H EΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ.

«ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἔκδοση 1967, σελ. 16-18

Καὶ σήμερα ἡ κατάσταση τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας δὲν εἶναι εὐχάριστος. Θὰ γίνη δὲ εἰς τὸ προσεχὲς μέλλον ἀκόμα χειρότερη.

«Χειροτέρη;  θὰ μᾶς πουνε. Ὄχι δὰ τόση ἀπαισιοδοξία! Ὁμολογοῦμεν και ἐμεῖς ὅτι ἡ Παιδεία μας εἶναι μεγάλος ἀσθενὴς τοῦ Ἔθνους μας. Ἀλλὰ πῶς δὲν βλέπετε ὅτι μέγα ἐνδιαφέρον ἐπιδεικνύεται διὰ τὴν Παιδείαν; Ἰδού, εἰς τὴν κλίνη τῆς ἀσθενοῦς Παιδείας εἶναι συγκεντρωμένοι σπουδαῖοι ἰατροί, παιδαγωγοὶ μεγάλοι, μὲ ἠχηρὰ ὀνόματα, μὲ τίτλους βαρυγδουπους, μὲ γλωσσομάθεια καὶ ἐπιστήμη καὶ φιλοσοφία, οἱ ὁποῖοι ὑπόσχονται νὰ θεραπεύσουν τὴν ἀσθενῆ. Ἡ Ἑλληνικὴ Παιδεία ἐντὸς ὀλίγου θ᾽ ἀνορθωθῆ ἀπὸ τὴν κλίνη καὶ τὰ παιδιά της θ᾽᾽ἀκτινοβολοῦν ἀπὸ ὑγεία σωματικὴ καὶ πνευματική. Νέος τύπος νεοέλληνος θὰ δημιουργηθῇ….»
>Ἀκούοντας καὶ ἡμεῖς οἱ ταλαίπωροι ὅτι τέτοιο πλῆθος σπουδαίων ἰατρῶν συνεκεντρώθη γύρω ἀπό ἀπό τὴν ἀθενη συγκινούμεθα για τὸ εὐχάριστο γεγονὸς καὶ σπεύδομε να γνωρίσουμε ἐκ τοῦ πλησίον τοὺς σοφοὺς ἰατροὺς καὶ νὰ δοῦμε ποιά φάρμακα προσφέρουν γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ἀσθενοῦς.
Ἀκούσατε, λοιπόν, ὦ Ἕλληνες, καὶ θαυμάσατε τὴν σοφία τῶν ἰατρῶν αὐτῶν.
Ἄλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν μᾶς λέγουν: Ξεύρετε; Ἐμεῖς ἐξετάσαμε τὴν ἀσθενῆ, ἐκάναμε τὴν διαγνωσή καὶ βρήκαμε ὅτι ἡ αἰτία ποὺ πάσχει ἡ Ἑλληνικὴ Παιδεία εἶναι ἡ γλῶσσα. Αὐτὴ ἡ καθαρεύουσα εἶναι το μεγαλύτερο ἐμπόδιο. Αὐτὴ δὲν ἀφήνει ν᾽ ἀναπτυχθῇ ἡ ἐκπαίδευση. Ἐὰν ἀλλάξη ἡ γλῶσσα καὶ ἐπικρατήσῃ ἡ δημοτικὴ (ποιά δημοτική;), τὰ πράγματα θ᾽ ἀλλάξουν. Νέα περίοδος θ᾽ ἀνατείλῃ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Σπουδαῖοι ἄνδρες βρῆκαν τὸ φάρμακο, βρῆκαν ὅπως εἶπε εἰρωνικῶς ἰσχυρὸς δημοσιογράφος  κρίνων τὸ ἐκπαιδευτικὸ Νομοσχέδιο, εὖρον τὴν πανάκειαν. Δηλαδὴ τὸ φάρμακον ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο θὰ θεραπεύσῃ ὅλα τὰ δεινὰ τῆς Ἐκπαιδεύσεως.

Ἀλλὰ κύριοι, καμμιὰ γλῶσσα αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴ δὲν ἔχει θαυματουργή δύναμη. Ἡ γλῶσσα εἶναι ὄργανο, δια τοῦ ὁποίου ἐξωτερικεύεται ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος, οἱ ἰδέες, τὰ συναισθήματα, οἱ ἀρεταί ἢ τὰ πάθη τὰ ἀνθρώπινα. Ἡ καρδιά εἶναι ἐκείνη,  ἡ ὁποία δίδει ὕλη εἰς τὴν γλῶσσα, δίδει περιεχόμενο εἰς τὸν λόγο. Εἶναι καθαρὴ ἡ καρδιά; Ὁ λόγος θὰ ρέῃ ἐκ τῆς γλώσσης ὡς χρυσο ρεῖθρο. Εἶνε ἀκάθαρτη ἡ καρδιά; Ἡ γλῶσσα θὰ γίνῃ ὀχετὸς. Τάφος ἀνεωγμένος ὁ λάρυγξ τῶν ἀκαθάρτων. Βόρβορος καὶ ἀναθυμιάσεις.  Ὁ χυδαῖος τὴν καρδιά θὰ πῇ τὶς χυδαιότητές του και μὲ ὁμηρικὴ καὶ μὲ πινδαρικὴ καὶ μὲ ἀττικὴ καὶ μὲ καθαρεύουσα, ἀλλὰ καὶ μὲ δημοτική. Δὲν σώζεται ἡ κατάσταση μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς γλώσσης, ὦ κομπογιαννῖτες τῆς ἐκπαιδευτικῆς μεταρρυθμίσεως. Τὸ κακὸ εἶναι βαθύτερο. Ἀλλ᾽ ἐθελοτυφλοῦντες δὲν τὸ βλέπετε.

Καὶ θεωρεῖτε ὡς αἰτία τὴν καθαρεύουσα  καὶ ὀνομάζετε αἶσχος ἄρθρο τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος τὸ ὁποῖο ὁρίζει ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τοῦ Κράτους τὴν καθαρεύουσα. Εἶναι λοιπόν ἐμπόδιο ἡ καθαρεύουσα, ἀλλ᾽ οὔτε ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, τῆς ὁποίας τὸ κάλλος θαυμάζουν τὰ ξένα Ἔθνη, δὲν θὰ ἦτο ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν Ἑλληνοπαίδων. Κάθε ἄλλο. Οἱ Ἑλληνόπαιδες, οἱ ὁποῖοι μαθαίνουν καὶ ὁμιλοῦν ἀπταίστως μία ξένη γλῶσσα, πῶς δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ μάθουν τὴν ἀρχαίαν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τῆς ὁποίας οἱ περισσότερες λέξεις εἶναι ρίζες τῆς νεοελληνικῆς γλῶσσης; Ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε νὰ δώσῃ μάθημα εἰς ἐμᾶς τοὺς νεωτέρους Ἕλληνας τὸ νέο κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Μόλις ἀνεστήθη τὸ κράτος αὐτὸ ἔπειτα ἀπό ἀνυπαρξία 2000 καὶ πλέον ἐτῶν ὡς γλῶσσα τῶν σχολείων ὥρισε, ποιά παρακαλῶ; …. τὴν ἀρχαία Ἑβραϊκἠ, τὴν γλῶσσα τοῦ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν. Καὶ ἐμεῖς; Ἀποδεικνυόμεθα διῶκται τῆς πατρώας κληρονομιᾶς Καὶ  ὁπως ἐξελίσονται τὰ πράγματα, θὰ πρέπει οἱ νεώτεροι  Ἕλληνες, ἂν θέλουμε νὰ μάθουμε τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, νὰ μεταβαίνουμε εἰς Γυμνάσια καὶ Πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης.

Ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἐπίτιμος Γυμνασιάρχης κ. Γ. Παπαγεωργίου εἰς δημοσίευμά του, γλωσσικὸν θέμα δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ στὴν Ἑλλάδα, διότι ἡ περιβόητος διαφορὰ μεταξὺ δημοτικῆς καὶ καθαρευούσης εἶναι σχεδὸν ἀνύπαρκτη. Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ κύριοι μεταρρυθμισταὶ μὲ τὰς θεωρίας των διασποῦν τὴν γλωσσικὴν ἑνότητα τοῦ Ἔθνους καὶ διαιροῦν τοὺς Ἕλληνες εἰς δύο κατηγορίες. Εἰς τὴν κατηγορία τῶν ὀπαδῶν  τῆς καθαρευούσης καὶ τῶν δημοτικιστῶν. Καὶ τῆς μὲν πρώτης κατηγορίας τοὺς ὀπαδοὺς χαρακτηρίζουν ὡς ἀνθρώπους ἀρτηριοσκληρωτικούς, ἀνθρώπους τοῦ σκοταδισμοῦ, τῆς δευτέρας δὲ κατηγορίας, εἰς τὴν ὁποίαν κατατάσσουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἀνθρώπους τῶν νέων ἰδεῶν καὶ ἐξελίξεων καὶ … τῆς Δημοκρατίας.

Ὥστε οἱ κύριοι αὐτοὶ μόνοι τῶν ἀποκαλύπτονται ὅτι τὴν γλῶσσα θέλουν νὰ χρησιμοποιήσουν για τὴν πολιτικήν, ἀποδεικνυόμενοι ἔτσι ὡς γλωσσοκάπηλοι. Δια τῆς πολιτικῆς των γίνονται μόνοι των οἱ χειρότεροι δυσφημισταί τοῦ γλωσσικοῦ ἰδιώματός τοῦ ὁποίου εἶναι ὑμνηταί.

Ἀπογοητευμένοι ἀπὸ αὐτοὶ τὴν κατηγορία ιατρῶν οἱ ὁποῖοι ὡς πανάκαιαν ζητοῦν τὴν ἀλλαγὴ τῆς γλώσσης και τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς ἰδιώματος τὸ ὁποῖο οὔτε οἱ ἴδιοι εἶναι σὲ θέση νὰ γράψουν καὶ νὰ ἐννοήσουν, πλησιάζομε ἄλλη ὁμάδα ἰατρῶν…..»

augoustinos-kantiotis.gr