Ω Αββά Μωϋσή, παρεβίασες την εντολή των ανθρώπων και τήρησες την εντολή του Θεού.

 Όσιος Αββάς Μωϋσής ο Αιθίοπας της Σκήτεως (332-407)

Εζεκίας ο Δίκαιος, Βασιλιάς του Ιούδα (691 π.Χ).
Σουσανίκ βασίλισσα Γεωργίας η μάρτυς (475) (και 17 Οκτωβρίου)
Άννα η Θεοδόχος και προφήτιδα της Ιερουσαλήμ, θυγατέρα του Φανουήλ (3/2 και 28/8, 1ος αι.)
Σύναξις 52 Οσίων Πατέρων των Μακρινών Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου (της Σκήτης του Αγίου Θεοδοσίου)

Εορτάζουν στις 28 Αυγούστου

Στίχοι
Φήσεις το ρητόν και θανών, Μωσή μέλα.
«Άνθρωπος όψιν, και Θεός την καρδίαν».
Θάψαν εν εικάδι Μωσήν ογδόη Αιθιοπήα.

Στίχοι·
Νόων μυριάς, ανυμνεί Σε εν πόλω,
πληθύς δ’ Οσίων, Χριστέ, αινεί Σε εν τάφοις.

‘β’. Ένας αδελφός της Σκήτης έσφαλε. Και αφού έγινε συνέδριο, έστειλαν και φώναξαν τον Αββά Μωϋσή. Αυτός όμως δεν ήθελε να έλθη. Του εμήνυσε λοιπόν ο πρεσβύτερος, λέγοντας: «Έλα, γιατί όλοι σε περιμένουν». Και εκείνος σηκώθηκε και ήλθε. Και παίρνοντας ένα ζεμπίλι τρύπιο, το γέμισε με άμμο και το φορτώθηκε στον ώμο. Εκείνοι δε, βγαίνοντας σε συνάντηση του, του λέγουν: «Τι σημαίνει αυτό, πάτερ;». Τους είπε τότε ο γέρων: Έχω πίσω μου τις αμαρτίες μου οπού ξεχύνονται, αλλά δεν τις βλέπω. Και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω αμαρτίες άλλων». Και αυτοί, ακούοντας, τίποτε δεν είπαν στον αδελφό. Αλλά τον συγχώρησαν.

ε΄. Δόθηκε κάποτε σε Σκήτη εντολή: «Να νηστεύσετε αυτή την εβδομάδα». Έτυχε λοιπόν τότε να επισκεφτούν κάποιοι αδελφοί από την Αίγυπτο τον Αββά Μωϋσή. Και τους έκαμε λίγο μαγειρευτό φαγητό. Και βλέποντας οι γείτονες τον καπνό, το ανέφεραν στους κληρικούς: «Να, ο Μωϋσής κατέλυσε τη νηστεία, μαγειρεύοντας φαγητό». Και εκείνοι είπαν: Όταν θα έλθη, εμείς θα του μιλήσουμε». Και σαν συμπληρώθηκε η εβδομάδα, βλέποντας οι κληρικοί τη θαυμαστή συμπεριφορά του Μωϋσέως, του έλεγαν ενώπιον όλων: «Ω Αββά Μωϋσή, παρεβίασες την εντολή των ανθρώπων και τήρησες την εντολή του Θεού».

Είπε επίσης: «Όλος ο αγώνας πρέπει να αποβλέπει στο να μην κρίνουμε τον πλησίον. Γιατί όταν το χέρι του Κυρίου φόνευσε όλα τα πρωτότοκα στη χώρα της Αιγύπτου, δεν έμεινε σπίτι που να μην είχε νεκρό (Έξ. 12,29-30)». Τον ρωτάει ο αδελφός: «Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;» «Σημαίνουν―είπε ο Γέροντας―ότι, εάν όλα εκείνα που μας εμποδίζουν μας αφήσουν να δούμε τις αμαρτίες μας, δεν θα βλέπουμε τις αμαρτίες του πλησίον. Άλλωστε είναι ανοησία, ενώ έχει δικό του νεκρό ο άνθρωπος, να τον αφήσει και να πάει να κλάψει το νεκρό του πλησίον.

Και το να πεθάνεις έναντι του πλησίον σημαίνει να έχεις μπροστά σου τη δική σου αμαρτία και να μην έχεις μέριμνα για κανένα άνθρωπο ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος είναι κακός. Μην κάνεις κακό σε κανένα άνθρωπο, ούτε να σκέφτεσαι πονηρά για κανένα. Μην εξευτελίσεις κάποιον που κάνει το κακό αλλά και να μην συμφωνήσεις μ’εκείνον που κάνει κακό στον πλησίον ούτε να χαίρεσαι μ’αυτόν που βλάπτει τον πλησίον. Αυτό σημαίνει το να είμαστε νεκροί έναντι του πλησίον.

Μην κατακρίνεις κανένα· αλλά να λες: Ο Θεός γνωρίζει τον καθένα και να μη συμφωνείς μ’αυτόν που κατηγορεί· να μη χαίρεσαι που κατηγορεί αλλά ούτε και να τον μισείς. Αυτό είναι το νόημα του να μην κρίνουμε.

θ’. Έλεγε ο αββάς Μωϋσής στη Σκήτη: «Εάν φυλάξωμε τις εντολές των πατέρων μας, εγώ σας εγγυώμαι ότι βάρβαροι δεν θα έλθουν εδώ. Εάν όμως δεν τις φυλάξωμε ο τόπος αυτός οπωσδήποτε θα ερημωθεί».

ιδ’.Είπε ο αββάς Μωϋσής: «Οφείλει τινας να πεθάνει απέναντι του συντρόφου του, ώστε να μην τον κατακρίνει σε τίποτε ».

«Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων… Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα… Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46).

Το τέλος των σφαγιαστών του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

«Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού» (Ψαλμ. 22). Δηλ. παρεστάθηκαν απειλητικοί οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν στον ίδιο τόπο εναντίον του Κυρίου και Θεού και εναντίον εκείνου, τον οποίον αυτός έχρισε Προφήτη και Αρχιερέα.
Τι είπε ο Κύριος στον Απ. Παύλο, που τον κατεδίωκε; «Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. 9, 4). Δηλ. Σαούλ, Σαούλ, διατί με καταδιώκεις; Είναι σκληρό δια σε να κλωτσάς επάνω στα σιδερένια καρφιά των βουκέντρων. Λοιπόν όσο σκληρό είναι να κλωτσάς τα καρφιά τόσο πιο σκληρό είναι να καταδιώκης την Εκκλησία…

Ο βασιλιάς Ηρώδης Αντύπας (20 -40 μ.Χ.) ήταν ένας αιμοδιψής και αιμοβόρος βασιλιάς, ήταν αυτός που αποκάλεσε ο Χριστός «αλώπεκα» (αλεπού-Λουκ.13:31 ) λόγω της δολιότητάς του, της παμπόνηρης πανουργίας του και της διπλωματικότητάς του, προειδοποιώντας τους μαθητές του να τον προσέχουν ιδιαιτέρως οπως και τους Φαρισαίους . Ήταν αυτός που αποκεφάλισε τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο (Μάρκ.6:14-28) , αυτός που χλεύασε και ειρωνεύτηκε τον Κύριο, του φόρεσε χλαμύδα και τον παρέδωσε στον Πιλάτο (Λουκάς 23:6-12). Μετά τον θάνατο του Χριστού και την Ανάστασή Του, ο Ηρώδης φυλάκισε και βασάνισε τους Αποστόλους. Θεωρούσε τον εαυτό του ως κάποια θεότητα και απαιτούσε να τον προσκυνούν, όταν τον βλέπανε. Έμεινε στην εξουσία μέχρι το 37 μ.Χ. Τι το ήθελε όμως! Η ζωή του ήτανε μαρτυρική. Μαστίζεται αλύπητα από τους δριμείς ελέγχους της συνειδήσεως, είχε συνεχώς εφιάλτες από τους οποίους καταδιωκόταν παντού σαν τον πρώτο φονιά της ιστορίας, τον Κάιν. Μάταια αγωνίζεται ο ταλαίπωρος Ηρώδης, η πονηρή αλεπού, να πνίξει τη φωνή της συνειδήσεως. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και ο βασιλιάς των Ναβαταίων της Αραβίας Αρέτας Δ’, που θεώρησε μεγάλη προσβολή την αποπομπή της κόρης του από τον Ηρώδη Αντύπα, στράφηκε με όλες τις δυνάμεις του εναντίον του, τον οποίο κατανίκησε ολοσχερώς. Ο ηττημένος Αντύπας καταδικάστηκε από τον Ρωμαίο Καίσαρα, Καλιγούλα, σε εξορία πρώτα στο Λούγδουνο (τη σημερινή Λυών) στην Γαλλία και αργότερα στην Ισπανία. Ο Ηρώδης και η ραδιούργα Ηρωδιάδα έζησαν εξόριστοι, σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης έως ότου η γη άνοιξε και τους κατάπιε. 

Άλλη εκδοχή όμως λέει ότι κάποια φορά καθώς καθόταν στο θρόνο του, ντυμένος με όλη την πολυτέλεια, που μπορεί να ντυθή ένας αυτοκράτορας, Άγγελος Κυρίου τον χτύπησε με ξαφνική αρρώστια: γέμισε σκουλήκια και ξεψύχησε εν μέσω φρικτών πόνων (Πράξεις 12, 21, 23).

Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε αναιδώς την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι ήτανε πολύ χειρότερη. Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας.
Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς:
Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω τον παγωμένο ποταμό Σύκαρη, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό! Όλοι οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι γραμμένο στην Ιερή Αποκάλυψη ότι «τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (14, 13), ενώ και από τον Απόστολο Παύλο σημειώθηκε θεόπνευστα ότι ο Θεός «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 6).

«Το σπίτι σας θα μείνη άδειο».

Αυτά τα προφητικά λόγια του Χριστού, έγιναν πραγματικότητα κατά γράμμα, επειδή δεν χάθηκαν και δεν καταστράφηκαν μόνον άνθρωποι και συγγενείς τους, αλλά χάθηκαν και καταστράφηκαν ολόκληρες αυτοκρατορίες και λαοί, που καταδίωξαν και βασάνισαν τους χριστιανούς. Αυτό έχει συμβή και με τον εβραϊκό λαό, ο οποίος διασκορπίστηκε σε όλο τον κόσμο, όπως και ο Μωυσής προφήτευσε. «Και θα σε διασκορπίση ο Κύριος σε όλα τα έθνη από τη μία πλευρά της γης μέχρι την άλλη» (Δευτερονόμιο 28, 64).
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας και της Περσίας καταστράφηκαν. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες, φαινόταν στην εποχή τους δυνατές, σταθερές, ατσάλινες, αλλά η Αλήθεια ήταν πιο δυνατή από αυτές. Και όπως καταστράφηκαν και χάθηκαν οι παλιές αυτοκρατορίες που πολέμησαν εναντίον των Χριστιανών, έτσι χάθηκε και ο βίαιος μπολσεβικισμός της Ρωσίας. Έτσι θα χαθούν και όσες άλλες αυτοκρατορίες έχουν πνεύμα μοχθηρίας, μίσους και βίας.

Έλεγε ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης το έτος 1969: «Αν είστε δειλοί, θα επικρατήσουν οι άθεοι και θα χάσουμε τα πάντα. Εάν φοβάσαι, δεν είσαι Χριστιανός. Χριστιανός και φόβος δεν συμβιβάζον­ται. Τι φοβάσαι; τους ανθρώπους, τον κόσμο, τον διάβολο, τον θάνατο; Ο Χριστιανός δεν φοβάται τίποτε, μόνο το Θεό φοβάται, και είνε σύντροφος των γενναίων μαχητών.
Εάν είστε δειλοί, να το θυμάστε και γράψατέ το…· θα επικρατήσουν οι άθεοι (αυτό δεν συμβαίνει σήμερα;). Εάν εμείς οι Χριστιανοί δεν ξυπνήσουμε και δεν γίνουμε ήρωες, θα χάσουμε και την πατρίδα και τα σπίτια και τα πάντα. Ανδρείοι να είστε και να κοιτάτε ψηλά, προς τον ουρανό».

Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης παρατηρεί: «Όταν ο Θεός λέει στον Νόμο· θα σας δώσω άρχοντες, όπως τους θέλει η καρδιά σας, είναι φανερό, ότι άλλοι μεν από τους άρχοντες και τους βασιλείς αναδεικνύονται από τον Θεό, και άλλοι πάλι, όντας ανάξιοι, αναδεικνύονται κατά παραχώρηση η θέληση του Θεού, αντίστοιχα προς τον ανάξιο λαό της δικής τους αναξιότητας.

***

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πουθενά η φιλαρχία δεν είναι τόσο φοβερή αμαρτία όπως στην Εκκλησία. Εάν περάσει στην καρδιά του ανθρώπου, διώχνει απ’ αυτήν την αγάπη, και μαζί με την αγάπη την αλήθεια. Και στην θέση τους ενθρονίζει κάθε κακό.

Η Εκκλησία κυβερνάται με την αγάπη και με την αλήθεια. Ο μεγαλύτερος διακονεί με αγάπη τον μικρότερο. Ο πρεσβύτερος είναι υπηρέτης όλων, πάντα κατά το παράδειγμα του παν-τέλειου Κυρίου Ιησού που δεν ήρθε στο γήινο κόσμο μας «διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. Κ’, 26-28).

Αυτό διακρίνει την Εκκλησία απ’ όλες τις οργανώσεις του κόσμου. Αυτό είναι που την κάνει όχι αυτού του κόσμου και που δείχνει ότι είναι όλη απ’ τον άλλον κόσμο, απ’ τον κόσμο της θεϊκής αγάπης και της αλήθειας του Χριστού. Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

***

Αγίου Λουκά Κριμαίας

… Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.
Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

***

Αγία Οσιομάρτυς Σουσανίκ της Γεωργίας (440-475)

Ο ασεβής Βάσκεν ηγεμόνας της Νότιας Kartli Γεωργίας, και σύζυγος της αγίας Σουσανίκ (ή Σωσσάνας) προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί το Χριστό, λύσσαξε όμως κυριολεκτικά από την στάση της βασίλισσας. Κάποια μέρα άρχισε να την ποδοπατά, να την σέρνει από τα μαλλιά και να την χτυπά στο κεφάλι με τις γροθιές και με ένα σίδερο. Το ένα μάτι της Αγίας αχρηστεύθηκε. Και να ξεφώνιζει σαν δαιμονισμένος. Βλέποντας ο Τζότζικ την μανία του αδελφού του, μπήκε στην μέση και ελευθέρωσε την Αγία σαν πρόβατο από αιμοβόρο λύκο, λέγοντάς του: Φτάνει πιά. Την Μεγάλη Εβδομάδα, ο διάβολος κυρίευσε πάλι την καρδιά του. Πήγε στην Εκκλησία την έβγαλε έξω και διέταξε να την σύρουν πάνω στην γη μέχρι το παλάτι. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αγκάθια. Εκεί διέταξε να της δώσουν 300 ραβδισμούς. Η πολύαθλη Σουσανίκη, την ώρα του μαρτυρίου, δεν έβγαλε αναστεναγμό ούτε παραπονέθηκε. Η Μάρτυς έζησε 6 χρόνια σε φρικτές συνθήκες, σε ένα μπουντρούμι με βασανιστήρια δοξάζοντας τον Θεό.

Μέσα από την φυλακή ευχήθηκε σε όλους που την συμπόνεσαν και στήριξαν
–Ο Θεός, ας πλουτίσει με όλα τα αγαθά Του όσους συμμερίσθηκαν το μαρτύριο και τις θλίψεις μου, τώρα, πορεύομαι προς την αιωνιότητα. Ελπίζω ότι για τις θλίψεις που δοκίμασα, θα μου χαρίσει ο Κύριος την χαρά· για τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, την δόξα και την τιμή στους ουρανούς.
Στο έβδομο έτος της φυλάκισης κοιμήθηκε στη φυλακή ειρηνικά, παραδίδοντας την αγία ψυχή της στα χέρια του Θεού στις 17 Οκτωβρίου του 475 μ. Χ
Ο ευσεβέστατος βασιλιάς της Ιβηρίας Βαχτάνγ Γούργ Ασλάν, το 482 ξεκίνησε με το στράτευμά του εναντίον του δολοφόνου της αγίας Σουσανίκης, τον έπιασε αιχμάλωτο και τον κρέμασε. Προς τιμήν της Μάρτυρος έκτισε ναό στην Τσουρτάγ, όπου μετέφερε και έθαψε με επισημότητα το άγιο λείψανό της.

Η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών… τίποτε μην σας φοβίσει, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα … μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/20/%ce%b7-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%81/

Η Ορθοδοξία έχει τον δικό της αληθινό και αλάθητο Πάπα, το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα της σοφίας και δύναμης του Θεού, που κυβερνά όλους και όλα, αλλά όχι με τη βία όπως οι επίγειοι δικτάτορες αλλά σαν πατέρας, με σοφία και αγάπη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/13/63573/

Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ’ ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ’ ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος α’. Του λίθου σφαγισθέντος.

Της ερήμου πολίτης και εν σώματι άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Μωϋσή· νηστεία αγρυπνία προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας, και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Απολυτίκιον Αγίας Σουσανίκ της Γεωργίας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Βασιλέως συζύγου σου ειδωλόφρονος ορώντος διαγωγήν σου την ευσεβή, Σουσανίκ, προσταγή στερρώς υπέμεινας μαρτύριον· όθεν θεόθεν ο Χριστός πολυχεύμονα πηγήν ανέδειξεν ιαμάτων σον τάφον εν τη Τιφλίδι και προς Αυτόν ημών σε πρέσβειραν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, ομολογίαν, κατεκόσμησας την Εκκλησίαν, Σουσανίκη Μαρτύρων ομότροπη, όθεν στερρώς τω συζύγω αντέστησες, ξύλο ειρκτή υπομείνας και βάσανα, Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίων Πατέρων των Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου. Ήχος γ΄. Την ωραιότητα.

Την πολυύμνητον, πόλιν τιμήσωμεν, την εξανθήσασαν, άνθη τα τίμια, τους μαργαρίτας τους σεπτούς, Οσίων τους ακραίμονας· πλείστοι γαρ υπάρχουσιν, αριθμόν οι μακάριοι, πάσαν την μυρίοπλον, εχθρού πλάνην νικήσαντες· διό και τους στεφάνους εδέξαντο, εκ Θεού οι γενναίοι αδάμαντες.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Την Σουσανίκην οι πιστοί εγκωμιάσωμεν, ότι ενήθλησε λαμπρώς υπέρ τον ήλιον, υπομείνασα συζύγου το ωμότατον, προσευχομένη υπέρ του κόσμου εμαρτύρησεν, ταπεινώσεις δημοσίως αύτη έλαβε, διό κράζομεν· χαίροις Μάρτυς πανεύφημε.

Κανών α’, Ωδή ς’
Ήχος πλ. δ’ Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέλισσα φιλεργός, τω σίμβλω της διανοίας σου, τα άνθη των αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, την πικρίαν Πάτερ, των δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, την άνω πόλιν κεκλήρωσαι, την σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν προς αδάπανον, και προς Παραδείσου, τας σκηνώσεις εξεδήμησας.

Κανών α’, Ωδή θ’
Ήχος πλ. δ’ Έφριξε πάσα ακοή

Στάζουσι Πάτερ γλυκασμόν, ωφελείας οι των πόνων ιδρώτές σου, και την πικρίαν ημών των παθημάτων αποδιώκουσιν, αναβλυστάνουσιν ημίν ιάσεις τα λείψανα, και σηπεδόνας κακών, και ψυχών τον μολυσμόν εκκαθαίρουσιν.

Στεφάνοις έστεψε Χριστός, αμαράντοις σου την κάραν θεσπέσιε, νενικηκότος στερρώς, τας παρατάξεις του κοσμοκράτορος, και των Οσίων τοις χοροίς, οσίως ηρίθμησε, μεθ’ ων ικέτευε, λυτρωθήναι πειρασμών τους τιμώντάς σε.

iconandlight.wordpress.com