Ο Άγιος Παΐσιος μέσα στην παραδεισένια ατμόσφαιρα που είχε φέρει η Αγία Ευφημία με την επίσκεψή της, φώναζε: «Με παλάβωσες, με παλάβωσες, Αγία Ευφημία! Τέτοια λεπτή γλυκύτητα!».

 

Συναξάριον.
Τῇ ΙϚʹ (16η) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου μνήμη τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καὶ πανευφήμου Εὐφημίας.(304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Μελιτινῆς ἐκ Μαρκιανουπολεως τῆς Μοισίας (2ο αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Δωρόθεος ὁ ἐν Αἰγύπτῳ ὁ Ἐρημίτης (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι μάρτυρες Βίκτωρ καὶ Σωσθένης ἐν Χαλκηδόνι Μ. Ἀσίας (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἡ ἁγία μάρτυς Σεβαστιανή, ἱεραπόστολος Βάρνας, Πομόριε καί Ντέβνας Βουλγαρίας (=παλαιά Ὀδησσόπολι, Ἀγχίαλος καί Μαρκιανούπολι), ἐν Ἡράκλεια Ἀνατ. Θράκης, ἐκ Σεβαστείας Ἀρμενίας, μαθήτρια Ἀπ. Παύλου (16/9 καί 24/10 ἑορτή, +86)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἰσαάκ καί Ἰωσήφ ἐν Γεωργία (808)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Κασσιανὸς ὁ Κύπριος ὁ ἐν τῇ Γλυφία Ἀλέκτορας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἡ ἁγία Λουντμίλα, βασίλισσα Τσεχίας, γιαγιά Ἁγ. Βεντσεσλάβου, μάρτυς ἐν Podebrady Τσεχίας, ἐκ Melnik Τσεχίας (921)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Σάββας, Ἰσαπόστολος Βουλγαρίας καί Σλάβων, ἀπό τούς 7 Ἰσαποστόλους Τσεχίας, Βουλγαρίας καί Σλάβων, μαθ. Ἁγιου Κυρίλλου καί Μεθοδίου (16/9, Ι΄αι.) [σύναξι 27/7]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Κυπριανός Τσαμπλάκ Ἐπίσκοπος Μόσχας καί Κιέβου Ῥωσίας καί Λιθουανίας, ἐκ Turnovo Βουλγαρίας (1406) [27/5 καί 27/8 ἀνακομιδή λειψάνων]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος ὁσιομάρτυς Νικόδημος ἐν Σάμω, ἐξ Ἑρμουπόλεως Σύρου (27/7 μαρτύριο, 1597)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τῆς ὁσιομάρτυρος Θεοκτίστης Μιχαήλοβνα τῆς διά Χριστόν σαλῆς τοῦ Voronezh Ῥωσίας (κοίμησις 22/2, 1936)

 

Η θεία Επίσκεψη της Αγίας Ευφημίας στον Άγιο Παΐσιο

Στις 26 Φεβρουαρίου* του 1974 (π. η.) ο Πατήρ Παΐσιος επέστρεψε στο Άγιον Όρος. Την επόμενη ημέρα, 27 Φεβρουαρίου**, κατά τις 10 η ώρα το πρωί, ενώ έκανε την Ακολουθία των Ωρών με κομποσχοίνι, άκουσε ξαφνικά χτύπημα στην πόρτα και μία απαλή γυναικεία φωνή να λέει: «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών». Παραξενεύτηκε και ρώτησε: «Ποιος είναι;». Άκουσε την ίδια φωνή να λέει: «Η Ευφημία!». Σκέφθηκε: «Ποια Ευφημία; Μήπως καμμία γυναίκα έκανε την τρέλλα να έρθει στο Άγιον Όρος;» Το χτύπημα επαναλήφθηκε τρεις φορές. Με το τέταρτο χτύπημα, η πόρτα, αν και ήταν κλεισμένη με σύρτη, άνοιξε μόνη της, και μπήκε μέσα η Αγία Μεγαλομάρτυς Ευφημία! Την συνόδευε ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο οποίος δεν μπήκε μέσα μαζί της, αλλά αμέσως εξαφανίσθηκε.

Η Αγία έλαμπε ολόκληρη. Τα ενδύματά της, όπως και τα πάνινα υποδήματα που φορούσε, είχαν ένα ουράνιο γαλάζιο χρώμα. Στην παρουσία της ο Όσιος ένιωσε «ειρήνη, η οποία έγινε θεία ευφροσύνη». Αλλά, για να βεβαιωθή τελείως ότι ήταν πράγματι η Αγία και όχι δαιμονική φαντασία, της ζήτησε να προσκυνήσουν την Αγία Τριάδα, λέγοντας: «Πες: Εις το Όνομα του Πατρός». Η Αγία το επανέλαβε απαλά κάνοντας συγχρόνως και μία μετάνοια, όχι όμως προς το εκκλησάκι, όπως εκείνος, αλλά προς το κελλί του. Ο Όσιος παραξενεύθηκε, αλλά αμέσως κατάλαβε ότι η Αγία κοίταζε προς το εικονάκι της Αγίας Τριάδος που ήταν κρεμασμένο πάνω από την πόρτα του κελλιού του. Της είπε: «Πιο δυνατά». Το ξαναείπε η Αγία, λίγο πιο δυνατά. Της είπε πάλι: «Πιο δυνατά». Και εκείνη το επανέλαβε ακόμη πιο δυνατά. «Και του Υιού», είπε ο Όσιος. «Και του Υιού», επανέλαβε η Αγία. «Και του Αγίου Πνεύματος», συνέχισε ο Όσιος, και η Αγία το επανέλαβε κάνοντας και τις μετάνοιες. «Τώρα να σε προσκυνήσω και εγώ», της είπε και την προσκύνησε με ευλάβεια.

Ασπάσθηκε τα πόδια της, τα χέρια της και την άκρη της μύτης. Έπειτα κάθησαν στον μικρό διάδρομο, όπου υπήρχε ένα μπαουλάκι και ένα σκαμνάκι, και η Αγία του διηγήθηκε τον βίο και τα μαρτύριά της. Την ώρα που τα διηγείτο, ο Όσιος δεν τα άκουγε απλώς, αλλά ένιωθε ότι τα έβλεπε και τα ζούσε. Την ρώτησε:

-Πως άντεξες τόσα μαρτύρια;
–Αν ήξερα πόση δόξα έχουν οι Άγιοι στον Ουρανό, θα ήθελα να περάσω ακόμη μεγαλύτερα μαρτύρια.

 

Έπειτα, την συμβουλεύθηκε για τρία θέματα που τον απασχολούσαν: Το ένα θέμα ήταν εκκλησιαστικό· του είχαν ζητήσει την γνώμη του για ένα ζήτημα, και η Αγία του επιβεβαίωσε ότι η απάντηση που είχε δώσει ήταν σωστή. Το δεύτερο ήταν η έκδοση του Βίου του Αγίου Αρσενίου και το τρίτο θέμα ήταν δύο ζητήματα που αφορούσαν το Ησυχαστήριο.

Όταν η Αγία έφυγε, άφησε τον Όσιο σε κατάσταση «θείας τρέλλας». Έμεινε κλεισμένος στο Καλυβάκι του, μέσα στην παραδεισένια ατμόσφαιρα που είχε φέρει η Αγία με την επίσκεψή της και όπου ήταν διάχυτη μία ουράνια ευωδία. Ο νούς ήταν προσηλωμένος στην ιερή μορφή της, η δε καρδιά του κόντευε να σπάσει από γλυκειά αγάπη και ανέκφραστη χαρά. Φώναζε: «Με παλάβωσες, με παλάβωσες, Αγία Ευφημία! Ξέρεις πως με έκανες; Τέτοια λεπτή γλυκύτητα!».

Ύστερα από 12 ημέρες ο Όσιος επισκέφθηκε το Ησυχαστήριο, θέλοντας να κάνει και τις αδελφές κοινωνούς της ουράνιας ευφροσύνης που ο ίδιος ζούσε. Τις ημέρες που έμεινε εκεί ήταν φανερό ότι ζούσε ακόμη στην ατμόσφαιρα της θείας επισκέψεως. Ένα βράδυ, μία αδελφή τον βρήκε να ασπάζεται με θερμό πόθο μία εικόνα της Αγίας Ευφημίας. Ήταν όλος αλλοιωμένος από θεία αλλοίωση. Και, καθώς κόχλαζε μέσα του η θεία αγάπη, ο αέρας της αναπνοής του έβγαινε ηχηρός, σαν θερμός ατμός. Η κατάσταση αυτή έμοιαζε με εκείνη που τέσσερις μήνες νωρίτερα είχε περιγράψει σε επιστολή του: «Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθή, και ενώνεται με τον Θεό».

Αργότερα, εις ανάμνησιν αυτής της θείας επισκέψεως ο Όσιος έγραψε ένα τροπάριο που το έψαλλε «εν όλη καρδία», όταν ήταν μόνος του: «Ποίοις εὐφημιῶν ᾄσμασιν, εὐφημήσωμεν τὴν Εὐφημίαν, τὴν καταδεχθεῖσαν ἀπὸ ἄνωθεν, καὶ ἐπισκεφθεῖσαν κάτοικον μοναχόν, ἐλεεινὸν ἐν τῇ Καψάλᾳ. Ἐκ τρίτου τὴν θύραν πάλιν τοῦ ἔκρουσε, Τετάρτη ἠνοίχθη μόνη ἐκ θαύματος, καὶ εἰσελθοῦσα μὲ οὐράνιον δόξαν, τοῦ Χριστοῦ ἡ Μάρτυς, προσκυνοῦντες ὁμοῦ Τριάδα τὴν Ἁγίαν, βεβαιοῦσα οὕτω τὴν ἀσφάλειαν, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς θείας εὐφροσύνης». (σημ. δ. ιστ.: Ήχος β΄).

 

Βοήθησε επίσης τις αδελφές να αγιογραφήσουν και την εικόνα της Αγίας Ευφημίας σε στάση να χτυπάει την πόρτα του Κελλιού του. Ένα ξύλινο εικονάκι με φωτογραφία αυτής της εικόνας το είχε για πολύ καιρό επάνω στο προσκέφαλό του, στο κελλί του στο Άγιον Όρος. Το εικονάκι αυτό, από τους συνεχείς θερμούς ασπασμούς του, ξεφλουδίσθηκε, και δεν φαινόταν πλέον η μορφή της Αγίας· έφυγε από το χαρτί και τυπώθηκε στην καρδιά του. Έγραψε ο Όσιος σε επιστολή του: «Οι Άγιοι χαίρονται, όταν τυπώνονται στις καρδιές των ανθρώπων. Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός τις άγιες εικόνες και ζητάει βοήθεια, εάν έχει ευλάβεια, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του ρουφάει όχι μόνον την Χάρη του Χριστού, της Παναγίας η των Αγίων, αλλά ρουφάει μέσα στην καρδιά του και τον Χριστό ολόκληρο η την Παναγία η τους Αγίους και τοποθετούνται πιά στο Τέμπλο του Ναού του. Ναός του Αγίου Πνεύματος ο ανθρωπος».

Η μεγάλη του αγάπη για την «Μεγάλη αυτή Αγία, η οποία, ενώ του ήτο άγνωστη, του έκανε αυτή την μεγάλη τιμή», έκαιγε άσβεστη μέσα του, μέχρι την ημέρα που, 20 χρόνια αργότερα, το 1994, την επομένη της εορτής της, πήγε να την συναντήσει στον Παράδεισο.
(από το βιβλίο: «Ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης», Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»)

*Αγίας Ανατολής της Μάρτυρος, Οσίου Πορφυρίου, Αγίου Σεβαστιανού δουκός, Αγίου Φωτεινού του Μάρτυρος
**Οσίου Ασκληπιού, Αγίου Νήσιου του Μάρτυρος

***

Ωδή α´. ῏Ηχος πλ. δ´

«Σταυρόν χαράξας Μωσῆς, ἐπ᾿ εὐθείας ῥάβδῳ, τήν ᾿Ερυθράν διέτεμε, τῷ ᾿Ισραήλ πεζεύσαντι· τήν δέ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραώ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν· ἐπ᾿ εὔρους διαγράψας, τό ἀήττητον ὅπλον· διό Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὅτι δεδόξασται».

