Κανείς ποτέ δεν πρέπει ν΄απελπίζεται…
Κάποιος μοναχός, από δαιμονική επήρεια, έπεφτε συχνά σε σαρκικό αμάρτημα. Ολοένα όμως βίαζε τον εαυτό του να μην πετάξει το σχήμα του. Και κάνοντας την καθημερινή του προσευχή ,ικέτευε το Θεό στενάζοντας και λέγοντας:
- Κύριε, θέλω δε θέλω, σώσε με! Γιατί εγώ, σαν λάσπη που είμαι, ποθώ τη βρωμιά της αμαρτίας. Εσύ όμως, σαν Θεός παντοδύναμος , μπορείς να μ’ εμποδίσεις. Αν ελεήσεις τον δίκαιο, τίποτα το σπουδαίο. Κι αν σώσεις τον καθαρό ,τίποτα το θαυμαστό. Αυτοί είναι άξιοι ν’ απολαύσουν την αγαθότητά Σου. Σε μένα, Δέσποτα, φανέρωσε θαυμαστά το έλεός Σου ( Ψαλμ. 16: 7 ) , και σ’ αυτό μου το κατάντημα δείξε την ανείκαστη φιλανθρωπία Σου. Γιατί στα χέρια Σου έχω αφεθεί εγώ, ο φτωχός από κάθε αρετή.
Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγε κλαίγοντας καθημερινά ο αδελφός ,είτε συνέβαινε ν’ αμαρτήσει είτε όχι.
Κάποια νύχτα λοιπόν, αφού έπεσε στη συνηθισμένη αμαρτία, σηκώθηκε την ίδια στιγμή και άρχισε τον κανόνα του . Τότε ο δαίμονας ,σαστισμένος από την τόση ελπίδα του αλλά και την αδιαντροπιά του απέναντι στο θεό, του παρουσιάστηκε ολοζώντανος!
- Άθλιε! Του λέει. Πώς στέκεσαι μπροστά στο Θεό χωρίς να κοκκινίζεις ;Πώς πιάνεις στο στόμα σου ακόμα και τ’ όνομά Του; Και πώς τολμάς να προσεύχεσαι χωρίς ντροπή;
- Τούτο το κελλί είναι σιδεράδικο, του απάντησε ο αδελφός. Μια σφυριά δίνεις, μια παίρνεις. Δεν θα σταματήσω ,λοιπόν, να παλεύω μαζί σου μέχρι να πεθάνω, κι όπου με βρει η τελευταία μου μέρα. Να, με όρκο σε πληροφορώ και με πεποίθηση στην άπειρη αγαθότητα του Θεού σου λέω: Στο όνομα Εκείνου, που ήρθε να καλέσει σε μετάνοια και να σώσει τους αμαρτωλούς, δεν θα πάψω να προσεύχομαι στον Κύριο εναντίον σου, ώσπου να πάψεις κι εσύ να με πολεμάς. Και θα δούμε ποιος θα νικήσει, εσύ ή ο Θεός!
Σαν άκουσε ο δαίμονας αυτά τα λόγια ,του λέει:
- Μα την αλήθεια, ποτέ πια δεν θα σε πολεμήσω, για να μη γίνω αφορμή να στεφανωθείς με την υπομονή που κάνεις.
Και από τη στιγμή εκείνη ο εχθρός έφυγε μακριά του.
Ο αδελφός τότε ήρθε σε κατάνυξη, και σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του έκλαιγε για τις αμαρτίες του.
Τώρα όμως ο λογισμός του έλεγε συχνά: «Καλό έργο κάνεις, που κλαις». Αλλ’ αυτός εναντιωνόταν στο λογισμό: «Ανάθεμα σ’ αυτό το καλό! Ο Θεός δεν θέλει να χάσει κανείς την ψυχή του σ’ όλα τα έργα της ατιμίας, κι έπειτα να κάθεται να μοιρολογεί ,οπότε ή τη σώζει ή και δεν τη σώζει».
...
Ανέκφραστη είναι η χαρά και η δόξα που περιμένουν τους αγίους στον ουρανό, γι’ αυτό και πρέπει να τις ποθούμε ολόψυχα.
Από το βίο της αγίας Συγκλητικής
Έλεγε η μακαρία Συγκλητική:
- Σ’ αυτή τη γη βρισκόμαστε σαν μέσα σε δεύτερη μητρική κοιλιά. Όπως δηλαδή μέσα στη μήτρα της μάνας μας δεν ζούσαμε όπως ζούμε τώρα, ούτε απολαμβάναμε τις στέρεες τροφές που τρώμε τώρα, ούτε και μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε τώρα – κι αυτό γιατί ήμασταν μακριά από το φως του ήλιου κι από κάθε άλλο φως -και , γενικά, όπως τότε στερούμασταν πολλές επίγειες απολαύσεις, έτσι και στον κόσμο τούτο στερούμαστε ορισμένα μεγάλα και θαυμαστά αγαθά της βασιλείας των ουρανών.
Αφού λοιπόν γνωρίσαμε καλά τα επίγεια, ας επιζητήσουμε τα ουράνια. Τις εδώ τροφές τις δοκιμάσαμε, ας επιθυμήσουμε τις θεϊκές. Το επίγειο φως το απολαύσαμε, ας ποθήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Ας θελήσουμε ν’ αντικρύσουμε την άνω Ιερουσαλήμ, σαν πατρίδα και μητέρα μας. Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας ας τον ζήσουμε με την προσδοκία του ουρανού, για ν’ απολαύσουμε και τα αιώνια αγαθά.
Όπως λοιπόν τα έμβρυα, από ατελέστερη τροφή και μορφή ζωής, περνούν ύστερα- αφού αναπτυχθούν μέσα στη μήτρα – σε τελειότερη (μορφή ζωής και ) διατροφή, έτσι και οι δίκαιοι, αφού αναπτυχθούν πνευματικά με τον τρόπο της ζωής στους μέσα στον κόσμο, προχωρώντας, κατά τη γραφή, «εκ δυνάμεως εις δύναμιν» ( Ψαλμ.83:8 ) , πηγαίνουν έπειτα στην ουράνια πολιτεία. Οι αμαρτωλοί, αντίθετα, όπως ακριβώς τα έμβρυα που πέθαναν στη μητρική κοιλιά, από το ένα σκοτάδι παραδίνονται στο άλλο. Επειδή και στη γη που βρίσκονται, ζουν σαν μέσα στο σκοτάδι, προσκολλημένοι καθώς είναι στα γήινα. Αλλά και όταν πεθάνουν, σε πιο σκοτεινούς και μαύρους τόπους ρίχνονται.
Τρεις φορές ,θα λέγαμε, γεννιόμαστε. Την πρώτη, όταν βγαίνουμε από τους μητρικούς κόλπους, οπότε από γη ερχόμαστε πάλι σε γη. Με τις δύο άλλες γεννήσεις, όμως, ανεβαίνουμε από τη γη στον ουρανό. Και απ’ αυτές η μία, που πραγματοποιείται με το άγιο βάπτισμα, συντελείται από τη θεία χάρη. Αυτή την ονομάζουμε, και είναι πραγματικά, «παλιγγενεσία» (δηλαδή αναγέννηση ) . Η άλλη πάλι συντελείται από τη μετάνοιά μας και τους κόπους της αρετής. Σ’ αυτή βρισκόμαστε τώρα.
//////////////////////////////////////////////
Του αγίου Μαξίμου
Αν γι’ αυτό έγινε γιός ανθρώπου και άνθρωπος ο Θεός Λόγος του θεού και Πατέρα, για να κάνει δηλαδή θεούς και παιδιά του Θεού τους ανθρώπους, ας πιστέψουμε πως θα φτάσουμε εκεί, πιο ψηλά απ’ όλους τους ουρανούς, όπου τώρα είναι ο ίδιος ο Χριστός, σαν κεφαλή όλου του σώματος ( Κολ. 1:18 ) , κι έχει γίνει για χάρη μας πρόδρομός μας ( Εβρ. 6:20 ) προς τον Πατέρα με τη δική μας φύση. Γιατί στη σύναξη των θεών, δηλαδή αυτών που θα σωθούν, θα σταθεί στη μέση ο Θεός ( Ψαλμ. 81: 1 ) ,μοιράζοντας τις αμοιβές της ουράνιας μακαριότητος, χωρίς να υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα σ’ Αυτόν και τους αξίους.
Μερικοί λένε πως η βασιλεία των ουρανών είναι η ζωή των αξίων στους ουρανούς. Άλλοι πάλι, πως είναι η όμοια με των αγγέλων κατάσταση των σωζομένων. Άλλοι, τέλος, πως είναι η μορφή της ίδιας της θεϊκής ωραιότητος εκείνων που φόρεσαν «την εικόνα του επουρανίου» ( Α΄ Κορ. 15:49 ) . Εγώ πάντως νομίζω, πως οι τρεις αυτές γνώμες συμφωνούν με την αλήθεια. Γιατί σε όλους δίνεται η μελλοντική χάρη, ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα της δικαιοσύνης τους ( δηλαδή της υπακοής τους στο θέλημα του Θεού ) .
...
Ας αποφεύγουμε όσους μας βλάπτουν, έστω κι αν είναι φίλοι ή για οποιοδήποτε λόγο απαραίτητοι. Σαν πρότυπα να έχουμε αυτούς που ασκούν την αρετή.
ΕΝΑΣ γέροντας είπε:
- Αν ζυγώσεις σ’ έναν τόπο και δεις εκεί κάποιους να καλοπερνούν, μην τους ζυγώσεις. Αν όμως υπάρχει άλλος, που είναι φτωχός και δεν έχει ούτε ψωμί, πλησίασέ τον, και θα βρεις (ψυχική ) ανάπαυση.
//////////////////////////////////////////////////////
Ο αββάς Αγάθων είπε:
- Αν υπάρχει κάποιος που μου είναι πολύ αγαπητός, και καταλάβω ότι με παρασύρει σε κάποιο ελάττωμα ,τον απομακρύνω από κοντά μου.
//////////////////////////////////////////////////////////
Ένας γέροντας είπε:
- Πρέπει να φεύγουμε μακριά απ’ όλους όσοι δουλεύουν στην αμαρτία, έστω κι να είναι φίλοι ή συγγενείς μας, έστω ακόμα κι αν έχουν το ιερατικό ή το βασιλικό αξίωμα. Γιατί η απομάκρυνση απ’ όσους δουλεύουν στην αμαρτία, μας χαρίζει την παρρησία στο Θεό και τη φιλία Του.
///////////////////////////////////////
Του αββά Μάρκου
Όταν δεις δυό κακούς να έχουν μεταξύ τους αγάπη, να γνωρίζεις ότι ο ένας βοηθάει τον άλλο στα κακά του θελήματα.
Ο υπερήφανος και ο κενόδοξος ευχαρίστως συνεργάζονται μεταξύ τους. Ο υπερήφανος επαινεί τον κενόδοξο, επειδή του φέρεται δουλικά∙ ενώ ο κενόδοξος εκθειάζει τον υπερήφανο, που τον επαινεί συνεχώς. Εσύ ν’ απομακρύνεσαι και από τους δύο , για να μη γίνεις μέτοχος της βλάβης που προξενούν.
...
Για τα φαγητά και τα ποτά. Ποιά και πότε πρέπει ν’ αποφεύγονται.
Του Παλλαδίου
ΠΟΤΕ δεν θ’ αμαρτήσεις ,όταν τρως με μέτρο και όταν εγκρατεύεσαι πάλι με μέτρο.
Προτιμότερο είναι να πίνεις κρασί με διάκριση, παρά να πίνεις νερό με υπερηφάνεια. Και πάρε σαν παράδειγμα εκείνους που έπιναν το κρασί με ευσεβή διάκριση, καθώς κι εκείνους που το περιφρονούσαν με ανάλογη έπαρση: Ο Ιωσήφ ήπιε κάποτε κρασί , όταν ήταν στην Αίγυπτο ( Γεν. 43:33 ) . Αλλά και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ήπιε με τους μαθητές του, και γι’ αυτό κατηγορήθηκε σαν «φάγος και οινοπότης» ( Ματθ. 11:19. Λουκ. 7: 34 ) . Αντίθετα, οι Μανιχαίοι και μερικοί από τους Έλληνες σοφούς, που έπιναν μόνο νερό, υποδουλώθηκαν στην οίηση και δεν μπόρεσαν ν’ αποφύγουν τον όλεθρο της αγνωσίας του Θεού. Γιατί αυτά καθεαυτά τα φαγητά και τα ποτά ούτε αξιοκατάκριτα είναι ούτε επαινετά. Αξιοκατάκριτη ή επαινετή είναι η διάθεση εκείνων που τα χρησιμοποιούν με κακό ή καλό τρόπο αντίστοιχα.
Ο Κύριος είπε γι’ αυτούς που χρησιμοποιούν τα υλικά πράγματα ή απέχουν απ’ αυτά, ότι «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς» (Ματθ. 7: 16,20 ) . Και αυτοί ( οι καρποί) είναι ,κατά τον απόστολο «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5:22 ) . Όποιος λοιπόν αγωνίζεται ν’ αποκτήσει τέτοιους καρπούς, εγκρατεύεται σε όλα ( Α΄ Κορ. 9:25 ), και ανάλογα δεν θα φάει ούτε θα πιεί ούτε θα μείνει μαζί με κάποιον που έχει πονηρή συνείδηση.
Του Αγίου Διαλόγου
Όσοι αγωνίζονται για τη σωτηρία τους, τόσο πολύ πρέπει να μισούν όλες τις παράλογες επιθυμίες, ώστε να τους γίνει συνήθεια αυτό το μίσος. Την εγκράτεια όμως των τροφών πρέπει να την ασκούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φθάσουν να σιχαθούν ποτέ καμιάν από αυτές. Γιατί κάτι τέτοιο είναι επικατάρατο και τελείως δαιμονικό. Δεν απέχουμε από τις τροφές επειδή είναι κακές- μη γένοιτο∙ αλλ’ αποφεύγουμε τις πολλές και όχι αναγκαίες τροφές, για να χαλιναγωγούμε ,καθώς πρέπει ,τα μέλη του σώματος που βρίσκονται σε έξαψη. Και επιπλέον, για να μοιράζουμε το περίσσευμα ,που εξοικονομούμε, στους φτωχούς- πράγμα που είναι γνώρισμα γνήσιας αγάπης.
Η αναγκαιότητα της υποταγής ,η ωφέλεια που προέρχεται απ’ αυτήν και πώς την κατορθώνει ο άνθρωπος.
Από το Γεροντικό
ΕΙΠΕ ο αββάς Αντώνιος, ότι η υπακοή με την εγκράτεια έχει τη δύναμη να υποτάσσει και τα θηρία
///////////////////////////////////////////////
Ο αββάς Ποιμήν είπε, ότι μια φορά ρώτησε κάποιος τον αββά Παϊσιο:
- Τι θα κάνω με την ψυχή μου, που είναι αναίσθητη και δεν έχει φόβο Θεού;
- Πήγαινε, απάντησε ο γέροντας, και υποτάξου σ’ έναν άνθρωπο που έχει φόβο Θεού. Η αναστροφή σου μ’ εκείνον θα σε μάθει κι εσένα να φοβάσαι το Θεό.
///////////////////////////////////////////////////////////
Του αγίου Εφραίμ
Επειδή δεν υπομένουμε εκούσια μια μικρή θλίψη για τον Κύριο, πέφτουμε ακούσια σε πολλές και βαρειές θλίψεις. Και επειδή δεν θέλουμε ν’ αφήσουμε το δικό μας θέλημα για τον Κύριο, προξενούμε στους εαυτούς μας ψυχική βλάβη και καταστροφή. Και επειδή δεν ανεχόμαστε να ζούμε ή να μπούμε σε υποταγή και εξουδένωση για τον Κύριο, στερούμε τους εαυτούς μας από την παρηγορία των δικαίων. Και επειδή δεν πειθαρχούμε στις νουθεσίες όσων μας βάζουν νόμους για τον Κύριο, γινόμαστε αντικείμενα της χαιρεκακίας των πονηρών δαιμόνων. Και επειδή δεν ανεχόμαστε την αυστηρή τιμωρία, θα μας δεχθεί το καμίνι της άσβηστης φωτιάς ,όπου δεν θα υπάρχει πια ποτέ παρηγορία.
Να μην εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του σε τίποτε, αλλά για όλα να συμβουλεύεται τους διακριτικούς πατέρες και να εξομολογείται καθαρά τα μυστικά της καρδιάς του.
Είπε ο αββάς Αντώνιος:
- Ξέρω μοναχούς, που έπεσαν μετά από πολλούς ασκητικούς κόπους κι έφτασαν ως την παράκρουση, επειδή στήριξαν τις ελπίδες τους μόνο στον αγώνα τους και δεν έδωσαν σημασία στην εντολή Εκείνου ,που είπε: «Επερώτησον τον πατέρα σου, και αναγγελεί σοι ,τους πρεσβυτέρους σου, και ερούσι σοι» ( Δευτ. 32:7 ) .
///////////////////////////////////////////////////
Του αββά Ισαάκ
Αδελφέ, αν σφάλεις σ’ ένα πράγμα, μην πεις ψέματα από ντροπή, αλλά βάλε μετάνοια λέγοντας (στον πλησίον ), «Συγχώρεσέ με», και το σφάλμα σου εξαφανίζεται. Μην έχεις άλλα στο στόμα σου και άλλα στην καρδιά σου, γιατί ο Θεός δεν εμπαίζεται∙ όλα τα βλέπει, και τα κρυφά και τα φανερά. Κάθε λογισμό λοιπόν και κάθε θλίψη και κάθε θέλημά σου και κάθε υποψία σου μην τα κρύψεις, αλλά φανέρωσέ τα ελεύθερα στο γέροντά σου. Και ό,τι ακούς απ’ αυτόν, φρόντιζε να το εφαρμόζεις με πίστη. Έτσι ο πόλεμος γίνεται ελαφρότερος. Γιατί χαρά αλλού δεν βρίσκουνε τα πονηρά πνεύματα, παρά στον άνθρωπο που κρατάει κρυφούς τους λογισμούς του, είτε είναι καλοί είτε κακοί.
Παράδωσε την καρδιά σου στην υπακοή των πατέρων σου, και η χάρη του Θεού θα κατοικήσει μέσα σου. Μη θεωρείς τον εαυτό σου συνετό, για να μην πέσεις στα χέρια των εχθρών σου. Το να σωπαίνεις και να μην εξαγορεύεις τους λογισμούς σου, δείχνει ότι ζητάς την τιμή του κόσμου και την άθλια δόξα του. Εκείνος όμως που έχει το θάρρος να εξαγορεύει τους λογισμούς του στους πατέρες του, τους διώχνει μακριά του. Πάντα να παίρνεις τη συμβουλή των πατέρων σου, και θα είσαι σ’ όλη σου τη ζωή αναπαυμένος.
Από το βιβλίο: «ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2001 http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2009/09/blog-post_1577.html
Κάποιος μοναχός, από δαιμονική επήρεια, έπεφτε συχνά σε σαρκικό αμάρτημα. Ολοένα όμως βίαζε τον εαυτό του να μην πετάξει το σχήμα του. Και κάνοντας την καθημερινή του προσευχή ,ικέτευε το Θεό στενάζοντας και λέγοντας:
- Κύριε, θέλω δε θέλω, σώσε με! Γιατί εγώ, σαν λάσπη που είμαι, ποθώ τη βρωμιά της αμαρτίας. Εσύ όμως, σαν Θεός παντοδύναμος , μπορείς να μ’ εμποδίσεις. Αν ελεήσεις τον δίκαιο, τίποτα το σπουδαίο. Κι αν σώσεις τον καθαρό ,τίποτα το θαυμαστό. Αυτοί είναι άξιοι ν’ απολαύσουν την αγαθότητά Σου. Σε μένα, Δέσποτα, φανέρωσε θαυμαστά το έλεός Σου ( Ψαλμ. 16: 7 ) , και σ’ αυτό μου το κατάντημα δείξε την ανείκαστη φιλανθρωπία Σου. Γιατί στα χέρια Σου έχω αφεθεί εγώ, ο φτωχός από κάθε αρετή.
Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγε κλαίγοντας καθημερινά ο αδελφός ,είτε συνέβαινε ν’ αμαρτήσει είτε όχι.
Κάποια νύχτα λοιπόν, αφού έπεσε στη συνηθισμένη αμαρτία, σηκώθηκε την ίδια στιγμή και άρχισε τον κανόνα του . Τότε ο δαίμονας ,σαστισμένος από την τόση ελπίδα του αλλά και την αδιαντροπιά του απέναντι στο θεό, του παρουσιάστηκε ολοζώντανος!
- Άθλιε! Του λέει. Πώς στέκεσαι μπροστά στο Θεό χωρίς να κοκκινίζεις ;Πώς πιάνεις στο στόμα σου ακόμα και τ’ όνομά Του; Και πώς τολμάς να προσεύχεσαι χωρίς ντροπή;
- Τούτο το κελλί είναι σιδεράδικο, του απάντησε ο αδελφός. Μια σφυριά δίνεις, μια παίρνεις. Δεν θα σταματήσω ,λοιπόν, να παλεύω μαζί σου μέχρι να πεθάνω, κι όπου με βρει η τελευταία μου μέρα. Να, με όρκο σε πληροφορώ και με πεποίθηση στην άπειρη αγαθότητα του Θεού σου λέω: Στο όνομα Εκείνου, που ήρθε να καλέσει σε μετάνοια και να σώσει τους αμαρτωλούς, δεν θα πάψω να προσεύχομαι στον Κύριο εναντίον σου, ώσπου να πάψεις κι εσύ να με πολεμάς. Και θα δούμε ποιος θα νικήσει, εσύ ή ο Θεός!
Σαν άκουσε ο δαίμονας αυτά τα λόγια ,του λέει:
- Μα την αλήθεια, ποτέ πια δεν θα σε πολεμήσω, για να μη γίνω αφορμή να στεφανωθείς με την υπομονή που κάνεις.
Και από τη στιγμή εκείνη ο εχθρός έφυγε μακριά του.
Ο αδελφός τότε ήρθε σε κατάνυξη, και σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του έκλαιγε για τις αμαρτίες του.
Τώρα όμως ο λογισμός του έλεγε συχνά: «Καλό έργο κάνεις, που κλαις». Αλλ’ αυτός εναντιωνόταν στο λογισμό: «Ανάθεμα σ’ αυτό το καλό! Ο Θεός δεν θέλει να χάσει κανείς την ψυχή του σ’ όλα τα έργα της ατιμίας, κι έπειτα να κάθεται να μοιρολογεί ,οπότε ή τη σώζει ή και δεν τη σώζει».
...
Ανέκφραστη είναι η χαρά και η δόξα που περιμένουν τους αγίους στον ουρανό, γι’ αυτό και πρέπει να τις ποθούμε ολόψυχα.
Από το βίο της αγίας Συγκλητικής
Έλεγε η μακαρία Συγκλητική:
- Σ’ αυτή τη γη βρισκόμαστε σαν μέσα σε δεύτερη μητρική κοιλιά. Όπως δηλαδή μέσα στη μήτρα της μάνας μας δεν ζούσαμε όπως ζούμε τώρα, ούτε απολαμβάναμε τις στέρεες τροφές που τρώμε τώρα, ούτε και μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε τώρα – κι αυτό γιατί ήμασταν μακριά από το φως του ήλιου κι από κάθε άλλο φως -και , γενικά, όπως τότε στερούμασταν πολλές επίγειες απολαύσεις, έτσι και στον κόσμο τούτο στερούμαστε ορισμένα μεγάλα και θαυμαστά αγαθά της βασιλείας των ουρανών.
Αφού λοιπόν γνωρίσαμε καλά τα επίγεια, ας επιζητήσουμε τα ουράνια. Τις εδώ τροφές τις δοκιμάσαμε, ας επιθυμήσουμε τις θεϊκές. Το επίγειο φως το απολαύσαμε, ας ποθήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Ας θελήσουμε ν’ αντικρύσουμε την άνω Ιερουσαλήμ, σαν πατρίδα και μητέρα μας. Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας ας τον ζήσουμε με την προσδοκία του ουρανού, για ν’ απολαύσουμε και τα αιώνια αγαθά.
Όπως λοιπόν τα έμβρυα, από ατελέστερη τροφή και μορφή ζωής, περνούν ύστερα- αφού αναπτυχθούν μέσα στη μήτρα – σε τελειότερη (μορφή ζωής και ) διατροφή, έτσι και οι δίκαιοι, αφού αναπτυχθούν πνευματικά με τον τρόπο της ζωής στους μέσα στον κόσμο, προχωρώντας, κατά τη γραφή, «εκ δυνάμεως εις δύναμιν» ( Ψαλμ.83:8 ) , πηγαίνουν έπειτα στην ουράνια πολιτεία. Οι αμαρτωλοί, αντίθετα, όπως ακριβώς τα έμβρυα που πέθαναν στη μητρική κοιλιά, από το ένα σκοτάδι παραδίνονται στο άλλο. Επειδή και στη γη που βρίσκονται, ζουν σαν μέσα στο σκοτάδι, προσκολλημένοι καθώς είναι στα γήινα. Αλλά και όταν πεθάνουν, σε πιο σκοτεινούς και μαύρους τόπους ρίχνονται.
Τρεις φορές ,θα λέγαμε, γεννιόμαστε. Την πρώτη, όταν βγαίνουμε από τους μητρικούς κόλπους, οπότε από γη ερχόμαστε πάλι σε γη. Με τις δύο άλλες γεννήσεις, όμως, ανεβαίνουμε από τη γη στον ουρανό. Και απ’ αυτές η μία, που πραγματοποιείται με το άγιο βάπτισμα, συντελείται από τη θεία χάρη. Αυτή την ονομάζουμε, και είναι πραγματικά, «παλιγγενεσία» (δηλαδή αναγέννηση ) . Η άλλη πάλι συντελείται από τη μετάνοιά μας και τους κόπους της αρετής. Σ’ αυτή βρισκόμαστε τώρα.
//////////////////////////////////////////////
Του αγίου Μαξίμου
Αν γι’ αυτό έγινε γιός ανθρώπου και άνθρωπος ο Θεός Λόγος του θεού και Πατέρα, για να κάνει δηλαδή θεούς και παιδιά του Θεού τους ανθρώπους, ας πιστέψουμε πως θα φτάσουμε εκεί, πιο ψηλά απ’ όλους τους ουρανούς, όπου τώρα είναι ο ίδιος ο Χριστός, σαν κεφαλή όλου του σώματος ( Κολ. 1:18 ) , κι έχει γίνει για χάρη μας πρόδρομός μας ( Εβρ. 6:20 ) προς τον Πατέρα με τη δική μας φύση. Γιατί στη σύναξη των θεών, δηλαδή αυτών που θα σωθούν, θα σταθεί στη μέση ο Θεός ( Ψαλμ. 81: 1 ) ,μοιράζοντας τις αμοιβές της ουράνιας μακαριότητος, χωρίς να υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα σ’ Αυτόν και τους αξίους.
Μερικοί λένε πως η βασιλεία των ουρανών είναι η ζωή των αξίων στους ουρανούς. Άλλοι πάλι, πως είναι η όμοια με των αγγέλων κατάσταση των σωζομένων. Άλλοι, τέλος, πως είναι η μορφή της ίδιας της θεϊκής ωραιότητος εκείνων που φόρεσαν «την εικόνα του επουρανίου» ( Α΄ Κορ. 15:49 ) . Εγώ πάντως νομίζω, πως οι τρεις αυτές γνώμες συμφωνούν με την αλήθεια. Γιατί σε όλους δίνεται η μελλοντική χάρη, ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα της δικαιοσύνης τους ( δηλαδή της υπακοής τους στο θέλημα του Θεού ) .
...
Ας αποφεύγουμε όσους μας βλάπτουν, έστω κι αν είναι φίλοι ή για οποιοδήποτε λόγο απαραίτητοι. Σαν πρότυπα να έχουμε αυτούς που ασκούν την αρετή.
ΕΝΑΣ γέροντας είπε:
- Αν ζυγώσεις σ’ έναν τόπο και δεις εκεί κάποιους να καλοπερνούν, μην τους ζυγώσεις. Αν όμως υπάρχει άλλος, που είναι φτωχός και δεν έχει ούτε ψωμί, πλησίασέ τον, και θα βρεις (ψυχική ) ανάπαυση.
//////////////////////////////////////////////////////
Ο αββάς Αγάθων είπε:
- Αν υπάρχει κάποιος που μου είναι πολύ αγαπητός, και καταλάβω ότι με παρασύρει σε κάποιο ελάττωμα ,τον απομακρύνω από κοντά μου.
//////////////////////////////////////////////////////////
Ένας γέροντας είπε:
- Πρέπει να φεύγουμε μακριά απ’ όλους όσοι δουλεύουν στην αμαρτία, έστω κι να είναι φίλοι ή συγγενείς μας, έστω ακόμα κι αν έχουν το ιερατικό ή το βασιλικό αξίωμα. Γιατί η απομάκρυνση απ’ όσους δουλεύουν στην αμαρτία, μας χαρίζει την παρρησία στο Θεό και τη φιλία Του.
///////////////////////////////////////
Του αββά Μάρκου
Όταν δεις δυό κακούς να έχουν μεταξύ τους αγάπη, να γνωρίζεις ότι ο ένας βοηθάει τον άλλο στα κακά του θελήματα.
Ο υπερήφανος και ο κενόδοξος ευχαρίστως συνεργάζονται μεταξύ τους. Ο υπερήφανος επαινεί τον κενόδοξο, επειδή του φέρεται δουλικά∙ ενώ ο κενόδοξος εκθειάζει τον υπερήφανο, που τον επαινεί συνεχώς. Εσύ ν’ απομακρύνεσαι και από τους δύο , για να μη γίνεις μέτοχος της βλάβης που προξενούν.
...
Για τα φαγητά και τα ποτά. Ποιά και πότε πρέπει ν’ αποφεύγονται.
Του Παλλαδίου
ΠΟΤΕ δεν θ’ αμαρτήσεις ,όταν τρως με μέτρο και όταν εγκρατεύεσαι πάλι με μέτρο.
Προτιμότερο είναι να πίνεις κρασί με διάκριση, παρά να πίνεις νερό με υπερηφάνεια. Και πάρε σαν παράδειγμα εκείνους που έπιναν το κρασί με ευσεβή διάκριση, καθώς κι εκείνους που το περιφρονούσαν με ανάλογη έπαρση: Ο Ιωσήφ ήπιε κάποτε κρασί , όταν ήταν στην Αίγυπτο ( Γεν. 43:33 ) . Αλλά και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ήπιε με τους μαθητές του, και γι’ αυτό κατηγορήθηκε σαν «φάγος και οινοπότης» ( Ματθ. 11:19. Λουκ. 7: 34 ) . Αντίθετα, οι Μανιχαίοι και μερικοί από τους Έλληνες σοφούς, που έπιναν μόνο νερό, υποδουλώθηκαν στην οίηση και δεν μπόρεσαν ν’ αποφύγουν τον όλεθρο της αγνωσίας του Θεού. Γιατί αυτά καθεαυτά τα φαγητά και τα ποτά ούτε αξιοκατάκριτα είναι ούτε επαινετά. Αξιοκατάκριτη ή επαινετή είναι η διάθεση εκείνων που τα χρησιμοποιούν με κακό ή καλό τρόπο αντίστοιχα.
Ο Κύριος είπε γι’ αυτούς που χρησιμοποιούν τα υλικά πράγματα ή απέχουν απ’ αυτά, ότι «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς» (Ματθ. 7: 16,20 ) . Και αυτοί ( οι καρποί) είναι ,κατά τον απόστολο «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5:22 ) . Όποιος λοιπόν αγωνίζεται ν’ αποκτήσει τέτοιους καρπούς, εγκρατεύεται σε όλα ( Α΄ Κορ. 9:25 ), και ανάλογα δεν θα φάει ούτε θα πιεί ούτε θα μείνει μαζί με κάποιον που έχει πονηρή συνείδηση.
Του Αγίου Διαλόγου
Όσοι αγωνίζονται για τη σωτηρία τους, τόσο πολύ πρέπει να μισούν όλες τις παράλογες επιθυμίες, ώστε να τους γίνει συνήθεια αυτό το μίσος. Την εγκράτεια όμως των τροφών πρέπει να την ασκούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φθάσουν να σιχαθούν ποτέ καμιάν από αυτές. Γιατί κάτι τέτοιο είναι επικατάρατο και τελείως δαιμονικό. Δεν απέχουμε από τις τροφές επειδή είναι κακές- μη γένοιτο∙ αλλ’ αποφεύγουμε τις πολλές και όχι αναγκαίες τροφές, για να χαλιναγωγούμε ,καθώς πρέπει ,τα μέλη του σώματος που βρίσκονται σε έξαψη. Και επιπλέον, για να μοιράζουμε το περίσσευμα ,που εξοικονομούμε, στους φτωχούς- πράγμα που είναι γνώρισμα γνήσιας αγάπης.
Η αναγκαιότητα της υποταγής ,η ωφέλεια που προέρχεται απ’ αυτήν και πώς την κατορθώνει ο άνθρωπος.
Από το Γεροντικό
ΕΙΠΕ ο αββάς Αντώνιος, ότι η υπακοή με την εγκράτεια έχει τη δύναμη να υποτάσσει και τα θηρία
///////////////////////////////////////////////
Ο αββάς Ποιμήν είπε, ότι μια φορά ρώτησε κάποιος τον αββά Παϊσιο:
- Τι θα κάνω με την ψυχή μου, που είναι αναίσθητη και δεν έχει φόβο Θεού;
- Πήγαινε, απάντησε ο γέροντας, και υποτάξου σ’ έναν άνθρωπο που έχει φόβο Θεού. Η αναστροφή σου μ’ εκείνον θα σε μάθει κι εσένα να φοβάσαι το Θεό.
///////////////////////////////////////////////////////////
Του αγίου Εφραίμ
Επειδή δεν υπομένουμε εκούσια μια μικρή θλίψη για τον Κύριο, πέφτουμε ακούσια σε πολλές και βαρειές θλίψεις. Και επειδή δεν θέλουμε ν’ αφήσουμε το δικό μας θέλημα για τον Κύριο, προξενούμε στους εαυτούς μας ψυχική βλάβη και καταστροφή. Και επειδή δεν ανεχόμαστε να ζούμε ή να μπούμε σε υποταγή και εξουδένωση για τον Κύριο, στερούμε τους εαυτούς μας από την παρηγορία των δικαίων. Και επειδή δεν πειθαρχούμε στις νουθεσίες όσων μας βάζουν νόμους για τον Κύριο, γινόμαστε αντικείμενα της χαιρεκακίας των πονηρών δαιμόνων. Και επειδή δεν ανεχόμαστε την αυστηρή τιμωρία, θα μας δεχθεί το καμίνι της άσβηστης φωτιάς ,όπου δεν θα υπάρχει πια ποτέ παρηγορία.
Να μην εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του σε τίποτε, αλλά για όλα να συμβουλεύεται τους διακριτικούς πατέρες και να εξομολογείται καθαρά τα μυστικά της καρδιάς του.
Είπε ο αββάς Αντώνιος:
- Ξέρω μοναχούς, που έπεσαν μετά από πολλούς ασκητικούς κόπους κι έφτασαν ως την παράκρουση, επειδή στήριξαν τις ελπίδες τους μόνο στον αγώνα τους και δεν έδωσαν σημασία στην εντολή Εκείνου ,που είπε: «Επερώτησον τον πατέρα σου, και αναγγελεί σοι ,τους πρεσβυτέρους σου, και ερούσι σοι» ( Δευτ. 32:7 ) .
///////////////////////////////////////////////////
Του αββά Ισαάκ
Αδελφέ, αν σφάλεις σ’ ένα πράγμα, μην πεις ψέματα από ντροπή, αλλά βάλε μετάνοια λέγοντας (στον πλησίον ), «Συγχώρεσέ με», και το σφάλμα σου εξαφανίζεται. Μην έχεις άλλα στο στόμα σου και άλλα στην καρδιά σου, γιατί ο Θεός δεν εμπαίζεται∙ όλα τα βλέπει, και τα κρυφά και τα φανερά. Κάθε λογισμό λοιπόν και κάθε θλίψη και κάθε θέλημά σου και κάθε υποψία σου μην τα κρύψεις, αλλά φανέρωσέ τα ελεύθερα στο γέροντά σου. Και ό,τι ακούς απ’ αυτόν, φρόντιζε να το εφαρμόζεις με πίστη. Έτσι ο πόλεμος γίνεται ελαφρότερος. Γιατί χαρά αλλού δεν βρίσκουνε τα πονηρά πνεύματα, παρά στον άνθρωπο που κρατάει κρυφούς τους λογισμούς του, είτε είναι καλοί είτε κακοί.
Παράδωσε την καρδιά σου στην υπακοή των πατέρων σου, και η χάρη του Θεού θα κατοικήσει μέσα σου. Μη θεωρείς τον εαυτό σου συνετό, για να μην πέσεις στα χέρια των εχθρών σου. Το να σωπαίνεις και να μην εξαγορεύεις τους λογισμούς σου, δείχνει ότι ζητάς την τιμή του κόσμου και την άθλια δόξα του. Εκείνος όμως που έχει το θάρρος να εξαγορεύει τους λογισμούς του στους πατέρες του, τους διώχνει μακριά του. Πάντα να παίρνεις τη συμβουλή των πατέρων σου, και θα είσαι σ’ όλη σου τη ζωή αναπαυμένος.
Από το βιβλίο: «ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2001 http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2009/09/blog-post_1577.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου