Η ψυχή μου ‘’ξηράνθηκε’’ μέσα στη ματαιότητα του κόσμου αυτού και έχω ανάγκη «ύδατος ζώντος» εκπορευομένου από τον Δημιουργό μου και «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον». Παντοδύναμε και Ζωντανέ Θεέ – η Πηγή της αγιότητας, η Πηγή της δύναμης, η Πηγή της ζωής – φώτισέ μας και θάλψε μας με αγάπη προς Εσένα δια της Αγίας Μητέρας Σου της Ζωοδόχου Πηγής.

 

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον
Τῇ Παρασκευῇ τῆς Διακαινησίμου, ἑορτάζομεν τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καὶ θεομήτορος, τῆς Ζωηφόρου Πηγῆς, ἔτι δὲ καὶ μνείαν ποιούμεθα τῶν ἐν τούτῳ τελεσθέντων ὑπερφυῶν θαυμάτων παρὰ τῆς Θεομήτορος.

Στίχοι
Μάννα Σιλωάμ, καὶ Στοὰν Σολομῶντος
Πηγὴν Κόρη σὴν ἐμφανῶς πᾶς τις βλέπει.

Ὕδωρ τὸ ζωήρρυτον τῆς Πηγῆς μάννα τὸ προχέον τὸν ἀθάνατον δροσισμόν, τὸ νέκταρ τὸ θεῖον, τὴν ξένην ἀμβροσίαν τὸ μέλι τὸ ἐκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν. Μεγαλυνάριον

Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; (Ψαλμός 41:2-3).

Είπε ο αββάς Ποιμήν: Είναι γραμμένο: Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός. Τα ελάφια στην έρημο πολλά καταπίνουν ερπετά. Και καθώς κατακαίονται από το φαρμάκι, επιθυμούν να έλθουν στα νερά• πίνοντας δε βρίσκουν ανακούφιση από το φαρμάκι των ερπετών. Έτσι και οι μοναχοί. Ζώντας στην έρημο, καίονται από το φαρμάκι των πονηρών δαιμόνων, και επιποθούν το Σάββατο και την Κυριακή, για να έλθουν στις πηγές των υδάτων, ήγουν, στο Σώμα και στο Αίμα του Κυρίου, και να καθαρισθούν από την πίκρα του πονηρού.

***

Ομιλία
περί της διψώσης για τον Θεό ψυχής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; (Ψαλμός 41:2).

Όταν στην καρδιά του ανθρώπου λάμπει έστω και μια μόνο σπίθα αγάπης για τον Θεό, δεν πρέπει να τη σβήσει αλλά να την αφήσει να καίει, και τότε θα δει ένα θαύμα.
Η μικρή αυτή σπίθα θα φουντώσει σε μια δάδα με απερίγραπτη λάμψη και το φως και η ζεστασιά της θα είναι πολύ μεγάλη. Στο φως της αγάπης του για τον Θεό ο άνθρωπος θα νιώθει τη ζωή του σε αυτόν τον κόσμο σαν σκοτάδι· και από τη ζεστασιά της αγάπης του για τον Θεό, θα νιώθει μια άσβεστη δίψα για Αυτόν, δίψα να είναι πιο κοντά στον Θεό, δίψα να δει τον Θεό.
Ο Δαβίδ, ο εραστής του Θεού, συγκρίνει αυτή τη δίψα με τη δίψα ενός ελαφιού που τρέχει προς τις πηγές του νερού. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα·. Μήπως δεν είναι όλα γύρω μας αδύναμα; Μήπως δεν φθείρονται τα πάντα γύρω μας γρήγορα; Αρπάζουμε τις σκιές, αγκαλιάζουμε πτώματα. Πληρώνουμε σήμερα για τη δυσωδία του αύριο – πληρώνουμε με χρυσό και ασήμι, άλλοτε με την τιμή και τη συνείδησή μας, και μερικές φορές ακόμη και με τη ζωή μας – για τη δυσωδία της αυριανής φθοράς! Αυτό δεν είναι αγάπη, αλλά ζωώδης λαγνεία.

Μια μεγάλη ψυχή αναζητά κάτι αληθινά άξιο αγάπης, αναζητά αυτό που δεν υπόκειται στην καταστροφή, στη φθορά, την αποσύνθεση και τη δυσωδία των παροδικών σωμάτων. Γι’ αυτό ο Βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος αγάπησε βαθιά τον Θεό, τονίζει τον Ζώντα Θεό.
Γιατί, αλήθεια, ποιος άλλος είναι ισχυρός και ζωντανός εκτός από τον Θεό; Ο Θεός ενέδυσε τους αγγέλους και τους αγίους Του με δύναμη και ζωή, αλλά όλα είναι δικά Του και από Αυτόν.

Πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; Εδώ βρίσκεται η ακαταμάχητη λαχτάρα της αληθινής αγάπης για τον Θεό. Ντροπή για όλους όσοι λένε ότι πιστεύουν στον Θεό και αγαπούν τον Θεό, αλλά η σκέψη και μόνο του θανάτου -της αναχώρησης απ’ αυτόν τον κόσμο- τους τρελαίνει από φόβο.

Κύριε Θεέ μας, Άγιε, Παντοδύναμε και Ζωντανέ Θεέ – η Πηγή της αγιότητας, η Πηγή της δύναμης, η Πηγή της ζωής – φώτισέ μας και θάλψε μας με αγάπη προς Εσένα.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Οκτωβριος)
http://prologue.orthodox.cn/October19.htm

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Η δίψα μου για τον Θεόν ήταν περισσότερο ουσιώδης απ’ ότι οι άλλες πτυχές της επίγειας υπάρξεως μου…

Η ψυχή μου ‘’ξηράνθηκε’’ μέσα στη ματαιότητα του κόσμου αυτού και έχω ανάγκη «ύδατος ζώντος» εκπορευομένου από τον Δημιουργό μου και «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον».
..Αγωνιζόμουν να ανοίξω στον Θεό όλο μου το εαυτό, μέχρι τέλους. Προσευχόμουν σε Αυτόν, να μη με απορρίψη από το Πρόσωπό Του… Η ανάγκη μου να θεραπευθώ με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος του Αγίου ήταν όμοια με την ανάγκη ενός νεαρού άνδρα που αχόρταγα ελκύεται στην ζωή, αλλά θανατώνεται χωρίς έλεος από κάποια ασθένεια.

Η συνείδησις της πτωχείας μου ήταν βαθειά,…
Γενικά τίποτε δεν επεδίωκα εκείνο τον καιρό σε αυτό το κόσμο, διότι όλη η ύπαρξη μου στρεφόταν προς τον Θεό, ενώπιον του Οποίου τόσο βαριά αμάρτησα. Αυτοκατακριτος, ζούσα νοερά στον άδη. Μόνον κάποιες στιγμές θλιβόμουν από την αντιπάθεια μερικών από τους πατέρες και αδελφούς της Μονής, ή για τη συμπεριφορά κάποιων πρεσβυτέρων και νεωτέρων μοναχών απέναντί μου, γενικά όμως ήμουν βαθιά αδιάφορος για την θέση μου στον αιώνα αυτό. Ζήλια δεν γνώριζα. Δεν υπήρχε για μένα κάποια κοινωνική ή ακόμη και ιεραρχική θέση, που θα μπορούσε να σβήσει το πυρ, που έκαιγε την ψυχή μου. Ήταν δυνατόν η παρουσία του πυρός αυτού μέσα μου να προκαλούσε τον ερεθισμό κάποιων εναντίον μου. Μήπως εξαιτίας του πυρός αυτού μέσα μου η συμπεριφορά μου δεν ήταν τελείως συνηθισμένη για τους ανθρώπους; Ποιος ξέρει; Είχα μόνο την ανάγκη να λάβω με όλη μου τη δύναμη συγχώρηση από τον Θεό, και δεν πρόσεχα τίποτε άλλο.

Αρκετές φορές αξιώθηκα της θεωρίας του Θείου Φωτός. Με τύλιγε τρυφερά και γέμιζα υπερκόσμια αγάπη.
Η όραση του Φωτός είναι οπωσδήποτε ενωμένη με τη χάρη που μας ανασταίνει, και η εγκατάλειψη της γης σε τέτοια κατάσταση είναι ευλογία. Γνωρίζουμε από τον βίο του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ ότι ο όσιος απεβίωσε σε καιρό προσευχής: Η ψυχή του εγκατέλειψε το σώμα, πριν ακόμη αυτό νεκρωθεί – κρατούσε στο χέρι ένα αναμμένο κερί. «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των Οσίων Αυτού» (Ψαλμ. 115,6). Δεν έπρεπε άρα γε να εγκαταλείπουμε όλοι μας με τέτοιο θανάτο την παρούσα ζωή;
Ώ, η θαυμαστή αυτή δωρεά της προσευχής! ….
Πάτερ Αγαθέ, ίασαι με …· ανακαίνισον με …
Πάτερ Άγιε, όλον με αγίασον: και νουν και καρδίαν και αυτό το σώμα μου …
Ήμαρτον ενώπιον Σου, και νυν αποθνήσκω μακράν Σου …
Δέξαι με κατά το πλήθος της ευσπλαγχνίας και του ελέους Σου.

Στον χριστιανό είναι φυσική η δίψα να ομοιωθή προς τον Κύριον: να περιβάλη τον κόσμο με αγάπη, όπως Εκείνος τον αγκαλιάζει· όμοια με τον Χριστόν, να μην έχει εχθρούς, δηλαδή να είναι ελεύθερος από τον άδη του μίσους προς οιονδήποτε, σύμφωνα με την εντολή Του: «Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του Πατρός υμών του εν ουρανοίς» (Ματθ. 5,44-45).

Το περιεχόμενο της ζωής του ανθρώπου που προσεύχεται με ένταση μοιάζει με απέραντο ωκεανό «ζώντος ύδατος».

Ελκυόμαστε προς Αυτόν ταλαιπωρούμενοι από τη δίψα να ενωθούμε με Αυτόν αιωνίως. Αυτός δε ο Ίδιος μας περιμένει με αγάπη. Η δίψα του Θεού χαρακτηρίζει ακατάπαυστα την επίγεια ύπαρξη μας· με αυτή σκεπτόμαστε και να πεθάνουμε. Ο Ίδιος ο Χριστός πεθαίνοντας πάνω στον σταυρού φώναξε: «Διψώ» (Ιωάν. 19,28). Αυτός και «πεινούσε» (Ματθ. 21,18) και διψούσε και «συνείχετο» (πρβλ. Λουκ. 12,50), για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Και εμείς ταλαιπωρούμαστε πάνω στη γη και θλιβόμαστε από το εφιαλτικό και αδιάλειπτο θεάμα των βιαιοτήτων, των φόνων, του μίσους· διψούμε να έλθουμε προς τον Πατέρα και επικαλούμαστε το Όνομα του Μονογενούς Υιού Του:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». (Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης, Περί Προσευχής)

Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι είστε του Χριστού.

***

Προσήλωσε το νου σου στο Θεό και θα ‘ρθει η στιγμή κατά την οποία θα αισθανθείς το άγγιγμα του Αιωνίου Πνεύματος στην καρδιά σου. Αυτό το θαυμάσιο πλησίασμα του πανάγιου Θεού, υψώνει το πνεύμα στις σφαίρες του άκτιστου Όντος και ο νους λαβαίνει πείρα όλων όσα υπάρχουν εκεί. Η αγάπη ξεχειλίζει σαν ποταμός φωτός σε όλη την κτίση.
Αφού κυριαρχηθούμε από την αποστροφή για το κακό που έχομε μέσα μας, θα πεινάμε και θα διψάμε το καθ’ ομοίωση Θεού με άγια ταπεινότητα· σ’ αυτή την αναμονή βρίσκεται ο σπόρος της αγιότητας.

Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα. Μας καλεί. Μας περιμένει με αγάπη. Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας…

Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Μας προσκάλεσε λέγοντας: «Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν». Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Η ζωή Του ζωή μου».

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πώς να μη Σε ζητώ; Σύ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.… Πόσο απέραντο είναι το έλεος του Θεού για μας ! …

***

Είναι δύσκολο για μας να μιλάμε για το Γέροντα. Να με συγχωρείτε, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Ο ίδιος είχε τέτοια δίψα Θεού που έλεγε ότι: «εάν άσκηση είναι ο αγώνας να υπερνικήσουμε το τάδε ή το τάδε πάθος, τότε τέτοιον αγώνα δεν εγνώρισα». Η δίψα του για τον αληθινό Θεό και η μεταμέλεια του για το γεγονός ότι στη νεότητα του παραπλανήθηκε σε άλλους δρόμους… του έδωσε μια τέτοια δίψα που ακόμα και οι σάρκες του διψούσαν το ζώντα Θεό. Αρχ. Ζαχαρίας, Ιερομόναχος της Μονής του Έσσεξ

Ταῖς τῆς σῆς Μητρὸς πρεσβείαις, Χριστε ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.

Στον παράδεισο με τον Άγιο Βασίλειο του Όστρογκ

Η Σάβετα Μ. από το Μπαρ, δουλεύοντας ως καθαρίστρια στο αστυνομικό τμήμα στο χωριό Όστρογκ, στις 29 Απριλίου του 1926 αποφάσισε να πλύνει τα ρούχα μη ξέροντας ότι αυτή την ημέρα είναι η πανήγυρη του Αγίου Βασιλείου.
Μόλις πήρε το σαπούνι και έβαλε τα χέρια της στο νερό, όλο το νερό έγινε αίμα και μάτωσαν τα χέρια της! Αμέσως πηγε στη βρύση για να τα ξεπλύνει, να αλλάξει το νερό για να συνεχίσει. Δεύτερη φορά έγινε το ίδιο και ξαφνιάστηκε βλέποντας ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό τραύμα στα χέρια της αλλά το αίμα υπάρχει.
Αυτό επαναλήφθηκε και για τρίτη φορά, όμως αυτή την φορά δεν πρόλαβε να φτάσει μέχρι τη βρύση διότι ζαλίστηκε και έπεσε στο χώμα. Έτσι την βρήκαν κάποιοι περαστικοί και την μετέφεραν στο Τμήμα προσπαθώντας να την συνεφέρουν, όμως τίποτα δεν κατάφεραν. Ύστερ’ από μία ώρα άνοιξε τα μάτια της και το πρώτο που ρώτησε ήταν: Ποιά πανήγυρη είναι σήμερα;

Όταν της είπαν ότι είναι η γιορτή του Αγίου Βασιλείου του Όστρογκ, μετά από κάποιες ανάσες η Σάβετα είπε τα εξής: Όταν έπεσα βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με πολλά λουλούδια και όμορφα δένδρα. Μέσα σε τούτη την ομορφιά βρίσκονταν πολλά μονοπάτια που περνούσαν ανάμεσα από τα φυτά.
Τότε από μίαν άκρη με πλησίασε ένας γέροντας με μακριά γενειάδα και μπαστουνάκι στο χέρι του. Κατά τη γενειάδα κατάλαβα ότι μοιάζει στον Άγιο Βασίλειο του Όστρογκ όπως τον είχα δει στην εικόνα του. Όταν έφτασε κοντά μου, είπε: Έλα να σου δείξω τον τόπο της αιώνιας ζωής όπου δεν υπάρχουν βάσανα και θλίψεις.

Ξεκινήσαμε τότε μαζί να περπατάμε σε αυτό το περιβόλι.

Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορεί να εκφράσουν αυτά που είδα και άκουσα, εκείνη την ανέκφραστη ομορφιά. Δεν ξέρω τι με γοήτευσε περισσότερο, η μελωδία, η ομορφιά και η ψαλμωδία των ουράνιων πουλιών τα οποία πετούσαν γύρω μου. Πολλά γλυκά και όμορφα παιδιά με ολόχρυσα μαλλιά, χόρευαν τριγύρω μου στα πράσινα χωράφια. Η ψαλμωδία τους ακόμα ακούγεται στα αυτιά μου, γλυκαίνει την καρδιά και την ψυχή μου. Aπό αυτά τα τραγούδια και την ψαλμωδία κατάλαβα ότι τα παιδιά εκείνα δοξάζουν τον Θεό και τον ευχαριστούν.

Εκτός από τα πουλιά τα οποία σε σμήνη πετούσαν τριγύρω, υπήρχαν και εκατομμύρια χρυσαλλίδες που πετούσαν πάνω στα λουλούδια. Από άλλες φωνές οι οποίες έφτασαν μέχρι τα αυτιά μου, αναγνώρισα τις φωνές των μελισσών οι οποίες βόμβιζαν στα ρυάκια τα οποία σε κάποιες στάσεις μουρμουρούσαν θαυμάσια. Πολλές και διάφορες ευωδιές τις οποίες συνάντησα από πολλές πλευρές δεν μπορώ να τις περιγράψω μα το μόνο που ξέ­ρω είναι ότι εδώ σε αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει τέτοιο όμοιο άρωμα, και όλα τα αρώματα από εδώ δεν αξίζουν τίποτα μπροστά σε κείνη την ευωδία σε αυτό το παραδείσιο μέρος. Η διάθεσή μου ήταν τόσο καλή και χαριτωμένη που σκέφτηκα αν θα έμενα εκεί ακόμα καιρό για να λειώνω από την χαρά σαν το χιόνι.

Σε αυτή την κατάσταση ο Άγιος με σταμάτησε και μου είπε: Είναι ακόμα νωρίς για σένα να έρθεις εδώ. Να προσέχεις, να είσαι ευγενική και σεβαστική στην συμπεριφορά και θα έρθεις εδώ στην ώρα που πρέπει αλλά αυτή την ημέρα δεν θα δουλεύεις ποτέ. Λέγοντας αυτά, εξαφανίστηκε ο Άγιος και εγώ ξύπνησα τότε με μεγάλη στεναχώρια στην ψυχή λόγω του γεγονότος που συνέβη.

Λυπάμαι πάρα πολύ διότι γρήγορα ξύπνησα και δεν μπορώ να είμαι ακόμα σε αυτή την παραδείσια κατάσταση, στην ευλογία και τη χάρη στην οποία ήμουν.
Από τότε αυτή η κυρία Σάβετα άλλαξε εντελώς τον τρόπο ζωής, μετανόησε και μεριμνούσε για την σωτηρία της ψυχής της ενώ τις ημέρες των μεγάλων εορτών δεν εργαζόταν αλλά πήγαινε στην εκκλησία.
Πηγή: Ο Άγιος Βασίλειος του Όστρογκ, έκδοση Ι. Μ. Χιλανδαρίου, Άγιον Όρος 2008, σ. 39.

***

Θὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα γεγονὸς ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια καὶ δείχνει τὴ βαθιὰ εὐλάβεια ἀλλὰ καὶ οἰκειότητα τοῦ λαοῦ πρὸς τοὺς ῾Αγίους του.
῞Ενας καημένος φτωχὸς ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ζήσει στὰ βουνὰ τοῦ Μαυροβουνίου θέλησε νὰ πάει στὴν ᾿Αμερική, ἀλλὰ δὲν εἶχε τὰ χρήματα γιὰ τὸ εἰσιτήριο. ῏Ηρθε λοιπὸν στὸν ῞Αγιο Βασίλειο, στάθηκε μπροστὰ στὴ λάρνακα ὅπου εἶναι τὸ σῶμα του καὶ εἶπε:
“῞Αγιέ μου, θὰ πάρω ἀπὸ σένα χρήματα γιὰ νὰ πληρώσω τὸ πλοῖο μέχρι τὴν ᾿Αμερικὴ καὶ θὰ σοῦ τὰ ἐπιστρέψω διπλάσια”.
῎Εβαλε τὸ χέρι του στὸ κιβώτιο ποὺ ἦταν τὰ χρήματα καὶ πῆρε… Τὰ πῆρε μὲ τὴ συμφωνία τοῦ ῾Αγίου, ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τὰ ἐπιστρέψει. Τὸ κιβώτιο εἶναι ἀνοιχτὸ καὶ ὁ λαὸς ἀφήνει μέσα τὰ χρήματα ποὺ θέλει. Τὰ πῆρε ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ ῾Αγίου…
Λοιπὸν σὲ δυὸ χρόνια ἔστειλε τὰ χρήματα στὸν κουμπάρο του, ποὺ δὲν ἤξερε τίποτα, γράφοντάς του:
“Νὰ πᾶς νὰ τὰ βάλεις στὸ κιβώτιο τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου”.
Πῆγε ὁ κουμπάρος νὰ τὰ βάλει στὸ κιβώτιο, ἀλλὰ μόλις τὰ ᾿βαλε, τὰ μισὰ ἔπεσαν κάτω. Τὰ ξανάβαλε καὶ ξανάπεσαν, καὶ πάλι τὸ ἴδιο. Τρόμαξε, τὸ εἶπε στὸν καλόγερο ποὺ ἦταν ἐκεῖ, καὶ ἐκεῖνος τοῦ λέει: “Κάτι συμβαίνει, ὁ ῞Αγιος δὲν θέλει τὰ χρήματά σου”. ῾Ο ἄνθρωπος τοῦ διηγήθηκε τὴν περίπτωση, καὶ ὁ καλόγερος τὸν συμβούλεψε νὰ γράψει στὸν κουμπάρο του στὴν ᾿Αμερικὴ καὶ νὰ τὸν ρωτήσει τὶ συνέβη. ῎Ετσι μαθεύτηκε τὸ γεγονός, καὶ φάνηκε ὅτι ὁ ῞Αγιος δὲν ἤθελε χρήματα μὲ ἐπιτόκιο»!…

ΣΗΜΕΡΑ, ὅπως ἐδῶ καὶ 300 περίπου χρόνια, κάθε χρόνο τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς του, ἡ λειψανοθήκη τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου ἀνοίγεται καὶ τὰ ὑποδήματά του ἀλλάζονται. Καὶ ὅπως πάντα, αὐτὰ βρίσκονται σχεδὸν λειωμένα! ᾿Ακόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἄθεο γενεὰ τῆς συνεχοῦς ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ᾿Αλήθεια Του, ὁ ῞Αγιος ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιτελῆ πολλὰ θαύματα. ᾿Εν μέρει ὁ ῞Αγιος Βασίλειος τοῦ ῎Οστρογκ μπορεῖ νὰ ἀποκληθῆ ἕνας Σέρβος ῞Αγιος Νικόλαος Θαυματουργός

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού… Άγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/16/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%B7-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%B7-%CF%80/

Μόλις κατεβάσουμε το πρόσωπο του Χριστού στο επίπεδο των εθνοτήτων, χάνουμε το παν. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/05/19892/

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να εννοήσουν ότι από την απληστία των επιθυμιών τους, που κυριεύουν τα πνεύματα και τις καρδιές τους, εκπηγάζουν τα αναρίθμητα παθήματα ολοκλήρου του κόσμου. Γέροντας Σωφρόνιος του Essex
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/29/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%bf%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%8c%cf%84/

Ο καλός κολυμβητής περνά κάτω από το κύμα. Δεν πρέπει να αντιστεκόμαστε στον πονηρό, διότι η αντίσταση αυξάνει το κακό. Εάν κανείς βαστάξει τον πειρασμό με υπομονή και ταπείνωση, τον ξεπερνά χωρίς βλάβη. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/26/29527/

Καὶ νῦν… Ἦχος α’

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Πάσχα
Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιοι Ἰάσονας καὶ Σωσίπατρος Ἦχος γ´

Ἀπόστολοι ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον ἁγίου Βασιλείου τοῦ ῎Οστρογκ. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀσκητὴν θεοφόρον καὶ πνευματέμφορον, τῆς οὐρανῶν Βασιλείας τὸν κληρονόμον λαμπρῶς, εὐφημήσωμεν Βασίλειον τὸν ἔνθεον, ὡς τοῦ Ὀστρόγου ἱερόν, κλέος καὶ θεοειδῆ, Ποιμένα τοῦ Ζαχουμίου, ἀξίως θαυμαστωθέντα, λιτὰς αὐτοῦ θερμὰς αἰτούμενοι.

Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Πάτερ, ἱερὲ Βασίλειε, Ὀρθοδοξίας φρουρός, καὶ ἀνύστακτος πρόμαχος, ἐποφθεὶς ἐπάτησας, τὴν ὀφρὺν καὶ τὰ ἔνεδρα, δυτικοφρόνων καὶ νίκης τρόπαια, ἔστησας μάκαρ πατρώου δόγματος· ὅθεν τὴν μνήμην σου, ἐκτελοῦντες σήμερον τὴν ἱεράν, ὥσπερ ἰσαπόστολον, σὲ μακαρίζομεν.

Προκείμενον Ἦχος βαρὺς

Ἀγαπήσω σε Κύριε ἡ ἰσχύς μου, Κύριος στερέωμά μου, καὶ καταφυγή μου, καὶ ῥύστης μου.

Ἦχος πλ. α’
Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις ἡ ζωηφόρος Πηγή, κατὰ θαλάσσας πελαγίζουσα θαύματα, πρὸς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην Ὠκεανὲ νοητέ, τὰ Νειλῷα ῥεῖθρα ὑπερβαίνουσα, τῇ χύσει τῆς χάριτος, Σιλωὰμ ἐκ πέτρας ἄλλος δεύτερος, ὕδωρ πηγάζων, ὡς παράδοξον, Ἰορδάνου τε δεξαμένη ἐνέργειαν, μάννα σωτηριῶδές τε ἐναργῶς τὸ γινόμενον πρὸς τοῦ ζητοῦντος τὴν χρείαν· πλούσιον ὄντως καὶ ἄφθονον, Χριστοῦ Μῆτερ Κόρη ἡ προχέουσα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Στίχ. Ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος.

Ὕμνοις ἐν ἐξαισίοις, Πιστοὶ, τὴν ἐπουράνιον νεφέλην ὑμνήσωμεν, σταγόνα τὴν οὐρανίαν, τὸν ζωοδότην Χριστόν, ἐπὶ γῆς ἀρρεύστως ὑετίζουσαν, τὸ ζῶν, τὸ ἁλλόμενον, καὶ πηγάζον ἀθάνατα, ὕδωρ τὸ θεῖον, τὴν ἀμβροσίαν τοῦ νέκταρος τοῦ μηδέποτε μετὰ πόσιν ἐκρέοντος, δίψαν δὲ τὴν συντήκουσαν ψυχὰς ἀπελαύνοντος, οὗπερ πιόντες ἐμφρόνως, ῥεύματα θεῖα προβάλλονται, κοιλίας ἐκ νόου, ἑπομβρίζοντα τοῖς πᾶσι, χάριν τὴν ἄφθονον.

Ἦχος πλ. β‘ 

Μάννα σε οὐράνιον, καὶ Παραδείσου Παρθένε, τὴν Πηγὴν τὴν ἔνθεον, ὀνομάζω Δέσποινα προσφυέστατα· τῆς γὰρ γῆς ἔδραμεν, ἡ ῥοὴ καὶ χάρις, τῆς Πηγῆς σου τετραμέρειαν αὐτῆς καλύπτουσα, ξένοις τεραστίοις ἑκάστοτε, καὶ πᾶσι τὸ αἰτούμενον γίνεται τὸ ὕδωρ πινόμενον· ὅθεν γεγηθότες, Χριστώνυμοι προστρέχομεν πιστῶς, ἁγιασμόν ἀρυόμενοι, πάντοτε γλυκύρροον.

iconandlight.wordpress.com