Η ράβδος του Μωυσέως τύπος του Σταυρού

 

Το βάθος της θεολογίας του Σταυρού είναι ανεξάντλητον, ουδέποτε θα εξαντληθεί εις τους αιώνας, όσο και αν οι αιώνες βαθαίνουν μέσα εις το μυστήριο αυτό…. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Λέγει ότι το μυστήριον του Σταυρού του Χριστού προανεκηρύσσετο και προετυπούτο κατά έναν τρόπον μυστικόν ήδη από τις προ Χριστού γενεές, τις αρχαίες γενεές και τις προ νόμου και τις μετά νόμον. Δηλαδή και προ του Μωυσέως και μετά τον Μωυσέα, αλλά και προ του Αβραάμ. Αναφέρεται τόσο πίσω, όσο φθάνοντες εις τον Αδάμ και την Εύα.. Και κάτι πολύ σπουδαίο. Ότι κανείς ποτέ δεν κατηλλάγη τω Θεώ, δηλαδή δεν συνεφιλιώθη με τον Θεό, χωρίς την δύναμη του Σταυρού. Ούτε μετά τον Σταυρόν ούτε προ του Σταυρού… 

Οι Εβραίοι στην έρημο, γιατί έμειναν 40 χρόνια; Συνήθως λέμε,… ότι ο Θεός επέτρεψε ο λαός Του να μείνει 40 χρόνια εις την έρημον, μόνο και μόνο δια να παιδαγωγηθεί ο λαός, δια να εισέλθει μέσα εις την γην της επαγγελίας. Είναι αληθές. Αλλά δεν εξαντλεί όλο το θέμα. Το βαθύτερο νόημα γιατί ο λαός του Θεού έμεινε εις την έρημο είναι το εξής: Ότι ο λαός του Θεού έπρεπε να ζήσει 40 χρόνια το άκτιστο μυστήριο της ενεργείας του Σταυρού. Αυτό έπρεπε να ζήσει στην έρημο. 

…Το μυστήριο του Σταυρού από την ανατολήν της ανθρωπίνης ιστορίας, έως τότε που ο σαρκωθείς Λόγος ηπλώθη επί του Σταυρού, διαρκώς ενεργούσε. Ήδη μέσα εις τον Παράδεισον, των πρωτοπλάστων τον Παράδεισον, ενεργεί ο Τίμιος Σταυρός. Πώς ενεργεί; Είναι το ξύλον της ζωής! Αυτό είναι ο Σταυρός. Το ξύλον της ζωής. Είναι γνωστό ότι ξύλο λέγεται στη γλώσσα της Αγίας Γραφής, λέγεται το δένδρο. Δύο μυστηριώδη δένδρα υπήρχαν μέσα εις τον Παράδεισον. Ήταν το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού και το δένδρον της ζωής. Ο διάβολος δεν οδήγησε τους πρωτοπλάστους να δοκιμάσουν από το δένδρο της ζωής, αλλά τους οδήγησε να δοκιμάσουν από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Και ο Αδάμ που έφαγε από τους καρπούς του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού, απέθανε, διότι δεν έφαγε από το δένδρο της ζωής…

…Ενθυμείσθε εκείνο το περιστατικόν του πολέμου των Ισραηλιτών στην έρημο με τους Αμαληκίτας. Στο βιβλίο της Εξόδου 17ο κεφ. 8-16 χωρία. Σας διαβάζω: Οι Αμαληκίται είναι οι πρώτοι που επιτίθενται εναντίον των άοπλων και αγύμναστων Εβραίων που φεύγουν από την έρημο. Είναι οι πρώτοι που επιτίθενται. «Ἦλθε δέ Ἀμαλήκ (οι ‘Αμαληκίται δηλαδή) καί ἐπολέμει Ἰσραήλ ἐν Ραφιδείν. Εἶπε δε Μωυσῆς τῷ Ἰησοῦ του Ναυή) ἐπίλεξον σεαυτῷ ἄνδρας δυνατούς καί ἐξελθών παράταξαι τῷ Ἀμαλήκ αὔριον καί ἰδού ἐγώ ἔστηκα ἐπί τῆς κορυφῆς τοῦ βουνοῦ καί ἡ ράβδος τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ χειρί μου». Πήγαινε, διάλεξε δυνατούς άνδρας. Τον καθιστά στρατηλάτην τον Ιησού του Ναυή. Πήγαινε αύριο να πολεμήσεις τους Αμαληκίτας. Εγώ θα είμαι εις την κορυφή του βουνού και θα κρατώ την ράβδον του Θεού. Ποια ήταν αυτή η ράβδος του Θεού; Ήταν βεβαίως κατ’αρχάς μια κοινή ράβδος. Εκείνη που κρατούσε όταν έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του, του Ιοθόρ εις την γη Μαδιάμ. Κι εκεί του λέγει ο Θεός: «Τι κρατάς στα χέρια σου;» «Μία ράβδο» λέει ο Μωυσής. «Πέταξέ την κάτω». Την πετάει κάτω και γίνεται φίδι, κ.ο.κ. Να μην πολυπραγμονώ, τα γνωρίζετε από την Ιερά Ιστορία. Γι’αυτό την ονομάζει τώρα ράβδον του Θεού. Και λέγει ο Θεός: «Με το ραβδί σου αυτό θα κάνεις πολλά». Όπως και την Ερυθρά Θάλασσα που έσχισε κ.ο.κ. Κι εκεί τύπος Σταυρού, διότι, προσέξτε, εδώ κάνω μια διακοπή, μια παρένθεση. Χτυπάει την Ερυθρά Θάλασσα κάθετα και χωρίστηκε. Μετά όταν πέρασαν από την άλλη μεριά πώς εκτύπησε; Πάλι έτσι κτύπησε; Δεν χτύπησε έτσι. Αλλά κτύπησε εγκαρσίως. Γιατί; Για να κλείσουν τα νερά. Προηγουμένως έτσι για να χωρίσουν και τώρα έτσι για να κλείσουν. Το πρώτο λοιπόν χτύπημα έτσι και το άλλο χτύπημα έτσι. Και έγινε τύπος Σαυρού. Αυτόν τον τύπον του Σταυρού, «Σταυρόν χαράξας Μωυσής» λέει εκεί και ο ειρμός, Σταυρόν χαράξας Μωυσής κ.τ.λ. Με την δύναμη του Σταυρού άνοιξε και έκλεισε η Ερυθρά Θάλασσα. Με την δύναμη του Σταυρού, βεβαίως. Λοιπόν τώρα, αυτή τη ράβδο κρατάει ο Μωυσής. Την ράβδο του Θεού. Και τι λέγει; Εγώ θ’ανεβώ στο βουνό και θα κρατώ την ράβδο του Θεού. Πώς κρατούσε την ράβδο του Θεού, ξέρετε; Την κρατούσε με ανοιχτά τα χέρια. Είχε τα χέρια ανοιχτά εις τύπον Σταυρού και είχε το ραβδί από το ένα του χέρι στο άλλο του χέρι. Πλήρης Σταυρός. Και παρετηρήθη το εξής: Αφού ανέβηκε με τον αδελφό του τον Ααρών και τον Ωρ, παρετηρήθη ότι, όταν πολεμούσαν οι Εβραίοι τους Αμαληκίτας και είχε τα χέρια του εκεί απλωμένα ο Μωυσής, νικούσαν οι Εβραίοι. Αλλά άνθρωπος ήταν και δεν μπορούσε να έχει όλη μέρα τα χέρια εκεί. Πήγε να τα κατεβάσει να ξεκουραστεί. Εχαλούσε λοιπόν το σχήμα του Τιμίου Σταυρού. Και αμέσως άρχισαν να νικούν οι Αμαληκίτες. Και τότε ξαναβάζει πάλι τα χέρια, αφού παρετηρήθη αυτό, κρατώντας το ξύλον, τη ράβδο και έδειχνε πλήρη Σταυρό, όπως σας είπα, και τότε έρχονται ο Ωρ και ο Ααρών, παίρνουν μια πέτρα, βάζουν να καθίσει εκεί ο Μωυσής, ήτο ηλικιωμένος άνθρωπος, και του κρατούσαν ο ένας από τη μια του μεριά το ένα του χέρι και ο άλλος από την άλλη μεριά το άλλο του χέρι. Για να κρατιούνται τα χέρια του εκεί, να διατηρείται ο τύπος του Σταυρού, με τη ράβδο με το ξύλο, βλέπετε; Και το ξύλο στη μέση, όχι μόνο τα χέρια, αλλά και το ξύλο∙ και τελικά ενίκησαν κατά κράτος τους Αμαληκίτας οι Εβραίοι.

 

Υπάρχει πλήρως παρακαλώ εδώ ο συμβολισμός, αλλά τι να πω; «Και ἐγίνετο ὅταν ἐπῆρε Μωυςῆς τάς χεῖρας, κατίσχυεν Ἰσραήλ∙ ὅταν δέ καθῆκε τάς χεῖρας, κατίσχυεν Ἀμαλήκ». Και τελειώνει ως εξής: «Καί ὠκοδόμησε Μωυσῆς θυσιαστήριον(μετά τη νίκη) Κυρίῳ καί ἐπωνόμασε τό ὄνομα αὐτοῦ (το θυσιαστήριο) Κύριος καταφυγή μου». Έτσι ονόμασε το θυσιαστήριο: «Κύριος καταφυγή μου». Και πραγματικά, ο Σταυρός είναι η καταφυγή του κάθε ανθρώπου.

Θα’λεγε κανείς το εξής: Παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο το πάρα πολύ σημαντικό. Κατά τι διαφέρει η προσευχή ενός Χριστιανού και ενός οποιουδήποτε, ειδωλολάτρου, ή ενός μωαμεθανού; Είναι γνωστό ότι όλοι προσεύχονται. Όλοι οι άνθρωποι που προϋπήρξαν επί της γης προσεύχονταν. Εάν πάτε σε μια χώρα αγρίων ανθρώπων θα τους δείτε πάλι να προσεύχονται. Να σηκώνουν τα χέρια. Να γονατίζουν, κ.λ.π. Τι είναι εκείνο που διαφέρει η προσευχή του Χριστιανού από την προσευχή οιουδήποτε ανθρώπου; Ένα σημείον. Το σημείον του Σταυρού! Ο Χριστιανός κάνει τον Σταυρόν του. Αυτό είναι εκείνο που θα νικήσει. Και οφείλομε πραγματικά να κάνωμε ορθά και μετά πίστεως το σημείον του Σταυρού. Εκείνο το καταπληκτικό που κάποτε ένας Πολωνός, όταν συνελήφθη από τους Ρώσους, τότε με τον Ρωσοπολωνικόν πόλεμον, είναι γνωστό, τότε η Γερμανία από τη μια χτυπούσε την Πολωνία και η Ρωσία από την άλλη χτυπούσε την Πολωνία, την χωρίσανε στη μέση και την φάγανε. Τα θυμόσαστε αυτά. Και τότε συνελήφθη ένας αξιωματικός Πολωνός. Και ετοιμάζεται ένας Ρώσος αξιωματικός να τον τουφεκίσει. Και ο Πολωνός αξιωματικός ανοίγει το πουκάμισό του παλληκαρίσια και λέει «χτύπα». Και όπως άνοιξε το πουκάμισό του εφάνηκε ο Σταυρός. Παρέλυσε το χέρι του Ρώσου και λέει «Δεν μπορώ να σε χτυπήσω». Λέει «Γιατί;» «Με εμποδίζει, λέει, εκείνο που κρέμεται από το λαιμό σου!» Εάν αυτό το λέγει ένας άνθρωπος, πολύ παραπάνω οι δαίμονες, των οποίων η κεφαλή συνετρίβη αγαπητοί μου, από τον Σταυρόν του Χριστού. Είναι φοβερή η δύναμις του Σταυρού. Είναι φοβερή η δύναμις του Σταυρού. Εκείνο λοιπόν που διακρίνει τον πιστόν είναι το σημείον του Σταυρού. [Απόσπασμα ομιλίας του Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου: Η θεολογία του Σταυρού., 25-3-1979 Θέμα: 20ον μέρος 2ον,  (Ακριβής απομαγνητοφώνηση ομιλίας από τον κ. Αθανάσιο Κ.)]

 

Ο Θεός θα τα φροντίσει όλα.
Άγιος Πορφύριος Kαυσοκαλυβίτης

Θυμάμαι κάποτε που μου είπε το εξής:
«Δεν θα λέγεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με..! Θα λέγεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας…!» για να φωτισθούμε όλοι, διότι όλοι έχουμε ανάγκη. Και να το φωνάζεις μωρέ και να το λέγεις ότι ο Χριστός είναι το παν! Ο Χριστός θα τακτοποιήσει τα πάντα! Πολλές φορές έχουν ξεκινήσει, επειδή θέλουν να ρίξουν την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, αλλά ο Χριστός μας δεν τους αφήνει και δεν θα τους αφήσει. Μόνο η ελπίδα μας να μη χαθεί και να λέγεις στους ανθρώπους ότι ο Χριστός είναι το παν! Όλα τα καλά είναι στο Χριστό. Να ελπίζουμε, να ελπίζουμε, να ελπίζουμε…! Ο Χριστός είναι για όλους. Μας αγαπά όλους. Σταυρώθηκε για όλους μας και δεν θα μας αφήσει ότι και αν γίνει. Τόοοσο μεγάλη είναι η αγάπη Του! Γι’ αυτό είναι πάντοτε δίπλα μας, είναι στον καθένα μας…, για να βρει ευκαιρία να μας αρπάξει, να μας σώσει…!».
Το γλυκό του στόμα τα έλεγε αυτά.
*Μαρτυρία Μελετίας μοναχής, Ηράκλειο Κρήτης

– Θα έρθουν πολύ δύσκολες ημέρες, ιδιαίτερα όταν θα αρχίσουν να μετακινούνται οι λαοί. Ο κόσμος δεν θα μπορέσει να αντέξει. Η Ελλάδα θα είναι μια από τις χώρες που θα σηκώσει το πιο πολύ βάρος. Θα πέσουν όλοι επάνω μας…! Πρέπει να κρατηθούμε ενωμένοι, να κάνουμε προσευχή και να μη φοβόμαστε.
Ο Θεός θα τα φροντίσει όλα. Εμείς να προσευχόμαστε μέρα-νύχτα, να είμαστε ενωμένοι και ο Θεός έχει τη μέριμνά του για εμάς.
«Οι άνθρωποι που θα πάρουνε την ευθεία οδό θα είναι λίγοι και αυτοί θα φτάσουνε στον προορισμό τους και θα είναι ευτυχείς. Οι μάζες παρασυρόμενες θα πέσουν σε άγριες θάλασσες και μαύρα βουνά. Πιο πέρα θα τους περιμένουν μαύρα λιοντάρια και άγρια θηρία που θα τους κατασπαράξουν. Θα βρεθούνε σε αδιέξοδο και δεν θα έχουν καλό τέλος. Αλίμονο, έχουμε φτάσει στο τέλος της ευθείας. Εμείς φεύγουμε και χαρά σ’ αυτούς που θα φύγουν και δεν θα δούνε αυτό το τέλος!».
Μαρτυρία κ. Δούκα Μπουγατιώτη. (Κτηματομεσίτης, Αθήνα)
Από το βιβλίο: «Ο όσιος Πορφύριος ο προφήτης», Γ΄Τ. εκδ. Αγιοπαυλίτικο Κελλί Αγίων Θεοδώρων Άγιον Όρος, σελ. 138

Κάποτε, είχε καλέσει ένα πνευματικό του παιδί και του είπε «Παιδί μου, εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε ούτε χρήματα, ούτε εξουσίες. Σήμερα, αυτόν τον κόσμο τον κυβερνούν οι ισχυροί. Ισχυρά κράτη, τράπεζες με πολλά χρήματα, δυνάμεις άλλες, πολύ μεγάλες. Εμείς, είμαστε ανήμποροι να ανταπεξέλθουμε σε αυτές τις δυνάμεις κι είναι φυσικό πως αυτές οι δυνάμεις, πολλές φορές, είναι αντίθετες από το Χριστιανικό πνεύμα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι Χριστιανοί κι όσοι θέλουν να ζουν με τον νόμο του Θεού. Εμείς, δεν μπορούμε να αντιπαρέλθουμε αυτές τις δυνάμεις, διότι κοσμικά είμαστε ανήμποροι. Όμως εμείς, έχουμε παιδί μου τον Χριστό. Κι αν ερωτευθούμε τον Χριστό, τότε, μπορούμε να τις αντιπαρέλθουμε κι όποια δυσκολία κι αν έρθει θα τα καταφέρουμε. Ο Χριστός θα νικήσει στο τέλος και θα επικρατήσει το δίκαιο και η αλήθεια».

***

 

Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα η Αόμματος της Μόσχας

ʽʽΝα κανετε πιο συχνά τον σταυρό σας και να σταυρώνετε με τον Τίμιο Σταυρό τα πράγματα γύρω σας. Ο σταυρός είναι κλειδαριά, όπως και της πόρταςʼʼ. Συμβούλευε να μην ξεχνά κανείς να σταυρώνει το φαγητό. ʽʽ Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρούʼʼ.

Η ίδια έκανε συνεχώς πολλούς σταυρούς ώστε στο μέτωπο της σχηματίστηκε μιά μικρή ουλή από τα δάκτυλα της.
Σε όλους έλεγε να φορούν πάντοτε το σταυρό τους και να κάνουν προσευχή.

Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!»
Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε..;
-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:
“Θα πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!”

***

Φυσάει άγριος άνεμος του διαβόλου. Προσέξτε! Όλα προσπαθεί να τα ξερριζώσει· και Πίστη και πατρίδα και οικογένεια… Να μη σαλευθείτε… θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – π. Αυγουστίνος Καντιώτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/15/%CF%86%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας
Ἦχος δ’ Ταχὺ προκατάλαβε

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Σὲ νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι, καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοι· καὶ θνῄσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον, προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσιομάρτυρος Θεοκτίστης τῆς Ρωσίδος ἐν Βορονὲζ
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 22α Φεβρουαρίου.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου. (Ἰσιδώρας Μοναχῆς)

Θεοκτίστην Ρωσίδα τὴν σαλὴν μακαρίσωμεν,πόλεως τῆς Βόρονεζ στῦλον, ἐν ἀσκήσει ἀκλόνητον· Μονῇ ἐν Ἀλεξίεβο καὶ γάρ, εἰργάσατο τὰς θείας ἀρετάς, καὶ ἀθλήσεως τοῖς πόνοις τοῖς ἱεροῖς, τὴν πίστιν ἐπεσφράγισε. Χαίροις ἡ λογικὴ περιστερά· χαίροις Μαρτύρων καύχημα· χαίροις ἡ προοράσεως πολλοῖς, χαρίσμασιν ἐκλάμπουσα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος α’

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Ἦχος β΄.

Τῆς πανευφήμου Εὐφημίας τὴν μνήμην ἑορτάσας, πρὸς οὐρανίους ἀνέπτης μονάς Ὅσιε Πάτερ Παΐσιε· ἔνθα σὲ ὑπεδέξαντο ἡ πανένδοξος Μάρτυς, ἣν πάλαι ὑπεδέξω ἐν τῇ πτωχῇ σου Καλύβῃ, καὶ ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος οὗ τὸν βίον τὸν ἔνθεον, ἀπὸ παιδὸς ἐμιμήθης καὶ τοῖς πάσιν ἐφανέρωσας. Ἀλλὰ καὶ νῦν τριὰς Ἁγίων σεπτή, Ἀρσένιε θεοφόρε, Παΐσιε θεόφρον καὶ Ἀθληφόρε Εὐφημία, τὰς δεήσεις ἡμῶν ὁμοῦ προσάγετε τῇ Παναγίᾳ Τριάδι, αἰτούμενοι ἡμῖν ἱλασμὸν ἁμαρτιῶν καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

ᾨδὴ ε΄. Ἵνα τί με ἀπώσω.

Τὴν πτωχεύουσαν πλούτῳ, ἀλλὰ πλουτοδότιδα Πάτερ Καλύβην σου, αἴγλῃ οὐρανίῳ, ἐπεσκέψατο αἴφνης ἡ ἔνδοξος, Μάρτυς Εὐφημία πληροῦσα θείας εὐφροσύνης, καὶ εἰρήνης πολλῆς τὴν καρδίαν σου.

Ἀπολυτίκιον. Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ, καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.

iconandlight.wordpress.com