“Ήλθαμε να σε βοηθήσουμε, μη φοβάσαι, θα περάσει.” Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού εκ Ρώμης στον όσιο Αμβρόσιο Λάζαρη της Μονής Δαδίου και στον όσιο Ιερώνυμο της Αιγίνης .

 

Μὴν Ἰούλιος ἔχων ἡμέρας λα΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιδ΄, καὶ ἡ νὺξ ὥρας ι΄

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, Μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν αὐταδέλφων τῶν ἐν Ῥώμῃ τελειωθέντων (284).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τοῦ Βαθέος Ῥύακος Τρίγλιας, ἐκ Καππαδοκίας (9ο αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πέτρου, πατρικίου γενομένου ἐν τοῖς Εὐάνδρου Κωνσταντινουπόλεως, μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου (854)
Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρημίτης, γυμνὸς διάγων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Δισχίλιοι Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαυρίκιος, μέλιτι χρισθεὶς καὶ ὑπὸ μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Εἴκοσι Πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικομηδείᾳ, πυρὶ τελειοῦνται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κωνσταντῖνος ὁ Ἀλαμάνος ἐν Κύπρω καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ξίφει τελειοῦνται (12ος αἰ.)
Κοίμησις τῆς Ὁσίας Ἄννης Ἰβάνοβνας (Lukasheva) τῆς διὰ Χριστὸν σαλὴς τῆς Πετρουπόλεως Ῥωσίας (1853)

Στίχοι
Βολαῖς ἀδελφοὺς οὐ διέσπων οἱ λίθοι,
Ὡς εἰς ἕν’ ἄμφω συμπεπηγότας λίθον.
Πρώτη Ἰουλίοιο λίθοισιν Ἀνάργυροι ἤθλουν.

Το θαύμα των Αγίων Αναργύρων στον όσιο Γέροντα Αμβρόσιο Λάζαρη, πνευματικό της Ι. Μονής Παναγίας της Γαυριώτισσας του Δαδίου

Κάτω από το μοναστήρι (Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους), 300 μέτρα και λίγο, είχε ένα περιβόλι όλο συκιές. Ήλθε ο Αύγουστος. Μια μέρα , μεσημέρι ήταν… πάω να μαζέψω σύκα . Ανεβαίνω πάνω στην συκιά, κάνω να πιάσω ένα κλαδί, σπάει το κλαδί και πέφτω κάτω. Ήταν ένα ντουβάρι τόσο ψηλά και πίσω απ’ το ντουβάρι αυτό ήταν φυτρωμένη η συκιά. Πέφτω απάνω στο ντουβάρι και σπάζω το πόδι εδώ, στο μηρό, στη μέση, και κόπηκε στα δύο. Βάζω τις φωνές εγώ και κλαίω. Φωνές!… Που ν’ ακούσουν! Ώρα μεσημέρι, κοιμόταν οι καλόγεροι. Είχε σπάσει το κόκαλο και γύρισε το πόδι… Είχα έναν πόνο φοβερό. Φώναζα, έκλαιγα…
Κατά καλή μου τύχη, είχε το μοναστήρι έναν αγροφύλακα που ήταν πιο κάτω, στην Σκήτη την Κουτλουμουσιανή, ένα χιλιόμετρο, κι αυτός ανέβαινε από την σκήτη στο Μοναστήρι… Ακούει τη φωνή μου, με γνώρισε, και απ’τον δρόμο ήταν 100 μέτρα να κατέβει εκεί κάτω. Λέει:” Αυτή η φωνή είναι γνωστή. Τί γίνεται, γιατί φωνάζει;”. Έρχεται και με βρίσκει ξάπλα μέσα στην αγκάθια…
Επήγε στο Μοναστήρι και το αναφέρει στον ηγούμενο. Αυτό κι αυτό:” Ο Χαρίτος “, Χαρίτων ήταν το όνομα μου, έπεσε κι έσπασε το πόδι και να πάτε να τον πάρετε “. Και ξυπνάει ο ηγούμενος 4 καλογερια γερά και παίρνουν ένα ράντζο… μια ξύλινη πόρτα. Με βάζουν στο φορείο αυτό και με πάνε πάνω στο Μοναστήρι.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε γιατρός στο Άγιον Όρος ούτε φάρμακα. Ήταν Κατοχή. Δεν έβρισκες τίποτα από τέτοια πράγματα, ερημιά τα πάντα. Λοιπόν, ευτυχώς, εκεί στη Σκήτη την Κουτλουμουσιανή ήταν ένας (Θεός σχωρεσ’ τονε), αυτός ήξερε από γόνατα σπασμένα και τα έφτιαχνε. Και πήγε ένας καλόγερος, τον φώναξε νά ‘ρθει στο μοναστήρι, με πήγανε στο νοσοκομείο του μοναστηριού. Έχει μια πτέρυγα πίσω, όπου ήταν το νοσοκομείο, και μπροστά ήταν το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Φώναζα, τσίριζα εγώ, γιατί πονούσα πάρα πολύ, και κάθισα όλο το απόγευμα και το βράδυ.
Κατά τις 12 τη νύχτα, τι γίνεται, λέτε; Είδα να κατεβαίνουν από τον τρούλο ζωντανοί οι άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός, να έρχονται, κι έλαμψε ο τόπος. “Ε, τον κακομοίρη “, λέει ο Άγιος Δαμιανός, “πως το ‘κανε το πόδι!”. Λοιπόν, έρχεται μπροστά στην κεφαλή ο Άγιος Κοσμάς και λέει στον Άγιο Δαμιανό:” Πήγαινε εκεί, στο πόδι, και πιάσ’ το με τα χέρια και τράβα το προς τα έξω “. Γιατί είχε στραβώσει, το είχε καταπλακώσει με το άλλο πόδι. Και πάει ο Άγιος και τραβάει το πόδι στα ίσια. Έναν πόνο… δεν λέγεται.
Εκείνο το τράβηγμα πο’ κανε, εκόλλησε το πόδι. Να δείτε το θαύμα των Αγίων Αναργύρων! Μεταξύ τους μιλούσαν, αλλά δεν καταλάβαινα. “Ήλθαμε να σε βοηθήσουμε “, λέει ο Άγιος Κοσμάς, “μη φοβάσαι, θα περάσει “. Και τί γίνεται. Με το τράβα που έκανε πέρα, κόλλησε το πόδι. Τα κόκαλα, τα κρέατα, όλο το γύρω-γύρω, δεν φαίνονταν τίποτα.
Εγώ μόλις έγινε αυτό, σταμάτησε ο πόνος και σηκώνομαι αμέσως απάνω και χόρευα και τραγουδούσα κι έψελνα, έκανα… ούτε καταλάβαινα εκείνη την ώρα. Σηκωθήκανε οι καλόγεροι στο πόδι. “Θα τρελάθηκε απ τους πόνους ο Χαρίτων. Τέτοια ώρα να τραγουδάει και να ψέλνει!”. Έρχονται, λοιπόν, στο νοσοκομείο. “Μνησθητι μου, Κύριε!”, λένε. Κι ήταν η ώρα μια μετά τα μεσάνυχτα. Λένε τί σηκώθηκες; κάτσε κάτω, θα σπάσεις και τ’ άλλο το πόδι!”. “Για κοιτάξτε να ιδείτε, λέω. Μπροστά ήτανε το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων. “Αυτοί οι δύο, που είναι μέσα στο θρόνο τους εκεί, ήλθανε πριν από ώρα, ο ένας στο κεφάλι και ο άλλος στα πόδια, τραβήξανε το πόδι και το φτιάξαν και τώρα δεν υπάρχει τίποτα “. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκαν και το πρωί κάναν λειτουργία. Πήγα στη λειτουργία κι εγώ. Τρεις μέρες κάνανε λειτουργίες.
Από εκεί κάθισα 2-3 μέρες στο νοσοκομείο, για να σιάξει, να μην πονάει κιόλας λιγάκι, και μετά έφυγα, πήγα στο κελί μου, που λες… Κι ύστερα είχα γνωστούς από τις Καρυές μέσα, μάθανε πώς έγινε κι έρχονταν οι καλόγεροι. Αυτό εδώ το θαύμα είναι γραμμένο στα πρακτικά της Μονής – την τάδε ημερομηνία έγινε. “
Από το βιβλίο «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»,- Στο Άγιον Όρος, Ιερά Μονή Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα», Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη Α.Ε.,Σελ 26-28.

***

Το θαύμα των Αγίων Αναργύρων στον όσιο Ιερώνυμο της Αιγίνης .

Την περίοδο του πολέµου*, ο Κύριός µας, του οποίου οι βουλές είναι άγνωστες και τα µυστήρια ανεξερεύνητα, επέτρεψε στον Γέροντα και µια άλλη δοκιµασία. Κάποιος τραυµατισµένος Γερµανός, κατάφυγε σ’ αυτόν για να του θεραπεύσει ένα τραύµα. Ο π. Ιερώνυµος στην αρχή αρνήτω να τον βοηθήσει, διότι υπήρχε απαγόρευση. Τελικά, τον βοήθησε και τον έκανε καλά, ζητώντας µόνο να µην τον µαρτυρήσει. Αντί του µάνα όµως στον Κύριο µας έδωσαν χολή, και αντί ευχαριστίας στην ευεργεσία, ο Γερµανός άφησε µια χειροβοµβίδα στο Ησυχαστήριο.  Αποτέλεσµα ήταν να σκάσει η χειροβοµβίδα, να τον τραυµατίσει σοβαρά…

…Τον μετέφερον εις τον Πειραιά, εις το Ζάνειον Νοσοκομείον. Οι πόνοι του, καθ΄ όλην την διάρκειαν της διαδρομής, δεν δύνανται να περιγραφούν, αλλ΄ο αείμνηστος γέροντας ουδ΄επί στιγμήν έχασε την ψυχραιμίαν του. Καθ΄ολην την διάρκειαν της μεταφοράς του είχεν εστραμμένην την διάνοιαν του προς τον Κύριον, τα δε χείλη του εψιθυριζον την ευχήν Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με.

Οι ιατροί εις το νοσοκομείον απεφάνθησαν δια την ακοήν του ότι δεν θα επανέλθη . Τρεις ιατροί του είπαν:” πάτερ, μέχρι του τάφου σου δεν θα ξανακούσης, έσπασαν τα τύμπανα!”. Διά δε την χείρα του, έπρεπε να την κόψουν (την αριστεράν), διότι είχε πολλά τραύματα και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί όλον του το σώμα. Είπαν δε εις τον γέροντα, ότι μετά δύο μήνας περίπου θα συνήθη να εξέλθη του Νοσοκομείου.

Δι’ όλα όσα ήκουσεν έδειξεν υπομονήν και έκφρασιν ανθρώπου, ο οποίος όχι μόνον αδιαμαρτυρητως, αλλά και μετ’ ευχαριστήσεως και προθυμίας υπετάσσετο εις το θέλημα του Θεού ή εις οιανδήποτε παραχώρησιν “. Όταν όμως ήκουσεν ότι “δύο μήνας ” θα έπρεπε να παραμείνει εις το νοσοκομείον, εδοκίμασεν μεγάλον πόνον. “Δύο μήνας !”. Η έκφρασις του προσώπου του εφανέρωσεν πόνον! Δύο μήνες έξω από το “κελλίον ” του, ως συνήθιζε να λέγει, έξω από την “καιομένην βάτον “, από την “ησυχίαν ” και τα κρυπτά αγωνίσματα του ήσαν δια τον γέροντα η μεγαλυτέρα οδύνη και δοκιμασία! Η στέρησις της “ιεράς ησυχίας ” και επομένως και της προσευχής ήτο δια τον γέροντα όχι στέρησις τροφής και γαλήνης, αλλά στέρησις ζωής. Εγνώριζεν όμως ότι “μόνον από τον Θεόν θα έλθη η βοήθεια “, ως έλεγε, και επεδόθη δι’ όλης του της καρδίας εις την δυνατήν εσωτερικήν προσευχήν.

Παρ’ όλας τας προσπαθείας των ιατρών, δυστυχώς δεν απεφεύχθη ο ακρωτηριασμός και έκοψαν την αριστεράν του χείρα, από του αγκώνος. Η παραμονή του όμως εις το νοσοκομείον εμειώθη, κατόπιν της προσευχής του προς τον Χριστόν και προς τους Αγίους Αναργύρους, οι οποίοι και ενεφανίσθησαν εις ενύπνιον και του είπαν ότι “εις ένα, ακριβώς, μήνα θα εξέλθη “, πράγμα το οποίον και εγένετο. (Ο ίδιος έλεγε, « Κύριε µου τίποτα δεν είχα όταν ήλθα στον κόσµο. Εσύ µε έφερες. Εσύ µε τα έδωσε όλα. Ας είναι δοξασµένο το όνοµα σου. Ότι ευδοκεί η Χάρις Σου δια εµέ ας γίνει. Αν είναι για το συµφέρον της ψυχής µου ας πάρεις και το άλλον χέρι». )

Μετά παρέλευσιν μηνός, ιαθείς ως προς την χείρα του, επέστρεψεν εις την Αίγιναν. Από της 18ης Αυγούστου, δεν ηδύνατο η γερόντισσα ούτε μίαν λέξιν να του είπη, διότι δεν ήκουε παντελώς. Έφθασεν η πέμπτη εβδομάς της Τεσσερακοστής. Την τρίτην ημέραν της εβδομάδος αυτής ησθάνετο μίαν παράξενον ανησυχίαν εις όλον του το σώμα. Εις τας 8 μ.μ. λέγει εις την γερόντισσαν:

-Καλογραία, πάρε μια συνοδεία μαζί σου, να με πάτε εις το νοσοκομείον της Αιγίνης, διότι μετά θά’ναι αργά, να μη γυρίσεις …μόνη σου΄΄Έτσι και έγινε. Την επομένην το πρωί, μετέβη η Γερόντισσα πάλιν εις το Νοσοκομείον, δια να ιδεί πώς διήλθε την νύχτα του. Εύρε τον Γέροντα ολίγον χαρούμενον.

– Καλογραία, της λέγει, …είδα ένα όνειρο απόψε. Ήλθαν δύο καλόγεροι με σκουφάκια εις το κεφάλιν των και μου είπαν…΄Να σε κάνωμεν μιαν ένεσιν ΄΄. Επειδή το απόγευμα μου είχε κάνει ένεσιν ο ιατρός κ.Γαλάνης και με πόνεσε πολύ, θυμήθηκα τον πόνο και τους λέγω ΄΄Όχι. Το βράδυ μου έκανε ο ιατρός΄΄. Τότε μου είπαν…

– Μη φοβάσαι. Εμείς θα κάνωμεν πιο ψηλά. Μου έκαναν, όπως ο ιατρός. Πόνεσα όμως και ξύπνησα… Και μετά συμπλήρωσεν ο Γέροντας…

– Καλογραία, αισθάνομαι πως έφυγεν όλη η ανωμαλία [του αυτιού]. Δεν υποφέρω τώρα και η ακοή μου επανήλθε…!

Αποτέλεσμα των θαυμάτων των Αγίων Αναργύρων, ήτοι του πρώτου εις το νοσοκομείον Ζάννειον, όπου έκλαιε και παρεκάλει τους Αγίους να θεραπευθή ταχέως, “πως να μείνω έξω από το κελλίον μου, δύο μήνας!”, και του δευτέρου, εις το νοσοκομείον Αιγίνης με την ακοήν, είναι ο περικαλλής Ναός, πλησίον του Ησυχαστηρίου του, τιμώμενος επ’ ονόματι των. Δηλαδή είχε τάξει εις τους Αγίους Αναργύρους ότι θα κτίση εκκλησίαν, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης, διότι εισήκουσαν τας παρακλήσεις του και εθαυματούργησαν.

Εις την εκκλησίαν αυτήν εκκλησιάζετο ο γέροντας, έψαλλεν, εκήρυττε με ζήλον και αφοσίωσιν, μέχρι του έτους 1951. Τα μετέπειτα έτη απέφευγε να ψάλλη και να κηρύττη εις την εκκλησίαν και επεδόθη περισσότερον εις την ησυχίαν.
Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, υπό Σωτηρίας Νούση, Αθήνα 1986, σελ. 66

* κατά το έτος 1944

***

Άγιος Παϊσιος

– Όταν κανείς είναι ψυχικά καλά, ο σωματικός πόνος ελαφρώνει. Όταν δεν είναι καλά ψυχικά, η άσχημη ψυχική κατάσταση επιδεινώνει την υγεία του. Πάρε έναν καρκινοπαθή που τον έχουν ξεγραμμένο οι γιατροί. Αν πιστεύη στον Θεό και βρεθή σε μια χαρούμενη πνευματική ατμόσφαιρα, μπορεί να ζήση περισσότερο, ενώ διαφορετικά μπορεί να λειώση από την στενοχώρια του και να σβήση μέσα σε λίγες εβδομάδες. Καμμιά φορά μπορεί κάποιος από ιατρικής πλευράς να είναι υγιής, οι εξετάσεις να μη δείχνουν τίποτε, αλλά, αν έχη κάτι που τον σακατεύει ψυχικά, τότε να μην είναι πραγματικά καλά. Γιατί οι περισσότερες αρρώστιες από την στενοχώρια ξεκινούν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο ευαίσθητο σημείο. Μια στενοχώρια άλλον θα τον χτυπήση στο στομάχι, άλλον στο κεφάλι.

Το καλύτερο φάρμακο για μια αρρώστια είναι η πνευματική χαρά, γιατί σκορπάει την θεία Χάρη στην ψυχή. Η πνευματική χαρά έχει την μεγαλύτερη ιαματική δύναμη για όλες τις αρρώστιες. Είναι η θεϊκή αλοιφή που επουλώνει τις πληγές, ενώ η στενοχώρια τις ερεθίζει.

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού

Όλο αυτό τον καιρό είχα φρικτούς πόνους σ’ όλο μου το σώμα. Οι άλλοι έβλεπαν να πεθαίνω. Εγώ είχα παραδοθεί στην αγάπη του Θεού. Δεν προσευχόμουνα να με απαλλάξει απ’ τους πόνους. Ο πόθος μου ήταν να μ’ ελεήσει. Είχα ακουμπήσει σ’ Αυτόν, περίμενα να ενεργήσει η χάρις Του. Δεν φοβόμουνα το θάνατο. Στον Χριστό θα πήγαινα.

Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του. Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο. Πρέπει να ξέρομε και το άλλο μυστικό· ν’ αγωνισθούμε ν’ αποκτήσομε την χάρι του Θεού. Αυτό είναι το μυστικό. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η χάρις, δηλαδή το πώς θ’ αφεθούμε στον Χριστό. Εμείς δηλαδή περιφρονούμε την ασθένεια δεν τη σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς κι ο Θεός κάνει το θαύμα Του προς το συμφέρον της ψυχής μας. Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

«Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά καν τω όρει τούτω είπητε άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται». Όταν η πίστη είναι πραγματική, είτε παίρνεις φάρμακο είτε δεν παίρνεις, θα ενεργήσει. Και με τους γιατρούς και τα φάρμακα ο Θεός ενεργεί.

Όλο το μυστικό είναι η πίστη· αδιάκριτη, απαλή, απλή και αφελής. Εν απλότητι και αφελότητι καρδίας». Να αγαπήσομε τον Χριστό και όλα θ’ αλλάξουν στη ζωή μας. …Αγαπήστε τον Χριστό. Γίνετε άγιοι. Ριχτείτε μόνο στην φιλία με τον Χριστό, μόνο στην αγάπη Του, μόνο στο θείο έρωτα.

Αν θέλετε να έχετε υγεία και να ζήσετε πολλά χρόνια, ακούστε τι λέει ο σοφός Σολομών: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου και βουλή αγίων σύνεσις· το δε γνώναι νόμον διανοίας εστίν αγαθής· τούτω γαρ τω τρόπω πολύν ζήσεις χρόνον και προστεθήσεταί σοι έτη ζωής».

Η αγία ψυχή μεριμνά και προσεύχεται στο Θεό να σωθούν οι πλησίον· να γεμίσει η ψυχή τους με αγάπη για το Θεό· ενώ η φθονερή μεταφέρει κακία και διαβολές και την βάσανο της κολάσεως… Κύριε Ιησού, Συ, η Αιώνια Αλήθεια, καθάρισε τις καρδιές μας από την υπερηφάνεια και τον φθόνο, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε Εσένα και εν Σοι να αγαλλόμεθα.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/30/%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%8d%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84/

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης, φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλό τους και επειδή ήταν αδύνατος για θεομαχία, ξέπεσε σε αδελφοκτονία.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/30/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b3%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%ac%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b1%ce%bc%ce%b9%ce%b1%ce%bd%cf%8c-2/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος πλ. δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν ἐν Ῥώμῃ.
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖοι θεράποντες, καὶ ἰατῆρες βροτῶν, ἀνάργυρον βλύζετε, τὴν θεραπείαν ἠμίν, Ἀνάργυροι ἔνδοξοι, ὅθεν τοὺς προσιόντας, τὴ σεπτὴ ὑμῶν σκέπη, ρύσασθε νοσημάτων, καὶ παθῶν ἀνιάτων, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανέ, Ῥώμης βλαστήματα.

Ὁ Οἶκος
Πάσης συνέσεως καὶ σοφίας, ὑπέρκειται ὁ λόγος τῶν σοφῶν ἰατρῶν, καὶ πᾶσι γνῶσιν παρέχουσι· τοῦ γὰρ Ὑψίστου χάριν λαβόντες, ἀοράτως τὴν ῥῶσιν δωροῦνται πᾶσιν· ὅθεν κἀμοὶ διηγήσεως χάριν δεδώρηνται, ὑμνῆσαι ὡς θεοφόρους, εὐαρέστους Χριστοῦ καὶ θεράποντας, ἰαμάτων πλήθη παρέχοντας· ἀλγηδόνων γὰρ πάντας λυτροῦνται, τὸν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασι.

Δόξα. Τοῦ Μηναίου
Ἦχος πλ. βʹ.

Πάντοτε ἔχοντες Χριστόν, ἐνεργοῦντα ἐν ὑμῖν, Ἅγιοι Ἀνάργυροι, θαυματουργεῖτε ἐν κόσμῳ, ἀσθενοῦντας θεραπεύετε· καὶ γὰρ τὸ ἰατρεῖον ὑμῶν, πηγὴ ὑπάρχει ἀνεξάντλητος· ἀντλουμένη δέ, μᾶλλον ὑπερεκβλύζει, καὶ χεομένη περισσεύεται, καθʼ ἑκάστην κενουμένη καὶ πληθυνομένη, πᾶσι χορηγοῦσα καὶ μὴ λειπομένη· καὶ οἱ ἀρυόμενοι κορέννυνται ἰάματα, καὶ αὕτη διαμένει ἀδαπάνητος. Τί οὖν ὑμᾶς καλέσωμεν; θεράποντας ἰατροὺς ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, ἰατῆρας παθῶν ἀνιάτων, δωρεὰν ἰωμένους ἅπαντας, εἰληφότας χαρίσματα, παρὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ παρέχοντος ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Εἰς τοὺς Αἴνους, Στιχηρὰ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν

Νάμασι τοῦ Πνεύματος, ὡς ποταμοὶ προσκλυζόμενοι, καὶ σαφῶς πελαγίζοντες, τὴν κτίσιν ἀρδεύετε, ταῖς θεοσημείαις, καὶ ταῖς παραδόξοις, τῶν ἰαμάτων παροχαῖς, καὶ ψυχοφθόρα πάθη ξηραίνετε, καὶ νόσους θεραπεύετε, καὶ φυγαδεύετε πνεύματα, θεοφόροι Ἀνάργυροι, πρεσβευταὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com