Τα εγκλήματα που δεν τιμωρούνται.

Σήμερα, με τα Μ.Μ.Ε., μας γνωστοποιούνται, εκτός των άλλων, και τα εγκλήματα που η δικαιοσύνη καλείται να περιορίσει, αν όχι να εξαφανίσει, με τρόπο αυστηρό και επώδυνο. Αλλά φαίνεται πως οι φυλακές δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση του κακού που εμφωλεύει στις ανθρώπινες υπάρξεις. Όχι ως χώρος αλλά ως τρόπος, δηλαδή ως μέσο που θα σταματήσει την κακία, την πανουργία, τη σκληρότητα. Θα πρέπει, βέβαια, να υπάρχει ο νόμος με τις συνέπειές του, για να μην καταντήσει η κοινωνία μας ζούγκλα.

Ξέρουμε όμως πως ο φόβος από μόνος του δεν εξαλείφει το κακό. Άλλωστε, ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να κρύβεται, να καλύπτεται, να μεταλλάσσει τον κακό εαυτό του. Γι’ αυτό κανένας νόμος δεν θα αποκαλύψει στους άλλους την αδιαφορία του για το συνάνθρωπό του που τον άφησε μόνο να σπαρταρά στον πόνο του. Ούτε τη σκληρότητά του, που με τη σιωπή έφερε το διπλανό στα όριά του.
Ο Χριστός μίλησε για την οργή που κάνει τον άνθρωπο «αδελφοκτόνο». Η ζωή μάς μιλά για τη συμπεριφορά που κάνει τον άνθρωπο «δολοφόνο», όχι με αίμα ούτε του σώματος, αλλά αυτήν που σκοτώνει την ελπίδα, το ζήλο για φιλαδελφία, τον πόθο για σχέση.
Γιατί, κάθε που προκαλούμε στον άλλο, με τη συμπεριφορά, τα έργα ή τα λόγια μας, ακόμα και με τη σιωπή μας, απόγνωση και απογοήτευση για τη ζωή, του σκοτώνουμε ό,τι ιερό έχει μέσα του. Κανένας δεν καταλαβαίνει το έγκλημα και κανένας δεν μπορεί να τονίσει το αμάρτημα.
Πράγματι, «ου πας ο λέγων μοι, Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την Βασιλείαν», κατά το λόγο του Χριστού. Οι εκπλήξεις που θα δούμε την ώρα της κρίσης δεν αναφέρονται μόνο σ’ αυτούς που ο κόσμος θεωρεί «κολασμένους» κι ο Κύριος θα τους πει: «είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου», αλλά και σ’ αυτούς που οι πολλοί θεωρούν «καλούς χριστιανούς», «ηθικούς και ενάρετους», αλλά ο Θεός θ’ αποκαλύψει την πραγματικότητα.
Βέβαια, ποιος μπορεί να καυχηθεί πως δεν πλήγωσε άνθρωπο, πως συμπεριφέρθηκε πάντα με ταπείνωση και αγάπη και πως όλα τα έκανε κατά το Ευαγγέλιο; Το «η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός», είναι η πραγματικότητα για τον καθένα μας.
Η αυτογνωσία και αυτοκριτική, όπως και η τοποθέτησή μας στον καθρέπτη της κριτικής αυτών που μας αγαπούν, θ’ αποκαλύψουν σε μας τις αμαρτίες που δεν δημοσιοποιούνται και τα «εγκλήματα» που δεν τιμωρούνται. Όχι τόσο με μια λογική διαδικασία του «τι έκαμα και δεν έπρεπε» κλπ., όσο με τη διάθεση ν’ αφήσουμε το φως του Χριστού να φωτίσει το μέσα μας σκοτάδι, να καθαρίσει τις κρυμμένες αμαρτίες, για να μπορέσουμε να Τον δούμε ως Φως, ως χαρά, ως ανάπαυση «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
isagiastriados.com