Ανοίξτε τις καρδιές σας στο φως, όσοι ποθείτε να χαρείτε αληθινά, αφήσετε την καλοσύνη να μπεί μέσα της και να τη φαρδύνει, να γίνει περιβόλι απλόχωρο και μοσκοβολημένο! Ποτίστε τη με το δροσερό νερό της αγάπης, δροσίστε την στην καλωσύνη και αγιότητα… Φώτης Κόντογλου.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΓʹ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, ἡ Σύναξις τελεῖται τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας ἀμμᾶς Σάῤῥας τῆς Σκήτεως (370)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γολινδούχ ἐκ Περσίας, τῆς μετονομασθείσης Μαρίας (591).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ Χωρηβίτου, ἀσκήσαντος πλησίον τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου, καὶ τοῦ ἀπαρακλήτου Σίδδη ἐν Σινᾶ, οὗ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον εὑρέθη ἄφθορον (7ος αιων.). [ἑορτάζεται τῇ 18ῃ Μαΐου καὶ Τετάρτη τῆς Διακαινισιμου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου (807).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων Ἡλιοφώτων· Ἡλιοφώτου, Ἐπαφροδίτου, Ἀμμωνίου, Χουλελαίου καὶ Εὐσθενίου τῶν θαυματουργῶν ἐκ τῶν Ἀλαμάνων ἐν Κύπρῳ (12ο αιων).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀνησιφόρου τοῦ ἐν Ἀναρίτᾳ τῆς Πάφου ἀσκήσαντος καὶ τελειωθέντος, ἐν Κύπρῳ.(καὶ 18 Ἰουλίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τῆς Τισμάνα τοῦ «Γραικοῦ» (1406) [μνήμη του τιμᾶται τήν 26η Δεκεμβρίου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ ἐν Μονάχῳ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1943
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις Πάντων τῶν ἐν τῇ Μονῇ Χιλανδαρίου διαλαμψάντων Ἁγίων
Κοίμησις Φωτίου Κόντογλου τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ ἁγιογράφου (1965)

Φώτης Κόντογλου

Έρημος οίκος είναι σήμερα ο κόσμος από ειρήνη. Μέρα-νύχτα στέκεται ανύσταχτο το μάτι της πονηρής ανθρωπότητας. Μέρα-νύχτα δουλεύουνε οι εφευρέσεις της καταστροφής, τα συμβούλια του θανάτου. Και από τ’ άλλο μέρος, οι καταδικασμένοι γλεντοκοπούνε, κυλιούνται στην ακολασία, κόλακες και δολοφόνοι, βλάκες και πονηρότατοι, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τίποτα από την εικόνα του Θεού… Σε κανένα καλό δεν συμφωνούνε, μα στο κακό, είναι όλοι θερμοί συνεργάτες…
Θεέ μου, τι φρικτή καταδίκη βγάλανε οι κακοί άνθρωποι καταπάνω στον εαυτό τους, να ζούνε αγριεμένα μέσα στην έρημο της κακίας, της αναισθησίας και του εγωισμού, μέσα στη Σαχάρα της ψευτιάς!… Ποτέ δεν φοβότανε τόσο πολύ ο άνθρωπος τη φτώχεια, την αρρώστεια και τον θάνατο, όσο τα φοβάται τώρα, που δεν φοβάται τον Θεό.

***

Φώτης Κόντογλου
– Δροσίσετε την ψυχή σας στην καλωσύνη και αγιότητα

Γύρισε και κύτταξε και τον αδελφό σου, να δροσισθεί η ψυχή σου με την ευλογημένη καλωσύνη, που την ξεράνανε τα τσιμέντα, οι ψεύτικες κουβέντες, οι συμφεροντολογικές παρέες, οι συνοφρυωμένες αξιοπρέπειες. Αν δεν μπορείς να κάνεις θυσίες, τουλάχιστον να συχαθείς την αδικία. Μην αδικείς. Η αδικία είναι σιχαμερή στρίγγλα, χωρίστρα των ανθρώπων, ανθρωποκτονία σαν τον πατέρα τον σατανά… Ο άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι᾿ αν πέσει απάνω του, δεν φυτρώνει τίποτα… Στη συναναστροφή που κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από τον άλλον. Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακρυά από τον κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται. Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά. Από πάνω από τη συντροφιά των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα για λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, κι᾿ όλα είνε ευλογημένα.

Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά. Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου. Να δροσισθεί η ψυχή σας, να νοιώσετε πως ζη τά αληθινά κι᾿ όχι ψεύτικα.
(Μικρό απόσπασμα από το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου «Ευλογημένο Καταφύγιο», εκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ»)

***

Η βλογημένη καλωσύνη
Φώτης Κόντογλου

Τι έμορφη που είναι η καλωσύνη! Τι χαροποιό που είναι το πρόσωπό της και η κάθε κίνηση του χεριού της. Και με πόση απλότητα έρχεται θαρρετά κοντά σου για να σε ξεκουράζει και με πόση ταπείνωση σε σιμώνει, σα να’σαι αδερφός της, δείχνοντάς σου φυσικά και απροσπάθητα πώς σ’αγαπά και πώς πονά για σένα! Τι χάρη που έχει ο καλομίλητος άνθρωπος! Σαν πρωινός ουρανός ασυννέφιαστος, σα βρυσούλα που τρέχει ταπεινά σ’ένα παράμερο μέρος και καρτερά υπομονετικά να περάσει ο κουρασμένος στρατοκόπος για να τον ξεδιψάσει με το κρύο νερό της, δίχως να θέλει άλλη πληρωμή παρεχτός απ’την χαρά να τον φχαριστήσει! 

...Τα μπερδεμένα συστήματα της κακίας περιπαίζουνε την απλότητα που έχουνε ακόμα κάποιοι άνθρωποι, οπού δεν έσβησε μέσα τους το φως του Θεού. Βλέπω κάτι ανθρώπους που θυμώνουνε γιατί υπάρχουνε ακόμα αθώοι στον κόσμο. Αν τους χαιρετίσει κανένας από δαύτους, όπως κάναμε οι παλιοί, απορούνε για την αδιαντροπιά του και για την κουταμάρα του. Αυτοί χαιρετάνε με ψεύτικο γέλιο μοναχά όποιον έχει μαζί τους δουλειές και συμφέρον, κι αυτό το θεωρούνε μεγάλη σοφία κι αξιοπρέπεια. Σ’ έναν τέτοιον κούφιον άνθρωπο, όλα κανονίζουνται από το συμφέρον: Η λεγόμενη φιλία του, η λεγόμενη χαρά του, η λύπη του, το γέλιο του, η συνοφρύωσή του, η θεατρίνικη εγκαρδιότητά του, το περπάτημά του, το ντύσιμό του, η ανατροφή των παιδιών του, ακόμα κι η θρησκεία του, όλα είναι ρεγουλαρισμένα μ’ αυτό το διαβολικό εργαλείο. Μ’ έναν λόγο, ο τέτοιος άνθρωπος ζει κι αναπνέει μέσα στην ψευτιά. Πως λοιπόν μπορεί να ΄χει λίγη χαρά, αφού ζει μέσα στην κόλαση, και μάλιστα θεληματικά, που μοναχά ο διάβολος το κάνει; Αυτός είναι που κέρδισε όλον τον κόσμο, κατά το χαλασμένο το μυαλό του, και ζημιώθηκε την ψυχή του.

…Κάθουμε πολλές φορές και λέγω μέσα μου: Θεέ μου, τι φρικτή καταδίκη βγάλανε οι κακοί άνθρωποι καταπάνω στον εαυτό τους, να ζούνε αγριεμένοι μέσα στην έρημο της κακίας, της αναισθησίας και του εγωισμού, μέσα στη Σαχάρα της ψευτιάς! Μα, ενώ εσύ τους λυπάσαι για την κατάστασή τους, αυτοί σε κακοτυχίζουνε γιατί δεν έχεις τους θησαυρούς τους. Για τούτο λέγει ο Σειράχ: «Πένθος νεκρού επτά ημέραι, μωρού δε και ασεβούς, πάσαι αι ημέραι της ζωής αυτού».
Σήμερα βλέπει κανένας, πιο πολύ από άλλον καιρό, τον άνθρωπο να ΄ναι κολλημένος στην αμαρτία, και να ΄ναι ταραγμένος, μ’ όλο που θαρρεί πως η ευτυχία του είναι στηριγμένη γερά στα τελειοποιημένα συστήματα της ζωής του. Ποτές δεν φοβότανε τόσο πολύ ο άνθρωπος τη φτώχεια, την αρρώστια και τον θάνατο, όσο τα φοβάται τώρα, που δεν φοβάται τον Θεό. «Ζητήξετε τον Κύριο, ω κατάδικοι», λέγει ένας άγιος, «και δυναμωθήτε με την ελπίδα του».
Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουμε ταπείνωση, δεν κάνουμε υπομονή, δεν μπορούμε να βαστάξουμε στην αδικία, γιατί δεν έχουμε αυτή την ελπίδα που γλυκαίνει τις πίκρες. Κι όχι μοναχά δεν έχουμε ταπείνωση, μα δεν μας αρέσει κι ο ταπεινός ο άνθρωπος γιατί δεν έχουμε ήμερα αισθήματα. Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν υπάρχει αγάπη. Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει περηφάνια. Όποιος αγαπά τις κολακείες και την καλοπέραση, δεν μπορεί να ΄χει ταπεινά αισθήματα. Όλα είναι δεμένα, το ΄να με τ’ άλλο, τα καλά, καθώς και τα κακά.
Είναι παράξενο πράγμα πως κατάντησε ο άνθρωπος σε τέτοια παραμόρφωση της ψυχής, ώστε να του φαίνεται πως ο νόμος του Θεού είναι το πιο βαρύ και το πιο δύσκολο πράγμα, ενώ είναι εύκολος και χαροποιός.
Ο Χριστός δεν ζητά από μας να εχθρευόμαστε ο ένας τον άλλον, είτε να σκοτώνουμε είτε να κλέβουμε, είτε να θυμώνουμε, είτε να κυνηγάμε να κάνουμε πλούτη με κόπους και με κίνδυνους, σε στεριά και σε θάλασσα. Μήπως αυτά δεν είναι τα πιο δύσκολα, κι εμείς τα κάναμε εύκολα από την κακία μας; Ακόμα κι οι λέξεις «μοχθηρός» και «μοχθηρία» δείχνουν πως η κακία είναι κουραστική. Τον σκοτωμό, το κούρσος, το κυνήγι των λεφτών, την εκδίκηση, τα έχουμε για εύκολα και τα κάνουμε με προθυμία. Και λέμε δύσκολα και κοπιαστικά την αγάπη, την ταπείνωση, την ελεημοσύνη, όλα τα ήμερα και τα καλά επειδή τα παράγγειλε ο Χριστός. Ο διάβολος μάς κάνει να τα βλέπουμε όλα ανάποδα.

Ανοίξτε τις καρδιές σας στο φως, όσοι ποθείτε να χαρείτε αληθινά, αφήσετε την καλοσύνη να μπεί μέσα της και να τη φαρδύνει, ώστε από στενή φυλακή, να γίνει περιβόλι απλόχωρο και μοσκοβολημένο! Ποτίστε τη με το δροσερό νερό της αγάπης, θρέψτε τη με αγνότητα και με ειρήνη για να νιώσετε αληθινά πως ζείτε και πως δεν είσαστε πεθαμένοι: «Να, μέσα σου είναι ο ουρανός, αν είναι καθαρά τα φυλλοκάρδια σου. Ειρήνεψε μέσα στον εαυτό σου, και θα ειρηνέψει ο ουρανός κι η γη. Έμπα στο θαλάμι που βρίσκεται μέσα σου, και θα δείς το παλάτι τ’ ουρανού, γιατί ένα είναι και τούτο και κείνο κι από την ίδια θύρα τα θωρείς και τα δυό». Μη φοβάσαι τη φτώχεια του κορμιού παρά να τρέμεις τη φτώχεια της ψυχής, γιατί όποιος έχει τούτη τη δεύτερη φτώχεια θαρρεί πως ζει, μα αληθινά είναι πεθαμένος. Λυπήσου τον εαυτό σου και μη θυμώνεις και θαρρείς πως έτσι είσαι γενναίος. Αγάπησε την πραότητα και την υπομονή, και θα δείς πως θα βρείς ξεκούραση και θα απογευτείς κάποια θροφή αθάνατη.
Ο υπομονητικός άνθρωπος νιώθει πως βρίσκεται μέσα σ’ ένα κάστρο που δεν μπορεί να το πατήσει κανένας οχτρός, κι είναι ατάραχος στις ανεμοζάλες που τον κρούνε. Διώξε από μέσα σου τα πονηρά νοήματα, και σε λίγο θα νιώσεις τη βρώμα που έκλεινες μέσα σου και που την είχες πρωτύτερα για ευωδία. Έβγα λίγο από τη νύχτα της περηφάνιας που σε σκεπάζει και θα λάμψει μπροστά σου το γλυκό φως της ταπείνωσης· και θα νιώσεις χαρά μεγάλη κι ησυχία βλογημένη. Πόθησε να κλάψεις και να πικραθείς, και τότε θα καταλάβεις από που βγαίνει η αληθινή χαρά. Μη φυλάγεσαι ολοένα από τα λυπηρά γιατί δε θα νιώσεις αληθινή παρηγοριά. Έχε παντοτινά στον νού σου πως σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι σ’ αυτόν τον κόσμο, και θα ταπεινωθείς· κι άμα ταπεινωθείς, θα φτάξεις κοντά στον Θεό, και το έλεός Του θα σε κάνει ν’ ανοίξεις τα μάτια σου σε κείνον τον κόσμο που ανατέλλει ο αβασίλευτος ήλιος της ελπίδας.

Μη φοβάσαι ν’ απομείνεις μοναχός στον εαυτό σου, και καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα για να τον ξεχάσεις· γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου. Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων και περισσότερο από κάθε αρχοντιά κι από κάθε δόξα ετούτου του κόσμου, και τότε μοναχά θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου και θα νιώθεις την πνευματική όρεξη. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μονάχα ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Εγώ ειμί η οδός». Κι όποιος δεν έχει μέσα του ειρήνη, μην περιμένει να βρεί χαρά. Αυτά γράψε τα στην καρδιά σου, κι όχι στον νού σου.
Κόντογλου Φ., 1996, Ευλογημένο Καταφύγιο, Αθήνα, , Εκδ. Ακρίτας, σελ.268- 274

***

Λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. «Να μην αδυνατίσει (να μην κλονιστεί) η πεποίθησή σου (η εμπιστοσύνη σου) στον Προνοητή σου, στον Θεό. Γιατί τα οικονομεί ο Κύριος κατά θαυμαστό τρόπο, για τους δικούς του ανθρώπους. Επειδή και στην ακατοίκητη έρημο εξοικονομεί εκείνους που κάθονται με την πεποίθηση σ’ Αυτόν, κι’ όχι στη βοήθεια από τους ανθρώπους».

Διαβάζετε το Ευαγγέλιο με ταπεινή καρδιά και μην το αφήσετε από τα χέρια σας. Θα γίνετε αθώα πρόβατα του Χριστού και θα ξεκουρασθήτε στο αγιασμένο μαντρί του. Και όποιος σκύψει και μπει σ’ αυτή τη μάντρα από την πόρτα της ταπείνωσης, δεν θέλει να βγει πια»

***

Ταπεινή και ήσυχη ζωή, θα πεί αληθινή ζωή. Κάθε στιγμή της ζωής είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο. Χαμένες ώρες είναι εκείνες που νοιώθει ψεύτικα πως ζει, όποτε βρίσκεται μέσα σε κάποια φασαρία που τον ψευτογελά πως τότε ζει αληθινά και παρηγοριέται. Αληθινά δεν ζει κανένας, αν δεν έχει συντροφιά τον εαυτό του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του. Πως μπορεί να ζει σε καιρό που ο εαυτός του θα λείπει; Ζώντας με τον εαυτό μας, δεν γινόμαστε εγωιστές, όπως θα πούνε κάποιοι που κρίνουνε ξώπετσα. Ίσα – ίσα μ ‘αυτόν τον τρόπο ανθίζει μέσα μας, ένα πανέμορφο περιβόλι, γεμάτο αγάπη για τους άλλους κι η καρδιάς μας πίνει από τη δροσερή πηγή που έβαλε ο Θεός μέσα μας. Εκείνος είπε: “Η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα σας”. Και τι άλλο είναι η βασιλεία του Θεού, παρά η αληθινή ζωή; “Ότι παρά Σοι πηγή ζωής. Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως”. Σε σένα, λέγει, βρίσκεται η πηγή της ζωής. Και πάλι λέγει ο Χριστός: “Ουκ οίδατε ότι ναός πνεύματος έστε”. Οι άγιοι που ζήσανε την αληθινή ζωή, μιλάνε με τα παρακάτω λόγια: “Μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους ανθρώπους και από τα ξεγελάσματα που τα λένε διασκεδάσεις και απολαύσεις της ζωής. Καλότυχος είναι, όποιος ξεμάκρυνε από τον κόσμο κι από την απατηλή ταραχή του, και προσέχει μοναχά τον εαυτό του. Όποιος δεν ένοιωσε την ειρήνη, δεν ένοιωσε πως ζει. Εκείνοι που παραδίνουνε τον εαυτό τους στις ηδονές και στις κοσμικές απολαύσεις και θαρρούνε πως κάνουνε ευτυχισμένο τον εαυτό τους, αυτοί κάθονται παντοτινά έξω από το σπίτι τους. Έμπα μέσα στο σπιτάκι που κρύβεται μέσα σου, και θα δεις το παλάτι του ουρανού. Γιατί, ένα είναι και τούτο και κείνο, κι από το ίδιο παραθύρι τα βλέπεις και τα δυο…

Λέγω μέσα μου: «Που πας, βρε άνθρωπε; Αφήνεις τον εαυτό σου, τον πολύτιμο εαυτό σου, και πας να βρείς άλλον κόσμο! Οι κόσμοι παντού είναι οι ίδιοι. Τα μάτια που τους βλέπουνε είναι διαφορετικά». Πόσο έμορφο πράγμα είναι να μη σε ξέρει κανένας, να σ’ έχουνε όλοι λησμονημένον! Να είσαι ένα με τα μερμηγκάκια… Να είσαι ένα με τα πεταλούδια…! Ένα με τα πουλάκια που κελαηδούνε αξέγνοιαστα αποπάνω μας. Με τον τζίτζικα, που φωνάζει καθισμένος απάνω στο δέντρο, ντερβίσης που δεν φροντίζει για τίποτα. Ναι. Θέλω να είμαι κι εγώ ένα απ’ αυτά, να ζω ανάμεσά τους. Δεν θέλω να είμαι άνθρωπος, το πονηρότατο αυτό πλάσμα, που από την πονηριά, από τη φιλοδοξία κι από την αχορταγιά, δεν έχει καιρό να ζήσει, κι είναι ολοένα φουρτουνιασμένος! Κανένα βιβλίο δεν είναι τόσο απλό και τόσο καθαρό όσο είναι το Ευαγγέλιο. Και μ’ όλα ταύτα, κανένα βιβλίο δεν ημπορεί να εξηγηθεί στραβά τόσο εύκολα, όσο το Ευαγγέλιο, επειδή η ανθρώπινη καρδιά είναι πονηρή… Καλότυχοι όσοι είναι απλοί κι αγαπάνε τα απλά και ήμερα πράγματα! Όλα τα ανθρώπινα μαραίνονται. Μονάχα το Ευαγγέλιο είναι πάντα δροσερό, “Ρόδον το αμάραντον”.

***

Αφανείας εγκώμιον

Πόσο καλή και ξεκουραστική είναι η αφάνεια, να ζει κανένας χωρίς να το ξέρουνε οι πολλοί άνθρωποι. Κι τι κουραστικό είναι το να’ ναι κανένας φημισμένος ανάμεσα στους ανθρώπους. Καλότυχος ο άνθρωπος που δεν ένιωσε τη δίψα της δόξας. Όποιος έχει τη δίψα αυτή είναι σαν τον διψασμένο στρατοκόπο, που βλέπει μέσα στην έρημο κάποια πηγή με νερό, αλλά που δεν είναι αληθινή, αλλά ψεύτικο ξεγέλασμα των ματιών του. Όποιος αγαπά τη δόξα κυνηγά ίσκιους και του απομένει μονάχα η κούραση και η ταραχή. Ο Σολομώντας που δοκίμασε κάθε δόξα και πνευματική ευτυχία είπε «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης». ..». Τι δυστυχία να’ σαι φημισμένος στρατηγός ή συγγραφέας ή τεχνίτης ή ό,τι άλλο. Να μη μπορείς να κρυφτείς. Να σε έχουνε αδιάκοπα κάτω από έναν προβολέα και να σε περιεργάζονται όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Τι κάνεις, τι τρως, τι φοράς.. τι συλλογίζεσαι, σε κάθε στιγμή σου σε κάθε ώρα σου. …Η φιλοδοξία και το συμφέρον είναι τα δυο σκουλήκια που βάζει ο διάβολος μέσα στη καρδιά μας να την τρώνε μέρα νύχτα. Από αυτά έρχονται στον κόσμο όλες οι δυστυχίες. Η μάνα της φιλοδοξίας είναι η περηφάνεια και από τη ίδια μάνα γεννιέται το συμφέρον…..

Πόσο καλή και αναπαυτική είναι η αφάνεια. Πόσο βλογημένη είναι η στράτα που περπατάνε όσοι ζούνε ταπεινά και χωρίς τα βουίσματα της φήμης. Αυτοί ποτέ δε θα περιπλανηθούνε στη έρημο της απελπισίας που λέγεται δόξα, εκεί που τριγυρνάνε τα φαντάσματα των μεγάλων ανδρών ανάμεσα στα ξερά σφερδούκλια του χάρου. Ο ταπεινός και ο ξεχασμένος σεργιανίζει ξέγνοιαστος μέσα στο περιβόλι της καρδιάς του, ανάμεσα σε πρασινάδες και σε νερά και γέρνει και ξεκουράζεται απάνω στο χορτάρι και χαίρεται τον κόσμο ζώντας όπως του διόρισε ο Θεός : «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

***

«Ησυχία! Σιωπή! Ω βλογημένη σιωπή, που μέσα σε σένα ακούγω τις μυριάδες μυστικές φωνές του παντός! Κι ω ταραχή και βουή της πολιτείας, που με εμποδίζεις ν’ ακούσω την υπερκόσμια αυτή και πολύηχη σιωπή, που την ακούω σε τούτη την έρημο! Τώρα καταλαβαίνω καλά, γιατί στην έρημο ακούγανε οι ασκητές τη φωνή του Θεού και καταλαβαίνανε τα μυστήρια».

Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι’ ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

“Τίποτα δεν αγάπησα τόσο όσο τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους. Και κανένα θεριό δε φοβήθηκα τόσο όσο τους κακούς ανθρώπους. Πανικόβλητος θα φύγω από τούτη τη ζωή!”

Ο ησυχαστής Φώτης Κόντογλου, Αγαπημένο του καταφύγιο η ησυχία
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/12/%CE%BF-%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD/

Φώτης Κόντογλου, ο προφήτης της Πονεμένης Ρωμηοσύνης. Καθαρίσετε από τη πνευματική πανούκλα την Ελλάδα… Όλοι συνεργήσαμε για να καταντήσει η ζωή έτσι που κατήντησε.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/08/%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%e1%bd%b5%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%bc/

Η κυρά Επιστήμη, το καινούριο είδωλο που λατρεύουνε οι άνθρωποι, ο καρπός του δέντρου της Γνώσεως, μόλεψε τον αγέρα, τα νερά, το αίμα των ίδιων των ανθρώπων που την εφεύρανε. Άνθρωπε! Καμάρωσε τα κατορθώματά σου. Καμάρωσε το τετραπέρατο μυαλό σου, που καυχιότανε πως θάκανε παράδεισο τον κόσμο! Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/02/73277/

Χάσαμε ολότελα τα φρένα μας, λες κ’ ήπιαμε το Τρελλό Νερό, και λέμε το ψεύτικο αληθινό, το μαύρο άσπρο. Φωνάζω και στεναχωριέμαι… Οι γενεές που έρχουνται από πίσω μας, σαν θάλασσες από το πέλα­γο, γιατί να ζήσουνε με την ψευτιά και να μην ζήσουνε αληθινά, γιατί να είναι πεθαμένοι-ζωντανοί…; Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/02/%CF%87%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%86%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%BA-%CE%AE%CF%80%CE%B9/

Απάνω σε μιάν έρημη ακροθαλασσιά… Να ποιός είναι ο παράδεισος όπου ήρθα… Ησυχία! Σιωπή! αγαπημένο καταφύγιο γιά κάποιους χαζούς σαν κ’ εμένα. Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/13/%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%BD-%CE%AD%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%AC-%CE%BD%CE%B1/

Φώς ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός… Αυτό το υπερκόσμιο φως είναι μιά ελπίδα, είναι μιά θεϊκή επίσκεψη που μου δίνει παρηγοριά.Κάθε βράδυ το περιμένω με αγάπη. Δεν πηγαίνω πουθενά για να μην χάσω την ιερή αυτή επίσκεψη. Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/24/64158/

Ήμαστε οι πιο φτωχοί από τους φτωχούς, πλην μας πλουτίζει με τα πλούτη του Εκείνος που είπε: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/06/33244/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖος Ἀρχάγγελος, τῶν νοερῶν στρατιῶν, Τριάδος τὴν ἔλλαμψιν, καθυποδέχῃ λαμπρῶς, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε· ὅθεν ἐκ πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, σῶζε ἀπαρατρώτους, τοὺς πιστῶς σε τιμῶντας, καὶ πόθῳ ἀνευφημοῦντας, τὰ σὰ θαυμάσια.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Σάρρας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐρήμου τὸ καύχημα, καὶ τῆς Αἰγύπτου βλαστόν, τὴν Σάρραν τιμήσωμεν τῶν Μοναχῶν ἡ πληθύς, ὁσίοις ἐν ᾄσμασι· Χαῖρε ἡ τῶν Πατέρων, ἰσοστάσιος Μῆτερ, ἔλαμψας γὰρ ἐν πίστει, καὶ συντόνῳ ἀσκήσει, ἀνδρείᾳ καὶ ἐγρηγόρσει Χάριτι ἄνωθεν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γολινδούχ ἐκ Περσίας,
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείαις ὄψεσιν, ἁλιευθεῖσα, καὶ τῇ Χάριτι, καταυγασθεῖσα, πυρσολατρῶν ἀπηρνήσω δυσσέβειαν· μαρτυρικῶς δὲ τὸν βίον περάσασα, νῦν Γολινδοὺχ κατοικεῖς τὸν Παράδεισον· ὅθεν πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν πιστῶς τιμώντων σε, ἰδεῖν σὺν σοὶ τὸ φῶς Χριστοῦ τὸ ἔκλαμπρον.

Ἀπολυτίκιο τῶν Ἁγίων Ἠλιοφώτων
Ἦχος β’.

Ἀλαμανίας τοὺς γενναίους μάρτυρας, τοὺς τὰ τῆς γῆς καταλιπόντας ἅπαντα, συνελθόντες εὐφημήσωμεν ἀστέρας ὡς φαιδρούς, Ἠλιόφωτον, Ἐπαφρόδιτον, Ἀμμώνιον καὶ Χουλέλαιον ὁμοὺ σὺν τούτοις καὶ Εὐσθένιον καταστέψωμεν, χορείαν τιμῶν τες τὴν πεντάριθμον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Στεφάνου τοῦ Χωρηβίτου, τοῦ ἐκ Σινᾶ
Ἦχος πλ. δ’

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Στέφανε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠιμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶς.

Χαίροις, ἐρημιτῶν κορυφή, Σάῤῥα κλεινὸν τῆς ἀρετῆς ἀκροθίνιον, ἐρήμου ἡ εὐκοσμία, μοναζουσῶν ἑδρασμός, ἀσκητῶν Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, πιστῶν τὸ ἐντρύφημα, βιαστῶν τὸ ὑπόδειγμα, πολεμουμένων, θεοδώρητος σύμβουλος, καὶ τῆς νήψεως, θεολόγος διδάσκαλος· ὅθεν ἐγκωμιάζοντες, τὴν μνήμην σου ἔνδοξε, ὕμνους ἐνθέους καὶ λόγους, πανευγνωμόνως προσφέρομεν, λιτάς σου αἰτοῦντες, πρὸς Χριστὸν ὑπὲρ τοῦ σῶσαι, τὸν κόσμον ἅπαντα.

Χαίροις, τῆς σιωπῆς ὁ κανών, Σάῥῥα ἀββάδων ἱερὸν καταφύγιον, σταυρώσεως ἑκουσίου, ὑπογραμμὸς ἀψευδής, ταπεινοφροσύνης τὸ ὑπόδειγμα, ἀσκήσεως πρότυπον, διακρίσεως ἄγαλμα, τῆς ἰσαγγέλου, βιοτῆς τὸ ἐντρύφημα, κατανύξεως, καὶ τῆς νήψεως ἔρεισμα· ὅθεν σε μεγαλύνομεν, καὶ πόθῳ γεραίρομεν, μνήμην σου Σάῤῥα ἁγίαν, φιλανθρωπίας αἰτούμενοι, τυχεῖν τοῦ Κυρίου, ταῖς θερμαῖς σου ἱκεσίαις, καὶ θείας Χάριτος.

iconandlight.wordpress.com