Όλη η βάση είναι τον άλλον να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις… να βλέπεις το πρόσωπο του Χριστού. Έτσι δίνει κανείς εξετάσεις. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης.

 

 

Κυριακή της Απόκρεω – της Τελικής Κρίσεως

Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος. Κατακαυχάται έλεος κρίσεως. [Γιατί στην τελική κρίση, δεν θα υπάρχει έλεος γι’ αυτόν που δεν έδειξε ευσπλαχνία. Για τον φιλεύσπλαχνο όμως, η τελική κρίση θα είναι θρίαμβος.] (Ιακώβου 2,13)

Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί. [Να είστε λοιπόν ευσπλαχνικοί, όπως ευσπλαχνικός είναι και ο Ουράνιος Πατέρας σας.] (Κατά Λουκάν 6,36)

ΆγιοςΠαΐσιος ο Αγιορείτης.

Ο Χριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας.
Η αγάπη είναι η φιλόστοργη μάνα όλων των αρετών.

Κάνε τον πόνο του συνανθρώπου σου δικό σου πόνο. Ο Θεός κάνει το θαύμα, όταν συμμετέχει κανείς με την καρδιά του στον πόνο του άλλου. Και μόνο ένας καρδιακός αναστεναγμός για τον πλησίον σου φέρει θετικά αποτελέσματα και αξίζει για ώρες προσευχής. Η Θεϊκή πληροφορία της ευπρόσδεκτης προσευχής είναι η Θεία παρηγοριά που νιώθει μετά την προσευχή ο άνθρωπος.

Εάν ένας άνθρωπος είναι καλός και πονετικός, μην τον φοβάσαι. Αν π.χ. πίνει ή παίζει χαρτιά και έχει άλλα πάθη και δεν πιστεύει, αλλά όταν δει ένα φτωχό, λυπάται, ταράζεται, θέλει να βοηθήσει, αυτόν μην τον φοβάσαι, θα τον βοηθήσει ο Χριστός. Αλλά αν κάποιος είναι σκληρός και παρ’ όλο που έχει πολλά επιμένει και σκληραίνει… αυτός δεν πάει καλά και θέλει πολλή προσευχή, για να αλλάξει αυτός!

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στον νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν άσχημη ζωή και αγωνίζονται να κόψουν τα πάθη τους, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη.

Οι εύσπλαχνοι, επειδή πάντα χορταίνουν τους άλλους με αγάπη, πάντοτε είναι χορτασμένοι από την αγάπη του Θεού και από τις άφθονες ευλογίες Του.

Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.

***

Αυτός που δίνει στον φτωχό, δίνει στον Χριστό.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Αυτός που δίνει στον φτωχό, δίνει στον Χριστό. Αυτό είναι το νόημα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου, και έχει επιβεβαιωθεί από την εμπειρία των αγίων.
Ο Πέτρος ο Ελεήμων (ο τελώνης) μετά την μετάνοιά του, έδινε ελεημοσύνη στους φτωχούς, όποτε του παρουσιαζοταν η πρώτη ευκαιρία. Σε μια περίπτωση, συνάντησε έναν ναυαγό που είχε καταφέρει να σώσει μόλις το γυμνό σώμα του από το ναυάγιο. Ο άνθρωπος αυτός του ζητιάνεψε ρούχα. Ο Πέτρος τότε έβγαλε τον ακριβό μανδύα του και έντυσε με αυτόν τον γυμνό άνδρα. Λίγο αργότερα, είδε τον μανδύα του στο κατάστημα ενός εμπόρου, ο οποίος τον είχε εκθέσει προς πώληση. Ο Πέτρος πολύ λυπήθηκε που ο ναυαγός είχε πουλήσει τον μανδύα του, αντί να τον χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του. Σκέφτηκε τότε: «Δεν είμαι άξιος, Ο Κύριος δεν δέχεται την ελεημοσύνη μου».

Αργότερα όμως, του εμφανίστηκε σε όνειρο ο ίδιος ο Κύριος. Παρουσιαστηκε ως ένας όμορφος άνδρας, φωτεινότερος από τον ήλιο, με έναν σταυρό στο κεφάλι Του,.. φορώντας τον μανδύα του Πέτρου. «Πέτρο, γιατί είσαι ​​λυπημένος;». ρώτησε ο Κύριος. «Κύριέ μου, πως να μην είμαι λυπημένος, όταν βλέπω ότι αυτό που έδωσα στον φτωχό πουλήθηκε στην αγορά;» Τότε ο Κύριος τον ρώτησε: «Μήπως αναγνωρίζεις αυτό το ένδυμα που φορώ;» και ο Πέτρος αποκριθηκε: «Το αναγνωρίζω, Κύριε, είναι το ρούχο μου με το οποίο έντυσα τον γυμνό άνδρα». Τότε ο Κύριος του είπε πάλι: «Γι’ αυτό να μη λυπάσαι, εσύ έδωσες αυτό στον φτωχό άνθρωπο, και το έλαβα εγώ, και επαινώ την πράξη σου».
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
http://prologue.orthodox.cn/September23.htm

***

Ο Κύριος είπε: ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. 25:40).
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην ελεημοσύνη και στην Θεία Κοινωνία. Στην Θεία Κοινωνία λαμβάνουμε τον ίδιο τον Ζωντανό Κύριο Ιησού Χριστό, με την μορφή του άρτου και του οίνου, στην ελεημοσύνη δίνουμε στον ίδιο τον Ζωντανό Κύριο Ιησού Χριστό, με τη μορφή των φτωχών και των απόρων.

Ένας άνθρωπος στην Κωνσταντινούπολη ήταν ασυνήθιστα ελεήμων. Περπατούσε στους δρόμους της πόλης, και έβαζε το δώρο του στα χέρια των φτωχών και αμέσως απομακρυνόταν, έτσι ώστε να μην ακούσει τα λόγια της ευγνωμοσύνη τους ή να μην τον αναγνωρίσουν. Όταν ένας φίλος του τον ρώτησε πώς είχε γίνει τόσο ελεήμων, εκείνος του απάντησε:
`Κάποτε στην εκκλησία άκουσα έναν ιερέα να λέει ότι όποιος δίνει στους φτωχούς, δίνει στα χέρια του ίδιου του Χριστού. Εγώ δεν το πίστεψα, γιατί σκέφτηκα, `Πώς μπορεί αυτό να γίνει, εφόσον ο Χριστός είναι στον ουρανό;” Ωστόσο, μια μέρα γυρίζοντας στο σπίτι μου, είδα έναν φτωχό άνθρωπο να ζητιανεύει, και πάνω από το κεφάλι του έλαμπε το πρόσωπο του Χριστού! Εκείνη τη στιγμή ένας περαστικός έδωσε στον ζητιάνο ένα κομμάτι ψωμί, και είδα τον Κύριο να απλώνει το χέρι Του, να παίρνει το ψωμί και να ευλογεί τον ελεούντα. Από τότε, βλέπω πάντα το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει πάνω από τους ζητιάνους. Γι’ αυτό, με μεγάλο φόβο κάνω όσο περισσότερες ελεημοσύνες μπορώ. ‘
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
http://prologue.orthodox.cn/September18.htm

***

…ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με… (Ευαγγελιστής Ματθαίος κε΄ 31-46).

Αγίου Νικολάου Αχρίδας
Στο νέο δάσκαλο που ρωτά αν υπάρχουν σήμερα πραγματικοί χριστιανοί

Υπάρχουν, υπάρχουν πολλοί. Εάν δεν υπήρχαν, ο λαμπερός ήλιος θα έσβηνε. Αλλιώτικα προς τι θα φώτιζε τόσο πολύτιμο καντήλι σ’ ένα θηριοτροφείο; Θα χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω τα θαυμάσια παραδείγματα των πραγματικών χριστιανών, που συνάντησα στη ζωή μου. Και σ’ εσένα πολύς χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. Προς το παρόν κοίταξε τον εαυτό σου σ’ αυτό το ένα παράδειγμα.

Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα. Σ’ ένα μικρό σταθμό περιμέναμε το τραίνο. Παρατήρησα μια γριά χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. Μαραμένο γέρικο πρόσωπο, όμως φωτισμένο μ’ εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως, που συχνά παρατηρείται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων. Τη ρώτησα:

—Ποιόν περιμένεις, αδελφή;

—Έεε! Όποιον μου στείλει ο Κύριος, είπε εκείνη.

Από τη συζήτηση που ακολούθησε μάθαμε ότι κάθε μέρα ερχόταν στο σταθμό για να δει, εάν θα υπάρξει κάποιος φτωχός ταξιδιώτης, που να χρειάζεται ψωμί και κλίνη. Και όταν τύχει κάποιος τέτοιος, τον δεχόταν με χαρά σαν από τον Κύριο σταλμένο. Και τον πήγαινε σπίτι της, που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο πιο μακριά.

Ακόμα καταλάβαμε από την συζήτηση ότι εκείνη διάβαζε την Αγία Γραφή, πήγαινε στην εκκλησία στις Λειτουργίες, νήστευε και κρατούσε όλο το νόμο του Θεού. Οι γείτονές της ύστερα μας είπαν ότι αυτή η γυναίκα ήταν πραγματική Αγία. Στο τέλος εγώ προσπάθησα να παινέψω την ευαγγελική φιλοξενία. Όμως πριν τελειώσω εκείνη αναστέναξε και είπε:

—Μα δεν είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοί Του κάθε μέρα, σ’ ολόκληρη την ζωή; Και δάκρυα έλαμψαν στα μάτια της.

Ω ελεήμων και γλυκιά λαϊκή ψυχή! Νεαρέ μου φίλε, εάν ονομάζεσαι δάσκαλος του λαού, μπορείς συχνά και να ντραπείς, όμως εάν ονομάζεσαι μαθητής του λαού, δεν θα ντραπείς ποτέ.

Το Άγιο έλεος του Θεού να σε φωτίσει.
Πηγή: Αγίου Νικολάου  Βελιμίροβιτς, “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…”( Ιεραποστολικές Επιστολές Α’), εκδ. εν πλω, σελ. 38.

***

Γέροντας Αρσένιος Μπόκα

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης των πτωχών που έχυσαν για τις βοήθειές σου σ᾿ αυτούς θα είναι για σένα αστραφτερά μαργαριτάρια στην πέραν του τάφου ζωή σου. Όσα δάκρυα θα χύσει ο πτωχός εξ αιτίας της ψυχρότητας και αδιαφορίας σου, θα πέσουν στην ψυχή σου σαν μία φλόγα φωτιάς μπροστά στον θρόνο του Θεού.

Αγάπη με πόνο
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Αν πονάς έναν ταλαίπωρο και τον βοηθάς, σκέψου, αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τι θυσία θα έκανες! Έτσι δίνει κανείς εξετάσεις. Στον πλησίον του ο πιστός άνθρωπος βλέπει το πρόσωπο του Χριστού. Και ο ίδιος ο Χριστός λέει «αυτό που κάνετε σε έναν ταλαίπωρο είναι σαν να το κάνετε σε μένα» (Ματθ. Κε-40).

Όλη η βάση είναι τον άλλον να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις. Αυτός ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία. Άλλα στην εποχή μας σπανίζει η αρχοντιά, γιατί μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον…»…

Πολύ βοηθάει για να έρθη η εσωτερική καλοσύνη, όταν ερχώμαστε στην θέση του άλλου, διότι τότε έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία και η καρδιακή προσευχή για τον πλησίον μας, και τότε γίνεται και ευπρόσδεκτη στον Θεό η προσευχή μας και βοηθάει τον συνάνθρωπο μας.

Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ’ Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο τρούλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του Πρόνοια. Τότε γίνονται παιδιά του Θεού και μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο δυστυχισμένο κόσμο δια μέσου του Θεού με τις προσευχές τους και, με τον φωτισμό πάλι του Θεού, να δίνουν την ορθή κατεύθυνση στους ανθρώπους, για να πλησιάσουν τον Θεό, να βρουν την σωτηρία τους, την ευτυχία τους και την ειρήνη της ψυχής τους μέσα στην θεία παρηγοριά του Θεού, γιατί μόνον κοντά στον Θεό βρίσκεται η ανάπαυση της ψυχής.

Η αγάπη είναι η φιλόστοργη μάνα όλων των αρετών.

Ο Χριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας.

– Στο Καλύβι σας, Γέροντα, τί δυσκολίες έχετε! Έρχονται ψυχοπαθείς, ναρκομανείς…

– Εκεί όμως φαίνεται αν έχουμε πραγματική αγάπη.
Στο πρόσωπο του αδελφού μας βλέπουμε τον Χριστό.
Γιατί, ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. «Εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, είπε ο Χριστός, εμοί εποιήσατε»(1) .

Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένα δαιμονισμένο παιδί με τον πατέρα του.

Εκείνη την ώρα ήρθε και κάποιος γνωστός μου κι εγώ πήρα τον πατέρα παράμερα, για να του πω μερικά πράγματα, επειδή αυτός ήταν αιτία που είχε δαιμονισθή το παιδί.
Το καημένο ήταν χάλια! Κοτζάμ παλληκάρι, έτρεχαν οι μύξες του…
Όταν το είδε ο γνωστός μου, το πλησίασε, έβγαλε το μαντήλι του, του σκούπισε την μύτη και το ξαναέβαλε στην τσέπη του.
Έβγαλε ύστερα τον σταυρό του – χρυσό σταυρό – και τον έβαλε στον λαιμό του παιδιού.
Αλλά δεν ήταν τόσο αυτό, όσο με τί αγάπη, με τί στοργή σκούπισε το παιδί – να βλέπατε σε τί χάλια ήταν!

Μου έκανε εντύπωση!

Τον πόνεσε σαν αδελφό του• αν δεν τον ένιωθε αδελφό, θα το έκανε αυτό;

Αν αγαπήσης τον άλλον σαν αδελφό, με το μαντήλι το δικό σου σκουπίζεις και την μύτη του και το ξαναβάζεις στην τσέπη σου!
Αλλά, αν δεν τον νιώθης αδελφό, είναι σαν ένα ξένο σώμα, γι᾿ αυτό λίγο να σε αγγίξη, αμέσως τινάζεσαι• λίγο σάλιο να πέση επάνω σου, θα πάς να πλυθής.
Αφού σ᾿ εμάς ο Καλός Θεός έδωσε άφθονες δωρεές και δεν επέτρεψε να ταλαιπωρηθούμε, πρέπει να πονέσουμε για τον πλησίον μας που ταλαιπωρείται.

Βλέπουμε λ.χ. έναν ανάπηρο. Εάν σκεφθούμε: «αν εγώ ήμουν ανάπηρος και δεν μπορούσα να περπατήσω, πώς θα ένιωθα;», θα τον πονέσουμε.

Ή, αν ζητήση την βοήθειά μας κάποιος που έχει προβλήματα, αμέσως πρέπει να σκεφθούμε:
«Αν είχα εγώ τα δικά του προβλήματα, δεν θα ήθελα να με βοηθήσουν;», κι έτσι θα τον πονέσουμε.
Αλλά και δοκιμασίες να περνά κανείς, όταν έχη αγάπη αληθινή, με πόνο, τον δικό του πόνο τον ξεχνάει και πονάει για τον άλλον.

Εγώ, όταν μου μιλάη ο άλλος για τον πόνο του, κι επάνω σε σπασμένα γυαλιά να κάθωμαι ή σε αγκάθια να πατάω, δεν καταλαβαίνω τίποτε.Πολλοί λέμε περί αγάπης (όπως και εγώ), αλλά δεν γνωρίζουμε πόσων καρατιών είναι η αγάπη μας. Εάν ο Χριστός ήθελε να μας δοκιμάση, για να γνωρίσουμε ο καθένας την αξία της αγάπης μας, και μας έλεγε: «Παιδιά μου, ο Παράδεισος γέμισε πια, και δεν έχω που να σας βάλω», μερικοί από εμάς θα λέγαμε στον Χριστό με αναίδεια: «Και γιατί δεν μας το έλεγες αυτό νωρίτερα;» Άλλοι θα έτρεχαν, για να μη χασομερήσουν καθόλου, να προλάβουν και το ένα λεφτό, για να το διασκεδάσουν, και δεν θα ήθελαν ούτε να ακούσουν για τον Χριστό.
Τα φιλότιμα όμως παιδιά του Θεού θα έλεγαν στον Χριστό με ευλάβεια: «Μη στενοχωρήσαι καθόλου για μας, αρκεί που γέμισε ο Παράδεισος. Αυτό μας δίνει τόσο μεγάλη χαρά, σαν να βρισκώμαστε κι εμείς στον Παράδεισο!» και θα συνεχίσουν, όπως και πριν, τους φιλότιμους πνευματικούς αγώνες τους με χαρά γι’ Αυτόν που αγάπησαν με ακριβή αγάπη.
Η φτηνή αγάπη πάντα αποβλέπει σε συμφέρον, και όποιος Χριστιανός την ζη, επειδή είναι λίγη αυτή η αγάπη, έχει όριο το μέχρι εκεί που δεν κολάζει, για να απολαμβάνη τα του κόσμου. Λόγου χάρη να τρώη μέχρι τα μεσάνυκτα τις Αποκριές (μέχρι δώδεκα παρά πέντε λεφτά) και να θέλη να απολαμβάνη και κάθε κοσμική χαρά μέχρις εκεί που δεν κολάζει, να έχη μετά και την απαίτηση, γιατί δεν νιώθει την αγάπη του Θεού μέσα του κ.λπ. (μέσα στην φτηνή αγάπη του).
Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθή, και ενώνεται με τον Θεό.

Η καρδιά, όταν είναι ολόκληρη στον Θεό δοσμένη, τότε φυσικά είναι και σ’ ολόκληρο τον κόσμο μοιρασμένη, και η αγάπη τότε είναι θεοποιημένη. Η μεγάλη αυτή θεία αγάπη του Χριστού δεν κλείνεται ούτε μέσα στην καρδιά ούτε σε σπίτι ούτε σε κτίρια συλλόγων ούτε με αγκαθωτά σύρματα συνόρων, διότι ο Χριστός δεν κλείνεται. Εάν υπάρχουν αγκαθωτά σύρματα στα σύνορα των ορθοδόξων Χριστιανών, αυτό φανερώνει την αγκαθοποιημένη πνευματική μας κατάσταση, και μόνον το όνομα του Χριστού φέρουμε και δεν είμαστε στην ουσία Χριστιανοί και το όνομα του Χριστού μόνον κλείνουμε και όχι τον Χριστό, ο Οποίος δεν κλείνεται.
Ξεχνάμε ότι είμαστε κατά σάρκα παιδιά του Αδάμ και κατά πνεύμα του Χριστού. Όταν θα υπήρχε η ακριβή αγάπη, θα ένιωθε τότε ο ένας τον άλλον αδελφό του, και, επειδή ο καρπός του Πνεύματος είναι η Αγάπη (ο Χριστός), τότε δεν θα δίνανε προσοχή πια ούτε στα φύλα οι Χριστιανοί (με το να κάνανε σαρκική διάκριση), γιατί θα τα βλέπανε όλα αγνά και άγια, και τότε θα ήταν ντυμένοι με την Χάρη του Θεού.
Αγάπησε λοιπόν, όσο μπορείς, την έρημο και την εξαϋλωμένη ζωή και πέταξε, όσο μπορείς, από τα υλικά σου πράγματα μέσα στις μάνδρες των φτωχών. Απλοποίησε την ζωή σου, όσο μπορείς, για να ελευθερωθής από το κοσμικό άγχος, και για να έχη νόημα και η ζωή σου.

Ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. Αν δεν έρχεται ο άνθρωπος στην θέση των άλλων, ακόμη και των ζώων και των εντόμων, δεν γίνεται «άνθρωπος». Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/07/27672/

Στην μέλλουσα Κρίση ο καθένας θα καθρεφτίζη τον εαυτό του στον άλλον και θα σκύβη το κεφάλι και θα πηγαίνη στην θέση του. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/23/%cf%84%ce%af-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b4%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%ce%af%cf%83%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84/

Όταν θα σταθούμε ενώπιον Εκείνου που είναι η ομορφιά, και ανακαλύψουμε πόσο διαστρέψαμε την εικόνα Του μέσα μας, όταν σταθούμε μπροστά σ’ Εκείνον που μας αγάπησε τόσο πολύ και συνειδητοποιήσουμε πόση λίγη αγάπη Του δώσαμε – αυτό δεν θα είναι κρίση; Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/22/38848/

Ο Κύριος, μέσα από κείνους που ζητούν τη βοήθειά μας, δοκιμάζει τις καρδιές μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/02/27315/

Αίνοι, Ιδιόμελα, Τριωδίου
Ήχος πλ. δ’

Δανιήλ ο Προφήτης, ανήρ επιθυμιών γενόμενος, το εξουσιαστικόν Θεού θεωρήσας, ούτως εβόα· Κριτήριον εκάθισε, και βίβλοι ηνεώχθησαν. Βλέπε, ψυχή μου, νηστεύεις; τον πλησίον σου μη αθέτει. βρωμάτων απέχη; τον αδελφόν σου μη κατακρίνης, μη τω πυρί παραπεμπομένη, κατακαής ωσεί κηρός, αλλ’ ανεμποδίστως εισάξη σε Χριστός, εις την βασιλείαν αυτού.

Δόξα… Ήχος α’

Προκαθάρωμεν εαυτούς, αδελφοί, τη βασιλίδι των αρετών· ιδού γαρ παραγέγονε, πλούτον ημίν αγαθών κομίζουσα, των παθών κατευνάζει τα οιδήματα, και τω Δεσπότη καταλλάττει τους πταίσαντας· διό μετ’ ευφροσύνης ταύτην υποδεξώμεθα, βοώντες Χριστώ τω Θεώ, ο αναστάς εκ των νεκρών, ακατακρίτους ημάς διαφύλαξον, δοξολογούντάς σε τον μόνον αναμάρτητον.

Ήχος δ΄. Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Το θερμόν της αγάπης σου, εξεχέετο Όσιε, εκ της σης καρδίας εις κτίσιν άπασαν· όθεν πατέρα οι άνθρωποι, σε εύρισκον εύσπλαγχνον στοργικόν και συμπαθή, τα δε ζώα αφόβως σοι Πάτερ ήγγιζον, ως ποτε τω Αδάμ εν Παραδείσω, εντολήν πριν παραβήναι, του Πλάστου πάσης της κτίσεως.

Εξαποστειλάριον. Ήχος γ΄. Απόστολοι εκ περάτων.

Πηγή αείρρυτος ώφθης, χριστομιμήτου αγάπης, Παίσιε θεοφόρε, την οικουμένην αρδεύων, τοις ρείθροις των σων ρημάτων, και όμβροις των σων θαυμάτων.

iconandlight.wordpress.com