Ο άνθρωπος οφείλει με σοφή γνώμη, κρίση και αίσθηση να σχίζει τον εαυτό του στα δύο. Να 
πρωτοστατούμε σε αυτή την διχόνοια, που είναι η αντίθεσή μας προς τον επιπόλαιο εαυτό μας, ώστε να αποκαλυφθεί το πραγματικό είναι μας. Εμείς οι άνθρωποι ενεργούμε συνήθως επηρεαζόμενοι από κάποιες εσωτερικές επιθυμίες, από κάποια εσωτερικά κριτήρια, από κάποιο νόμο που είναι "ὁ ἕτερος νόμος", αντίθετος προς αυτόν που θέλομε. Επομένως, οι κινήσεις μας δεν είναι αυτές που θα θέλαμε να είναι, οπωσδήποτε δεν είναι οι κινήσεις που θέλει ο Θεός. Οι ενέργειές μας είναι επιπόλαιες, διότι
παρασυρόμαστε από την ροπή μας προς την αμαρτία. Γι' αυτό, είναι ανάγκη, όταν δούμε μέσα μας μια σκέψη, μια γνώμη, μια παρώθηση, αμέσως να διχασθούμε και να πούμε "όχι" στον εαυτό μας. Άς είμαστε πεπεισμένοι, πως ο,τιδήποτε βγαίνει αυθόρμητα από μέσα μας είναι κακό, και ας αντιτιθέμεθα σε αυτό, σα να είμαστε δύο εαυτοί, διότι πράγματι έτσι είναι. Τότε, η δεύτερη κρίση και απόφασή μας, το ξύπνημά μας, η εσωτερική παρόρμηση, που γίνεται επιτακτικά μεν αλλά με την προαίρεσή μας, αποδεικνύεται "ἐπίνοια (αίσθηση, γνώμη) σοφωτάτη (πιο σοφή, πιο αληθινή, πιο θεϊκή)".πρωτοστατούμε σε αυτή την διχόνοια, που είναι η αντίθεσή μας προς τον επιπόλαιο εαυτό μας, ώστε να αποκαλυφθεί το πραγματικό είναι μας. Εμείς οι άνθρωποι ενεργούμε συνήθως επηρεαζόμενοι από κάποιες εσωτερικές επιθυμίες, από κάποια εσωτερικά κριτήρια, από κάποιο νόμο που είναι "ὁ ἕτερος νόμος", αντίθετος προς αυτόν που θέλομε. Επομένως, οι κινήσεις μας δεν είναι αυτές που θα θέλαμε να είναι, οπωσδήποτε δεν είναι οι κινήσεις που θέλει ο Θεός. Οι ενέργειές μας είναι επιπόλαιες, διότι
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ
Βλέπουμε μια πετρούλα, και σε αυτήν είναι ο Θεός, αλλά εμείς νομίζομε πως είναι απλή πέτρα. Όπως η Μαρία η Μαγδαληνή νόμιζε πως ο Χριστός είναι ο κηπουρός και τον ρώτησε πολύ φυσικά μήπως είδε τον Κύριο, το ίδιο παθαίνομε και εμείς και δεν βλέπομε τον Κύριο στην ζωή μας.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Είμαστε κοσμικοί άνθρωποι, απλώς υπόσχεση δώσαμε πνευματικής ζωής. Συνήθως έρχεται κάτι και μας ταράζει. Άν με ζητήσει, παραδείγματος χάριν, κάποιος να τον δώ και εγώ το ξεχάσω μερικές ημέρες, θα δείτε πώς θα είναι! Και αν του πούν, γιατί δεν του το θύμησες; Θα απαντήσει: Γιατί να το θυμίσω; Μόνο εμένα να ξεχάσει; Όλους τους θυμήθηκε. Και εάν εγώ φύγω, έναν μήνα θα σκέφτεται το ίδιο. Και πότε θα τσατίζεται που τον ξέχασα, και θα λέει ότι δεν τον αγαπώ, και πότε θα λέει: " Άχ, κακός που είμαι, ήμαρτον, Θεέ μου. Θα του το θυμίσω, όταν θα έρθει την άλλη φορά, θα του ζητήσω και συγγνώμη". Και παλεύει ανάμεσα σε αυτό το πράγμα. Κοσμικότητα. Τι έμφαση έχει μέσα του; του εγώ, του προβλήματός του, της λύπης του, της πίκρας του, των κοσμικών πραγμάτων. Τι σκλάβοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, ενώ ποῦ μας ανεβάζει ο Θεός, όταν εμείς νοιώσουμε το ύψος της κλήσεώς μας!
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου