Το
πρωί, βιαζόμαστε στη δουλειά. Μόλις φτάσουμε, βιαζόμαστε να περάσουμε
τις 8 ώρες πιο γρήγορα. Το βράδυ ορμάμε στην πόρτα, φιλάμε βιαστικά τα
αγαπημένα μας πρόσωπα και βιαζόμαστε να ριχτούμε μπροστά στην τηλεόραση
με ένα laptop ή tablet στην αγκαλιά μας.
Βιαζόμαστε
όταν είμαστε μικροί. Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, προσευχόμαστε να
τελειώσουμε μια φορά το λύκειο και μετά το κολέγιο. Μετά βιαζόμαστε να
αγοράσουμε ένα διαμέρισμα με δόσεις εφ' όρου ζωής. Σύντομα έχουμε
παιδιά, τα οποία επίσης μεγαλώνουμε βιαστικά, αναρωτιούνται «πότε
μεγάλωσαν έτσι;». Και όταν μεγαλώσουν, αναρωτιόμαστε γιατί βιάζονται
τόσο γρήγορα να μας αφήσουν... Μόνο τότε μπαίνει στο λεξιλόγιό μου η
έκφραση «Περίμενε λίγο...» Νομίζω ότι σου ακούγεται οικεία. Τελευταία
επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς, γύρισες βιαστικά στο δικό σου, εκείνη,
σου κρατούσε το χέρι και λέγοντας με τρεμάμενη φωνή: "Περίμενε λίγο,
ένας Θεός ξέρει αν σε ξαναδώ..."
Πριν από ενάμιση αιώνα, ο John Ruskin, που καταγόταν από μια πολύ πλούσια οικογένεια, έγραψε: «Δεν υπάρχει πλούτος, μόνο Ζωή».
Σκεφτείτε
πόσες φορές ακούτε την ερώτηση "Τι έκανες με τόσα χρήματα;" και πόσες
φορές έχεις ακούσει κάποιον να ρωτάει «Τι έκανες με τόση ζωή;».
"Ζήσε
σήμερα, μην υπάρχεις αύριο!" ακούγεται αξιολύπητο. Γι' αυτό οι Ιταλοί
του είπαν κυνικά, αλλά απλά: «Σήμερα είσαι στη Γη, αύριο στον τάφο».
Μπορείτε να αφήσετε ίχνη ή σκιές στη Γη. Στον τάφο δεν υπάρχει ούτε
ίχνος ούτε σκιά.
- Μιχάι Μοράρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου