιτείας εβάδισας.

Ωδή ε’
«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον

Ήν διώδευσε τρίβον, Πάτερ επί γης Συμεών ο θαυμάσιος, εν εκτάσει μάκαρ, γεγονότι σοι ώφθη δεικνύων σοι, συν δυσίν Αγγέλοις, δεύρο βοών, και στήθι προς με, προς Θεόν ανυψούμενος χάριτι.

Ωδή η’
«Επταπλασίως κάμινον, των Χαλδαίων ο τύραννος

Νέος Ιώβ συ πέφηνας, Δανιήλ αξιάγαστε, πλήθει πειρασμών, περισχεθείς και θλίψεων, Δαυίδ την πραότητα, και Ιακώβ το άπλαστον, και την σωφροσύνην, Ιωσήφ εμιμήσω, κραυγάζων, τον Δεσπότην, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ψαλμός ΡΜΔ΄. 144

Υψώσω σε, ο Θεός μου, ο Βασιλεύς μου και ευλογήσω το όνομα σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Καθ΄ εκάστην ημέραν ευλογήσω σε και αινέσω το όνομα σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Μέγας Κύριος και αινετός σφόδρα και της μεγαλωσύνης αυτού ούκ έστι πέρας. Γενεά και γενεά επαινέσει τα έργα σου και την δύναμιν σου απαγγελούσι. Την μεγαλοπρέπειαν της δόξης της αγιωσύνης σου λαλήσουσι και τα θαυμάσια σου διηγήσονται. Και την δύναμιν των φοβερών σου ερούσι και την μεγαλωσύνην σου διηγήσονται. Μνήμην του πλήθους της χρηστότητος σου εξερεύξονται και τη δικαιοσύνη σου αγαλλιάσονται. Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος. Χρηστός Κύριος τοις σύμπασι και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτού. Εξομολογησάσθωσαν σοι, Κύριε, πάντα τα έργα σου και οι όσιοι σου ευλογησάτωσαν σε. Δόξαν της βασιλείας σου ερούσι και την δυναστείαν σου λαλήσουσι. Του γνωρίσαι τοις υιοίς των ανθρώπων την δυναστείαν σου και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας σου. Η βασιλεία σου βασιλεία πάντων των αιώνων και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά. Πιστός Κύριος εν πάσι τοις λόγοις αυτού και όσιος εν πάσι τοις έργοις αυτού. Υποστηρίζει Κύριος πάντας τους καταπίπτοντας και ανορθοί πάντας τους κατερραγμένους. Οι οφθαλμοί πάντων εις σε ελπίζουσι και συ δίδως την τροφήν αυτών εν ευκαιρία. Ανοίγεις συ την χείρα σου και εμπιπλάς πάν ζώον ευδοκίας. Δίκαιος Κύριος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού και όσιος εν πάσι τοις έργοις αυτού. Εγγύς Κύριος πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν, πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία. Θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς. Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν και πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύσει. Αίνεσιν Κυρίου λαλήσει το στόμα μου· και ευλογείτω πάσα σαρξ το όνομα το άγιον αυτούς εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος.

iconandlight.wordpress.com