Μετά τα Φάρασα της Καππαδοκίας στην Τουρκία, τόπο γέννησης του αγίου Παϊσίου, η «Espresso», στο πλαίσιο του οδοιπορικού στα χώματα που πάτησε ο άγιος Παΐσιος, ακολουθώντας τα βήματά του, επισκέφθηκε τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων τον τόπο των παιδικών και νεανικών χρόνων του λαοφιλούς γέροντα της Ορθοδοξίας μας, την Κόνιτσα.
Λίγο πριν βγει στον αέρα ο β’ κύκλος της σειράς «Αγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό», που είναι αφιερωμένη στη ζωή του ταπεινού ασκητή, αλλά και η κινηματογραφική ταινία της σκηνοθέτριας Ειρήνης Σαρίογλου για τους αγίους Αρσένιο και Παΐσιο, ξεκινήσαμε για την ακριτική περιοχή της Κόνιτσας και εκπλαγήκαμε και πάλι ευχάριστα, καθώς πλήθος πιστών από όλο τον κόσμο περνούσε τις θύρες της οικίας Εζνεπίδη.
Κι ενώ στα Φάρασα της Καππαδοκίας είδαμε τα χαλάσματα από το σπίτι της οικογένειας Εζνεπίδη, στην Κόνιτσα αντικρίσαμε το πεντακάθαρο και φιλόξενο σπίτι του αγίου Παϊσίου, το οποίο είναι ανοιχτό για όσους ακολουθούν την περπατησιά του φωτεινού ποιμενάρχη. Εκεί γνωρίσαμε και τα ευγενικά ανίψια του, τον Χρήστο και τον Αντώνη Ενζεπίδη, που μας περίμεναν με ένα ποτήρι νερό και ένα λουκούμι στο χέρι.
Η δέσμευση ζωής.
Μεγάλοι άνδρες πια, ο Χρήστος και ο Αντώνης Εζνεπίδης, ανίψια του αγίου από την πλευρά του αδερφού του Ραφαήλ, έχουν δεσμευτεί στον πατέρα τους αλλά και στη θεία τους να έχουν πάντα ανοιχτό, όμορφο και περιποιημένο το σπίτι της οικογένειας, ως φόρο τιμής στον άγιο Παΐσιο. Εκείνοι κατοικούν στην Κόνιτσα, σε διπλανά σπίτια με την πατρογονική οικία Εζνεπίδη, όπου διέμενε ο μικρός Αρσένιος (μετέπειτα άγιος Παΐσιος) και τα άλλα επτά αδέρφια του μαζί με τους θεοσεβούμενους γονείς του Πρόδρομο και Ευλαμπία.
Οπως μας λένε και οι δυο σχεδόν με μια φωνή, το σπίτι μένει ανοιχτό για να βλέπουν οι πιστοί αντικείμενα, φωτογραφίες, εικόνες, βιβλία του αγίου Παϊσίου και να έρθουν πιο κοντά του. «Στο σπίτι δεν υπάρχει χώρος για να ανάψει κανείς λαμπάδα και κερί, δεν πωλούνται εικόνες, κομποσχοίνια, βιβλία και θυμιάματα. Δεν είναι το σπίτι εκκλησία, μοναστήρι. Δεν είναι μουσείο. Δεν έχει εμπορικό χαρακτήρα. Δεν διακινούνται μέσα σε αυτό το σπίτι χρήματα, ούτε για να ανάψει κανείς ένα κερί. Δεν υπάρχουν παγκάρι, μανουάλια. Πολύ απλά και ταπεινά, τα ήθελε η θεία μας που έμενε σε αυτό το σπίτι. Στην οδό Δίστρατου 16 θα δείτε το σπίτι του αγίου Παϊσίου, που έζησε εδώ από δύο ετών έως και τα δεκαωχτό του χρόνια, και θα μένει πάντα ωραίο, καθαρό, ως μια ζεστή φωλιά για τους προσκυνητές.
Ευελπιστώντας για ένα θαύμα.
Ενα μεγάλο μέρος των επισκεπτών που έρχονται έχουν ευεργετηθεί από τον παππούλη και άλλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα. Πολλά τα προβλήματα σήμερα. Υγείας, σωματικά, ψυχικά, αλλά και οικογενειακά και οικονομικά. Εμείς είμαστε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που μας έχει ορίσει η θεία μας να το προσέχουμε και να το συντηρούμε. Αλίμονο αν αρχίζαμε εμείς, η οικογένεια, να εκμεταλλευόμασταν κάτι τέτοιο. Τα αντικείμενα του αγίου δεν βγαίνουν από το σπίτι» λένε με μια φωνή ο Αντώνης και ο Χρήστος Εζνεπίδης. Σκαρφαλωμένο λοιπόν σε ένα καλντερίμι, στο κέντρο της Κόνιτσας του νομού Ιωαννίνων, βρίσκεται το πετρόκτιστο σπίτι όπου έζησε από παιδί ο άγιος Παΐσιος. Μόλις μπαίνεις στην περιποιημένη πλακόστρωτη αυλή με τις γλάστρες και τα δέντρα, νιώθεις μια παράξενη γαλήνη αλλά και μια ιδιαίτερη συγκίνηση και χαρά.
Ο Χρήστος Εζνεπίδης μας καλωσορίζει και μας καλεί να δούμε το σπίτι από κοντά. Μας λέει: «Ο θείος μου γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, όπως ήδη γνωρίζετε, στη Μικρά Ασία, το 1924. Σε ηλικία μόλις 2 ετών ο μικρός Αρσένιος μαζί με όλη την οικογένειά του εγκαταστάθηκε εδώ, στην Κόνιτσα. Είχε προηγηθεί η ανταλλαγή πληθυσμών και μια σύντομη διαμονή στον Πειραιά και στην Κέρκυρα. Στο σπίτι αυτό, στην Κόνιτσα, έζησε μαζί με τους γονείς του και τα οκτώ αδέρφια του ως τα 18 του. Φοίτησε στο Α’ Δημοτικό Σχολείο της Κόνιτσας και στη συνέχεια έμαθε την τέχνη του μαραγκού, όπως και ο Χριστός μας. Πολλά από τα ξύλινα αντικείμενα που είχε κατασκευάσει βρίσκονται στις προθήκες του σπιτιού. Ενα εικονοστάσι, μαγειρικά σκεύη, εργαλεία, χτένες, εικόνες...».
Τα προσωπικά αντικείμενα του αγίου εκεί όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
Μπαίνοντας κανείς στο σπίτι θα αντικρίσει το χολ, ένα μικρό καθιστικό και μια κρεβατοκάμαρα. Εκεί κοιμόταν όλη η οικογένεια Εζνεπίδη. Παντού είναι αισθητή η παρουσία του αγίου. Τα προσωπικά του αντικείμενα, η φανέλα του, φωτογραφίες του ως μοναχού, το φύλλο πορείας του στον στρατό, τα βιβλιαράκια του για τους βίους των αγίων, όλα σε μεταφέρουν σε ένα ταξίδι στο παρελθόν. Γράμματα του γέροντα προς τη μάνα του, χειρόγραφά του, ευχετήριες κάρτες για Καλή Ανάσταση στην αδελφή του. Στις προθήκες φυλάσσονται με επιμέλεια ρούχα του, θρησκευτικά βιβλία αλλά και σκεύη μαγειρικής της ευλογημένης μητέρας του, όπως και γεωργικά εργαλεία, καθώς οι γονείς τους ήταν γεωργοί. Ακόμη και οι κουμπαράδες στους οποίους συγκέντρωνε χρήματα για τους φτωχούς της Κόνιτσας βρίσκονται μέσα από τις βιτρίνες.
του αγίου Παϊσίου
Δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μας. Ε, δεν είναι και λίγο να μπορείς να δεις πού γέλασε, πού έπαιξε και πού έκλαψε πρώτη φορά ως παιδί ο γλυκύτατος μοναχός. Στο καθιστικό του σπιτιού υπάρχουν ένας καναπές, δύο πολυθρόνες και ένα τραπεζάκι. Στον τοίχο παραμένει εδώ και χρόνια μια οικογενειακή φωτογραφία με όλα τα αδέλφια. Ολα μοιάζουν σαν ένα σπίτι που δεν έκλεισε ποτέ. Τόσο γλυκά και ζωντανά είναι όλα. Λες και ο άγιος είναι ακόμη εκεί και σήμερα, και περιμένει τους πιστούς με μια ευχή να τους σταυρώσει στο κεφάλι και να τους δώσει το λουκουμάκι τους. Η προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» βγαίνει αυθόρμητα από τα χείλη, καθώς στεκόμαστε στο μπαλκονάκι του σπιτιού και βλέπουμε στην πετρόκτιση μάντρα μια εικόνα του αγίου.
Το υπνοδωμάτιο είναι ένας πραγματικός θησαυρός ντοκουμέντων της ζωής του. Εκεί βρίσκεται η αυθεντική πρώτη φωτογραφία που έστειλε στους γονείς του όταν χειροτονήθηκε μοναχός στο Αγιο Ορος και το ποίημα που έγραψε στη μάνα του, τονίζοντάς της πως από δω και στο εξής θα έχει για μητέρα την Παναγία. Στην είσοδο του σπιτιού ωστόσο δεν γίνεται να μην προσέξει κανείς μια μεγάλη αγιογραφία, δημιούργημα της ανιψιάς του προς τιμήν του. Στο σπίτι φυλάσσονται επίσης πολλά προσωπικά αντικείμενα της οικογένειάς του, συνταγές της μητέρας του Ευλαμπίας και τα έπιπλα που κατασκεύαζε ο ίδιος ως ξυλουργός. Ο χώρος αποπνέει σε όποιον το επισκεφτεί μια απόλυτη ηρεμία και η ευγένεια των ανιψιών του σε κάνει να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο δικό σου σπίτι.
Δεκάδες άνθρωποι επισκέπτονται το σπίτι του, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό, κυρίως από τη Ρωσία, τη Σερβία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, για να γνωρίσουν το μέρος και τη γειτονιά όπου μεγάλωσε ο άγιος Παΐσιος, αλλά και τη Μονή Στομίου, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια. Με ένα γρήγορο περπάτημα δύο ωρών δίπλα στο ποτάμι, σε ένα ανεπανάληπτο φυσικό τοπίο, φτάνεις από το γεφύρι του Αώου στη Μονή Στομίου, την οποία ανακατασκεύασε με τα χέρια του ο άγιος Παΐσιος.
Στη Μονή Στομίου
Ο άγιος της υπομονής επέστρεψε στην Κόνιτσα δύο φορές. Η πρώτη ήταν για να βοηθήσει τους γονείς του δουλεύοντας ως μαραγκός, γιατί η φτώχεια ήταν μεγάλη. Το 1958, έχοντας χειροτονηθεί μοναχός, επιστρέφει στην Κόνιτσα δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά πήγε να μονάσει στη Μονή Στομίου, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια. Τότε αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον κόσμο της περιοχής για τον μετριοπαθή χαρακτήρα του και την προσφορά του προς τον συνάνθρωπο.
Από την πατρική οικία του αγίου Παϊσίου, με το που κατηφορίσει κανείς και πάρει το μονοπάτι αριστερά, θα οδηγηθεί προς το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Η απόσταση είναι περίπου 500 μέτρα και το μονοπάτι είναι καθαρισμένο και άριστα σηματοδοτημένο. Στο συγκεκριμένο εκκλησάκι ο άγιος είχε την πρώτη του θεοψία, είδε τον Χριστό, έπειτα από αμφιβολίες που είχε για την καταγωγή του ανθρώπινου είδους. Η θέα από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας είναι μαγική, κόβει την ανάσα. Η επιστροφή μας στο σπίτι του αγίου βρήκε τον Αντώνη και τον Χρήστο Εζνεπίδη να μας αποχαιρετούν και να μας εύχονται «καλά Χριστούγεννα»!
Πριν από το αντίο μάς ζητούν να τους δείξουμε φωτογραφίες από την αποστολή της «Espresso» στα Φάρασα της Καππαδοκίας και συγκινούνται όταν βλέπουν την εκκλησία -πλέον τζαμί- όπου βαφτίστηκε ο θείος τους από τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τη σπηλιά με το αγίασμα της Παναγίας, τα χαλάσματα της οικογένειας Εζνεπίδη στο χωριό, αλλά και όλη την περιοχή. Οταν τους λέμε ότι μπορεί να γίνει ένα προσκυνητάριο για τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και τον άγιο Παΐσιο μέσα στο καλοκαίρι του 2025, κοντά στο τζαμί στα Φάρασα, ο Αντώνης με ρωτάει έκπληκτος: «Θα τους αφήσει ο Τούρκος δήμαρχος; Το τουρκικό κράτος, σήμερα; Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι θαύμα. Αμήν. Αν γίνει, θα πάμε κι εμείς».
Πηγή: Espresso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου