Ποτέ να μην αποκάμεις στον αγώνα και στον πόλεμο με τις αμαρτίες σου… Να η σημερινή μεγάλη αγία, η Μαρία η Αιγυπτία. Απ’ αυτήν ο Κύριος έκανε μία αγία ύπαρξη σαν τα Χερουβίμ. Με τη μετάνοια έγινε ισάγγελη· με τη μετάνοια κατέστρεψε την κόλαση, στην οποία βρισκόταν, και ανέβηκε ολόκληρη στον παράδεισο του Χριστού… Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς – π Αντώνιος (Μπλούμ) του Σουρόζ.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΑ´ (21ῇ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρας τῆς βασιλίσσης τῆς διὰ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς Χριστὸν πιστευσάσης (†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων, θεραπόντων καὶ συναθλητῶν τῆς Ἁγίας Ἀλεξάνδρας· Ἀπολλώ, Ἰσαακίου, καὶ Κοδράτου, λιμῷ καὶ ξίφει τελειωθέντων. (†303)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰανουαρίου ἐπισκόπου, Προκούλου, Σώσσου καὶ Φαύστου διακόνων, Δισιδερίου ἀναγνώστου, Εὐτυχίου καὶ Ἀκουτίωνος. (†305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Μαξιμιανοῦ, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. (†434)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου. (†599)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ, ἐπισκόπου Βρεσκίας (Brescia) ἐν Ἰταλίᾳ. (†582)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ῥούφου (Máel Ruba, Rufus) τοῦ ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἱδρυτοῦ τοῦ κοινοβίου Μηλοσταύρου (Applecross) ἐν Σκωτίᾳ. (†722)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοδώρου τοῦ φιλοσόφου, τοῦ ἐν Κάμᾳ (Kamske) τῆ Ῥωσίας, ὑπὸ τῶν Μογγόλων τελειωθέντος. (†1323)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰακώβου, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Στρώμυν (Stromynsk) ἐν Ῥωσσίᾳ. (†1392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων Ἰωάννου ἢ Νούλτσου ἐκ Καστορίας καὶ τῶν σύν αὐτῶ συναθλητῶν (1696)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀλεξίου (Γκνεούσεβ), ἱερέως τῆς Βορτσουμάνης (Bortsurmany) ἐν Νίζνυ-Νόβγοροδ (Nizhni-Novgorod) Ῥωσσίας. (†1848)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-Ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές ἐν Ῥωσίᾳ: Ἰωάννης Πριγκορόφσκι (1918), Ἀλέξανδρος (Νόσκοφ, 1930), Σεραφείμ (Μπατόρεβιτς, Πάσχα 1960) ἐν Αἰκατερινμπούργκ, Ἰγνάτιος ( Kirichenko, Μολδαβια 1938), Εὐγένιος (Lukin, Ἁγία Πετρούπολη 1967), Τατιάνα (Μοκρέτσοβα, Κοζμοντεμιάνσκ 1944), Θεόδωρος ( Raketsky, Λιθουανία 1978), Ἰουστίνος (Svetlyachenko, Μολδαβία 1938), Γρηγόριος (Σινίτσκι, 1941), Ἀντρέας (Σλούγκιν, Ρυαζαν 1942), Θεοδόσιος (Klitny, 1969) τῆς Πετσερσκαγια Λαύρας ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τῶν ὁσίων πατέρων Νικήτα τῆς μονῆς Βαλαάμ (1907), Δομετιανού τῆς Τούλας (1908), Ἀντύπα Β’ τῆς μονῆς Βαλαάμ (1912)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς ἐπικαλουμένης τοῦ Μοζντὸκ (Mozdokskaya) τῆς Ὀσετίας (1768)

Τοῦ Τριωδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ Πέμπτῃ τῶν Νηστειῶν, διετάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων μνήμην ποιεῖσθαι τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ὡς ὑπόδειγμα μετανοίας γενηθείσης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ Ε´ τῶν Νηστειῶν, μνήμην ποιούμεθα καὶ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου τοῦ Κοκκίνου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Θεσσαλονικέως, μαθητοῦ καὶ βιογράφου γενομένου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἐν ἔτει ͵ατοθ´ (1379) κοιμηθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ Ε´ τῶν Νηστειῶν, ἔτι μνήμην ποιούμεθα καὶ τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Σάββα, τοῦ νέου Ἀσκητοῦ, τῆς Νήσου Καλύμνου, ὅπου καὶ τὸ σκῆνος αὐτοῦ σῷον καὶ ἀλώβητον διασῴζεται.

Στίχοι
Ἀπῇρε πνεῦμα, σάρξ ἀπεῤῥύη πάλαι.
Τὸν ὅστινον, γῆ, κρύπτε νεκρὸν Μαρίας.
Στίχοι τῆς Ἀλεξάνδρας τῆς βασιλίσσης
ᾜδει μενούσης πρόξενον λαμπηδόνος,
Τὴν ἐν ζόφῳ κάθειρξιν ἡ Ἀλεξάνδρα.

Παναγία τοῦ Μοζντόκ

Κατά τόν 12ο αἰ., ἡ ἁγία Βασίλισσα τῆς Γεωργίας Θάμαρ (Ταμάρα), ἀνέλαβε μία προσπάθεια ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ὀσετίων καί ἔστειλε στήν περιοχή τους Ἱερεῖς, Λειτουργικά βιβλία καί σκεύη. Τότε ἀφιέρωσε στό Ναό τῆς Ἀούλ Μαριάνκα, ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας Πορταϊτίσσης, τό ὁποῖο ἀποδείχθηκε θαυματουργό. Ἡ παρουσία της στούς τοπικούς πληθυσμούς (Γεωργιανῶν, Ἀρμενίων, Ὀσετίων καί Κιργισίων) εἶναι τέτοια, ὥστε τό 1858 ἔγραψε σχετικά ὁ ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριατσνιανίνωφ: «Στό Μοζντόκ ὑπάρχει ἕνας Ἀπόστολος γιά τούς βουνίσιους, πού δέν συγκρίνεται μέ κανέναν ἄλλο Ἱεραπόστολο: Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, στήν ὁποία ἔρχονται ὅλοι οἱ βουνίσιοι, ἀκόμη καί οἱ Μουσουλμάνοι»!!
Ἡ Παναγία τοῦ Μοζντόκ τιμᾶται τήν 12η Φεβρουαρίου, τήν 21η Ἀπριλίου, τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς καί τήν 15η Αύγούστου.

***

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

 

Δεν υπάρχει Χριστιανός αδύνατος σ’ αυτόν τον κόσμο… Αφού η μετάνοια μπόρεσε να σώσει μία τόσο μεγάλη άσωτη γυναίκα, όπως ήταν κάποτε η Μαρία η Αιγυπτία, πως να μη σώσει και άλλους αμαρτωλούς, τον κάθε αμαρτωλό, και τον πιο μεγάλο αμαρτωλό και εγκληματία;… Ακόμη κι αν εβδομηκοντάκις την ημέρα αμαρτήσεις, πάλι έλα και πες: ήμαρτον (Ματθ. 18,21-22). Αυτή την εντολή δίνει ο Κύριος σε εμάς τους ανθρώπους, τους ασθενείς και αδυνάτους…. Να η σημερινή μεγάλη αγία, η Μαρία η Αιγυπτία. Απ’ αυτήν ο Κύριος έκανε μία αγία ύπαρξη σαν τα Χερουβίμ. Με τη μετάνοια έγινε ισάγγελη· με τη μετάνοια κατέστρεψε την κόλαση, στην οποία βρισκόταν, και ανέβηκε ολόκληρη στον παράδεισο του Χριστού.... Γι’ αυτό, ποτέ να μην αποκάμεις στον αγώνα και στον πόλεμο με τις αμαρτίες σου… Σε όλες τις δυσκολίες σου και στις πιο μεγάλες πτώσεις σου να θυμάσαι την κραυγή αυτής της αγίας εβδομάδας, που έχει τη δύναμη να σε αναστήσει: «Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με». [Ομιλία εις την E΄ Κυριακήν των Νηστειών (1965) – Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.]

***

Κυριακή Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας
Αντώνιος (Μπλούμ) του Σουρόζ 
16 Απριλίου 2000

 

Εβδομάδα μ’ εβδομάδα νοιώθουμε ότι πλησιάζουμε ολοένα την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού. Και μας φαίνεται ότι κινούμαστε γρήγορα, από Κυριακή προς Κυριακή, προς την ημέρα που κάθε φόβος, κάθε φρίκη θα χαθεί.
Κι όμως τόσο εύκολα ξεχνάμε ότι πριν φτάσουμε την ημέρα της Ανάστασης, πρέπει μαζί με τον Χριστό, μαζί με τους Αποστόλους Του,  να βαδίσουμε την οδό της Σταύρωσης. «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθή εις χείρας ανθρώπων, και θα Τον σταυρώσουν, και την τρίτην ημέραν θα αναστηθεί»….

Έχουμε σήμερα ακόμα το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ζούσε μια τραγωδία πριν συναντήσει τον Χριστό. Είναι η Μαρία η Αιγυπτία. Ήταν αμαρτωλή. Ήταν πόρνη. Δεν πίστευε στον Θεό, ούτε με την ψυχή, ούτε με το σώμα. Δεν είχε σεβασμό σε αυτό το σώμα που ο Θεός έχει δημιουργήσει, ούτε σ’ αυτή την ψυχή. Κι όμως ήρθε, με τραγικό τρόπο, αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δεν υπήρχε τρόπος να της επιτραπεί η είσοδος στον Ναό εκτός αν απέρριπτε το κακό και διάλεγε την αγνότητα, την μετάνοια, την νέα ζωή.
Ας συλλογιστούμε τους μαθητές που σχεδόν ικέτεψαν τον Χριστό να μην επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ, επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλη όπου όλοι οι προφήτες είχαν πεθάνει, δεν ήθελαν να πεθάνει ο Χριστός, και φοβόντουσαν. Ας αναρωτηθούμε πόσο τους μοιάζουμε. Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά σήμερα πόσο μοιάζουμε ή όχι στην οσία Μαρία την Αιγυπτία – την Μαρία που είχε ζήσει την ζωή της σύμφωνα με τους τρόπους και τις επιθυμίες της, παρασυρόμενη απ’ όλους τους πειρασμούς του σώματος και της ψυχής• και μία μέρα συνειδητοποίησε ότι στην κατάσταση που ήταν δεν μπορούσε να εισέλθει στον ναό του Θεού.
Πόσο εύκολα μπαίνουμε εμείς στο ναό, ξεχνώντας τόσο εύκολα ότι η εκκλησία είναι ένα μικρό κομμάτι του κόσμου ο οποίος έχει επιλέξει να ζει αποκομμένος από τον Θεό, που έχει απορρίψει τον Θεό, έχει χάσει το ενδιαφέρον του γι’ Αυτόν• κι ότι οι λίγοι πιστοί δημιουργήθηκαν από τον Θεό σαν καταφύγιο – ναι, η εκκλησία είναι η πληρότητα του Παραδείσου, και την ίδια στιγμή ένα τραγικό καταφύγιο, το μόνο μέρος που έχει δικαίωμα να βρίσκεται ο Θεός επειδή είναι καταζητούμενος. Κι όταν ερχόμαστε εδώ, μπαίνουμε στο βασίλειο του Θεού. Θα πρέπει να ερχόμαστε με μία αίσθηση δέους όχι απλά να περπατάμε εκεί όπως σ’ ένα άλλο μέρος, αλλά σ’ έναν τόπο που είναι ήδη το Βασίλειο του Θεού.
Αν είχαμε αυτήν την διάθεση, όταν ερχόμαστε στην πόρτα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να είμαστε, αν και ασήμαντοι, σαν την Μαρία την Αιγυπτία. Θα σταματούσαμε και θα λέγαμε, «πως μπορώ να μπω στον ναό;» Και αν το κάναμε αυτό ολόψυχα, με μια καρδιά συντετριμμένη, με μια αίσθηση τρόμου από το γεγονός ότι είμαστε τόσο μακρυά από τον Θεό, τόσο ξένοι, τόσο άπιστοι, τότε θα άνοιγαν οι θύρες, και θα βλέπαμε ότι δεν βρισκόμαστε απλά σ’ έναν μεγάλο χώρο περιτριγυρισμένο από τοίχους, αλλά βρισκόμαστε σ’ έναν τόπο που είναι ο Παράδεισος του Θεού που ήλθε στην γη.
Ας μάθουμε από αυτή την εμπειρία τι σημαίνει να προχωράμε βήμα-βήμα προς την Ανάσταση, επειδή για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε μέσα από τον Γολγοθά, πρέπει να περάσουμε από την τραγωδία της Μ. Εβδομάδας και να την κάνουμε δική μας, μετέχοντας με τον Χριστό, τους μαθητές Του και τα πλήθη ολόγυρα, στον φόβο, στον τρόμο αυτού του γεγονότος• κι επίσης να το ζήσουμε σαν μια φωτιά που θα κατακάψει ο,τι είναι ευτελές για τον Θεό και θα μας καθαρίσει. Κι ίσως μία μέρα, όταν η φωτιά θα έχει κατακάψει ο,τι δεν είναι άξιο για τον Θεό, καθένας από μας ίσως γίνει μια εικόνα της φλεγομένης βάτου, πυρακτωμένης από την θεία φλόγα και μη καιομένης, επειδή θα είχε απομείνει σε μας μόνο ο,τι θα επιβίωνε από την θεϊκή φωτιά. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_110.htm
-Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=86923383205089732011

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

 

Πώς μπορούμε να μορφώσουμε το πνεύμα μας έτσι, ώστε με κάθε κίνηση της αγάπης του προς όλη την κτίση και προς τον Θεό να αγκαλιάζει τα πάντα και να πενθεί στην προσευχή; Γνωρίζουμε από τούς Βίους των Αγίων, από τις διδασκαλίες και τα συγγράμματά τους, ότι κανένας από αυτούς δεν πέρασε την οδό του χωρίς πρόσκαιρες υποχωρήσεις, πτώσεις ή ολισθήματα στην αμαρτία.
Όλοι όμως, χωρίς εξαίρεση, σώθηκαν με τη μετάνοια. Έτσι λοιπόν, όταν εμφανίζεται σε μάς το αίσθημα ότι είμαστε πραγματικά απότοκα τού σκότους του άδη, αυτό αποτελεί το επιθυμητό επακόλουθο τής πνευματικής επιστήμης. Και όπως γνωρίζετε, στις προσευχές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής υπάρχει ένα συνεχές αίτημα να μάς ανοίξει ο Θεός τις πύλες τής μετάνοιας. Αυτή είναι η βασιλική οδός πού οδηγεί από το σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου στη Βασιλεία του Θεού Πατρός, η οποία καταυγάζεται από τον Άδυτο “Ήλιο.

…Βαδίζουμε συνεχώς τον δρόμο της αυτομεμψίας, και αν μέσα μας βρεθεί χώρος, τότε ο Ίδιος ο Θεός κατέρχεται στο «υπόγειό» μας, στο σκοτεινό υπόγειο -δεν λέω «πάτωμα» αλλά «υπόγειο»- και μάς ανυψώνει προς τον Εαυτό Του. Και όταν Αυτός κατέλθει στο «υπόγειό» μας, τότε, παραδόξως, η παρουσία Του μετατρέπει τα πάντα σε αίσθηση της μακαρίας Βασιλείας τού Πατρός.[Εκφωνήθηκε στά ρωσικά, στίς 15 Όκτωβρίου 1990. [Β9-Β12 (Μ37)]

Πόσο αξιοπρόσεκτη είναι η περικοπή του αγίου Ανδρέου Κρήτης που λέγει: «Πρόσεχε, Ουρανέ και λαλήσω· Γη ενωτίζου φωνής μετανοούσης Θεώ», (Μέγας Κανών, ωδή β’, 1ον τροπάριον. Βλ. Δεύτερον, λβ’, 1 και Ησ. α’, 2).
Παρατηρήστε το παράδοξο αυτής της καταστάσεως: Ένας μόνος άνθρωπος μετανοεί για τις αμαρτίες του, αλλά το γεγονός αυτό λαμβάνει υπερκόσμιες διαστάσεις. Και «αυτή η τόλμη μας εκπλήσσει: «Ουρανέ, πρόσεχε αυτό που θα σου πω». Είναι φωνή ενός ανθρώπου που μετανοεί.
Ο Σιλουανός εξ ιδίας πείρας γράφει ότι ο θρήνος του Αδάμ ανάγκασε όλη την κτίσι να σιωπήση και να προσέξη τα δάκρυά του. Είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα στην μοναχική ζωή εισερχόμεθα σ’ αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα.
Αντιλαμβάνεσθε την διαφορά που υπάρχει μεταξύ του εν Χριστώ ανθρώπου, του «αναγεγεννημένου» ανθρώπου, και εκείνου που δεν γνωρίζει τον Χριστό. Ο Μωυσής, και μετά απ’ αυτόν και άλλα τέκνα του Αδάμ, χρησιμοποίησαν με τόλμη αυτούς τους λόγους.
Η μετάνοια ενός ανθρώπου είναι ένα γεγονός εξαιρετικά τραγικό, εξαιρετικά μεγάλο.
(† 1993)

Οσία Μαρία η Αιγυπτία, Σε όλες τις δυσκολίες σου και στις πιο μεγάλες πτώσεις σου να θυμάσαι την κραυγή αυτής της αγίας εβδομάδας, που έχει τη δύναμη να σε αναστήσει, «Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με». π. Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/17/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%87%CE%B1%CE%B8/

Τὸ Ἀναστάσιμον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α´ .

Τὸν συνάναρχον Λόγον Πατρὶ καὶ Πνεύματι, τὸν ἐκ Παρθένου τεχθέντα εἰς σωτηρίαν ἡμῶν, ἀνυμνήσωμεν πιστοὶ καὶ προσκυνήσωμεν· ὅτι ηὐδόκησε σαρκί, ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, καὶ θάνατον ὑπομεῖναι, καὶ ἐγεῖραι τοὺς τεθνεῶτας, ἐν τῇ ἐνδόξῳ ἀναστάσει αὐτοῦ.

Εἶτα Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας.
Ἦχος πλ. δ´.

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾿ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.

Κυριακὴ Ε´ Νηστειῶν
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Φιλοθέου τοῦ Κοκκίνου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν προφανῶς κληρωσάμενος, τῆς Θεολογίας ἐδείχθης ὑποφήτης θεόσοφος, καὶ θεῖος Ἱεράρχης τοῦ Χριστοῦ, ὡς σκεῦος οὐρανίων ἀρετῶν· διὰ τοῦτό σε Φιλόθεε ἱερέ, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν πταισμάτων ἄφεσιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Φιλοθέου τοῦ Κοκκίνου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Βλαστὸς ἱερώτατος, Θεσσαλονίκης ὀφθείς, ποιμὴν ἐνθεώτατος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Φιλόθεε· σὺ γὰρ Ὀρθοδοξίας, διαλάμπων τοῖς ἔργοις, λύεις αἱρετιζόντων, τὴν ἰσχὺν ἐν τῷ λόγῳ, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων, ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σάββα τῆς Καλύμνου. (1948)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θείας χάριτος σκεῦος τὸ τιμαλφέστατον, Γάνου καὶ Χώρας τὸν γόνον καὶ τῆς Καλύμνου σεπτὸν πολιοῦχον καὶ προστάτην ἀνυμνήσωμεν, Σάββαν τὸν θεῖον, ὡς Χριστοῦ φίλον γνήσιον, πιστοί, καὶ βάθρον ἀμέμπτου βίου, βοῶντες· φρούρει καὶ σκέπε τοὺς σὲ τιμῶντας, πάτερ ὅσιε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς Καλύμνου τὸ κλέος καὶ θεῖον ἔφορον, καὶ τῶν πάλαι Ὁσίων τὸν ἰσοστάσιον, εὐφημήσωμεν πιστοὶ Σάββαν τὸν Ὅσιον, ὅτι δεδόξασται λαμπρῶς, ὡς θεράπων τοῦ Χριστοῦ, θαυμάτων τῇ ἐνεργείᾳ, καὶ διανέμει τοῖς πᾶσι, παρὰ Θεοῦ χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Τῆς Ἐνδόξους Μάρτυρος Ἀλεξάνδρας.
Ἦχος α´. τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῷ Χριστῷ προσελθοῦσα Ἀλεξάνδρα πανεύφημε, διὰ τῶν μεγίστων θαυμάτων Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, κατέλιπες τιμὰς βασιλικάς, καὶ ὤφθης τῶν Μαρτύρων κοινωνός· μεθ᾿ ὧν πρέσβευε ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὺν Ἁγίοις Ἀθληταῖς, λαμπρῶς σε ἀριθμήσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἀλεξάνδρας τῆς Βασιλίσσης.
(ποίημα Ἱερομον.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.

Ὁ σωτηρίαν θέλων πάντων ἀνθρώπων, ἐξήγαγέ σε Ἀλεξάνδρα τῆς πλάνης, καὶ πόθον σοι ἐνέ‐ βαλεν ἀγάπης τῆς Αὑτοῦ· ὅθεν τὸ μαρτύριον, Γεωργίου ἰδοῦσα, τὸ φθαρτὸν βασίλειον, παρευθὺς ἀπηρνήσω, καὶ τὴν ψυχὴν διδοῦσα τῷ Χριστῷ, καθικετεύεις, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Κατωδύνους αἰκίας τὴν ὑπομείνασαν, εἱρκτῇ κακῶς ἐγκλεισθεῖσαν καὶ ξίφει τὴν κεφαλὴν ἐκτμηθεῖσαν, Ἀλεξάνδραν τὴν βασίλισσαν, σύναθλον τοῦ περικλεοῦς Γεωργίου εὐλαβῶς τιμήσωμεν ἱκεσίας ἀπεκδεχόμενοι πόθῳ αὐτῆς πρὸς Κύριον τὸν εὔσπλαγχνον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἀλεξάνδρας τῆς Βασιλίσσης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀλέξανδραν τὴν πάντιμον, καὶ Βασιλίδα σεμνήν, ἐνθέως τιμήσωμεν, ἐν εὐλαβείᾳ πιστοί, εὐφήμως γεραίροντες· αὕτη γὰρ ἐν τῇ Ῥώμῃ ἐναθλήσασα πίστει, ἔνδοξος Ἀθληφόρος, τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη, πρεσβεύουσα ἀπαύστως Αὐτῷ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς Ἱεράρχης καὶ σοφὸς θεηγόρος, τύπος ἐγένου πρὸς ἀθλήσεως πόνους, πάτερ Ἰανουάριε τοῖς περὶ σεαυτόν. Σῶσσος γὰρ καὶ Πρόκουλος, Δισιδέριος, Φαῦστος, καὶ σὺν Ἀκουτίωνι, ὁ Εὐτύχιος ἅμα, σὺν σοὶ ἀθλοῦσι μάκαρ εὐσεβῶς· μεθ᾿ ὧν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀναστασίου Σιναΐτου.
(ποίημα Ἱερομον. Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
῏Ηχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐκ τῆς Κύπρου ἐφύης Ἀναστάσιε ὅσιε, καὶ ἐν τῇ ἐρήμῳ Σιναίου, ὥσπερ φοῖνιξ ἀνέθαλες· καρποὺς ἀσκητικοὺς δοὺς τῷ Θεῷ, ἐν πάσῃ προθυμίᾳ ψυχικῇ· μοναζόντων δὲ ἡγούμενος καὶ πατήρ, ἐδείχθης ἐμπειρότατος. Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ δεχομένῳ σὰς εὐχάς, ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον Νεομάρτυρος Ναοὺμ τοῦ Καστοριέως.
(Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Περιτράνως κηρύττων Χριστοῦ τὸ ὄνομα ἐν ἀγορᾷ Καστορίας ἀπῃωρήθης στυγνῶς, Νεομάρτυς εὐσταλές, Ναοὺμ ἀήττητε, τύπος γενόμενος πιστῶν καὶ ἀλκίμων ἀθλητῶν ἐν ἔτεσι τοῖς ἐσχάτοις, ὁ νῦν Κυρίῳ πρεσβεύων ὑπὲρ ἡμῶν λαμπρῶς ὑμνούντων σε.

Στιχηρά. Τῆς Ὁσίας. Τοῦ Τριωδίου
Ἦχος πλ. βʹ. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Σὲ μὲν διεκώλυε, τῆς τῶν σεπτῶν ἐποπτείας, μολυσμῶν τῶν πρότερον, τὸ ἐπισυρόμενον μιαντήριον, ἡ δὲ σὴ αἴσθησις, καὶ τῶν σοὶ θεόφρον, πεπραγμένων ἡ συνείδησις, τὴν πρὸς τὰ κρείττονα, σοὶ ἐπιστροφὴν ἐνειργάσατο· εἰκόνι γὰρ προσβλέψασα, τῆς εὐλογημένης Θεόπαιδος, πάντων καταγνοῦσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τῶν πρίν, ἐν παῤῥησίᾳ τὸ τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Ἔρημον οἰκήσασα, τῶν σῶν παθῶν τὰς εἰκόνας, εὐσεβῶς ἀπειλήψας, τὸ θεοειδέστατον ἐξεικόνισμα, ἐν ψυχῇ γράψασα, ἀρετῶν ἰδέαις, καὶ τοσοῦτον ὑπερέλαμψας, ὡς καὶ τοῖς ὕδασι, κούφως ἐπιβαίνειν τοῖς ἴχνεσι, καὶ γῆθεν ὑπεραίρεσθαι, ἐν ταῖς πρὸς Θεόν σου ἐντεύξεσι, καὶ νῦν παῤῥησίᾳ, πανένδοξε Μαρία τῷ Χριστῷ, παρισταμένη δυσώπησον, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα. Τοῦ Τριωδίου.
Ἦχος αʹ.

Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ ἄσκησις, σὺν ἁγιασμῷ· ὅθεν οὐδὲ πλούσιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ, ἀλλʹ ὅσοι τοὺς θησαυρούς αὐτῶν ἐν χερσὶ πενήτων ἀποτίθενται. Ταῦτα καὶ Δαυῒδ ὁ Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ἀνὴρ ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν, ὁ κατατρυφῶν τοῦ Κυρίου καὶ τῷ φωτὶ περιπατῶν ὃς οὐ μὴ προσκόψῃ, ταῦτα δὲ πάντα, πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν γέγραπται ὅπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, καὶ δῴη ἡμῖν Κύριος ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια.

«Ουκ εστίν η βασιλεία του Θεού»
Ψάλλει ο παπά Ισαάκ Λιβανέζος (Ατάλλα)
Πνευματικό τέκνο και βιογράφος του Όσιου Παϊσιου του Αγιορείτη.
https://www.youtube.com/watch?v=WVEpNdQZ1Lg&ab_channel=%CE%A4%CE%A1%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%9

 iconandlight.wordpress.com