Όταν το Άγιο Πνεύμα επισκέπτεται το δεσμωτήριο της ψυχής, το σώμα, περνά τις κλειστές θύρες των αισθήσεων και «φως λάμπει εν τω οικήματι». Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης.

 

 

«Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εις τον αιώνα.» (ψ. 88, 16β΄ – 17α΄)
«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε» (ψ. 4, 7)

Εμπειρία του Θαβωρίου Φωτός του αγίου Αμβροσίου της Όπτινα

Κατά τη νεότητά του, ο γέροντας του 19ου αιώνα, ο Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα, είχε μια αναλαμπή αυτής της αιώνιας προόδου της αγάπης στον ουρανό, την οποία κατέγραψε σε ένα χειρόγραφο που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του:

«Είμαι έξω από το δάσος, κάπου μακριά, σε έναν άλλον κόσμο, εντελώς άγνωστο για μένα, που ποτέ δεν τον είχα δεί, που ποτέ δεν τον είχα φανταστεί… Γύρω μου υπάρχει λαμπρό λευκό Φως! Τόσο υπερβατικό, τόσο αγνό, τόσο ελκυστικό, που βυθίζομαι, με την αντίληψή μου, σε απύθμενο βάθος και δεν χορταίνω να θαυμάζω αυτό το βασίλειο, δεν χορταίνω την υψηλή πνευματικότητά του. Τα πάντα γύρω είναι τόσο γεμάτα ομορφιά. Τόσο γλυκειά αυτή η ζωή… τόσο ατελείωτος ο δρόμος. Παρασύρομαι μέσα σ’ αυτόν τον απέραντο, διαυγή χώρο. Η ματιά μου κατευθύνεται προς τα πάνω, δεν κατεβαίνει πλέον, δεν βλέπει τίποτα το γήινο. Ολόκληρο το στερέωμα του ουρανού έχει μεταμορφωθεί μπροστά μου σε ένα γενικευμένο λαμπρό Φως, ευχάριστο να το βλέπεις… Αλλά δεν βλέπω τον ήλιο. Το μόνο που μπορώ να δω είναι το ατέλειωτο λαμπρό Φως. Ολόκληρος ο χώρος μέσα στον οποίο γλυστράω ανεμπόδιστα, χωρίς τέλος, χωρίς κούραση, είναι ολόλευκος όπως και το φως του και τα όμορφα όντα που ζούν σ’ αυτόν, διάφανα σαν ηλιαχτίδες. Και μέσα απ’αυτά θαυμάζω αυτόν τον απέραντο κόσμο. Όλα αυτά τα άγνωστα σε μένα όντα εμφανίζονται με άπειρη ποικιλία και είναι πανέμορφα… Είμαι κι εγώ λευκός και φωτεινός όπως αυτοί. Πάνω μου, όπως και πάνω τους, βασιλεύει αιώνια ανάπαυση. Ούτε ο παραμικρός λογισμός μου δεν παρασύρεται πλέον προς οτιδήποτε γήινο. Ούτε ένας χτύπος της καρδιάς μου δεν κινείται πλέον με ανθρώπινες φροντίδες ή γήινο πάθος. Είμαι όλος ειρήνη και έκσταση. Αλλά εξακολουθώ να κινούμαι μέσα σ’ αυτό το άπειρο Φως που με περιβάλλει αμετάβλητο. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο εκτός από αυτό το λευκό λαμπρό φως και τα εξίσου ακτινοβόλα αμέτρητα όντα του. Αλλά όλα αυτά τα όντα δεν μοιάζουν σε μένα, ούτε μοιάζουν μεταξύ τους. Έχουν ατέλειωτη ποικιλία, και είναι ακαταμάχητα ελκυστικά. Όντας ανάμεσά τους, αισθάνομαι απίστευτη γαλήνη. Δεν μου προκαλούν ούτε φόβο, ούτε κατάπληξη, ούτε ταραχή. Όλα όσα βλέπουμε εδώ δεν μας ταράσσουν, δεν μας καταπλήσσουν. Όλοι μας εδώ είμαστε σαν ν’ ανήκουμε ο ένας στον άλλον εδώ και πολύ καιρό, σαν να έχουμε συνηθίσει ο ένας τον άλλον και να μην είμαστε καθόλου ξένοι. Δεν κάνουμε ερωτήσεις, δεν συζητάμε τίποτα μεταξύ μας. Όλοι αισθανόμαστε και καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε το καινούργιο για μας εδώ. Όλα μας τα ερωτήματα λύνονται με μια ματιά, που βλέπει τα πάντα και τον καθένα. Δεν υπάρχει ίχνος από τους πολέμους των παθών σε κανένα μας. Όλοι κινούμαστε προς διάφορες κατευθύνσεις, αντίθετες μεταξύ τους, χωρίς να νιώθουμε κανένα περιορισμό, καμιά ανισότητα, ή ζήλεια, ή λύπη, ή μελαγχολία. Μία και η αυτή ειρήνη βασιλεύει σ’όλες τις εικόνες των ανθρώπων. Ένα και το αυτό ατελεύτητο Φως για όλους. Η Ενότητα της ζωής είναι κάτι που όλοι μπορούν να το καταλάβουν…»20
Σε αυτό το όραμα περιέχεται μια ξεκάθαρη εικόνα του σκοπού της ζωής μας. …. Αυτή είναι η οδός που ο Χριστός άνοιξε για μας.
20 Chetverikov, Elder Ambrose of Optina, pp. 27-28.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Χριστός το Αιώνιο ΤΑΟ” του Ιερομονάχου Δαμασκηνού

***

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης
Όταν το Πνεύμα εισέρχεται στην ψυχή μας
νοιώθουμε μέσα μας φως και χαρά.

489. Κάποτε, το Πνεύμα εισέρχεται στην ψυχή μας, χωρίς να προηγηθούν λόγια για τα αφτιά ούτε να μιλήση το στόμα μας. Εισέρχεται απ’ ευθείας στην ψυχή μας, όπως ο Υιός του Θεού εισήλθε «των θυρών κεκλεισμένων» στο υπερώο, όπου βρίσκονταν οι Απόστολοι, «διά τον φόβον των Ιουδαίων» κρυμμένοι. Τότε, νοιώθουμε ξαφνικά μέσα μας φως και χαρά. Θυμήσου πως ο Άγγελος εισήλθε στη φυλακή για να απελευθερώση τον κλεισμένο εισήλθε στη φυλακή για να απελευθερώση τον κλεισμένο εκεί Απόστολο Πέτρο. «Φύλακές πρὸ τῆς θύρας ἐτήρουν.. Καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη καὶ φῶς ἔλαμψεν ἐν τῷ οἰκήματι» (Πραξ. ιβ’ 6, 7). Έτσι και το Άγιο Πνεύμα ξαφνικά επισκέπτεται το δεσμωτήριο της ψυχής, το σώμα, περνά τις κλειστές θύρες των αισθήσεων και «φως λάμπει εν τω οικήματι».

492. Έννοιωσες ποτέ στην καρδιά σου, ενώ προσευχόσουν ή μελετούσες τον Λόγο του Θεού ή συνωμιλούσες εποικοδομητικά, να περνά κάτι σαν «αύρα λεπτή»; Ο Κύριος σε επισκεπτόταν τότε. «Φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος» (Γ’ Βασιλ. Ιθ’ 12).

494. Ο Κύριος είναι η αιτία και η στήριξις της σωματικής μου ζωής, παρέχοντας δύναμι και κίνησι στις οργανικές της λειτουργίες. Το ίδιο είναι και για την πνευματική μου ζωή, παρέχοντας φώς στην καρδιά μου.

495. Θαυμάσια είναι η δύναμις της πίστεως! Μονάχα το να σκεφθώ και να αισθανθώ με πίστι τον Θεό αρκεί και ο Θεός είναι μαζί μου. Μονάχα να μετανοήσω από καρδιάς, με πίστι, αρκεί και ο Θεός είναι μαζί μου. Ένα ευσεβές αίσθημα και ο Κύριος είναι μαζί μου.

506. Η ψυχή μου είναι εν Θεώ, όπως το ψάρι μέσα στο νερό ή το πουλί στον αέρα. Ο Θεός την περιβάλλει από παντού, διαρκώς. Ζη εν Αυτώ, κινείται εν Αυτώ, αναπαύεται εν Αυτώ, βρίσκει ελευθερία εν Αυτώ.

512. Σαν τους νεοσσούς που βρίσκονται κάτω από τα φτερά της μητέρας τους, έτσι και όλο το σύμπαν, οι τάξεις των Αγγέλων, των ανθρώπων, των αλόγων ζώων, όλων των υλικών κόσμων, βρίσκονται υπό τας πτέρυγας του Κυρίου. Αυτός φωτίζει και θερμαίνει τα πάντα, άλλα με το πνευματικό φως και άλλα με το κτιστό φως. Και όπως το πουλί-μητέρα ακούει τους κρωγμούς των νεοσσών της που βρίσκονται κάτω από τα δικά της φτερά, έτσι και ο Κύριος ακούει τις δεήσεις μας, τους ύμνους μας, τους στεναγμούς μας και βλέπει όλες τις ανάγκες μας. Όλοι είμαστε υπό τας πτέρυγας της αγάπης Του.

513. Κατά την προσευχή, είναι ανάγκη να έχουμε θερμή πίστη, χωρίς ούτε στιγμής αμφιβολία για το αν ο Θεός μας ακούη. Καθ’ όλη την προσευχή, πρέπει να νοιώθουμε τον Θεό μέσα μας και η προσευχή μας να είναι σαν συνομιλία με Βασιλέα.

523. Το φως της ψυχής σου, των λογισμών σου και της καρδιάς σου προέρχεται από τον Ιησού Χριστό. Είναι το Φως αυτό διαφορετικό από το φως που εκπέμπει ο ήλιος, από το υλικό φως που εμφανίζεται και εξαφανίζεται και δεν μπορεί να διαπεράση τα πυκνά σώματα, αλλά αφήνει πολλά πράγματα στο σκοτάδι και δεν μπορεί να διαλύση το σκοτάδι της αμαρτίας ούτε σε μία και μόνη ψυχή. Ο Χριστός είναι το «φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ιω. α’ 9), φωτίζοντας το κυριώτερο συστατικό της υπάρξεώς μας, δηλαδή την ψυχή μας. Ναι, το φως του Χριστού φωτίζει τα πάντα, ακόμη και τους εθνικούς, τους λάτρεις δηλαδή των ειδώλων. «Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν» (Λουκ. β’ 32). Λάμπει και στα σκότη της αμαρτίας, αλλά οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτά τα σκότη θεληματικά δεν το καταλαβαίνουν («καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν» (Ιω. α’ 5). Οι άπιστοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το φως που υπάρχει μέσα τους είναι από τον Χριστό, αλλά το θεωρούν δικό τους, φυσικό φως. Με το φως αυτό -το λογικό τους- φθάνουν σε κάποες αλήθειες, πραγματοποιούν ωρισμένα έργα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως ό,τι λέγει ο Ψαλμωδός στον Κύριο: «ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. λε’ 10), το φως κάθε ευγενούς επιστήμης, κάθε ευγενούς τέχνης και κάθε άλλου καλού έργου.

566. Ο άνθρωπος είναι η εικών του Θεού, ζώσα εικών του ζώντος Θεού. Στην ψυχή του ανθρώπου, ιδίως όταν είναι πιστή και ενάρετος, ανακλάται το φως του Θεού, το φως της θείας τελειότητος. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμί» (Α’ Πέτρ. α’ 16, Λευϊτ. ιθ’ 2).

592. «Ελθέτω η βασιλεία σου». Τι σημαίνει αυτή η επίκλησις; Ας βασιλεύσης οριστικά στην καρδιά μου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγιου Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου)

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς. 
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Ἦχος αʹ. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Ἐπὶ τὸ ἅγιον ὄρος δεῦτε ἀνέλθωμεν, καὶ τὴν παμφαεστάτην, Μεταμόρφωσιν πίστει, κατίδωμεν Κυρίου, τούτῳ πιστῶς, ἐκβοῶντες καὶ λέγοντες· Σὺ εἶ Θεὸς ἡμῶν μόνος, ὁ σαρκωθείς, καὶ θεώσας τὸ ἀνθρώπινον.

Αὕτη ἐστὶν ἡ ἡμέρα ἡ πανσεβάσμιος, καθʼ ἣν μεταμορφοῦται, ὁ Χριστὸς συμπαρόντων, Μωσέως καὶ Ἠλία καὶ τῶν αὐτοῦ, Μαθητῶν ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ, φωνὴ δὲ θεία προῆλθεν· Οὗτός ἐστιν, ἀληθῶς ὁ ἐκλεκτός μου Υἱός.

Ἀπόστιχα τῆς Ἑορτῆς. Δόξα· καὶ νῦν.
Ἦχος βʹ.

Ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ, μεταμορφωθεὶς ἐν δόξῃ Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ ὑποδείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν τῆς σῆς Θεότητος, καταύγασον καὶ ἡμᾶς, τῷ φωτὶ τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, καὶ ὁδήγησον ἐν τῇ τρίβῳ τῶν ἐντολῶν σου, ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Κάθισμα Αʹ.
Ἦχος δʹ. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ Θαβώρ, μετεμορφώθης Ἰησοῦ· καὶ νεφέλη φωτεινή, ἐφηπλωμένη ὡς σκηνή, τοὺς Ἀποστόλους τῆς δόξης σου κατεκάλυψεν· ὅθεν καὶ εἰς γῆν ἐναπέβλεπον, μὴ φέροντες ὁρᾶν, τὴν λαμπρότητα, τῆς ἀπροσίτου δόξης τοῦ προσώπου σου, ἄναρχε Σῶτερ Χριστὲ ὁ Θεός. Ὁ τότε τούτοις, τὸ φῶς σου λάμψας, φώτισον τὰς ψυχάς ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com