Ένα
απόγευμα Τρίτης νιώθοντας τα προβλήματα να με βαραίνουν και την
απελπισία να με κυριεύει αποφάσισα να πάω στην εκκλησία να εξομολογηθώ
στον πατέρα Ιωάννη και να βρω λίγη παρηγοριά στα λόγια του. Πήγα αργά
στην εκκλησία και ο κόσμος που αναζητούσε κι εκείνος όπως κι εγώ
παρηγοριά στον καλό μας πατέρα ήταν απελπιστικά πολύς, όπως φυσικά
κάθε φορά. Λογικά
έπρεπε να απογοητευτώ από το πλήθος του κόσμου αλλά η ανάγκη μου να
εξομολογηθώ τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου ήταν μεγαλύτερη. Κάθισα σε
μία σκοτεινή γωνίτσα μακριά από τους υπόλοιπους ανθρώπους, για να μην
με βλέπουν, και άρχισα να λέω την ευχή κλαιγοντας απελπισμένη...
Κανείς δεν μπορούσε να με δει εκεί στα σκοτεινά που καθόμουν πόσο μάλιστα ο π. Ιωάννης που εξομολογούσε και δεν με είχε δει καν να μπαίνω στο ναό... Και ξαφνικά ενώ βρισκόμουν εκεί μόνο λίγα λεπτά με πλησιάζει η νεοκορος και μου λέει ότι ο π. Ιωάννης θέλει να με δει αμέσως παρακάμπτοντας τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που περίμεναν ώρες ολόκληρες να τον δουν...ο καλός μας πατέρας είχε νιώσει τις αγωνίες μου και είχε "ακούσει " την ευχή που έλεγα και αμέσως φρόντισε να με παρηγορήσει και να τονώσει την πίστη μου!
Κανείς δεν μπορούσε να με δει εκεί στα σκοτεινά που καθόμουν πόσο μάλιστα ο π. Ιωάννης που εξομολογούσε και δεν με είχε δει καν να μπαίνω στο ναό... Και ξαφνικά ενώ βρισκόμουν εκεί μόνο λίγα λεπτά με πλησιάζει η νεοκορος και μου λέει ότι ο π. Ιωάννης θέλει να με δει αμέσως παρακάμπτοντας τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που περίμεναν ώρες ολόκληρες να τον δουν...ο καλός μας πατέρας είχε νιώσει τις αγωνίες μου και είχε "ακούσει " την ευχή που έλεγα και αμέσως φρόντισε να με παρηγορήσει και να τονώσει την πίστη μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου