Αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.
Ιησούς του Ναυή, ο δίκαιος ηγέτης του Ισραηλιτικού λαού, Προπάτορ Π. Διαθήκης (12ος αι. π.Χ.),
Συμεών ο στυλίτης της Μάνδρας, ο Παλαιός, στην Τελάνισσο (σημ. Ντερ Σαμάν) Συρίας (459),
Μάρθα, μητέρα Αγ. Συμεών του στυλίτου του Παλαιού,
Συμεών ο Νέος Στυλίτης της Λέσβου (844 μ.Χ.),
Μελέτιος ο νέος, ο εν τω όρει Μυουπόλεως ασκήσας, του εν Κιθαιρώνι (1105)
Αμμούν ο Διάκονος και οι 40 οσιοπαρθενομάρτυρες ασκήτριες μαθήτριές εν Θράκη (4ος αιών),
Αγγελής ο χρυσοχόος, νεομάρτυς εν Κωνσταντινουπόλει (1680), Αντώνιος «ο εν Αγιά» Δημητριάδος,
Μνήμη του γενομένου μεγάλου εμπρησμού εν Κωνσταντινουπόλει κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υν΄ [450],,
Σύναξις της ιεράς εικόνος της Θεοτόκου της Μονής των Μιασηνών (864),
Σύναξις της Παναγίας της «Παμμακαρίστου» της εν τω Πατριαρχικώ ναώ του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου κατατεθειμένης εν Κωνσταντινουπόλει.
Εορτάζουν την 1 Σεπτεμβρίου
Στίχοι
Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου Χρόνου,
Ω και Παλαιέ, και δι᾿ ανθρώπους Νέε (ήτοι συ ω Xριστέ).
Στίχοι εις τον Ιησού του Ναυή
Ον του τρέχειν έστησεν ήλιον πάλαι.
Λιπών Ιησούς, Ήλιον δόξης βλέπει.
Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.
Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
…Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.
Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;
Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη.
Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.
Ένας πνευματικός συγγραφέας της Δύσης είχε γράψει ότι ο Χριστιανός είναι αυτός στον οποίο ο Θεός έχει εμπιστευθεί την ευθύνη όλων των άλλων ανθρώπων και αυτήν την ευθύνη πρέπει να προετοιμαστούμε να φέρουμε εις πέρας…..
Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης. Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση.
Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»· σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε.
Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.
Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς. Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Και όταν κοιτάξουμε πίσω την προηγούμενη χρονιά, τα λόγια της λιτανείας μας χτυπούν και μας κατηγορούν. Ζητάμε από τον Θεό να μας συγχωρέσει όσα έχουμε κάνει η όσα έμειναν ατέλειωτα την χρονιά που πέρασε. Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι· είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό. Και γνωρίζουμε ότι ο Χριστός δεν συμβιβάζεται με τίποτα παρά με το μεγαλείο του ανθρώπου και το μήνυμα της αγάπης και της λατρείας.
Μπορούμε πράγματι να μετανοήσουμε επειδή ποιός θα έλεγε, βλέποντάς μας, καθώς έλεγαν οι άνθρωποι για τους πρώτους Χριστιανούς, «Δείτε πως αγαπούν ο ένας τον άλλον!». Ποιός, βλέποντάς μας, θα έλεγε ότι κατέχουμε το νόημα της ζωής, της αγάπης που μας πηγαίνει πέρα από κάθε σύγκριση, που προκαλεί τον καθένα να αναρωτηθεί από που προέρχεται αυτό; Ποιός τους το έδωσε; Πως μπορούν να υπομείνουν την δοκιμασία; Και αν θέλουμε τούτη τη χρονιά να γίνουμε άξιοι του Θεού, της Χριστιανικής μας κλήσης, του αγίου ονόματος της Ορθοδοξίας, πρέπει χωριστά και σαν ένα σώμα να γίνουμε για όλους, για το κάθε πρόσωπο που ίσως να μας χρειάζεται, ένα όραμα για το τι μπορεί να είναι ο άνθρωπος και για το τι μια κοινότητα ανθρώπων μπορεί να είναι κάτω από τον Χάρη του Θεού.
Ας προσευχηθούμε για συγχώρεση, εμείς που είμαστε μέχρι τώρα μακρυά από την κλήση μας, ας προσευχηθούμε να μας δίνει ο Κύριος γενναιότητα, κουράγιο, θέληση να δικαιώσουμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να ακολουθήσουμε τα βήματα του Χριστού εκεί όπου μας καλεί.
Στο ξεκίνημα του πολέμου ο Βασιλιάς Γεώργιος Ι΄ είπε τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο. Στο μήνυμά του προς το Έθνος διαβάζει ένα απόσπασμα: « Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε, και ίσως σήμερα να πάρουμε μιάν απόφαση, μια απόφαση να είμαστε πιστοί στην κλήση μας και να ξεκινήσουμε την Νέα Χρονιά με κουράγιο. Αμήν.
Anthony Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ, Στο κατώφλι του νέου χρόνου, 31 Δεκεμβρίου 1981
http://www.mitras.ru/eng/eng_251.htm – http://www.mitras.ru/eng/eng_49.htm
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=49827994054805046708
Οι πιο ωραίοι άνθρωποι
π. Δαμιανός
Οι πιο ωραίοι άνθρωποι, που γνώρισα και δε λησμονώ στη ζωή μου, τους άρπαξε η Έρημος και τους κατάπιε η Ευχή. Ευγενείς, απρόβλεπτες και ακλόνητες υπάρξεις, μίσησαν τη δόξα και την απάτη του συστήματος. Συνάμα δε, με τη σειρά του, δυσάρεστο, εκνευρισμένο και πειραγμένο αυτό το σύστημα, τους πέταξε έξω από τη βερνικωμένη του αυλή.
Κι όμως η καρδιά τους γέμισε από υπερκόσμια σοφία, ικανή οπωσδήποτε να φωτίσει τα σκοτάδια χιλιάδων και να παρηγορήσει τον πόνο πολλών τσακισμένων και μαραζωμένων ανθρώπων.
Τη θωριά τους δεν την τσάκωσε ο φακός, το στόμα τους δε συλλάβισε δηλώσεις, η περπατησιά τους δεν ολίσθησε στο βάραθρο των εντυπώσεων, η ατσαλακωσιά και η πολυτέλεια της βιτρίνας δεν τους γράπωσε το πνεύμα. Η θεοφιλή ψυχή τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια άχραντη εστία βιωμάτων ενός πανέμορφου και αψευδούς χριστιανισμού, τον οποίο δεν μπορεί να συλλάβει ποτέ ο εφησυχασμένος κόσμος που, μέσα στη ρηχότητα και την ανημποριά του, έκανε το κάθε αυτονόητο και σαθρό, πνευματική υπόθεση. Η ανάσα αυτών των ουράνιων ανθρώπων είχε τόσο δεθεί με την επίκληση του θείου Ονόματος, με την εσώτατη εμβίωση της Θείας Λειτουργίας, που σκορπούσαν παντού χάρη, δύναμη και αίγλη αθανασίας. Τα σεμνά βήματά τους, χαμένα στις βροχές και τ’ αγιάζια, στα λιοπύρια και τους καύσωνες της Ερήμου, χάραζαν και χαράζουν θελκτικά μονοπάτια μεγάλης και μοναδικής έμπνευσης για όλους μας. Ακόμη κι αυτή τη φίλη τους την Έρημο και την ερημητική τους ζωή φρόντισαν να μη την πάρει χαμπάρι κανείς. Έσβηναν και τον τρόπο και τον τόπο τους, ποθώντας να εγγράψουν τα μαρτύρια και τους πόθους της καρδιάς τους, τη μυστική και πολύπονη βιωτή τους στο επτασφράγιστο βιβλίο του παντεπόπτη Θεού
Ο κόσμος κοιμάται.
Έμαθε και επιθυμεί να κοιμάται.
Είτε με χάπια ηρεμίας και ευτυχίας, είτε με θεωρίες και φαντασίες που του αφαιρούν ολοένα πιο πολύ την ισορροπία από μέσα του, τη σπιρτάδα, την ακμή, τη συναίσθηση και την εμβάθυνση.
Ο εχθρός, με γιαλαντζί θρησκευτικές αιτιολογήσεις και με θεολογιστικούς προφασισμούς, κάνει τα πάντα ώστε κανείς ποτέ να μη χαλάσει τούτη τη μαζική νάρκωση. Γιατί όποιος αφυπνίζεται, αρχίζει και ζει καλύτερα, ουσιαστικότερα, αυθεντικότερα.
Κάποιοι χριστοάνθρωποι, όμως, μένουν πραγματικά ακοίμητοι και ανύστακτοι.
Και με τον εγκαρδιωμένο τρόπο της θαυμαστής πολιτείας τους, στέκονται για μας σαν ασάλευτοι φάροι μέσα στις μεγάλες νύχτες μας, στα πελάγη των δοκιμασιών μας, στις καταχνιές των παθών μας, στην κοιλάδα των βασάνων μας. Αξίζει μόνο μια στιγμή, μια στιγμή της στιγμής, ν’ αφήσουμε, επιτέλους, το γλυκό και θανατηφόρο ύπνο μας, να σηκωθούμε πολύ ορμητικά και, μέσα από τα στέρνα της ύπαρξής μας, να τους στείλουμε το πιο ανυπόκριτο, αληθινό και συγκινητικό μας «Ευχαριστώ!».
Ο κόσμος, αν και δεν το γνωρίζει, αν και δεν πρόκειται να το συνειδητοποιήσει ποτέ, επαρκώς και δεόντως, χάρη σ’ αυτούς τους ανθρώπους της Χάριτος, συνεχίζει να έχει ευστάθεια, συνέχεια, νόημα, ουσία και ζωή…
π. Δαμιανός
πηγή https://toeilhtarion.blogspot.com/2016/10/blog-post_12.html?m=1&fbclid=IwAR2omAQLTI1cUhiKLewkGTN86DySCKcwBOl-0GZaB3TQgOKmWJDK-lS5Adc
***
Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ο ίδιος ο Χριστός .. Ο παράδεισος δεν είναι τόπος αλλά τρόπος ζωής.
Παράδεισος είναι ο Χριστός. Παύλος Σερβιας
Ο Παράδεισος δεν είναι μέρος στο χάρτη. Είναι μια κατάσταση πνεύματος. Όταν ένα πρόσωπο γνωρίζει τον Θεό και ζει σε κοινωνία μαζί Του, αυτός είναι ο παράδεισος. π. Θωμάς Hopko
***
Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
Σκοπός μας είναι η ζωή με τον Χριστό-Θεό, η αθανασία, η αιωνιότητα. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, η αιωνιότητα του Θεού μπορεί να μας μεταδοθεί.
Πρέπει να στοχεύουμε στον Ίδιο τον Θεό, στο πρόσωπό Του, δηλαδή σ’ εκείνο που είναι πάνω απ’ όλα, για να δώσουμε στο σώμα μας, που κλίνει στην αδράνεια, την φορά προς το αιώνιο.
Ο Απόστολος Παύλος, το μεγάλο αυτό πνεύμα που μας έδωσε η Πρόνοια του Θεού, βεβαιώνει ότι ο νόμος δεν οδήγησε ποτέ κανένα στην τελειότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κανόνες της Εκκλησίας μπορούν να μας βοηθήσουν στην αρχή. Πράγματι, αν από την αρχή αφεθούμε στον εαυτό μας, στο αυτεξούσιο μας, μπορεί να αισθανθούμε λίγο χαμένοι.
Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υψωθεί πάνω από κάθε νόμο, έφθασε στην κατάσταση της θεώσεως, δηλαδή στη σωτηρία. Σημαντικότερο είναι να έχουμε συνείδηση και υπευθυνότητα για την κάθε κίνηση της καρδιάς και του νου μας, παρά να έχουμε κάποιον κανόνα.
Δεν μπορούμε να θεωθούμε με την άσκησή μας. Η θέωση ενεργείται με την ενοίκηση του Θεού μέσα μας και όχι με τις δικές μας ικανότητες.
Να γίνετε μωροί, μωροί σαν τους αληθινούς ασκητές! Γιατί μωροί; Γιατί να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να ζει συγχρόνως σε δύο επίπεδα: στο παρόν και στην αιωνιότητα.
Η αληθινή ελευθερία υπάρχει εκεί «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου» και γι’ αυτό σκοπός της υπακοής, όπως και της Χριστιανικής ζωής εν γένει, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος ο οποίος υποδουλώνει τον αδελφό – συνάνθρωπό του, ή έστω επιβουλεύεται την ελευθερία του, καταστρέφει αναπόφευκτα τη δική του ελευθερία, διότι κάθε τέτοια επιδίωξη αποτελεί από μόνη της πτώση από τη Θεία ζωή της αγάπης, στην οποία κλήθηκε ο άνθρωπος.
Ο Χριστός ερωτά τον καθένα από μας: “Αγαπάς Με; Και ο καθένας απαντά: “Ναι Κύριε, Συ οίδας ότι αγαπώ Σε”. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/31/30325/
Απολυτίκιον της Ινδίκτου
Ήχος β᾿
Ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος, ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων εν ειρήνη τους Βασιλείς και την πόλιν σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, και σώσον ημάς.
Απολυτίκιον της Παμμακαρίστου.
Ήχος δ΄ Ταχύ προκατάλαβε.
Πανήγυριν σήμερον επικροτούμεν φαιδράν, ιδού γαρ προτίθεται, ω Παμμακάριστε, εικών σου η πάνσεπτος, ήνπερ καρδίας πόθω, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνούμεν και θερμώς σοι βοώμεν, ρύσαι ημάς κινδύνων και περιστάσεων.
του Οσίου Ήχος α´
Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τους προπάτορας Όσιε, τον Ιώβ εν τοις πάθεσι, τον Ιωσήφ εν τοις πειρασμοίς, και την των Ασωμάτων πολιτείαν, υπάρχων εν σώματι, Συμεών Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
των Αγίων τεσσαράκοντα Γυναικών, ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αθλητών αι χορείαι, δεύτε συνδράμετε και τεσσαράκοντα κόρας μετά Αμμούν ευσεβούς μεγαλύνατε λαμπρώς πανηγυρίζουσαι· ότι ενήθλησαν στερρώς, τη ασκήσει εν Χριστώ ρωσθείσαι και λαμπρυνθείσαι· πρεσβεύουσαι τω Κυρίω ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Ήχος α’, Των ουρανίων
Της αυτολέκτου και θείας διδασκαλίας Χριστού, την προσευχήν μαθόντες, καθ᾿ εκάστην ημέραν, βοήσωμεν τω Κτίστη· Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς κατοικών, τον επιούσιον άρτον δίδου ημίν, παρορών ημών τα πταίσματα.
Ήχος δ´, Ιωάννου Μοναχού
Η βασιλεία σου Χριστέ ο Θεός, βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά· πάντα γαρ εν σοφία εποίησας, καιρούς ημίν και χρόνους προθέμενος· διό ευχαριστούντες κατά πάντα και διά πάντα βοώμεν. Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, και καταξίωσον ημάς ακατακρίτως βοάν σοι, Κύριε δόξα σοι.
Ο αυτός Ανδρέου Πυρού
Αι πορείαί σου ο Θεός, αι πορείαί σου μεγάλαι και θαυμασταί· διό της οικονομίας σου, την δυναστείαν μεγαλυνούμεν, ότι φως εκ φωτός, επεδήμησας εις ταλαίπωρον κόσμον σου, και την πρώτην ανείλες αράν, του παλαιού Αδάμ, ως ηυδόκησας Λόγε, και ημίν εν σοφία, καιρούς και χρόνους υπέθου, του δοξάζειν την παντουργικήν σου αγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.
Θεοτοκίον
Τας ημών ελπίδας Θεοτόκε αγνή, και την ημών πεποίθησιν, επί σε ανατιθέμεθα· ευμενή ημίν δίδου, Παρθένε ον έτεκες.
Κάθισμα.
Ήχος πλ. δ . Την Σοφίαν και Λογον.
Ο καιρούς καρποφόρους και υετούς, ουρανόθεν παρέχων τοις επί γης, και νυν προσδεχόμενος, τας αιτήσεις των δούλων σου, από πάσης λύτρωσαι, ανάγκης την πόλιν σου, οι οικτιρμοί και γαρ σου, εις πάντα τα έργα σου. Όθεν τας εισόδους, ευλογών και εξόδους, τα έργα κατεύθυνον εφ ἡμᾶς των χειρών ημών, και πταισμάτων την άφεσιν, δώρησαι ημίν ο Θεός· συ γαρ εξ ουκ όντων τα σύμπαντα, ως δυνατός εις το είναι παρήγαγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου