Το Θαβώριο φως έλουσε, Ελληνοαμερικάνο οικογενειάρχη και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – «πρωΐαν αναστάσεως» Γέροντας Σωφρόνιος του Εσσεξ.

«Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εις τον αιώνα.»
«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε»

Γέροντας Σωφρόνιος του Εσσεξ
Λόγος στην Μεταμόρφωση του Κυρίου (απόσπασμα)

«Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα: Ούτός εστιν ο Υιός Μου ο αγαπητός, εν Ω ευδόκησα· Αυτού ακούετε»(Ματθ. ιζ’ 5, Μαρκ. θ’ 7, Λουκ. θ’ 35).

Σε τι έγκειται η φωτεινή αυτή νεφέλη, η οποία περιέλαμψε εκείνη τη νύκτα το Άγιο Θαβώρ;
Προ ετών, κατά την ημέρα της Μεταμορφώσεως, ρώτησα κάποιον ασκητή ο οποίος, όπως αναμφίβολα πιστεύω, αξιώθηκε πολλές φορές να δεί αυτό το Φως. Στην αδιάκριτη παράκλησή μου να μου πεί κάτι για το μυστήριο του Θαβωρίου Φωτός, δηλαδή πως αυτό οράται και πως είναι δυνατόν να αποκτήσει κάποιος τη δωρεά αυτή, αυτός με άκρα συγκατάβαση προς την αμάθειά μου, με μεγάλη υπομονή, μου διευκρίνισε το θέμα αυτό, εγώ δε σήμερα θα μεταδώσω σε σας μόνο το πιο ουσιώδες από αυτό που άκουσα από το αψευδές στόμα του, και όσο είναι δυνατόν πιο σύντομα.

Μου διηγήθηκε ο άνδρας αυτός ότι κατ’ αρχάς, όταν ήταν ακόμη νέος, το φως αυτό εμφανιζόταν σε αυτόν ασαφώς, σε σύντομες στιγμές, άλλοτε σαν ακατάληπτη πύρινη φλόγα, η οποία έκαιγε την καρδιά του διά της αγάπης, άλλοτε σαν κάποιο απαύγασμα το οποίο διείσδυε με τη λάμψη στον νού του κατά τον καιρό της προσευχής, κυρίως στον ναό. Αλλά κάποια ημέρα, μετά από εκτενή, κατά τη διάρκεια πολλών μηνών, διάπυρη προσευχή που συνοδευόταν από βαθειά λύπη για την αθλιότητά του, το φως αυτό κατέβηκε με ιλαρότητα πάνω του και παρέμεινε μαζί του τρεις ημέρες. Κατά τις ημέρες αυτές αισθανόταν τον εαυτό του εμφανώς εκτός θανάτου. Η χαρά της εκ νεκρών αναστάσεως γέμιζε τότε την ψυχή του. Εσωτερικά ονόμαζε το φως εκείνο «πρωΐαν αναστάσεως», διότι αυτό ήταν ιλαρό, σαν «εαρινή πρωΐα». Εκείνο τον καιρό βρισκόταν αυτός μεταξύ ανθρώπων, οι οποίοι ζούσαν τη συνηθισμένη σε όλους κοπιώδη ζωή. Μετά την πάροδο ετών από το γεγονός αυτό, όταν αυτός ήταν ήδη μοναχός, και αργότερα λειτουργός, συνέβαινε πολλές φορές να μεταβάλλεται η προσευχή του σε θεωρία φωτός, έτσι ώστε να μην αισθάνεται τότε ούτε το σώμα του, ούτε τον υλικό κόσμο που τον περιέβαλλε.
Το φως αυτό φανερώνεται ως καθαρά άνωθεν ευδοκία…
Το Θείο Φως γεμίζει όλο τον άνθρωπο, ούτως ώστε και αυτός γίνεται όμοιος προς το φως• και τότε εκείνο το οποίο βλέπει, είναι αδύνατον να ονομαστεί διαφορετικά, παρά μόνο φως —παρά το ότι το Φως αυτό κατά τη φύση του είναι εντελώς διαφορετικό από το φως του ορατού ηλίου.
Πρέπει πάντοτε να έχουμε κατά νούν την ανεπάρκειά μας• και αν επιτρέψω στον εαυτό μου να θίξει το μεγάλο αυτό θέμα, θα το κάνω ακροθιγώς, για να κατανοήσουμε κάτι λίγο από αυτό χωρίς τολμηρές αξιώσεις να το αποσαφηνίσουμε ή και να το κατανοήσουμε πλήρως».
Όταν προσηλώσουμε τους οφθαλμούς του νού μας απ’ ευθείας στον Ήλιο του Προαιώνιου Είναι, για να Τον δούμε καθώς εστι, τότε οι οφθαλμοί μας καταφλέγονται και τυφλώνονται από το απρόσιτο και εκτυφλωτικό Φως της Θεότητας, όπως τυφλώνονται και καταφλέγονται οι φυσικοί μας οφθαλμοί, όταν γυμνοί, χωρίς κανένα προστατευτικό μέσο, στραφούν κατ’ ευθείαν προς τον ήλιο.
Στη Γραφή βρίσκουμε μια θαυμαστή εικόνα, που μας διδάσκει την εγκράτεια από την παρρησία ενώπιον του Θεού: «Ιστάμενα κύκλω του Θρόνου του Υψίστου τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, δυσί πτέρυξι κατακαλύπτοντα τα πρόσωπα αυτών» (Ησ. ς’ 2).

Μετεμορφώθης εν τω όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοιΑγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
Ελληνοαμερικανός οικογενειάρχης είδε το Άκτιστο Φως!!!

Ο γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία: «Μία φορά είχε έρθει εδώ ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός. Ορθόδοξος ήταν, αλλά δεν είχε πολλά με τη θρησκεία… Ούτε τη νηστεία της Παρασκευής δεν κρατούσε… ούτε πολύ πήγαινε στην Εκκλησία. “Έζησε μία εμπειρία και ήθελε να τη συζητήσει. “Ένα βράδυ, ενώ προσευχόταν στο διαμέρισμά του «άνοιξε ο ουρανός». “Ένα φως τον έλουσε, και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Βρισκόταν λουσμένος μέσα στο φως για πολλή ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο!
Θαύμασα! Γιατί ένοιωσα και κατάλαβα ότι ήταν «εκ Θεού». Ήταν πραγματικό… Είδε το «άκτιστο φως»[*]. Τι έκανε στη ζωή του; Πώς ζούσε και αξιώθηκε τέτοια θεία πράγματα;
Ήταν παντρεμένος, είχε γυναίκα και παιδιά. Του λέει η γυναίκα του:
«Βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σπίτι, θέλω να πηγαίνω καμιά βόλτα». Ε! δεν δούλευε κιόλας, άρχισε να γυρίζει με τις φίλες της και να τον τραβάει κάθε βράδυ έξω. Μετά από λίγο διάστημα, του λέει: «θέλω να βγαίνω μόνη μου με τις φίλες μου». Το δέχτηκε και αυτό για χάρη των παιδιών του. Μετά, «θέλω να πάω μόνη μου διακοπές…» Τι να κάνει; της έδινε και λεφτά και το αυτοκίνητο.
Μετά ζήτησε να της νοικιάσει ένα διαμέρισμα να ζει μόνη της, κουβαλούσε και τους φίλους της εκεί. Της μιλούσε, τη συμβούλευε, «βρε τι θα νοιώθουν τα παιδιά μας;» Τίποτα αυτή. Στο τέλος του πήρε πολλά λεφτά και έφυγε. Στεναχωριόταν!
Μετά από λίγα χρόνια έμαθε ότι είχε καταντήσει πόρνη στα μαγαζιά του Πειραιά!
Στενοχωρήθηκε! Έκλαιγε! Σκεφτόταν να πάει να τη βρει. Τι να της πει όμως;…
Γονάτισε να προσευχηθεί: «Θεέ μου… φώτισε με, τι να πω… τι να κάνω… για να σωθεί αυτή η ψυχή…». Βλέπεις την πονούσε. Ήθελε «να σωθεί αυτή η ψυχή». Ούτε αντρικός εγωισμός, ούτε μνησικακία, ούτε περιφρόνηση… πονούσε για την κατάντια της. Ποθούσε τη σωτηρία της. Τότε άνοιξε ο Θεός τον ουρανό… τον έλουσε με το φως Του.
Βλέπεις;… Βλέπεις;… Αυτός στην Αμερική… σε τι περιβάλλον ζούσε;… Ενώ πόσοι ζούμε μέσα στο Άγιον Όρος, μέσα στους Αγίους, μέσα στη χάρη της Παναγίας και προκοπή δεν κάνουμε!
Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!»
[*] «άκτιστο φώς»: Λέγεται άκτιστο, δηλαδή αδημιούργητο, χωρίς αρχή, δηλαδή θεϊκή ενέργεια, Θεός. Υψηλότατοι πνευματικοί ασκητές το ζουν. Ποθητός στόχος της ασκητικής ζωής. Θεωρείται εμπειρία θέωσης. Μετέχει η ανθρώπινη στη Θεία ενέργεια, «…θείας φύσεως κοινωνοί…».

Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο πατήρ Παϊσιος μου είπε”, του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 27-29 Η Αληθινή αγάπη ενός αληθινού συζύγου, τον αξίωσε να ανέλθη «μέχρι τρίτου ουρανού» γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/15/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%8d-%cf%83%cf%85%ce%b6%cf%8d%ce%b3%ce%bf%cf%85/

Απολυτίκιον. Ήχος βαρύς

Μετεμορφώθης εν τω όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Δόξα… Ήχος πλ. α’

Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού ημών, και θεασώμεθα την δόξαν της Μεταμορφώσεως αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, φωτί προσλάβωμεν φως, και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας.
iconandlight.wordpress.com